หัวข้อ: ◑﹏◐ Dead Lover ♂ วิญญาณป่วนกวนรัก [จบ] ประกาศตีพิมพ์ (หน้า 16)

[KhunToOk]

อ่านๆดูแล้วทำไมเราไม่สงสารมิวเลยอ่ะ งงกะตัวเอง หรือชั้นใจดำกันนะ !?

เรากลับสงสารแม็กกี้มาก เพราะยังไม่เห็นว่าแม็กทำผิดอะไร พยายามเก็บความรู้สึก ผยุงความรักของตนกับไม้ ทั้งๆที่ในใจเริ่มคิดมาก  เราหวังว่าเรื่องนี้ จุดจบแม็กกี้คงไม่กลายเป็นวิญญาณเหมือนมิวนะ

 

[Mr.กุ๊กกู๋]

ตอนที่ 19






        ทางด้านของมิวส์ ตั้งแต่ที่พบกับก้องเขาก็เผลอวิ่งเข้ามาที่ห้องสมุดชั้นใต้ดินโดยที่ตัวเองก็ไม่รู้ตัว ทุกครั้งที่มีปัญหาไม่ว่าเรื่องอะไร ห้องสมุดชั้นใต้ดินคือที่ที่เขาจะมาหลบตัวอยู่ที่ครั้งไป

   มิวส์นั่งอยู่ในห้องตามลำพังท่ามกลางความมืดมิด ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงกลัวสถานที่แห่งนี้มาก แต่ทว่าหลังจากที่เขาได้ลิ้มรสชาติของความตายมานานนับสิบปี เขาก็ไม่เคยกลัวกับความมืดมิดอีกเลย

   ความสับสนในจิตใจจากการที่ได้พบกับคนรักเก่าทำให้มิวส์ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป เพราะเรื่องของก้องกำลังตีกันอยู่ในความคิดอย่างไม่หยุดหย่อน

   มิวส์ใช้ความพยายามอย่างสูงเพื่อที่จะสกัดกั้นความอาฆาตที่มีต่อชายหนุ่มคนนั้น ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว พอตั้งสติได้ เขาก็ตัดสินใจจะออกจากห้องสมุดชั้นใต้ดินเพื่อที่จะกลับไปหาเจ้านาย

   ใช่... เขาลืมไปเลยว่านอกจากจะหนีก้องแล้ว ในยามนี้เขายังหนีหายไปจากเจ้านายของเขาด้วย

   ทว่ายังไม่ทันที่จะได้ย่างก้าวไปไหน ร่างซีดเผือดของหญิงสาวที่มีเส้นผมปกปิกใบหน้าต่างก็มายืนสกัดกั้นเอาไว้

   “เธอ!?” มิวส์เอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ ตั้งแต่ที่กลายเป็นผีติดที่ นอกจากไอ้วิญญาณร้ายที่ทำร้ายเขา เขาก็ไม่เคยเห็นวิญญาณตนไหนอีกเลยสักครั้ง เป็นเพราะมิวส์ไม่เคยมีโอกาสได้ไปเถลไถลนอกหอพักสักครั้ง

   “จะรีบไปไหน" หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อยฟังดูเหมือนคนไร้เรี่ยวแรง "อยู่เป็นเพื่อนกันก่อนสิ"

   “ฉันจะกลับหอ" มิวส์ตอบตรง ๆ เพราะไม่รู้ว่าวิญญาณตรงหน้าต้องการอะไรจากเขากันแน่

   “นะ... อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว เดี๋ยวเที่ยงคืนเพื่อนฉันอีกสองคนก็จะมาแล้ว" หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงงอนง้อ พอเห็นสีหน้าที่เศร้าสลดของวิญญาณร่างนั้น มิวส์ก็อดใจอ่อนไม่ได้

   “ก็ได้...” พูดจบก็ไปเดินไปนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องสมุด ส่วนหญิงสาวร่างซีดเผือดก็เดินไปหยิบหนังสือเล่มหนึ่ง หน้าปกของมันมีสำดำสนิทลวดลายบนปกดูออกจะหลอนจนพิลึก หากมิวส์เดาไม่ผิดหนังสือเรื่องนี้คงเป็นหนังสือสยองขวัญแน่นอน

   “อ่านสิ นิยายเรื่องนี้สนุกนะ" เธอแนะนำด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ไม่รู้ว่าเพราะเธอไม่เคยเห็นวิญญาณหนุ่มที่หน้าตาน่ารักแบบนี้มานานหรือเปล่าเลยทำให้โลกที่มืดมนของเธอสดใสขึ้นมาอีกครั้ง

   “อืม..." มิวส์ตอบรับ ก่อนที่จะเอ่ยถามด้วยความสงสัย "ว่าแต่เธอเป็นวิญญาณที่ติดอยู่ในห้องสมุดงั้นเหรอ เป็นมานานแค่ไหนแล้วล่ะ"
   เนื่องจากว่าในตอนที่มิวส์ยังมีชีวิต มิวส์จะชอบมานั่งเล่นที่ชั้นใต้ดินในห้องสมุดเป็นประจำ แต่ทว่าเขาก็ไม่เคยสัมผัสถึงสิ่งที่มองไม่เห็นเลยสักครั้ง และในยามนี้เมื่อมีร่างของหญิงสาวที่ไร้ลมหายใจมานั่งอยู่ข้าง ๆ เลยทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะสงสัยถึงความเป็นมาของเธอ ว่าจะน่าสงสารเหมือนเขาหรือเปล่า

   “ยี่สิบกว่าปีแล้วล่ะ ตั้งแต่ห้องสมุดสร้างใหม่ ๆ" เธอตอบออกมา "ความจริงฉันไม่ได้อยู่ที่ชั้นใต้ดินหรอก ฉันเป็นวิญญาณที่ติดอยู่บนชั้นสาม แต่ทว่าเพื่อนอีกสองคนอยู่ชั้นใต้ดิน ฉันเหงา... ก็เลยลงมาเล่นด้วย"

   “อืม...” มิวส์พยักหน้าอย่างเข้าใจ เขาคิดว่าตัวเขาเป็นวิญญาณติดที่มานานและไม่เคยคาดคิดว่าจะมีวิญญาณตนไหนที่จะอยู่ติดที่ไม่ได้ไปผุดไปเกิดมากถึง 20 ปี... ไม่แน่ว่าในโลกนี้อาจจะมีวิญญาณที่สิงสถิตอยู่ที่ไหนสักแห่งมาเป็นร้อย ๆ ปีแล้วก็ได้

   “อ่านนิยายสิ ฉันอยากให้นายอ่านนิยายเรื่องนี้มาก ๆ" เธอบอกก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา มิวส์พยักหน้ารับ

   หลังจากที่เริ่มอ่านได้ไม่กี่หน้า มิวส์ก็สรุปได้ว่านิยายเรื่องนี้เป็นนิยายสยองขวัญแน่นอน มิวส์ตัดสินใจอ่านมันไปเรื่อย ๆ แม้ว่าจะหลอน จะน่ากลัวแต่เขาก็เป็นวิญญาณเหมือนกัน เลยทำให้มิวส์พอที่จะทำใจอ่านหนังสือเล่มนี้ได้ แต่แล้วมิวส์ก็รู้สึกสะดุดกับข้อความในหน้าหนึ่ง ข้อความในหน้านั้นมันมีประโยคที่ทำให้มิวส์ถึงกับชะงักและตัวแข็งขึ้นมาทันที เพราะมันเขียนว่า...

   ...หากเธออยากรู้ว่าครั้งแรกที่ฉันโดนผีหลอกความรู้สึกมันเป็นยังไง เธอจะได้รับรู้เดี๋ยวนี้แหละ ในขณะที่เธอกำลังอ่านนิยายเรื่องนี้เพียงลำพังในความมืดมิด ไม่มีเสียงใด ๆ รบกวนยกเว้นเสียงลมหายใจของเธอ ให้เธอลองหันหน้าไปด้านซ้ายและด้านขวาอย่างช้า ๆ แล้วกวาดสายตาให้ทั่วห้อง  ใช่...เธออาจจะไม่พบอะไรผิดปกติ เพราะว่าวิญญาณร้ายมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น แต่เพราะว่ามันกำลังอยู่ด้านหลังของเธอ และมันกำลังนั่งคร่อมคอของเธออยู่

   และในขณะที่เธออ่านข้อความนี้ เธออาจจะไม่รู้ตัวว่ากำลังมีอะไรบางอย่างผลุบ ๆ โผล่ ๆ อยู่ที่บริเวณขาของเธอ หากเธอคิดจะเลิกอ่านแล้วหนีไปนอนคลุมโปง เธอแน่ใจเหรอว่าไม่มีอะไรดักอยู่ในผ้าห่มนั่น หากเธอจะกรีดร้องเสียงดังลั่นเพื่อเรียกให้คนที่อยู่ข้าง ๆ เข้ามาหาเพื่อที่จะอยู่เป็นเพื่อน เธอแน่ใจเหรอว่าคนเหล่านั้นจะเข้าใจเธอ และเพราะวิญญาณประสาทสัมผัสไวกว่าคน ไม่แน่ว่าเสียงกรีดร้องของเธออาจจะทำให้เธอได้พบกับวิญญาณร้ายอีกมากมายก็ได้

   เพราะฉะนั้นทางที่ดี เธอต้องนั่งตัวเกร็งเงียบ ๆ แล้วปล่อยให้ค่ำคืนนี้ผ่านพ้นไป และฉันขอเตือนเอาไว้ว่าอย่าพยายามกระดุกกระดิกตัวไปไหน เพราะเดี๋ยววิญญาณร้ายเหล่านั้นจะรู้ตัวว่าเหยื่อของมันยังมีลมหายใจ หึหึหึ...

   “เฮ้ย! นี่มันอะไรวะ" พูดจบก็ปาหนังสือทิ้ง แล้ววิญญาณหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็แสยะยิ้มออกมา ดวงตาของมันเหลือกถลนมีเลือดสีแดงข้นไหลทะลักไหลออกมาไม่ขาดสาย กลิ่นอับฉุนที่เกิดขึ้นทำให้วิญญาณอ่อนต่อปรโลกอย่างมิวส์แทบจะอาเจียนออกมาทันที

   พอทำท่าจะวิ่งหนี มือของมันที่เอื้อมมาจับที่หัวไหล่ก็สะกดให้มิวส์ต้องอยู่นิ่ง ๆ แรงของมันมหาศาลเหลือเกิน พอมันออกแรงบีบ เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น มิวส์ก็รู้สึกปวดสะท้านไปทั่วร่าง

   “จะหนีไปไหน หึหึ" วิญญาณสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

   “ใครก็ได้ช่วยด้วย... เจ้านาย เจ้านาย ช่วยผมด้วย!!!” มิวส์ตะโกนด้วยน้ำเสียงที่ดังก้อง แม้ว่าเขาจะเป็นวิญญาณเหมือนกันแต่ทว่าวิญญาณหญิงสาวตนนี้กลับน่ากลัวกว่าเขาถึงร้อยเท่าพันเท่า มันน่ากลัวเสียจนทำให้มิวส์สามารถปัสสาวะราดได้เลยหากแต่ทว่าวิญญาณอย่างมิวส์ไม่สามารถทำอย่างนั้นได้





   ทางด้านของไม้กับก้องที่กำลังวิ่งไปยังห้องสมุด ในระหว่างทาง จู่ ๆ ไม้ก็เกิดอาการชะงัก หัวใจของเขาเต้นแรงผิดปกติราวกับว่ามันกำลังจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ มิหนำซ้ำน้ำเสียงของมิวส์ยังตะโกนก้องอยู่ในโสตประสาทซ้ำไปซ้ำมาจนไม้รู้สึกเวียนศีรษะ

   “มิวส์” ไม้เอ่ยชื่อเจ้าของเสียงที่ดังอยู่ในหัวด้วยน้ำเสียงที่เบาหวิว

   “อ้าวไม้...” ก้องที่วิ่งนำไปไกลพอหันหลังกลับมาแล้วเห็นลูกศิษย์กำลังนั่งคุกเข่าราวกับว่ากำลังเจ็บปวดไปทั่วร่างก็ตัดสินใจวิ่งกลับมาหา "คุณเป็นอะไรไปครับ"

   “อาจารย์... อาจารย์ไปช่วยมิวส์ก่อนเถอะ" ไม้บอก เพราะขืนชักช้าไปกว่านี้ไม่แน่ว่ามิวส์อาจจะตกอยู่ในอันตรายก็เป็นได้

   “แต่คุณกำลังไม่สบาย" แม้จะเป็นห่วงมิวส์มากแค่ไหน แต่ลูกศิษย์คนนี้ก็ยังมีลมหายใจถ้าให้เลือก ก้องก็ต้องเลือกที่จะช่วยคนที่ยังมีลมหายใจอยู่่เป็นอันดับแรก

   “ผมไม่เป็นไร อาจารย์ไปเถอะ ไปสิ ผมบอกให้ไป!!!” ไม้ตวาดเสียงดังลั่น

   “คุณไม่เป็นอะไรแน่นะ" ก้องเอ่ยถามอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง พอเห็นไม้พยักหน้า ก้องก็พูดว่า "ถ้าคิดว่าไม่ไหวให้รีบโทรหาผมเลยนะ"
   
         จากนั้นก้องรีบวิ่งไปยังห้องสมุดทันที...

   ก้องใช้เวลาไม่นานมากนักก็มาถึงยังห้องสมุด กุญแจหลายดอกที่รวมอยู่ในพวงกุญแจถูกนำมาไขกลอนประตูทีละดอก ๆ แต่ผ่านไปกว่า 20 ดอก ก็ไม่มีทีท่าว่าประตูจะถูกเปิดออกสักที

   “เปิดสักทีสิวะ" ก้องบ่นพึมพำในขณะที่กุญแจก็ถูกไขต่อไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งในที่สุดเสียงกลอนประตูที่เดาะออกมาก็เรียกรอยยิ้มจากใบหน้าของก้องได้ แต่เหมือนว่ามันจะมีิีปัญหามันยังไม่จบอยู่แค่นั้น

   ไม่ว่าก้องจะพยายามผลักประตูอย่างไร ประตูก็ไม่ยอมเปิดออกไปสักที ทั้งดันทั้งถีบก็แล้วแต่ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิมราวกับว่ามีอะไรบางอย่างที่ยืนอยู่หลังประตูบานนั้นและดันมันเอาไว้เพื่อไม่ให้ก้องสามารถเปิดเข้ามาได้

   เวลาผ่านไปราว 20 นาที เหงื่อที่ท่วมตัว เสื้อผ้าที่เปียกโชกเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าบัดนี้พละกำลังของอาจารย์หนุ่มกำลังจะหมดลง

   แม้จะรู้สึกเหน็ดเหนื่อย แต่ก้องก็ยังพยายามที่จะผลักและถีบประตูสุดความสามารถเท่าที่เขาจะทำได้ เพราะอดีตคนรักของเขาซึ่งเป็นวิญญาณกำลังติดอยู่ภายในนั้น และจากคำพูดของไม้ที่บอกว่าจะมีวิญญาณร้ายออกมาเพ่นพ่านหลังเที่ยงคืน นั่นทำให้ก้องต้องพยายามทำทุกวิธีทางเพื่อให้ประตูบานนี้เปิดให้ได้

   “บ้าจริง" เมื่อเห็นว่าหมดหนทาง ก้องก็ทำได้เพียงใช้กำปั้นทุบประตูแรง ๆ เพื่อเป็นการระบายอารมณ์

   พลางความผิดท่วมท้นที่เคยกระกับมิวส์ก็โหมกระหน่ำมาในหัวสมองของเขา ...กี่ครั้งแล้วนะที่เขาไม่เคยทำให้มิวส์มีความสุข กี่ครั้งแล้วนะที่เวลามีปัญหาอะไรเขาไม่เคยช่วยมิวส์ได้เลย

   น้ำตาของมิวส์ที่ไหลออกมาไม่ว่ากี่ครั้ง ๆ เขาก็ไม่เคยที่จะเช็ดให้มันหายดีสักครั้ง กลับกันตัวต้นเหตุที่ทำให้น้ำตาของคนน่ารัก ๆ อย่างมิวส์ไหลออกมาก็มีแต่เขานั่นแหละ

   ในขณะที่จิตใจของเขากำลังจะยอมแพ้... ยอมแพ้ให้กับพวกวิญญาณร้ายที่ทำให้เขาไม่สามารถเปิดประตูได้ เสียงที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังก็ทำให้ก้องกลับมามีความหวังอีกครั้ง

   “น้ำตามันไม่ได้ช่วยให้พี่มิวส์ปลอดภัยหรอกนะ" ร่างของชายหนุ่มที่มีหน้าตาบางส่วนละม้ายคล้ายคลึงกับมิวส์เอ่ยขึ้น เขาเดินมาพร้อมกับประคองอีกร่างที่เดินกะโผลกกะเผลกจะล้มมิล้มแหล่

   “ฟิวส์...” ก้องเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่บางเบา สิ่งที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของมิวส์เป็นสิ่งที่ก้องไม่มีวันให้อภัยตัวเองเด็ดขาด

   “ทำไมอาจารย์ไม่ยอมเข้าไปช่วยมิวส์" คราวนี้เป็นไม้ที่เอ่ยขึ้น คิ้วของเขาขมวดมุ่นด้วยความสงสัย

   “ประตูปลดล็อกแล้ว แต่มันเปิดไม่ได้"

   สิ้นเสียงของอาจารย์ ฟิวส์ก็เดินไปยังประตูทันที ปล่อยให้ไม้ยืนพยุงช่วยตัวเองต่อไป

   ฟิวส์บิดลูดบิดไปจนสุดก่อนที่จะออกแรงดันสุดฤทธิ์ แต่ทว่ามันก็เปิดไม่ออกอย่างที่ก้องว่าจริง ๆ

   ฟิวส์ลองทำซ้ำไม่ว่าจะกี่ครั้งก็ไม่มีวี่แววว่าจะเปิดออกสักที... คราวนี้ก้องที่นั่งอยู่หน้าประตูลุกขึ้นมาช่วยดึงบ้าง พอดึงไม่ออกทั้งสองก็ตัดสินใจจะพังประตูโดยการร่วมด้วยช่วยถีบ แต่จนแล้วจนรอดก็ประตูก็เปิดไม่ออกสักที

   คราวนี้... ไม้เดินไปยังประตูบ้าง ร่างกายของเขาเริ่มมีอาการดีขึ้นมากแล้ว ทันทีที่ปลายนิ้วมือของไม้สัมผัสที่ลูกบิด ไม่รู้ว่ามีปาฏิหาริย์อันใดเกิดขึ้น เพราะพอออกแรงผลัก ประตูก็ถูกเปิดออกได้อย่างง่ายดาย

   ก้องกับฟิวส์มองหน้ากันด้วยความงุนงง ทีเมื่อครู่พวกเขาช่วยกันแทบตายก็ไม่มีวี่แววว่าจะเปิดออก แล้วหมอนี่มีดีอะไร เพียงแค่ออกแรงผลักเบา ๆ แค่นั้น ประตูก็เปิดออกแล้ว

   'หรือว่าหมอนี่จะเป็นผู้วิเศษกันนะ' ฟิวส์คิด

   'สงสัยแรงศรัทธา พลังแห่งธรรมะจะสูงส่ง' ก้องคิด

   แต่ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะคิดหาเหตุผลที่เป็นไปได้ไปมากกว่านั้น ไม้ก็คลี่ยิ้มออกมาก่อนจะเรียกสติของคนทั้งคู่ให้กลับคืนมา

   “ไปตามหามิวส์กันเถอะ"

   ทั้งคู่พยักหน้ารับก่อนที่จะช่วยกันพยุงไม้ให้เดินเข้าไปด้านใน





   ทางด้านของมิวส์ที่กำลังโดนร่างของวิญญาณสาวผู้มีเส้นผมปกปิดใบหน้าจับตัวเอาไว้ จะดิ้นไปไหนก็ไม่ได้ กำลังหวาดกลัวสุดฤทธิ์ แล้วคำพูดของท่านเจ้าที่ที่เคยบอกเอาไว้ว่าประตูปรโลกจะเปิดตอนเที่ยงคืนก็ผุดขึ้นมาในหัวสมอง และพอคิดถึงคำพูดของวิญญาณตนนี้ที่บอกว่าให้นั่งรอเพื่อนของเธอจนกว่าจะถึงเวลาเที่ยงคืนนั้น นั่นเท่ากับว่าเพื่อนของเธอเป็นวิญญาณร้ายที่ต้องรอเวลาที่ประตูปรโลกจะเปิดแล้วค่อยออกอาลาวาดได้อย่างนั้นน่ะหรือ

   แล้วถ้าใช่... ทำไมเธอถึงไม่ได้ไปใช้ชิวีตหลังความตายอยู่หลังประตูปรโลกกับเพื่อน ๆ ของเธอกันล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าเธอยังมีโอกาสที่จะไปผุดไปเกิดหรือไปชดใช้กรรมสินะ

   “เธอ...” มิวส์เอ่ยขึ้น "เธอทำอย่างนี้เพื่ออะไร ทำไปก็มีแต่จะสร้างตราบาปให้ตัวเองเปล่า ๆ ปล่อยวางแล้วไปผุดไปเกิดเถอะนะ"

   “หึ ๆ อย่ามาเป่าหูฉันเลย ฉันมีความสุขที่เป็นแบบนี้ ฉันมีความสุขที่ได้อยู่กับเพื่อน ๆ ของฉัน" เธอเอ่ยขึ้นโดยที่มือทั้งสองข้างก็จับที่หัวไหล่ของมิวส์เอาไว้อย่างแนบแน่น

   “เธอแน่ใจเหรอว่าเธอมีความสุข เธอมีโอกาสที่จะได้ไปชดใช้กรรม เธอมีโอกาสจะได้ไปผุดไปเกิด แต่ทำไมเธอถึงเลือกที่จะอยู่กับเพื่อน" มิวส์เอ่ยถาม เพราะถ้ารู้สาเหตุของวิญญาณสาวตนนี้ที่ไม่ยอมไปผุดไปเกิดสักที

   “พวกเราตายพร้อมกัน... เพราะฉะนั้นเพื่อนจะทิ้งเพื่อนได้ยังไงล่ะ" เธอตอบออกมา ก่อนที่จะก้มหน้าแล้วเล่าถึงสาเหตุที่ทำให้เพื่อนของเธอต้องไปติดอยู่ในประตูปรโลก

   "...แต่เพราะเพื่อนฉันอีกสองคนตายไปเพราะความแค้นแสนสาหัส ในวันที่เกิดเหตุสองคนนั่นเป็นห่วงไอ้จิ๋วเพราะได้ยินเสียงของไอ้จิ๋วกรีดร้อง แต่พอรีบวิ่งลงบันไดมา ทั้งสองก็ดันสะดุดบันไดและสิ้นลมหายใจทันที ในขณะที่ตัวต้นเหตุอย่างไอ้จิ๋ว มันยังมีลมหายใจและมันก็ไม่เคยมาเยี่ยมเยียนเพื่อนเก่าหรือทำบุญมาให้พวกเราเลย พวกนั้นก็เลยอาฆาตไอ้จิ๋วมากจนกลายเป็นวิญญาณร้าย...”

   “แต่เธอไม่ได้อาฆาต...” มิวส์เอ่ยขึ้น

   “ใช่! ฉันไม่ได้อาฆาต แต่เพราะความรักความจริงใจที่มีต่อเพื่อน ฉันไม่มีวันทิ้งสองคนนั่นอย่างที่ไอ้จิ๋วทำแน่นอน... หึ ๆ" เธอตอบออกมา และในขณะนั้นเวลาก็ล่วงเลยไปจนถึงเวลาท่ี่ประตูปรโลกถูกเปิดออกมา

   เกิดเสียงหวีดหวิวดังระงมไปทั่วห้องสมุด แรงลมที่เพิ่มขึ้นไม่รู้ว่ามาจากที่ไหนทำให้มิวส์หันซ้ายแลขวาด้วยความหวาดผวา และพอห้องสมุดค่อย ๆ กลับสภาพมาเป็นปกติ ร่างอีกสองร่างที่ปรากฏตรงหน้าก็ทำให้มิวส์ถึงกับอ้าปากค้างและมองมันด้วยความหวาดผวาทันที เพราะมันไม่ใช่วิญญาณที่มีสภาพปกติแบบเขา แต่มันทั้งน่าเกลียดและน่ากลัวเกินกว่าที่มิวส์จะควบคุมสติได้

   ภาพของวิญญาณสองตนที่ศีรษะเอียงกระเท่เร่จะหักมิหักแหล่ ร่างที่เน่าเปื่อยมีน้ำหนองไหลเยิ้ม ดวงตาที่เหลือกถลนแถมยังมีหนอนชอนไชยั้วเยี้ยกำลังแสยะยิ้มจนริมฝีปากแทบจะฉีกถึงใบหูเมื่อมันเห็นเหยื่ออันโอชะที่หน้าตาน่ารัก ๆ อยู่ตรงหน้า

   “ฮือ...” มิวส์แทบจะร้องไห้ออกมาในทันทีที่เห็น ก่อนที่จะพยายามขัดขืนร่างพร้อมกับออกแรงดิ้นสุดฤทธิ์เพื่อหวังจะให้หลุดจากพันธนาการของวิญญาณสาวตนแรก พร้อมกับตะโกนเรียกคนที่คิดว่าจะปกป้องเขาได้ด้วยน้ำเสียงอันดังก้อง

   “เจ้านาย!!! ช่วยผมด้วย!!! เจ้านาย... เจ้านาย!!!”





จบตอน

[Mr.กุ๊กกู๋]

คุยกับนักอ่านครับป๋ม

คุณ sang som :: ^^ ไม่โหดร้ายหรอกครับ ความเห็นมีหลายฝ่ายสนุกดีครับ อิอิ
คุณ @Lucifer_Prince@ :: เรื่องตอนจบจะเป็นไงอันนี้ติดตามได้เลยครับ ฮ่าๆๆ แต่อย่าเอาระเบิดมาลงเลยนะ T^T เดี๋ยวไม่มีบ้านอยู่ จะไปอยู่ด้วยเลย
คุณ ice_spok :: จ๊วฟฟฟ ไอ่หมาน้อย
คุณ NJnobu :: ขอบคุณครับ ^^ ได้รับกำลังใจแล้ว เย่ๆ
คุณ vk_iupk :: T^T แม็กกี้น่าสงสารจริงๆ ครับ เห้อ เข้าใจอารมณ์คนไม่กล้าพูดไม่กล้าถามอะไรเพราะกลัวเสียของรัก สภาวะจำยอม
คุณ SuSaya :: จนป่านนี้ก็ยังไม่เจอเลยครับ T^T
คุณ hello_lovestory :: อิอิ ไม่เป็นไรก็ไม่สนุกสิครับ >.<
คุณ Nus@nT@R@ :: นั่นสิครับ จะทันไหมน๊อ จนป่านนี้ยังไม่ได้พบกันเลย
คุณ Lily teddy :: 555 ใช่ครับ ตามหากุญแจซะขนาดนั้น ความมั่นใจของก้องด้วย ไม่อยู่ในห้องสมุดนี่เงิบเลย >.< ดีใจนะครับ ที่ตอนฉากน่ากลัวแล้วรู้สึกกลัวหรือสยองนิดๆ
คุณ mentholss :: ง่าไม่ใจร้าย เค้ามาต่อแล้วครับ อิอิ
คุณ Fujoshi :: 555 บางทีคู่นี้ก็น่าหมั่นไส้นิดนึงจริงๆครับ
คุณ arthit170530 :: มาต่อแล้วครับผม ^^
คุณ ArMee :: แหะๆ T^T โปรดติดตามตอนต่อไปจนถึงตอนจบครับ
คุณ KhunToOk :: ไม่หรอกครับ ความชอบของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ชอบมิวส์ ชอบแม็กกี้ ยังไงก็ต้องลุ้นและเชียร์กันต่อไปครับ ^^ ปล.คนเขียนใจดำมากกว่า ที่ทำกะแม็กกี้ได้ลง เอิ้กๆ

[chocolate_ness]

โอยย ค้าง ไม้รีบมาช่วยมิวเร็วๆน้าา

[maemix]

ใครจะเจอมิวส์ก่อนนะ สงสารมิวส์จัง
เจอวิญญาณรุม

[sang som]

พระเอกเรามีเลือดหมอผี มีของดีหรือบุญบารมีสูงส่งป่าว ทำไมดูเหมือนจะทำอะไรก็ง่ายไปหมดเลย

[Chichi Yuki]

ไม้รีบมาช่วยมิว เร็วววววววว!
แล้วจะเป็นยังไงต่อล่ะทีนี้
หวังว่าพวกผีๆ คงไม่ทำร้ายมิวหนักนะ
ว่าแต่...ผีสาวที่ไม่แค้นเพื่อนใช่คนที่ถูกชั้นหนังสือทับตายหรือเปล่าหว่า?

[Nus@nT@R@]

จะโดนวิญญาณร้ายงาบไม๊

[@Lucifer_Prince@]

อะไรเนี่ยไอ้ผีพวกนั้นบ้าจริงๆเลย  มันจะอาฆาตแค้นบ้าบออะไรห๊ะ เพื่อนยังมีลมหายใจก็ใช่ว่าเพื่อนจะช่วยได้อะไรได้  มัวแต่หลับตาอาฆาตอยู่นั่นแหละ  เพื่อนพวกแกเป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่แล้ว คงช่วยได้หรอกนะ  สงสัยอีกว่า  หลังจากพวกนี้ตายก็มีคนตายอีกเยอะ  ทำไมยัยบ้าชั้นสามมันไม่ไปใช้กรรมว่ะ  ทั้งๆที่เพื่อนมันก็ไป  ไม้อาจจะมีบุญกรรมร่วมกับมิวส์มาก่อนนะบางที  Thanks^^

[ice_spok]

อ่าน ๆ ไปกำลังได้ฟีลเล้ยยย!!!!

แอบหลอนตามนะ ตอนนี้ 5555

มันค้างนะครับคุณพี่ชายยยย .... ม๊วฟฟฟ!!!! ให้กำลังเผื่อจะมาต่อในเร็ววัน ฮ่ะ ๆ

[♠DekDoy♠]

ค้างงงง จะมาช่วยผีหน่อมแน้มทันมั้ยอ่ะ

[indy❣zaka]

ไม่มีความเห็นว่าไงค่า  เพราะเค้าไม่รู้เรื่องนี้  สงสัยต้องเชิญคุณริวแว้ว  555+

[loveaaa_somsak]

ชอบเรื่องนี้มาก ก่อนหน้าอ่านในเด็กดี เพิ่งรู้ว่าลงในเล้าด้วย เดี่ยวจะตามเม้นทั้ง 2 เว็บเลย

รอคอยตอนต่อไป

[NJnobu]

ค้าง ค้าง ค้าง คนเขียนรีบมาเลย... 

+ ให้ทุกตอนคราบ

[darkeyes1]

อึม..  สองคนนั้นจะใช่ผีที่อยู่อย่างมีความสัมพันธ์ลึกซึ้นหรือไม่
ผีสาวนั้นจะใช้มือที่สามที่ทำให้ผีสองตนนั้นไม่ได้ครองรักกันอย่างสงบสุขหรือเปล่า
(ว่าเข้าไปนั่น  เขาก็บอกแล้วว่าวิญญาณร้าย)

แต่จะว่าไปก็คิดเหมือนกันนะว่า  อย่าว่าแต่นายไม้เลย
ผีนายเอกเองก็เป็นพวกหลายใจเหมือนกัน  เก่าไม่ลืม  ใหม่ก็จะหวง
นิสัยยังเสียนิดๆอีก  น่าเห็นใจแค่คนเดียว  เฮ้อ...

[Lily teddy]

จ๊าก อ่านตอนนี้แล้วยิ่งสยองเข้าไปอีก บรรยายได้น่ากลัวดีแท้ ทำไมวิญญาณอื่นมันดูน่ากลัวจัง
วิญญาณของมิวส์ดูน่ารักขึ้นเยอะเลย หรือมิวส์จะเป็นวิญญาณอาฆาตที่ยังไปผุดไปเกิดได้ถึงไม่ต้องมีสภาพสยอง ๆ
แต่มิวส์นี่ก็นะไม่น่าประมาทเล้ย มัวใจดีกับสุภาพสตรี เลยได้เจอกับวิญญาณที่ออกมาจากประตูปรโลกหลังเที่ยงคืนจนได้
แต่ขนาดไม่ใช่วิญญาณอาฆาตตนเดียว มิวส์ยังหนีไปด้วยตัวเองไม่ได้ สงสัยพลังน้อยเพราะอยู่นอกสถานที่อีกละมั่ง 555
แล้วจะมีแค่วิญญาณของ3 สาวแค่นี้รึเปล่า มันน่าจะมีวิญญาณที่น่ากลัวกว่าสามสาวอยู่ด้วยสิ
แบบวิญญาณร้ายที่ทำให้ 3 สาวต้องตายในห้องสมุดอะ แต่ก็นะเจอแค่ 3 สาวนี่ก็ยังไม่รู้พวกไม้จะช่วยมิวส์ได้ยังไงเลย
ถึงดูแล้วไม้จะเหมือนพวกมีพลังพิเศษบางอย่าง ที่ 3 สาวอาจจะทำร้ายไม่ได้ แต่ถ้าจะขนาดช่วยวิญญาณมิวส์ออกมา
แล้วทำให้ทั้ง 3 สาวไปเกิดได้คงต้องเอาเพื่อนสาวชื่อจิ๋วมาปลดปล่อยละมั่ง (เดาไปนั่น)
หรือมิวส์จะลองทำตามหนังสือที่มิวส์อ่านแนะนำไว้ แล้วฟิวส์พี่ของมิวส์มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เพื่ออะไร
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมจ้า 

[mentholss]

ลุ้นๆๆๆว่าจะเป็นไงต่อไป
ว่าแต่ไม้มีดีอะไรซ่อนอยู่หว่า

[SiLent_GRean]

ลุ้นอ่ะ กรี๊ดๆ 

[loveaaa_somsak]

อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว กำลังหลอน และลุ้นได้ที่เลย

[Fujoshi]

คำเดียวสั้นๆนะคะ "ค้าง"

[mukmaoY]

ฮือๆๆๆ 
ค้างไม่เท่าไหร่
แต่อ่านตอนดึกๆนี่มัน.......

[`ลoงสิจ๊ะ™]

ไม้ๆรีบมาช่วยเนมเร็วมิวส์แย่แล้วว
แง่มๆๆ จะช่วยมิวส์ทันไหม?อ่า
ไม้เร็วๆหน่อยๆๆ

[Mr.กุ๊กกู๋]

ตอนที่ 20




          ร่างของชายหนุ่มสามคนที่ยังมีลมหายใจต่างเร่งฝีเท้าก้าวฉับ ๆ ให้ไปถึงที่หมายก่อนที่ประตูปรโลกจะเปิดออกมา แม้ว่าในยามนี้จะยังไม่ถึงเวลาเที่ยงคืน แต่ไม่มีใครู้เลยว่าในวันที่พระจันทร์เต็มดวงนั้นจะทำให้ประตูปรโลกเปิดออกมาเร็วกว่าปกติ และในเวลานี้พวกวิญญาณอาฆาตก็ได้ล้อมรอบร่างของมิวส์เอาไว้หมดแล้ว

   “มิวส์" ทันทีที่เดินลงไปถึงห้องสมุด ก้องกับไม้ที่เห็นร่างที่คุ้นเคยก็เอ่ยชื่อของร่างนั้นขึ้นมาพร้อมกัน มีเพียงฟิวส์เท่านั้นที่มองไม่เห็นอะไร

   แต่แทนที่ไม้จะเดินเขาไปหา เขากลับหยุดชะงักเพราะสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ ดวงตาที่แดงก่ำ ใบหน้าที่ซีดเผือดอย่างที่มิวส์เป็นอยู่ในยามนี้ เขาเคยเห็นมันมาแล้วครั้งหนึ่งเมื่อตอนที่พามิวส์มาที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้

   “มีอะไรเหรอครับ" ฟิวส์เอ่ยถามด้วยความสุภาพ

   “มิวส์กำลังขาดสติ" ไม้ตอบออกมา "และถ้าเป็นแบบนี้ต้องแย่แน่ ๆ"

   “แล้วเราควรจะทำยังไง" ฟิวส์เอ่ยถาม หากแต่ในระหว่างที่เขากำลังพูดคุยกันอยู่นั้น ก้องกลับไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งสิ้น เขาก้าวขาลงบันไดไปเรื่อย ๆ ไม้พยายามตะโกนร้องห้ามแต่ก้องก็ไม่ฟัง

   พอจะก้าวขาตามลงไปก็มีอะไรบางอย่างมาพันธนาการร่างเอาไว้ทำให้ทั้งไม้และฟิวส์ขยับเขยื้อนไม่ได้

   “อย่าไปนะอาจารย์!!!” เมื่อขยับไม่ได้การพยายามตะโกนร้องห้ามจึงเป็นหนทางเดียวที่ไม้คิดว่าพอที่จะช่วยได้

   แต่ทว่าไม่ว่าจะตะโกนห้ามอย่างไร ก้องก็ไม่สามารถรับรู้อะไรได้ทั้งสิ้น จนกระทั่งท้ายที่สุดเขาก็เดินลงบันไดไปสุดขั้นและค่อย ๆ สาวเท้าเข้าไปหาอดีตคนรักเก่า

   “ก้อง" มิวส์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอ ในตอนนี้จิตของมิวส์กำลังโดนความอาฆาตแค้นครอบงำเนื่องจากวิญญาณร้ายสามตนที่จับเขาเอาไว้ก่อนหน้านี้ได้พูดยั่วประสาทจนทำให้เขาขาดสติ

   “มิวส์" ก้องเอ่ยขึ้นบ้างเมื่อเห็นใบหน้าของคนรักเก่าชัดเจน แม้ในยามนี้ร่างของมิวส์จะเป็นวิญญาณตาแดงก่ำ แต่ภาพที่ก้องเห็นกลับเป็นภาพที่มิวส์ใส่ชุดนักศึกษาและมีเนื้อหนังมังสาเหมือนมนุษย์ปกติไม่มีผิดเพี้ยน

   ใช่แล้ว!... ก้องกำลังตกอยู่ในการควบคุมของวิญญาณอาฆาต ก้องกำลังขาดสติ ไม่รับรู้และไม่สามารถสัมผัสได้ถึงโลกแห่งความเป็นจริง

   แล้วภาพอดีตระหว่างก้องกับมิวส์ก็หวนกลับมา มันเป็นความทรงจำครั้งหนึ่งในตอนที่พวกเขาตัดสินใจคบกันเป็นแฟนใหม่ ๆ



   ภายในห้องสมุดตอนสาย ๆ ก้องกับมิวส์ที่เรียนคาบเช้าเสร็จแล้วต้องรอเรียนคาบบ่ายต่างนัดเจอกันที่ห้องสมุด มิวส์จำได้ว่าวันนั้นเป็นวันที่สองหลังจากที่พวกเขาตกลงคบกันเป็นแฟน...

   “ก้อง...” ในขณะที่ก้องกำลังหาหนังสือมาอ่าน มิวส์ก็เอ่ยเรียกชื่อของคนรัก

   “ครับ” ก้องตอบด้วยความสุภาพ... ความสุภาพนี้แหละที่ทำให้มิวส์ตกหลุมรักชายหนุ่มคนนี้เข้าเต็มเปา จะเรียกว่าทั้งรักทั้งหลงก็คงไม่ผิด

   “ก้องรู้ตัวเองเมื่อไหร่ว่ารู้สึกดีกับมิวส์" มิวส์เอ่ยถาม... สำหรับมิวส์แล้ว หากอยู่ในมหาวิทยาลัยเขาไม่ใช่คนที่ปกปิดรสนิยมของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้เปิดเผย หน้าตาที่หวานละมุน ผิวที่ขาวเนียนใสแบบมิวส์น่ะ ต่อให้ชายหนุ่มคนไหนได้เห็นต่างก็มีสิทธิ์ใจหวั่นไหวได้ทั้งนั้น แม้กระทั่งชายแท้ก็ยังอดที่จะมองตามไม่ได้

   “ก้องก็คิดว่ามิวส์น่ารักดีตั้งแต่ที่เห็นหน้ามิวส์ครั้งแรกแล้วครับ" ก้องตอบออกมา มือก็พยายามแง้มหาหนังสือบนชั้นต่อไป "แล้วก้องก็รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้คุยกับมิวส์"

   “แล้วไม่อายเหรอที่มาคบกับมิวส์" มิวส์ยังคงถามต่อไปเรื่อย ๆ เพราะก้องไม่ใช่ชายหนุ่มที่เปิดเผยในรสนิยมตัวเอง แม้เขาไม่ยอมรับกับคนทั่วไปว่าเป็นอะไรกับมิวส์ แต่การที่มาทำตัวสนิทสนมกับมิวส์นั้นย่อมทำให้คนทั้งคณะสงสัยในความสัมพันธ์ระหว่างเขากับมิวส์แน่นอน

   “อายครับ...” แทนที่จะแกล้งตอบให้รู้สึกดี แต่ก้องกับพูดตรง ๆ แท้จริงแล้วก้องก็ไม่เคยคิดว่าครั้งหนึ่งในชีวิต เขาจะต้องมาลงเอยความสัมพันธ์กับคนเพศเดียวกัน แต่เมื่อความรู้สึกในใจมันดันเกินเลยกับผู้ชายน่ารัก ๆ อย่างมิวส์ไปแล้ว เขาก็คงไม่กลับไปแก้ไขอะไร "แต่มันก็รักนี่ครับ ไม่รู้จะโกหกใจตัวเองไปเพื่ออะไร"

   คำตอบของก้องแทบจะทำให้มิวส์ลอยขึ้นไปบนสวรรค์ เพราะใครจะไปคิดล่ะว่า ชายหนุ่มหน้าตี๋ตาตี่มีบุคลิกเงียบขรึมแถมยังสุภาพแบบก้องจะพูดอะไรออกมาแบบนี้ และพอยิ่งถามอะไรต่อ ๆ ไป คำตอบของก้องก็ทำให้มิวส์ยิ่งตกอยู่ในภวังค์รักมากขึ้นไปอีก เรียกได้ว่าในตอนนี้ มิวส์กำลังหลงก้องหัวปรักหัวปรำเลยล่ะ

   หลังจากที่หยิบหนังสือได้ ก้องก็เดินนำไปที่โต๊ะว่างเพื่อนั่งอ่านหนังสือ ในขณะที่กำลังเดินไปที่โต๊ะนั้น ก็มีสายตาของชายหนุ่มหญิงสาวหลายคู่จับจ้องมองที่พวกเขาไม่ขาดสาย นอกจากมิวส์จะเป็นบุคคลที่มีเสน่ห์กับเหล่าผู้ชายเพศรุกแล้ว ก้องก็ถือได้ว่ามีเสน่ห์ไม่แพ้กันโดยเฉพาะกับสาว ๆ ที่ชอบผู้ชายเงียบขรึมแต่กลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุภาพ

   คนทั้งคณะต่างคิดว่าก้องกับมิวส์เป็นคู่ที่ลงตัวมาก ซึ่งมิวส์ก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน

   “ก้องว่าผู้ชายสองคนจะรักกันไปได้นานแค่ไหนอ่ะ" ที่มิวส์เอ่ยถามก็เพราะอยากได้ความมั่นใจ้ท่านั้น
   ก้องยิ้มอย่างเอ็นดูให้กับคำถามที่ฟังดูออดอ้อนของมิวส์ก่อนที่จะเอ่ยคำตอบที่ตอกย้ำให้โลกของมิวส์มีแต่ผู้ชายที่ชื่อก้องเท่านั้น "ตลอดไปก็ยังได้เลยครับ...”

   จุดเริ่มต้นของความหวานใครจะไปคิดล่ะว่าวันหนึ่งมันจะจบลงด้วยความขม และเป็นโศกนาฏกรรมที่ไม่มีใครคาดคิด ความแค้นที่ถูกปะทุออกมาอย่างหนักของวิญญาณอาฆาตอย่างมิวส์ส่งผลให้มิวส์สร้างภาพมายาทำให้ก้องตกอยู่ในภวังค์ของอดีตที่เคยเกิดขึ้น

   “มิวส์ครับ... ก้องไม่อยากเชื่อเลยว่ามิวส์จะยังอยู่กับก้องไม่ได้ทิ้งก้องไปไหน" ก้องเอ่ยกับร่างที่ใส่ชุดนักศึกษา

   “หึ ๆ มิวส์ก็รอก้องอยู่เสมอแหละ รอมาตลอดระยะเวลาสิบปีตั้งแต่ที่มิวส์สิ้นลมหายใจ" มิวส์ตอบออกมาพร้อมทั้งแสยะยิ้มแล้วมองร่างที่อยู่ตรงหน้าด้วยความสมเพช

   “ก้องจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่มิวส์ให้อภัยก้องได้ไหมครับ" เนื่องจากว่าตอนนี้สติของก้องกำลังพร่าเลือนเลยทำให้เขาจะอะไรไม่ได้ มีเพียงจิตใต้สำนึกลึก ๆ ที่มันย้ำเตือนอยู่เสมอว่าเขาได้กระทำการอะไรบางอย่างร้ายแรงกับชายหนุ่มคนนี้

   “มิวส์ให้อภัยก้องได้นะ...” มิวส์กล่าวออกมา "...แต่มีข้อแม้"

   “ข้อแม้อะไรครับ" ก้องเอ่ยถามด้วยความฉับไว ถ้ามีวิธีไหนที่ทำให้ความรู้สึกผิดในจิตใต้สำนึกหายไปได้สักที เขาก็ไม่มีข้อแม้ที่จะทำมันเลยล่ะ

   “ก้องต้องไปอยู่กับมิวส์" น้ำเสียงของมิวส์ในครานี้ทั้งเยือกเย็นและหนักแน่น

   “ครับ" ก้องไม่ลังเลเลยสักนิดที่จะพยักหน้าตอบตกลง จากนั้นปฏิบัติการทำให้ก้องมาร่วมเป็นสมาชิกใหม่ในปรโลกก็เริ่มขึ้น

   “งั้นตามมิวส์มา"

   มิวส์เอื้อมมือไปสัมผัสกับก้อง ความอบอุ่นที่แฝนอยู่ในมือคู่นั่นทำให้ใจของมิวส์สั่นไหวขึ้นมาแว๊บหนึ่ง แต่มันก็เป็นพียงแค่แว็บเดียวเท่านั้น หลังจากที่มือทั้งสองประสานกันแน่น มิวส์ก็เดินนำหน้าและก้าวขาขึ้นไปยังบันไดโดยมีเป้าหมายคือชั้นสูงสุดของห้องสมุด

   “มิวส์! มึงจะทำอะไร เรียกสติของมึงกลับมาให้ได้สิวะ" ไม้ตวาดเสียงดังในขณะที่มิวส์กำลังย่างเท้าก้าวขึ้นบันได จนกระทั่งเดินผ่านหน้าเขาไป แต่ทว่าก็ไม่มีการตอบสนองใด ๆ เกิดขึ้นราวกับว่าสติของมิวส์ได้ถูกความอาฆาตครอบงำและไม่สามารถกลับมาเป็นปกติได้อีก

   แล้วอะไรบางอย่างที่พันธนาการร่างของไม้กับฟิวส์เอาไว้มานาน ก็เริ่มดันไหล่มันรุนแรงจนทำให้ทั้งคู่ต้องก้าวขาตามก้องกับมิวส์ขึ้นไปชั้นบนสุด

   “คุณ! นี่มันอะไรกัน" ฟิวส์ที่ไม่เคยพบเห็นวิญญาณได้แต่เอ่ยปากถามด้วยความหวาดระแวง นี่ถ้าไม่มีไม้อยู่ข้าง ๆ เขาคงจิตตกและอาจทำอะไรแผลง ๆ ไปแล้ว

   “ผมก็ไม่รู้ คงจะมีอะไรบางอย่างที่บังคับให้เราทำแบบนี้" ไม้เอ่ยขึ้น "ตามอาจารย์กับพี่ชายของคุณขึ้นไปด้านบนกันดีกว่า"

   “อืม" ฟิวส์พยักหน้า แม้จะสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ถามตอนนี้ก็คงจะไม่ได้คำตอบ

   ระหว่างทางขึ้นไปยังชั้น 5 ซึ่งเป็นชั้นบนสุดของห้องสมุด มีกลิ่นอับฉุนราวกับซากสัตว์ใหญ่ที่ตายมาแล้วหลายวันลอยมาให้ผู้ที่ยังมีลมหายใจได้สูดกลิ่นเหม็นอยู่เป็นระยะ ๆ มิหนำซ้ำความมืดมิดตลอดทางยังช่วยเพิ่มบรรยากาศที่น่าวังเวงให้น่ากลัวมากขึ้นไปอีกด้วย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าต้องมีอะไรบางอย่างที่มนุษย์ปกติมองไม่เห็นแฝงตัวอยู่ตามความมืดมิดในห้องสมุดแห่งนี้เต็มไปหมด

   และทันทีที่ไปถึงชั้น 5 หน้าต่างบานใหญ่ที่ถูกปิดมาตลอดก็ถูกเปิดออกมาโดยสิ่งที่มองไม่เห็นอย่างฉับพลัน สายลมหวิว ๆ ที่พัดลอดเข้ามาช่วยสร้างบรรยากาศให้น่าหวาดผวายิ่งขึ้น

   “ก้อง" มิวส์เอ่ยเบา ๆ ในขณะที่ยังเดินจับมือกับก้องแล้วเดินตรงไปยังหน้าต่าง

   “ครับ" ก้องก็ยังคงตอบรับด้วยความสุภาพเช่นเดิมไม่เคยเปลี่ยน

   “อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเราก็จะได้ไปใช้ชีวิตอยู่ในโลกหน้าด้วยกันแล้ว... ก้องดีใจไหม" มิวส์เอ่ยถาม

   “ที่สุดเลยครับ" สิ้นเสียงของก้อง มิวส์ก็แสยะยิ้มออกมา แต่แทนที่มิวส์จะหลอกล่อให้ก้องปีนช่องหน้าต่างแล้วกระโดดลงไป มิวส์ดันเดินกลับมาหาไม้แล้วฟิวส์ แล้วก็ทำสิ่งที่ไม่มีใครคาดฝันขึ้น

   มิวส์อ้าแขนแล้วโอบกอดกับเจ้านายด้วยความกลัว... มันเป็นความกลัวว่าเขาจะโดนเหล่าวิญญาณร้ายสามตนมาดึงทึ้งและกัดกินร่างของเขา รวมทั้งกลัวว่าเขาจะโดนฉุดให้ไปอยู่ภายในประตูปรโลกกับพวกมัน

   ไม้ที่สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ก็ยกมือขึ้นมากอดตอบ แล้วความจริงใจที่ถูกส่งผ่านอ้อมกอดนี้ก็ทำให้เหล่าวิญญาณอาฆาตต่างกรีดร้องด้วยน้ำเสียงทุรนทุรายเพราะพวกมันไม่เคยได้รับความจริงใจแบบนี้จากมนุษย์หน้าไหนตั้งแต่ที่พวกมันสิ้นลมหายใจ

   “เจ้านาย ผมจำได้ว่าเมื่อสิบปีก่อนชั้นนี้มีห้องพระ เจ้านายรีบเข้าไปในห้องพระแล้วเอาพระพุทธรูปหรืออะไรก็ได้ออกมานะครับ ไอ้พวกวิญญาณร้ายที่มันปั่นหัวผมจะได้หวาดกลัว"

   มิวส์เอ่ยออกมา น้ำเสียงของเขาสั่นผวาอย่างเห็นได้ชัด...

   ใช่แล้ว! ในทีแรกมิวส์โดนวิญญาณร้ายสามตนปั่นหัวจนทำให้มิวส์ไม่สามารถควบคุมสติได้ แต่สัมผัสจากฝ่ามือของก้องที่ถูกส่งผ่านมาไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงทำให้สติของมิวส์กลับคืนมา และเมื่อให้มันเป็นไปตามแผนการที่พวกวิญญาณร้ายต้องการ มิวส์ก็เลยต้องแกล้งให้ตัวเองยังตกอยู่ในความอาฆาตและหวังจะฆ่าก้อง จึงพาก้องขึ้นมาบนชั้น 5 อย่างไม่ขัดขืน

   และทางเดียวที่น่าจะทำให้ทั้งเขา ก้อง เจ้านาย และน้องชายรอดพ้นจากอันตรายในคืนนี้ได้ ก็คือพระพุทธรูปที่อยู่ในห้องพระชั้น 5 หากเจ้านายของเขานำพระพุทธรูปออกมา บางทีอาจจะทำให้วิญญาณร้ายหวาดกลัวและไม่กล้าเข้าใกล้ก็เป็นได้

   “ถ้าอย่างนั้นระหว่างที่กูไปนำพระพุทธรูปออกมา มึงก็ดูก้องกับฟิวส์ด้วยล่ะ อย่าให้วิญญาณร้ายทำอะไรพวกเขาได้" ไม้เอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่ามิวส์พยักหน้าเขาก็พังประตูห้องพระโดยการกระแทกร่างไปยังประตูกระจกทันที

   ฟิวส์มองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความประหลาดใจแต่ชั่วอึกใจเขาก็ต้องส่งเสียงกรีดร้องออกมาด้วยความทรมาน

   “เฮ้ย... โอยยยย" มีอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็นกำลังจิกเส้นผมของเขา และมันออกแรงดึงสุดแรงจนทำให้ใบหน้าของเขาแหงนมองขึ้นด้านบน

   แต่แล้วชั่วครู่แรงดึงนั้นก็หายไป เพราะมิวส์กำลังต่อสู้กับวิญญาณร้ายสามตนเพื่อไม่ให้มันมาทำร้ายน้องชายของเขา

   หลังจากที่ฟิวส์หลุดพ้นจากการดึงทึ้งที่ศีรษะ เขาที่ไม่รู้อะไรก็รีบวิ่งตามไม้เข้าไปในห้องพระทันที

   “รออยู่ตรงนี้นะ ห้ามออกไปไหน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แล้วทุกคนจะปลอดภัย" ไม้สั่งเมื่อเห็นฟิวสวิ่งเข้ามาในห้องพระ ส่วนเขากำลังถือพระพุทธรูปสององค์ขนาดความสูงประมาณ 30 เซนติเมตรออกไปยังนอกห้องซึ่งกำลังมีเหตุการณ์วุ่นวาย

   และทันทีที่พระพุทธรูปถูกยกออกไป เสียงกรีดร้องโหยหวนของเหล่าวิญญาณร้ายต่างก็ดังขึ้นด้วยความกลัว รวมทั้งมิวส์ด้วย

   “โอยยย...” มิวส์เอ่ยร้องด้วยความทรมาน ไม้ที่ไม่รู้ว่าพระพุทธรูปจะทำร้ายมิวส์ด้วย พอเห็นร่างของมิวส์ทรุดลงเขาก็รีบวิ่งเข้าไปหาก่อนจะโอบกอดร่างนั้นเอาไว้อย่างแนบแน่น

   “เจ้านาย...” มิวส์เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาโดยที่ร่างของเขารู้สึกปวดแสบปวดร้อน นี่ถ้าไม่ได้อ้อมกอดของเจ้านายมากอดไว้ก็ไม่แน่ว่าความปวดแสบปวดร้อนที่เกิดขึ้นอาจจะทำให้ร่างของเขานั้นแหละสลายกลายเป็นผุยผง

   “มิวส์ มึงไหวไหม" ไม้กระซิบที่ข้างหู อ้อมกอดที่หลวมในตอนแรกถูกกระชับให้แน่นขึ้น ใบหน้าที่บิดเบี้ยวไปมาทำให้ไม้ต้องกดให้ศีรษะของดวงวิญญาณมาซุกที่อ้อมอก

   “ไหวครับเจ้านาย" มิวส์แสร้งตอบออกไปเพราะไม่อยากให้เจ้านายเป็นห่วงทั้ง ๆ ที่ความจริงเขาแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว

   “มึงไม่ต้องมาหลอกกู" ไม้บ่น พอเห็นว่าร่างของมิวส์เริ่มมีสีจางลงราวกับว่ากำลังจะหายไปจากโลกนี้ ความกลัวก็ถาโถมเข้ามาในจิตใจ "มึงอย่าทิ้งกูไปไหนนะ มึงต้องอยู่กับกู ต้องเป็นลูกน้องกูต่อไป"

   พูดจบก็ตัดสินใจโน้มใบหน้าเข้าไปจูบกับร่างของดวงวิญญาณ มันเป็นรอยจูบแห่งความรักความห่วงใหญ่และเต็มไปด้วยความกลัว... กลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้ทำแบบนี้อีกแล้ว

   หลังจากที่ริมฝีปากของหนึ่งคนกับอีกหนึ่งตนประกบกัน ความรู้สึกดีที่เกิดขึ้นอย่างน่าประหลาดก็ทำให้ร่างของมิวส์ค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติ และหายปวดแสบปวดร้อน ตาที่หลับพริ้มด้วยความกลัวในตอนแรกก็ค่อย ๆ ลืมขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเจ้านายของเขากำลังทำอะไร แทนที่จะผละออกด้วยความตกใจ มิวส์กลับปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินต่อไป โดยที่ไม่สนใจว่าจะมีใครบางคนที่เพิ่งได้สติกำลังยืนมองอยู่ด้วยใจที่เจ็บปวดเกินจะทน

   “อ่า... เจ้านาย" ทันทีที่ไม้ผละริมฝีปากออกมา มิวส์ก็เอ่ยประโยคที่ทำให้คนฟังอีกคนที่ยืนอยู่ทนฟังด้วยความเจ็บปวดทันที "ขอบคุณเจ้านายนะครับ ขอบคุณที่ทำให้ผมรู้ว่ายังมีคนที่ห่วงใย ขอบคุณที่ทำให้ผมรู้จักกับความจริงใจ...ที่ไม่เคยได้รับจากใครในโลกใบนี้นอกจากครอบครัวของผม"

   “พวกมันไปหรือยัง" ไม้เอ่ยถาม เพราะนอกจากมิวส์ ไม้ก็ไม่สามารถมองเห็นวิญญาณตนอื่นได้

   “ไปแล้วครับ พลังของพระพุทธรูปทำให้พวกมันบาดเจ็บอย่างหนัก" มิวส์ตอบออกมา

   “งั้นเรารีบหนีกันเถอะ" พูดจบก็ยืนขึ้นพร้อมประคับประคองมิวส์ให้ยืนขึ้นด้วย

   ทางด้านของก้องได้แต่มองการกระทำของคนทั้งคู่ด้วยความเจ็บปวด... ทำไมนะ ทั้ง ๆ ที่เขาเองก็มีครอบครับ มีภรรยาและลูกแล้ว ชีวิตของเขาควรจะมีความสุข แต่พอได้เห็นภาพของอดีตคนรักจูบกับผู้ชายอีกคน แล้วทำไมเขาต้องรู้สึกปวดระบมไปทั่วร่างราวกับมีหนามแหลมนับพันนับหมื่นเล่มกำลังทิ่มแทงเนื้อหนังของเขา

   ...นี่ใช่ไหมที่เขาเรียกว่ากรรมตามสนอง...

   ในเมื่อทุกอย่างมันกำลังดำเนินไปด้วยด้วยดีแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นความจริงบางอย่างที่มิวส์ควรรู้ ก้องก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายให้เขาฟังแล้วสินะ เพราะในตอนนี้ดูเหมือนว่ามิวส์จะมีความสุขอยู่กับลูกศิษย์ของเขา และหากเขาพูดความจริงอะไรออกไป อาจจะทำให้ความสุขของมิวส์หดหายและกลายเป็นว่าเขาเป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้มิวส์ต้องทุกข์ระทมอีกครั้ง

   “ไปกันเถอะอาจารย์" ไม้เอ่ยขึ้น ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกว่ามองหน้ากับอาจารย์คนนี้ไม่ติด ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนอาจารย์ก้องภพถือเป็นอาจารย์ที่ไม้ค่อนข้างสนิทสนมคนหนึ่ง

   “ครับ" ก้องพยักหน้า จากนั้นไม้ก็เดินไปเรียกชายหนุ่มอีกคนที่กำลังนั่งอยู่ในห้องพระ

   “ไปกันเถอะฟิวส์ เรื่องคืนนี้มันจบแล้วล่ะ" ไม้เอ่ยขึ้น พอเห็นฟิวส์กำลังนั่งตัวสั่นงก ๆ เพราะหวาดผวากับสิ่งที่มองไม้เห็นไม้ก็ได้แต่แอบขำในใจพร้อมกับคิดว่า ...พี่น้องช่างมีนิสัยเหมือนกันจริง ๆ...






จบตอน.......

[Mr.กุ๊กกู๋]

คุยกับคนอ่านครับ ^^

คุณ chocolate_ness :: อัพตอนใหม่แล้วครับ เจ้านายมาแล้วว ^^ อิอิ
คุณ maemix :: คิคิ,, ถ้าได้อ่านตอนล่าสุดน่าจะได้คำตอบแล้วครับ ^^
คุณ sang som :: 555 พระเอกมีเลือด Sm ครับ กร๊ากๆ ก็เลยง่ายไปหมด เหอๆ ไม่เกี่ยวเลยเรา - -"
คุณ Chichi Yuki :: ใช่ๆ แล้วครับ ผีสาวที่ตายบนห้องสมุดชั้นสาม
คุณ Nus@nT@R@ :: ไม่โดนจ้า...
คุณ @Lucifer_Prince@ :: 555++ ยังๆครับ ที่ไม่ไปใช้กรรมเพราะนอกจากจะอาฆาตแล้ว มันยังอาฆาตเพื่อนด้วยครับ... ความอาฆาตนี้เลยไม่ส่งผลให้ไปสู่สุขติได้สักที
คุณ ice_spok :: ขอให้โดนผีหลอก เพี้ยง!!!
คุณ iamnan :: ทันครับผม
คุณ indy❣zaka :: 555 คุณริวบอกว่า นิยายเรื่องนี้ ริวจะไม่ยุ่ง T^T
คุณ loveaaa_somsak :: ขอบคุณครับผม ^^ ตามทั้งสองเว็บเลย น่ารักที่สุดครับ ^^
คุณ NJnobu :: ขอบคุณครับ มาลงต่อแล้วนะครับ ^^
คุณ darkeyes1 :: 555 ใช่ครับ หลายใจทั้งคู่เลย !!!!
คุณ Lily teddy :: T^T ยกมาแค่วิญญาณ 3 อ่าคร้าบ เปรียบเสมือนวิญญาณ 3 สาวเป็นบอสใหญ่ของห้องสมุด ฮ่าๆๆ
คุณ mentholss :: 555 ไม้มีความหล่อซ่อนอยู่ครับ (ไม่ต้องซ่อนแล้วมั้ง) แป่วๆ
คุณ mindmaru :: ^^ คิคิ มาอัพต่อแล้วนะครับ
คุณ Fujoshi :: ^^ แหะๆ มาต่อให้หายค้างแล้วคร้าบบ ^^
คุณ mukmaoY :: อ่านตอนดึกๆนี่ 555 สบายใจใช่ไหมน๊อ
คุณ มยอนฮวา :: ไม้มาแล้วกั๊บ ^^

[nunnan]

ยังอยากรู้อ่ะ ว่าไม ก้องทิ้งมิวส์

[BBChin JungBB]

แม่มิวส์เป็นคนบอกให้ก้องเลิกกับมิวส์รึป่าว พอมิวส์ตายแม่มิวส์เลยโทษตัวเองอยู่ รพ.บ้า ฮ่าๆๆๆ เพ้อไปไกล

[mukmaoY]

 อ่านตอนดึกแล้วมีความสุขสุดๆๆไปเลยล่ะ55555
 

[darkeyes1]

555  ในที่สุดนายไม้ก็เลือกแล้ว..  ไม่สิยังไม่เลือกนี่หว่า
มิวก็อีกตนรู้สึกว่าเลือกแล้วละมั้งนะ  แต่ดูท่าจะเป็นมือที่สามจนน่ากลัวเหมือนกัน

ส่วนก้อง...  นายมีความลับอะไรกันแน่เนี้ย  มัวแต่อมพะนำจนน่าลำคาญจริงๆ

[ice_spok]

ก้องจะบอกอะไรมิวส์

อยากรู้จังเลยยย

กระโดดกอดคนเขียนแน่น ๆ ให้บอกความจริงมาซะ อิอิ

[♠DekDoy♠]

รอความจริงของก้องว่าทำไมต้องเลิกกะมิว