หัวข้อ: [เรื่องสั้น]อีหนูของป๋า บทที่10 THE END

[♠DekDoy♠]

ป๋าเลวอ่ะ

[sodamint.11]

เพิ่งอ่าน...สนุกคะ..อ่านแล้วใจมันจี๊ดๆมาก
นอกใจกันตลอดเรียกว่ารักได้หรอป๋า5555

[†คุณเขียด]

  ตบอิป๋าเพชรรัวๆ

บอกว่ารักแต่ทำไมทำงี้

[sunshinesunrise]

ถ้าไมล์วางตัวแบบนี้ไปเรื่อยๆ ยังไงก็เป็นที่หนึ่ง อย่าไปเซ้าซี้มากเลยไมล์ ผู้ชายอะ ชอบไล่ตาม หึหึ

[fuku]

อยากตบป๋าด้วยกระเป๋าหรูใบนั้น

ไม่ไหวนะ ทำตัวแบบเกินจะเยียวยา -_-'

[Moose]

ไมล์รักป๋าป่ะเนี่ย 

[ormn]

  :katai1:อิป๋านี่โคตรเห็นแก่ตัวเลย


ไมล์ทนได้ไงอะ

[Chichi Yuki]

เป็นความรักแบบแปลกๆ
ป๋าผิดที่ไม่ยอมหยุดอยู่กับคนที่ป๋ารัก
ส่วนไมล์ก็ผิดที่ไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆ ที่แปลว่ารักอีกฝ่าย
เหมือนต่างฝ่ายต่างก็เห็นแก่ตัว
ป๋าปากบอกว่ารักแต่ตาก็ยังสอดส่ายหาคนอื่นมาไว้ข้างกายแม้จะไม่แนบชิดเท่าไมล์ก็ตามทีเถอะ

[aloney]

เกลียดนิสัยป๋าว่ะ -*-

[wi_OoO_wi]

เออๆ ดีๆ

มันไม่ได้เเคร์กันทั้งสองฝ่าย ไม่รักหรอก อยู่ด้วยเฉยๆ

อารมณ์ถ้าสุดท้ายไม่มีใคร ยังไม่คนนี้อยู่ อะไรแบบนั้น

[seaz]

ไมล์ลืมอะไรรึเปล่า ไม่ว่ายังไงป๋าก็มั่วอยู่ดี

อืมมมใช้ผัวร่วมกับคนอื่น ทนได้ไง

นั่นสิครับ ทนได้ไง?

ถ้าป๋าคิดว่าไมล์เป็นตัวจริง ทำไมไม่หยุดที่ไมล์ล่ะครับป๋า ยังมักมากอยู่อีก หยุดไม่ได้เพราะ สั น ด า น เหรอครับ (ขออภัยถ้าแรงไป) แต่ถ้ายังอยากได้ทุกคนที่เข้ามาแบบนี้อยู่อีก ไมล์เลิกเลยดีกว่า เสียเวลา แล้วก็เสียใจ รับไม่ได้จริงๆ แย่ว่ะ!!!

[sukaz]

เห็นแก่ตัวไปมั๊ยอ่ะ

ป๋าน่ะ ระวังจะไม่เหลือใครเลยน่ะ

 

[maru]

พชรอาจจะรอดูท่าทีของไมล์ก็ได้นะ ไมล์ท่าทางจะเป็นที่รักของบ้านพชรนะ

[sanri]

ป๋า ถ้าจะทำตัวแบบนี้ก็ระวังไมล์จะหนีไปละกัน 
เข้ามาอ่านครั้งแรกจ้า  จะติดตามเรื่อยๆนะเจ้าคะ 

[พลอยสวย]

  เรารับไม่ได้อ่ะต่อให้รักมากแค่ไหนแต่ก็ไม่ขอทนใช้ของร่วมกับคนอื่น

[Loste]

 
เจ็บเล็ก ๆ

[~ณิมมานรฎี~]

อ่าาาาาาาา   อยากให้จบแบบไม่สวยอ่ะ เลิกรากันไปไรงี้  *-* 
เหมือนว่าป๋าคงไม่หยุดง่ายๆหรอกเนอะ  เพราะว่าถ้าหยุดได้ คงหยุดนานตั้งแต่คบกับไมล์แล้วล่ะ

[darling]

หนูไมล์ยอมทำไม เป็นเจ้..เจ้ไม่ยอม 

ถ้าเพชรรักหนูไมล์จริงทำไมทำอย่างนี้ 

[Minnie~Moo]

 :undecided:มาสั้นๆ หน่วงๆแล้วจากไป

[=นีรนาคา=]

รักอ่ะเชื่อว่ารักนะ แต่ทำไมไม่หยุดซะที ไม่เข้าใจตรงนี้แหละ
ป๋าไม่รู้ ไม่ห่วงความรู้สึกของไมล์เลยหรอ?
หรือเพราะไมล์ยังเป็นแบบนี้ เหมือนไม่เดือดร้อน เหมือนไม่คิดอะไร
ป๋าเลยเป็นอย่างนี้ต่อไป มั่วไปเรื่อยๆ
 

[yanggi]

อ่านแล้วแบบว่า ต่อให้ตัวเองจะบอกว่าไม่รู้สึกอะไร
 แต่มันเป็นไปได้จริงๆหรอ  คนที่เรารัก ไปกดจูบกับคนอื่น ต่อหน้า ต่อตาเราแท้
ถ้าเป็นเราคงทำไม่ได้จริงๆ ไมล์น่าจะทำไรสักอย่างแบบนี้ ความสัมพันธ์มันคลุมเครือ
 คือถ้าจะไม่ทน ก็น่าจะเดินออกมาเลย  เง้อออออออออ
อ่านแล้วมันหน่วงงงงงงง

[uknowvry]

อินู๋กับป๋าคู่นี้ ทำเอาเดาไมออก

[loveyous]

กลิ่นมาม่าโชยมาแต่ไกล ...

[babimild1985]

หนูเลิกดีไหมอ่ะ หนูหาใหม่เถอะ เจ็บตัวฟรีอีกอ่ะ

[BeeRY]

ในชีวิตจริงก็คงมีคนแบบนี้ ทั้งป๋าทั้งหนูไมล์
ความรักนี่เข้าใจยากจริงๆ คนนอกมองว่าทนได้ไง แต่หนูไมล์ก็คงมีเหตุผลเป็นของตัวเอง (เหตุผลที่เราไม่เข้าใจ )
สุดท้ายขอให้สมหวังแล้วกันนะหนูไมล์ ไม่ว่าหนูไมล์จะหวังเอาไว้ยังไงก็ตาม มีความสุขนะ (โลกสวยมาก 55)

[beer]

ที่แสดงออกทั้งหมดมันก็เหมือนคนรักกันนั้นแหละ แถมไมล์ยังรู้จักครอบครัวอีก แต่แน่ใจหรอป๋าว่ารักไมล์จริงๆ
มันแย่เพราะป๋าไม่เลิกมั่วไง ปากบอกมีเมียคนเดียว แต่มชู้อีกเพียบใช่ไม๊

[Gril]

 :mew4:บทที่3


                "มึงไปเที่ยวบ้านกูป่ะ"ผมเอ่ยชวนหลังจากเราเรียนวิชาสุดท้ายเสร็จ


                "เออเอาดิวันนี้นพติดซ้อมด้วย"นพเป็นนักกีฬามหาลัยครับ บางวันนี้อยู่ซ้อมซะดึกดื่นนี่เป็นครั้งแรกที่ผมจะพาคนอื่นเข้าบ้านที่ม๊าป๋าซื้อไว้แต่เป็นชื่อผมตอนแรกผมก็ปฏิเสธไปแต่ม๊าป๋าบอกว่าอยากมีไว้ให้ผมกับป๋าอยู่ด้วยกันส่วนรายละเอียดอื่นๆผมค่อยเล่าไปเรื่อยๆแล้วกันนะครับ


                "ยังไงมึงก็ตัวจริงอยู่แล้วอย่าคิดอะไรมากนะ"เดือนพูดขึ้นหลังจากตื่นตากับรถบีเอ็มของป๋าที่วันนี้ป๋ายกให้ผมขับกลับ
                "คิดมากอะไรกูชินแล้ว"
                "ใครบอกว่ามึงชิน ดูหน้ากูก็รู้แล้วมึงกำลังน้อยใจป๋า ทำไมวะกูไม่เข้าใจทำไมมึงไม่บอกให้ป๋าหยุดวะ"เดือนทำเสียงเครียดใส่ผม ผมเงียบเพราะไม่รู้จะตอบว่ายังไงดีมันเหมือนเราจนปัญญาที่จะหาคำตอบให้กับคำถามที่เป็นไปไม่ได้
                "ช่างมันเถอะมึง เดี๋ยวอะไรๆก็ดีเองแหละ"ผมยิ้มให้เดือน แวะซื้อกับข้าวแล้วก็รับเสื้อสูทของป๋าก่อนจะเข้าบ้าน ตลอดทางมาเดือนก็พยามหาเรื่องมาเล่าให้ผมหายเครียด
                "โหมึงบ้านมึงแต่งโคตรสวยอ่ะ"บ้านสองชั้นธรรมดานั้นแหละครับ แล้วที่แต่งออกมาสวยขนาดนี้ก็เพราะได้อินทิเรียฝีมือดีจริงๆก็เพื่อนป๋านั้นแหละ
                "แล้วรูปพวกนี้ใครเป็นคนเอามาตั้งวะเนี่ย อย่างกับรูปพรีเวดดิ้ง"ผมมองตามที่เดือนพูดมันคือรูปของผมกับป๋าแต่ส่วนใหญ่จะเป็นผมมากกว่าป๋าชอบแอบถ่ายเวลาเผลอ แอบถ่ายไม่พอยังจะอัดมาใส่กรอบอีกตอนแรกผมก็ดื้อแพ่งไม่ยอมท่าเดียวแต่ไปๆมาๆมันก็ตั้งอยู่ตรงนั้นตลอด
                "อ้าวแล้วนี้อะไรวะ"เดือนหยิบกล่องสีดำเข้มที่วางอยู่บนโต๊ะกินข้าว พอเปิดมาก็คือนาฬิกาพูม่าที่ผมเคยเปิดดูในอินเตอร์เน็ตนาฬิกาทรงสปอร์ตที่ผมไม่ค่อยชอบแต่เห็นเรือนนี้มันแปลกดีตอนนั้นก็แค่เรียกป๋ามาดูเฉยๆ
                "ไม่ได้บอกว่าอยากได้ซะหน่อย วางไว้ตรงนั้นละแล้วมึงมาช่วยกูแกะกับข้าวเลย"
                "ไม่เอาไปเก็บดีๆวะ ป๋าเค้าซื้อให้ไม่ใช่เหรอ"ผมขมวดคิ้วหม่นเดินไปหยิบกล่องนาฬิกาเอาไปวางไว้บนทีวี แล้วดึงมือเดือนมาช่วยแกะกับข้าว
                "มึงนี่นะทำไมปากแข็งนักวะ น้อยใจก็บอกน้อยใจดิไม่บอกเค้าแล้วเค้าจะรู้มั้ยว่าทำอะไรพลาดไป"ผมแอบเบะปาก ไม่เห็นจะมีความจำเป็นที่จะต้องบอกเลย
                "กูจะไปน้อยใจป๋าทำไม กูเป็นแค่อีหนูของป๋า"เดือนกระแทกช้อนลงกับจานแล้วหันมลมองผมหน้าเครียด
                "แค่ดูกูก็รู้แล้วว่าป๋าเค้ารักมึง"
                "เพ้อเจ้อ"ผมเอื้อมมือไปเขกหัวมัน ยัยเดือนลิงวอกร้องว้ากแล้วก็เกิดสงครามเล็กๆขึ้นบนโต๊ะกับข้าว จนถึงเวลาที่เดือนต้องกลับบ้านผมกำลังจะออกไปส่งแต่ป๋ากลับมาก่อนเลยให้ชัยคนขับรถของป๋าไปส่งแทน
                ฟอดด
                "เหนื่อยจัง"ป๋ากอดที่เอวแล้วก็หอมแก้มผมหลายทีจนผมต้องดันตัวออก
                "ไปอาบน้ำสิ แล้วกินข้าวมาหรือยัง"ป๋าอมยิ้มแล้วพยักหน้าให้ผมรัวๆ
                "งั้นก็ไปอาบน้ำแล้วก็ไปนอนซะ เดี๋ยวไมล์ตามขึ้นไป"ป๋ากำลังจะเดินขึ้นบันไดซึ่งต้องผ่านทีวีผมเดาว่าป๋าคงเห็นแล้วละครับว่านาฬิกาที่ซื้อให้ไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนหลังทีวี
                "ไม่ชอบเหรอครับ"
                "ไม่ชอบแล้วก็ไม่ได้บอกว่าอยากได้"ผมบอกขณะยืนล้างจานไปด้วยป๋าก็เดินเข้ามาซ้อนหลังผม
                "แล้วอยากได้อะไรบอกป๋าสิ"ผมเช็ดจานใบสุดท้ายเสร็จก็เก็บจานเข้าที่
                "เลิกเอาของมาแก้ขัดซะที ไม่อยากได้!"ผมเดินชนไหล่ป๋าออกมาจากห้องครัวแล้วขึ้นไปบนบ้านเลยครับ อยู่ๆภาพของกล่องกระเป๋าใบนั้นก็ผ่านเข้ามาในห้องคิดแล้วก็หงุดหงิด พอประตูห้องเปิดออกผมก็รู้ซึ้งถึงคำว่านกน้อยในกรงทอง ของตกแต่งภายในที่เรียบหรูกับข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวที่ป๋าทุ่มเงินซื้อให้ผมมาตลอด ผมอยากจะเดินเข้าไปทุบของพวกนี้ทิ้งไปให้หมดแต่ทำไปก็เท่านั้นละครับมันไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมาเลยป๋าก็ยังเป็นเหมือนเดิมผมก็ยังเป็นเหมือนเดิม ผมเดินเข้าไปอาบน้ำสงบสติอารมณ์ตัวเองพอออกมาก็เจอป๋าในชุดผ้าเช็ดตัวป๋าเดินเข้ามากอดผมจูบผมเบาๆแล้วก็ปล่อยก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ ผมกวาดสายตามองกรงทองของตัวเองแล้วเหนื่อยใจชีวิตที่แสนจะสบายกายแต่ไม่มีวันไหนเลยที่จะสบายใจ
                "อีหนูของป๋าทำไมวันนี้หงุดหงิดจัง หรือเพราะแผลวันนี้ทำไมหนูไม่บอกป๋าป๋าจะจัดการให้"ป๋าเท้าแขนคร่อมร่างผมไว้ จับหน้าผมขึ้นมาพิจารณาแล้วจูบหนักๆที่รอยช้ำมุมปาก
                "เจ็บนะ ออกไปจะนอน"ผมออกแรงผลักตัวป๋าให้ล้มลงไปนอนแต่ป๋ากลับดึงตัวผมขึ้นไปนอนบนอกป๋า
                "เพชรรักไมล์นะรู้ใช่มั้ย เพชรจะไม่ยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นอีกเพชรขอโทษนะ"ผมพลิกตัวหนีหันหลังให้ป๋าแต่ป๋าก็ยังตามมากอดผมจากทางด้านหลัง ป๋าจูบไปทั่วต้นคอผมและต่ำลงไปเรื่อยๆ มือป๋าไต่ระดับขึ้นมาที่หน้าอกผมความเสียวซ่านทำให้ผมพลิกตัวนอนหงายปล่อยให้ป๋าจูบต่ำลงมาที่หน้าอก แต่เหตุการณ์คงจะดำเนินต่อไปถ้าภาพของยัยปารมากับนักศึกษาคนนั้นไม่แว้บเข้ามา ในหัวผมได้แต่คิดว่าริมฝีปากที่กำลังแตะต้องผมนิ้วมือที่กำลังสัมผัสผมนั้นได้ผ่านการใช้งานมาก่อน

                "หยุดเถอะไมล์เหนื่อย"ผมปัดมือป๋าออกแล้วเขยิบไปนอนที่ขอบเตียง ป๋าจิปากอย่างไม่สบอารมณ์แต่ตอนนี้ผมเองก็ไม่สบอารมณ์เช่นกัน ป๋าลุกออกไปจากเตียงพร้อมกับโทรศัพท์ผมเองก็ไม่รู้ว่าเค้าไปเข้าห้องน้ำหรือไปโทรศัพท์สักพักเตียงผมก็ยวบลงข้างหนึ่งป๋าดึงตัวผมเข้าไปกอดอีกครั้ง

                "อย่า"ผมจับมือป๋าไว้บีบแน่นจนตัวเองยังรู้สึกเจ็บมือ

                "เพชรแค่กอดเฉยๆ"เสียงทุ้มต่ำที่บอกไม่ได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่บอกผมเบาๆที่ข้างหู ผมจึงปล่อยมือออก จนกระทั่งรู้สึกได้ถึงแรงหายใจสม่ำเสมอของคนที่นอนกอดอยู่ผมก็ยังนอนไม่หลับทั้งๆที่ที่ผ่านมาผมก็ไม่ได้รู้สึกหวั่นไหวอะไรขนาดนี้ ผมพลิกตัวกลับมาหันหน้าเข้าหาป๋าใบหน้าคมสันแบบชายไทยแม้ในความมืดก็ยังคงสว่างไสวผมถดตัวลงลองเอาหูแนบหน้าอกข้างซ้ายของคนที่หลับอยู่เสียงของหัวใจเค้าเต้นด้วยจังหวะสม่ำเสมอผมหลับตาลงแค่อยากฟังเสียงของหัวใจป๋าว่ามันยังเต้นอยู่มั้ย ถ้ามันยังเต้นอยู่ทำไมถึงได้ใจร้ายกับผมนักนะ?

 

 

 

                เช้าวันนี้ผมตื่นมาด้วยอาการงัวเงียเมื่อคืนกว่าจะหลับลงก็ปาไปเกือบตีสาม แถมยังมีเรียนตอนเช้านี่โชคดีนะเนี่ยที่วันนี้มีเรียนแค่ภาคเช้า ภาคบ่ายก็ว่างละผมกำลังนั่งรอป๋าอยู่ในรถว่างๆไม่มีอะไรทำก็เลยอัดโซเชี่ยลแคมรอไม่ได้อัพวิดีโอนานแล้ว

                "สวัสดีครับ ตอนนี้เพิ่งจะเจ็ดโมงเช้าเองไมล์ง่วงมากเลยแต่มีเรียนนะสิเซ็งโคตรเลยครับเมื่อคืนกว่าจะหลับก็..."

                ฟอดด

                "อัดโซเชี่ยลแคมอยู่เหรอ ไหนป๋าอัดบ้างหนูไม่เคยอัดเวลาอยู่กับป๋าเลยนิ"ผมยังไม่ทันจะพูดจบป๋าก็แย่งโทรศัพท์ผมไป ผมไม่เคยถ่ายป๋าลงโซเชี่ยลใดๆเลยนั้นคือเรื่องจริงครับแต่ป๋าชอบถ่ายรูปผมลงอินตราแกรมผมพยามแย่งโทรศัพท์คืนแต่ป๋าก็ไม่ยอมคืน

                "เออไม่คืนก็ไม่ต้องคืน!"จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้คืนผมกระแทกตัวนั่งกับเบาะด้วยความหงุดหงิด ป๋าเงียบไปสักพัก ออกรถและกำลังทำอะไรกับโทรศัพท์ผมก็ไม่รู้ขับรถแบบนี้อันตราย จากนั้นก็ค่อยคืนผมพอได้คืนมาผมจึงรู้ว่าป๋าอัพคลิปนั้นลงโซเชี่ยลแคมไปแล้ว

                "ป๋าจะอัพลงทำไม"ผมรีบกดลบคลิปนั้นไป พอกดลบไปได้แค่วินาทีเดียวป๋าก็แย่งโทรศัพท์ผมไปอีกครั้ง

                "กดลบทำไม กลัวใครรู้เหรอไง"น้ำเสียงประชดประชันเต็มที่ ผมไม่ตอบอะไรได้แต่หันหน้าออกนอกรถหลายครั้งที่ป๋าพยามจะถ่ายรูปคู่กับผมแต่ผมก็ไม่เคยยอมดีๆเลยสักที ป๋าหยุดรถหลังจากที่เงียบไปกันพักใหญ่

                "ถามจริงเถอะทำไมไมล์ไม่อยากถ่ายรูปหรือทำอะไรร่วมกับเพชรเลยสักครั้ง"

                "เอาโทรศัพท์คืนมา"

                "เพชรกำลังถามไมล์อยู่นะ!"ป๋าตะคอกใส่ผมเสียงดัง แล้วกระชากผมเข้าไปจูบอย่างรุนแรงจนผมรู้สึกเจ็บไปทั้งริมฝีปาก ผมผลักป๋าออกแล้วรีบวิ่งลงจากรถกำลังจะโบกมือเรียกแท๊กซี่แต่ป๋าก็มาดึงมือไว้ก่อน

                "ไมล์ขึ้นรถ!"

                "ปล่อย!"

                "ไมล์อย่าดื้อสิ เดี๋ยวเพชรไปส่งคนอื่นเขามีแต่อยากอยู่กับเพชรทำไมมีแต่ไมล์ที่คอยผลักไสเพชรตลอด"ผมกัดปากแน่น ก่อนจะโบกมือเรียกแท๊กซี่

                "แล้วเพชรอยากให้ไมล์เป็นคนอื่นสำหรับเพชรหรือเปล่าละ"ผมสะบัดมือออกจากเพชรแล้วรีบขึ้นรถ บอกที่หมายแล้วรถก็ขับออกไปผมหันหลังกลับไปมองป๋าก็ขึ้นรถและกำลังขับตามมา จริงๆผมจะนั่งไปกับป๋าก็ได้แต่แค่ตอนนี้ผมไม่อยากมองหน้าป๋าก็เท่านั้น  ขับมาไม่ถึงครึ่งชม.รถก็จอดหน้ามหาลัยผมผมจ่ายค่าแท๊กซี่

                "คิดว่าจะหนีเพชรพ้นเหรอ"กำลังจะเดินเข้ามหาลัยแต่ป๋าเดินมาดึงมือไว้ซะก่อน ป๋าจับมือผมแน่นชนิดว่าสะบัดออกอีกครั้งก็ไม่หลุด ป๋าไม่ได้หันมามองผมแต่มองตรงไปข้างหน้ามือที่จับอยู่บีบแน่นจนผมเจ็บแต่ก็ไม่ได้ร้องออกไป

                "ปล่อยเถอะไม่หนีแล้ว"ตลอดทางที่นั่งรถมาผมก็ใจเย็นขึ้น  และไม่คิดจะเดินหนีไปไหนแล้วด้วยผมใช้อีกมือลูบหลังมือป๋าเบาๆ ป๋าหันมามองหน้าผมแล้วก็ค่อยๆคลายมือออก เราไม่ได้พูดอะไรกันอีกป๋าเดินไปส่งผมที่หน้าคณะ

                "อ่ะเพชรขอโทษนะเจ็บมากหรือเปล่า"ป๋าจับมือผมขึ้นมาจูบเบาๆตรงรอยแดงจางๆ ผมส่ายหัว

                "ไม่เจ็บป๋ารีบไปเถอะวันนี้ต้องเข้าบริษัทนิ"ผมดึงมือออกเพราะคนที่นั่งอยู่เริ่มให้ความสนใจพวกผม

                "งั้นป๋าไปทำงานก่อนนะ แล้วเจอกันที่บ้านนะคืนนี้ป๋าคงกลับดึก"ผมพยักหน้าให้ยืนรอส่งป๋าจนป๋าเดินลับสายตาไปผมจึงเดินเข้ามาในตึก

[wi_OoO_wi]

คนมันเคยเป็นฝ่ายเลือกอ้ะนะ

พอเป็นฝ่ายโดนเลือกมันเลยหงุดหงิด

[~ณิมมานรฎี~]

รู้สึกค้างๆ นะ    ไม่เคลียร์อ่ะป๋าาาาาาาาา  สถานะไม่เคลียร์   

[†คุณเขียด]

 

 

ตามมาตบอิป๋า

ไมล์อย่าไปยอม