เป็นของน้องเถอะพี่จ๋า...
บทที่ 6 พี่ไม่ลอง...น้องไม่รู้ +18 ...[1]
ผ่านพ้นวัน ‘โดนยา’ ที่แม้แต่ริงเองก็ไม่รู้ว่าพี่จ๋าโดนยาอะไร ไปเกือบปี เกือบปีที่เรื่องมันผ่านไปถึงกระนั้นสถานะภาพและความโสด ของนู๋ริงมันก็ยังคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ..
เจ้ากระต่ายยังคงแอบมองพระจันทร์ดวงโต กล้ามใหญ่ มองพระจันทร์ยิ้ม มองพระจันทร์อาย และสุดท้ายก็แอบมานั่งร้องไห้โฮในห้องน้ำ เมื่อพวกดาวๆ ดูมๆ เข้าไปใกล้และหัวเราะต่อกระซิกกับพระจันทร์ ของนู๋ริง
..ความจริงพี่จ๋าก็ไม่ได้รังเกียจอะไร ซ้ำออกจะใจดี แต่ก็นั่นล่ะ ยิ่งพี่จ๋าดี ยิ่งพี่จ๋ายิ้ม ริงยิ่งอยากร้องไห้ ...
.
.
.
.
พระเอกในหนังสือการ์ตูนภาคทฤษฎีที่อีเพิ้ลๆ เอามาให้ แม้จะกล้ามไม่ใหญ่เท่าพี่จ๋า แต่ก็พอพาน้องริงเข้าโลกมโนในห้องน้ำได้แบบเฉียดฉิว ...
.
.
.
หัวใจแอบเต้นแรงในตอนที่ริงกล้าที่จะทำตาม ..
ปลายลิ้นถูกแลบออกมาเล็กน้อยแล้วลองเลียเข้าที่นิ้วมือตัวเอง ...แค่คิดตามภาพการ์ตูนที่น่าอาย หัวใจริงก็ยิ่งเต้นระส่ำ หลับหูหลับตาเลียแล้วมโนไปว่า นี้เป้นของพี่จ๋า จากนิ้วชี้ค่อยๆ เพิ่มนิ้วกลางแต่พอกะขนาดนิ้วนางมันเลยเพิ่มขึ้นมาอีกนิ้ว ..
อร้าย.....
แต่คิดเรื่องน่าอายส่วนกลางก็ร้อนวาบ...มันวูบวาบแบบแปลกๆ ใจหนึ่งอยากหยุดเรื่องแบบนี้แต่อีกใจหนึ่งมันก็อยากลองอยากรู้ อยากคิดว่า ..ถ้าเป็นพี่จ๋าที่เข้ามาในตัวริง..ความรุ้สึกจริงๆ จะเป็นยังไง ?
...โฟมล้างหน้าสูตรเย็นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ริงคิดถึง ..
ส่วนไอ้สิ่งแรกมันหายไปกับสมองโล่งๆ ยามที่ต่อมไร้ท่อมันจ่อฮอร์โมนอะไรก็ไม่รู้ใส่สมองน้อยๆ ของริง สองมือไม่น้อยปั่นควบอยู่นาน นานพักใหญ่ๆ ที่อะไรต่อมิอะไรในหนังสือมันกล่อมให้ริงเริ่มที่จะอยากทำมากขึ้นไปกว่าจินตนาการที่ว่านิ้วทั้งสามเป็นพี่จ๋า ..
อยากได้..
อยากโดน...
อยากให้พี่จ๋าคนนั้นมาบอกรักด้วยร่างกาย ...
.
.
.
...ริงไม่รู้นะว่าริงกำลังจะเป็นบ้าเป็นบออะไร ..
ริงรู้แค่ว่า ในตอนที่ริงบีบโฟมใส่มือแล้วค่อยๆ ลูบทาทางช่องทางที่อยากให้พี่จ๋าเข้ามา แรกๆ มันร้อนวูบ...ก่อนจะเสียววาบๆ ช่องทางมันรัดนิ้วแบบแปลกๆ ความรู้สึกมันเหมือนห้ามยั้งไม่ได้ ..ริงกลั้นหายใจเสียจนเหงื่อตก...
.
.
.
เย็นแต่ร้อน ..
ไอ้ท่อนๆ ดุ๊กดิ๊กได้ที่อิเปิ้ลมันยัดใส่มือมาให้เมื่อวาน..ริงกำลังจะเอามันสอดใส่เข้าไปแทนที่ของจริงอย่างพี่จ๋า..
.
.
.
**
... “เป็นไงล่ะอีริง?”
.
.
.
น้ำเสียงเสียดแทงมาจากหนึ่งในแก็งค์นางฟ้าพยายม ริงพยายามมองเพดานสีหมองๆ แล้วลองมองข้างๆ รอบๆ ทุกคนในแก็งค์อยู่ครบหมด.. อยู่คบแม้กระทั่ง ..
.
.
.
.
...ดิลโด้ ดุ๊กดิ๊กได้ที่เป็นสิ่งสุดท้ายที่อยู่กับริง..
.
.
.
“อีเจ้???”
.
.
.
“มึงหมกมุ่นมากไปนะริง...อีห่า...ใครสั่งใครสอนให้มึงชักว่าวเล่นกะดิลโด้แล้วเสือกหน้ามืดในห้องน้ำ???!!!”
เสียงเจ้อนันต์มันฟังดูเหนื่อยใจพิลึก...
แต่ก็เพราะไอ้เสียงพิลึกๆ นั้นล่ะที่มันทำให้ต่อมความทรงจำของริงเด่นชัดขึ้นมาได้ ..
.
.
.
... “แม่คงศักดิ์...อย่าบอกนะว่าริงเป็นลมในห้องน้ำ???!!”
ถึงคำตอบจะไม่มีมาตรงๆ แต่ไอ้อาการพยักหน้าช้าๆ แล้วถอนหายใจเฮือกของเหล่าเพิ้ลๆ มันก็ทำให้ริงหน้าชาเห่อ
“..ละ..แล้วใครเป็นคนเจอริงล่ะจ๊ะ?”
.
.
.
.
“อย่าบอกนะว่า?”
.
.
.
.
....ชั่วโมงนี้ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากหรอกนะ แต่ริงก็พอจะเดาได้ลางๆ ว่า การที่พี่จ๋าขึ้นมาอยู่ห้องนี้ด้วย คงไม่ใช่เรื่องที่พี่แกจะขึ้นมาหายืมน้ำตาลหรือกาแฟ ..
คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายที่ไม่อยากนึกถึงในสภาพที่ตัวเองเลือดกำเดาไหลพร้อมๆ กับอาการเกร็งยามคิดจะใช้ดิลโด้ของอีน้องเปิ้ลเปิดซิง...
.
.
.
แค่คิดภาพนั้นว่าอีพี่จ๋ามันเห็นของๆริงไปไหนต่อไหน ความอาย ความเสียใจ ความรู้สึกอะไรต่อมิอะไร ที่มันอัดแน่นในใจ มันก็ทำให้ นู๋ริงก็แหกปากร้องไห้ได้แบบฟ้าถล่ม!!!!
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] ...หวานๆ... - เป็นของน้องเถอะพี่จ๋า [1]-20/7/57-ภาคปฏิบัติ +18 (อ่าน 46727 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก