ตอนที่32
http://www.youtube.com/v/jKN99P0PYo8ชอนจี อิมเมจน้องบลูในอุดมคติคุณเขียด
ใส่วิกปุ๊ปชะนีตายปั๊บ
...ในความเถื่อนนั้นมีความสะดิ้งงุ้งงิ้งแฝงอยู่
“เราจะแสดงเหตุการณ์จริงกัน”
.
.
.
พ่อมึงเถอะ!!! ใครมันจะแสดงกับมึงฟระ!!
“....”ถึงมึงจะหล่อ และกูจะอยากได้ความจำคืนมา แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่ากูจะต้องใจง่ายยอมมึงทุกอย่างนะ “แล้วถ้าผมจำไม่ได้ล่ะ”
“ไม่เป็นไร...กูยังมีสำรองอีกหลายครั้ง”กูหมดปัญญาจะพูดเลย “แต่ครั้งที่สองนี่ไกลหน่อยว่ะ ต้องไปยันรีสอร์ตแม่กูนู้น”คนที่กอดผมอยู่คลายมือออกก่อนจะกลับไปนั่งครุ่นคิดที่เตียง “ถ้าแวะเอาครั้งที่ห้าตรงตีนสะพานบางประกงก่อน มึงจะงงไหมวะ”ยังมีหันมาถามเห็นกกูอีกนะ
“ผมขอลงไปเดินเล่นนะ”ไม่รอคำอนุญาตใดๆจากอีกคน ผมรีบพุ่งออกจากห้องแทบจะทันที...ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่ากูเคยหลงผิดคบกับไอ้บ้ากามนั่น!!!
ตอนนี้ผมกำลังสับสน ไม่รู้อันไหนเรื่องจริงเรื่องโกหก ก็อยากจะเชื่อ แต่บางเรื่องมันก็เกินที่จะเชื่อ...สับสนว่ะ
แสงสีส้มสาดส่องประกายไปทั่วหาด ถุงพลาสติกขวดพลาสติกแข่งกันสะท้อนแสงระยิบระยับไปทั่วหาด ผู้คนเล่นน้ำสีขุ่นกันอย่างสนุกสนาน ผมถอดหูหนีบฮิปโปฟ้าเหลืองออกถือรองเท้าทั้งข้างไว้ก่อนจะก้าวเดินไปบนพื้นทรายชื้นน้ำ ที่เมื่อกดน้ำหนักลงไป ก็จะทิ้งรอยเท้าไว้ แต่เพียงไม่นาน เมื่อเกลียวคลื่นซัดสาดมา รอย...ก็หายไป
เหมือนความทรงจำกูเลย
ผมเดินไปเรื่อยๆ แสงเริ่มอ่อนลงความมืดเริ่มแทนที่ ผู้คนที่เคยมีอยู่มากมาย ตอนนี้กลับเหลือน้อยนิด นานเท่าไหร่แล้ววะที่ผมเดินวนไปวนมาอยู่ริมหาดแบบนี้ น้ำเริ่มขึ้น อากาศองก็เริ่มเย็น ผมนั่งลงบนพื้นทราย มองเรือขนส่งลำใหญ่ที่อยู่ลิบๆ
“คิดอะไรอยู่”เสียงกระซิบข้างหูทำให้ผมสะดุ้งหลุดจากภวังค์ “ตั้งแต่ความจำเสื่อม ขวัญมึงอ่อนขึ้นเยอะนะ”ผมขมวดคิ้วมองคนที่นั่งชันเข่าอยู่ข้างๆผม “แต่ก็น่ารักดี”
รู้สึกหน้าร้อนผ่าว...ใจเต้นระส่ำ
“แถมหน้าบางลงด้วย...”
“ถ้าผมจำไม่ได้ขึ้นมา...เฮียปั้นจะทำไง”พูดแล้วก็กอดเข่าตัวเองไว้
ผมชอบเขานะ แต่ก็รู้สึกชอบได้ไม่เต็มที่ว่ะ แบบแม่งแคลงใจแบบแปลกๆ รู้สึกไม่ยุติธรรมที่ตัวเองจำอะไรไม่ได้ โอ๊ยแม่ง กูปวดหัว!!!
“ก็ไม่เห็นจะต้องทำไง มึงจะจำกูไหมมันก็เรื่องของมึง...สำหรับกูแค่กูจำมึงได้ แล้วมึงยังอยู่ข้างๆกูแบบนี้ก็พอแล้ว”คนพูดหันมายิ้มให้ผม “มึงไม่ต้องกังวลหรอกบลู...ยังไงกูก็รักมึง”
ทำไมผมต้องเขินด้วยวะ
“เฮียปั้น ที่พูดตอนอยู่ในห้องนั่นเฮียพูดจริงหรอ”
“เรื่องที่กูบอกจะเอามึงนะหรอ”ผมพยักหน้า “กูแกล้งมึงไปงั้นแหละ...ถ้ามึงไม่ยอมกูก็ไม่ทำหรอก”ผมเบือนหน้ามองไปยังทะเล...ทำไมต้องทำตาหวานใส่กูด้วยวะ “มึงหิวยัง”
“ก็นิดหน่อยครับ”
ช่วงเย็นวันนั้นเราสองคนมาเดินเล่นแถวถนนคนเดิน แต่เดินได้พักเดียวยังไม่ทันที่จะได้ซื้ออะไร ผมก็รูสึกปวดแผลที่หัวขึ้นมากะทันหัน ทำให้ทั้งผมและเฮียปั้นต้องระเห็จกลับมากินข้าวที่โรงแรมดังเดิม
ปูผัดผงกระหรี่ หอยเชลล์ย่างเนย กั้งทอดกระเทียม ต้มยำกุ้ง ทอดมันปลาหมึก วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะไม้ขัดเงาริมระเบียงห้อง ลมเย็นยามค่ำคลื่นกับกลิ่นทะเลพัดอบอวนอยู่รอบกาย
“อร่อยไหม”ผมเงยหน้ามองคนถาม
“อร่อยครับ”ผมพยักหน้าตอบ ก่อนที่ทอดมันปลาหมึกอีกชิ้นจะถูกตักมาวางบนจานผม
“อร่อยก็ดีแล้ว”พูดแล้วก็ยิ้ม
ยิ้มเหี้ยอะไรนักหนา...คงยิ้มแบบนี้ให้ทุกคน
หงุดหงิด!!
แต่ไม่รู้หงุดหงิดอะไร
กินข้าวเสร็จอีกคนก็ไล่ให้ผมไปอาบน้ำ น้ำเย็นไหลผ่านผิวกาย ผมหลับตาลง เหมือนภาพเหตุการณ์ต่างๆไหลเข้ามาในหัวบางอย่างที่ผมลืมไป ตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน วันที่ผมโดนมันใช้ แผนปัญญาอ่อนของโก๊โฟม วันที่เดินเล่นในเยาวราช รอยยิ้ม อ้อมกอด กลับมาแล้ว ถึงจะยังไม่ครบ ยังไม่ประติดประต่อ แต่มันก็กลับมาบ้างแล้ว
ทำธุระเสร็จเรียบร้อยผมก็ใส่ชุดนอนลายหมีสีฟ้าที่ม๊าเตรียมมาให้ออกมาจากห้องน้ำ มองหาอีกคนเพื่อบอกถึงเรื่องที่ผมพอจำอะได้บ้างแล้ว ลอง สอดส่องดูในห้องนอนก็ไม่เห็นเงาอีกคน ออกมาที่ห้องนั่งเล่นก็ไม่เจอ จนออกมาที่ระเบียงไม้ระแนงนั่นแหละ ถึงเห็นคนที่พาผมหากำลังยืนพิงระเบียงสูบบุหรี่
“สูบบุหรี่ด้วยหรอครับ”คนที่กำลังเหม่อมองไปที่ท้องทะเลยาวค่ำคืน สะดุ้งเล็กน้อย
“สูบบ้าง แต่ไม่เคยสูบให้มึงเห็นหรอก”คนพูดขยี้มวนบุหรี่ที่มอดไปยังไม่ถึงครึ่งมวนลงบนที่เขี่ยบุหรี่เซรามิกสีขาว “เข้าไปในห้องเถอะ ตรงนี้มีแต่กลิ่นบุหรี่”
“ไม่อ่ะ... ขอมวนนึงดิครับเฮีย”ผมเดินเข้ามาอยู่ข้างๆอีกคน
“สูบบุหรี่ด้วยหรอมึงน่ะ”ถามแต่ไม่ยอมให้
“ก็พยายามเลิกอยู่ แต่ช่วงที่ผมลืมไปคงเลิกได้แล้วมั้งเฮียเลยไม่เคยเห็น”
“พยายามเลิก แล้วจะสูบทำไม”จะบอกไงดี แบบเห็นตอนมันสูบแล้วมันเท่ห์ดีอ่ะ “กูลองมาคิดๆดูแล้วนะ บางทีเราอาจต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไป มึงลองกลับไปอยู่บ้าน กูว่า ตอนนี้เร่งรัดมึงไปก็ก็มีแต่มึงจะสับสนเพิ่มขึ้น ดังนั้น...อุ๊บ!”พูดอะไรยืดยาว น่ารำคาญ...ไหนว่าแค่มีผมข้างๆก็พอแล้ว
แล้วทำไมต้องจากกันอีก...กันอีกหรอ?
แสดงว่าก่อนหน้านี้เราต้องเคยจากกันมาแล้ว
“แบบนี้ก็เหมือนได้สูบบุหรี่เหมือนกัน”ผมพูดเมื่อถอนริมฝีปากออก
“ทำแบบนี้รู้ไหมมันจะเกิดอะไรต่อ”เฮียปั้นรวบตัวผมไปอยู่ในอ้อมแขน
“ไม่รู้ดิ...แล้วจะเกิดอะไรล่ะ...”ผมโน้มคอคนตรงหน้าลงมาจูบ
มันรู้สึกโหยหาจนน้ำตาจะไหล ไม่รู้อะไรเหมือนกันที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ แต่ผมไม่อยากหลอกตัวเอง ไม่อยากวางฟอร์มอีกต่อไป ผมจะซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเอง ซื่อสัตย์ต่อ...หัวใจ
จูบรสบุหรี่ทำเอาอารมณ์เด็กหนุ่มอย่างผมพลุ่งพล่าน มันดูดิบเถื่อนฝาดลิ้น แต่ก็อ่อนหวาน ทั้งที่จูบกับผู้ชายแท้ๆ แต่ผมกลับรู้สึกดี รู้สึกเหมือนทุกอย่างมันถูกเติมเต็ม ไม่รู้อีกคนพาผมเคลิ้มไปกับรสจูบนานเท่าไหร่ เพราะมารู้ตัวอีกที ผมก็ถูกอุ้มมานอนแผ่บนตียงเสียแล้ว
“แน่ใจว่าจะไม่ให้หยุด”กระซิบถาม ก่อนจะขบใบหูผมเบาๆ
“มันเจ็บมากไหมอ่ะ”คือร่างกายอาจเคยโดนมาแล้ว แต่ในความทรงจำและจิตสำนึกกูยังบริสุทธิ์นะโว้ยยย
“ไม่รู้ว่ะ แต่โดนกูเอาทีไรมึงก็ร้องเฮียปั้นเอาอีกๆตลอด”กูจะไม่เชื่อตอนมึงทำเสียงเล็กเสียงน้อยนี่แหละ “ไม่ต้องกลัวหรอก กูไม่เคยรุนแรงกับมึงสักครั้ง...มีแต่มึงนี่แหละชอบรุนแรงกับกู”อย่าบอกนะว่าเฮียปั้นตัวอย่างควายนี่เคยตกเป็นเมียผม...นี่กูสลับรุกสลับรับหรอวะ
ไม่เบานะกูเนี่ย...คุๆๆๆ
“คิดเหี้ยอะไร...กูหมายถึงมึงชอบกัด ชอบข่วน บางทีแม่งก็จิกหัวกู”อ้าวหรอ...ไอ้เราก็นึกว่า... “อ๊ะ ซี๊ดด เจ็บ”ผมร้องครางเมื่ออีกคนขบกัดที่ซอกคอ
“พี่คิดถึงบลูนะ”ริมฝีปากสีสวยกระซิบที่ข้างหู ในขณะที่นิ้วเรียวก็ค่อยๆปลดกระดุมชุดนอนผมออก “คิดถึงที่สุด”
“อื๊อออ”ลิ้นเปียกชื้นลากผ่านยอดอก ความเสียวซ่านแผ่ขยายจากปลายนิ้วลามไปทั่วกาย
นิ้วเรียวสอดเข้าไปใต้ขอบกางเกงยางยืด สัมผัสโดนเนื้ออ่อนที่กำลังตื่นตัว ริมฝีบางสีระเรื่อประกบจูบผมอีกครั้ง ผมยกแขนขึ้นคล้องคอคนตรงหน้า ความรู้สึกเมื่อมือที่ไม่ถึงกับหยาบหรือนุ่มนิ่มนั่นสัมผัสที่จุดยุทธศาสตร์นั้นทำเอาสติผมแทบหลุด...มันรู้สึกดี
“มึงน่ารักจังบลู”รอมฝีปากสวยกระซิบข้างหู หน้าผมก็ร้อนผ่าว
ไม่รู้กางเกงโดนถอดไปตอนไหน แต่ตอนนี้เนื้อตัวผมเปลือยเปล่า ทั้งที่เครื่องปรับอากาศมันก็ยังทำหน้าที่ของมันดี แต่ทำไมผมกลับรู้สึกร้อนไปหมด
คนตรงหน้าผมค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออก เผยให้เห็นกล้ามเนื้อกำลังดี ที่ดูสมชายแต่ก็ไม่เยอะจนน่ากลัว ผิวขาวจัดภายใต้แสงไฟสีอ่อนทำเอาผมตาลาย และรู้สึกหน้าร้อนจนแทบระเบิด
“มึงเขินจนตัวแดงหมดแล้ว”พูดจบก็โน้มตัวลงหอมแก้มขวา “มึงจะทำให้กูหลงไปถึงไหนวะ”แล้วก็หอมซ้าย
“ปิดไฟได้ไหม อื๊ออ”ริมฝีปากผมถูกชวงชิงด้วยรสจูบอีกครั้ง ก่อนที่อีกคนจะเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟหัวเตียง แล้วลุกขึ้นไปปิดไฟ
เพียงไม่นานผมก็สัมผัสถึงแรงยุบของเตียง สัมผัสชื้นแล่นริ้วจากหัวเข่าลามขึ้นมาที่ต้นขาก่อนจะหยุดที่กลางกาย ผมเกร็งขาจิกลงกับผ้าปูเตียงเมื่อความเสียวซ่านมันกำลังแผ่ไปทุกพยางค์กาย
“อ๊ะ อ๊ะ จะแล้ว อ๊ะ”ผมจิกมือลงบนเส้นผมนิ่มละมุนมือ “อื๊อออ”ผมครางประท้วงเมื่ออยู่ๆสัมผัสที่ทำเอาผมจะบินไปสู่สรวงสวรรค์ก็หยุดลง
“อย่าเพิ่งใจร้อนสิเมียจ๋า”
สัมผัสเย็นที่ล้วงล้ำเข้ามาในช่องทางด้านหลังทำเอาผมสะดุ้ง มันเจ็บแปลกๆ แต่เมื่อริมฝีปากของอีกคนประกบสอดลิ้นเข้าในโพรงปาก ผมก็เริ่มผ่อนคลาย อาการเกร็งเริ่มหาย และความเจ็บตรงนั้นมันก็หายไปเช่นกัน
ความรู้สึกวาบหวามปั่นป่วนเข้าแทนที่ ไม่รู้นิ้วของคนตรงหน้าสอดเข้ามาในตัวผมเท่าไหร่ แต่มันแน่นเหลือเกิน แถมจังหวะที่หมุนควงนั้นก็ทำผมแทบขาดใจ
“อ๊ะ อ๊ะ...เฮียปั้น บลู อ๊ะ”เสียวจนจะขาดใจ
“อย่าเพิ่งรีบสิคนดี”พูดจบก็ถอนนิ้วออก ก่อนจะดันบางสิ่งบางอย่างที่ใหญ่กว่านิ้วเข้ามา
“โอ๊ยยย เจ็บ บลูเจ็บ”ผมดิ้นเร้าๆ แต่ก็ต้องสิ้นฤทธิ์เมื่อคนเบื้องบนก้มลงมาจูบช่วงชิงพลังผมไปอีกรอบ
“พี่รักบลูนะ อย่าเกร็ง หายใจเข้าลึกๆ แล้วก็กอดพี่ไว้”ผมทำตามคำแนะนำทุกอย่าง
“เบาๆนะ ผมเจ็บจริงๆ”จริงไม่จริงปิกาจู้ยู้ฮูกูก็ลงไปนอนเหี่ยวแล้วอ่ะ
“หยุดไหม...ถ้าบลูบอกให้หยุดพี่ก็จะหยุด”ผมมองหน้าอีกคนก็รู้ว่าอารมณ์มาเต็ม ตาฉ่ำๆ หน้าแดงๆ
“ไม่ต้องหยุดหรอก แค่ถนอมผมหน่อยก็พอ”มาถึงขั้นนี้แล้ว เป็นไงเป็นกัน
มือเย็นที่ลูบตรงช่วงเอวทำเอาผมขนลุกซู่ รอบนี้เฮียปั้นจัดท่าทางใหม่ โดยจับขาขาผมไปพาดบ่า ส่วนขาซ้ายแนบไว้ที่เอวแกร่ง นิ้วเรียวถูกสอดเข้ามานำร่องอีกครั้ง จนเมื่อผมน่าจะพร้อมแล้ว คนตรงหน้าก็ยัดเจลหรืออะไรสักอย่างที่มันเปียกชื้นเข้ามาเพิ่ม
ขาขวาผมตึงไปหมดเมื่อเฮียปั้นโน้มลงมาจูบ ส่วนแข็งขืนของอีกคนที่ค่อยๆดันเข้ามาทำเอาผมต้องจิกมือลงแผ่นหลังแกร่งเพื่อระบายความเจ็บ ผมพยายามผ่อนคลายแล้วนะ แต่มันไม่ไหวจริงๆ
“ซี๊ดดดด บลูอย่าเกร็ง พี่ขยับไม่ได้”พูดง่ายแต่มันทำยากนะเว้ย
ถึงยากยังไงแต่ผมก็ผ่านพ้นมันมาได้ เพราะตอนนี้คนตรงหน้าได้พาเนื้อกายเข้ามาในตัวผมจนสุดแล้ว ผมไม่รู้หรอกของมันขนาดเท่าไหร่ แต่ผมรู้สึกว่ามันแน่นมากอ่ะ โคตรจะอึดอัด
“เจ็บไหม”ไม่เจ็บมั้ง น้ำตากูนองเลยเนี่ย
“เจ็บ”
“แล้วมีความสุขไหม”สุขไหมหรอ?
สุขไหมเวลาที่อยู่ในอ้อมแขน สุขไหมที่ได้โอบกอดแผ่นหลังคนตรงหน้าไว้ สุขไหมที่ได้รับจูบอ้อมโยน สุขไหมที่ได้รับการประคบประหงมราวกับเป็นสมบัติล้ำค่า...สุขไหม?
สุขที่สุด
“ก็บ้าง”แต่จะให้ตอบไปตรงๆมันก็ไม่ใช่เรื่องว่ะ...หน้ากูยังมียาง
“ก็ดีแล้ว”ริมฝีปากสวยประทับจูบลงบนหน้าผากผม
เบื้องล่างที่เชื่อมต่อกันเริ่มขยับเคลื่อนไหว ผมกัดฟัน ปรือตามองอีกคน มันเจ็บนะ แต่ในขณะที่เจ็บ ผมก็มีความสุข เหมือนบางสิ่งมันถูกเติมเต็ม บางสิ่งที่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรเหมือนกัน
จังหวะรักเนิบนาบเริ่มโหมแรงขึ้น กายผมสั่นไหวไปตามแรงกระแทกของอีกคน ความเจ็บที่ได้รับเริ่มเลือนลางก่อนที่ความรู้สึกเสียวซ่านจะเข้าแทนที่ อารมณ์ดิบวาบหวามที่หายไปเริ่มแผ่ซ่านอีกครั้ง ผมโอบกอดคนตรงหน้าไว้ ไม่รู้ช่วงที่ผมลืมไปผ่านอะไรด้วยกันมาเท่าไหร่ แต่ตอนนี้...
ผมรักเขาจัง
“อ๊ะ อ๊า เฮีย เฮียปั้น อ๊ะ”ผมจิกเล็บลงบนหลังแกร่งเพื่อระบายอารมณ์วาบหวาม
“....”ผมได้ยินเพียงเสียงหอบหายใจแรงจากอีกคนเท่านั้น
“อ๊ะ ใกล้ แล้ว อ่า”
เสียงเนื้อกายกระทบกันดังลั่นห้อง ผมรู้สึกเหมือนตัวลอยขึ้นไปจนเกือบแตะก้อนเมฆสีขาว และเมื่อถึงจุดที่สารคัดหลั่งสีขาวหลั่งออกมา ก็เหมือนผมร่วงจากที่สูงแล้วตกลงมาบนผืนทรายนุ่ม
“ดีจัง อ่า อืม”คนด้านบนพึมพำ เมื่อช่องทางด้านร่างผมตอดรัดยิ่งกว่าเดิม
“อื๊ออออออออออ”ผมครางในลำคอ เมื่อถูกประกบจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ซี๊ดดดดดด”
สิ้นเสียงครางข้างหูผมก็รับรู้ถึงแรงกระตุกและบางสิ่งที่อุ่นวาบไปทั่วช่วงท้อง เฮียปั้นขยับอีกสองสามทีก่อนจะทิ้งตัวนอนทับผมทั้งที่ร่างกายเรายังคงเชื่อมต่อกัน
“เอาออกได้แล้ว เจ็บ แล้วก็หนักด้วย”ผมบอกก่อนจะพยายามผลักอีกคนออก
เฮียปั้นทำตามคำขอของผม เมื่อเฮียเอาส่วนแข็งขืนที่มันยังคงไม่ยอมลงออก ผมก็สะดุ้งเล็กน้อย รู้สึกถึงบางสิ่งที่ไหลลงมาตามโคนขา แขนแกร่งรวบตัวผมเข้าไปกอดไว้แน่นราวกับกลัวว่าผมจะหายไปไหน
ริมฝีปากสวยพรมจูบไปทั่วหน้า ผมเองก็หมดแรงขัดขืน ได้แต่ซบหน้าลงกับอกเฮียปั้น นอนพักได้ไม่นาน เฮียปั้นก็อุ้มผมไปอาบน้ำอีกรอบ ตอนแรงผมก็ไม่ยอม แต่พอลองเดินเองก็ต้องยอมแหละ... ท่าเดินกูประหลาดชิบหาย
อาบไปอาบมาก็ได้เรื่องอีกจนได้ เสร็จโจรไปอีกสองยกในห้องน้ำ โชคดีที่เฮียไม่คิดจะต่อรอบสามเพราะมันเห็นว่าช่องทางตรงนั้นของผมมันบวมแดงจนเลือดซิบแล้ว...ถ้าเลือดไม่ซิบ มึงกะจะเอากูจนฟ้าเหลืองเลยรึไง!!
-------
แบบว่า
เขียนแล้วไม่กล้าอ่านซ้ำ เขิน
เม้นสักนิด บวกสักหน่อยก็ดีนะเคอะ
ตอบคอมเม้น
lizzii
คนแต่งนี่กระอั่กเลือดแทบตาย
ไม่ใช่ว่าหื่น แต่โดนน้องถีบ เพราะนั่งหัวเราะบิดไปบิดมาอยู่คนเดียว
rije
มันยอมแบบมึนๆค่ะ
loveyous
การกระทำสำคัญกว่าลมปากค่ะ เฮียจัดปายยย
purin
ในที่สุดมันก็หลอกเคลมเมียตัวเองได้สำมะเร็จ
อายทำไม
พี่ว่างก็อัพอ่ะ ช่วงนี้เริ่มจะไม่ว่างล่ะอ่านหนังสือสอบ
สมยอมไปอย่างมึนๆ
แมวเหมียว
แมวเหมียวชอบ แต่เขียดศรีเกือบตายค่ะ
Nus@nT@R@
การกระทำสำคัญกว่า เฮียเลยจัดไปสามยกเบาๆ
mornkang
ม่าจนเลือดนองเลยค่ะ
haru1111
พาไปทุกทีนายเอกเรื่องนี้อาจตายก่อนเรื่องจบนะคะ
black-egoistic
คุณเขียดชอบฮารุกะมากอ่ะ นางน่าร้ากกกกก
(เคะเว่อๆๆๆๆ)
-Otto-
เฮียก็กะให้ครบทุกกระบวนท่าอ่ะค่ะ
แต่สังขารเมียมิพร้อม
RenaBee
สุขทั้งคู่ วินๆ(มั้ง)
หยกกลม
นั่งรอด้วยคน
zojikarn
อัดเพื่อแผ่นนึงนะคะ
somde_77
อุเคี๊ยก
kongxinya
เจ้ซิน จะโหดไปเลี้ยววววว
เฮียมาละ คุๆๆๆๆ
tandodee
เล่นจริงเจ็บจริงค่ะ
@Lucifer_Prince@
เขียดเอ็นซีทีไรรู้สึกเหมือนจะตาย
Sar2288
อุ๊ย รู้ได้ไงว่าเฮียอยากฟันเมียตอนซิงอีกรอบ
thanza1970
หนูก็งงกับชีวิตหนูเหมือนกันค่ะ
raluf
เฮียมันแอ๊บ อยากฟันเมียเฉยๆ
honey honey drop
กว่าบลูจะฟ้าเหลือง คนเขียนอาจคางเหลืองก่อน
ketddy
มันงงกะชีวิตอยู่ค่ะ
aeaeja
ยิ่งเมียมึนเท่าไหร่เฮียยิ่งชอบค่ะ หลอกง่าย
pemiko2012
มันงงจนลืมขัดขืนอ่ะจ๊ะ
นางเริ่มจำได้ล่ะ สงสัยเฮียจะมาถูกทาง
พลอยสวย
ถ้าปัญญาอ่อนนี่ มันเป็นมานานแล้วนะ
NUTSANAN
มันแสดงไม่เหมือนคราวแรกอ่ะ เพราะคราวแรกมันเมา
moodyfairy
เขียนเอ็นซีที อินี่แทบสิ้นลม
corn_rain
อยากก็จัดไป
งี้แหละค่ะ พูดปากเปล่าเฮียกลัวไม่เห็นภาพ
Lily teddy
ให้ตกบันไดอีกรอบมันอาจลืมไปเป็นสิบปีเลยนะยิ่งโง่ๆอยู่
wikawee
ไม่เกินอ่ะ(ถ้าเกินนี่คือตายคาคอม แต่เคยแต่งได้15หน้านะ
)
จัดไปคร่า
ปล.เอาเลือดมาแบ่งหน่อยค่ะ
คุณเขียดล่อแล่เลี้ยวว
haru1111
แอบโทรไปแล้วชิม้ะ
kongxinya
มาล่ะคร่า
black-egoistic
ขอบริจาคเพิ่มค่ะ มิพอ
honey honey drop
sukaz
คนสู้งาน แอบมาเลือดพุ่งอะไรแถวนี้คะ
พลอยสวย
ถึงกับเสียเลือดเสียเนื้อเลยหรอคะ
honey honey drop
cher7343
ถ้าจะผลักบลูรดา ผลักเขียดเถอะค่ะ(อยากลาสักเดือนพอดี
)
หัวข้อ: Crafty Guy :เมียข้าใครอย่าเตะ - ขายของง่ะ- 5.8.15 (อ่าน 760284 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก