หัวข้อ: ◑﹏◐ Dead Lover ♂ วิญญาณป่วนกวนรัก [จบ] ประกาศตีพิมพ์ (หน้า 16)

[maemix]

เจ้านายเอาความจริงใจช่วยมิวส์ให้พ้นวิญญาณร้าย
แต่ก็ทำให้ใครบางคนเจ็บปวด และใครอีกคนที่อยู่หอพัก เฮ้อ......

ยังอยากรู้เหตุผลของก้องที่ต้องบอกเลิกมิวส์ เลือกวันดีจริงๆ

[loveaaa_somsak]

อยากรู้สาเหตุที่ก้องบอกเลิกมิวส์

[NJnobu]

นายกำลังจะบอกอะไรก้อง ทำไมไม่รีบบอก

ถึงก้องจะเลิกกับมิวส์ แต่ มิวส์...ก็ยังมีไม้นะ 555 

วิ่งหลบแฟนคลับแม็กกี้   



+ ให้คนเขียนคราบ

[mentholss]

โชคดีที่ไม่มีใครเป็นอะไร
แต่ก็อยากรู้เรื่องที่ก้องจะบอกมิวส์
และก็เรื่องแม่ของมิวส์
และก็ฟิวส์มาโผล่ที่นี่ได้ยังไง

[Nus@nT@R@]

อยากให้ก้องเคลียร์กับมิวส์

[`ลoงสิจ๊ะ™]

ดีแล้วนะที่ไม้มาช่วยมิวส์ทันไม่งั้นแแย่ๆแน่ๆ

[Lily teddy]

  แง เศร้าจัง มันไม่มีวิธีช่วยแบบอื่นที่จะทำแล้วเหรอค่ะ ทำไมต้องให้ไม้จูบมิวส์ด้วยล่ะ
ยิ่งจูบก็ยิ่งผูกพัน แล้วอย่างงี้วิญญาณของมิวส์ก็ยิ่งไปจากไม้ไม่ได้อะดิ
ทั้งที่จริง ๆ คนที่ทำให้มิวส์มีสติก่อนคือความอบอุ่นจากมือของก้องไม่ใช่เหรอ
สงสารก้องจัง ทั้งที่ก็ตั้งใจช่วยมิวส์เต็มที่แต่กลายเป็นเหมือนไม่ได้อยู่ในสายตามิวส์เลยอะ
แล้วถึงจะมีครอบครัวแล้วแต่ในใจก้องก็คงยังรักและผูกพันกะมิวส์อยู่แน่ ๆ ไม่งั้นคงมองไม่เห็นมิวส์หรอก
ดูจากอดีตก้องดูรักมิวส์มากเลย เพราะงั้นมันก็คงมีเหตุผลอะไรซะอย่าง
ที่ทำให้ก้องต้องเลือกที่จะเลิกกะมิวส์ล่ะมั่ง แล้วความลับอะไรนะที่ก้องเลือกที่จะไม่บอกมิวส์
เพราะกลัวมิวส์เสียใจ แต่จริง ๆ ถ้าได้รู้วิญญาณของมิวส์อาจจะได้รับการปลดปล่อยก็ได้นะ
แอบอยากให้มิวส์ไปเกิดจริง ๆอะ เพราะยังไงก็ขอให้ไม้คู่กะแม็กกี้เถอะนะค่ะ 
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมคะ    
  เอ่อ อยากรู้ว่าตอนนี้มีฟิวส์ไปเพื่ออะไรคะหรือฟิวส์จะเด่นในตอนหน้าเอย 

[sang som]

ไม้เท่ที่สุดอ่ะ ชอบบบบ

[Mr.กุ๊กกู๋]

ตอนที่ 21





   ทันทีที่ประตูห้องสมุดถูกปิดลง คนที่ยังมีลมหายใจต่างก็พากันถอนลมหายใจด้วยความโล่งอก โดยเฉพาะไม้ที่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นมากที่สุด

   ในขณะที่ทุกคนกำลังจะเดินจากไปแต่เพราะมีเสียงหนึ่งที่ดังขึ้นจากทางด้านหลังเลยทำให้มิวส์ชะงัก

   “พี่ชาย... พาผมออกไปด้วยนะครับ...” มิวส์หันไปมองทางต้นเสียงก็พบกับร่างของเด็กชายฟิวขาวหน้าตาจิ้มลิ้ม หากพิจารณาจากส่วนสูงและความอ่อนเยาว์ของใบหน้าก็น่าจะอายุประมาณ 6-7 ขวบได้

   “พี่ครับ อย่าทิ้งผมให้อยู่ที่นี่นะ ผมไม่อยากโดนพี่สาวสามคนนั้นทำร้ายอีกแล้ว กลับมาช่วยผมด้วย... นะครับ” เด็กชายพูดไป ใบหน้าก็เหยเกราวกับจะร้องไห้

   มิวส์เห็นดังนั้นก็พยักหน้ารับทันที แม้ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้เป็นใคร แต่จากคำพูดที่บอกว่า 'ไม่อยากโดนพี่สาวสามคนทำร้ายอีกแล้ว' นั่นทำให้มิวส์เข้าใจถึงความรู้สึกของเด็กคนนี้ทันที

   “เจ้านายครับ" เสียงของมิวส์ทำให้ไม้และก้องชะงัก

   “ว่าไง" ไม้หันไปถาม

   “ช่วยวิญญาณอีกตนให้ออกมาจากห้องสมุดและไปอยู่ที่หอกับเราได้ไหมครับ" มิวส์พูดด้วยน้ำเสียงบางเบาเพราะกลัวว่าเจ้านายของเขาจะโกรธเอา แค่อยู่กับเขาตนเดียวก็วุ่นวายมากพออยู่แล้วถ้าให้มีวิญญาณเพิ่มอีกตนมีหวังเจ้านายของเขาอยู่ไม่เป็นสุขแน่ ๆ

   “มึงว่าไงนะ" ไม้เอ่ยทวน มันเป็นการเอ่ยทวนที่ไม่ได้ต้องการคำตอบแต่อย่างใด "จะให้กูเอาวิญญาณกลับหอไปด้วยอีกตนหนึ่งเนี่ยนะ!”

   “คะ...ครับ" มิวส์ตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นระริก "เป็นวิญญาณเด็ก หน้าตาน่าสงสารมาก ๆ เลยครับเจ้านาย น้องบอกว่าถ้าติดอยู่ที่นี่จะโดนวิญญาณหญิงสาวอีกสามตนทำร้ายแน่ ๆ เจ้านาย ได้โปรด... ช่วยน้องด้วย"

   “อืม...” ไม้พยักหน้ารับ "แต่มึงต้องสัญญานะว่าจะดูแลวิญญาณตนนี้ ไม่ให้มายุ่งวุ่นวายกับกู เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่มันมายุ่งกับกู กูจะลงโทษมึงทันที...”

   “ครับ" มิวส์ตอบรับอย่างว่าง่าย จากนั้นไม้ก็เดินไปที่ประตูห้องสมุดทันที

   “วิญญาณตนนี้ชื่ออะไรล่ะ" ไม้เอ่ยถามกับมิวส์ และวิญญาณเด็กที่ได้ยินคำถามก็ตอบออกมาทันที

   “เปอร์ครับ" สิ้นเสียงของวิญญาณเด็ก มิวส์ก็พยักหน้ารับก่อนที่จะตอบให้เจ้านายได้รับฟังทันที

   “น้องชื่อเปอร์ครับ"

   จากนั้นไม้ก็พนมมือขึ้นมาพร้อมกับอธิษฐานอะไรบางอย่าง ชั่วครู่ก็เกิดแสงประหลาดระยิบ ๆ จาง ๆ รอบร่างของวิญญาณเด็ก

   “เอาล่ะ บอกน้องเปอร์ออกมาได้แล้ว" ไม้ตอบออกมา ไม่ต้องรอให้มิวส์บอกเพราะวิญญาณเด็กชายได้ยินทุกคำพูดของไม้เป็นอย่างดี

   หลังจากที่ไม้พูดจบ น้องเปอร์ก็เดินทะลุออกมาทันที และพอพ้นรัศมีธรณีประตู น้องเปอร์ก็โห่ร้องด้วยความดีใจ เพราะเด็กชายพยายามจะหนีออกจากห้องสมุดมาหลายครั้งแล้ว แต่ทุกครั้งที่พยายามจะทะลุประตูออกมา พลังบางอย่างก็ทำให้ร่างของเด็กน้อยผู้นี้ปวดแสบปวดร้อนจนต้องถอนใจและกลายเป็นวิญญาณที่ติดอยู่ในห้องสมุดต่อไป

   “ไม่เจ็บแล้ว!” น้องเปอร์เอ่ยออกมาด้วยความประหลาดใจก่อนจะคลี่ยิ้มและวิ่งไปกอดเอาร่างของวิญญาณชายหนุ่มที่ช่วยให้เขาออกมา "ขอบคุณนะครับพี่ชาย"

   “ไม่เป็นไร ไปกันเถอะ" พูดจบ... ทั้งสามคนก็เดินออกไปจากทางด้านหน้าประตูมหาวิทยาลัยทันที

   ป้อมยามด้านหน้าบัดนี้มีร่างของยามในชุดสีฟ้าเข้มกำลังนอนหลับไหล นั่นทำให้ฟิวส์สามารถย่องเข้ามาในมหาวิทยาลัยได้อย่างง่ายดาย และพอเดินไปไม่ไกลมากนักก็พบกับรถมอเตอร์ไซค์ของฟิวส์กำลังจอดอยู่

   ก้องจำได้ดีว่ารถมอเตอร์ไซค์คันนี้เป็นรถที่ก้องซื้อให้ฟิวส์ แต่ฟิวส์ก็ปฏิเสธไม่รับมาโดยตลอล แต่ท้ายที่สุดก้องก็ทิ้งรถคันนี้เอาไว้ที่บ้านของฟิวส์อยู่ดี จะใช้หรือไม่ใช้ก็อีกเรื่องหนึ่ง

   “ไม่ต้องถามมาก พอดีผมฝันเห็นว่าพี่มิวส์กำลังตกอยู่ในอันตรายตั้งแต่เมื่อช่วงหัวค่ำ ก็เลยตัดสินใจขับรถมาดู พอเห็นรถคุณจอดเสียอยู่ ผมก็เลยคิดว่าคุณอาจจะอยู่ที่ไหนสักแห่งภายในมหาลัยแห่งนี้แน่ ๆ พอพบกับไม้... ผมก็เลยทราบเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด" ฟิวส์ตอบออกมา หากแต่คำตอบที่ดูเหมือนจะไร้เยื่อใยกับก้องนั้นกลับทำให้ก้องคลี่ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ เพราะอย่างน้อยมอเตอร์ไซค์ของเขาก็ทำให้ฟิวส์ได้ใช้ให้เกิดประโยชน์ไปแล้ว

   “ครับ... แต่คืนนี้จะกลับยังไง มันดึกแล้ว ไปนอนบ้านผมก่อนดีกว่าไหม" ก้องเอ่ยชวน "เพราะเดี๋ยวสาวิตรีก็จะมารับแล้ว"

   สาวิตรีที่ก้องเอ่ย หมายถึงภรรยาของเขาซึ่งเป็นอาจารย์สาขาวิชาภาษาอังกฤษ หญิงสาวผิวคล้ำผู้ที่ดูทะมัดทะแมงและสนิทสนมกับไม้นั่นแหละ

   “ไม่!” หากแต่ฟิวส์ก็ปฏิเสธทันควันเช่นกัน จะให้เขาต้องไปนอนบ้านของผู้ชายที่ทำให้ครอบครัวของเขาต้องพังทลายได้อย่างไร

   “แต่นายไม่มี...” ก้องชะงักชั่วครู่ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลง "...เพื่อน ...ไปนอนบ้านผมก่อนน่าจะดีกว่า"

   “ไม่เป็นไร ผมกลับได้" ฟิวส์เถียง

   ไม้ที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่นานเมื่อเห็นท่าไม่ดี จึงเสนอความคิดเห็นขึ้นบ้าง

   “เดี๋ยวฟิวส์ไปนอนกับผมก็ได้ครับ อาจาย์กลับไปเถอะ" พูดจบก็หันไปสบตากับฟิวส์ ซึ่งฟิวส์เองก็พยักหน้าตอบรับเช่นกัน

   “ครับ" ก้องตอบรับ "แต่ผมขอคุยอะไรกับมิวส์ก่อนได้ไหม"

   สิ้นเสียง ก้องก็หันไปมองหน้าของผู้ที่เขาเอ่ยถึง ส่วนมิวส์ที่โดนก้องจับจ้องก็หันไปสบตากับเจ้านายเพื่อหวังจะขอความช่วยเหลือ... ในตอนนี้มิวส์ไม่พร้อมจะคุยอะไรกับก้องทั้งนั้น

   “แล้วแต่มึงละกันนะมิวส์" พูดจบก็เดินไปหลบมุมอยู่บริเวณมอเตอร์ไซค์ของฟิวส์ โดยที่มีร่างของฟิวส์เดินตามมาติด ๆ

   ทางด้านของก้อง... เมื่อภายในรัศมีสองเมตรไม่มีใครกวนใจ เขาก็มองมิวส์ด้วยสายตาสำนึกผิด ใช่! ความผิดที่เขาได้กระทำต่อมิวส์นั้นมันเป็นความผิดที่เขาไม่มีวันให้อภัยตัวเองได้อย่างแน่นอน

   “ก้องขอโทษนะมิวส์" ก้องก้มหน้าก้มตาพูด ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่เคยมีสักครั้งที่ก้องไม่รักและไม่คิดถึงมิวส์ แต่มันจะสำคัญอะไรหากก้องพูดความจริงทั้งหมดที่เกิดขึ้นออกไปแล้วทำให้มิวส์ทุกข์ใจยิ่งกว่าเก่า บางที... การที่ก้องยอมเป็นคนผิดและไม่แก้ตัวอะไรออกไป มันน่าจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด

   “แค่นี้ใช่ไหมที่จะพูด" น้ำเสียงของมิวส์สื่อออกมาชัดเจนว่าไม่อยากจะฟัง ไม่อยากจะพูดคุยอะไรมากกว่านี้แล้ว...

   “ครับ...” ก้องตอบออกมา พอเห็นว่ามิวส์จะก้าวขาเดินไปหาไม้ ก้องก็เอ่ยต่อ "...แต่ ทำไม มิวส์ถึงยังไม่ไปไหน ทั้ง ๆ ที่เวลาก็ผ่านมานานกว่าสิบปีแล้ว"

   “มิวส์เป็นทั้งวิญญาณอาฆาตและวิญญาณติดที่น่ะ มิวส์ไปไหนไม่ได้หรอก พอใจกับคำตอบที่ได้ฟังหรือยังก้อง...” มิวส์พูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น ทั้ง ๆ ที่ในใจของเขากำลังสั่นไหวจนอยากจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว แต่เขาก็ต้องเข้มแข็งและปั้นหน้าให้เย็นชาที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะไม่อยากให้หมอนี่มาแสดงความสงสารและเห็นใจในสภาพที่น่าสมเพชของเขา

   “มิวส์...” ก้องเอ่ยเรียกชื่อชองคนรักเก่าด้วยน้ำเสียงที่บางเบา คำตอบของมิวส์ยิ่งตอกย้ำให้ก้องรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่

   “ไปแล้วนะก้อง โชคดี" มิวส์ไม่อยากจะฟังอะไรทั้งนั้น เขาอยากจะหนีไปจากที่นี่ให้ไวที่สุด เขาไม่อยากจะเห็นหน้า ไม่อยากจะพูดจะคุยให้ต่างฝ่ายต่างต้องเจ็บและมีบ่วงกรรมต่อกันอีกแล้ว

   “ไปกันเถอะครับเจ้านาย" สิ้นเสียงของมิวส์ ไม้ก็บอกให้ฟิวส์ขับรถไปที่หอทันที โดยที่มีวิญญาณอีกสองร่างตามติดไปด้วย

   ก้องทำได้เพียงยืนมองสองคนกับอีกหนึ่งตนขับรถมอเตอร์ไซค์จากไป... ทั้ง ๆ ที่เขามีโอกาสที่จะได้อธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้มิวส์เข้าใจแล้วแท้ ๆ แต่เพราะความสุขที่มิวส์แสดงออกมาเวลาที่อยู่กับไม้นั้นมันมากล้นและไร้ซึ่งความเสแสร้งใด ๆ เลยทำให้ก้องตัดสินใจที่จะเก็บทุกอย่างไว้ในใจและไม่พูดอะไรออกไปจะดีกว่า

   'ก้องรักมิวส์นะ ไปสู่สุขติเร็ว ๆ นะมิวส์' ก้องได้แต่ภาวนาในใจเพราะเขาคงทนเห็นสภาพอดีตคนรักเก่าในสภาพวิญญาณอาฆาตไม่ได้หรอก แม้มันจะทำให้หายคิดถึง แต่ทว่าการเป็นวิญญาณมันคงทุกข์ทนทรมานและเหงาไม่มีที่สิ้นสุดแน่ ๆ

   มิวส์จะรู้ไหมว่าความผิดที่ก้องได้รับมันทำให้ก้องรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น ก้องไม่เคยมีความสุขเลยสักนิดตั้งแต่วันที่มิวส์สิ้นลมหายใจ ก้องอยากจะขอโทษมิวส์ อยากจะให้มิวส์ให้อภัยกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ที่ก้องต้องทำร้ายมิวส์แบบนั้นก็เพราะ 'ความจำเป็น' ที่ก้องไม่สามารถปฏิเสธมันได้จริง ๆ





จบตอน ^^ ตอนนี้สั้นจิ๊ดนึงนะครับ แหะๆ

[Mr.กุ๊กกู๋]

คุยกับคนอ่านที่น่ารักครับผม ^^
 
คุณ nunnan :: เรื่องนี้เฉลยแน่นอนครับ T^T แต่รอก่อนน๊า รอให้ถึงเวลาที่สมควรก่อน แหะๆ
คุณ BBChin JungBB :: พล็อตนี้น่าสนครับ ฮ่าๆๆๆๆ ไว้ติดตามกันต่อไปเน่อ
คุณ mukmaoY :: แหะๆ ตอนน่ากลัวหมดไปแล้วครับ... แต่เดี๋ยวสัญญาว่าจะหาฉากน่ากลัวๆมาให้อ่านอีกแน่นอนครับ
คุณ darkeyes1 :: T^T อย่าเพิ่งรำคาญก้องเลย(คนเขียนด้วย) ฮ่าๆๆ รอติดตามก่อนนะครับ เดี๋ยวพอถึงเวลาแล้วจะเฉลยทุกอย่างครับ T^T ฮือๆๆ
คุณ ice_spok :: อยากรู้หรอ เดี๋ยวกระซิบบอกหลังไมค์ดีไหม ฮ่าๆ ไม่ดีกว่า : P แบร่
คุณ iamnan :: ครับผม รอๆๆ ก่อนนะครับ (แต่น่าจะอีกหลายตอนเลยเชียว แหะๆ)
คุณ maemix :: T^T แม็กกี้จะน่าสงสารขึ้นเรื่อยๆ ครับ T^T
คุณ loveaaa_somsak :: สาเหตุ เดี๋ยวรอก่อนนะครับ สัญญาว่าเรื่องนี้แต่งจบแน่นอนครับผม ^^
คุณ NJnobu :: ขอบคุณสำหรับ + คร้าบ 5555++ เดี๋ยวจะทำให้เข้าข้างแม็กกี้ให้ได้ (มั้ง)
คุณ mentholss :: ทุกอย่างจะค่อยๆ คลี่คลายออกมาครับ คิคิ... ^^
คุณ Nus@nT@R@ :: *0* ... เดี๋ยวคนเขียนเคลียร์ให้นะครับ แหะๆ
คุณ มยอนฮวา :: เดี๋ยวคราวหลังให้ช่วยไม่ทันมั่งดีกว่า... อยากเห็นมิวส์โดนความกลัวครอบงำ (เอ้ยย ไม่ใช่แล้ว ล้อเล่นคร้าบ)
คุณ Lily teddy :: ใช่แล้วครับ เพราะสัมผัสของมือก้องทำให้สติมิวส์กลับมาก่อนใคร แน่นอนว่าก้องต้องยังรู้สึกกับมิวส์แน่นอน คิคิ ส่วนมิวส์รู้สึกยังไงกับก้องก็ติดตามกันต่อนะคร้าบ
คุณ sang som :: อันแน่... มีแฟนแบบไม้อ่าสิเนี่ย คิคิ แซววว

[saruttaya]

อยากรู้ว่า"ความจำเป็น"ของก้องมันคืออะำไร

ถึงทำให้ต้องทำร้ายมิวส์ เสียใจจนตาย 

[ice_spok]

สั้นอ่ะ !!!!

ยังไม่ฟินเลยยครับบพี่ชาย 555

คิดถึงผีน้อย ไม้ มากกกกกกก

คิดถึงพี่ชายคนแต่งมากกว่า เอิ๊ก ๆ จ๊วฟฟฟฟ

[loveaaa_somsak]

ความจำเป็นของก้อง มีส่วนให้มิวส์ต้องตาย ครอบครัวของมิวส์แตกสลาย ก้องรับผิดชอบอะไรแล้วหรือไม่

[♠DekDoy♠]

ความจำเป็นอารายยยยย?อยากรู้มากกก
มิวส์ไม่เหงาแล้วดิมีน้องเปอร์มาอยู่เป็นเพื่อนแล้ว

[sang som]

คิคิ ชอบเรื่องนี้ที่สุดแหละ ฟิน~

[Biwty...]

สนุกกกกกก ชอบไม้มิวส์ เอาอีกๆๆๆๆ อยากรู้ความจริงจากก้อง 

[mentholss]

มิวส์หันไปมองทางต้นเสียงก็พบกับร่างของเด็กชายฟิวขาวหน้าตา
ฟิว = ผิว

 “อืม...” มิวส์พยักหน้ารับ
มิวส์ = ไม้

คำผิดยังมีอีกนะจ้ะ

ค้างคามากกับเรื่องของก้อง

[NJnobu]

ความลับเยอะจริง นายก้อง !!!

กอด หอม ฟัด ให้กำลังใจคนเขียน...

+ ด้วย 

[Lily teddy]

อยากรู้ความจำเป็นที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ของก้องจัง แล้วยังความลับที่ก้องไม่อยากบอกมิวส์อีก
ทำให้ก้องที่ดูผิดที่สุด สงสัยจะกลายเป็นคนที่น่าสงสารเกือบที่สุดล่ะมั่ง
เพราะตอนนี้แม็กกี้น่าสงสารที่สุดอยู่ แถมคนเขียนบอกจะน่าสงสารมากขึ้นเรื่อย ๆ ด้วย ท้อใจจัง 
แล้วตอนที่มิวส์สัมผัสมือก้อง อาจทำให้มิวส์ได้รู้ว่ายังรักก้องอยู่ แล้วก้องก็ยังรักมิวส์อยู่
แต่มิวส์ก็คงไม่อยากทำลายครอบครัวของก้องรึเปล่า มิวส์ก็เลยเลือกที่จะพูดให้ก้องเสียใจ แล้วตัดใจจากมิวส์ซะ (เดาอีกแล้ว)
แล้วยิ่งอ่านไม้นี่เหมือนพวกเล่นของเลยอะ พาวิญญาณของน้องเปอร์ออกจากห้องสมุดได้ง่าย ๆ เลย
แล้วน้องเปอรนี่เป็นใคร มาจากไหน ทำไมไปติดในห้องสมุดได้ล่ะ
ที่สำคัญจะเข้ามามีบทบาทอะไรต่อความสัมพันธ์ของไม้กะมิวส์ หรือไม้กะแม็กกี้บ้างไหมน๊า
ส่วนฟิวส์ก็ฝันแม่นแหะ รู้ว่ามิวส์กำลังลำบากด้วย แล้วไม้พาฟิวส์ไปค้างที่ห้องแบบนี้คงไม่ทำให้แม็กกี้งง
แล้วคิดว่าไม้พาแฟนใหม่เข้าห้องแล้วหรอกนะ 555 เอ๊ แล้วทำไมก้องต้องซื้อมอไซค์ให้ฟิวส์ด้วยอะ (สงสัยอีกแล้ว) 
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมจ้า 

[Satang_P]

  เศร้าอ้ะ

[Chichi Yuki]

อยากรู้ความจริงของก้องอ่ะ 
เหตุผลที่ทำผิดมันคืออะไร 
ที่โทรบอกนั่นความจริงหรือโกหก 

[mukmaoY]

ก้องไม่ได้นิสัยไม่ดี เราก็ยินดีแล้วหละ เอาแค่นี้พอ


............

แต่งมาเลยค่ะ...หึๆ ฉากน่ากลัวๆเนี่ย
เดี๋ยวจะอ่านให้คนแต่งเจอเองเลย

[naruxiah]

อะไรคือสิ่งที่เรียกว่าความจำเป็นของก้องหรอ? ต่อให้มันเจ็บแค่ไหน

 เราว่ามิวส์อาจจะอยากฟัง  อยากรับรู้แม้จะเจ็บแค่ไหนก็ตาม อาจเป็นได้นะ

[darkeyes1]

เหอๆ  เริ่มไม่รำคาญก้องแล้ว  แต่จะสาปส่งก้องเลย  เหอๆ  เจ็บเจียนตาย  แต่อีกฝ่ายตายจริงเลยนะเฟ้ย!!
ตอนนี้เริ่มสนใจผีเด็ก  เอ..  หนุ่มน้อยคนนี้จะมีบทอย่างไรต่อไป  สงสัยว่าตายเมื่อไหร่  เป็นอะไรตาย
แล้วก็แน่ใจเหรอให้มิวเลี้ยง  ไม่ใช่พากันลงเหวนะ  ไม่สิ  อาจจะแก่กว่ามิวก็ได้

[maemix]

ก้องพูดมาขนาดนี้เรื่องมันคงหนักมาก
มากขนาดที่ทำให้ก้องบอกเลิกมิวส์ทั้งที่ยังรัก

แอบเดาน่าจะเกี่ยวกับครอบครัวของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง
อุปสรรคที่ใหญ่มาก

รอคนแต่งมาเล่าต่อดีกว่า

[Mr.กุ๊กกู๋]

ตอนที่ 22






        หลังจากที่ฟิวส์ขับรถมาถึงหอพัก ฟิวส์ก็ตัดสินใจปฏิเสธที่จะขึ้นไปนอนพักบนหอกับไม้และมิวส์ เนื่องด้วยความเกรงใจ แต่ทว่ามิวส์ก็พยายามงอแงอ้อนวอนขอร้องให้เจ้านายของเขาช่วยคุยกับฟิวส์ จนท้ายที่สุดฟิวส์ก็ยอมที่จะขึ้นไปพักบนห้องด้วย แต่ก่อนที่จะไปพักบนห้อง ไม้เลือกชวนฟิวส์นั่งที่ม้านั่งด้านล่างเพื่อสอบถามอะไรบางอย่างก่อน

   “ตอนนี้แม่นายอยู่ที่ไหน" คำถามที่เกี่ยวกับแม่ล้วนเป็นคำถามที่มิวส์ฝากถามทั้งนั้น พอเห็นว่าฟิวส์เงียบ ไม้ก็เลยต้องใช้ไม้เด็ด "พอดีพี่ชายของนายข้องใจมาก ๆ ถ้าไม่ได้รู้เรื่องเกี่ยวกับแม่ มีหวังพี่ชายของนายไม่หมดห่วง"

   “แต่ผมว่าพี่มิวส์อย่ารู้เลยดีกว่า... ถ้ารู้แล้วพี่มิวส์อาจจะยิ่งมีห่วงหนักเข้าไปอีกก็ได้" ฟิวส์ตอบออกมา "ถ้าคุณยังถามอะไรเกี่ยวกับแม่ ผมจะกลับเดี๋ยวนี้ล่ะ"

   “ได้ยินแล้วใช่ไหมไอ้มิวส์" ไม้เอ่ยขึ้น

   “ครับ" มิวส์ผงกหัวรับ ใบหน้าจ๋อยลงทันทีเมื่อได้ยินน้องชายตอบกลับมาเช่นนั้น

   ในระหว่างที่กำลังคุยกันอยู่นั้น ท่านเจ้าที่ที่มองออกไปด้านนอกของรั้วหอพักแล้วเห็นวิญญาณเด็กตนหนึ่งกำลังงอแงอยู่ตรงนั้น ท่านเจ้าที่ก็เลยเดินเข้ามาร่วมวงสนทนากับไม้และมิวส์ด้วย

   “เฮ้ย... มีวิญญาณเด็กตามพวกเจ้ามาด้วย" เสียงของท่านเจ้าที่ทำให้มิวส์และไม้ที่เพิ่งนึกได้ว่าพาวิญญาณเด็กกลับมาด้วยอีกตนหันขวับไปมองที่นอกรั้วด้วยความฉับไว

   ทันใดนั้นไม้ก็อธิษฐานกับท่านเจ้าที่และขอพรให้วิญญาณเด็กเข้ามาภายในหอพักทันที

   วิญญาณเด็กเดินเข้ามาก็ทำตาโตแก้มป่องใส่มิวส์ด้วยความไม่พอใจที่มิวส์ไม่รู้เลยว่าเจ้าตัวเล็กน่ะกระเด็นตกจากมอเตอร์ไซค์ตอนที่มอเตอร์ไซค์ขับเข้ามาภายในเขตรั้วหอพัก

   “พี่ทิ้งผม" ทันทีที่มาถึงวงสนทนาเปอร์ก็เปิดฉากต่อว่าทันที

   “ปะ... เปล่านะ พี่ไม่ได้ทิ้ง" มิวส์พยายามปฏิเสธพลางนึกหาข้อแก้ตัวที่เข้าท่า "ก็เจ้านายของพี่น่ะสิ รู้ทั้งรู้ว่าพาเปอร์มาด้วยแต่ดันไม่ยอมขออนุญาตท่านเจ้าที่แต่แรก"

   “ไอ้มิวส์!!!” ได้ยินคำแก้ตัวของมิวส์ไม้ก็หันไปจ้องมันจนเลือดขึ้นหน้า "กูจะจำได้ไหมล่ะก็กูมองไม่เห็นวิญญาณเด็กนี่หว่า"

   “เอ้า!!! พ่อหนุ่มมองไม่เห็นวิญญาณเด็กหรอกเหรอเนี่ย" ท่านเจ้าที่เอ่ยแทรก

   “ครับ" ไม้พยักหน้ารับ

   “งั้นเดี๋ยวข้าจะให้พร" พูดจบท่านเจ้าที่หลับตาก่อนจะพนมมือพร้อมกับท่องบทสวดอะไรบางอย่าง จากนั้นก็ยื่นมือออกไปหมุนรอบศีรษะของไม้

   ไม่นานมากนัก ร่างของวิญญาณเด็กผิวขาวหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มมีความสูงประมาณเอวก็กำลังยิ้มแป้นแล้นมองมาทางร่างของไม้ ไม้เบิกตาโพลงด้วยความตกใจชั่วครู่ก่อนที่จะขยี้ตาแล้วเพ่งมองวิญญาณเด็กชัด ๆ

   นอกจากสีผิวและหน้าตาที่น่ารักแล้ว เสื้อลายสก็อตที่ถูกทับด้วยเอี๊ยมยีนส์พร้อมกับรองเท้าผ้าใบยังช่วยทำให้วิญญาณเด็กตนนี้ดูเป็นลูกของคนมีเงินอีกด้วย

   “ไอ้หนู...” ไม้เรียกวิญญาณเด็กเบา ๆ พอจินตนาการไปนึกถึงฉากที่วิญญาณเด็กตนนี้สิ้นลมหายใจเขาก็ทำใจไม่ได้ เป็นเด็กเป็นเล็กหน้าตาน่ารักไม่น่าจะด่วนจากโลกนี้ไปเลย

   “ครับ" น้องเปอร์ขานรับ ไม่รู้ทำไมเปอร์ถึงรู้สึกดีและถูกชะตากับพี่ชายหน้าหล่อคนนี้เหลือเกิน

   “ขึ้นห้องกันเถอะ" ไม้เอ่ยชวน ความจริงเขาอยากจะถามเรื่องราวก่อนที่จะสิ้นลมหายใจกับน้องเปอร์เหลือเกิน แต่ทว่านี่มันก็ดึกมาแล้วแถมยังมีแขกที่มาพักค้างคืนที่ห้องอีกคนด้วย ไว้รอโอกาสหน้าค่อยหาเวลาถามก็ได้

   “ครับ" น้องเปอร์ตอบพร้อมกับอมยิ้มออกมา เวลาที่วิญญาณตัวเล็กตนนี้ยิ้มทีไร จะเกิดรอยบุ๋มเป็นลักยิ้มที่แก้มทั้งสองข้างเสมอ




   บนห้องพัก... แม็กกี้ยังคงนอนไม่หลับเพราะอดเป็นห่วงไม้ไม่ได้ ไม่รู้ว่าไม้ไปทำอะไรที่ไหน ปกติไม้ไม่เคยกลับห้องพักดึกขนาดนี้ หรือถ้าคืนไหนกลับดึก ไม้ก็จะโทรมาบอกก่อนเสมอว่ากำลังทำอะไรและจะกลับประมาณกี่โมง แม็กกี้นอนพลิกตัวไปมาอยู่หลายครั้งจนกระทั่งในที่สุดเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น

   แม็กกี้คลี่ยิ้มออกมาทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น ก่อนที่จะพยายามปั้นใบหน้าให้อยู่ในท่วงท่าที่สดใสเพราะไม่อยากให้ไม้เป็นกังวล

   แต่ทว่าหลังจากที่บานประตูถูกเปิดออก ร่างของผู้ที่มาใหม่อีกคนก็ทำให้แม็กกี้มองด้วยความฉงนและตีความไปต่าง ๆ นานาว่าไม้กับชายหนุ่มแปลกหน้าไปทำอะไรด้วยกันมา

   “สวัสดีครับ" ฟิวส์เอ่ยขึ้นพร้อมกับโค้งศีรษะเป็นการทักทายเล็กน้อยก่อนที่แม็กกี้จะโค้งศีรษะตอบ

   “เอ่อ... นี่ฟิวส์... เป็นญาติห่าง ๆ ของอาจารย์ก้องภพ พอดีฟิวส์จะมาหาหออยู่แถวนี้ก็เลยจะมาขอพักด้วยคืนนึง" ก่อนที่แม็กกี้จะเข้าใจผิด ไม้ต้องรีบหาเหตุผลมาอธิบายให้ฟัง

   “อ่ะ...อ๋อ เออ ๆ เข้ามาสิ นี่ก็ดึกมากแล้วคงจะง่วง ๆ กัน ตามสบายเลยนะ" แม็กกี้ยิ้มให้อย่างมิตรภาพโดยที่ไม่มีใครรู้ว่าภายใต้รอยยิ้มนั้นมันแฝงความสับสนฉงนใจเอาไว้อย่างมากมาย

   ก็จะไม่ให้สับสนได้อย่างไร... จู่ ๆ คนรักของเขาก็หายตัวไป แถมยังทิ้งเขาให้รอทานข้าวตั้งแต่เมื่อช่วงหัวค่ำ พอเจอกันก็บอกให้กลับมาที่ห้องก่อน และพอกลับมาก็ดันพาผู้ชายที่ไหนไม่รู้กลับมาด้วย แต่แม้จะสับสนและกังวลใจอย่างไร แม็กกี้ก็พยายามคิดในแง่ดีว่า ถ้าไม้กับชายหนุ่มคนนี้มีอะไรเกินเลยจริง ๆ ไม้คงไม่กล้าพากลับมาที่ห้องด้วยหรอก

   “กูง่วงแล้วอ่ะ นอนเลยนะ" แม็กกี้หันไปบอกไม้พลางแสร้งอ้าปากหาวอย่างแนบเนียนก่อนจะทิ้งร่างลงไปบนเตียงนอน

   “อืม...” ไม้ตอบออกมาก่อนจะเดินไปหาฟิวส์ที่ยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ในห้องเพราะทำอะไรไม่ถูก "อะนี่ผ้าเช็ดตัว ส่วนชุดนอนจะใส่ชุดไหนก็เลือกในตู้นี้ได้เลย"

   ฟิวส์พยักหน้ารับก่อนจะรับผ้าขนหนูแล้วเข้าไปในห้องน้ำทันที

   เมื่อไม่มีใครอยู่เป็นก้าง (ยกเว้นวิญญาณสองตน) ไม้ก็ตัดสินใจทิ้งร่างของตนไปบนเตียงนอนข้าง ๆ กับร่างของแม็กกี้ก่อนที่จะสวมกอดร่างนั้นแล้วกระซิบที่ข้างหูว่า

   “มึงกำลังคิดมากใช่ไหม มันไม่มีอะไรจริง ๆ เชื่อใจกูนะ"

   “กูไม่รู้" แม็กกี้ตอบออกมา น้ำเสียงของเขากำลังสั่นเครืออย่างฟังได้ชัด ในยามนี้ความรู้สึกของเขามันไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูfได้

   ถ้าถามว่าเชื่อใจไม้ไหม... แม็กกี้ก็คงจะตอบว่าเชื่อใจ แต่ทว่าการกระทำหลาย ๆ อย่างที่แสดงออกมามันขัดกับความรู้สึกของเขาเหลือเกิน

   “น่า... เชื่อใจกูนะ ถ้ากูคิดไม่ซื่อ กูคงไม่พาเขาขึ้นห้องโดยที่มีมึงนอนรออยู่หรอก" พูดจบก็ลูบศีรษะเพื่อที่จะให้ร่างที่เล็กกว่านั้นสบายใจ แม้จะอยากหอมแก้มสักแค่ไหนก็ต้องอดใจเอาไว้ เพราะไม่อยากทำอะไรแบบนั้นต่อหน้าเด็ก? ...เด็กที่ถึงแม้จะเป็นวิญญาณก็เถอะ

   “อืม... กูเชื่อใจมึง" แม็กกี้ผงกศีรษะเบา ๆ

   “ไหน... ถ้าเชื่อใจ... ก็หันหน้ามามองกู มากอดกูหน่อยสิ" ไม้เอ่ยด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง

   “เออ" แม็กกี้ตอบรับก่อนที่จะหันกลับมาแล้วสวมกอดกับร่างที่ใหญ่กว่าอย่างเต็มแรง

   กลิ่นกายอ่อน ๆ ที่เล็ดลอดผ่านรูจมูกทำให้แม็กกี้รู้สึกเร่าร้อนมากกว่าปกติ หัวใจที่เต้นอย่างเชื่องช้าราวกับคนกำลังใจขาดใจเมื่อครู่ก็กลับมาเต้นรัวเร็วด้วยความปราถนาบางอย่าง... มันเร็วเสียจนราวกับว่านี่คืออ้อมกอดแรก...และอ้อมกอดสุดท้ายที่เขาจะได้มีโอกาสได้กอดผู้ชายคนนี้อย่างไรอย่างนั้น

   ในขณะที่ทั้งคู่กอดกัน เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อจู่ ๆ คนที่กำลังจะอาบน้ำก็เปิดประตูออกมาแล้วสายตาของเขาก็หันไปปะทะกับสายตาของแม็กกี้ที่กำลังกอดกับไม้ ฟิวส์จึงรีบหันหลังกลับไปทางประตูห้องน้ำทันที

   “ขอโทษครับ...” ฟิวส์เอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่ร้อนรุ่มก่อนจะรีบกลับเข้าไปในห้องน้ำแล้วปิดประตูในบันดล

   ไม้กับแม็กกี้หันมาสบตากันก่อนจะยิ้มและหลุดขำออกมาในทันที... จะว่าอายก็อาย แต่มันก็รู้สึกตลกดีที่จู่ ๆ ก็มีคนเปิดประตูมาเห็นพวกเขากำลังนอนกอดกันกลม

   “มึงอ่ะ... รีบไปแก้ตัวเลย" แม็กกี้ต่อว่า มือก็แสร้งผลักไม้ให้ออกจากอ้อมกอด

   “แก้ตัวอะไร" ไม้แสร้งถามด้วยความสงสัย "ไม่เห็นมีอะไรต้องแก้ตัวเลย"

   “เออ" แม็กกี้ตอบกลับ "งั้นก็ไปถามดิว่าเขาจะเอาอะไรหรือเปล่า เออใช่... เหมือนว่าสบู่จะหมด ยังไม่ได้เอาขวดใหม่ไปเปลี่ยนในห้องน้ำเลย"

   “ช่างมันเถอะ... เขาคงไม่กล้าสู้หน้าเราสองคนแน่ ๆ" ไม้ตอบออกมา "มึงอ่ะนอนได้แล้ว ให้ไวเลย คราวนี้เชื่อยังว่ามันไม่มีอะไรอย่างที่มึงคิดจริง ๆ"

   “คร้าบ...” แม็กกี้ตอบเสียงหวานก่อนจะหันตะแคงข้างแล้วพยายามข่มตาให้หลับทันที



   เช้าวันรุ่งขึ้น... ทันทีที่รู้สึกว่ามีแสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านผ้าม่านมากระทบกับเปลือกตา แม็กกี้ก็ขยี้ตาก่อนจะยันตัวให้นั่งแล้วกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้อง

   ที่ด้านข้างมีร่างสูงใหญ่ที่แสนคุ้นเคยกำลังนอนหลับใหลอยู่ แต่พอมองไปรอบ ๆ แม็กกี้ก็ต้องรู้สึกฉงนทันทีเพราะแขกแปลกหน้าที่ไม้พามาดันหายตัวไปจากห้อง

   “ไม้ ๆ" แม็กกี้เอื้อมมือไปเขย่าร่างของคนรักเพื่อหวังจะให้เขาตื่นสักที

   “หือ... ว่าไง" ไม้ตอบด้วยน้ำเสียงงัวเงียหากแต่ดวงตายังคงปิดสนิท

   “เจ้านายสองมาตรฐาน! ทีเวลาผมปลุกทีไรต้องทำรุนแรงใส่ผมทุกครั้ง" มิวส์ที่นั่งอยู่ปลายเตียงมองการกระทำทุกอย่างแล้วเอ่ยขึ้นเบา ๆ ที่ตักของเขามีร่างของน้องเปอร์นั่งอยู่ด้วย

   “เพื่อนนายคนเมื่อคืนไม่อยู่แล้ว" แม็กกี้ตอบออกไป

   “อืม... ช่างเหอะ คงจะกลับแล้วมั้ง นอนต่อเถอะที่รัก" ไม้ตอบกลับ เหตุผลที่ยังไม่อยากตื่นก็เพราะเมื่อคืนเขาต้องใช้พลังงานอย่างหนักหน่วงในการช่วยเหลือไอ้วิญญาณหน่อมแน้ม เขาจึงยังไม่อยากลุกออกจากเตียงหรอก ขนาดวันไหนที่นอนตั้งแต่หัวค่ำกว่าที่เขาจะตื่นก็ยังสายจนตะวันโด่ง

   “มึงนี่ตลอดเลย...” แม็กกี้บ่นพึมพำก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง "มึงนอนต่อเถอะ เดี๋ยวกูอาบน้ำไปซื้อไรมาให้มึงทานละกัน"

   “คร้าบ...” ไม้ตอบด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อนก่อนจะกลับเข้าสู่ห้วงภวังค์ฝันด้วยความไวเหนือแสง

    หลังจากที่แม็กกี้อาบน้ำและแต่งตัวจนเสร็จสรรพ เขาก็หยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซค์แล้วออกจากห้องไปทันที โดยไม่หันมาถามผู้ที่กำลังนอนหลับอยู่สักคำว่าอยากได้อะไรเป็นพิเศษไหม เพราะแม็กกี้รู้ดีว่าเวลาที่หมอนี่นอนหลับ หากใครเผลอไปปลุกบ่อย ๆ จนหมอนี่รำคาญอาจจะโดนดีโดยที่ไม่รู้ตัวก็ได้

   ทันทีที่แม็กกี้ออกไปจากห้อง ตัวป่วนสองตนก็พร้อมที่จะรับการ 'โดนดี' โดยการปลุกไม้ทันที

   “เจ้านาย...” มิวส์เขยิบเข้าไปใกล้ ๆ กับร่างที่กำลังนอนหลับใหลพร้อมกับใช้นิ้วชี้จิ้วเข้าที่หัวไหล่เพื่อเป็นการหยั่งเชิง

   พอเห็นว่าเจ้านายของเขาหลับสนิท มิวส์ก็พยักหน้าให้กับน้องเปอร์เพื่อเริ่มปฏิบัติการบางอย่างที่ทั้งสองตนได้ตกลงกันเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนทันที

   “ปะป๊า ปะป๊า...” น้องเปอร์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไร้เดียงสาพลางเดินไปที่ขอบเตียงพร้อมกับจับร่างของไม้แล้วเขย่าเบา ๆ "ปะป๊า... เปอร์หิวข้าวครับ"

   “หือ...” ไม้ขยี้ตาด้วยความงัวเงียอีกครั้ง พอเห็นว่าคราวนี้ผู้ที่ปลุกเขาเป็นวิญญาณเด็ก ไม้ก็ยิ้มให้อย่างเอ็นดูก่อนจะลูบศีรษะเบา ๆ แม้จะสัมผัสไม่โดนก็เถอะ "มีอะไรครับ"

   “เปอร์หิวข้าวครับปะป๊า" พูดจบก็หันไปสบตากับมิวส์ทันที

   “หิวก็ให้แม่พาไปหาอะไรกินสิครับ ปะป๊ายังง่วงอยู่เลยครับ" ไม้ตอบด้วยความเอ็นดู แถมยังยอมรับและเรียกตัวเองว่า 'ปะป๊า' อีกด้วย

   “แม่?” น้องเปอร์ทวนคำด้วยความฉงนพลางเลิกคิ้วอย่างสงสัย

   “ครับผม" ไม้ตอบพลางอมยิ้มให้กับเด็กน้อย "แม่มิวส์ไงครับ"

   สิ้นเสียงของไม้ โลกทั้งโลกก็เงียบกริบไปชั่วขณะ เสียงรบกวนทุกสรรพสิ่งที่เคยดังขึ้นไม่มีผลต่อระบบโสตประสาทของมิวส์แต่อย่างใดเพราะคำว่า 'แม่มิวส์' ที่ไม้เอ่ยขึ้นทำให้มิวส์รู้สึกแปลก ๆ ในจิตใจว่าผู้ชายอย่างเขาจะเป็นแม่ได้อย่างไร

   เมื่อตั้งสติได้ มิวส์ก็หันไปมองไม้ตาขวางก่อนจะอ้าปากประท้วงด้วยเสียงอันดังก้อง

   “เจ้านาย!!! ผมไม่ใช่แม่...!!!”

   ทันทีที่เสียงร้องที่ดังจนเยื่อแก้วหูของไม้แทบแตกถูกตะโกนออกมา อวัยวะในร่างกายท่อนล่างของไม้ก็ทำงานโดยอัตโนมัติ ขาที่ยกขึ้นฟ้าถูกงอลงมาจนเข่าเกือบชนกับหน้าท้องก่อนที่หลังจากนั้นเขาจะออกแรงถีบสุดแรงไปยังร่างตรงหน้า...

   แรงถีบนั้นส่งผลให้ร่างของมิวส์ที่ดันไปยืนประท้วงอยู่บริเวณปลายขาของไม้ถูกถีบเข้าที่หน้าท้องจัง ๆ จนกระเด็นไปติดกับผนังห้อง

   “โอยยย... ทำไมเวลาจะโดนทำร้ายถึงโดนเจ้านายสัมผัสร่างกายได้ตลอดเลยเนี่ย" พูดจบก็กุมหน้าท้องด้วยความเจ็บปวด ส่วนน้องเปอร์ที่งุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นพอเห็นว่ามิวส์โดนแรงถีบแล้วลอยละลิ่วปลิวไปติดกับกำแพงก็หัวเราะชอบใจไม่หยุด แถมยังพูดอย่างชอบใจว่า...

   “เอาอีก ๆ ปะป๊า ถีบแม่มิวส์อีกรอบสิครับ ฮ่า ๆ สนุก ๆ" ที่พูดแบบนั้นเพราะไม่รู้เลยว่าการโดนถีบอย่างแรงแม้จะเป็นวิญญาณมันก็รู้สึกทั้งเจ็บและจุกมหันต์

   “โถ่น้องเปอร์ ขืนโดนอีกรอบพี่มิวส์ก็ตายสิครับ ฮือ..." มิวส์ร้องตอบ "อีกอย่างพี่ไม่ใช่แม่ อย่ามาเรียกพี่แบบนั้น มันไม่ได้อยู่ในข้อตกลงของเรานะ"

   “อ๋อ... ครับ ๆ" น้องเปอร์พยักหน้าด้วยความเข้าใจ "ข้อตกลงที่ว่าให้ปลุกปะป๊าแล้วอ้อนให้ปะป๊าพาไปเที่ยวแล้วพี่มิวส์จะแบ่งของกินที่ปะป๊าซื้อให้มาให้เปอร์กินใช่ไหมครับ"

   “อะไรนะเปอร์...” คนขี้เซาพอได้ยินคำพูดของเด็กน้อยก็รีบลุกพรวดขึ้นมาด้วยความฉับไว "มิวส์มันสั่งเปอร์แบบนั้นเหรอครับ"

   “ครับปะป๊า" เปอร์พยักหน้ารับ

   “ไอ้มิวส์!” ได้ยินเสียงตอบรับของเด็กน้อย ไม้ก็หันขวับไปมองร่างของวิญญาณเจ้าเล่ห์อย่างกะทันหัน

   “ครับเจ้านาย...” มิวส์ขานรับ ...ร่างที่สั่นงก ๆ ของเขานั้นทำให้น้องเปอร์ที่มองดูอยู่หัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ

   “มึงไม่ต้องใช้เด็กทำอย่างนี้อีกนะ มีอะไรอยากไปไหนก็บอกกูตรง ๆ เข้าใจไหม" ไม้เอ่ยขึ้น

   “เอ๋? ทำไมล่ะครับ" มิวส์ถามด้วยความฉงน เพราะแทนที่เจ้านายของเขาจะโกรธ แต่จากคำพูดที่พูดออกมามันฟังดูเหมือนกับว่าถ้าเขาบอกตรง ๆ แล้วเจ้านายจะพาไปเที่ยวอย่างนั้นแหละ

   “กูไม่ชอบพวกที่ใช้คนอื่นเป็นเครื่องมือให้ทำอะไรต่าง ๆ เพื่อตัวเอง" ไม้ตอบตรง ๆ เขาล่ะเกลียดนักพวกที่มีนิสัยแบบนี้ "อีกอย่างถ้ากูว่าง กูจะพามึงไปไหนก็ได้ทั้งนั้น แต่ตอนนี้แม็กกี้อยู่ด้วย... กูขอเถอะ มึงอย่าวุ่นวายอะไรกับกูให้มากนักเลย"

   “เข้าใจแล้วครับเจ้านาย...” มิวส์ตอบด้วยน้ำเสียงที่เบาลง ภายใต้รอยยิ้มที่เปื้อนอยู่บนใบหน้ากลับซุกซ่อนความรู้สึกเจ็บปวดแปลก ๆ เอาไว้ "ไปเล่นกับท่านเจ้าที่กันเถอะเปอร์ ให้ปะป๊าพักผ่อนอยู่กับ... เพื่อนของปะป๊าเป็นการส่วนตัวบ้างละกัน"

   “แต่ว่า...” ได้ยินดังนั้น น้องเปอร์ที่ยังอยากอยู่บนห้องก็พยายามอ่อนวอนร้องขอ "เปอร์อยากอยู่กับปะป๊า"

   “ไม่เอาน่า ไปเถอะ... ปะป๊าจะพักไม่ได้ยินเหรอไงครับ” พูดจบก็เดินไปจับแขนของวิญญาณเด็กก่อนที่จะหายตัวลงไปอยู่ที่หน้าศาลพระภูมิทันที ปล่อยให้ไม้ที่กำลังจะร้องห้ามได้แต่ถอนหายใจด้วยความขัดใจ เพราะเกรงว่า

   'มึงจะโกรธกูไหมหรือเปล่าวะไอ้มิวส์ แต่เอาเถอะ ผีก็อยู่ส่วนผี คนก็อยู่ส่วนคน แค่นี้ก็ยุ่งวุ่นวายกันมากเกินไปแล้ว'




จบตอน

[Mr.กุ๊กกู๋]

คุยกับนักอ่านครับป๋ม....

คุณ saruttaya :: อดใจรอก่อนนะครับ T^T ใกล้ได้รู้แล้วครับ (ก็ไม่ใกล้เท่าไหร่แฮะ) แหะๆๆๆ
คุณ ice_spok :: ตอนใหม่ยาวแล้วนะไอ้น้อง 555
คุณ loveaaa_somsak :: T^T อดใจรออีกนิดหน่อยนะครับ จะได้รู้แล้วว่าความจำเป็นของก้องมันคืออะไร แหะๆ T^T
คุณ iamnan :: ฮ่าๆๆ ดูท่า มิวส์เปอร์จะแสบกำลังสอง แต่เปอร์คงจะอยู่ข้างไม้มากกว่ามิวส์ เอิ๊กๆ
คุณ sang som :: ขอบคุณคร้าบ ^^ น่ารักที่สุดเลย ชอบเรื่องนี้ต้องติดตามให้จบเลยนะครับ ฮ่าๆ บังคับขู่เข็ญ เลยทีเดียว
คุณ Biwty... :: ขอบคุณครับ ^^ ชอบไม้เพราะอะไรหว่า ป่าเถื่อนแต่ใจดีใช่ไหม คิคิ
คุณ mentholss :: ขอบคุณครับ T^T ตอนหลังๆมานี่ก่อนลงไม่ค่อยได้ตรวจละเอียดเท่าไหร่อ่านทวนแบบผ่านๆแหะๆ เลยอาจมีหลุดเยอะ เพราะรวบยอดไปรีไรท์หนักๆทีเดียว ยังไงถ้าเจอคำผิดอีก รบกวนเม้นท์บอกด้วยนะครับ T^T โดยเฉพาะชื่อตัวละคร
คุณ NJnobu :: กอดหอมฟัดคืน 10 เท่า ฮ่าๆ ขอบคุณครับ ^^
คุณ Lily teddy :: เรื่องมอเตอร์ไซค์หรืออะไรต่างๆนานาที่ก้องให้ฟิวส์นั่น เป็นการช่วยเหลือเพราะคิดถึงความผิดที่ตนเองทำกับมิวส์จนทำให้ครอบครัวของมิวส์ย่ำแย่ครับ T^T ฮือๆๆ
คุณ Satang_P :: ^^ ตอนล่าสุดไม่เศร้าแล้วจ้า เปลี่ยนอารมณ์กันบ้างเนอะ ฮ่าๆ
คุณ Chichi Yuki :: เดี๋ยวอดใจรออีกสักนิด(ไม่นิดมั้ง)นะครับ เดี๋ยวจะได้รู้ความจริงแล้ว T^T 
คุณ mukmaoY :: ร้ายยย ให้ผมเจอเองได้ไง T^T ไม่เป็นไร แค่หน้าตาผมผีเห็นก็เผ่นแล้ว 555 (ว่าไปนั่น) คิคิ
คุณ naruxiah :: T^T ความจำเป็น เฮ้อออ... ดูท่าจะจำเป็นจริงๆสำหรับก้องครับ แต่ไม่ยอมบอกสักที เอิ๊กๆๆT^T 
คุณ darkeyes1 :: 555+ พากันลงเหวเหมาะที่สุดครับ กรั๊กๆๆ เอามาป่วนไม้กำลังสองเลยผีเด็กเนี่ย แต่ดูท่าผีเด็กจะอยู่ข้างไม้มากกว่ามิวส์ แหะๆ (ปล.ดีนะสาปส่งก้องไม่สาปส่งผม รอดตัวไป ^^)
คุณ maemix ::  คิคิ ปล่อยให้เดาต่อไป ^^ ยังไงฝากติดตามเรื่อยๆ ด้วยนะครับ... ขอบคุณครับผม

[Fujoshi]

 
สงสารแม็กกี้อ่ะ
แม็กกี้จะเป็นไรมั้ยอ่ะ
ประโยคนี้ "เร็วเสียจนราวกับว่านี่คืออ้อมกอดแรก...และอ้อมกอดสุดท้ายที่เขาจะได้มีโอกาสได้กอดผู้ชายคนนี้อย่างไรอย่างนั้น"
มันจี๊ดๆชอบกลอ่ะ

[mentholss]

ใจรัายไดัอีกอิไม้
มาทำให้เขินอาย
แล้วประเคนด้วยฝ่าทีน แง่งๆ
ว่าแต่นู๋เปอร์น่ารักดีเน๊อะ

[maemix]

ไม้นี่รุนแรงกับมิวส์ตลอด คำพูดสร้างความเจ็บปวดให้ผู้ฟังได้โดยไม่ต้องทำอะไรเลย
แม็กซ์สัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงไปของไม้โดยที่ไม้ไม่รู้ตัว
แล้วฟิวส์หายไปไหนแต่เช้า