เขียนมั่วอ่ะ อย่าด่านะเว่ย เด่ะร้องไห้
ต้องขอโทษคนอ่านด้วยนะคะ ถ้าไม่สนุกหรือแปลกๆ เพราะช่วงนี้คุณเขียดไม่ค่อยไหวกับตัวเอง
27.2
“พี่พริกแกงครับ”ไอ้เฟาที่อยู่จากที่หลบซ่อนผมไม่ไกลพูดขึ้น “คือ...”ไอ้เฟาพูดทั้งที่ตัวสั้น เอ๊ย สั่น
“ครับ”ไอ้พี่พริกแกงขานรับก่อนจะโบกมือไล่เพื่อนหน้าโจรของมันให้ไปก่อน
เสียงแซวดังระงม ไอ้เฟาก็สั่นด้วยความหวาดกลัวยิ่งกว่าเดิม เมื่อพวกแก็งค์เด็กวิศวะจากไป เหลือไว้แค่ไอ้พี่พริกแกงผมไสวกับน้องเฟาตัวเตี้ยหน้าวอกขาสั้น ไอ้เฟาก็เริ่มปฏิบัติตามแผนที่ผมเสี้ยมมันมาทั้งคืน
“พี่ครับ คือเมื่อวานผมขอบคุณมากนะครับ”ไอ้เฟาละล่ำละลั่กบอกทั้งที่เหงื่อแตกพลั่ก
ดูยังไงแม่งก็ไม่เนียน แต่ในความไม่เนียนนี่แหละทำให้มันเนียน... คือถ้าใครงงก็จงงงต่อไปนะ เพราะกูก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน
“อันนี้ซาลาเปาไส้ครีมครับ ตอบแทนที่พี่ช่วยผมเมื่อวาน”ไอ้เฟายื่นกล่องพลาสติกใสที่อัดแน่นด้วยซาลาเปาจากร้านดังย่านเยาวราชไปให้รุ่นพี่ต่างคณะหน้าหวานมาดเซอร์ที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“โหย ไม่น่าลำบากเลย...พี่ทำด้วยความเต็มใจ”แน่ล่ะสิไอ้หอกหัก ได้แต๊ะอั๋งเพื่อนกูด้วยนี่
“เอ่อ พี่จะไม่เอาหรอ”ไอ้เฟาพูดด้วยหน้างงๆ...อินี่ก็ซื่อเกิน มันเล่นตัวเว่ยไอ้เฟา ไม่ใช่จะปฏิเสธมึง
“ก็เราอุส่าเอามาฝากทั้งที พี่จะรับไว้ล่ะกัน”ไอ้ผมยาวมันรับกล่องพลาสติกมาถือไว้ โดยที่ไอ้เฟาก็ได้แต่มองกล่องตาละห้อย... ฮึบไว้นะเตี้ย ถ้าแผนสำเร็จเมื่อไหร่กูสัญญาจะพามึงไปกิน
“เอ่อ พี่ พริกแกงครับ คะ คือ คือ อ่า คือ ผม อ่า คือ”อ้าวชิบหาย อิเตี้ยลืมบท “อ่อ ผมไม่เข้าใจแคลเลยพี่”พูดจบมันก็หยิบชีทเรียนแคลคูลัสออกมาจากกระเป๋าสะพายหลังรูปโคริลัคคุมะสุดแบ๊วของมัน “พี่สอนผมได้ไหม”ไอ้เฟาช้อนตามองอย่างอ้อนๆ
ร้อยทั้งร้อยก็ต้องใจอ่อน เจอสายตาแมวน้อยของแม่งเข้าไป ดีไม่ดีหัวใจอาจวายตายห่าด้วย... ซึ่งผมสอนมันเองแหละ ให้มันทำหน้าทำตาแบบเวลาจะอ้อนขอของจากเฮียเฟา
“ก็ได้ครับ”นั่นๆมีเขินด้วย
“พี่พริกแกงใจดีจังเลย”ไอ้เฟาพูดขึ้น ก่อนจะแอบหันมาลอบยิ้มให้ผมที่แอบอยู่หลังพุ่มชาดัด...ไอ้สัด กูคัน “พี่ว่างตอนไหนอ่ะครับ”
“ตอนนี้พี่ก็ว่างนะ พรุ่งนี้พี่ก็ว่าง ถ้าเป็นน้องเฟาไม่ว่าตอนไหนพี่ก็ว่าง”ไอ้เฟาถึงกับช็อคตาค้าง...เป็นไงล่ะมึง ความรู้สึกตอนโดนม่อน่ะ “ที่สำคัญ ใจพี่ก็ว่างนะ”ถุย! แล้วไอ้เฮียหน้าเงือกผัวกูที่มึงจ้องจะเคลมล่ะสาดดดด
“แหะๆๆๆ”ต่อไม่ถูกเลยสิมึง
“ไม่เข้าใจตรงไหนครับ”ไอ้ผมสลวยมันนั่งลงตรงโต๊ะม้าหินที่อยู่ข้างพุ่มชาดัดอันเป็นทำเลที่ผมซ่อนตัวอยู่
“คือผมไม่เข้าใจสักอย่างเลยพี่”ไอ้เฟานั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม
“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องสอนยาวเลยน๊า”อย่ามายิ้มกรุ่มกริ่มใส่เพื่อนกูนะไอ้สลัด!
“เอิ่ม ผมไม่รู้เรื่องฟังก์ชันนี่น่ะครับ”ไอ้เฟาบอกก่อนจะยิ้มแห้งๆหน้าซีดๆ
“เอิ่ม พี่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน”ได้ข่าวว่ามึงเรียนวิศวะฯ
“ห๊า เอ่อ เอาไงดีวะ”ไอ้เฟาพึมพำแต่หันมาตรงจุดที่ผมซ่อนตัว
“แต่คืนนี้พี่จะกลับไปทวน และพรุ่งนี้พี่จะเอาชีทมาให้นะครับ”ไม่อยากจะชมหรอกนะ แต่เวลาพี่มันยิ้มเห็นฟันแบบนี้โคตรดูมีเสน่ห์เลยว่ะ
“ขอบคุณครับ...”
“งั้นพี่ขอเบอร์น้องเฟาได้ไหมครับ”ไอ้เฟานิ่ง มันนิ่ง และผมก็นิ่ง...แล้วกูจะไปอินอะไรกับเขาเนี่ย “จะได้นัดมาเอาชีท”
“อ่อ ได้ครับ”ไอ้เฟาพูดจบ ไอ้พี่พริกแกงหน้าม่อก็ยื่นไอ้โฟนที่หุ้มด้วยเคสคิตตี้มาตรงหน้าไอ้เฟาแทบจะทันที
ไอ้เฟารับมาก่อนจะกดดับหน้าจอที่ปุ่มได้บน ก่อนจะกดอีกครั้งแล้วสไลด์ แต่ต้องใส่รหัส ผมไม่รู้มันต้องการจะทำอะไร แต่ดูรอยยิ้มแล้ว...แม่งชั่วกว่ากูอีก
“พี่ครับ ผมเผลอกดปิด รหัสอะไรอ่ะครับ”ไอ้เฟาทำเนียนถาม
“2412...วันเกิดพี่นะครับ”
“อ่อครับ”ไอ้เฟายิ้มแหยงก่อนจะพิมพ์เบอร์ไปให้ แต่ผมเห็นมันทำอะไรไม่รู้นานสองนาน “ขอโทษนะครับที่ช้า ผมตื่นเต้นเลยกดผิดกดถูก”อันนี้กูไม่ได้สอนนะ
เมื่อคืนโทรศัพท์ไปแล้ว ไอ้เฟาก็แกะซองเครื่องมือลงทัณฑ์นัมเบอร์วัน แล้วหยิบชิ้นแรกส่งไปให้เหยื่อ ส่วนชิ้นที่สองมันก็กินเอง เมื่อริมฝีปากสีระเรื่อนั้นแตะที่ชิ้นขนมเสียงรอบข้างก็พลันเงียบใจผมงี้ระทึก
กึก!
เสียงบิตกิตสีดำสอดไส้ยาสีฟันแตกออกจากกัน
“อ่ะ แค่กๆๆๆ”คนมาดเซอร์สำลักหน้าดำหน้าแดง
“พี่เป็นไรครับ อ่ะนี่น้ำครับ”ไอ้เฟารีบหยิบเครื่องลงทัณฑ์นัมเบอร์ทูที่มีไอน้ำเกาะพราวเพราะความเย็นออกมาจากกระเป๋าก่อนจะส่งให้คนตรงหน้า
ขวดเปปซี่มรณะถูกบิดให้เปิดออก ก่อนที่เหยื่อจะกระดกโดยไม่ได้สังเกตกลิ่นเลยสักนิด
พรวด!!!
อ่า...พุ่งเป็นฝอยเลย
“เอ่อ งั้นน้ำเปล่าไหมครับ”นัมเบอร์ทรีถูกนำมาวางบนโต๊ะ ก่อนที่อีกคนจะรับไปแล้วรีบแกะพลาสติกออก แต่ยังไม่ทันที่ความสะใจอีกระลอกจะได้ซัดเข้ามา
“ไอ้เฟา มึงมาทำเหี้ยไรแถวนี้”ไอ้เอมเวอร์ชั่นถอดแว่นที่เหงื่อท่วมตัวจนเสื้อนักศึกษาเปียกซกถามขึ้น
“อ่อก”เสียงจากคนที่กระดกน้ำไปโดยไม่ระวัง
พรวด!!!!
อุ๊ย!...เป็นฝอยอีกแล้ว
“แค่กๆๆๆๆ”ใบหน้าขาวใสไอจนตอนนี้ขึ้นสีแดงก่ำน้ำตาไหลพราก
“เฟา มึงทำอะไร!”ไอ้เอมหยิบขวดเปปซี่ขึ้นมาดม “น้ำปลา...ทิพรส”จะเก่งไปแล้วมึง...แต่จะว่าไป กูก็ใช้ทิพรสจริงๆ “มึงทำแบบนี้ทำไม...พี่เป็นไรเปล่าครับ”ไอ้เอมเข้าไปถามไอ้คนที่ยังไอไม่หยุด
“...”ไอ้เฟาไม่พูดอะไร แต่ลุกขึ้นยืนสีหน้าบึ้งตึง
“มึงจะไปไหน”ไอ้เอมวิ่งเข้ามายื้อแขนไอ้เฟาที่กำลังเดินหนีเอาไว้ “เฟา ไปขอโทษพี่เขา”ไอ้เอมพูดอย่างใจเย็น “ไอ้เฟา มึงอย่ามาดื้อกับกู!”ไอ้เอมตะคอก ไอ้เฟาเบือนหน้าหนี
ผมควรออกไปช่วยมันปะวะ...
พอดีเพิ่งคิดได้
ดูเพลินไปหน่อย...แหะๆๆๆ
“ทำไมมึงเป็นแบบนี้วะ!”ไอ้เอมตะโกนอย่างหัวเสีย
“เออ!! กูก็เป็นแบบนี้แหละ”
“มึงโกรธเหี้ยอะไรอีกเนี่ย...เรื่องนี้มึงผิดนะเฟา มึงไปขอโทษพี่เขาซะ!”
“เออ กูแม่งผิดตลอดแหละ ก็กูมันไม่น่ารัก นิสัยก็เหี้ย ปากก็หมา มึงอยากให้กูขอโทษนัก ใช่ไหม กูขอโทษก็ได้”ไอ้เฟาพูดทั้งที่จมูกเริ่มแดง
“เป็นเหี้ยอะไร!!”ไอ้เออมตะคอก เอาซะผมกับไอ้พี่พริกแกงสะดุ้งเลย
“เออ กูไม่รู้กูเป็นเหี้ยอะไร แต่กูไม่พอใจมัน”แล้วไอ้เฟาก็ชี้มาที่ไอ้พี่พริก...นี่มึงโกรธมันแทนกูขนาดนั้นเลยหรอ “แล้วมึงล่ะเป็นเหี้ยอะไร ทำไมต้องมาตะคอกกู ... อ่อใช่สิ ก็มึงชอบมันนี่”
“อะไรของมึง”ไอ้เอมถามพลางเกาหัวอย่างงงๆ “กูชอบ...กูบอกมึงงั้นหรอ”ไอ้เอมยังคงตีหน้ามึนถาม
“เออดิไอ้ควาย”
“ตอนไหน”
“สองอาทิตย์ก่อนที่โรงอาหาร”ไอ้เฟาหน้าแดงกำด้วยความโมโห ส่วนไอ้เอมก็ฉีกยิ้มกว้างราวกับคนบ้า
“ปะกลับกัน”ไอ้เอมยิ้มร่า จูงมือไอ้เฟาออกเดิน
“ปล่อยกูนะไอ้สัสเอม!”ไอ้เฟาพยายามขืนตัว “ไม่ปล่อยกูจะถีบ”
“ถีบดิ กูจะได้จับปล้ำแม่งตรงนี้อ่ะ”โว๊ะ! จะทำอะไรก็รีบทำ กูรอดูอยู่
“พูดเหี้ยอะไร เด่ะกูต่อยหน้าหงาย”ไอ้เฟายกหมัดขึ้นทั้งที่หน้าแดงก่ำ
“ลานจอดรถก็เคยแล้ว สวนสุขภาพอีกที่ก็ดีเนอะ ดูเนเจอรอลดี มึงชอบมุมไหนล่ะ กูว่าตรงต้นไม้นั่นดีว่ะ กิ่งมันต่ำ เวลากูอุ้มแตงมึงได้จับกิ่งไม้ได้ กูได้ไม่ค่อยหนัก...”ยังไม่ทันที่ไอ้เอมจะได้สาธยายอะไรต่อ ไอ้ที่หน้าแดงก่ำก็รีบพูดขัดทันที
“อ๊ากกกก จะไปไหนก็ไป”ไอ้เอมยิ้มหน้าบานแล้วก็เดินจูงมือไอ้เฟาออกไปตามทางเดินของสวน
มันสองคนยังไม่ได้คบกัน แต่ก็ดูมีความสุขดี แล้วทำไมผมกับเฮียคบกันแล้ว แต่มันกลับทุกข์แบบนี้...บางทีผมก็ไม่เข้าใจ
กูจะดราม่าหาใครเนี่ย
“ไอ้เชี่ยปั้น มึงอยู่ไหน มาคุยกับกูก่อนเด่ะไอ้สัส”เสียงเหวี่ยงๆของคนที่นั่งบนม้าหินทำให้ผมหันไปมอง “อ่า แล้วนั่นใครครับ”เสียงหงอๆดังขึ้น “อ่อ ด็อกเตอร์พรพรรณหรอครับ ขอโทษครับจารย์ผมโทรผิด...สาบานไม่ได้กวนตีน จารย์อยู่ไหนอ่า เดี๋ยวผมไปหา จริงๆอาจารย์ไม่ได้แกล้ง”แล้วไอ้พี่พริกแกงมันก็รีบวิ่งออกไปทันที
รู้ล่ะ ไอ้เฟามันกดอะไรตั้งนานสองนาน...มันสลับคอนแทร็ก(แสบนักนะมึง)
ผมออกมาจากที่ซ่อนเมื่อปลอดคน ทั้งที่ได้แกล้งชู้ไอ้เฮีย...แต่ไม่เห็นจะสะใจอย่างที่คิด
ไม่เห็นจะสนุกเลย
ผมโทรไปหาไอ้เฟา แต่มันก็ปิดเครื่อง โทรหาไอ้เอม ไอ้เอมก็ปิดเครื่อง ผมเลยส่งข้อความไปขอโทษไอ้เฟา หลังจากเดินวนเล่นในสวนจนสาแก่ใจ ผมก็ออกไปหน้าม.แล้วโบกพี่วินกลับหอ
เคยเป็นไหม เวลาเศร้าๆพอได้อยู่กับเพื่อนมันก็ลืม แต่พอต้องกลับมาอยู่คนเดียว ความรู้สึกหน่วงในใจมันก็กลับมาอีก
ผมเดินขึ้นหอโดยไม่ใช้ลิฟต์ ไม่รู้จะรีบไปทำไม ในเมื่อกลับห้องไปก็ต้องอยู่คนเดียว แต่ความคิดที่ต้องอยู่คนเดียวมันก็พังทลายลง เมื่อผมเปิดประตูห้องไปเจอใครบางคน
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
------------------------------
ขอบคุณทุกกำลังใจและคำติชมค่ะ
คุณเขียดศรีวดีสมรอรดีมณีรัตนาพิกุลอรุณประไพไฉไลฤดีไม่มีอะไรจะพูดอ่ะค่ะ
รู้สึกช่วงนี้สมองประมวลผลไม่ค่อยจะดีค่ะ
เมื่อคืนก็ฝันว่าแอมพิซิลินกับ เพนนิซิลิน เตตระไซคลีนสู้กัน ฉากยิ่งใหญ่ราวกับสามก๊ก(แหงล่ะ มึงดูสามก๊กก่อนอน
)
เห็นถามถึงพี่พริก เลยเอาอินโทรเรื่องของนางมาแถม(เนื่องจากอัพน้อยเลยแถมๆไป)
ตามแผน... พอมันแพ้ แฟนมันก็เสร็จผม
แต่ในความเป็นจริง... ผมเมา แล้วผมก็เสร็จมัน = =
.........
......
...
.
ส้นตีนจริงๆ
“ฮึกๆๆ ฮือออออ”เสียงคร่ำครวญชวนสำรอกดังเรียกผมให้หลุดจากภวังค์
ผมที่กึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหัวเตียงเหล่มองไอ้คนข้างตัวที่ดึงผ้าห่มมากอดแนบอกแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นน้ำตานองหน้าปานประหนึ่งว่าตัวมันนั้นเป็นนารินที่ถูกคาวีพรากพรหมจรรย์เหมือนในเรื่องสวรรค์เบี่ยง(เบน)
“ไม่ใช่ครั้งแรกซะหน่อย จะร้องหาสวรรค์วิมานอะไร”ผมพูดเสียงเรียบหลังจากที่ปล่อยควันบุหรี่ให้ลอยตัวหลอมรวมกับมวลอากาศ
“แต่มัน ฮึก ครั้งแรก ฮึกๆๆๆ กับผู้ชาย”แล้วมันก็ปล่อยโฮออกมา... ฟังแล้วแสบตูด
....
.
โถ ไอ้ฉิบหาย!!...กูก็ครั้งแรกเหมือนมึงนั่นแหละ!!!
ไม่ต้องมาทำหน้างงงวยสงสัย ว่าไอ้นี่เป็นใครทำไมหยาบคายจัง ให้เสียจริต ผมชื่อพริกแกง ผิวพรรณขาวเนียนนุ่มสุขภาพดีเฉกเช่นลูกผู้ดีทั่วๆไป รูปร่างสมส่วนด้วยกล้ามเนื้อและซิกแพ็คพอเร้าใจที่ผู้ชายทั่วม.นั้นต่างอิจฉา ส่วนเรื่องหน้าตา คงพูดได้แค่ว่า... กูหล่อมาก!!!
เน้นอีกครั้ง
กูหล่อมาก!!!
อย่าด่าว่าผมหลงตัวเอง เพราะผมจะยอมรับ... ก่อนที่ผมจะไร้สาระ(มากกว่านี้)และพาทุกคนออกทะเลไปไกล ผมจะขออธิบายเรื่องราวตามที่ผมพอเข้าใจก็แล้วกัน
ไอ้เด็กเวรเฟรชชี่สดๆแต่ไม่ซิงที่นอนน้ำตานองอยู่นั่นชื่อเซอร์ฮาน ถ้าเอาแบบไม่มีอคติ ก็คง สูงยาว ขาว ล่ำ(กำลังดี) หน้าตาดี มีรถขับ มีไอโฟนใช้ เชื้อสายผู้ดี ที่สำคัญ แฟนมันสวยประดุจดั่งนางฟ้า
แต่ถ้าให้อธิบายแบบมีอคติแบบเล็กๆน้อยๆ(แต่ไม่ได้ใส่ร้าย)ล่ะก็... ตอนเด็กๆแม่มึงให้แดกเสาไฟฟ้าเข้าไปรึไง(ตัวยังกับเปรต) แล้วหน้ามึงเนี่ย อย่าเข้ามาใกล้ๆกูนะ เดี๋ยวกูห้ามใจไม่ไหวเตะหน้าหงาย ส่วนเรื่องน้องตังเมน่ะ... มึงทำของใส่นางฟ้าของกูใช่มะ
“ชายเซอร์จะบอกตังเมยังไงดี”มันบ่นกับตัวเองทั้งน้ำตา...อย่าบอกนะโว้ยยยย
อนาคตในฐานะ พี่พริกแกง ปี3 วิศวะสุดหล่อเหลาสันดารดี ที่มีแม่ยกสาวน้อยสาวใหญ่ทั้งนอกและในมหาลัย ของกูดับสูญแน่... ฉะนั้น
น้องเซอร์ฮานครับ อย่าบอกใครเลยนะ พี่ขอร้อง... ปล.อย่าให้พี่ต้องถึงกับกราบตีน (เพราะพี่เจ็บตูด ก้มกราบไม่ไหว)
ว่าไปนั่น แค่คิดก็กระดากสมองจนจะแดดิ้นแล้ว ขอร้องดีๆเรอะ ผมไม่ทำหรอกคร้าบบ ขัดกับบุคลิกภาพภายนอกและภายในของผมเกินไป...ฟอร์มกูเยอะ
“แล้วมึงอย่าไปบอกใครล่ะ ถ้าไม่อยากให้ใครเขาล้อว่า...”ผมพ้นควันบุหรี่ใส่หน้าไอ้คนที่ยังน้ำตาไหลพรากอยู่“ไอ้อ่อน”ผมโยนก้นบุหรี่ในมือใส่ไอ้เด็กเวรในตำนานที่ผมคงจะต้องจำมันไปจนวันตาย... ถ้าอัลไซเมอร์ไม่แดกกบาลผมไปเสียก่อนนะ
ผมจัดแจงใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยโดยพยายามข่มความเจ็บไม่ให้ไอ้เด็กเวรนั่นมันรู้ “กูไปล่ะ อยากจะแหกปากร้องต่อหรือจะทำอะไรก็เรื่องของมึง” ผมว่าแล้วก็ลุกขึ้นยื่น แต่ขาผมมันสั่น ล้าไปหมดจนต้องทรุดตัวนั่งกับเตียงอีกครั้ง “มองเหี้ยอะไร...”ไอ้เซอร์ฮานยังคงมองผมด้วยความสงสัย
“ฮึกๆๆ พี่ ฮึก พริกแกง ฮึกๆๆ เจ็บ หรอ ครับ ฮึก”มันสะอึกฮึกๆทั้งที่ถามผมไปด้วย
“เจ็บเหี้ยไร ขากูเหน็บแดก เรื่องแค่นี้ลูกผู้ชายอกสามหลาอย่างกูไม่หวั่น(แม้วันมามาก)หรอก”ไม่หวั่นแต่ขากูสั่นเลยครับ “เห็นหน้ามึงแล้วปวดขี้ กูจะกลับไปขี้ที่บ้านกูละ”ผมลุกขึ้น เดินเป๋ๆปัดๆขาถ่างๆออกไป “เหน็บเหี้ยนี่ก็แดกกูจัง”แน่ะ ทำเป็นด่าเหน็บน่ะ... บอกแล้ว ฟอร์มกูเยอะ
ผมเดินออกมาจากคอนโดหรูย่านใจกลางเมืองด้วยความปวดแปล๊บแสบอก ผมไม่พิศวาสผู้ชาย ถึงแม้ว่าจะมีผู้ชายมาพิศวาสผมอยู่ประปรายก็เหอะ ผมแมน ผมเถื่อน และผมก็...หล่อ
ถึงผมจะยังเป็นหนุ่มบริสุทธิ์ผุดผ่อง(ถึงตอนนี้จะไม่แล้วก็เหอะ)แต่ผมก็นิยมสตรี และผมเองก็ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าเรื่องบัดซบอย่างกับละครหลังข่าวแบบนี้มันจะเกิดขึ้นกับผม ไอ้เซอร์ฮานบอกว่าผมข่มขืนมัน โถไอ้เด็กเวร สติกูยังไม่มีเลย จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปขย่มมึง(แล้วอย่างกับกูรับเป็นเนอะ) สำหรับเรื่องนี้ถึงผมจะคับแค้นใจ แต่ผมก็จะไม่ล้างแค้น เพราะว่ามันปัญญาอ่อน
เมื่อผมก้าวออกจากที่นี่ผมจะลืมเรื่องทั้งหมด ปล่อยให้เรื่องราวมันจบๆไป ลาก่อนนะทุกคน ทุกอย่างมันจบแล้ว... อะไรนะ มีคนตะโกนบอกว่า เรื่องเพิ่งเริ่ม
กูว่าไม่ดีมั้ง= =
จบอินโทร
ตอบคอมเม้น 
ReiSei : ว่าบลูราดาเกรียนแล้วนะ น้องเฟานี่ก็ไม่ธรรมดา
rije : แบบตอนลง โคตรกลัวแป๊กอ่ะ เพราะคุณเขียดเขียนมั่วไรงี้
ขอบคุณมากค่ะ
แบบชีวิตจริงเขียดดราม่าเพราะการศึกษาอยู่ค่ะ วันนี้เหนื่อยจนร้องอ่ะ
แต่พอกลับมาเห็นคอมเม้นคนอ่านก็ดีขึ้นแล้วค่ะ
wikawee:น้องเหามันหนีอิแว่นไม่รอดหลอกค่ะ
honey honey drop : ต้องจ่ายสวัสดิการด้วยนะเนี่ย ตอนนี้นางโดนไปเยอะ
yymomo :ขี้เกียจเขียนอิเฮียอ่ะ มันเครียดเน่ะ
haru1111:ต่อยมันเสร็จก็ทำเป็นวิ่งหนีอ่ะจ๊ะ
อุ๊ยน่ากลัวนะเนี่ย
อันนี้ระบายมาซะหมดเปลือกเลยนะเนี่ย
ถ้าอิเฮียมาอ่านได้ร้องไห้แน่
lizzii : พริกแกงรอรีไรท์อยู่อ่ะจ้า โถ แค่เมทแลบคนเดียวชี้วิตนี้ก็แทบตายล่ะจ๊ะ อย่าส่งมันมาเลย
พลอยสวย:คือฉันอยู่ในช่วงเขียนมั่วอ่ะเท๊อ
nokkaling : แถมโยนความผิดด้วยค่ะ
@Lucifer_Prince@ :ล่มเพราะอิแว่นค่ะ
ขอบคุณคร่า
kongxinya : น้องเฟา มันโดนเสี้ยมค่ะเจ้
อันนี้ต้องลุ้นอ่ะเจ้
เอ่อแผนล่มอีกนั้นแหละเจ้ อยากไปก็ไปไม่ได้หรอก หนูท้อมากอ่ะเจ้ซิน แบบตอนนี้หนูทำงานคนเดียวเกือบทุกวิชา ไปปรึกษาอาจารย์ นางก็บอกว่าให้ทำใจเพราะอีกหน่อยทำงานเจอหนักกว่านี้
maytarapat : จัดไปเลยไหมล่ามาม่า...แต่คุณเขียดไม่ค่อยถนัดอ่า
mild-dy :ขนาดเขียนเองยังเกลียดมันเองเลยค่ะ(สับสนกะชีวิต)
black-egoistic : เรื่องนั้นชายเซอร์มันโผล่มาตอนพริกแกงอยู่ปีสามอ่า ตอนนี้พริกแกงอยู่ปีสอง ส่วนมันสะดิ้งแถมไหนนี่ยังไม่ได้คิด
แหมถ้าจะรำพึงขนาดนี้ ทีหลังทวงเหอะ(เรื่องนี้พลอตมันจบล่ะนะ แต่ไม่มีเวลาพิมพ์)
RenaBee : คุณเขียดเกลียดอิเฮียอยู่อ่ะ เลยขี้เกียจเขียน
B52 : เป็นอะไรที่คุณเขียดเคยทำคนอื่น(และก็เคยโดนกับตัวเอง)
moodyfairy : จริงๆเธอไม่ได้เป็นกิ๊กใหม่ใครคร่า เธอเป็นเคะเถื่อนของอีกเรื่องอ่ะ
อย่าเอาไปนะเด่ะลำยองลงแดง
NUTSANAN : ฮ่าๆ ว่าอิบลูแต่เหมือนคนเขียนจะโดน
raluf :เอารูปอิมเมจแปะไปด้วยความสะใจ(บลู เฟา พริกแกง) น้องเฟาในจินตนาการคุณเขียดคือน่ารักเว่อๆ อิบลูคือออกแนวผู้ชายปกติที่เกรียนๆหัวเราะร่าเริงไปวันๆ ส่วนพี่พริกแกงนี่คือเถื่อนๆค่ะ(จริงๆมันเป็นนักเลง
)
พี่พริกแกงมาจาก พลิกลุคมาลุ้นรักคร่า ยังไม่ได้ย้าย ยังไม่ได้แก้เลย
puppyluv : งั้นเรามากินด้วยกันเถอะนะ
(จะได้ไตวายไปพร้อมกัน) น่ารักมาเคอะ อิมเมจตามจินตนาการอยู่ข้างบนงิ
sukaz : มันคือสิ่งที่เราอยากทำกับเมทแลบ
gayraygirl : ถ้าเป็นบ้านคุณเขียดนะ ถ้าอะไรหายล่ะม๊าหาไปเจอ ป๊าคือคนแรกที่จะซวย
แมวเหมียว:โอ๊ย แมวเหมียวจ๋า ใจเย็นนะ บั่บจะเปลี่ยนอะไรล่า มันจะจบอยู่แล้ว พูดไปงั้นปั่นกระแส
-Otto- :เดี๋ยวอิแว่นมันคลั่งนะคะ
^^KENTA^^ : นางมีคู่อยู่แล้วจ้า นางเป็นนายเอกของอีกเรื่อง(ที่บ้ากว่านี้)
TanyaPuech :นั่นล่ะค่ะคือความพินาศที่เกิดขึ้นกับเรื่องนี้
คุณเขียดสมองรวนแต่งมั่วอ่าจ้า
Lily teddy : น้องเฟามันร้ายค่ะ จริงๆที่มันยอมเพราะมันเกลียดอิพี่พริกอยู่เหมือนกัน
ขอบคุณคร่า
หัวข้อ: Crafty Guy :เมียข้าใครอย่าเตะ - ขายของง่ะ- 5.8.15 (อ่าน 760194 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก