หัวข้อ: ◑﹏◐ Dead Lover ♂ วิญญาณป่วนกวนรัก [จบ] ประกาศตีพิมพ์ (หน้า 16)

[Mr.กุ๊กกู๋]

คุยกับคนอ่านที่น่าฮักครับป๋ม ^^

คุณ 2pmui :: T^T แฮ่ๆ ขอบคุณสำหรับคำผิดคร้าบ ถ้าเจอในตอนหลังๆตอนไหนแจ้งได้ตลอดเลยนะครับ ^^
คุณ mukmaoY :: ง่า... ที่ไม่เขียนให้มีผีผู้ชายเพราะ กลัวไอ้เจ้ามิวส์มันจะไปทำหื่นใส่ (แค่หมอผีก็พอแว้ว อิอิ)
คุณ mukmaoY :: 555 ไม้เป็นตัวอย่างของคนที่จิตใจโลเลครับ T^T กลัวจะรู้ความจริงว่าคิดยังไงกับใครกันแน่มันก็สายไปแล้ว 555
คุณ Feuy_qty :: 555+++  ผมแค่ไม่อยากให้เครียดจนเกินไปง๊าบบ เลยใส่แน่นอกเข้าไป ฮะๆๆ 
คุณ NJnobu :: โผล่มาหลังๆ ให้พี่หมอผีเขาเป็นพระเอกก่อนครับช่วงนี้ คิคิ
คุณ Lily teddy :: 555 ผีสาวอินเทรนด์ ครับ คิคิ เลยเพิ่มเพลงเข้ามาแบบไม่มีเหตุผลซะงั้น T^T ส่วนไม้ก็ ปล่อยให้สับสน ลังเลต่อไปค่อยให้เจอบทเรียนทีหลังครับ  *0*
คุณ mentholss :: 555 ต้องลุ้นครับว่าจะหักยังไง T^T จริงๆ ถ้าอ่านไปเรื่อยๆจนจบเลย(รวดเดียว)น่าจะเรียกว่าหักมุมได้ แต่ถ้าตามอ่านทีละตอนแบบนี้ มันก็จะค่อยๆเผยปม เผยอะไรออกมาทำให้เดาออกเป็นตอนๆไปครับ อาจจะไม่เรียกว่าหักก็ได้แหะๆ
คุณ มยอนฮวา :: ใจร้ายยย 555 ไม่ให้คนเขียนเป็นพระเอก งอนนน กรั๊กๆๆๆ พ่นไฟใส่เลย 
คุณ ice_spok :: ง่ะ สาวแตกทำไม 555 กลัวผีไง
คุณ @Lucifer_Prince@ :: ^^ ขอบคุณครับผม ถ้าจบเรื่องแบบดราม่า จะมีงอนกันไหมหนอ  แต่ยังไงก็ติดตามต่อไปครับ ฮ่าๆ ว่าจะแฮปปี้ หรือ ดราม่า เอิ๊กๆๆ ส่วนหมอผีกับวิญญาณสาว มันดูเหมือนเป็นคู่ปรับที่แปลกๆพิลึกจริงๆครับ ตอนเขียนเองยังรู้สึกเลย 5555 และเดี๋ยวตอนหน้าจะทำให้หมอผีเป็นพระเอกกว่านี้อีก *0*
คุณ MildMate :: *0* ขอบคุณมากๆเลยครับ ^^ ดีใจนะครับ ที่แวะมาอ่านเรื่องนี้แถมยังคอมเม้นท์ให้ยาวเลย ข้อสงสัยต่างๆ ใกล้จะค่อยๆ คลี่คลายออกมาแล้วครับ แหะๆ T^T
คุณ Biwty... :: ง่าาา.... มาต่อให้แล้วน๊าครับ คิคิ คุณ FC มิวส์ไม้ (คอยดูเค้าจะทำให้ผิดหวังไม่จับให้คู่นี้คู่กัน (ขู่ๆ)) กรั๊กๆๆๆ *0* 

[@Lucifer_Prince@]

เอ๊ยไอ้มิวส์ทำไมมันถึงดื้อแบบนี้นะ  ซวยแล้วอิผีบ้านั่น  มันจับเอาไว้แล้วน่ะ  คุณอารัญย์รีบไปช่วยมิวส์มันเร็ว  มิวส์มันถ่วงนะเนี่ย  ถ้าไม่ดื้อเข้าไปก็คงไม่ใช่มิวส์  ฮ่าฮ่าฮ่า  รอตอนต่อไปนะคัฟคนแต่ง  ขอบคุณคัฟ^^

[♠DekDoy♠]

ตอนนี้คนที่น่ารำคาญคือมิวส์ ดื้อ อวดดี ไม่รู้จักประมาณตน สมน้ำหน้าโดนดีซะบ้าง

[kasarus]

ขัดใจมิวส์มาก ทั้งดื้อด้าน ไม่เชื่อฟัง แล้วตอนท้ายไปเรียกชื่อไอ้ไม้ให้มาช่วยทำไม ต้องเรียกพี่หมอ(ผี)สิ

[maemix]

มิวส์ดื้อมากดื้อจริงๆ ลำบากคุณหมอผีต้องไปช่วยอีก วุ่นวายจริงๆ
มิวส์สำนึกสุดท้ายก็ร้องหาไม้ทุกที ไม้มันจะรู้เรื่องไหม

[NJnobu]

ตกลง จะสงสาร หรือ สมน้ำหน้าดีเนี่ย...!!! ดื้อจริงเชียว มิวส์นี่ 

คงไม่จบแบบดราม่าใช่ม้า.....

+        คนเขียน

[jamlovenami]

  โอ้ยยยยย มิวส์แม่งงง จะโง่ไปไหน

คืดถ้ามึงอยู่เฉยๆก็ไม่มีใครว่าหรอก (อินจัด - -)

ดูซิเนี่ย เดือดร้อนคนอื่นอีกจนได้

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า นายเอกแม่งหาเรื่องใส่ตัวได้ตลอดสก จบค่ะ

[mentholss]

งานงอกเพราะอินู๋มิวส์อีกแว้วววววว
มันน่าให้ท่านหมอจับกดลงโทษจริงจริ๊ง

ว่าแต่ นังผีบ้าชื่อ คานทอง ก็เหมาะดีนะ

[pannixz]

เกิดคำถามมากมายในใจ...

ช่วงนี้ไม้หายเข้ากลีบเมฆไปเลย
ปล่อยให้ผีคุณหมอผีเป็นพระเอกไปก่อนเลย

มาต่อไวๆนะคะ 

[`ลoงสิจ๊ะ™]

อะไรนี่มันเริ่มหลอนทุกขณะ
ผู้เขียนอย่ามาพ่นไส่ใส่นะ
เดี๋ยวจับไปอยู่กับวิญญาณที่อยู่กับต้นไทรซะเลลย หึหึ

[MildMate]

  และแล้วเจ้าจอมดื้อมิวส์ก็ตามเข้าไปจนได้ เป็นเหตุให้พระเอก?อย่างหมออารัญต้องตามไปช่วยอีกแล้ว
ช่วยก้องคนเดียวก็หวาดเสียวพอแล้ว ต้องตามไปช่วยเจ้าวิญญาณจอมดื้ออีกตน อ่ะนะ  สงสารหมอ คงเหนื่อยจริงๆจังๆ

เอ่อ....คฑาทอง....หมอก็เรียกแบบย่อๆกลายเป็น "คานทอง" อืม.... ฮาาาาาาา  เหมาะสมดีนะ

เอาใจช่วยหมอ และคุณคนแต่งจ้า   

ปล.  มาสั๊นสั้นง่ะ 

[mukmaoY]

โอ๊ยยยย ไอ้มิวส์จะเป็นถ่วงเค้าทำไมเนี่ย
อยากถ่วงนักใช่ไหม
เดี๋ยวจะให้หมอจับใส่สงหม้อ

[arthit170530]

รอครับ

[Feuy_qty]

ซีนคุณน้องผีคานทองเกาะหลังก้องเตรียมจะหักคอนี่ บอกเลยน่ากลัว 
ขนาดอ่านตอนทุ่มกว่าๆ ยังรู้สึกได้ว่าหลอน แอบเย็นหลังวาบๆ อยู่เหมือนกัน

แล้วนี่มิวส์จะตามไปทำไมไม่ทราบคร๊าาาา 
นี่พี่หมอผีต้องมาตามช่วยมิวส์อีก โอ่ย ลุ้นนน !! 

   

 

[ApoStrOfhYs]

ทักทายคนเขียนคะ  หายไปนานกลับมามี2ตอน *0*
เริ่มจากตอนที่32 :: ทางด้านนี้รักกันดี ระหว่างที่หลับก็อย่าให้มีวิญญาณมารบกวนเลยเถอะ จากที่บอกเดินไปไม่เจอค่ายสักที
เป็นกังวลเลยงี้  ไม้แกก็อย่าลังเลมาก มันจะทำให้แกไม่เหลือใคร!! ฮึ่ยยย อ่านแล้วเซงไอไม้ 
มาตอนที่33 :: หมอผีรูปหล่อของเค้า(?)สุดยอดดดดดดดดไปเลย>< ฝ่ามืออรหันต์ =w= ตบเพี๊ยะมีผลห้านาที รู้งี้นะพี่หมอ น่าจะตบๆๆๆๆ ให้มันสักชม. อีกด้านก็มิวส์ ลูกจะตามเข้าไปทำม๊ายยยยย
ปล.แอบจิ้น >>> หมอผี/ก้อง  ไม่รู้คิดได้ไง 
ปลล.เป็นกำลังใจให้คนเขียนเหมือนเดิมจ๊ะ 

[2pmui]

หาเรื่องได้ตลอดเลยเจ้ามิว มันน่าตบให้กบาลแยก

[Lily teddy]

  ชอบจังค่ะวิชาตบกบาลจนวิญญาณสลบ ถ้าไม่บอกว่ามีในเฉพาะเรื่องนี้คงต้องหาตำรามาเรียนมั่งละ
แล้วมีเรื่องฮา ๆ ก็ดีนะคะ ตอนที่แล้วตอนคานทอง เอ้ย คฑาทองตายน่ากลัวมาก ๆ ตอนนี้ก็ลุ้นกลัวคุณหมอผีสุดหล่อจะพาดซะแล้ว
เพราะความแค้นเยอะ ฤทธิ์ก็ต้องเยอะแน่ ๆ แต่แล้วคฑาทองก็สู้คุณหมอผีของเราไม่ได้ อิอิ ทั้งหล่อทั้งเก่งดีกว่าไม้อีก 
  แต่สุดท้ายคุณหมอผีก็ต้องมาเจอมิวส์ที่ร้ายกว่าบอกอะไรไม่เคยฟังจริง ๆ ดื้อตลอด อิทธิฤทธิ์อะไรก็ไม่มี
แล้วตอนนี้ยังมีการเรียกหาเจ้านายให้ช่วยด้วย อย่าเรียกได้มั้ยเดี๋ยวไม้ได้ยินก็ทิ้งแม็กกี้มาจนได้
ถึงตอนนี้ก้องจะพึ่งพาไม่ได้แต่ก็เป็นห่วงและรักมิวส์จริง ๆ ยังไงก็ขอให้ก้องได้เป็นฮีโร่ในสายตามิวส์บ้างนะค่ะ
แบบเอาตัวเข้าปกป้องมิวส์ จนมิวส์ซาบซึ้งแล้วลืม ๆ ไม้ไปซะอะค่ะ 555 สรุปคุณหมอผีจะตามไปช่วยมิวส์ได้ก่อนไม้รึเปล่า
ก็รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปนะค๊ะ   
 

[knightprince]

นี่บอกเลยว่านั่งอ่านตั้งแต่จนตอนสุดท้ายเพิ่งจบ สนุกมาก อ่านแล้วไม่เบื่อเลยคะ อ่านๆไปก็สงสารแม็กกี้
แอบหมั่นไส้มิวส์เล็ก แต่ก็ชอบนะคะ จริงก็เชียร์ไม้มิวส์ แต่ก็อยากให้คู่กับก้องด้วยอะ
มิวส์ก็สร้างเรื่องได้ตลอดจริงๆ พี่หมอสุดหล่อ ช่วยออกมาได้จัดเต็มเลยนะคะ
จะรอตอนต่อไปนะคะ  ^_^

[Mr.กุ๊กกู๋]

ตอนที่ 34




        “ไอ้มิวส์!!!" ไม้ที่กำลังนอนหลับใหลอยู่พลันสะดุ้งเฮือกพร้อมกับตะโกนชื่อของวิญญาณลูกน้องออกมาเสียงดังลั่น

   เหงื่อที่ไหลโซมกายทำให้ไม้รู้สึกถึงความประหลาด ๆ ...เมื่อครู่เขารู้สึกเหมือนได้ยินเสียงร้องของมิวส์ตะโกนขอความช่วยเหลือ

   “แม็กกี้ ๆ" ไม้ยกมือขึ้นมาตบใบหน้าของคนที่นอนพิงไหล่เบา ๆ เพื่อเรียกสติ

   “หือออ... มีอะไร” ผู้ที่ถูกตบหน้าตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่งัวเงีย

   “เราต้องไปแล้ว" ไม้เอ่ย

   “ไปไหน" แม็กกี้ถามด้วยความสงสัย "กลับห้องเหรอ อือ ไปดิ"

   “เปล่า" คำตอบของไม้ทำให้แม็กกี้ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย "ไปช่วยไอ้มิวส์กัน"

   “ช่วย? ช่วยอะไร ที่ไหน" แม็กกี้เอ่ยถามด้วยความสงสัย

   “กูก็ไม่รู้ แต่เราต้องไป" ไม้พูดก่อนจะยั้งกายให้ลุกขึ้น เขาประคองร่างของแม็กกี้ให้ลุกขึ้นตามด้วย "มึงไหวไหม"

   "ไหว" แม็กกี้พยักหน้า

   “ดี... งั้นตามกูมา" พูดจบไม้ก็เอื้อมมือไปจับกับมือข้างหนึ่งของแม็กกี้ก่อนที่จะออกเดินนำไปทันที แม้ไม่รู้ว่ามิวส์กำลังอยู่ที่ไหน แต่มีลางสังหรณ์บางอย่างที่ทำให้ไม้ต้องเดินไปทางทิศตะวันตก ...เพื่อที่จะไปช่วยมิวส์

   เมื่อไม้ดื้อดึงที่จะไป แม็กกี้ก็ไม่ถามอะไรอีกสักคำ ...แม้จะสับสน กังวล และหวาดกลัวกับอะไรบางอย่าง แต่แค่มีมือของคนรักที่จับประคองอยู่ข้างหน้า มันก็ไม่มีอะไรที่ทำให้เขารู้สึกว่าจะต้องปลอดภัยอย่างแน่นอน
   







   หมอผีอารัญย์พยายามหลับตาเพ่งสมาธิเพื่อสัมผัสให้เห็นว่ามิวส์อยู่บริเวณไหน... ไม่นานมากนักภาพของมิวส์ก็ปรากฏเข้ามาในหัว มิวส์กำลังยืนอยู่หน้าถ้ำหินจุดเดียวกับที่เขาเพิ่งไปช่วยก้องภพออกมาเมื่อครู่

   “ซวยแล้วไหมล่ะ" หมอผีอารัญย์เอ่ยก่อนที่จะรีบวิ่งไปยังจุดนั้นทันที

   ทันทีที่ไปถึง... หมอผีอารัญย์ก็พบกับภาพที่วิญญาณสาวกำลังทำการสลายวิญญาณของมิวส์ ฝ่ามือของเธอถูกแบออกและเหยียดไปตรงใบหน้าของมิวส์

   “หยุดนะคฑาทอง" หมอผีอารัญย์เอ่ยขึ้น เขาไม่รอช้ารีบวิ่งเขาไปสกัดกั้นเพื่อทำลายพิธีของคฑาทองทันที

   แม้จะสิงอยู่ในร่างของคนแต่ความสามารถทุกอย่างของหมอผีอารัญย์ก็ยังมีเหมือนเดิม ที่ไม่สามารถทำได้ตามปกติก็เห็นจะมีเพียงเรื่องการหายตัวและความคล่องแคล่วที่ลดลงเท่านั้น

   หมอผีอารัญย์ตั้งท่าว่าจะตบกบาลเพื่อหยุดการเคลื่อนไหวของคฑาทองอีกรอบ แต่คราวนี้คฑาทองไหวตัวทันเลยสามารถเหวี่ยงตัวหลบได้อย่างชำนาญและหวังจะใช้วิชาเดียวกับหมอผีเพื่อสั่งสอนหมอผีบ้าง

   ทว่าหมอผีก็สามารถเหวี่ยงตัวหลบจากฝ่ามือของคฑาทองได้อย่างชำนาญเช่นกัน

   มิวส์ที่หลุดพ้นจากการถูกสลายดวงวิญญาณพลันหมดสติฟุบล้มไปกับพื้นทันที

   “ไอ้หมอผีบ้า แกจะมายุ่งอะไรกับฉันนักหนา" คฑาทองเอ่ยด้วยน้ำเสียงขัดใจ

   “ก็ไม่ได้อยากยุ่งหรอก แต่เธอกำลังสร้างบาปให้ตัวเองนะคฑาทอง" หมอผีอารัญย์เอ่ย ตลอดระยะเวลา 6 ปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยมายุ่งกับคฑาทองสักครั้ง เพราะเธอเป็นวิญญาณที่มีแรงอาฆาตรุนแรงจนยากที่จะต่อกร ทว่าในครั้งนี้หากไม่ใช่เพราะไอ้วิญญาณหน่อมแน้มอย่างมิวส์ขอร้องให้ช่วย เขาก็คงไม่เข้ามายุ่งหรอก

   “แล้วไง ฉันจะสร้างบาปมันก็เรื่องของฉัน หมอผีไม่เกี่ยว ทุกทีก็ไม่เคยเห็นจะมายุ่งวุ่นวายกับฉันสักครั้งไม่ใช่เหรอไง" วิญญาณสาวเอ่ยออกมา "แต่ครั้งนี้จะมาแส่หาเรื่องทำไม!!!”

   “ก็ไม่ได้อยากแส่หรอก แต่ฉันทนเห็นเธอทำร้ายมนุษย์และวิญญาณที่บริสุทธิ์ไม่ได้อีกแล้ว" หมอผีอารัญย์ตอบออกมา "มิวส์มีอะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนวิญญาณตนอื่น ๆ เพราะเขาเป็นวิญญาณที่สิ้นชีวิตก่อนอายุขัย ถ้าเธอทำร้ายวิญญาณตนนี้ โทษของเธอจะสาหัสและเธอจะไม่มีวันได้ไปผุดได้ไปเกิดอีกเลยนะ"

   หมอผีอารัญย์อธิบายอย่างรู้ลึก เขาศึกษาเรื่องบาปบุญคุณโทษมาตลอดชีวิตเขาย่อมรู้ดีว่าการจัดการกับมนุษย์หรือวิญญาณประเภทไหน จะได้รับบาปบุญคุณโทษอย่างไรบ้าง

   “หึ! อย่ามาหลอกให้ฉันกลัวหน่อยเลย ถ้าฉันบาปหนักป่านนี้ยมบาลคงจะมาเอาตัวฉันไปลงโทษนานแล้ว ฮ่า ๆ ๆ" คฑาทองเถียงกลับพลางส่งเสียงหัวเราะดังลั่นเพราะไม่เชื่อในคำหลอกเด็กของหมอผีอารัญย์

   “เธอก็รู้ว่าทำไมยมบาลถึงยังไม่มารับตัวเธอ" หมอผีอารัญย์เอ่ยเสียงขรึม

   “ใช่! เพราะมันยังไม่ถึงอายุขัยของฉัน เพราะไอ้พวกสารเลวสองตัวนั่นมันทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้" หญิงสาวจิกเสียงพูดออกมา ทุกครั้งที่พูดถึงเหตุการณ์ครั้งสุดท้ายที่เธอมีลมหายใจ จะทำให้เธอสติแทบแตกกระเจิงทันที

   “รู้แบบนี้แล้วเธอยังจะทำร้ายคนดี ๆ ไปเพื่ออะไร"

   “ฉันไม่สน ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชายมันก็เลวเหมือนกันหมดนั่นแหละ"

   “รวมถึงฉันด้วยหรือเปล่า"

   สิ้นเสียงของหมอผีอารัญย์ วิญญาณสาวก็ชะงักไปชั่วขณะ สำหรับหมอผีอารัญย์ เธอต้องยกเว้นไว้หนึ่งตน เพราะการทำหน้าที่ดูแลปกป้องผืนป่ารวมทั้งที่อยู่อาศัยของเธอที่ผ่านมา ทุกการกระทำล้วนแต่ตอกย้ำว่าผู้ชายคนนี้เป็นวิญญาณที่ดีที่สุดเท่าที่เธอเคยรู้จักมา

   “ไม่" เธอส่ายหน้าปฏิเสธ น้ำเสียงของเธออ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด

   หมอผีอารัญย์แสยะยิ้มออกมาก่อนที่จะใช้โอกาสนี้จัดการกับคฑาทองทันที หมอผีลอยออกมาจากร่างของก้องภพก่อนที่จะหายตัวไปหยุดอยู่ที่ด้านหลังแล้วล็อกคอของคฑาทองเอาไว้ด้วยความรวดเร็ว

   “นายจะทำอะไร" วิญญาณสาวเอ่ยขึ้นด้วยความหวาดกลัว

   “ทำให้เธอหยุดอาฆาตไงล่ะ" หมอผีกระซิบที่ข้างใบหูของวิญญาณสาว ก่อนที่จะใช้มือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในย่ามวิเศษที่มีของปราบผีและวิญญาณมากมายซุกซ่อนอยู่ในนั้น

   สิ่งที่หมอผีอารัญย์หยิบออกมาคือเข็มหมุดหัวกลมสีเงินเล็ก ๆ คฑาทองที่โดนล็อกคอเอาไว้เหล่สายตามาดูก็รู้ชะตากรรมของตนเองทันทีว่าจะเป็นเช่นไรต่อไป

   “อย่านะ...” เธอเอ่ยขึ้นด้วยความหวาดกลัว ทั้ง ๆ ที่เมื่อครู่ยังอวดเก่งจะทำร้ายมิวส์กับก้องภพอยู่เลย

   “ฉันให้โอกาสเธอมามากพอแล้ว" พูดจบหมอผีก็ปักเข็มหมุดเข้าที่หน้าอกข้างซ้ายของคฑาทองทันที

   วิญญาณสาวส่งเสียงกรีดร้องโหยหวยด้วยความเจ็บปวด เข็มหมุดเงินที่ปักกลางทรวงอกของเธอมันเหมือนกับเข็มพิษที่ส่งผลทำให้ร่างกายของเธอปวดแสบปวดร้อนและพร้อมที่จะสลายหายไปได้ทุกขณะ

   “นายทำอย่างนี้ทำไม...” วิญญาณสาวเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังทรุดตัวลงกับพื้น เธอเงยหน้าขึ้นไปมองหมอผีด้วยความเจ็บปวดทรมานที่สุดในชีวิต มันเจ็บยิ่งกว่าตอนที่เธอถูกคนร้ายฆาตกรรมเสียอีก

   “เธอสร้างบาปมามากเกินไปแล้ว" หมอผีอารัญย์ตอบเพียงแค่นั้น

   “นายก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าถ้าทำแบบนี้ นายก็จะต้อง... โอ๊ยยย...” ความทรมานส่งผลให้วิญญาณสาวกรีดร้องออกมาเสียงดังลั่นก่อนที่จะพูดจบ จากนั้นเสียงของเธอก็ค่อย ๆ สั่นไหวราวกับคนกำลังจะสิ้นลมหายใจ "จะต้องรับกรรมที่ฉันก่อทั้งหมดแทนฉัน"

   หมอผีอารัญย์แสยะยิ้มออกมาก่อนที่จะค่อย ๆ เอื้อมมือไปลูบศีรษะของวิญญาณสาว เพราะอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าวิญญาณตนนี้ก็จะแตกสลายหายไปและไปชดใช้กรรมต่อไป

   ก่อนที่ร่างของเธอจะแตกสลาย น้ำตาของเธอได้ไหลลงลงมาเป็นสายเพราะเธอรู้ดีว่ากรรมที่เธอก่อในขณะที่เป็นวิญญาณมันมากมายแค่ไหน แต่หมอผีอารัญย์ก็เลือกที่จะใช้เข็มหมุดเงินจัดการกับเธอและพร้อมที่จะรับกรรมทั้งหมดไปแทนเธอ

   “นาย... นายทำอย่างนี้ทำไม!!!” คฑาทองเปล่งเสียงร้องออกมาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ร่างกายของเธอจะแตกสลายหายไป

   หมอผีอารัญย์ไม่ได้ตอบอะไร เขารู้เพียงว่าวิธีนี้เป็นวิธีเดียวที่จะกำจัดวิญญาณร้ายอย่างคฑาทองได้ แม้สิ่งที่ต้องแลกกับมันก็คือเวรกรรมที่วิญญาณร้ายตนนั้นได้ก่อเอาไว้รวมถึงต้องแลกกับร่างกายของผู้ใช้อย่างเขาด้วยก็ตาม

   มิวส์ที่นอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่นานพลันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา พอหันไปมองข้าง ๆ ก็พบกับก้องที่กำลังนอนฟุบอยู่กับผืนป่าที่รอบข้างเต็มไปด้วยต้นไทรต้นใหญ่หลายต้น เนื่องจากตอนนี้วิญญาณสาวถูกจัดการไปเรียบร้อยแล้วเลยทำให้ความอาถรรพ์ได้ถูกกำจัดออกไปด้วย

   “ก้อง... ก้อง... ปลอดภัยดีใช่ไหมก้อง” ทันทีที่เห็นร่างของก้อง มิวส์ก็รีบโผตัวลงกอดกับร่างนั้นทันที เพราะความจริงที่มิวส์เพิ่งรับรู้ได้ทำให้ความอาฆาต ความโกรธเกลียดที่มิวส์มีต่อก้องหายไปจนหมดสิ้น "หมอผีช่วยนายเอาไว้ได้จริง ๆ ด้วย"

   พอพูดถึงหมอผี... มิวส์ก็ผละออกจากตัวของก้องแล้วมองหาร่างของหมอผีอารัญย์ทันที ทว่าสิ่งที่มิวส์เห็นก็แทบจะทำให้มิวส์ตะโกนกรีดร้องออกมาเสียงดังลั่นด้วยความตกใจเพราะไม่อยากเชื่อสายตา

   ร่างของหมอผีอารัญย์ค่อย ๆ จางลงราวกับกำลังจะแตกสลาย มิวส์วิ่งเข้าไปหาร่างนั้นด้วยความห่วงใยทันที

   “คุณหมอผี คุณเป็นอะไร" มิวส์พยายามเอื้อมมือไปจับที่ร่างนั้น หากแต่ก็ไม่สามารถจับต้องได้ราวกับร่างนั้นเป็นสิ่งร่องหนไร้ค่า

   “ถึงเวลาที่ผมต้องไปชดใช้กรรมแล้ว คุณอย่าลืมสัญญาที่ให้ไว้กับผมนะ เพราะผมช่วยปลดปล่อยความอาฆาตออกจากจิตใจของคุณแล้ว" หมอผีอารัญย์ยิ้มให้มิวส์เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ท้ายที่สุดร่างของเขาจะสลายหายไป

   “ไม่... ไม่จริงใช่ไหม" มิวส์เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แม้จะไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่เขาก็จำได้ว่าตนเองฝ่าฝืนคำสั่งของหมอผีอารัญย์แล้วเข้าไปในดงไทรเพื่อที่จะไปตามหาก้อง

   ความจำครั้งสุดท้าย มิวส์จำได้ว่าเขากำลังหลงทางอยู่ในความมืดมิดหลังจากนั้นก็มีอะไรบางอย่างควบคุมร่างของเขา พอตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบกับ...

   “ไม่... ม่าย!!!!!!” มิวส์ตะโกนเสียงดังก้องทันทีที่ร่างของหมอผีอารัญย์หายไป แม้ว่าจะไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นแต่มิวส์ก็มั่นใจว่าหมอผีอารัญย์เป็นคนช่วยเขาให้รอดพ้นจากความตายรอบสอง แต่ทว่า... ทำไมหมอผีอารัญย์ถึงต้องหายไปแบบนั้น

   “คุณหมอผี ผมขอโทษ" มิวส์กำหมัดแน่นด้วยความเจ็บใจ ความไม่เชื่อใจส่งผลทำให้เขาเผลอทำร้ายวิญญาณดี ๆ ไปอีกหนึ่งตน

   คิดดังนั้นมิวส์ก็ได้แต่ลงโทษตัวเองด้วยการกำหมัดขึ้นมาแล้วอัดมันเข้าที่ใบหน้าของตัวเองอย่างแรง

   “หมัดนี้สำหรับที่ผมไม่เชื่อใจคุณ" มิวส์เอ่ยขึ้นหลังจากที่อัดหมัดเข้าที่ใบหน้าของตัวเองสุดแรง แม้จะเจ็บปวดมากแค่ไหนแต่มันก็คงไม่เท่ากับความเจ็บปวดที่หมอผีอารัญย์ต้องเผชิญ ทว่าแทนที่มิวส์จะหยุดเพียงเท่านั้น มิวส์กลับอัดเข้าที่ใบหน้าของตัวเองอีกหลายต่อหลายครั้งแล้วก็เอาแต่ด่าว่าตัวเองโง่... งี่เง่า...  ที่ไม่เคยเชื่อใจใครสักที รวมถึงตลอดเวลาก็มีแต่สร้างปัญหาให้กับคนใกล้ตัวเสมอ ๆ

   ไม้ที่เพิ่งเดินมาถึงพอเห็นมิวส์ทำร้ายตัวเองเขาก็รีบสะบัดมือออกจากการกอบกุมกับมือของแม็กกี้ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปกอดแล้วห้ามเอาไว้

   “ไอ้มิวส์!!!” ไม้จับมือข้างที่มิวส์กำหมัดไว้แน่นก่อนจะใช้มืออีกข้างรัดตัวโอบกอด "มึงทำอะไรของมึง"

   แม็กกี้ได้แต่ยืนมองด้วยความงุนงงเพราะเขาไม่สามารถมองเห็นสิ่งลี้ลับได้เช่นเดียวกับไม้ ทว่าท่วงท่าของไม้มันก็ปรากฏให้เห็นเด่นชัดว่าเขากำลังโอบกอดอยู่กับอะไรบางอย่าง...

   “เจ้านาย...” มิวส์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นไหวพลางคลายกำหมัดลงแล้วหันไปโอบกอดกับเจ้านายบ้าง ดวงตาของเขาในยามนี้แดงก่ำเพราะความเสียใจที่สำคัญน้ำตายังไหลลงมาอาบท่วมใบหน้าอีกด้วย "ผม... ฮือ... ผมมันเลวใช่ไหมเจ้านาย ผมมันไม่เคยเชื่อใจใคร ผมสร้างปัญหาให้เจ้านาย สร้างปัญหาให้ก้อง แล้วยังทำร้ายหมอผีอารัญย์ ฮือ...”

   “เดี๋ยวนะมิวส์... มึงตั้งสติก่อน มึงไปทำอะไร ทำใคร...” ไม้เอ่ยขึ้นเพราะอารมณ์เสียใจของมิวส์ในยามนี้ทำให้มิวส์พูดไม่ค่อยรู้เรื่องสักเท่าไหร่

   “หมอผีอารัญย์ต้องร่างสลายไปเพราะผม เพราะผมไม่เชื่อใจเขา เขาเลยต้องตายรอบสองแทนผม" มิวส์ตอบออกมา "ส่วนก้อง... เหตุผลที่ก้องต้องเลิกกับผมก็เพราะก้องต้องช่วยเหลือสาวิตรี สาวิตรีมาขอร้องให้ก้องแต่งงานด้วยและรับผิดชอบเด็กในท้องของเธอ"

   “มึงว่าไงนะ" ไม้แทบไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน เขาเข้าใจมาเสมอว่าอาจารย์ก้องภพกับอาจารย์สาวิตรีเป็นคู่สามีภรรยาที่รักกันด้วยความเต็มใจ และลูกของพวกเขาก็เกิดขึ้นมาด้วยความรักของพวกเขาทั้งสองคน

   “ใช่! เจ้านายเข้าใจไม่ผิดหรอก สาวิตรีท้องกับคนอื่น แต่มาขอร้องให้ก้องช่วยเป็นพ่อเด็ก" ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกผิด มือที่โอบกอดกับไม้ก็ถูกคลายออกมาตบเข้าที่ใบหน้าของตัวเองอย่างแรงอีกครั้ง

   ไม้เห็นดังนั้นก็พยายามที่จะห้าม

   “มึงอย่าทำแบบนี้กับตัวเองสิวะ มึงไม่ผิดเพราะมึงไม่รู้ แต่ถ้ามึงรู้แล้วว่าเข้าใจผิด สึกที่มึงควรจะทำหลังจากนี้ก็คือยอมรับความจริงและขอโทษซะ" ไม้เอ่ยออกมา

   “ครับ...” มิวส์ตอบรับ "แล้วก้องจะให้อภัยผมไหม"

   “ให้อภัยสิ" ไม้ตอบออกมาอย่างไม่ต้องเสียเวลาคิด เพราะแววตาที่ก้องมองมิวส์นั้น ไม้สังเกตได้ถึงความรักความห่วงใยที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง

   “ทำไมเจ้านายคิดแบบนั้นล่ะ" ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้วก็ยังจะถาม เพียงเพราะความอ่อนแอที่เกิดขึ้นเลยทำให้มิวส์อยากฟังอะไรก็ได้ที่ทำให้ตัวเองสบายใจ เขาต้องทนอยู่กับความอาฆาต ผิดหวัง และเข้าใจผิดมาตลอดระยะเวลา 10 ปี จึงไม่แปลกที่เมื่อความจริงปรากฏ มันจะทำให้เขาต้องทรมานภายในจิตใจเช่นนี้

   “เพราะรักยังไงล่ะ" ไม้ตอบออกมา มิวส์พยักหน้ารับ ...ทว่าสิ่งที่ไม้พูด แม็กกี้ที่ยืนอยู่ด้านหลังได้ยินมันชัดเจนทุกคำทุกประโยคจนทำให้เขาตีความผิดคิดไปว่าไม้กำลังบอกรักกับสิ่งที่มองไม่เห็น

   ในขณะที่ฉากแห่งความหวานซึ้งและโรแมนติกระหว่างหนึ่งคนกับหนึ่งดวงวิญญาณกำลังดำเนินไป แม็กกี้ที่ไม่รู้ข้อเท็จจริงอะไรสักนิดพอได้ยินคำว่า 'รัก' ก็ค่อย ๆ เดินถอยหลังออกห่างจากบริเวณนั้น

   เขาก้าวเท้าด้วยความระมัดระวังเพื่อไม่ให้ไม้รู้ตัว น้ำตาที่มันพร้อมจะไหลอออกมาก็ถูกกักเก็บเอาไว้ รอให้ถึงที่ที่ไม่มีใครอยู่ใกล้ ๆ ค่อยปล่อยให้มันไหลรินลงมาจนหนำใจก็ยังไม่สาย

   ...นี่สินะคือเหตุผลที่ทำให้ไม้เปลี่ยนไป ความรักของไม้มันยิ่งใหญ่ยิ่งนัก ยิ่งใหญ่จนแม็กกี้ไม่อาจสัมผัสถึง เพราะไม่คิดว่าคนที่จะมาแย่งความรักของเขาไปคือสิ่งลี้ลับที่มองไม่เห็น...

   ทันทีที่แม็กกี้เดินถอยหลังออกมาได้ไกลพอสมควร เขาก็ตัดสินใจวิ่ง... วิ่งไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะไกลได้ ไปให้พ้น ๆ จากชีวิตของไม้ และถ้าเป็นไปได้เขาก็หวังว่าชาตินี้อย่าได้กลับมาพบมาเจอกันอีกเลย

   ความเสียใจส่งผลทำให้จิตของเขาอ่อนไหวถึงขีดสุด น้ำตาที่ถูกกักไว้มานานก็ทะลักล้นออกมาราวกับห่าฝน ...แม้จะรู้อยู่แล้วว่าต้องมีสักวันที่จะต้องเลิกลากันกับไม้ แม้จะพยายามทำใจมาโดยตลอด แต่พอเอาเข้าจริงเขาไม่สามารถเข้มแข็งได้อย่างที่ใจเคยคิดเลยสักนิด

   และในขณะนั้นวิญญาณร้ายตนหนึ่งที่รอเวลาเล่นงานมนุษย์จิตตกก็แสยะยิ้มออกมา มันเฝ้าเดินตามแม็กกี้ตั้งแต่ที่แม็กกี้แอบย่างกายออกมาเพียงลำพัง และเมื่อเห็นว่าตอนนี้คือช่วงที่เหมาะสมที่สุด มันก็ลงมือจู่โจมเหยื่อผู้อ่อนแอทันที








   ทางด้านของไม้...

   หลังจากที่ไม้ปลอบมิวส์ได้สักพักจนมิวส์รู้สึกดีขึ้น ไม้ก็หันไปทางด้านหลังเพื่อที่จะอธิบายทุกอย่างให้แม็กกี้เข้าใจ แต่ทว่าสิ่งที่เขาพบกลับมีเพียงร่างของก้องที่ยังนอนสลบไสลและผืนป่ากว้างใหญ่เท่านั้น ...แล้วแม็กกี้ล่ะหายไปไหน

   “แม็กกี้ ไอ้แม็กกี้!!!” ไม้ตะโกนเสียงดังลั่น พอไม่มีวี่แววของคนที่เขาตะโกนเรียก ความเครียดที่เกิดขึ้นก็แสดงออกมาทางใบหน้าอย่างชัดเจน

   “เจ้านาย...” มิวส์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่บางเบา

   “แม็กกี้หาย กูต้องตามหา" ไม้หันมาบอก แต่ก่อนที่ไม้จะวิ่งไป เสียงของมิวส์ก็ทำให้ไม้ชะงักเสียก่อน

   “เดี๋ยวเจ้านาย รอผมด้วย" พูดจบมิวส์ก็รวบรวมสมาธิก่อนที่จะเพ่งจิตไปที่ร่างของก้องที่ยังนอนหมดสติอยู่ ไม่นานมากนักสิ่งที่เขาร่ำเรียนมากับท่านเจ้าที่ก็สำเร็จผล

   นอกจากการฝึกจับสิ่งของแล้ว ท่านเจ้าที่ยังบอกเคล็ดลับในการสิงร่างของคนอีกด้วย แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นจะสิงได้ยากง่ายแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับความสามารถส่วนตัวและความผูกพันระหว่างวิญญาณกับร่างของคนที่ต้องการสิง ...กล่าวคือถ้าหากไม่มีความสามารถส่วนตัวอย่างหมอผีอารัญย์ก็จะทำให้การสิงร่างคนอื่นเป็นเรื่องยาก แต่ถ้ามีความผูกพันหรือกรรมร่วมกันกับคนที่ต้องการสิง ก็จะทำให้สามารถสิงร่างของคน ๆ นั้นได้อย่างง่ายดาย

   ร่างของก้องที่นอนหมดสติค่อย ๆ ลุกขึ้นมา ไม้ที่เห็นทุกการกระทำของมิวส์ก็ได้แต่เลิกคิ้วด้วยความฉงนเพราะว่าภาพที่เห็นเมื่อครู่คือภาพของร่างมิวส์ที่ค่อย ๆ หดเล็กลงและลอยเข้าไปยังร่างของก้อง

   “เจ้านาย" มิวส์ซึ่งอยู่ในร่างของก้องโบกไม้โบกมือต่อหน้าไม้ "ผมเอง มิวส์เองครับ"

   “มึงทำได้ยังไง" ไม้ถาม

   “ลุงเจ้าที่สอนมา" มิวส์ตอบเพียงแค่นั้น "ไปกันเถอะเจ้านาย รีบตามหาแม็กกี้เถอะ"

   “เออ"

   แม้จะยังมีข้อสงสัยมากมาย แต่ไม้ก็ยอมแต่โดยดีเพราะหน้าที่ที่สำคัญกว่าในตอนนี้คือการตามหาแม็กกี้ให้พบ

   ในขณะที่วิ่งตามหาอยู่นั้น... มิวส์ก็พยายามเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ไม้ฟัง จนกระทั่งถึงตอนสำคัญ

   “เจ้านาย... หลังจากที่กลับไปหอพัก ผมอาจจะไม่ได้อยู่กับเจ้านายแล้วนะ" อาจเป็นเพราะไม้มัวแต่ห่วงแม็กกี้และวิ่งนำหน้าด้วยความฉับไวเลยทำให้ไม้จับใจความที่มิวส์พูดได้ไม่หมด

   “เออ ๆ" ไม้ตอบแบบไม่ใส่ใจเท่าไรนัก ได้ยินเสียงของมิวส์ก็จริงแต่มันไม่ได้เขาไปในสมองแล้วผ่านกระบวนการคิดและตีความถึงคำพูดเหล่านั้นเลยสักนิด

   “เจ้านาย...” มิวส์เอ่ยเสียงสั่นเมื่อเห็นว่าเจ้านายของตนยังคงวิ่งต่อไปและไม่หันมาสนใจในสิ่งที่ได้พูดออกไปเลยสักนิด มิวส์คิดว่าบางที... 'ปัญหาทุกอย่างมันคงใกล้จะจบลงเต็มทนแล้วล่ะ'





จบตอน ^^ ไม่ได้ลงนาน แฮ่ๆ ขอลงเต็มๆหน่อยนะครับ

[Mr.กุ๊กกู๋]

คุยกับคนอ่านครับ

คุณ @Lucifer_Prince@ :: มาแล้วนะคร้าบ T^T ขออภัยที่ให้รอนาน หมอผีไปช่วยแล้วเน้อ แต่ก็ต้องแลกกับ...... 
คุณ iamnan :: เอิ๊กๆ มาเต็มเลย T^T แต่ทำไมหมอผีต้องทำถึงขนาดนี้เพื่อมิวส์ก็ไม่รู้ 
คุณ kasarus :: 555 ที่ต้องเรียกไม้เพราะ ไม้จะได้มาช่วยครับ T^T และต่อบทได้ กรั๊กๆๆๆ
คุณ maemix :: T^T ไม้ดันรู้เรื่องสะด้วยครับ (ไม้สัมผัสได้ ) เอิ๊กๆ
คุณ NJnobu :: ดื้อด้านจนเป็นเรื่องเลย T^T สรุปพระเอก นายเอกเรื่องนี้หลังๆมาคะแนนตกฮวบๆ เพราะความเอาแต่ใจของตัวเอง 
คุณ jamlovenami ::  แสดงความคิดเห็นแบบอินๆแบบนี้เค้าชอบ เหอๆๆ (ชอบให้ตัวละครโดนด่า) เวณกรรม 
คุณ mentholss :: T^T ท่านหมอผีไม่อยู่ให้จับลงหม้อแล้วจ้า 
คุณ pannixz :: ไม้กลับมาแล้วน๊าาา
คุณ มยอนฮวา :: ไปอยู่กะวิญญาณด้วยกัน มามา คิคิ
คุณ MildMate :: ช่วยก้องคนเดียว ยัยคฑาทองยังไม่ทันตั้งตัว พอเข้าไปอีกรอบ หึหึ ยัยนั่นตั้งตัวได้แล้ว T^T เสร็จเลยคุณหมอผี ตอนใหม่มายาวๆแล้วน๊า (คิดว่าน่าจะยาว แหะๆ)
คุณ mukmaoY :: T^T คุณหมอผีอารัญย์ไม่อยู่จับมิวส์ถ่วงแล้วอ่าจิครับ
คุณ rthit170530 :: มาแล้วครับผม ^^
คุณ Feuy_qty :: เย่!!! มีคนหลอนฉากนี้ด้วย T^T นึกว่าจะไม่มีใครนึกภาพออกตามซะแล้ว คิคิ
คุณ ApoStrOfhYs :: อุ๊บบส์ โดน!!! ไม้อย่าลังเลมากเพราะจะทำให้ไม่เหลือใคร  คำนี้บอกใบ้อะไรบางอย่าง
คุณ 2pmui :: โหดดดด!!! ตบนายเอกให้กบาลแยก โหดมาก ฮ่าๆๆๆ แต่พอไปอ่านดูอีกรอบ - - มันน่าตบจริงๆครับ กร๊ากๆ
คุณ Lily teddy :: ตอนนี้ฮีโร่คือคุณหมอผีครับ T^T ก้องแทบไม่มีบทบาทเลย  และคุณหมอผีจะเป็นฮีโร่ในความทรงจำเราตลอดไป T^T 
คุณ knightprince :: อ่าา ขอบคุณคร้าบ ^^ ดีใจที่มีคนมาตามอ่านเพิ่ม คิคิ ใกล้จบแล้วเหลืออีกนิดเดียวยังไงช่วยติดตามต่อด้วยนะครับ แฮะๆ  สรุปใครจะคู่ใคร และแม่มิวส์อยู่ไหน ตอนจบเรื่องเฉลยทุกอย่างครับ


ปล.ขอให้ทุกๆท่านสนุกกับการอ่านนะครับ 

[2pmui]

ใกล้จบ หรือปัญหาใหม่มันงอกมาอีกเพียบละนี่ 
สงสารคุณหมอผี

[pannixz]

ถามปุ๊บก็กลับมาปั๊บ
ไม้ท่าจะตายยาก
แต่แม็คกี้ไม่แน่แฮะ
ใกล้จบแล้วใช่ม้ายยยยย??
มาต่อไวๆนะคะ 

[mentholss]

กรี๊ดดดดด พระเอกของช้านนนนน
สลายร่างไปซะแล้ววววว

เฮ้อออ และแล้วงานใหม่ก็งอกออกมาอีก

[Feuy_qty]

แอบคิดว่าอิตาหมอผีก็น้องผีคานทองมีซัมติงกันนะ
ไม่งั้นอิตาหมอผี คงไม่ลงทุนเอาตัวเข้าแลก(?)
พี่แกแมนมากๆ อ่ะบอกเลย แอบปลื้มนิดนึง
แล้วนี่ยังต้องลุ้นไปช่วยแมกกี้อีก *เตรียมเกาะเมาส์แน่นๆ 
 

ง่าาาาาา ใกล้ถึงเวลาที่มิวส์จะต้องไปแล้วสินะ
ระหว่างมิวส์กะไม้ ไม่ใช่ความรัก แต่เป็นความผูกพันธ์กันมากกว่า
แต่จะยังไงการลาจากมันก็เจ็บปวดอยู่ดีอ่ะเนอะะ *เตรียมตะเกียบรอมาม่า 

(นี่ก็หลายเตรียมมาก 555)

[maemix]

สงสารแม็กกี้ ฟังไม่จบความ น้อยใจไม้ไปเลย
จะโดนวิญญาณร้ายทำไรมั้ง น่ากลัวจริง

ไม้เจอมิวส์ลืมแม็กกี้  ห่วงมิวส์ลืมแฟน โบกสักที

[MildMate]

  ขนลุกง่ะ เมื่ออ่านถึงช่วงที่หมอปักเข็มลงบนหน้าอกคฑาทอง
แล้วขนลุกระรอกสองเมื่อรู้ว่าหมอยอมรับกรรมทั้งหมดแทนนาง

รู้สึกเศร้า  หดหู่จัง พ่อพระเอกชั่วคราว(หมอ)ก็หายไปแล้ว

ส่วนมิวส์รู้ความจริงแล้ว ก็เศร้าอีกเพราะไม่นานมิวส์ก็ต้องไปแล้วเหมือนกันใช่มั๊ย?
สงสารแม็กกี้ ฮีเอ่อ เข้าใจผิดไปแล้วหล่ะ  แต่ก็พอจะเข้าใจแกนะ เพราะแกได้แต่ฟังที่ไม้พูดอย่างเดียว ไม่ได้ยินที่มิวส์พูด
และสุดท้ายน้อยใจแทนมิวส์  ไม่ฟังกันบ้างเลยนะไม้ 

ตอนนี้หลากหลายอารมณ์ด้านลบ  ฮ่าๆๆ  สนุกและอินตามมากอ่ะ

ขอบคุณจ้า  รอที่จะได้อ่านบทสรุปน๊า

ปล. เอาอีกแล้ว มันเอาอีกแล้ว เมื่อไหร่ที่จิตใจอ่อนแอ มันมาทุกที  ฮ่าๆๆๆ
 

[jamlovenami]

อร๊ายยย ทำไมยิ่งอยู่มันยิ่งเศร้า(วะ)คะ 

ไม่รู้เรื่องนี้ใครน่าสงสารที่สุด เอาเป็นว่าให้(ใจ)ทุกคนน่าสงสารหมดเลยละกัน 

มาอัพต่อนะค๊ะ ไรต์ รักฝุดๆ น่ารักอ๊างงงง

[mukmaoY]

คนเขยนหายไปไหนมาหนอนี่

หตุการณ์มันช่างวุนวาย ทุกคนเหนื่อยกันหมด ทั้งกายทั้งใจ
แม็กกี้ก็น่าสงสาร จริงๆรอฟังสักหน่อย
แต่คงเพราะจับพิรุธ ใจแกว่งมานาน เลยช็อคไปหน่อย

ไม่รู้ตอนจบเรื่องนี้เลย ไม่อยากคิดอ่ะ
เพราะรักทุกคน

[@Lucifer_Prince@]

ค้างอ่าคนแต่ง  #ซาบซึ้งในความเสียสละของหมอผีอารัญย์จริงๆ  ส่วนแม็กกี้ก็  ไม้กะมิวส์ไปช่วยให้ทันน้า  เดี๋ยวแม็กกี้ตายแล้วยุ่งอีก  รอตอนต่อไปนะคัฟคนแต่ง  ขอบคุณคัฟ^^

[rainiefonnie]