Chapter 5 ฉัตร
“ฉัตร”
“อื่อ”
“เค้ากลัวจัง”
“พี่ก็กลัว”
วันที่ต้องนอนด้วยกันครั้งแรก วันที่พ่อกับแม่ลงความเห็นว่า เด็กน้อยทั้งสองโตเกินกว่าที่จะมานอนเบียดอัดกันบนเตียงร่วมกับพ่อและแม่ เตียงไม่ได้เล็กเกินไป หากแต่เด็กทั้งสองนั้นต่างก็โตขึ้นทุกวัน...
ใครเล่าจะนอนรวมกับพ่อแม่ไปตลอดชีวิต....ถ้าบ้านของคุณไม่ได้อัตคัด ถึงขั้นต้องอาศัยซุกหัวนอนในห้องเช่าสี่เหลี่ยมขนาดเท่ารังหนู ไม่มีหรอก...
ตอนนั้นเป็นช่วงฤดูฝน แล้วตอนนั้นบ้านของฉัตรก็ไม่ได้กันเสียงจากภายนอก ฟ้าแลบแปลบปลาบ ส่งเสียงคำรามอย่างน่ากลัว นอกหน้าต่างบานใส(ที่ไม่ใช่กระจกนิรภัยแบบกันเสียง) มองเห็นความมืดดำที่เข้าปกคลุมได้อย่างชัดเจน เด็กน้อยทั้งสองต่างจินตนาการกันไปต่าง ๆ นานา ก้อนเมฆสีม่วงเข้มดูน่ากลัว ในแต่ละครั้งที่ท้องฟ้าสว่างวาบจากแสงของสายฟ้า....
“ฉัตร....คุณลุงสวรรค์กำลังโกรธใช่มั้ยที่เค้าชอบแกล้งตัว ลุงสวรรค์จะมาเอาตัวเด็กดื้อขึ้นไปบนฟ้าอย่างที่แม่บอกใช่มั้ย”
“เกล้าก็รู้ว่าแม่แค่หลอก”
“ถ้านอนกับพ่อ....พ่อจะกอดเค้าเอาไว้....ฉัตร....ตัวกอดเค้าได้มั้ย”
“ได้”
“กอดสิ....กอดแน่น ๆนะฉัตร”
เด็กชายทินกรหลับตาปี๋ ตอนที่ฟ้าผ่าดังเปรี้ยง!!! ซุกตัวเข้าในอ้อมแขนของพี่ชาย พยายามอุดหู และพยายามข่มตาหลับ...
พี่ก็กลัวนะเกล้า....
แต่พี่จะปกป้องนายเอง....
ในที่สุดน้องชายก็หลับไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้แต่เสียงคำรามของท้องฟ้า และดวงตาที่เบิกกว้างอย่างตื่นกลัวของฉัตร
.
.
.
.
.
“ฉัตร”
“อื่อ”
“ทำไมไม่กินให้หมดล่ะ....ชอบกินเนื้อไม่ใช่เหรอ”
“มันเป็นมันน่ะ....พี่กินมันไม่ได้....มันจะอ้วก”
ฉัตรกับน้องนั่งกินข้าวกันอยู่ในศูนย์อาหารของมหาวิทยาลัย พวกเขาเรียนเสร็จแล้ว แล้ววันนี้ก็ไม่มีเรียนในช่วงบ่าย แต่ยังไม่สามารถกลับได้ เพราะข้างนอกนั้นฝนตกหนัก และมีลมพายุพัดกระหน่ำ สองพี่น้องจึงเปลี่ยนมาหาอะไรรองท้องในมหาวิทยาลัย แทนที่จะไปกินกันในห้างสรรพสินค้าอย่างที่ตั้งใจเอาไว้
มองออกไป....มองออกไปข้างนอก....ป้ายประชาสัมพันธ์ถูกลมพัดจนล้ม
ฉัตรอยากได้น้องชายคนนั้นคืน....น้องชายคนที่อ้อนฉัตรในวันที่ฟ้ากระหน่ำ....ไม่รู้สิ ก็แค่อยากจะทำหน้าที่พี่ ให้สมกับที่เกิดมาเป็นพี่....
พอโตขึ้น เกล้าของฉัตรก็ไม่กลัวเสียงคำรามของฟ้า หรือว่ากลัวแต่พยายามข่มใจเอาไว้ก็ไม่รู้สินะ...
“นั่งด้วยคนสิแฝด”
“ห่า....พวกกูไม่ใช่แฝด”
“ดูจากหน้าแล้ว....มึงแซงพี่มึงไปเยอะแล้วนะไอ้เกล้า”
“ก็ฉัตรมันไม่โตนี่หว่า”
หินคือเพื่อนของเกล้า.....แต่ไม่ใช่เพื่อนของฉัตร ฉัตรไม่สามารถมีเพื่อนได้ เขาถูกสั่งให้ทำตัวห่างเหินกับหิน หินที่ชอบเข้ามาหยอกล้อ เข้ามาแหย่
ฉัตรอยากเป็นเพื่อนกับหิน เพราะหินดูเป็นคนดี แววตาของหินอ่อนโยนเหมือนแววตาของพ่อ....ไม่ใช่เกรี้ยวกราดเหมือนสายตาของเกล้า
แถมบ้านหินยังเป็นค่ายมวย ฉัตรอยากเรียนมวย จะได้เอาไว้ต่อสู้กับน้อง
ถ้าเป็นอย่างนั้น....ถ้าสามารถสู้ได้....อิสระอยู่เพียงแค่เอื้อมมือ
ฉัตรเคยคิดจะสู้ แต่ทำได้แค่คิด ฉัตรรู้ตัวว่าเขาทั้งขี้ขลาดและอ่อนแอ...
อยากตะโกนใส่หน้าน้อง ว่าสิ่งที่น้องทำมันผิด ถูกทารุณด้วยวิธีอื่นยังดีเสียกว่า ถูกต่อยถูกเตะฉัตรก็ว่ายังพอรับได้....
แต่ไม่ใช่แบบนั้น....แบบที่น้องทำกับฉัตร....พี่น้องไม่ทำกันแบบนั้น มันเป็นบาป พี่น้องไม่ควรจะ....
“ฉัตรมึงคิดอะไรอยู่วะ หน้าเครียดเชียว”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า...มันคงง่วง...อยากกลับไปนอนนั่นแหละ ใช่มั้ยฉัตร”
ฉัตรไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น เสียงหัวเราะของน้องแว่วเข้ามาในหู แต่เดี๋ยวก็ถูกกลบด้วยเสียงพูดคุยกันอย่างเซ็งแซ่ของเหล่านิสิตคนอื่น ๆ
ช่วยเราด้วยหิน....ช่วยเราด้วยใครก็ได้....
.
.
.
.
.
.
“พี่เป็นสิวเม็ดนึงแน่ะ....แอบเอามือไปถูกหน้าอีกแล้วล่ะสิ”
“อื่อ”
“พูดอย่างอื่นบ้างก็ได้นะ ถ้าไม่เป็นการฝืนใจจนเกินไปน่ะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะเกล้า พี่อยากพูดสิ....แต่พี่กลัวพูดจาไม่ถูกหูเกล้า แล้วเกล้าก็จะโกรธพี่อีก”
“เสียงพี่สั่นนะ เหมือนคนกำลังโกหก”
“โธ่เกล้า....”
“พี่นี่มันน่ารักจริง ๆ”
ฉัตรและเกล้า...กำลังแช่น้ำในอ่าง มือใหญ่ ๆของเกล้าที่ใหญ่จนเกือบจะมิดหน้าของฉัตร กำลังลูบไล้ใบหน้าของฉัตร จับหันซ้ายทีขวาที
“ตอนประถมเป็นยังไง ตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิม ไม่ได้โตขึ้นเลยซักนิด มิน่าล่ะ....ถึงได้มีคนมาเอ็นดูพี่เต็มไปหมด”
“ไม่ดีเลยเนอะเกล้า”
“ใช่....ไม่ชอบเลย....นี่...พี่ว่าเค้ากรีดหน้าพี่ให้เป็นแผลดีมั้ย คนจะได้เลิกสนใจพี่”
“ไม่เอานะเกล้า”
“พูดเล่นหรอกน่า ทำไมต้องทำหน้าตกใจแบบนั้น ตัวก็รู้...ว่าเค้าทำร้ายตัวไม่ลงหรอก เคยรุนแรงกับตัวที่ไหน เคยเหรอ?”
“ไม่เคย”
“โกหกอีกแล้ว”
“เปล่านะ”
“แสดงว่าชอบที่เค้าทำสินะ”
“.......”
“อย่าเงียบสิ”
“ก็ไม่รู้จะตอบอะไร”
“ไอ้หินน่ะ.....เหมือนมันจะชอบพี่นะ....ดูก็รู้ ขนาดว่าพี่ไม่สนใจมันนะ....หรือว่าสน?....แต่ทำเป็นไม่สนใจ...หืม?.....”
“ก็เกล้าสั่ง”
“ถ้าไม่สั่งก็จะสนิทกับมันล่ะสิ อยากนอนกับมันสินะ ถ้าไม่ถูกบังคับคงมีความสุขมากกว่านี้ล่ะสิ”
“โธ่เกล้า”
“โธ่เกล้า....อย่าเกล้า.....ไม่เอานะเกล้า....กูถามจริง ๆเหอะ มึงแมร่งปัญญาอ่อนหรือเปล่าวะฉัตร โตเป็นควายแล้วนะมึงน่ะ ยังจะทำตัวเป็นเด็กน้อยขี้กลัวอยู่นั่น ทำไมไม่สู้เค้าล่ะ ต่อยเค้ากลับสักสองสามหมัดสิ ทำสิ”
ทินกรจับมือพี่ชายเขย่าไปมา ยกขึ้นมาชกใบหน้าของเขา
“กูบอกให้ต่อยกูไงไอ้ฉัตร!!!”
“ไม่เอา”
“ต่อยสิ!!!!”
ผลั้วะ!!!!!!
มือข้างที่ว่างของฉัตรซัดเข้าเต็มแรงที่ขมับของน้อง แรงจนใบหน้าอีกทางของทินกรเซไปกระแทกกับผนังห้องน้ำ วูบหนึ่ง....แววตาของฉัตรวาวโรจน์ราวกับสัตว์ป่า
“ทำดีมาก....เลือดเค้าออกเลยดูสิเห็นมั้ย”
“พี่ขอโทษ....ก็เกล้าสั่งให้ต่อย”
“เด็กไม่ดี....พี่ทำเค้าเจ็บนะดูสิ....จะรับผิดชอบยังไงล่ะเนี่ย”
ในที่สุดวันนี้....น้องของฉัตรก็หาเรื่องแกล้งกันได้อีกตามเคย.....
.
.
.
.
.
(end)
โรคจิตพอไหมตอนนี้....ยังจะมีใครว่าพี่ฉัตรของเราอีกไหม...ถ้าเป็นพวกคุณล่ะ?...เพื่ออิสระแล้ว คุณสามารถฆ่าใครสักคนได้หรือเปล่า....
แล้วจริง ๆฉัตรรักหรือเกลียดเกล้ากันแน่
To be con นะ แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้า กับไดอารี่ของเด็กจิต
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
