ใจ หนึ่งก็อยากดีกันแล้วนะ แต่อีกใจ...กูยังสนุกอยู่เลยว่ะ กร๊ากกกกก รู้สึกเหมือนเป็นตัวร้ายที่กำลังทำร้ายจิตใจนางเอกยังไงก็ไม่รู้สิ เฮ้ย กูเป็นคนโดนนอกใจนะ ดั้งนั้นแกล้งมันนิดๆหน่อยๆ ถือว่าไม่ผิด แต่ก็น่าสงสารเนอะ ไม่รู้มันกินข้าวรึยัง แต่บังอาจมานอกใจผม โดนแบบนี้ก็สมควร เมื่อคืนนอนไม่หหลับ ตาเฮียจะคล้ำไหมวะเนี่ย แต่จะสนทำไมวะ ทีมันออกไปแรดเอารอยดูดกลับมาโชว์ยังไม่เห็นมันจะแคร์ผมเลยนี่ แต่มันบอกว่าคิดถึงผมด้วยนะ... ตอนที่ 26.2
“เฮ้ยๆ..”ผม หันมองตามแรงสะกิดของไอ้เอม “อยากดีกันก็ดีเถอะ หน้ามึงเมื่อกี้น่ากลัวชิบหาย เดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวโมโห บอกตรงๆ...พวก กู กลัว”ไอ้เอมพูดจบ ไอ้ปินก็พยักหน้าเป็นลูกคู่อย่างรู้งานทันที
“...”หรือว่าผมจะเลิกหนีแล้วไปคุยกับมันดีวะ
บ่ายสามโมงตรง ฤกษ์งามยามดี แต่บรรยากาศและสังขารนั้นเสือกไม่ค่อยดี เพราะผมนั่งโดนมดกัดอยู่หลังพุ่มชาดัดมากว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว ผมแอบมองเฮียปั้นที่นั่งหัวร่อต่อกระซิกกับไอ้หน้าหวานผมยาวสลวยระบ่า
ไม่รู้แม่งพูดอะไรกันบ้าง แต่เฮียมึงลูบหัวมันทำไมวะ นั่นๆโอบกันอีก...กูหึงนะเว่ย
ทนไม่ไหวแล้วนะโว้ยยยย
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดโทรหาไอ้เฮีย เพียงไม่นานมันก็รับ
/”...”/อ้าวอินี่ รับแล้วเสือกไม่พูดกับกูอีก
“ถ้าเฮียอยากจะอธิบายอะไร มาเจอบลูที่ลานลั่นทม...”
/”ตอนไหน”/
“ตอนนี้”ถ้าไม่ใช่ตอนนี้ก็ไม่มีความหมายหรอกโว้ย
มือที่โอบไหล่มันน่ะ เอาออกสักทีสิวะ
;/”แต่พี่เรียนอยู่”/เรียนวิชาตอแหลสินะมึง
“งั้นเฮียเรียนไป แล้วก็อย่ามาเจอหน้าบลูอีกต่างคนต่างอยู่”ฟังเหมือนกูงี่เง่า...แต่กูจะร้องแล้วนะเว่ย
/”บลู มีเหตุผลหน่อย บลูอยากให้พี่โดดเรียน ได้ พี่โดดก็ได้”/ทำมาเป็นประชด
“ผมเห็นเฮียอยู่ใต้ตึก...”แล้วพบก็ตัดสายแล้วปิดเครื่องทั้งสองเครื่องทันที
กลับมาแอบดูไอ้เฮียต่อ ทันทีที่ผมตัดสาย มันก็รีบลุกจากม้านั่งเลย แต่ไอ้ผมสลวยนั่น มึงจะมาอาลัยอาวรณ์อะไรผัวกูวะ ดึงเฮียกูไว้ทำไมนะ...หงุดหงิด
หลังจากที่พวกมันล่ำลาห่าเหวอะไรกันสักอย่างเสร็จ ไอ้เฮียก็วิ่งออกไป ส่วนผมก็เดินออกมาจากที่ซ่อนอย่างชิวๆ เดินเล่นใต้ต่งใต้ตึกคณะตัวเองสักพักก็ค่อยมาที่ลานลั่นทม ไอ้เฮียนั่งรอผมอย่างใจเย็น ทันทีที่เห็นผมมันก็รีบวิ่งเข้ามากอด แต่ผมก็ขืนตัวออก...ราวกับกูเป็นนางเอกละครหลังข่าว
“คือขอโทษที่โกหก แต่ไอ้แกงมัน...”แต่ยังไม่ทันที่เฮียจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ ผมก็ยกมือขึ้นห้ามเสียก่อน
“เฮียบอกจะอธิบาย จะอธิบายอะไรก็อธิบายมา บลูรอฟังอยู่”
“คือเรื่องแรก ที่ออกไปคืนนั้นเพราะไอ้แกงเพื่อนพี่มันอกหักแดกเหล้าแล้วเมาขับรถไม่ไหว พี่เลยไปรับ เรื่องรอยดูดที่พี่โกหกว่ายุงกัด นั่นก็ไอ้เหี้ยแกงทำ เพราะคิดว่าพี่เป็นคนที่หักอกมัน แล้วก็วันนี้ที่พี่โกหก เพราะปลอบมันอยู่”ไอ้เฮียเอื้อมมาดึงมือผมที่สั่นเทาเพราะความโมโหไปกุมไว้”เลิกโกรธเถอะนะ มึงก็รู้ว่ากูมีมึงคนเดียว กูรักมึงคนเดียว”เหมือนจะเขิน แต่อิห่า กลับมาใช้ภาษาพ่อขุนรามอีกแล้ว...แต่กูชิน
แต่เรื่องเพื่อนเฮียนี่ตงิดๆ ทำไมต้องโทรหาเฮีย ทำไมต้องอะไรก็เฮียๆตลอด ทำไมต้องให้เฮียปลอบ...ทำไม
“บลูจะเชื่อได้ไง ในเมื่อเฮียโกหกมาตั้งกี่ครั้ง...แล้วถ้าไม่มีอะไรจริง ทำไมไม่บอกตั้งแต่ทีแรก โกหกทำไม”ผมสะบัดมือออก
“ขอให้เชื่อใจได้ไหม เชื่อใจ ว่ากูรักมึงคนเดียว มีแค่มึงคนเดียว”ผมเงียบ ผมลังเล อยากเชื่อ แต่ก็กลัวโง่ “มึงเชื่อไหมว่ากูรักมึง”
“ไม่รู้สิ ช่วงนี้เฮียเหมือนเป็นใครอีกคนที่ผมไม่รู้จัก”เฮียโกหก และเฮียดูเหมือนกำลังปิดบังอะไรผมอยู่
“มึงเองก็เป็นใครอีกคนที่กูไม่รู้จักเหมือนกัน”แน่ล่ะ ก็กูหึงมึงจนกูจะบ้าอยู่แล้วไอ้เฮีย
หึงจนบางที กูก็เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้
“บางที เราอาจจะยังไม่พร้อมคุยกัน”ผมพูดทำลายความเงียบ
“ไม่หรอก...ที่จริง เรายังไม่พร้อมคบกันด้วยซ้ำ”พูดจบไอ้เฮียก็เดินออกไป
ผมทิ้งตัวนั่งลงบนโต้ม้าหินอ่อน แสงแดดสีส้มสาดส่องอบอุ่นไปทั่วลาน ผมนั่งมองเหม่อลอยไปไกล ‘ไม่พร้อมที่จะคบกัน’ แค่ไม่กี่คำทำไมผมต้องเจ็บขนาดนี้ ปวดขนาดนี้
ไม่รู้น้ำตาที่ไหลออกมามันไหลออกมาเพราะจุดไหน เพราะประโยคที่เหมือนบอกเลิกนั้น เพราะแผ่นหลังที่เดินหายลับไปแล้วทิ้งผมไว้ หรือเพราะแววตาผิดหวังนั่นที่ทอดมองมายังผม
...หรือว่าทั้งหมด...
ผมกดโทรศัพท์โทรหาไอ้เฟา ถึงผมจะสนิทกับไอ้เอมมากที่สุด และไอ้ปินเป็นคนที่ใจดีกับผมมากที่สุด แต่วินาทีนี้ไอ้เฟามันเป็นคนที่ผมต้องการมันมากที่สุด...เพราะมันเป็นเพื่อนคนเดียวที่ตั้งใจฟังทุกอย่างที่ผมเล่า
“เฟา คืนนี้ขอไปนอนด้วยดิ กูรอที่ลานลั่นทม”ผมพูดทั้งเสียงสะอึกสะอื้น
/ “ได้ แต่มึงเป็นอะไร” /ผมบอกมันแค่ว่าเดี๋ยวเล่าให้ฟังแล้วก็กดตัดสายเลย
ผมยิ้มกริ่ม เสร็จกูแน่ไอ้เฟา เอ๊ย ไม่ใช่ ตายแหละ จิตฝ่ายรุกลุกโชน.. ถ้าถามว่าเรื่องเมื่อกี้เสียใจไหม ตอบเลยว่าเสียใจ แต่พอมาคิดดูอีกทีดีๆ ถ้าผมปล่อยไอ้เฮียไป เชื่อเถอะว่ามีอีกหลายตนรอเคลม ดังนั้นน้องบลูจะไม่ยอม ต่อให้เจ็บแค่ไหนกูก็จะไม่ยอมปล่อยมือ กูจะยิ้มรับความเจ็บปวดทุกอย่างที่เข้ามา...อ่า โคตรมาโซเลยกู
แผนที่เพิ่งคิดขึ้นได้สดๆร้อนๆไหลเข้ามาในหัว เฮียปั้นที่รักครับ ถึงกูจะง่ายแต่มือกูก็เหนียวนะสาส อิพวกรอเคลมน่ะฝันไปเถอะว่ากูจะยอมปล่อยมันไปง่ายๆ แต่ว่าแผนผม ก็ต้องให้ไอ้เฟามันช่วยหน่อยล่ะ เพราะมันนั้นน่ารักน่าฟัด แถมปั่นง่าย( ปั่นสมองนะเฮ้ย ไม่ใช่ปั่นอย่างอื่น) แค่คิด ก็สนุกล่ะกู กร๊ากกกก
*****
“มึงจะบ้าเรอะ!!... แค่กูเห็นหน้าพี่เขาเยี่ยวกูก็จะราดตายห่า จะให้กูไปประกาศสงครามแย่งมึงกับเขา... กูขอตายดีกว่า”พูดจบไอ้เตี้ย(ที่สุดในกลุ่ม)ก็นอนคว่ำเอาหัวซุกหมอนอย่างหนีโลกแห่งความเป็นจริง
“ไอ้เฟา มึงคิดดูดีๆนะ ถ้ามึงช่วยกู กูจะจัดการไอ้เอมให้ วินๆทั้งคู่”ผมพูด แต่ไอ้คนฟังยังคงนิ่งอยู่...นิ่งได้นิ่งไปมึง “แต่ถ้ามึงไม่ช่วยกู...กูจะยุไอ้เอมให้ตื๊อมึงหนักกว่านี้อีกคอยดู”พูดจบไอ้เฟาก็พลิกหัวมามองผมประหลักประเหลือก ก่อนจะดิ้นเร้าๆอยู่บนเตียงท่ามกลางความอนาถ+รันทดใจของผม...ไปแล้วเพื่อนกู
“ทำไมต้องเป็นกู ไม่ยอมๆๆ”แล้วมันก็พุ่งเอาหัวกบาลโขลกกับหมอนอีกรอบ
“ก็กูไว้ใจมึงไงเฟา”จริงๆแล้วมึงหลอกง่าย เกินกว่าจะแปรพรรคได้
“ถ้าพี่เขาฆ่ากูขึ้นมา กูว่ามันจะได้ไม่คุ้มเสียนะ”มันพูดเสียงแผ่ว
“สาบานว่ากูจะปกป้องมึงจากเฮียปั้นเอง”ผมพูดจบก็พุ่งไปนอนกอดไอ้เฟาไว้แน่น “มึงนี่มันพึ่งได้จริงๆเลยเฟา”
“ใช่มะ”มันพูดแล้วก็ทำหน้ามั่นใจเต็มเปี่ยม....ไอ้ชิบหาย ถ่อมตัวบ้างก็ได้
Rrrrrr
เสียง โทรศัพท์สั่นสนั่นหวั่นไหวเล่นเอาหัวใจผมไหวตามเมื่อหวังว่าใครสักคนที่ผมกำลังรออยู่จะโทรเข้ามา ผมผละจากไอ้เฟาเอื้อมมือคว้าโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างโคมไฟ แต่ก็ต้องผิดหวังทันทีเมื่อรู้ว่าใครโทรมา... มี๊
“ฮัลโหลมี๊”
/”แหม พูดกับแม่มึงทั้งที ช่วยร่าเริงหน่อยไอ้สัตว์ แล้ววันนี้จะไม่มาผลาญน้ำผลาญไฟห้องพ่อมึง ก็เสือกไม่บอกกูมาฟรีเลยไอ้เหี้ย แล้วชีวิตเป็นไงบ้าง”/มี๊ให้พรรัวก่อนจะจบลงด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใย...แต่ผมส่งข้อความไปบอกป๋าแล้วนะ
ทำไมป๋าไม่บอกมี๊...มีไรในกอไผ่ปะเนี่ย
“ก็ไม่ทะเลาะกันนะ เพราะมันเดินหนีไปก่อน”
/”เออ กูแม่งก็พูดอะไรไม่ได้ว่ะ เอาเป็นว่ากูทิ้งท้ายไว้หน่อย อะไรที่มากไปมันก็ไม่ดีนะ ทำอะไรก็อยู่ในพื้นฐานความพอดีล่ะกัน”/ผมครางรับเสียงแผ่ว /”งั้นแค่นี้ก่อน กูจะกลับบ้านกูล่ะ”/
”ครับ ฝากบอกป๋าด้วย คิดถึง”แล้วผมก็ได้ยินเสียงพี่พริกตะโกนบอกพี่แซม ก่อนที่คนตะโกนบอกจะหัวเราะลั่นจนผมต้องยกโทรศัพท์ที่แนบหูออก
/”พ่อมึงบอกว่า กูสอนให้มึงเป็นเด็กตอแหลแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”/
“โหยยย เรื่องแบบนี้เขาไม่ต้องสอนหรอก มันเป็นพฤติกรรมการเรียนแบบ”ผมตอบกลั้วหัวเราะในขณะที่พี่พริกหัวเราะแห้งๆเพราะไม่แน่ใจว่าผมเหน็บแนมใคร
คุยสับเพเหระอีกเล็กน้อย ผมก็วางสาย ก่อนจะมานอนคิดแผนคร่าวๆ คิดไปคิดว่าเริ่มเบื่อ ใจหนึ่งก็อยากจะแกล้งไอ้เฮียหนักๆ แต่อีกใจก็คิดถึงคำพูดมี๊ขึ้นมา....เพราะถ้ามากไปผมก็กลัวจะต้องเสียมันไปจริงๆ
ทั้งที่มั่นใจว่ามือผมเหนียว แต่ถ้ามันต้องการจะสลัดผมทิ้งจริงๆขึ้นมา...ผมจะไปทำอะไรได้
“มึง...”ผมหันมองคนข้างๆตัว “กูช่วยแล้วก็ได้ แต่อย่าร้องไห้อีกนะ เดี๋ยวกูร้องตาม”ผมเอามือแตะที่ตา ชิบหายตาเปียก .... แต่เดี๋ยวนะ มึงนี่ก็ขี้ลอกไปนะไอ้เฟา
“กูไม่ได้ร้อง กูซ้อมแผนอยู่”ผมปราดน้ำตาทิ้ง ก่อนจะหันหลังให้ไอ้เฟา
“ออหรอ”น้ำเสียงกวนส้นตีนนักนะไอ้ห่าเฟา
--------------
ขอโทษที่หายไปหลายวันนะคะ แถมยังมาน้อยอีก
งานการมันหนักหนาสาหัสจริงๆ
มาล่ะความดราม่าที่(อิเขียด)โหยหา
เมื่อพายุผนผ่านไป...ท้องผ้าจะสดใส(และผ้ากูก็ไม่แห้ง)
ตอบคอมเม้นนิ
@Lucifer_Prince@
อิบลูมันหึงจนต๊องค่ะ
หมอบอกรักษาไม่ได้ค่ะ รอตายตอย่างเดียว
haru1111
อย่าทำร้ายบลูรดาเลยค่ะ เดี๋ยวเรื่องจบอนาถ(เฮียมีเมียใหม่)
ค่าเข้าไรงี้เค้าตอบไปล่ะเนอะ อยู่รีล่าง
ketddy
ไม่รู้จะเป็นจุดจบของใครกันแน่ค่ะ
อาจเป็นอิบลู
honey honey drop
เดะมันจะเล่นตัวไม่ได้ล่ะ สาระมีชิงดราม่ากว่า
RenaBee
ได้รู้กันแล้วนะคะ ไม่รู้จะโกรธใครดี
fonny1987
นางฟังล่ะจ๊ะ
แต่นางดราม่า
lizzii
รอพาน้องบลูจบดราม่า แล้วเค้าจะแต่งสักตอนล่ะกันเนอะ
kongxinya
เจอแล้วค่ะพี่ กรี๊ดลั่นบ้าน ม๊าลุกขึ้นมาด่าเลย
คืออิโรคลวนลามคนอื่นนี่หนูเป็นนะ ที่เลือกลวนลามคนที่ห่วงเพราะมันจะไม่ทำไรเราพี่ ถ้าลวนลามพวกไม่เล่นด้วยนี่กลัวทีน
ป๊าหนูบอกว่าเราเงินที่ซื้อไปเก็บ เดี๋ยวก็ได้ทอง
moodyfairy
เริ่มไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตั้งใจจะมาลงนิยายหรือตอบคอมเม้นกันแน่
นางจะควงสเมิร์ฟแทน
BlueAngel
เคลียร์แล้ว แต่ไม่จบนี่สิ
black-egoistic
อุ๊ย ขายบ้านทอดตลอดตอนนี้จะทันไหม
ReiSei
น้องมันหึงจนบ้าค่ะ
ไม่รู้ฟังขึ้นไหม แต่เฮียนางบอกความจริงแล้วนะคะ
พลอยสวย
คุยแล้ว แต่เหมือนจะไม่รอด
loveyous
อิบลูสินะคะที่หนัก
B52
แหมะ ถึงจะสั้นแต่คุณเขียดก็อัพช้านะ(มันดีตรงไหนฟะ)
อิบลูสินะคะที่จะช้ำใจ
raluf
คุยล่ะจ๊ะ กลัวน้องบลูโดนลากคอ
แมวเหมียว
แฮ่
คิดถึงแมวเหมียวจังเลยไม่ได้โผล่มาหลายวัน
ไม่มีอะไรตามมาหรอกจ๊ะ เราห้อยพระสี่องค์(สี่มุม)
smileland
ต้องเปลี่ยนเป็นถามเฮียแล้วล่ะค่ะ ว่าจะให้อภัยมันไหม
gayraygirl
มันบ้าไปแล้วจริงๆแหละ
ฟังแล้ว เหตุผลก็ธรรมดานะ คุๆๆๆ
-Otto-
ไม่รู้ผัวเมียคู่นี้ ใครจะทุรนทุรายก่อนกันนี่สิ
NUTSANAN
เธอหายไปนานมากจริงๆ คุณเขียดนึกว่าเลิกอ่านล่ะอ่ะ
Lily teddy
แม่ะ มันสับสนเพราะมันหึงจนบ้าอ่ะจ๊ะ
เฮียอธิบายล่ะ เหตุผลก็ธรรมดาๆเนอะ คุๆๆ
ronlbb
มันฟังล่ะจ๊ะ แต่ดราม่ากว่าเดิม
บัย ไปรับเสื้อที่ร้านซักรีดล่ะ จุบุ
หัวข้อ: Crafty Guy :เมียข้าใครอย่าเตะ - ขายของง่ะ- 5.8.15 (อ่าน 760251 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก