หัวข้อ: ◑﹏◐ Dead Lover ♂ วิญญาณป่วนกวนรัก [จบ] ประกาศตีพิมพ์ (หน้า 16)

[Fujoshi]

คุณคนเขียน ทำไมเรายิ่งอ่านยิ่งหมั่นไส้ไม้อ่ะคะ

แม็กกี้ เลิกแม่ง!!!!

[ice_spok]

แค่เนี่ย!!!!

[myd3ar]

ชอบตัดจบแบบเนี้ย โป้งๆๆ ค้างตลอดเลยค่า

[Mr.กุ๊กกู๋]

ตอนที่ 31





           ทางด้านของก้อง... ผืนป่าที่กว้างใหญ่ไพศาลภายใต้ท้องฟ้าที่มืดมิดทำให้ก้องไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังวิ่งอยู่บริเวณไหนของผืนป่า แต่ชายหนุ่มก็ไม่ย่อท้อ... เพราะความห่วงใยที่ก้องมีต่อมิวส์ ทำให้ก้องตัดสินใจที่จะเดินหน้าต่อไปโดยไม่เกรงกลัวสักนิดว่าตนเองจะได้รับอันตรายอะไรบ้าง

   “มิวส์... มิวส์... ได้ยินแล้วตอบด้วย" ขณะที่กึ่งเดินกึ่งวิ่ง ก้องก็จะตะโกนเสียงดังตลอดทาง ด้วยหวังว่าเสียงที่ตะโกนออกไปนั้นจะส่งไปถึงมิวส์

   ทว่า... ไม่ว่าจะตะโกนกี่ครั้ง ๆ ก็ไม่มีเสียงใด ๆ ตอบกลับมา จนกระทั่งเขาได้เดินไปถึงจุดที่อันตรายที่สุดของผืนป่ายามค่ำคืน แม้แต่พวกเสือ สิงห์ กระทิง แรด ราชสีห์ทั้งหลายก็ยังไม่กล้าย่างกายเข้าไปยังที่แห่งนั้น

   นอกจากต้นไม้สูงใหญ่ที่พบได้ตามทาง บริเวณนั้นยังมีต้นไทรที่แผ่กิ่งก้านสาขาออกเป็นบริเวณกว้าง โดยรอบกิ่งก้านของมันมีเถาวัลย์ห้อยระโยงระยางลงมาเต็มไปหมดจนทำให้ดูน่ากลัวกว่าปกติ

   เสียงลมหวีดหวิวที่เล็ดลอดผ่านมายังกลุ่มต้นไทรนั้นทำให้ก้องรู้สึกหวาดกลัว เขากลืนน้ำลายอย่างฝืดคอพลางสับสนในจิตใจว่าควรจะเดินเข้าไปในนั้นดีหรือไม่

   'ไม่... มันน่ากลัวเกินไป' ก้องคิดเช่นนั้น ทว่าในขณะที่เขากำลังจะหันหลังกลับ เสียงตะโกนก้องที่ร้องขอความช่วยเหลือของมิวส์ก็ดังเล็ดลอดออกมาจากบริเวณกลุ่มต้นไทร นั่นทำให้ชายหนุ่มชะงักเท้าและตัดสินใจเดินเข้าไปในดงต้นไทรใหญ่โดยไม่เกรงกลัวสิ่งลี้ลับทันที

   “มิวส์ มิวส์" ก้องยังพยายามตะโกนร้องเรียกตลอดทาง ยิ่งพอก้าวขาเข้าไปลึกมากขึ้น กิ่งก้านที่แผ่ขยายปกคลุมอย่างหนาแน่นหนาได้ทำให้ภายในทางเดินนั้นค่อย ๆ มืดมิดมากขึ้น

   มันมืดมินมากขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งในที่สุด ก้อง... ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้อีกต่อไปนอกจากสีดำที่ว่างเปล่า

   “ฮิ ๆ ๆ ๆ"

   แล้วเสียงหัวเราะอันแหลมคมของสิ่งเร้นลับที่มองไม่เห็นก็ดังขึ้น

   “ใคร" ก้องทำใจดีสู้เสือเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "มิวส์อยู่ที่ไหน"

   “ฮิ ๆ ๆ ๆ"

   ไม่ว่าก้องจะพูดอะไรออกไป ก็มีเพียงเสียงหัวเราะที่น่าขยะแขยงเหล่านั้นตอบกลับมาจนก้องรู้สึกถึงความไม่ปกติ แต่จะวิ่งกลับออกไปยังทางที่เดินเข้ามาก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะในตอนนี้สายตารอบข้างมีเพียงสีดำมืดสนิทจนก้องไม่รู้เลยว่าควรจะเดินไปทางไหนต่อ

   “ช่วยด้วย... ใครก็ได้ ช่วยผมด้วย!!!” และท้ายที่สุด ความหวาดกลัวก็ทำให้ก้องตัดสินใจตะโกนออกไปสุดเสียงด้วยความหวังว่าใครสักคนจะได้ยิน






   “ก้อง!!!”

   มิวส์ที่กำลังเดินตามหมอผีอารัญย์เพื่อที่จะกลับไปบ้านพักพลันสะดุ้ง

   “มีอะไร" หมอผีอารัญย์เอ่ยถาม

   “เมื่อกี้ผมเหมือนได้ยินเสียงของก้องร้องให้ช่วย" มิวส์ตอบออกไปตามความรู้สึกที่เกิดขึ้น

   “ดังมาจากทางไหน" หมอผีอารัญย์เอ่ยถาม สีหน้าที่ไม่เคยรู้สึกทุกข์ร้อนอะไรของเขาเริ่มแสดงความวิตกอะไรบางอย่างออกมา

   “ผมไม่แน่ใจ... แต่คิดว่าน่าจะเป็นทางนั้น" มิวส์ชี้ไปยังทางต้นเสียง แม้จะไม่แน่ใจเพราะผืนป่าช่างกว้างใหญ่เหลือเกินแต่มิวส์ก็คิดว่าน่าจะใช่

   หมอผีอารัญย์ถึงกับเบิกตาโพลงด้วยความตกใจทันที เพราะนิ้วของมิวส์ชี้ไปฝั่งทิศตะวันตก ซึ่งเป็นหนทางที่ทอดยาวไปยังดงไทรอาภรรพ์ สถานที่แห่งนั้นเป็นที่สิงสถิตของวิญญาณที่ร้ายกาจที่สุดในผืนป่าแห่งนี้ แม้แต่หมอผีอย่างเขาก็ไม่อยากเข้าใกล้

   “คุณแน่ใจนะ" แม้จะหวั่นวิตก แต่หมอผีอารัญย์ก็ยังคงรักษามาดเอาไว้เพราะไม่อยากให้มิวส์ตกใจไปด้วย

   “ครับ" มิวส์ตอบออกไป

   “ถ้าอย่างนั้นคุณรอผมอยู่ที่นี่ เดี๋ยวผมจะรีบกลับมา ถ้ามีวิญญาณหรือผีร้ายเข้าใกล้ คุณก็รีบไปหลบอยู่ในลำต้นของต้นไม้ใหญ่ซะ"

   พูดจบหมอผีอารัญย์ก็ทำท่าจะหายตัวไป หากแต่มือของมิวส์ที่เอื้อมไปจับแขนของหมอผีเอาไว้ได้ทันทำให้มิวส์หายตัวไปพร้อม ๆ กับหมอผีอารัญย์

   สถานที่แห่งใหม่ที่มาปรากฏ หากมองดูรอบข้างแล้วมันไม่ได้ต่างกับผืนป่าทั่วไปเลยสักนิด ทว่าเบื้องหน้ากลับมีต้นไทรสูงใหญ่จำนวนหลายต้นซึ่งแผ่กิ่งก้านเป็นวงกว้างจนดูน่าวังเวงกว่าปกติ ...แม้แต่วิญญาณอ่อนต่อโลกอย่างมิวส์ ก็ยังรับรู้ได้ถึงแรงอาถรรพ์ของดงไทรเบื้องหน้า

   “ก้อง!!!” มิวส์ตัดสินใจตะโกนเสียงดังทันที ด้วยหวังว่าจะได้ยินเสียงตอบกลับของชายหนุ่มที่เขาเอ่ยเรียก

   หมอผีอารัญย์ที่เพิ่งรู้ตัวว่ามีวิญญาณที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้อย่างมิวส์ตามมาด้วยก็หันมามองผู้ที่ตะโกนด้วยความตกใจ

   “เฮ้ย!!! คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" หมอผีเอ่ยถามด้วยความตกใจ

   “ตอนที่คุณกำลังจะหายตัว ผมรีบจับแแขนของคุณเอาไว้ได้ทันน่ะครับ"

   ได้ยินคำตอบของมิวส์ หมอผีอารัญย์ก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาด้วยความหนักใจ ถ้าหากมิวส์เป็นวิญญาณที่มีวิชากล้าแกร่งเหมือนเขาก็คงจะไม่เป็นอะไร แต่เพราะมิวส์เป็นวิญญาณที่ไร้น้ำยา ตามมาด้วยก็มีแต่จะเป็นตัวถ่วงเปล่า ๆ




จบตอนครับ T^T รีบมาลงเลยนะกลัวทุกคนค้างง่า หวังว่าไม่ค้างแล้วเน่อ T^T

[Mr.กุ๊กกู๋]

คุยกับคนอ่านครับ ^^ 

คุณ NJnobu :: แฮ่ได้รับจุ๊บละครับ จุ๊บกลับ ขอบคุณคร้าบ 555 จริงๆ ถ้าอ่านไปทีละตอนๆ แบบนี้ก็จะพอเดาๆออกเรื่อยอ่าครับ ไม่หักมุมอารายมาก
คุณ loveaaa_somsak :: T^T มาต่อแล้วนะครับ ตอนล่าสุดสั้นอีกเหมือนกัน แฮ่ๆๆ
คุณ ApoStrOfhYs :: >.< ขอบคุณคร้าบ ได้อ่านคอมเม้นท์แล้วมีกำลังใจเพียบเลย อิอิ จริงๆ อะไรที่คิดว่าราบรื่นอาจจะไม่ราบรื่นก็ได้ 555 ลองสังเกตลายเส้น(ใต้คอมเม้นท์ผมสิ) 555555 
คุณ 2pmui :: ผีที่ทำให้มิวส์ตายคือวิญญาณอาฆาตตนก่อนครับ T^T ไม่มีรายละเอียดมากกว่านั้นจ้า แต่ก็เป็นประมาณว่าต้องหาคนอื่นมาตายแทนที่ครับ... ส่วนเรื่องน้องเปอร์ ยังเป็นปริศนาครับ แหะๆ ปล. T^T แอบไปเห็นในกระทู้โหวต ขอบคุณมากๆเลยนะครับ เป็นคนแรกเลยที่โหวตให้เรื่องนี้  มีกำลังใจขึ้นมาหลายเฮือกเลย ขอบคุณครับ 
คุณ iamnan :: ง่า อ่านจบตอนล่าสุดจะโดนดักตีหัวรอบ 3 ไหมเนี่ย *0*  ไม่น๊า
คุณ pannixz :: มาต่อแล้วคร้าบ T^T แต่ว่าสั้นๆ อีกแล้วง่า T^T ตอนต่อไปไม่น่าจะสั้นเท่านี้แล้วครับ แฮ่ๆ
คุณ kasarus :: *0* ต้องรอดูว่าก้องกับไม้จะเลือกใคร แฮ่ๆ ส่วนมิวส์ T^T จะยอมไปเกิดไหม ต้องรอดูครับ
คุณ maemix :: 555 ตามง้อครับ แต่จะง้อขอโทษครับทันหรือไม่ต้องรอดูครับ
คุณ mukmaoY :: 555++ จ้า เป็นน้ำย่อยจริงๆครับ ตอนล่าสุดก็เป็นน้ำย่อย เหอๆๆๆ ก้องมันบื้อครับ มันดีเกินไปจนเรียกว่า 'โง่' T^T (ถอดแบบมาจากนิสัยผมเอง กร๊ากกก) เหรอ???? - -"
คุณ มยอนฮวา :: 555 สรุปคนเขียนเป็นพระเอกจบ *0* ไม่ใช่ละ เรื่องนี้ต้องแล้วแต่ใครจะพิจารณาจ้าว่าชอบใครมากกว่ากัน เพราะเชื่อว่าตอนจบ ความรู้สึกที่มีให้แต่ละคนมันไม่เหมือนกันแล้วต้องเปลี่ยนไปจากตอนแรกที่อ่านแน่ๆ
คุณ -Otto- :: มางับคอเค้า เค้างับกลับเด้อ !!! T^T สั้นแต่รีบมาต่อให้แล้วนะครับ (แต่สั้นอยู่ดี แฮ่ๆ)
คุณ Fujoshi :: 555  เป็นธรรมดาครับเพราะช่วงหลังๆมานี่ตั้งใจแอบให้หมั่นไส้ไม้กันไปเบาๆ T^T เขียนเองยังหมั่นไส้เลยครับ 555++ ชอบทำร้ายจิตใจแม็กกี้กะมิวส์!!!
คุณ ice_spok :: ง่าาาา 
คุณ myd3ar :: ง่าาา เกี่ยวก้อยๆๆ ดีกันเน่อ T^T 

[♠DekDoy♠]

หนูมิวส์อาจจะ อาจจะ อาจจะไม่เป็นตัวถ่วงก็ได้มั้งงงง

[2pmui]

ยกให้คุณหมอผีเป็นพระเอกเลยดีกว่า คุณผีหมอผีสุดเท่!

[NJnobu]

แสดงว่าก้องต้องเจอกับวิญญาณร้ายแน่ๆ 

ทำไมว่าน้องมิวส์ของเค้าไม่มีน้ำยาอะ... 

+    คนเขียนก่อนนอน 

[ApoStrOfhYs]

เอาแล้ววววว-----ถึงฉากหมอผีรูปหล่อโชว์พลัง 
ส่วนเรื่องข้างใต้เส้น มองขึ้นไป โอ้ววว 'น้ำตาคือยากระตุ้น' 
เป็นกำลังใจให้ทั้งก้องให้ใจแข็งอีกนิดอย่าให้ผีมันทำอะไรได้ / ให้มิวส์มีความรอบคอบมากกว่านี้ / ให้หมอผีรูปหล่อชนะมาร เย้ หวังว่ามาม่า(ดราม่า)คงมาแค่ถ้วยสองถ้วยนะคะ ไม่เอาเกินกว่านั้น เดี๋ยวอืด 
ไม่ต้องน้อยใจ เป็นกำลังใจให้คนเขียนเหมือนกันจ้าาา     

[kasarus]

ให้มันได้หยั่งงี้สิ ไอ้วิญญาณหน่อมแน้มตามมาหาที่เองแท้ๆ  จะมาช่วยหรือมาเป็นภาระกันแน่

[pharm]

  ทำไมสั้นงี้อ่ะ

[pannixz]

ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง
มาแบบสั้นๆอีกแล้วง่า.....



ตอนต่อไปเอายาวๆนะ

[mukmaoY]

มิวส์ไม่ไร้น้ำยาหรอก
แค่ช่วยไม่ค่อยได้555

[Lily teddy]

ไม่ได้เข้าเล้าสิบกว่าวัน ผู้เขียนมาต่อตั้ง 4 ตอนแน่ะ อ่าน 4 ตอนนี้แล้วก็ปลื้มใจ เพราะถึงไม้จะพูดทำร้ายจิตใจแม็กกี้
แต่ไม้ก็ยังแคร์และเลือกที่จะดูแลแม็กกี้ก่อนจะไปตามหามิวส์  (หรือจะมีหักมุมแบบไม้แอบหนีแม็กกี้ไปหามิวส์อีกป่าวไม่รู้)
แต่ไม่รู้ไม้ทำไปเพราะความรัก หรือเพราะหน้าที่ของคำว่าแฟนอะจิ
ส่วนมิวส์ก็ได้รู้ความจริงที่ก้องปิดบังไว้ซะที แต่น่าจะมีเรื่องราวอะไรอย่างอื่นอีกรึเปล่าที่อาจต้องรอก้องมาเล่าเอง
แล้วตอนนี้ก้องก็ดันถูกวิญญาณร้ายจับไว้ซะอีก แล้วมิวส์กะคุณหมอผีสุดหล่อจะช่วยก้องยังไงล่ะเนี่ย
ก้องจะได้มาอธิบายความจริงทั้งหมดให้มิวส์รู้ซะที แล้วก้องก็นะถึงจะสงสารเพื่อนแต่ก็เป็นคนดีเกินไปรึเปล่า
ยอมเสียสละความสุขทั้งชีวิตของตัวเองเลยอะ ความจริงน่าจะอธิบายให้มิวส์เข้าใจมากกว่าบอกเลิกให้มิวส์เสียใจนะ
เพราะถึงมิวส์ไม่ต้องกลายเป็นวิญญาณก็ต้องอยู่อย่างทรมานอยู่ดี แล้วไหนจะเรื่องแม่ของมิวส์อีกที่ยังดูเป็นปริศนา แต่ไม่รู้จะเกี่ยวกับก้องรึเปล่า 
ตอนนี้มิวส์มีตัวช่วยเป็นหมอผีสุดหล่อเข้ามาช่วยแทนไม้แล้ว ก็ขอให้คุณหมอผีช่วยให้มิวส์ได้ไปเกิดจริง ๆ ซะที
ส่วนก้องก็น่าจะให้เลิกกะสาวิตรีไปเลย เพราะสาวิตรีเห็นแก่ตัวมากเกินอะ เฮ้อ แต่คงไม่ได้หรอกเนอะสงสารลูกของสาวิตรีอีก
แล้วถึงเลิกตอนนี้ก้องกับมิวส์ก็กลับมาอยู่ด้วยกันไม่ได้อยู่ดีนี่เนอะ นอกจากให้ก้องตายอีกคนแล้วไปเกิดคู่กะมิวส์ซะเลย 555 โหดไปไหมอะ
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า หวังว่าคงไม่หักมุมแบบเศร้า ๆ นะค่ะ   

[Mr.กุ๊กกู๋]

ตอนที่ 32




      ทางด้านของไม้... เขากำลังตั้งหน้าตั้งตาพาแม็กกี้กลับหอพักด้วยเส้นทางที่สับสน ไม้รู้สึกว่าตนเดินมาหลายชั่วโมงแล้วแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะถึงห้องพักสักที

   “ไอ้แม็กกี้... มึงหลับยังวะ" ไม้เอ่ยขึ้นขณะที่เขากำลังรู้สึกว่าตนเองเริ่มจะหมดแรงและเดินต่อไปไม่ไหว

   “อือ...” แม็กกี้ตอบด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ความจริงเขาหลับไปตั้งนานแล้วแต่เพราะได้ยินเสียงเรียกแว่ว ๆ เลยทำให้เขาครางออกมา

   “กูไม่ไหวแล้วนะ" ไม้เอ่ยขึ้น

   “อือ...” แม็กกี้ครางอีกครั้ง

   เมื่อแม็กกี้ไม่ได้ว่าอะไรไม้ก็ตัดสินใจหามุมนั่งพักทันที ชายหนุ่มค่อย ๆ ก้าวขาไปยังต้นไม้ต้นหนึ่งที่อยู่ใกล้ที่สุดด้วยความเชื่องช้าก่อนจะค่อย ๆ วางร่างที่ไร้สติลงอย่างทะนุถนอม

   “หลับหรอกเหรอเนี่ย" ไม้เอ่ยขึ้นขณะพิจารณามองดูใบหน้าของคนรักใกล้ ๆ

   เมื่อเห็นว่าร่างที่เล็กกว่ากำลังหลับใหล ไม้ก็เอื้อมมือไปคลำที่หน้าผากก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ เพราะหน้าผากของแม็กกี้มีอุณหภูมิปกติไม่ได้ร้อนหรือเย็นจนเกินไป จากนั้นไม้ก็ตัดสินใจที่จะพักผ่อนบ้าง

   ไม้เอนตัวพิงกับต้นไม้ใหญ่ก่อนที่จะยกแขนพาดคอกับแม็กกี้แล้วดันให้ศีรษะของร่างนั้นมาพิงที่อ้อมอกของตนแล้วยกมืออีกข้างขึ้นมาโอบกอด

   “ฝันดีนะ" ไม้เอ่ยขึ้นกับร่างที่หลับใหล แม้การกระทำของเขาในตอนนี้จะดูห่วงใยแม็กกี้แต่ทว่าภายในจิตใจกลับคิดถึงแต่ไอ้วิญญาณหน่อมแน้มที่ตอนนี้ไม่รู้มันไปมุดหัวอยู่ที่ไหน
   



   อีกฟากหนึ่งทางทิศตะวันตกของผืนป่า... หมอผีอารัญย์กำลังหนักใจที่มีมนุษย์หลงเข้าไปในดงไทร ซึ่งมีวิญญาณร้ายสิงสถิตอยู่ แต่ที่ทำให้หนักใจมากขึ้นไปอีกเพราะมีวิญญาณที่ไม่ได้รับเชิญอย่างมิวส์ตามมาด้วย

   “ไม่ได้... บอกว่าเข้าไปไม่ได้ก็ไม่ได้ยังไงล่ะ" หมอผีอารัญย์ปฏิเสธมิวส์เป็นครั้งที่ 10 หมอนั่นเอาแต่โวยวายจะขอเข้าไปในป่าดงไทรด้วย

   “พี่หมอผีอ่ะ... ก้องกำลังตกอยู่ในอันตรายนะ" มิวส์พยายามเถียง "ผมอยากไปช่วยก้อง ให้ผมเข้าไปด้วยนะ นะครับ... นะ"

   “ในนั้นมันอันตรายมากนะ... ถ้านายเข้าไป นายอาจจะไม่มีโอกาสได้กลับออกมาข้างนอกอีกเลยนะ" หมอผีอารัญย์ข่มขู่ ตามสถิติที่เคยเกิดขึ้น เขารู้เพียงว่าไม่มีมุนษย์หน้าไหนที่หลงเข้าไปในดงไทรยามวิกาลจะสามารถเล็ดลอดออกมาได้สักคน

   “แล้วถ้าคุณเข้าไป... คุณจะช่วยก้องออกมาได้เหรอครับ คนเดียวหัวหายสองคนเพื่อนตายนะคุณ" มิวส์กล่าวแถมยังเล่นลิ้นเป็นเจ้าสำบัดสำนวนอีกต่างหาก

   “เออ... ได้ตายด้วยกันทั้งคู่แน่ ๆ" หมอผีอารัญย์ทำเสียงดุ "บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้ ขืนคุณยังเซ้าซี้จะตามผมเข้าไปผมก็ยิ่งจะเสียเวลาและผมอาจจะช่วยเขาไม่ทันก็ได้นะ"

   “ก็ได้ ๆ" เมื่อหมอผีปฏิเสธท่าเดียว ท้ายที่สุดมิวส์ก็ต้องจำยอม

   “ผมจะเข้าไปในนั้นและจะพยายามกลับออกมาให้ไวที่สุด" หมอผีอารัญย์หันมาพูดกับมิวส์ด้วยน้ำเสียงจริงจัง "คุณต้องเชื่อมผมนะ ...อย่าเข้าแอบเข้าไปข้างในเด็ดขาด ขอให้เชื่อในความสามารถของผมแล้วทุกอย่างจะดีเอง"

   น้ำเสียงของหมอผีอารัญย์จริงจังมากจนมิวส์ที่ิคิดจะแอบตามเข้าไปถึงกับต้องกลืนน้ำลายเสียงดังเอื๊อก...

   “ครับ" มิวส์ตอบออกมา... เขาล่ะอยากจะรู้นักว่าข้างในนั้นมันมีอะไรกันแน่ 'แต่ถ้าคุณไม่กลับออกมาภายในเวลาครึ่งชั่วโมงผมจะแอบตามเข้าไปแน่ ๆ'

   “ดีมาก... และถ้าผมไม่กลับออกมาก่อนพระอาทิตย์ขึ้น ให้ทำใจไว้เลยว่าผมกับคุณก้องอาจจะต้องติดอยู่ในนั้นตลอดไป" หมอผีอารัญย์เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจังอีกครั้ง

   “พี่หมอผีสุดหล่อ... ผมเชื่อว่าคุณจะต้องกลับออกมา" มิวส์เอ่ยขึ้นก่อนที่จะเอื้อมมือไปตบบ่าหมอผีอารัญย์เพื่อเป็นการให้กำลังใจและการแสดงถึงความไว้เนื้อเชื่อใจ

   “อย่าลืมที่ผมเตือนนะ ผมจะเข้าไปแล้ว"

   “ครับ"

   สิ้นเสียงของมิวส์หมอผีอารัญย์ก็หายตัวไปยังเบื้องหน้าต้นไทรต้นใหญ่ต้นแรกที่ตั้งเด่นเป็นสง่าซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นแห่งหนทางหายนะ

   หมอผีอารัญย์หันมายิ้มให้กับมิวส์หนึ่งทีพลางยกนิ้วโป้งขึ้นมาก่อนที่จะวิ่งเข้าไปในดงไทรอย่างไม่กลัวตาย

   ...หนทางในช่วงต้นยังไม่มีอะไรน่ากลัวมากนัก แต่พอเดินเข้าไปเรื่อย ๆ แสงรำไรที่สามารถเล็ดลอดเข้ามาผ่านช่องของกิ่งก้านใบไม้ก็ค่อย ๆ หดหายและดับลงจนมืดสนิท รอบข้างไม่เหลืออะไรนอกจากความมืดมิดของสีดำราวกับกำลังเดินอยู่ในห้วงอวกาศที่ไร้สิ่งของมีเพียงท้องฟ้าสีดำกว้างใหญ่ไม่มีจุดจบ

   หมอผีอารัญย์หยุดนิ่งก่อนที่จะตั้งจิตให้สงบแล้วรวบรวมสมาธิอย่างแน่วแน่พลางพยายามนึกภาพของดงไทรว่าตอนนี้เขากำลังยืนอยู่ตำแหน่งไหนและควรจะเดินไปทิศทางไหนต่อ ...เนื่องจากหมอผีอารัญย์เคยมาสำรวจพื้นที่รอบ ๆ ดงไทรบ่อยครั้งเมื่อตอนที่มีแสงของพระอาทิตย์ จึงทำให้เขาจดจำทุกรายละเอียดได้เป็นอย่างดี

   “อย่าพยายามเลย หึหึ" ในขณะที่หมอผีอารัญย์กำลังตั้งสมาธิอยู่นั้น เสียงของวิญญาณสาวก็เอ่ยดังขึ้น แม้จะไม่รู้ว่ามันดังมาจากทิศทางไหนแต่เขาก็พยายามไม่สนใจและรวบรวมสมาธิต่อไป

   “ฮ่า ๆ ๆ ๆ ไม่มีประโยชน์หรอก" วิญญาณสาวหัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงแหลมสูงพร้อมกับพยายามพูดก่อกวนต่อไปเพื่อไม่ให้หมอผีรวบรวมสมาธิได้สำเร็จ "ท่านหมอผีก็หล่อดีนะ แต่ไม่น่ามาทิ้งร่างของวิญญาณไว้ในดงไทรของข้าเลย ข้าจะให้โอกาสท่านหมอผีนะถ้าหันหลังแล้วเดินกลับไป ท่านหมอผีจะปลอดภัย แต่ถ้ายังอยู่ต่อท่านก็จงเตรียมรับชะตากรรมของท่านเอาไว้ได้เลย"

   “หึ...” หมอผีอารัญย์แสยะยิ้มออกมาไม่ได้โต้ตอบอะไร คำพูดต่าง ๆ นานาของวิญญาณสาวไม่สามารถก่อกวนของผู้ที่มีสมาธิสูงส่งอย่างเขาได้หรอก

   “หน็อย...” วิญญาณสาวชักจะเหลืออด เมื่อพูดก่อกวนไม่ได้ผล เธอก็ต้องใช้ไม่เด็ดด้วยการเค้นพลังเสียงร้องเพลงเพื่อทำลายสมาธิ และเพลงที่เธอเลือกที่จะร้องก็คือ "มันแน่นอก... ก็ยกออก... ให้แบกเอาไว้นานไปเดี๋ยวใจถลอก ออก ออก ออก ออก"

   สิ้นเสียงของวิญญาณสาวหมอผีอารัญก็ตะโกนออกมา

   “โว๊ยยย!!” ความพยายามของวิญญาณสาวได้ผล ร้องเพลงเฉย ๆ ไม่เท่าไหร่ แต่ดันมีลูกเอื้อนเหนือชั้นพอได้ฟังก็อดที่จะขำจนสมาธิหลุดไม่ได้ "หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้นะ"

   หมอผีอารัญย์ร้องสั่ง ทว่าวิญญาณสาวไม่สนใจในคำขอร้องของหมอผีอารัญย์ เธอร้องเพลงต่อไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเพลงจบเธอก็ส่งเสียงหัวเราะอันแหลมสูงออกมา

   “หน็อย... ร้ายมากนักใช่ไหม" เมื่อวิญญาณสาวยังพยายามจะรบกวนสมาธิ หมอผีอารัญย์ก็หยิบสำลีในกระเป๋าย่ามที่สะพายเอาไว้ตลอดเวลาออกมาอุดหู แม้จะยังมีเสียงเล็ดลอดเข้ามาแต่มันก็ช่วยทำให้เสียงของวิญญาณสาวเบาลงเยอะไปพอสมควร

   ขณะที่หมอผีอารัญย์กำลังหลับตาทำสมาธิอยู่นั้น จากภาพในห้วงแห่งความคิดที่เคยมืดดำสนิทก็ค่อย ๆ มีแสงสว่างปรากฏออกมา จนท้ายที่สุดเขาก็สามารถเห็นภาพของอาณาบริเวณภายในดงไทรได้อย่างชัดเจนแม้จะหลับตาอยู่ก็ตาม

   หมอผีแสยะยิ้มออกมาอย่างชอบใจก่อนที่จะเดินไปในเส้นทางที่ทอดยาวจนกระทั่งสุดทางซึ่งมีถ้ำหินขนาดใหญ่ตั้งตะหง่านอยู่ตรงหน้า... ซึ่งถ้ำแห่งนี้นี่เองเป็นถ้ำที่ร่างของวิญญาณสาวอาฆาตถูกฆาตกรรม และเป็นถ้ำที่วิญญาณอาฆาตตนนี้ใช้ปิดชีพของคนกล้าดีที่หลงเข้ามาในดงไทรยามวิกาล





   ...ย้อนกลับไปเมื่อ 6 ปี ก่อน...

   หลังจากที่หมอผีอารัญย์ขับรถตกเขาประมาณ 2 เดือน ก็เกิดเหตุฆาตรกรรมข่มขืนหญิงสาวขึ้นในผืนป่าแห่งนี้และบริเวณที่เกิดเหตุก็คือหน้าถ้ำใหญ่หลังดงไทร

   “พวกแกจะทำอะไร" หญิงสาวหน้าตาสะสวยเอ่ยขึ้น เธอมีผิวที่ขาวเนียนและเส้นผมที่ตรงยาวถึงกลางหลัง... ก่อนหน้านี้เธอจำได้ว่าเธอกำลังต่อสู้กับชายหนุ่มแปลกหน้าสองคนที่บนยอดเขาทว่าด้วยความที่เป็นผู้หญิงร่างกายอ่อนแอกว่า เธอจึงโดนหมัดหนัก ๆ ของไอ้คนร้ายร่างใหญ่ซัดเข้าที่หน้าท้องและผลก็คือ เธอสลบลงทันที

   “หุบปาก" ไอ้คนร้ายที่เดินนำหน้าเอ่ยขึ้นพลางหันหลังไปตบบั้นท้ายของหญิงสาวที่ถูกแบกพาดไหลเป็นการสั่งสอนแรง ๆ หนึ่งที

   “โอ๊ยยย...” หญิงสาวส่งเสียงร้องโอดครวญเมื่อโดนทำร้าย เจ็บไม่เท่าไหร่แต่รู้สึกโดนหยามและไม่ให้เกียรติเลยสักนิดนี่สิมันแค้นยิ่งกว่า เกิดมาลืมตาดูโลก 21 ปี พ่อกับแม่ของเธอยังไม่เคยทำร้ายเธอแบบนี้เลยสักครั้ง

   เมื่อเริ่มรู้สึกแค้น... ความหวาดกลัวที่มีในตอนแรกก็หายไป เธออ้าปากให้กว้างที่สุดเท่าที่จะกว้างได้ก่อนที่ในเวลาต่อมาจะงับลงเข้าที่แผ่นหลังของไอ้ผู้ชายที่มันแบกเธอพาดไหล่จนใบหน้าและลำตัวของเธอส่วนบนถูกพับครึ่งไปทางด้านหลัง

   “โอ๊ยยย...” ผลจากการงับส่งผลให้ไอ้คนร้ายที่แบกเธอเอาไว้ร้องเสียงหลงและทรุดลงกับพื้นทันที เธอใช้จังหวะนี้วิ่งหนีด้วยความรวดเร็ว แม้จะเป็นผู้หญิงแต่เธอก็คล่องแคล่วพอที่จะวิ่งซอกซอนตามต้นไม้เพื่อหนีคนร้ายร่างสูงใหญ่สองคนที่กำลังตามมา

   เธอวิ่งผ่านต้นไม้สูงใหญ่จนกระทั่งไปถึงดงไทร... แล้วโชคชะตาก็ดันเล่นตลกกับเธอ เมื่อสุดปลายทางของดงไทรเป็นถ้ำหินสูงใหญ่แถมด้านซ้ายและขวาก็ถูกขนาบไปด้วยแม่น้ำกว้างใหญ่ที่ไม่รู้ว่ามีความลึกเท่าไหร่และมีสัตว์อันตรายอยู่ในนั้นหรือไม่

   ...น่าแปลกเพราะก่อนหน้านี้ที่เธอวิ่งมาไม่มีวี่แววของแม่น้ำ ลำธารเลยสักนิด แต่พอหลุดออกมาจากดงไทรเท่านั้นแหละ ก็เหมือนกับว่าพื้นที่แห่งนี้เป็นที่ลึกลับที่ถูกซ่อนเอาไว้ในผืนป่าที่ไม่มีใครเคยพบเคยเห็น

   “หึ ๆ ยัยงูพิษ" คนร้ายคนที่เป็นลูกพี่เอ่ยขึ้นก่อนที่จะวิ่งไปจับตัวหญิงสาว

   หญิงสาวพยายามจะวิ่งหนีแต่ก็โดนคนร้ายอีกคนวิ่งดักเอาไว้ และท้ายที่สุดเธอก็ถูกจับตัวได้สำเร็จ และปฏิบัติการชั่วร้ายของคนร้ายทั้งสองก็เริ่มขึ้น...

   กว่าปฏิบัติการของทั้งสองคนจะเสร็จสิ้นก็กินเวลาตั้งแต่บ่าย 4 โมงเย็นจนกระทั่งเที่ยงคืน โดยที่หญิงสาวไม่สามารถขัดขืนอะไรได้เลยสักนิด และก่อนที่จะออกจากป่า คนร้ายได้ยกก้อนหินก้อนใหญ่ขึ้นมาฟาดศีรษะของหญิงสาวเพื่อเป็นการปิดชีพของเธอ

   ใบหน้าที่เละจนไม่อาจรับรู้ได้ถึงเค้าโครงที่แท้จริง เลือดที่ไหลอาบใบหน้าและกระเด็นเป็นวงกว้าง กระโหลกหน้าผากที่บุบเป็นหลุมตามแรงทุบนั่นทำให้เธอสิ้นลมหายใจไปในทันที

   ทว่า... ความอาฆาตแค้นที่เกิดขึ้น ส่งผลให้วิญญาณของเธอไม่ยอมไปผุดไปเกิด เธอกลายเป็นวิญญาณติดที่ที่ทำร้ายผู้ชายทุกคนที่หลงเข้ามาในดงไทรยามค่ำคืน นับตั้งแต่นั้นมา... อาถรรพ์ดงไทรก็เริ่มขึ้น



จบตอน

[Mr.กุ๊กกู๋]

คุยกับคนอ่านครับ ^^

คุณ iamnan :: แหะๆ เป็นหรือไม่ต้องติดตามจ้า
คุณ 2pmui :: นั่นสิครับ โผล่มาตอนหลังแต่เท่สุด 555 เหมือนพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยทุกคนเลย
คุณ NJnobu :: 555 เจอแน่นอนครับ 
คุณ ApoStrOfhYs :: *0* ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับ ^^ 555 หมอผีรูปหล่อจะชนะหรือไม่ หึหึ คิดตามได้เลยครับ(ตอนหน้า)
คุณ kasarus :: เป็นภาระ แน่นอน *0* (คนเขียนบังคับ กรั๊กๆๆ)
คุณ pharm :: T^T ขออภัยครับ แฮะๆ จะไม่สั้นขนาดนี้อีกแล้วงับ อิอิ
คุณ pannixz :: ยาวขึ้นแล้วจ้า T^T แต่ก็ยังสั้นอยู่ล่ะมั้งเน้อ
คุณ mukmaoY :: 555 เป็นผีที่กลัวทั้งคนทั้งผี ไร้น้ำยาแน่น๊อนน!!! อิอิ
คุณ Lily teddy :: ขอบคุณคร้าบ ก็ว่าคิดถึ๊งคิดถึง หายไปนานเลย อิอิ อ่านเม้นท์แล้วชื่นใจ ส่วนตอนจบ  ต้องรอติดตามนะครับ อิอิ

[2pmui]

"ปิดชีพ" คำนี้เขียนผิดนะจ๊ะ ต้องใช้ว่า "ปลิดชีพ" ถึงจะถูกนะ

ปล่อยให้คู่โน้นเค้าแอบสวีทไปพลางๆ ทางนี้ก็มาบู้กันหน่อย

[mukmaoY]

ไม่ชอบผีผู้หญิงเลยอ่ะ

[maemix]

เซงไม้ต่อไป ตัวอยู่แม็กกี้ใจกังวลห่วงมิวส์ (ใจของไม้รักใคร คนหรือผี)

ตอนนี้ผีหมอผีอารัญย์พระเอกมาก ช่วยให้ได้นะ  (ไม้ตกกระป๋อง)

[Feuy_qty]

เดี๋ยวนะะะะ แน่นอกนี่มายังง๊ายยยยย
คืออ่านชีวิตแม่ผีสาวก็สงสารอยู่นะ แต่อดขำแน่นอกไม่ได้จริงๆ 
นี่ถ้านางไม่คิดแค้นจนเป็นวิญญาณติดที่ ก้ได้ไปผุดไปเกิดแล้ว
ทีนี้ล่ะ ที่จะไม่ได้เกิดคงจะเป็นใบเตย 

[NJnobu]

ชักจะเซ็งไม่แร้ว นะ  ตกลงจะเลือกใคร อะไร ยังงัย รีบๆเคลียร์ดิ 

ช่วงนี้หมอผีอารัญย์ คงเป็นพระเองละมั้ง   

+     

[Lily teddy]

กรึ๊ย  น่ากลัวจัง สงสารผีสาวด้วยอะต้องตายอย่างทรมาน เศร้าเลย แต่ไอ่ตอนร้องเพลงทำลายสมาธิหมอผีสุดหล่อนี่สิ
แบบว่าคิดได้ไง ขนาดตายไปแล้ว 6 ปี ยังอินเทรนตามกระแสวัยรุ่นยุคนี้อยู่เลย ใครหนอช่างเปิดเพลงนี้ให้ผีสาวได้ฟัง  555
แล้วก็เป็นอย่างที่คิดจริง ๆ ถึงไม้จะดูแลแม็กกี้แต่ใจกลับพะวงถึงมิวส์อะ หรือเพราะเห็นแม็กกี้ปลอดภัยแล้วก็เลยนึกห่วงมิวส์เฉย ๆ
คงไม่มีอะไรพิเศษหรอกมั่ง (ปลอบใจตัวเอง) แล้วคุณหมอผีนี่จะช่วยก้องได้สำเร็จไหมนั่น ผีสาวท่าทางมีความแค้นมาก
ต้องฤทธิ์เยอะแน่เลย ถึงคุณหมอผีจะดูเก่งอยู่แต่กลัวมิวส์จะแอบตามเข้าไปจนเสียแผนซะก่อนอะจิ
ยังไงก็ขอให้ทุกคน ทุกตน ปลอดภัยละกันนะค่ะ รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมจ้า   

[mentholss]

ช่างเป็นผีสาวที่แนวมาก ร้องแน่นอกไดัเฉย หุหุ

ว่าแต่ที่คนแต่งบอกว่าอาจมีหักมุม นั่นหมายความว่าหมอผีสุดหล่อ
ของเราเป็นพระเอกใช่ม่ะ

[`ลoงสิจ๊ะ™]

ฮ่าไอ้ตรงที่ผีสาวร้องเพลงแน่นอกนะสิ เอิ๊กๆ

แต่พระเอกเป็นผู้เขียนเหรอ 0  0 ไม่จริงๆๆ

สงสารไอ้ผีน่าๆของเขา รับไม่ดาย ย ย ยย~

[ice_spok]

เข้ามาสาวแตกใส่คนแต่ง

กรี๊ดดดดดดดดดดดด

[@Lucifer_Prince@]

อยากกอดคนแต่งอ่ะกอดหน่อยนะ   คือเราอ่านมา9ตอนตั้งแต่ตอนที่24  เพราะอ่านไปถึงตอนที่24แล้วเริ่มทำใจไม่ได้กับเรื่องแม็กกี้  สงสารแม็กกี้  เลยว่าจะหยุดสักพักแล้วค่อยมาดูใหม่ว่าตกลงแม็กกี้คู่กับไม้เหมือนเดิมป่าว  พออ่านมาถึงตอนหมอผี  แทบร้องไห้  เพราะเรารักเรื่องนี้นะ  แต่อยากให้จบแบบแฮปปี้ทุกฝ่าย  สรุปเรื่องมาแบบที่ไม่คาดคิดเลยมาอ่านต่อ ^^

[@Lucifer_Prince@]

ขอโทษนะคัฟที่ต้องมาต่อรีเพราะผมอ่านในมือถือแล้วมันพิมพ์ได้แค่นั้นจริงๆ  เข้าเรื่องต่อเลย  พี่หมอเนี่ยเราอยากให้พี่หมอคู่กะแม่ผีสาวคนนั้นจริงๆ  รู้สึกชอบยังไงไม่รู้  มันน่ารักดีอ่ะ  ฮ่าฮ่า  ดูเธอคิดสิคิดไงเต้นเพลงแน่นอก  ฮามากอ่ะ  เธอกล้ามากอ่ะ  ฮ่าฮ่า  ตอนนี้ทุกคู่ก็เกือบจะลงเอยกันดีแล้วเนอะ  แต่ยังอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับแม่,ครอบครัวมิวส์บ้าง [เอาแต่ใจเนอะ]^^

[MildMate]

4 ชั่วโมงนี้ เรายกให้กับการอ่านเรื่องของคุณคนเขียนทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบันเลย
รู้สึกแบบว่า ไม่สามารถลุกออกไปไหนได้(ยกเว้นไปเข้าห้องน้ำ ... อันนั้นทนไม่ไหวจริงๆ)
มันมีปมให้ชวนติดตามทุกตอน และบางตอนแอบค้าง โดยเฉพาะถึงตอนปัจจุบัน
(ซึ่งเป็นอะไรที่แบบ.... ค้างจริงๆจังๆ)
แบบอยากรู้ในประเด็นที่จะเกิดขึ้นในอนาคตว่า
 - มิวส์จะตามเข้าไปมั๊ย?
 - เกิดอะไรขึ้นกับแม่ของมิวส์?
 - หมอจะช่วยก้องออกมาได้มั๊ย?
 - ตกลงไม้ได้คู่กับใคร?
 - อยากจะรู้ว่ามิวส์จะได้เคลียร์กับก้องหรือปล่าว?
 - และถ้าเคลียร์แล้ว จะเกิดอะไรขึ้นกับมิวส์?
 - แล้วมิวส์เป็นวิญญาณ อาจจะได้คู่กับใคร หรือ จะไปสู่สุขคติ(มันก็ต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ ชิมิ?)
 - แล้วตกลงแม็กกี้จะสมหวังหรือปล่าว?

อืม...ประเด็นที่เราอยากรู้มีอีกเยอะแต่นึกไม่ออกแล้ว สงสารแม็กกี้ สงสารมิวส์ งงกับไม้ ส่วนก้องก็.....(บรรยายไม่ถูก) 
ปลื้มหมอเป็นวิญญาณขี่ม้าขาว ผีสาวท่าจะโหด ฮ่าๆๆๆๆ
เอาเป็นว่าจะรอตอนต่อไป และติดตามตอนต่อไปค่ะ
แต่อยากบอกแบบจริงๆจังๆว่า ค้างง่ะ.....!!!

ขอบคุณสำหรับนิยายน่าอ่าน น่ารักๆ ปนอาการหื่นๆของมิวส์ค่ะ 

[Biwty...]

สั้นแท้ 



เอฟซีไม้มิวส์เหมือนเดิมค่ะ!!!!



อ่าว จะเป็นไงต่อล่ะนี่

[Mr.กุ๊กกู๋]

ตอนที่ 33



   หมอผีอารัญย์สามารถเดินผ่านเส้นทางที่มืดมิดได้อย่างชำนาญด้วยภาพเส้นทางที่ผุดขึ้นมาในหัวสมอง จนกระทั่งในที่สุดเขาก็สามารถเดินไปถึงปลายทางที่รอบข้างขนาบด้วยแม่น้ำกว้างใหญ่ซึ่งเบื้องหน้ามีถ้ำหินสูงใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ แต่ทว่าประตูถ้ำกลับถูกปิด...

   “คานทอง... ส่งผู้ชายคนนั้นออกมาซะ เขาไม่ได้ทำอะไรให้คุณเลยนะ" หมอผีอารัญย์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูสนิทสนม เพราะเขาเป็นผู้ที่เสนอหน้าเข้ามาหาเธอตนแรกหลังจากที่วิญญาณของเธอหลุดออกจากร่าง

   “ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ได้ชื่อคานทอง ฉันชื่อคฑาทอง!!!” วิญญาณสาวพูดด้วยน้ำเสียงเหลืออด การที่หมอผีอารัญย์เรียกเธอแบบนั้นมันเหมือนกับเป็นการตอกย้ำสถานะที่ตั้งแต่เกิดจนตาย เธอไม่เคยมีคนรักเลยสักคน

   “เออ ๆ นั่นแหละ ๆ มันออกเสียงคล้าย ๆ กัน" หมอผีอารัญย์แสร้งสำนึกผิด "ส่งตัวของผู้ชายคนนั้นออกมาให้ผมเถอะ"

   “ไม่!!!” วิญญาณสาวตอบออกมาด้วยความฉับไว แม้จะมองไม่เห็นว่าร่างของเธออยู่ตรงไหน แต่น้ำเสียงของเธอก็ดังชัดเจนทีเดียว

   “ทำไม เขาไม่ได้ทำอะไรให้คุณเลยสักนิด แล้วคุณจะไปอาฆาตเขาทำไม" หมอผีอารัญย์พยายามเกลี้ยกล่อม

   “แล้วฉันล่ะ... ฉันเคยไปทำอะไรให้ไอ้พวกคนชั่วนั่น มันถึงได้มาทำแบบนี้กับฉัน!!!” คฑาทองตอบกลับด้วยน้ำเสียงแหลมสูงพลางนึกถึงเหตุการณ์ในวันที่เธอต้องสิ้นลมหายใจ

   พอภาพเหตุการณ์ในตอนนั้นผุดเข้ามาในหัวสมอง ความอาฆาตแค้นของเธอก็ส่งผลให้เธอเดือดดาลถึงขีดสุดจนไม่สามารถควบคุมสติตัวเองได้

   “ทั้ง ๆ ที่ฉันไม่เคยทำอะไรให้มันเลยสักนิด" วิญญาณสาวจิกเสียงพูดออกมา ยิ่งพอใบหน้าที่หื่นกระหายของไอ้คนร้ายลอยเข้ามาในหัวสมองของเธอ มันก็ทำให้เธอแทบสติแตก

   ความมืดสนิททึบทึมถูกทำลายด้วยแรงอาฆาต หมอผีอารัญย์ลืมตาขึ้นมาแม้ไม่ต้องเพ่งสมาธิแต่ตอนนี้ก็สามารถมองเห็นสิ่งรอบข้างได้อย่างชัดเจน

   แรงลมที่ไม่รู้พัดมาจากทิศทางไหน จู่ ๆ ก็กระโชกแรงขึ้นมา เกิดเสียงหวีดหวิวดังระงมไปทั่วผืนป่า

   “คุณ... คุณก้อง" หมอผีอารัญย์เอ่ยเรียก เมื่อเห็นชายแปลกหน้ายืนอยู่หน้าถ้ำหิน

   ก้องภพหันหน้ามองรอบข้างด้วยความหวาดกลัว เขากำลังประหลาดใจกับภาพที่เห็น เพราะเมื่อครู่มีแต่ความมิดสนิท ทว่าจู่ ๆ ความมืดก็หายไปแปรเปลี่ยนเป็นภาพที่สายตาสามารถมองเห็นสิ่งรอบข้างได้อย่างราง ๆ

   “มิวส์ มิวส์อยู่ที่ไหนไหม" แม้จะหวาดกลัว แต่ด้วยความห่วงใยก็ทำให้ชายหนุ่มยังคงทำหน้าที่ของตนเองต่อไปโดยที่ไม่รับรู้เลยว่าในตอนนี้ที่แผ่นหลังของตัวเองกำลังมีวิญญาณสาวเกาะอยู่อย่างแนบชิด

   “คฑาทอง อย่านะ" หมอผีอารัญย์ร้องห้ามเมื่อมองเห็นร่างของวิญญาณสาวที่กำลังเกาะอยู่ที่ด้านหลังของชายหนุ่มผู้ที่ยังมีลมหายใจ มือของคฑาทองข้างหนึ่งเอื้อมไปจับที่ปลายคางแบบหลวม ๆ และข้างหนึ่งจับศีรษะเอาไว้ เพื่อรอเวลาปลิดชีพของมนุษย์ผู้นี้

   ถ้ามีใครเผลอพูดไม่เข้าหูเธอ หรือภาพในอดีตทำให้เธอสติแตก มือของเธอก็พร้อมที่จะขยับบิดใบหน้าเพื่อให้ลำคอของชายหนุ่มหักในทันที

   เมื่อเห็นท่าไม่ดีหมอผีจึงหลับตาลงก่อนที่จะค่อย ๆ ท่องบทสวดเพื่อระงับการเคลื่อนไหวของวิญญาณร้าย

   “คานทอง" เมื่อท่องบทสวดเสร็จ หมอผีก็ลองเรียกชื่อของวิญญาณสาวผิด ๆ เพื่อยั่วโมโห พอเห็นว่าวิญญาณสาวหยุดแน่นิ่งไม่มีการเคลื่อนไหว หมอผีอารัญย์ก็รีบหายตัวไปหยุดอยู่ตรงหน้าของก้องภพทันทีเพื่อที่จะทำการสิงร่าง

   ทว่าก่อนที่จะหมอผีอารัญย์จะได้กระทำการดังกล่าว วิญญาณสาวที่เกาะอยู่บนหลังของก้องภพก็แสยะยิ้มออกมาและส่งเสียงหัวเราะแหลมสูง

   “ฮิ ๆ ๆ ๆ" เธอเอื้อมมือที่ตั้งท่าจะหักคอก้องภพไปบีบคอของอารัญย์ในจังหวะที่อารัญย์เผลอ

   “นี่เธอ...” หมอผีอารัญย์เอ่ยขึ้นด้วยความแปลกใจที่บทสวดของเขาใช้ไม่ได้ผล

   “อย่ามาใช้ลูกไม้ตื้น ๆ แบบนี้กับฉันนะท่านหมอผี" เธอจิกเสียงแหลมพูดออกมาก่อนที่จะออกแรงกดที่ปลายนิ้วเพื่อให้เล็บของเธอจิกเข้าไปในลำคอ

   ทว่ายังไม่ทันที่จะหนำใจ มือที่สัมผัสคอและเล็บที่เกือบจิกทะลุผิวหนังเมื่อครู่ก็ถูกหมอผีอารัญย์เล่นตลกด้วยการทำให้ร่างของตนเองล่องหน แม้จะเป็นวิญญาณเหมือนกันแต่คฑาทองก็ไม่สามารถสัมผัสร่างของวิญญาณหมอผีผู้เก่งกล้าได้

   “ขึ้นชื่อว่าเป็นหมอผี เรื่องปราบผีปราบวิญญาณคงไม่มีผีหรือวิญญาณตนไหนสู้ผมได้หรอก หึ!” หมอผีอารัญย์ทำเสียงเข้ม

   ก่อนที่คฑาทองจะได้แผลงฤทธิ์หมอผีอารัญย์รีบง้างมือออกไปทางด้านหลังก่อนจะออกแรงฟาดเข้าที่ศีรษะของวิญญาณสาวสุดแรง ส่งผลให้วิญญาณสาวที่ยังไม่ทันตั้งตัวโดนฝ่ามือพิฆาตนั่นเข้าจัง ๆ

   และเพราะฝ่ามือของอารัญย์ไม่ใช่ฝ่ามือธรรมดา ๆ พลังจากฝ่ามือของเขาสามารถสะกดจิตของวิญญาณร้ายได้หลังจากที่ได้ทำการตบศีรษะของวิญญาณอย่างสุดแรง นั่นทำให้วิญญาณร้ายหมดสติทันทีที่โดนตบกบาล

   ทว่ามันก็มีผลเพียงแค่ 5 นาทีเท่านั้น... หมอผีอารัญย์รีบใช้จังหวะนี้สิงร่างของก้องภพและทำการวิ่งออกไปจากป่าให้ไวที่สุด

   ด้วยระยะทางที่ไกลสมควร ทว่าวิญญาณอย่างเขาก็สามารถเร่งฝีเท้าให้ไวจนสามารถที่จะออกจากดงไทรภายในเวลา 5 นาทีก่อนที่สติที่โดนสะกดของคฑาทองจะกลับมาเป็นปกติ

   ทันทีที่ร่างของก้องที่หมอผีอารัญย์สิงอยู่ก้าวเท้าออกมาจากเขตของดงไทร เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งใจก่อนที่จะตะโกนร้องเรียกหาวิญญาณที่สั่งให้รออยู่ด้านนอก

   “มิวส์ มิวส์ มิวส์" หมอผีอารัญย์ตะโกนทั้งที่อยู่ในร่างของก้องภพ ทว่าไม่ว่าจะตะโกนกี่ที ๆ ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา แถมยังพอกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก็มองไม่เห็นร่างของมิวส์อีก

   “หรือว่า!!!” หมอผีอารัญย์เอ่ยอย่างหวาดกลัวก่อนที่จะออกมาจากร่างของก้องภพ ร่างที่โดนสิงหมดสติล้มลงทันทีเพราะผลจากการโดนวิญญาณสิงร่างจะทำให้เจ้าของร่างไม่ได้สติไปชั่วขณะ

   หมอผีอารัญย์รีบเพ่งสติตามหากลิ่นอายของมิวส์ เนื่องจากเขาเป็นหมอผีจึงทำให้แม้จะสิ้นลมหายใจไปแล้วแต่เขาก็มีวิชาพิเศษติดตัวมากมายและหนึ่งในนั้นก็คือการตามหาวิญญาณร้ายด้วยการดมกลิ่น

   “ซวยแล้วสิ" หมอผีเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ายุ่งยาก "จะเข้าไปในดงไทรทำไมวะ เตือนแล้วไม่รู้จักฟัง ไอ้วิญญาณดื้อด้านเอ๊ย... คอยดูเถอะกลับออกมาได้เมื่อไหร่จะสั่งสอนให้หลาบจำเลยไอ้มิวส์!!!”

   สิ้นเสียงบ่น หมอผีอารัญย์ก็กลับเข้าไปสิงร่างก้องก่อนที่จะวิ่งเข้าไปในดงไทรอีกรอบทันที






   ทางด้านของมิวส์...

   หลังจากที่หมอผีอารัญย์เข้าไปในดงไทร มิวส์ก็กวะวนกวะวายใจอยู่ไม่สุขด้วยกลัวว่าหมอผีอารัญย์จะช่วยก้องไม่สำเร็จ เลยทำให้ท้ายที่สุด มิวส์ตัดสินใจฝ่าฝืนคำสั่งและวิ่งเข้าไปในป่าดงไทรทันที

   ในช่วงก้าวแรก ๆ ที่วิ่งเข้าไปนั้น ดงไทรไม่ได้น่ากลัวอย่างที่มิวส์จินตนาการเอาไว้เลยสักนิด

   “ไหนว่าจะมืดจนมองไม่เห็นอะไร" มิวส์เอ่ยขึ้นเมื่อเขาเดินไปได้สักระยะ "ขู่กันนี่หว่าท่านหมอผี คอยดูนะเจอตัวเมื่อไหร่โดนดีแน่"

   เหตุที่ผืนป่ารอบข้างไม่ได้มืดมิดดังที่หมอผีขู่เอาไว้นั้นก็เพราะในขณะนั้นเป็นเวลาเดียวกับที่สติของวิญญาณสาวถูกสะกดอยู่นั่นเอง

   ทว่าหลังจากที่เวลาผ่านไป 5 นาที ความอาหาตและอำนาจของวิญญาณร้ายได้ทำให้มันกลับมาแผลงฤทธิ์อีกครั้ง

   ความสว่างไสวที่พอมองเห็นได้ราง ๆ กลับกลายเป็นสีดำมืดสนิท และในครั้งนี้ดูเหมือนว่าจิตอาฆาตจะรุนแรงมากกว่าเก่าเสียด้วยเพราะวิญญาณสาวกำลังอยู่ในอารมณ์เดือดดาลถึงขีดสุด

   “ใครที่มันบังอาจย่างก้าวเข้ามาในเขตแดนของข้า มันต้องตาย!!!” เสียงปริศนาดังขึ้นในความมืดมิด มันดังเสียจนมิวส์ต้องยกมือขึ้นมาอุดหูด้วยความหวาดกลัว

   'นี่สินะ ความน่ากลัวที่หมอผีได้เคยบอกเอาไว้' มิวส์คิดในใจ พอจะหันหลังกลับออกไปในทางเดิมมันก็สายไปเสียแล้ว และพอจะก้าวขาก็เหมือนกับว่ามีมือปริศนาหรืออะไรบางอย่างมาจับที่ข้อเท้าเอาไว้ มันจับเอาไว้อย่างแนบแน่นก่อนจะออกแรงบีบจนสุดแรงจนมิวส์รู้สึกเจ็บสะท้านไปทั่วร่าง

   “โอ๊ยยยย!!! เจ้านาย เจ้านาย ช่วยผมด้วย" และท้ายที่สุด มิวส์ก็ต้องเปิดปากตะโกนร้องออกไปด้วยความหวาดกลัวสุดฤทธิ์




จบตอนจ้า... มันอาจจะน่ากลัว(รึเปล่าหว่า) แต่พยายามแทรกอะไรๆที่มันหลุดโลกหรือฮาๆ มาให้ด้วย ถ้าไม่สมจริงก็ขออภัยนะคร้าบ T^T อย่างเช่นวิชาตบกบาลจนวิญญาณสลบ ??? มันไม่น่าจะมีอยู่ในตำราหมอผีตำราไหน T^T มีแค่ในเรื่องนี้ก็พอ