ไอ้บทหมาป่าขยุ้มลูกแกะแบบนี้
มันต้องเป็นของกูไม่ใช่เหร๊อ!!!!!!!!!!!!!!
“เฮ้ยๆๆๆ สต๊อปๆๆ”ผมร้องลั่น เมื่อมือเรียวเริ่มไล้เข้าไปใต้เสื้อผม “เฮ้ย อื๊อ”อย่าขบคอได้ไหม...นั่นมันจุดอ่อน
“dislike?”ถามเหมือนไม่จริงจัง ก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อผม
“wait”ผมคว้ามือเรียวนั้นไว้สองข้าง “are you ok?”คือกูก็ไม่รู้จะถามอะไรแล้วอ่ะ เกิดมาไม่เคยโดนใครรุกขนาดนี้
“ok, just kidding(ล้อเล่น)”เขาพลิกตัวลงไปนอนข้างๆผมแทน ผมทุบหน้าอกตัวเองเบาๆ...หัวใจกูจะวาย “sorry”
“if you need any help(ถ้ามีอะไรให้ช่วย)”เขาหันมามองผม “let me know(ก็บอกนะ)”เขายิ้มบางๆ ก่อนจะขยับตัวมาซบอกผม
รู้สึกเหมือนได้ยินใครด่ากูว่าไอ้อ่อนจากที่ไกลๆ ขอบอกเลยว่าไม่ได้อ่อนนะเว่ย แต่แบบว่าตกใจน่ะเข้าใจไหม ว่าแต่เฟิ้งอี้นี่เอวเล็กจังเลยเนอะ ปากก็แด๊งแดง เห็นแล้วอยากเอาลิ้นสอด...เอ๊ย ไม่ใช่
“ขอบคุณครับ.
.
.
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก”แล้วเฟิ้งอี้ก็พลิกตัวลงไปนอนหัวเราะชักดิ้นชักงออยู่ข้างๆ
เดี๋ยวก่อนนะ กูงง ทำไมมันพูดไทยชัดกว่ากูอีกอ่ะ อย่าบอกนะ โอ้ไม่นะ...คุณหลอกดาว!!!
“พี่ผิดเองที่จำผมไม่ได้นะ”ไอ้เด็กน้อยที่เมื่อ5วินาทีก่อนยังนอนหัวเราะชักดิ้นชักงอรีบบอกผมทันทีเมื่อมันหันมาสบกับสายตาเพชฌฆาตของผม “ผมเสียใจนะที่พี่จำผมไม่ได้อ่ะ”มึงเป็นคร๊ายยยยยย
“กลับมานอน แล้วเล่าให้หมด”ผมบอกอย่างใจเย็น
ให้ตายเหอะ นอกจากผมจะหล่อ หุ่นดี มีจิตสำนึกต่อสังคมแล้วผมยังสุขุมนุ่มลึกอีกเนอะ กูเป็นใครกันเนี่ยทำไมประเสริฐจัง อุกรี๊ดดดดดดดด
“พี่จำแม่ผมได้ปะ”ขนาดมึงกูยังจำไม่ได้เลย แล้วนับประสาอะไรกับแม่ “น้าฟางอ่ะ”ฟางไหน เฟย์ฟางแก้วอ่ะเปล่า “เพื่อนแม่พี่ที่อยู่เชียงใหม่”เมื่อพูดถึงเชียงใหม่ ภาพหลายๆอย่างมันก็เหมือนไหลทะลักออกมาจากห้องปิดตายห้องไหนสักห้องหนึ่งในหัวผม
ผมหลับตาลง ภาพบ้านไม้สองชั้นสีขาวสะอาดตาฉายเข้ามาในแก่นสมองผม น้าฟางนี่ถ้าจำไม่ผิด เหมือนจะรู้จักกับแม่ผมสมัยมหาลัย รู้จักกันเพราะเป็นเพื่อนต่างคณะแต่มาสนิทกันในคอร์สภาษาจีน อย่าถามว่าทำไมผมจำได้ไวจัง จริงๆผมไม่ได้จำได้หรอก แต่...กูแต่งขึ้นเองตางหากล๊า!!!
ก็แหม เรื่องตั้งแต่สมัยไหนแล้ววะ แล้วอย่างกับแม่อยากจะเล่าอะไรให้ผมฟังนักนี่
“พี่จำน้องลมไม่ได้หรอ”นั่นๆ น้ำตาคลออีก
“เอ่อ ก็เหมือนจำได้ลางๆนะ แหะๆๆ”น้องลมไหนวะสัตว์
“ตอแหลมากพี่ ผมรู้พี่จำผมไม่ได้หรอก ก็ตั้งแต่เด็กๆพี่ก็ไม่ค่อยจะสนใจผมอยู่แล้วนี่”คำพูดเหมือนจะน้อยใจ แต่สีหน้านี่เปี่ยมสุขสุดๆ “พี่ว่าหูผมกางไหม”มันใช่เรื่องไหมเนี่ย
“ก็ไม่นี่”ผมหันไปมองก่อนจะตอบออกมเสียงเรียบ
“นั่นดิเนอะ”แล้วไอ้เด็กที่ผมไม่รู้จะเรียกมันว่าอะไรก็ยิ้มออกมาบางๆ
“ตกลงเราชื่อลม แม่ชื่อฟาง บ้านอยู่เชียงใหม่ หูไม่กาง แล้วเรามาหลอกพี่ทำไม”ผมถามอย่างใจเย็น แบบบางทีกูก็ใจเย็นไปปะ เวลาแบบนี้พระเอกหน้าโง่ๆมันต้องดราม่าเซ่ ดราม่า...คุณมาหลอกผมทำไม!!
“ก็ตอนที่พี่เจอผมอ่ะ ผมอ่ะตกใจจริง แล้วตอนแรกก็กะติดรถพี่เข้าไปในซอยเฉยๆ แต่แบบพี่ก็ใจดีเกินเหตุว่ะ ก็เลยกะหลอกกินข้าวฟรีอีกมื้อ แล้วตอนเจอคุณป้า คุณป้าเขาถามผมว่าใช่ลูกแม่ฟางเปล่า ผมก็พยักหน้า แล้วตอนไปคุยในห้อง ก็ถามสารทุกข์สุขดิบธรรมดาอ่ะ นี่พี่รู้ปะพูดภาษาอังกฤษธรรมดาผมก็จะตายห่าล่ะ นี่ต้องพูดสำเนียงจีน เอ่อ แล้วไงต่อวะ “เอ่อ แล้วกูขอแต่เนื้อได้ปะครับ “อ่อ แล้วคุณป้าบอกให้ผมแกล้งพี่ต่ออ่ะ ก็แค่นั้น เออ แต่เรื่องนานกิงผมขอโทษนะพี่ จารย์สอนไปอาทิตย์ก่อนผมอิน ก็มีแค่นี้อ่ะ”ก็แค่นี้ ก็แค่นี้ อ๊ากกกกกกกกกกกกกก
“แล้วทำไมต้องแกล้งเป็นต่างด้าวด้วย”เอ่อ จุดนี้อ่ะที่กูไม่เข้าใจ
“ก็ผมกลัวโดนพี่หาว่าโง่... ผมหลงทางอ่ะ”
“แล้วทำไมไม่ไปแท็กซี่”
“ก็แท็กซี่นี่แหละพี่ ปล่อยผมไว้ปากซอย”โอเค กูเข้าใจล่ะ เพราะกูก็โดนบ่อยๆ
“แล้วเรามาทำอะไรที่กรุงเทพฯ”ผมนอนตะแคงมองไอ้น้องลมที่ตอนนี้นอนหันหลังให้ผม...อันตรายนะนอนท่านี้ อุคริๆๆๆๆ
“มาเยี่ยมไอ้คิวอ่ะ คิดถึงมัน”อ้าวรู้จักไอ้เหี้ยคิวด้วย... อยู่ต่อหน้าพี่คิงสุดหล่อคนนี้ทำไมต้องไปพูดถึงไอ้หน้าลิงหัวหลิมนั่นด้วย...งอน
“อยู่จนวันอาทิตย์นี่ เดี๋ยววันศุกร์ก็ได้เจอ”ผมบอก แต่ในใจเต้นตุบๆแปลกๆ
“แน่แหละพี่ ก็ผมตั้งใจมาหามันนี่”ใจกูเต้นแรงขึ้นไปอีกนั่น...ถึงเราจะรู้จักมักจี่กันไม่กี่วัน แต่พี่ก็หึงนะครับ
มาคิดดูอีกที บางทีผมก็ใจดีเกินไปปะวะ เอาเถอะชีวิตนี้ผมก็แกล้งคนมาเยอะแยะ โดนเอาคืนสักครั้งก็สนุกดี แต่ว่า’น้องลม’ ถึงจะยังนึกเรื่องราวอะไรไม่ออก แต่ผมชอบชื่อนี้กว่าเฟิ้งอี้นะ...เรียกง่ายดี
เตียงที่ไหวยวบตามน้ำหนักทำเอาผมลืมตาอีกครั้ง แต่ก็ต้อง สะดุ้งโหยงอีกครั้ง เมื่อคราวนี้ลืมตาขึ้นมาเห็นเจ้าเดิมกำลังคร่อมตัวผมอยู่ แต่ที่ต่างไปจากเดิมคือ...น้ำตา
“ผมรู้ว่าพี่คิดยังไงกับผม”ยิ่งพูดน้ำตาคนตรงหน้าก็ยิ่งไหล “ถ้าพี่ต้องการ ผมก็จะให้”เขาพูดจบก็ปลดกระดุมเสื้อออก
ถ้าเป็นเวลาปกติผมคงไม่ลังเลที่จะตอบสนองต่อสิ่งที่น้องกำลังจะทำ แต่ตอนนี้ พอเถอะ อย่าร้องไห้ ผมเอื้อมมือติดกระดุมให้ลม ก่อนจะใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา
“เก็บไว้ให้คนที่เรารักเถอะนะ”ถุย!!! พระเอกชิบหายเลยกู
แล้วคนตรงหน้าก็ทิ้งตัวลงมานอนซบอยู่บนอกผม ตอนนี้ผมงงๆวะอาจเป็นเพราะมันเลยเวลานอนผมมานานแล้ว หรือเพราะผมมึนน้ำตา อันนี้ผมก็ไม่รู้ แต่ผมอุ่นจัง ผมกอดเขาแล้วผมอุ่นจัง
“งั้นผมก็ยิ่งต้องให้พี่”เขาพูดมาทั้งน้ำตา
เขาจะบอกว่าผมรักผมหรอ ผมที่เขาเจอไม่ถึงสามวันนี่นะ ใจง่ายไปรึเปล่า แต่ไม่สิ ผมกับน้องเคยเจอกันตอนสมัยเป็นเด็กน้อย แบบน้องเขาอาจรักผมมาตั้งแต่เด็กก็ได้เนอะ... เห็นละครน้ำเน่าแม่งมีหลายเรื่อง
“นอนเหอะ”ผมลูบหลังที่สั่นไหวเพราะแรงสะอื้นนั้นเบาๆ
ไม่ใช่ว่าน้องไม่น่ารัก หรือต่อมคนดีของผมมันหลั่งสารคนดีมาเกินขนาดอะไรหรอกนะ แต่สำหรับผมการที่เราจะมีอะไรกับใครสักคน ถ้าเป็นคนที่เราไม่รู้จักมักจี่ไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง ทุกอย่างมันจะง่ายกว่า และถ้าวันนี้คนที่นอนกอดผมอยู่นี่เป็นใครก็ไม่รู้ที่เราบังเอิญมาเจอกัน ผมคงไม่ลังเลที่จะสานความสัมพันธ์ทางกาย...แต่
เขาเป็นลูกเพื่อนแม่ผม เขารู้จักผม(แม้ผมจะยังไม่ค่อยรู้จักเขาก็เหอะ) ผมไม่ชอบเรื่องยุ่งยากเลยจริงๆ ถ้าตอนนี้เขายังเป็นเฟิ้งอี้ เด็กที่มาจากไหนก็ไม่รู้ ผมคงไม่ปล่อยโอกาสที่จะได้ลิ้มรสชิ้นปลามันนี้ไปหรอก แต่ตอนนี้เขาเป็นน้องลม ลูกเพื่อนแม่ผม...แล้วกูจะพูดวนไปวนมาเพื่อใคร
โอ๊ยยยยย กูปวดหัว!!!
“สองวันที่ผ่านมา พี่คิงรู้สึกรักผมบ้างไหม”ถามว่ารักนี่ไม่รู้ แต่ถ้าถามว่าเงี่ยนไหม บอกได้เลยว่าบ่อย
“ในความทรงจำลม ลมอาจจะรู้จักพี่มาเกือบทั้งชีวิต แต่ในความทรงจำพี่ พี่เพิ่งรู้จักลมไม่ถึงชั่วโมงเองนะ”แหมกูนี่ก็แอบมีสมองในการกลั่นกรองคำพูดเหมือนกันนะ “ถ้าให้พี่บอกว่ารักลม พี่จะไม่ดูใจง่ายไปหรอ”
“นั่นดิ ...งั้นผมขอกอดพี่ได้ไหม”ก็กอดอยู่ไม่ใช่เรอะ!!
“อืม”ผมรวบตัวคนที่นอนทับผมไว้ ก่อนจะพลิกให้ลงมานอนตะแคงบนเตียงแทน...คือถึงตัวน้องจะไม่ได้ใหญ่อะไร แต่นานๆกูก็หนักปะวะ
“ผมเหลวแหลกมากเลยพี่คิง”เขาพึมพำ ผมก็ได้แค่ลูบหลังน้อง “ผมนอนกับคนไปทั่วเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆ”ทำไมผมต้องเจ็บปวดกับคำว่านอนไปทั่ว “ผมพยายามตัดพี่ไปจากหัวใจ แต่นอนกับใครมันก็ไม่ช่วยว่ะพี่ ผมก็ยังคิดถึงแต่พี่”
ทำไมต้องทำแบบนั้น ทำไมไม่เห็นค่าของตัวเอง...อยากพูดไปแบบนั้น แต่ อิห่า ถ้าทำแบบนั้นคือความเหลวแหลก ชีวิตกูคงเหลวแหลกกว่าร้อยเท่าอ่ะ แต่ผมไม่ชอบเลย ผมไม่อยากให้เขาไปเป็นของใครแล้ว
แต่ในทางกลับกัน ผมก็ยังไม่พร้อมจะจริงจังกับใคร
“หึๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”ผมก้มมองคนที่กำลังพยายามกั้นหัวเราะจนหน้าแดงก่ำ “กร๊ากกกกกกกกกกก”ไอ้เด็กเลี้ยงแกะ กลิ้งลงไปนั่งกับพื้นห้อง ก่อนจะชักดิ้นชักงออยู่จนนั้นเกือบสิบนาที “แฮ่กๆ พี่แม่งเชื่อคนง่ายว่ะ” ผมกำหมัดแน่น ลุกขึ้นจากเตียงอย่างหล่อๆก่อนจะสามขุมเข้าไปหาไอ้เด็กห่าที่หลอกผมแล้วหลอกผมอีกอย่างอาฆาตแค้น “เฮ้ย พี่จะทำไรอ่ะ เดี๋ยวผมฟ้องแม่พี่นะเว้ย”ไอ้น้องลมร้องลั่นเมื่อผมกระชากคอเสื้อมันขึ้นมา
“จะลงโทษเด็กนิสัยไม่ดี”ผมบอกเสียงเรียบ
โคตรเท่ห์เลยอ่ะกู ถุย!! เด็กนิสัยไม่ดี ภาษากูจะน่ารักมุ้งมิ้งเกินไปล่ะ แต่ทำไงได้เนอะ ผมเกิดมาเป็นพระเอกที่งามทั้งกายทั้งใจอ่ะ ไม่อยากพูดคำหยาบ
“ผมจะฟ้องไอ้คิวถ้าพี่ทำอะไรผม”ตอนแรกว่าจะไม่ทำอะไรแล้วนะ แต่มาเรียกชื่อชายอื่นต่อหน้าแบบนี้ ปรี๊ดเว้ย กูปรี๊ดดดดด “ปล่อยดิ!!”ไอ้น้องลมพยายามทุบตีให้ผมปล่อย
แต่ขอท๊อด!! ถึงกูจะเจ็บ แต่กูก็ต้องทนเว่ย...ศักดิ์ศรีแม่งค้ำคอ
ผมลากเด็กเลี้ยงแกะมาอย่างยากลำบาก จริงๆกูก็อยากจะอุ้มเหมือนพระเอกคนอื่นๆนะ แต่เดี๋ยวเกิดพลาดน้องมันต่อยหน้าผมแหกเสียโฉมไป แล้วจะยุ่ง ผมเปิดตู้เสื้อผ้าปั๊บไฟในตู้ก็ติดปุ๊บ โอ๊ะ อิห่า...แสบตา
ผมผลักไอ้น้องลมเข้าไปในตู้อย่างลืมตัว...อ้าว กูทำไปเพื่อใคร
“โอ๊ย!! พี่บ้าเปล่าเนี่ย จะขังผมไว้ในตู้เสื้อผ้ารึไง”เออนั่นดิ กูจะขังมันไว้ในตู้เสื้อผ้ารึไง เอาไง ตกลงจะขังผมไว้ในตู้ใช่ไหม ผมจะได้ถอดเสื้อนอน”ยังไม่ทันรอคำตอบจากสุดหล่อคนนี้ มันก็ถอดเสื้อออก แล้วเอาเสื้อผ้าผมในตู้มาสุมๆปูๆเป็นที่นอน...โอ๊ะ สบายเชียวนะมึง
ว่าแต่น้องมันตัวขาวมากจริงๆนะครับ เห็นแล้วแม่งอยากจะขบไปทั้งตัว ดูสิหัวนมสีชมพู แหมอยากเอาลิ้นไปดุนเล่น ริมฝีปากแดงฉ่ำนั่นอีกอยากจะเอา---ตื๊ด--- ยัดจริงๆ
“แล้วพี่เข้ามาทำไม”อ้าวนี่กูเข้ามานั่งในตู้เสื้อผ้าตั้งแต่เมื่อไหร่ “หรือพี่อยากนอนในตู้”ถ้าบอกว่าอยากเอามัน มันจะทำหน้าไงครับ “งั้นผมจะไปนอนบนเตียง”เตียงก็ดีนะ แต่ถ้ากลับไปที่เตียง แล้วก็จะกูพามันมาที่ตู้ให้เสียพลังงานทำไมล่ะครับ
งั้นในตู้นี่แหละวะ...ตื่นเต้นดี อุกรี๊ดดดด อุ๊ย ลืมตัว ไม่ได้ๆ กูเป็นรุก กรี๊ดไม่ได้ เดี๋ยวไม่แมน ...เอาล่ะ ได้เวลาปิดประตูตู้แล้วเปิดประตูสวรรค์ล่ะอิหนู พวกเด็กน้อย มึงไปนั่งเป่ากบ เล่นหมากเก็บ โดดยางรอไปก่อนนะ ไว้เสร็จภารกิจเมื่อไหร่ สุดหล่อคนนี้จะไปสะกิด คุๆๆ
“ปิดประตูตู้ทำไมอ่ะ”ผมรีบลงกลอนทันที ที่น้องมันถาม...ขืนช้าเดี๋ยวเหยื่อไหวตัวทัน
ทันทีที่ลงกลอนเรียบร้อย ผมก็ผลักคนที่นั่งเหยียดขาในนอนราบลงกันพื้นไม้ ยังไม่ทันที่เหยื่อจะได้โวยวายอะไร ผมก็รีบประกบปากอิ่ม ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไป นี่ถ้ากูไม่เมา กูก็ต้องกำลังเล่นกับไฟอยู่ใช่ไหม
ไอ้น้องลม มึงเป็นเคะ ใช่ใช่เรอะ แล้วมึงมาบีบตูดกูทำม๊ายยยยยยย ไม่ได้การล่ะ ศึกครั้งนี้ดูจะใหญ่หลวง โคกูรยอที่ข้าอุส่าเก็บรักษามากว่า19ปี จะมาแตกพ่ายให้ชิลลาในวันนี้คงหาใช่เรื่องดีไม่ ดังนั้นเราคงต้องบุกตีเมืองอื่นบ้าง เพื่อให้พระเจ้าชิลลาไขว้เขว
ผมขบเม้มยอดอกคนตรงหน้า ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นตวัดลิ้นเลียเบาๆแทน แต่แม่งหมันไส้ว่ะ เสือกหลอกผม ถึงจะไม่ได้โกรธอะไรมากมาย แต่กัดแม่งสักทีดีไหม
“โอ๊ยยย”ยังไม่ทันที่ผมจะได้ทำการล้างแค้น ผมก็ต้องร้องจนเสียงหลง เมื่อไอ้น้องลมมันกัดคอผมซะเต็มแรง
มึงเป็นเบลล่า สวอนน์อวตารมารึไง!!
“กัดทำไมเนี่ย”ผมถามอย่างหัวเสีย
“แล้วพี่มาดูดหัวนมผมทำไมล่ะ ผมเสียว ผมก็กัดเดะ”กัดอ่ะไม่ว่าอะไรหรอก แต่มือเนี่ย หยุดลูบตูดสักทีได้ไหม...ใจพี่ไม่ดีเลย
เอาล่ะตอนนี้ใครไวกว่าย่อมได้เปรียบ ผมรีบเปลื้องท่อนล่างน้องมันจนล่อนจ้อนทันที จับขาคนตรงหน้าชันขึ้น ก่อนจะค่อยๆลากลิ้นไปตามเรียวขาเนียนขาว ผมกับน้องสบตากันในความมืด ชิบหายล่ะ เหมือนเหยื่อจะไหวตัวทัน เพราะตอนนี้มีนล้วงมือเข้าไปในกางเกงผมแล้วครับ
“เรามาเล่นเกมส์ตอบคำถามกันดีกว่ากันดีกว่า”ไอ้น้องลมหยุดมือที่กำลังคลึงตูดผม แล้วเงยหน้าขึ้นมอง “4x4ได้เท่าไหร่”
“16”
“แล้ว 8x9ล่ะ”ผมถามอีกครั้ง ก่อนจะดึงตัวน้องให้ก้นขึ้นมาเกยอยู่บนตักผม...เอาล่ะ ชิบหาย กูลืมเจล กับถุงยาง
“72”ล่ะมึงนี่ก็ตอบไวจัง ยั้งคิดบ้างเซะ
“1852x985”คงถ่วงเวลาได้สักพัก
ผมรีบเปิดตู้เสื้อผ้าทันที ไฟในตู้สว่างพรึ่บ จนผมเองยังต่อพร่า แต่ไม่มีเวลาให้กูช้าล่ะ เหยื่อแม่งนอนนับนิ้วแล้วนั่น กลับไปไม่ทันมีหวังอดแดกแน่
ผมเปิดลิ้นชักข้างเตียง แต่เลือกอยากจังวะ จะเอาถุงยางแบบไหน เจลอีก กลิ่นบลูเบอร์รี่ก็ดีนะ แต่สตอร์เบอร์รี่ก็ชอบอ่ะ เอาไงดี...หนักใจอ่ะ งือ
“หนึ่งล้านแปดแสนสองหมื่นสี่พันห้าร้อย”ห๊า ไวแท้วะ
“ผิด คิดใหม่”ผิดถูกกูก็ไม่รู้หรอก แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาล่ะ สตอร์เบอร์ก็ได้วะ ถุงยางเอาแบบบาง0.1มิลล่ะกัน
“เฮ้ย ไม่ผิดหรอก”นั่นๆเถียงอีก “งั้น อืม”แล้วน้องมันก็นอนคิดต่อทั้งที่ยังนอนชันเข่าอยู่ท่าเดิม เมื่อได้อุปกรณ์มาครบมือ ผมก็สาวเท้าเข้ามาในตู้ ก่อนจะจัดแจงปิดประตูตู้ให้เรียบร้อย “จริงด้วย ผมบวกผิด หนึ่งล้านแปดแสนสองหมื่นสี่พันสองร้อย”
“งั้น 25X29”ผมถามอีกครั้ง ก่อนจะช้อนเอวให้ขึ้นมาเกยบนตักผมอีกครั้ง
“725”ผมฟังแล้วก็บีบเจลใส่นิ้ว แล้วค่อยๆแทงเข้าไปในช่องทางที่ไม่รู้สีหวานไหม...เพราะกูก็มองไม่เห็น “อ๊ะ”
“แล้ว1567-776 แล้วคูณด้วย3577 ได้เท่าไหร่”ผมยังคงใช้นิ้วแทงเข้าแทงออก
“อ๊ะ พี่ก็หยุดก่อนสิ”
“ไม่เก่งจริงนี่”ผมเหยียดยิ้มก่อนจะเพิ่มนิ้วเป็นสองนิ้ว
นี่แหละจุดของเด็กคนนี้... พวกชอบเอาชนะ
“อ๊ะ หนึ่งพันห้าร้อยหกสิบเจ็ด ลบ เจ็ดร้อยเจ็ดสิบ อ่ะ! ได้หนึ่งพันเก้าสิบเจ็ด “ไม่รู้ถูกไหม ไงก็คิดตามกันด้วยนะ...เสริมสร้างปัญญา
“ยังไม่ได้คูณ”ว่าแล้วใส่เจลเพิ่มอีกหน่อยดีกว่า...แม่งแน่นว่ะ
“แปปสิ”ผมสอดนิ้วที่สามเข้าไป คราวนี้ขาสั่นเลยครับ แต่ก็ยังคงพยายามนับนิ้วอยู่...ทีนี้มือก็ไม่ว่างมาลูบตูดกูล่ะ ทำไมพี่คิงฉลาดงี้อ่ะ แอร๊ยยย “หนึ่งพันเก้าสิบ คูณ สามพันเจ็ดสิบ อ่า “ทำไมเลขกูลงท้ายสวยจัง
“ใช่หรอ”ผมทวน เด็กเจ้าเล่ห์ดูขัดใจ
“หนึ่งพันเก้าสิบเจ็ด คูณสามพันเจ็ดสิบเจ็ด อ่า เจ็ด เจ็ด สี่สิบเก้า ทดสี่ อ๊ะ เจ็บ ใส่สามทดอีกห้า”เอาล่ะ ถึงเวลาอันสมควรแล้ว ผมค่อยๆล้วงเอาเจียวออกมาจากกางเกง ก็อยากถอดกางเกงนะ แต่ขี้เกียจจัดท่าใหม่
“คิดไปเด็กดี” ผมใส่ถุงยางให้ตัวเองอย่างเรียบร้อย ผมพร้อม น้องก็น่าจะพร้อม...คุๆๆๆ“อืม”ผมค่อยกดไอ้นั่นผมเข้าไปในช่องทางที่น่าจะเตรียมพร้อมไว้แล้ว...แต่ทำไมแน่นแท้วะ เข้าไปไม่ได้เลย รึน้องจะเกร็ง “ทำไมคราวนี้คิดช้าจัง”ผมพูดขึ้นลอยๆ
แต่ได้ผล ดูน้องจะกลับไปใช้สมองต่อ ทำให้ช่องทางที่เมื่อกี้เกร็งแน่น กลับคลายออก ผมแทงเข้าไปอีกครั้ง ยังแน่นอยู่ แต่ก็พอเข้าไปได้ ผมค่อยๆดันเข้าไปเรื่อยๆ จนตอนนี้ ผมก็ได้พาตัวเองเข้ามาจนสุดแล้ว ผมโน้มตัวลงไป ก่อนจะค่อยๆขบเม้มยอดอกของคนที่ยังนอนบ่นงึมงำอะไรอยู่ก็ไม่รู้
“อ๊ะ ผมเจ็บ”น้องพึมพำออกมา “คิดเลขไม่ออกด้วย”เอาล่ะ มุขคิดเลขดูเหมือนจะพาน้องเครียดยิ่งกว่าเดิม เพราะตอนนี้ตรงนั้นของน้องเริ่มรัดผมแน่นกว่าเดิมอีกแล้วว่ะ
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเทเลทับบี้อยู่สี่ตัว อาศัยอยู่ในวันเดอร์แลนด์ เทเลทับบี้ทั้งสี่ตัวไม่ถูกกัน ต่างต้องการจะยึดครองอาณาจักรของอีกฝ่าย”เอาล่ะบรรลัยมันเข้าไป กูนี่ก็อินดี้สาส แทนที่จะเล่านิทานพื้นบ้านที่นึกง่ายๆ เสือกแต่งขึ้นมาเองอีก
“แล้วทำไมถึงไม่ถูกกันล่ะ”แต่เอาเหอะ เหมือนน้องจะสนใจ
“ก็อิจฉา และต่างฝ่ายต่างอยากเป็นเทเลทับบี้ที่งามที่สุดในปฐพี”ผมค่อยๆรูดแก่นกายที่นอนสงบนิ่งของน้อง “โดยลาล่าดิฟซี่และทิงกี้วิงกี้ได้ร่วมมือกันเพื่อกำจัดโพเป็นรายแรก เพราะว่ามันมีแฟนคลับเยอะและชอบทำตัวแอ๊บแบ๊วงุ้งงิ้งจนน่าหมันไส้” คราวนี้ผมค่อยๆเริ่มขยับตัว
“อ๊ะ ผมเสียวจัง”โอเค เป็นอันว่ากูไม่ต้องแต่งเรื่องต่อล่ะ
ผมขยับเข้าออกตามที่แรงปรารถนา โดยไม่ลืมที่จะช่วยอีกคนให้มีความสุขไปด้วย ทุกครั้งที่ผมกระแทกเข้าออก น้องก็จะรับสัมผัสด้วยการครางเสียงหวานๆออกมา แล้วยิ่งอยู่ในตู้แคบๆ เสียงมันก็ยิ่งก้อง อารมณ์หลายๆอย่างผมมันก็ยิ่งทะยาน ยิ่งพอตอนน้องถึงจุดนั้นล่ะแตกออกมานะ เสียงนี่แบบ เร้าอารมณ์สาสส
ว่าแต่นี่น้องก็ถึงไปแล้วรอบนะ แล้วกูล่ะเมื่อไหร่จะถึง หรือมันจะดึกเกินไปแล้วอ่ะ แบบนี้ทุกทีเลยอ่ะ ถ้าผมง่วงมากล่ะมันจะไม่แตกอ่ะ งือ กูซอยจนปวดเอวแล้วนะ ถึงสักน้ำเหอะ กูจะได้นอน อยู่แบบนี้อึดอัด แถมเดี๋ยวโดนดูถูกว่าไม่มีน้ำยาอีก
แกร๊ก!! ปัง!!
“ทำเหี้ยอะไรเสียงดังวะ!!”เสียงพี่แสบนี่หว่า ชิบหายล่ะ ลืมไปได้ไงวะว่ามันก็อยู่ “มึงเล่นเหี้ยอะไรไอ้คิง!!”ฮือ ล่ะเมื่อกี้กูก็ซอยซะไม่ยั้งเลยนะ
“พี่แสบ อึก อั่ก หนีไป หนีไป”แล้วอะไรของน้องวะ
“เล่นเหี้ยอะไรกันในตู้ จะออกมาเอง หรือต้องให้กูพังประตูแล้วลากมึงออกมาไอ้คิง”
“ฮี่ๆๆๆๆๆๆ”หัวเราะเสียงแหลมทำไม หนูกลัว “จะให้ออกไปจริงๆหรอ ฮิๆๆๆ แต่แปปนะ ฮี่ๆๆๆๆ หัวหลุดอยู่ตรงไหนยังหาไม่เจอเลย ฮี่ๆๆๆ”เสียงน้องแม่งหลอนชิบหาย โคตรเหมือนผู้หญิงเลยอ่ะ สัสกูขนลุก
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”ไอ้พี่แสบร้องลั่น ก่อนจะปิดประตูดังลั่น “ผี อ๊ากกกกกก”
“แสบนักนะเรา”ผมกระชับตัวน้อง
“ก็หน้าตากับปัญญาผมมันไม่ได้สวนทางเหมือนพี่นี่”
“จะชมว่าพี่หล่อ หรือจะด่าว่าพี่โง่ ก็เลือกเอามาสักอย่าง”ผมช้อนตัวน้องให้มานั่งบนตักผม แล้วค่อยๆกระแทกตัวสวนจังหวะกับน้องที่ขย่มลงมา
“อ๊ะ นี่พี่อึดรึไม่มีน้ำยากันแน่ ผมจะไปอีกแล้วนะ อ๊ะ!”น้องกระซิบข้างหูผมขณะที่เร่งจังหวะตัวเอง
“เวลาพี่ง่วง ก็เป็นแบบนี้อ่ะ ไม่ค่อยเงี่ยน”ทำไงได้อ่ะ ก็กูง่วงเน่ ฮืออออ
“---ตื๊ด---พี่อยู่ใน---ตื๊ด---ผมแล้ว พี่ชอบไหมอ่ะ ผมอ่ะชอบจังที่---ตื๊ด---พี่อยู่ในตัวผม มันใหญ่จังอ๊ะ! พี่คิงครับ ผมชอบจัง อ๊ะ พี่ชอบของผมไหม มันตอดพี่ดีรึเปล่า พี่เป็นคนแรกของผมเลยนะ อ๊ะ”น้องเริ่มพูดเสียงกระเส่าตรงข้างหูผม
ขนกูลุกซู่เลยอ่ะ บั่บ มันบั่บ ใกล้แล้วอ่ะ...กูเขินนนน
“อ๊ะ! ซี๊ด”ผมกัดริมฝีปาก ก่อนจะจับน้องนอนลงอีกครั้ง แล้วเริ่มใส่แรงไม่ยั้ง
“อ๊า!!!”น้องถึงไปอีกรอบ โดยที่ผมก็ตามมาติดๆ
“พี่ชอบนะ ของลมตอด---ตื๊ด---พี่โคตรเลยอ่ะ”กูแก้แค้น เสือกทำกูอาย
“เดี๋ยวกูต่อยหน้าหงาย”สงสัยจะคืนสติแล้วดิ
“แล้วเรื่องพี่เป็นแรกของเรานี่จริงหรือเปล่า”ผมหอมแก้มน้องฟอดใหญ่ ก่อนจะถอดกายออกมา
“ฮึๆๆๆ”น้องหัวเราะในลำคอ “ผมง่วงนอนแล้วอ่ะ”น้ำเสียงอ้อนๆทำให้ผมใจอ่อน เอาไว้ค่อยเค้นคอถามเอาพรุ่งนี้ก็ได้
ผมอุ้มลมไปที่เตียง ก่อนจะ ไปหาชุบน้ำมาเช็ดตัว ทำความสะอาดให้ หลังจากที่แต่งตัวให้น้องเรียบร้อยแล้ว ผมก็ไปอาบน้ำอีกรอบ ก่อนจะตามขึ้นมานอนบนเตียงทั้งที่ยังไม่ใส่เสื้อผ้า ผมรวบตัวบางๆของคนที่หลับไปแล้วเข้ามากอด จูบลงกลุ่มผมนิ่มอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆให้สติจมดิ่งสู่ห้วงนิทรา
***
ฟู่!!!
ผมสะดุ้งตื่นทันที เมื่อรู้สึกถึงแรงลมที่ผ่านรูหู...ขนลุก
“เฮ้ย!!”ผมร้องลั่นเมื่อตื่นขึ้นมาเจอไอ้เด็กผิวหยวกปากแดงที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าของผมที่ยาวมาปิดช่วงล่างอย่างหมิ่นเหม่ แต่ประเด็นประสำคัญมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น แต่มันอยู่ตรงที่น้องกำลังนั่งทับไอ้นั่นผมอยู่อ่ะเซะ “จะทำอะไรพี่น่ะ”ผมถาม เมื่อมือสวยเริ่มไล้ไปตามขาอ่อนผม
“แก้แค้น”อย่าบอกนะ อุกรี๊ดดด.. อยู่ไม่ได้แล้วกู อย่างนี้ต้องหนี
แต่เอ๊ะ มือกูติดอะไร ...ค่อยๆเบือนเหง้าหน้าไปมองจุดที่มือติดอย่างสโลโมชั่น บรรลัยแล้วกู มันมัดไว้ซะแน่น
“โดนแน่!!”ไอ้น้องลมมันชี้หน้าผม ก่อนจะค่อยๆจรดริมฝีปากฉ่ำลงบนหัวนมผม โอ้วว สเตปเดียวกะกูเมื่อคืนเลย “ฮ่าๆๆๆ พี่นี่หลอกง่ายจัง”ไอ้เด็กนี่!!! อย่าให้กูหลุดไปได้นะ พ่อจะกระแทกให้ลืมชื่อตัวเองเลย “ถ้าผมเป็นเมียพี่ พี่ก็จะอ่อนโยนกับผมใช่มะ”เขาซบหน้าลงกับอกผม “ผมชอบนะ”
“คบกันไหม”อุ๊ย กูหลุดอะไรไป
“ไม่เอาอ่ะ ผมไม่ได้รักพี่สักหน่อย”เปรี้ยง เหมือนใครยิงแสกหน้า
“แล้วเรายอมมีอะไรกันพี่ทำไม”ฮือออ...ถึงกูจะหล่อ แต่กูก็อ่อนไหวนะเว่ย
“อ๊ะๆ พี่คิง กระแทกแรงๆอีกสิ ผมตอดพี่สุดยอดเลยปะ อ่ะ ผมขย่มแบบนี้พี่ชอบไหมอ่ะ ของพี่ใหญ่จัง”ไอ้เด็กปีศาจที่หักอกผมจนแหลกลานเริ่มขย่มเป็นจังหวะ ชิบหายล่ะลูกพ่อ อย่าเพิ่งลุกเซ่!! “ผมแต่งตัวแบบนี้พี่ชอบไหมอ่ะ แหวกอีกหน่อยดีไหมอ่ะ”นั่นๆปลดกระดุมอีก “ฮ่าๆๆๆ พี่นี่หลอกง่ายจัง”พูดจบ น้องมันก็แต่งตัวด้วยชุดเมื่อวาน
แหม แล้วก็มาแก้ผ้าก้มๆเงยๆต่อหน้ากูอีกนะ
“ผมกลับบ้านก่อนนะพี่ เดี๋ยวไอ้เหี้ยคิวมาเจอแล้วผมจะซวย”ทำไมไอ้คิงมาเจอแล้วต้องซวย อย่าบอกนะว่าสองคน...คบกัน
อ๊ากกกกกกกกก
“เดี๋ยวลม พี่มีเรื่องแคลงใจอีกเรื่อง”น้องเดินเข้ามาใกล้ผม “เรื่องที่บอกว่าพี่เป็นคนแรก...”ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดให้จบ น้องก็จุ๊บปากผมก่อน
“พี่ก็ถามไอ้คิวดิ”พูดจบแล้วก็ยิ้ม...กูช็อค
“ว่าแต่ลมแก้มัดให้พี่หน่อยได้ไหมครับ”
“ฮ่าๆๆ หว๊า ผมรีบอ่ะครับ บ๊ายบายนะสุดหล่อ กร๊ากกกกกกกกกก”ปีศาจ ปีศาจชัดๆ
เอาหัวใจกูคืนม๊า!!!!
***
แถม
หลังจากที่ได้พี่แสบช่วยชีวิตผมไว้ทันท่วงทีก่อนที่แม่จะมา(แก้มัดกูอ่ะแหละ) ผมก็ถือโอกาสหยุดเรียนไปวันด้วยความขี้เกียจ นั่งๆนอนๆรักษาหัวใจจนห้าโมงเย็น ไอ้เหี้ยคิว ก็โผล่เหง้าหน้ามันมาที่คลีนิค
“ไฮบรา”มันยกมือทักทายผมเฉกเช่นทุกครั้งที่พบหน้ากัน
“บราพ่อบราแม่มึงสิ พ่อมึงเป็นฝรั่งรึไงถึงต้องมากระแดะกับกู”เห็นหน้าล่ะกูหงุดหงิด
“แม่ คิงมันพาลคิวอ่ะ”นั่นๆ ฟ้องอีกไอ้หัวหลิม เดี๋ยวกูตบหัวพุ่ง
“อ้าวคิว กลับมาแล้วหรอ มานี่แม่มีเรื่องสนุกๆเล่าให้ฟัง”นั่นตาขวากระตุก พูดเรื่องกูชัวร์
แล้วไอ้คิวก็ไปนั่งหัวล่อต่อกระซิกกับแม่ ที่บ้านนี้มีแต่คนใจร้าย คิงจะไม่อยู่คิงจะไม่ทน พ่อกลับมารับคิงไปอยู่แอฟริกาที คิงจะไปอยู่กับไฮยีน่า...ฮือ
“นี่คิง”ผมหันไปมองตามแรงสะกิด “ไอ้ลมมันเป็นเพื่อนสนิทคิว ถ้ามันแกล้งคิง คิวขอโทษนะ”ถุย ศัพท์ดารา เพื่อนสนิท ฮือออ “คิงอย่าเย็นชากับน้องเลยนะ เจ็ดวัน เราได้เจอกันไม่ถึง48ชั่วโมงเลยนะ คิงจะเย็นชากับคิวได้ลงหรอ เสียใจนะ”กูเงียบ “ถ้าคิงไม่คุยกับคิว คิวจะไปอยู่กับฝูงไฮยีน่านะ”ถุย กูเล่นไปแล้ว
“เช้อ”ผมสะบัดหน้าหล่อๆ
“คิง แม่งหน้าตุ๊ดอ่ะ กร๊ากกกก”เอาเลย อยากพูดไรก็พูด กูจะไม่อยู่บ้านนี้อีกแล้ว “นี่คิง ถ้าคิงไม่บอกว่างอนอะไร คิวง้อไม่ถูกหรอกนะ”อ้าว ทำหน้านิ่งแบบนั้นจะเลิกง้อกูแล้วหรอ
“คิงชอบน้องลม”ผมตัดสินใจพูดออกไป ถึงจะไม่เข้าใจ แต่สำหรับผม ผมรู้สึกว่าเขาพิเศษจริงๆ
“อ๋อ ก็แค่นั้น...แม่ คิงชอบไอ้ลม”จากนั้นแม่กับไอ้คิวก็หัวเราะกันลั่นคลินิก
โอเค กูไม่ทนบ้านนี้แล้วจริงๆ
“คิง คิวกับลมเป็นแค่เพื่อนกัน ถ้าคิงจะชอบเพื่อนคิว คิวก็ไม่ว่าหรอก แต่คิงต้องดูแลมันดีๆนะ อย่าทิ้งอย่าขว้างมันอย่างคนที่ผ่านๆมา ถึงไอ้ลมมันจะนิสัยส้นตีนไปบ้างแต่เนื้อแท้มันก็ส้นตีนยิ่งกว่าที่คิงเห็นอีกอ่ะ เอ่อ ยังไงคิงก็สู้ๆเนอะ เห้อๆๆๆ”โอเค ยิ่งกว่าที่กูเจอมาอีกหรอ...ชิบหายล่ะ
“คิว คิงจะไปเชียงใหม่”เอาล่ะ ก็ผมชอบน้องเขาไปแล้วนี่ ส่วนเรื่องผมจะเป็นคนแรกหรือเปล่า ผมไม่ถามหรอก เพราะตอนนี้ผมมีคำตอบให้กับตัวเองแล้ว
“ไปทำไมอ่ะ”อ้าวอินี่ถามโง่ๆ กูก็จะไปหาเพื่อนมึงไง
“ไปบ้านน้องลมไง”ผมบอกเสียงเรียบ
“ห๊า!! บ้านไอ้ลมทองหล่อนะ”
ตื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เหมือนมีคำว่าไอ้โง่ลอยอยู่เต็มหัว
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
จบ!
-------------
ที่บอกในแฟนเพจว่าจะแก้ สรุปไม่ได้แก้นะคะ= =
ความขี้เกียจมันลุกลาม
คิดถึงคุณเขียดศรีกันมิคะ
คุณเขียดคิดถึงนักอ่านทุกคนทุกลมหายใจเข้าออกเลยนะ
ทอแหลกันเห็นๆ
แต่คิดถึงจริงๆนะเฮ้ย
เค้าโครงมาจากเรื่องจริง ของคุณเขียด แต่ของคุณเขียดเป็นญาติค่ะ ล่ะจับแม่งได้ภายใน10นาที- -
อย่าลืมช่วยกันดันเน้
หัวข้อ: Crafty Guy :เมียข้าใครอย่าเตะ - ขายของง่ะ- 5.8.15 (อ่าน 760194 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก