มาต่อตามสัญญานะครับ...ถึงแม้ว่าจะช้าไปหน่อยก็ตาม
===========================================
วันนี้หลังจากที่ผมสอบเสร็จก็รีบกลับมาที่หอ... อยากเจอกับที “นี่ผมคลั่งทีขนาดนี้เลยหรอ..ทำไมผมถึงได้
มีความต้องการที่จะอยากเจอกับทีมากมายขนาดนี้ มันมากเกินไปหรือเปล่าเนี่ย” ผมบ่นกับตัวเอง
เมื่อผมเปิดประตูเข้าไปผมก็ได้เจอกับทีซึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่อย่างสบายใจ..
ดีใจจังที่เจอทีนั่งอยู่ในห้อง
“ที...มานานยัง”
“ก็มาตั้งแต่บ่ายกว่าๆ อะ นั่งอ่านหนังสือจนจะจบอยู่แล้ว”
“คิดถึงนะ” ผมบอก
ทีเงยหน้าขึ้นมามองที่ผม...ด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ซึ่งต่างจากสายตาของผมอย่างสิ้นเชิง...ทีไม่พูดอะไร
“เป็นอะไรหรือเปล่า ดูแปลกๆ ไป” ผมรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนไปของที
“คืนนี้หลังกินข้าวไปเดินเล่นกันไม๊” ทีพูด
“ได้ดิ อยากอยู่เหมือนกัน” ผมยิ้มทันทีที่ทีชวนผมไปเดินเล่น
นี่ผมจะได้ไปเดินเล่นกับคนที่ผมรัก...คนที่จะเป็นแฟนในอนาคตหรอเนี่ย....ดีใจที่สุด...
“ไปเดินเล่นหลังกินข้าวละกัน”
“ได้...ตามใจดิ” ผมพูด
“อาบน้ำกันก่อนไม๊แล้วค่อยไปกินข้าวแล้วก้อเดินเล่นกัน” ทีพูด
“ตามใจนายดิ”
“ไม่ใช่อย่างนั้น...หมายถึงอาบด้วยกัน”
“เฮ้ย...ได้ด้วยหรอ”
“ทำไมไม่ได้อะ...ตามใจละกัน ไม่อาบก็ตามใจ”
“ได้ๆๆๆ” ผมรีบบอก เพราะกลัวทีจะโกรธที่ไม่ยอมทำตาม
“งั้นไปเจอกันที่ห้องน้ำด้านในสุดนะ เดี๋ยวเราเปิดกลอนเอาไว้
เปิดเข้ามาได้เลยนะ” ทีบอก
ทีเดินไปห้องน้ำได้ซักพัก...ผมก็ถอดผ้าแล้วนุ่งผ้าเช็ดตัวแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ
ห้องสุดท้ายตามที่ทีบอก...
เมื่อผมเปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำก็เจอทีแก้ผ้ารออยู่แล้ว
...พร้อมกับมองมาที่ผม..
ผมหลบสายตาทีด้วยความอาย
.... ทีสะกิดผ้าเช็ดตัวผมหลุด...ทำให้ผมเปลือย
แล้วเดินเข้ามากอดผมพร้อมกับเริ่มไซร้คออย่างที่ทีเคยทำกับผมหลายครั้งที่ผ่านมา...
จากนั้นก็เกิดฉากอัศจรรย์ขึ้น....(แต่ไม่ถึงกับมีอะไรกันนะครับ)
เมื่ออาบน้ำเสร็จและเสร็จกิจ...เราสองคนก็ไปกินข้าวด้วยกันและก้อไปเดินเล่นกันครับ เดินกันไปคุยกันไป
“เน่..พอนายเรียนจบ จะไปทำอะไรอะ” ผมถาม
“ก็คงเรียนต่ออะ..เรียนไปเรื่อยๆ ขี้เกียจทำงาน”
“ขยันเนอะ”
“ฟังไม่ออกหรือไง ก็บอกว่าขี้เกียจทำงาน”
“.....จ๊า...เรามันฟังไม่ดี”
ระหว่างที่เรานั่งมองดาวอยู่บนพื้นหญ้าด้วยกันผมค่อยๆ เอื้อมมือไปจับที่มือของที
ทีดันปัดมือออกอย่างเบาๆ ไม่ให้น่าเกลียดพร้อมกับพูดว่า...
“อย่าเลยทำแบบนี้เลย เราไม่ชอบให้ทำแบบนี้”
“ทำไมอะ ก็เราสองคน.....” ผมกำลังจะบอกว่าเรารักกันไม่ใช่หรอ แต่โดนทีขัดจังหวะ
“เราหนะ ไม่ได้คิดอะไรกับนายหรอก... มันแค่เป็นไปตามอารมณ์เท่านั้น
เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมดีกว่า”
เหมือนกับฟ้าผ่ามาที่กลางหัวใจของผม
“ทำไมอ่า” ผมถาม
“ก้ออย่างที่บอกแหละ..เราว่าให้เป็นเหมือนเดิมดีกว่า
ต่อไปนี้เราไม่ทำอย่างนี้แล้ว” ทีพูด
ผมพูดต่อไม่ถูกเลยครับ นิ่งไปเลย แล้วทีก็ชวนเดินกลับหอด้วยกัน
น้ำตาผมจะไหล..แต่ว่าไม่อยากให้ทีเห็น..ไม่อยากให้ทีรับรู้ถึงความรู้สึก
ว่าผมรู้สึกอย่างไร...ก็อย่างที่บอก...ผมกลัวทีรำคาญ
“ทีเดินกลับไปคนเดียวก่อนนะ เดี๋ยวเราขอเดินเล่นต่ออีกหน่อย” ผมพูด
“ตามสบาย...งั้นเรากลับก่อนละกันนะ” ทีบอกพร้อมกับแยกกับผมเพื่อกลับไปที่หอ
ขณะที่ทีเดินกลับหอไป ผมได้แต่มองตามทีไป..จบทีเดินลับตาไปแล้ว
ผมจึงเดินไปจนทั่วมหาลัย ระหว่างที่กำลังเดินไป...น้ำตาก็ไหลไป
“ทำไมอะ...ทำไม...นายไมนายไม่แคร์เราเลยอะ
ทำไมนายไม่สนใจเราเลย ทำไม...ทำไม....” ผมพรรณากับตัวเอง
น้ำตาของผมยังคงไหลเป็นทาง...
“เราอยากให้นายรู้สึกดีๆ กับเราบ้าง อยากให้นายรู้สึกดีกับเรา
เหมือนที่เรารู้สึกกับนาย” ผมพรรณาไป น้ำตาก็ไหลไป....ตาเริ่มแดงก่ำ
จนถึงตอนนี้ผมปล่อยโฮ...อยู่คนเดียว....จนเริ่มเพลีย....
จนรู้สึกว่าเริ่มดึก ผมจึงเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา...เพื่อที่จะได้กลับหอไปอย่างไม่มีใครสงสัย
แต่คงเป็นไปไม่ได้...ตามันบวมซะขนาดนั้น...
พอผมเดินกลับไปที่ห้อง....ก็เจอทีกำลังนั่งเล่นนั่งคุยกับเมทอีก 2 คน ซึ่งคืนนี้เค้ามาค้าง
ที่หอเพื่อเตรียมตัวสอบตอนเช้าพรุ่งนี้...
ทีมองมาที่ผม...ผมเชื่อว่าทีคงเห็นว่าผมเศร้าแค่ไหน...แต่ทีไม่พูดอะไรเลยซักคำ...แต่กลับ
หันไปคุยกับเพื่อนๆ ต่ออย่างสนุกสนาน...
ผมจึงเดินไปนอนที่เตียงแล้วหลับไปด้วยความเพลียจากการเสียน้ำตา........
=====================================
พอก่อนนะครับ...ไว้มาต่อใหม่ครับ
มีใครสงสารผมไม๊อะ อยากได้กำลังใจครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
