หัวข้อ: [Pontz x Joe]Forgotten Love รักที่ถูกลืม II:ฝากนิยายเรื่องใหม่หน่อยค่า:15/05/20

[SourJeed]

นั่งอ่านไปฟินไป -....- มาอัพไวๆนะคะ ><~

[loveaaa_somsak]

ตอนนี้ อารมณ์แบบสบายๆ

[Redz]

โดนชะนีจอยสวมรอยโฮะๆๆๆๆ 

[hotladyanyavee]

เฮ่อ กลัวใจน้องป๊อนซ์ในการหาคำตอบ กลัวว่าน้องจะร้ายใส่โจ
เพราะแค่นี้น้องโจก็เจ็บมากพอแล้ว หรือต้องเจ็บเจียนตายกันหว่า
เราสงสัยว่า ครอบครัวป๊อนซ์คงต้องเก็บทุกสิ่งที่เป็นของโจออกไป เพราะไม่งั้นต้องมีของที่ทำให้ป๊อนซ์จำโจได้ ในเมื่อโจไปหาป๊อนซ์บ้านบ่อย ค้างบ่อย สงสารน้องโจอะ เจ็บแทนอะ

ปล.มาอ่านช้า เพราะภูมิแพ้ขึ้นตา  เพิ่งหายอะ คอก็แสบไปหมด เฮ่อ ชีวิตฉัน

[banabasz]

มาต่อไวไวๆนะคับบบบบบ
     แต่แอบกลัวๆอยู่นะ เพราะเดี๋ยวก็ต้องมีแจงออกมาแย่งป๊อนด้วยแน่ๆเลยอะ เค้าสงสารโจ 

[Nus@nT@R@]

ชีสิตโจหลังจากไม่มีป๊อนซ์มันเศร้าแท้เหลา

[snowboxs]

อืมป๊อนซ์เริ่มสับสนแล้วซินะ
แต่ก็ไม่เท่าไรหรอก เพราะตอนนี้
ป๊อนซ์เองก็รู้สึกดีกับแจงไปแล้วนี่
เด๋วโจก็จะชิน และเริ่มทำใจได้เนอะ

[sudchick_z]

มาอัพเร็วๆนะค่าาาาาาาาาาาาาาา
♥ คนเขียนมากมาย ติดตามตั้งแต่เรื่องแรกเลยนะจะบอก ฮี่ๆๆ
รอต่อไป ด้วยใจรัก

[jum]

สงสารโจอ่า
ป็อนซ์จำได้ซะทีเถอะนะ
คนเขียนอย่าให้ป็อนซ์ทำอะไรโจมากนะ
 

[hotladyanyavee]

มารอป๊อนซ์กะโจค่ะ อยากให้กลับมาหวานเหมือนเดิม

[katiezz]

Special  เหงา...

[Pontz x Joe]




[Joe]





บางครั้งการที่ต้องใช้ชีวิตโดยลำพังมันก็ทำให้ผมแอบเหงาเหมือนกันนะ..

สองสามวันมานี้ผมต้องเดินไปเรียนคนเดียว   กินข้าวคนเดียว   และแม้แต่นอนก็ยังนอนคนเดียว...

 “โจ ไปเรียนได้แล้ว” เสียงเพื่อนในห้องบอกเมื่อเห็นว่าผมนั่งนิ่ง ทั้งๆที่จบคาบมาได้หลายนาทีแล้ว

“อืมๆ” ผมตอบรับนิ่งๆก่อนจะเก็บกระเป๋าและเดินไปหยิบรองเท้าแล้วเดินไปเรียนตามหลังคนอื่นๆ

เหตุผลที่ผมเป็นแบบนี้ ก็มีอยู่แค่อย่างเดียว....


.....ป๊อนซ์.....



เมื่อสามวันที่แล้ว


“อาทิตย์นี้กูไม่อยู่นะมึง” ป๊อนซ์พูดในขณะที่เรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่

“อ้าว ไปไหนอ่ะ?” ผมชะงักก่อนจะเงยหน้าขึ้นถามป๊อนซ์ด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

“กูต้องไปงานรับปริญญาพี่ป่วน” ป๊อนซ์ตอบเสียงเบา แต่จ้องผมกลับด้วยสายตาที่สื่อถึงความเป็นห่วงอย่างไม่ปิดบัง

“อืมม โชคดีล่ะ อย่าลืมซื้อขนมมาฝากกูด้วยนะ” ผมพูดทีเล่นทีจริงพร้อมกับส่งยิ้มบางๆไปให้ป๊อนซ์

“มึงอยู่ได้นะ” ป๊อนซ์ถามขึ้นมาอีกครั้ง

“ได้ดิ โห แค่นี้สบายๆเว้ย” ผมพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะแต่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาป๊อนซ์ตรงๆ

“แม่ง กูไม่ไปแล้วดีกว่า” ป๊อนซ์มองผมอย่างชั่งใจก่อนจะพูดออกมา

“เฮ้ยย บ้าเหรอมึง พี่มึงรับปริญญานะเว้ย” ผมพูดพร้อมกับดึงไอโฟนในมือมันมาเก็บไว้เพราะมันกำลังจะเอาไอโฟนขึ้นมาโทรหา
พี่ปิ๊ปพี่สาวของมัน

“แต่กูไม่สบายใจเลยอ่ะ” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือของผมข้างเดียวกับที่กุมไอโฟนเอาไว้

“กูอยู่ได้จริงๆ”

.......


อยู่ได้น่ะใช่   

แต่ใครจะไปคิดว่ามันจะเหงาขนาดนี้...



Rrr

ไอโฟนในกระเป๋ากางเกงของผมสั่นขึ้น

-Pontz^^-

ผมกดรับสายแทบจะทันที

“ฮัลโหล”

(เป็นไงบ้าง?) เสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงของป๊อนซ์ถามมา

“ก็โอเคอ่ะ งานเยอะโคตรเลย แล้วแบบครูแม่งให้ใบงานอย่างเยอะอ่ะ กูถือกันจะไม่ไหวอยู่แล้ว แต่ก็นะ ใกล้สอบแล้วนี่หว่า มันก็
ต้องเป็นแบบนี้เป็นธรรมดาแหละเนอะ...” ผมพูดออกไปยาวเหยียดก่อนจะหยุดชะงัก เมื่อรู้ตัวว่ามันดูมากเกินไป

(....) ป๊อนซ์ยังเงียบเหมือนจะรอฟังคำพูดของผม

“เอ่อ..คือ..โทรมาอะไรรึเปล่าเนี่ย??” ผมตัดสินใจถามไปเมื่อเห็นว่าป๊อนซ์เงียบไปนาน

(โจ พรุ่งนี้กูจะกลับแล้วนะ) ป๊อนซ์พูดด้วยน้ำเสียงเครียดๆ

“อ้าว ทำไมรีบกลับจังอ่ะ ไม่อยู่เที่ยวต่อกับพี่ๆมึงอีกหน่อยวะ”

(กูคงไม่มีอารมณ์ไปเที่ยวอยู่หรอก ถ้ามึงอยู่แบบนี้) ป๊อนซ์พูดออกมานิ่งๆ ด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

“กูอยู่ได้” ผมพูดออกไปเบาๆ พร้อมกับพยายามกลอกตาไปไหนเพื่อกลั้นน้ำตาเอาไว้

(เหงามั้ยโจ?) ป๊อนซ์เหมือนจะไม่ได้สนใจคำพูดก่อนหน้านี้ของผมแม้แต่น้อย

“...” ผมไม่ได้ตอบ แต่กลับเม้มปากจนแน่น

(เหงามากมั้ย?)

“ป๊อนซ์..”

(กูไม่อยู่มึงเดินไปไหนมาไหนกับใคร?)

“เดินกับพวกในห้องไง เยอะแยะ” ผมพูดเสียงเครือๆพร้อมกับปล่อยให้น้ำตาที่กลั้นอยู่นานไหลออกมา

(ตอนนี้มึงอยู่กับใคร?)

“ฮึก..คนเดียว”

(‘ไอ้ป๊อนซ์มาถ่ายรูปเร็วว’) เสียงตะโกนของพี่ป่วนดังขึ้น

“มึงไปถ่ายรูปเหอะป๊อนซ์ แค่นี้ก่อนนะ กูต้องเข้าเรียนแล้วอ่ะ”

(ดะ..เดี๋ย..) ผมพูดออกมาอย่างรวดเร็วก่อนจะตัดสายมันทันที

เพราะถ้าผมได้ยินเสียงมันนานกว่านี้ผมคงจะทนไม่ได้แน่ๆ





“โจเย็นนี้พวกกูคงไม่ได้อยู่กินข้าวด้วยนะ” ไอ้ลิ้มพูดขึ้นในขณะที่เดินสวนกันตอนเปลี่ยนคาบเรียน

“อ้าว พวกมึงไปไหนกันอ่ะ??”

“วันนี้พวกกูไปแข่งบาสกันอ่ะ มึงจะไปมั้ย?? เดี๋ยวกูไปลงชื่อให้” ลิ้มถามพร้อมกับแสดงสีหน้าเป็นห่วง

“กูจะไปทำไม กูไม่ใช่พวกในทีมบาสซะหน่อย กูไม่ไปดีกว่า” ผมพูดก่อนจะยิ้มบางๆไปให้

“แน่ใจนะ?” ลิ้มถามผมอีกครั้ง

“แน่ดิ ไปเรียนได้แล้วไป” ผมตอบก่อนจะดันหลังลิ้มให้เดินไปเรียนอีกทางนึงที่ตรงข้ามกับทางที่ผมจะไป

นี่ดิ เหงาของจริงเลย ฮ่าๆๆ ...



Rrr

ไอโฟนของผมสั่นขึ้นข้างๆหูปลุกผมให้ตื่นขึ้นหลังจากที่ผมนอนตั้งแต่กลับมาจากโรงเรียน

อืมม  นี่ก็หกโมงกว่าๆแล้ว

ก็ว่า  ทำไมหิวจัง..

-Pontz^^-

ผมยิ้มบางๆให้กับสายที่เรียกเข้าก่อนจะกดรับแล้วยกขึ้นมาแนบหู

(ฮัลโหลทำไรอยู่?)

“เพิ่งตื่นตอนที่มึงโทรมาเนี่ยแหละ”

(อ้าว เพิ่งตื่นตอนนี้อ่ะนะ แล้วไปกินข้าวยังเนี่ย?)

“ยังๆ”

(แล้วไม่หิวรึไง?)

“หิวดิ เนี่ยว่าจะกินมาม่าสักคัพ กูซื้อมาตุนไว้เยอะ” ผมพูดกับป๊อนซ์ไป มือก็เลือกมาม่าคัพในตู้ไปด้วย

(ไปกินข้าวเลยโจ)

“ไม่เอาอ่ะ”

(โจ!)

“กินมาม่าก็ได้” ผมพูดเสียงค่อยๆก่อนจะเม้มปากอย่างขัดใจ

(ไปกินข้าว  อย่าต้องให้พูดซ้ำนะ) ป๊อนซ์พูดขู่เสียงแข็ง

“ไม่ใช่ไม่อยากกิน แต่กูไม่รู้จะไปกินกับใคร เข้าใจมั้ย!!!??”

(โจ..)

“กูไปกินข้าวก็ได้” ผมพูดเสียงดังพร้อมกับกดตัดสายไปทันที

แล้วกูจะไปกินข้าวกับใครวะเนี่ยย??



ผมเดินงงๆเข้าไปในโรงอาหาร มองไปที่โต๊ะกินข้าวประจำของผมที่ไม่มีอะไรตั้งอย่บนโต๊ะเลย



“เอ่อ มึงๆ  กูนั่งกินข้าวด้วยได้มั้ย?” ผมเดินไปสะกิดหลังเพื่อนร่วมสายชั้นที่จำชื่อไม่ได้ด้วยซ้ำ

“อ๋อ อืมๆๆ  นั่งเลยๆ” คนอื่นๆที่นั่งอยู่ในโต๊ะต่างก็ขยับที่ทางให้ผมได้นั่ง

ผมนั่งกินข้าวนิ่งๆ ไม่สิ แทบจะไม่ได้กินเลยด้วยซ้ำ เพราะผมเอาแต่นั่งเขี่ยข้าวเล่นไปมาอย่างใจลอย

“เอ่อโจ กินเสร็จยัง??” เพื่อนคนนั้นถามผม เนื่องจากโรงเรียนของผมเวลากินข้าวเสร็จจะต้องรอเดินไปพร้อมกัน

“อ๋อๆๆ เสร็จแล้วๆ” ผมตอบพร้อมกับเก็บกวาดเศษอาหารในจานตัวเองที่มีอยู่เต็มจานเนื่องจากยังไม่ทันได้กินอะไรเลย

ผมเดินเอาจานไปเก็บก่อนจะแยกกับคนอื่นๆในโต๊ะเพื่อกลับหอคนเดียว

เมื่อเดินไปถึงที่เตียงผมก็เปิดโคมไฟที่โต๊ะอ่านหนังสือแล้วหยิบไอโฟนขึ้นมาเช็คดู

-Pontz 37-

มิสคอล 37 สาย

ใครตายรึเปล่าวะเนี่ย??

ผมรีบกดโทรกลับไปทันที

“ฮะ..”

(ไปไหนมา ทำไมไม่รับสายกู!)

“ไปกินข้าวไง”

(กับใคร?)

“ไม่รู้อ่ะ กูไม่รู้ว่าเค้าชื่ออะไร แต่ว่าอยู่ ม. เราเนี่ยแหละ”

(กูกำลังจะกลับแล้วนะ) ป๊อนซ์พูดออกมาโดยไม่สนใจประโยคก่อนหน้า

“อืมม”

(อยากได้อะไรมั้ย? เดี๋ยวซื้อไปฝาก)

“ไม่เอาอ่ะ มึงกลับมาก็พอแล้ว”

(แน่ใจเหรอ?)

“เออดิ” ผมพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆกับโทรศํพท์

(แล้วอันนี้ไม่เอาใช่มั้ย?) สิ้นเสียงพูดของป๊อนซ์ก็มีตุ๊กตากระต่ายตัวโตยื่นมาจากด้านหลังของผม

“เฮ้ยยยย!”

“ว่าไง จะเอามั้ย??” ป๊อนซ์พูดก่อนจะก้มลงกดจูบเบาๆตรงหลังคอของผม

“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” ผมถามพร้อมกับดึงกระต่ายตัวโต ขนนุ่มนั้นมากอดเอาไว้

“ตอนกลางวัน” ป๊อนซ์ตอบกลับสั้นๆก่อนจะก้มลงซุกกับคอผมนิ่งๆ

“เป็นไรรึเปล่าเนี่ย?”ผมถามก่อนจะหันหลังไปนั่งประจันหน้ากับป๊อนซ์

“เปล่า”

“จริงอ่ะ?”

“ก็แค่คิดถึง” ป๊อนซ์พูดเสียงค่อยก่อนจะก้มตัวลงนอนหนุนตักของผม

“ก็เจอแล้วนี่ไง” ผมพูดพร้อมกับลูบหัวป๊อนซ์อย่างเบามือ

“มึงเหงามากมั้ย?” ป๊อนซ์ถามทั้งๆที่ตายังคงปิดอยู่

“มันก็มีบ้างแหละ” ผมพูดโกหกออกไปคำโต

“กูสัญญานะ ว่าจะไม่ทิ้งให้มึงอยู่คนเดียวอีก” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับดึงมือของผมที่กำลังลูบหัวมันอยู่ไปจูบเบาๆบนหลังมือก่อนจะ
เอาไปซุกที่คอของมันเองและกอดเอาไว้แบบนั้น

ผมยิ้มบางๆให้กับคำพูดของป๊อนซ์

คำสัญญา....ของผู้ชายคนนึง

ผมจะเชื่อหรือไม่เชื่อมันก็ได้..

แต่ผมเลือกที่จะเชื่อ...  เชื่อในสิ่งที่เขาพูด..

และก็มีเพียงเหตุผลเดียวเท่านั้นที่ทำให้ผมเลือกที่จะเชื่อเขา

....นั่นก็เพราะ  ผมรักเขา ไงล่ะ...  ^_^”

................................................................................END.....................................................................

มาอัพแบบติดๆกันแบบนี้

หวังว่าจะไม่เบื่อขี้หน้ากันเน้ออออ 

แบบว่าวันนี้ เห็นน้องโจเดินคนเดียวตอนเย็น แล้วอารมณ์มันมา 

หลังจากอัพครั้งนี้อาจจะหายไป พักใหญ่ๆนะคะ

ไปซ่อมคอมให้กลับมาเป็นปกติ 

จะได้รัวเรื่องหลักต่อ 

อย่าเพิ่งทิ้งกันไปเน้อออ

ตอบคอมเม้นท์..

@SourJeed >>มาอัพทันใจมั้ยเอ่ยยยย?? 555+
@loveaaa_somsak >> อย่าได้ไว้วางใจกับนิยายเรื่องนี้ #เนื้อหาล้วนขึ้นอยู่กับอารมณ์คนแต่ง 555+
@Redz >>> นางมาแบบเงียบๆ 
@hotladyanyavee >>> โจน่าสงสารมากมาย น่าสงสารจริงๆ(บิ้วท์เต็มที่ 555+) #หายเร็วๆนะคะ  #อีกไม่นานก็จะได้หวานแล้วววว (รึเปล่า??)
@banabasz >>> แต่ก็นะ ของๆใครก็เป็นของคนนั้นอยู่วันยังค่ำแหละ (สปอยๆๆ)
@Nus@nT@R@ >>> แต่ตอนมีป๊อนซ์ก็หรรษาใช่ย่อยนะ 
@snowboxs >>> ไม่นะ!!! โจจะไม่ชินนนน อุ๊บบบ หลุดด
@sudchick_z >>> มาอัพแล้วเน้อออออ #รักคนอ่านเหมือนกันค่าา #ขอบคุณที่ติดตามนะคะ 
@ jum >>> นี่แค่เริ่มต้นนนน (ขู่ๆๆๆ) 5555+ #ทำใจอ่านป๊อนซ์ร้ายไปอีกสักพักนะ เดี๋ยวพอบทจะหวานก็หวานกันสุดๆเลยล่ะ 

ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์เน้ออออ   

ใครอยากรู้อะไร หรือขออะไรที่มันเอ็กคลูซีฟ ลองมาขอกันได้หลังไมค์นะ (ถ้าให้ได้ก็จะให้เน้อออ) 





KATIEZZ

[Yunatsu]

 

โอ้ยย สงสารโจจจจ

ทำไม ทุกคนต้องหลอกป๊อนส์ด้วยอะ
ไม่เข้าใจ อยากรู้เรื่องตอนรถคว่ำอ่า

แง้ๆๆๆ

พ่อแม่ใจร้ายช่ายมะ
หรือเลือกเชียร์ป๊อนส์ แล้วไปเชียร์พีเจแทน
ือืมม โจเอาพีเจแทนละกัน
เย้

[sudchick_z]

โจผู้น่าสงสาร
รูมเมทโจคือใครหว่า แนท เหรอ 
ไม่เอาๆ ไม่อยากสปอยเองในหัว555555 รอคนเขียนซ่อมคอม



ps.ผลกระทบของการอ่าน 2 เรื่องนี้ ชอบจิ้นไปต่างๆนานาเวลาเจอเจ้าตัว

[kasarus]

ทำไมต้อง 'ไอโฟน" เอาเป็น 'โทรศัพท์หรือมือถือ' ไม่ได้เหรอ 

[hotladyanyavee]

น้ำตาฉันไหลอีกแล้ว จะมาม่าขนาดนี้ ฉันไม่ซื้อมาม่ามาดีกว่า(รอต้มน้ำรอดีกว่า เกี่ยวไหมหว่า)สงสารโจ คนคนหนึ่งมาก
วันนี้น้องคงเหงาน่าดู วันที่ไม่มีป๊อนซ์อยู่ข้างๆแบบที่เคยเป็น ไม่ได้ไปไหนไกลแล้วกลับมา แบบนั้นมันยังดีกว่าที่เหงาระยะสั้น
แต่วันนี้ มันหงาจนเจียนตาย เพราะไม่มีคนนั้นยืนข้างกาย แม้จะยืนได้ แต่ก็เจ็บและเหงากว่าเดิม เพราะสถานะเปลี่ยนไป
สงสารน้องโจนะ

[katiezz]

ตอบคอมเม้นท์จ้าาาา 

@ Yunatsu. >>> ไม่แน่ อ๊ะๆๆๆๆ 5555+ 

@ sudchick_z. >>> ใครเนี่ยยยยย บอกมานะ??? #คนในโรงเรียนใช่มั้ยยยยย 

@ kasarus >>> คือเพื่อให้เห็นภาพค่าาาา เพราะว่าน้องเค้าใช้ไอโฟนกันทุกคนเลยยย #อีกอย่างมันพิทพ์สั้นกว่าด้วยเน้อออ 

@ hotladyanyavee >>> ต้มรอตอนหน้าไว้ด้วยเลยก็ดีนะคะ 

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์ทุกคอมเม้นต์นะคะ


อดใจรอตอนหน้าหน่อยเน้ออออออ






KATIEZZ

[snowboxs]

ตอนพิเศษยังเรียนกันอยู่เหรอ
งั้นอีกไม่นานป๊อนซ์จะจำโจได้ซิ

[❝CHŌN❞]

สงสารโจ เมื่อไหร่ป๊อนซ์จะจำน้องโจได้อ่ะเนี่ย

อ่านไปน้ำตาจะไหล จำน้องโจให้ได้นะป๊อนซ์

[banabasz]

มาต่อเรื่องหลักเร็วๆน๊าาาาาาาาา ใจจะขาดแล้วเอยยยยยยยยยยยยยยยยย

[hotladyanyavee]

มารอตอนหลัก ให้น้องซ่อมคอมพืเสร็จเร็ว อยากรู้จะเป็นไงต่อ
ป๊อนซ์จะหึงทั้งที่จำไม่ได้ เพราะจิตใต้สำนึกมันสั่ง แล้วทำอะไรเลวร้ายใส่โจ
สงสารโจมากมาย

ปล.เลดี้รักน้องโจมากมาย

[sudchick_z]

เป็นหนึ่งในโรงเรียนค่าาาาาาาา คนเขียนทายถูก   
รักและรอต่อไป 

[SourJeed]

สเปเชี่ยลน่ารัก ></
อยากอ่านตอนหลักแล้ว มาอัพไวๆน้าาาาา <3

เห็นว่าจะมาอัพคืนนี้ใช่มั้ย -....-

[hotladyanyavee]

มารอน้องค่ะ

[sudchick_z]

พี่คนเขียนอัพคืนนี้ใช่ป่าววววววววววววววววววว 
เห็่นมาแว๊บๆ อย่าทำร้ายเค้าโดยการให้ความหวังเค้าน้าาาาา 
รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ รอ

[พลอยสวย]

  ภาค1ก็ร้องยังจะให้เค้าร้องภาค2อีกรึ

[katiezz]

ตอนที่4

[Pontz x Joe]








[Joe]









ติ๊ง!!!

ลิฟต์หยุดนิดนึงก่อนจะเปิดออกเมื่อเรามาถึงกันที่ชั้น 5

“มึงอยู่ห้องไหนนะ?” ป๊อนซ์ถามขึ้นขณะที่เรากำลังเดินออกมาตามทางเดินของชั้นที่ 5

“521” ผมตอบกลับไปสั้นๆ แถมยังก้มมองแต่เท้าของตัวเองขณะที่เดินไป เพราะตอนนี้บอกตามตรงเลยว่าผมกลัวใจตัวเองที่สุด
แล้ว กลัว... กลัว...ว่าผมจะเข้าข้างตัวเองว่าเค้ากลับมาเป็นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

“เฮ้ยระวัง!” ป๊อนซ์แหวขึ้นเสียงดังก่อนจะดึงแขนผมให้ไปอีกฝั่งหนึ่งของทางเดิน

“...” ผมได้แต่นิ่งแล้วก็หน้าร้อนผ่าวกับสัมผัสของป๊อนซ์

“ทำไมไม่ระวัง ห๊ะ!! มึงเดินยังไงจะขึ้นไปบนกระถางต้นไม้อยู่แล้ว” ป๊อนซ์ตะคอกพร้อมกับจับไหล่ผมทั้งสองข้างให้ไปประจัน
หน้ากับเค้า

“อ่ะ..เอ่อ...ขอโทษ” ผมพูดพร้อมกับขยับหนีการเกาะกุมของป๊อนซ์

“ขอโทษกูทำไม!!”

“ก็..ก็...”

“เออ ช่างแม่ง! พูดกับมึงแล้วปวดหัว รีบเดินตามมา” ป๊อนซ์บ่นออกมายาวเหยียดก่อนจะเดินนำผมไปก่อน

ผมก้มหน้าเม้มปากก่อนจะเดินตามหลังไปนิ่งๆ

ปึ่ก!!

“ไอ้โจ!!” ป๊อนซ์หันมาตะคอกเสียงดังเมื่อผมเดินไปชนกับหลังมันอย่างจัง

“อ่ะ..เอ่อ.. ขอโทษๆๆ” ผมรีบพูดพร้อมกับก้มหัวให้มันทันที

“มึงนี่มัน..”

“อ้าวว พี่ป๊อนซ์” มีเสียงหนึ่งดังขัดขึ้นมาเสียก่อนที่มันจะได้ด่าอะไรผมมากไปกว่านี้

“อ้าว ไอ้แน็ต อยู่หอนี้เหมือนกันเหรอมึง?” ห๊ะ แน็ตงั้นเหรอ?

“ใช่พี่ แล้วนี่พี่มาทำไมอ่ะ อ๊ะ!นั่นแน่ มาส่งเด็กเหรอพี่” เสียงมันแบบว่าคุ้นมาก ผมเลยค่อยๆชะโงกหน้าออกไปมองทีละนิด

“อ้าว แน็ต!!” เฮ้ยย  นี่มันไอ้แน็ตที่ผมเจอที่ใต้ตึกคณะวันนั้นนี่

“เฮ้ยยย โจใช่มั้ย??” แน็ตพูดพร้อมกับชี้นิ้วมาทางผม

“อืม”

“นี่มึงรู้จักกันเหรอ?” ป๊อนซ์ถามพร้อมกับมองหน้าพวกผมสองคนสลับกันไปมา

“ใช่ๆ ผมเจอกันตอนไปลงทะเบียนที่ใต้ตึกอ่ะ แต่เอ๊ะ!อย่าบอกว่านี่เด็กพี่” ไอ้แน็ตพูดออกมายาวเหยียดก่อนจะหรี่ตามองผมกับ
ป๊อนซ์อย่างจับผิด

“อื้อๆๆ” ผมส่ายหัวรัวๆ

“บ้าเหรอ ไม่ใช่ นี่เพื่อนเก่ากู” ป๊อนซ์ก็รีบโผลงบอกออกมาไม่แพ้ผม แต่จะว่าไปการกระทำของป๊อนซ์ก็ทำให้ผมรู้สึกน้อยใจไม่
น้อย เฮ้ยยย แล้วผมมีสิทธิ์อะไรไปน้อยใจเขาล่ะเนี่ย

“แล้วทำไมเป็นเพื่อนเก่าอ่ะ?” แน็ตยังถามต่อออกมาอย่างไม่ลดละ

“มึงจะถามไรเยอะแยะวะ”

“แหมทำหงุดหงิดกลบเกลื่อนนะพี่  ไม่ใช่เด็กพี่ก็ดีแล้ว ไม่งั้นผมฟ้องเจ๊แจงแน่” แจงเหรอ? ใครวะ?

“เออๆ อ่ะ ถึงห้องมึงแล้วเอาของเข้าไปดิ” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับยื่นกระเป๋าใบโตที่ถือมาตลอดทางให้ผม

“เชี่ยยยย มึงอยู่ห้องนี้เหรอ??”

“อืมมม”

“ห้องเดียวกะกูเลยยย กอดทีดิมายรูมเมท” แน็ตพูดพร้อมกับโถมตัวเข้ามาหาผม

“....” O_o จะดีเหรอออ

“หยุดเลยมึง” ป๊อนซ์พูดพร้อมกับเอามือดันหัวแน็ตเอาไว้

“โหยยย ไรอ่ะเฮียยย  หวงอย่างกับเป็นเมีย” ไอ้แน็ตพูดพร้อมกับทำหน้าเซ็งๆ

“เดี๋ยวกูต่อยปากแตก เออ กูต้องไปแล้ว ไปก่อนนะ” ป๊อนซ์พูดก่อนจะหันมามองหน้าผม

“อืมม กลับดีๆนะ” ผมพูดก่อนจะเดินหันหลังเข้าห้องทันที

“ไป เดี๋ยวผมเดินไปส่ง” ไอ้แน็ตพูดบอกป๊อนซ์

“อืม” ป๊อนซ์รับคำในลำคอก่อนจะเดินไปพร้อมๆกัน



ผมเดินเข้ามาในห้องก่อนจะปิดประตูและวางของลงกับพื้น

อืมมมม ห้องก็โอเคเลยอ่ะ น่าอยู่ดี

แต่คือตอนนี้ไอ้แน็ต แม่งปิดม่านปิดห้องแบบสนิท ไม่ให้แสงอาทิตย์ลอดเข้ามาได้เลยแม้แต่นิดเดียว ตอนนี้ที่สว่างอยู่ก็มีแต่ไฟ
ในห้องเท่านั้นแหละ

นี่ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าไฟดับขึ้นมา..

พรึ่บ!!!

“เชี่ยยยยย” ผมตะโกนออกมาสุดเสียงก่อนจะทรุดลงนั่งกับพื้น

“ฮึก อึ่กกก ฮือออ” ผมนั่งขดตัวกอดเข่าพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

ตอนนี้ทั้งห้องมืดสนิท มองไม่เห็นอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว

“ฮือออ ช่วยด้วยย” ผมร้องออกไปทั้งๆที่ก็รู้ดีว่าไม่มีใครมาช่วยอยู่แล้ว  มีทางเดียวคือต้องนั่งรอจนกว่าไอ้แน็ตจะกลับขึ้นมาซึ่งก็
ไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไหร่

“อึ่ก อึ่กก ฮึกกก” ผมเริ่มมีอาการเกร็งขึ้นมาอย่างคุมร่างกายไม่อยู่

“โจ!!” เสียงป๊อนซ์ตะโกนเรียกผมพร้อมกับทุบประตูอย่างแรงดังขึ้น

“ฮึกกก ป๊อนซ์ อึ่กก ช่วยกูด้วยย” ผมพูดออกไปด้วยอาการใกล้หมดแรงเต็มที

“ไอ้แน็ต ไม่มีกุญแจเหรอวะ!?”

“มีๆเฮีย อ่ะนี่”

เสียงไขกุญแจดังขึ้นพร้อมๆกับสติของผมที่กำลังจะหายไปเต็มที

แกร่ก!!

ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับแสงสว่างจากด้านนอกที่เข้ามาข้างใน

“โจ!” ป๊อนซ์โผเข้ามาหาผมที่นั่งอยู่กับพื้นก่อนจะกอดเอาไว้แน่น

“ฮืออออ ป๊อนซ์ กูกลัว ฮึกก มันมืด ฮึกก มืดมากๆ” ผมพูดออกมาอย่างเลือนลอย

“ไม่ต้องกลัวนะ กูอยู่นี่แล้ว” ป๊อนซ์พูดด้วยโทนเสียงที่มันเคยใช่ปลอบผมเมื่อก่อน

“ฮึกกกก ฮือออออออ” ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมป๊อนซ์ถึงจำผมไม่ได้แค่คนเดียว ทำไม?!!



[Pontz]



“แหมเฮียย แค่เพื่อนจริงอ่ะ?” ไอ้แน็ตยังคงถามผมอยู่ด้วยคำถามเดิมที่มันถามผมตั้งแต่ชั้น5จนตอนนี้ผมอยู่ที่ลานจอดรถแล้ว

“เออดิวะ!” ผมก็ตอบมันกลับไปแบบเดิมๆ เป็นร้อยครั้งแล้วมั้ง

“แม่งงง เซ็งเลยว่ะ กำลังตีดอทมันส์ๆ ไฟแม่งดับเฉย” เสียงนักศึกษาคนหนึ่งที่เดินตามหลังผมออกมาจากหอดังขึ้น

“น้องๆ” ผมหันไปสะกิดถามเด็กคนนั้นทันที

“ครับ?”

“ไฟดับเหรอ?”

“ใช่พี่ จู่ๆแม่งก็ดับ รู้สึกว่าจะดับทั้งหอเลยอ่ะ” เด็กคนนั้นตอบก่อนจะก้มหัวให้ผมนิดๆแล้วเดินออกไป

“ชิบหายละ!!” ผมอุทานออกมาเสียงดังก่อนจะรีบวิ่งกลับไปทางเดิมที่มาเมื่อกี๊

“อ้าววว เฮียยยย ไปไหนน??” ไอ้แน็ตที่ยังงงๆก็วิ่งตามผมมาด้วย

“ไอ้โจกลัวที่มืด” ผมพูดสั้นๆโดยไม่ได้หยุดหันไปมองหน้าไอ้แน็ตเลยแม้แต่น้อยเพราะตอนนี้ผมกำลังตั้งหน้าตั้งตาวิ่งขึ้นชั้น5ทาง
บันไดหนีไฟอยู่

“เวร  ผมก็ปิดม่านซะสนิทเลยวันนี้” ไอ้แน็ตพูดออกมาลอยๆ  แต่นั่นก็ทำให้ใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะ

‘อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะโจ’ ผมพูดกับตัวเองเบาๆพร้อมกับรีบสาวเท้าขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว



ปังๆๆ!!!

“โจ!!!” ผมตะโกนเรียกชื่อโจพร้อมกับทุบประตูจนมันเกือบจะหลุดติดมือไปอยู่แล้ว

“..” แต่มีเพียงความเงียบที่ตอบกลับผมมา และนั่นมันก็ยิ่งทำให้ผมกระวนกระวายมากขึ้นไปอีก

“ไอ้แน็ต ไม่มีกุญแจเหรอวะ??!!” ผมละมือจากประตูก่อนจะหันไปถามไอ้แน็ตที่ยืนกังวลอยู่ข้างๆผม

“มีเฮียย นี่อ่ะ” ไอ้แน็ตพูดพร้อมกับยื่นกุญแจห้องมาให้ผม

ผมรับกุญแจมาก่อนจะรีบไขเข้าไปในห้องทันที

ปึง!!

“โจ!” ผมผลักประตูให้เปิดอ้าออกจนสุด  เสียงจากทางเดินทอดเข้าไปให้เห็นร่างของโจนั่งกอดเข่าขดตัวอยู่กลางห้อง


“ฮืออออ ป๊อนซ์ กูกลัว ฮึกก มันมืด ฮึกก มืดมากๆ” โจพูดออกมาเบาๆอย่างเลือนลอยพร้อมกับกอดผมไว้แน่น

“ไม่ต้องกลัวนะ กูอยู่นี่แล้ว” ผมพูดพร้อมกับกอดปลอบและลูบหัวมันเบาๆ

เอ๊ะ!! ทำไมผมถึงรู้สึกว่าการกระทำนี้เป็นอะไรที่คุ้นเยจังนะ??

“ฮึกกกก ฮือออออออ” โจยังคงร้องไห้ออกมาอย่างหนัก

พรึ่บ!!

ไฟทั้งห้องติดขึ้นอย่างพร้อมเพรียง

“ไฟติดแล้วโจ ไม่ต้องกลัวแล้วนะ” ผมพูดเบาๆพร้อมกับค่อยๆจับไหล่มันให้มาประจันหน้าผม

“...” แต่โจกลับนิ่งไม่โต้ตอบอะไรผมเลย

“เฮ้ยย โจๆๆ” ผมเขย่าร่างของโจอีกครั้ง

“...” แต่ก็ยังไร้เสียงตอบ

“คงตกใจจนสลบไปแล้วแหละ เอามันไปนอนที่โซฟาตรงนั้นก่อนก็ได้” ไอ้แน็ตพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปยังโซฟาที่อยู่มุมห้อง

“อืมม” ผมพยักหน้ารับก่อนจะค่อยๆช้อนตัวโจขึ้นแล้วเดินไปวางลงเบาๆที่โซฟา

ทำไม มึงตัวเบาขนาดนี้วะโจ??  กินอะไรบ้างรึเปล่าเนี่ย??

[center]   ‘ดื้อกินข้าว’

   ‘อื้ออ ไม่เอาไม่กิน’

   ‘อย่าให้กูพูดซ้ำนะดื้ออ’

   ‘ก็บอกว่าไม่กินไงเล่า’[/center]

ภาพหลายภาพไหลเข้ามาในหัวของผมอย่างต่อเนื่อง จนทำให้ผมต้องสะบัดหัวเพื่อไล่อาการปวดที่เกิดตามขึ้นมาด้วย

“เฮียย เป็นอะไรรึเปล่า?” ไอ้แน็ตถามพร้อมกับจับไหล่ผมแล้วบีบเบาๆอย่างเป็นห่วง

“อืมๆ ปวดหัวนิดหน่อยอ่ะ” ผมบอกพร้อมกับเอามือขึ้นมานวดที่ขมับเบาๆ

“งั้นไปนอนพักก่อนก็ได้พี่ ขับรถกลับไปตอนนี้เดี๋ยวอันตราย”

“อืม” ผมรับคำไอ้แน็ตเบาๆก่อนจะเดินตรงไปยที่เตียงและทิ้งตัวลงนอนพร้อมกับคำถามในหัวมากมาย

แค่เพื่อนจริงๆน่ะเหรอ???[/color]



[Joe]



“อืมมมม” ผมขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ

“อ่ะ  โจ เอ๊ยย พี่โจตื่นแล้วเหรอ?” แน็ตรีบเดินเข้ามาทันทีเมื่อเห็นว่าผมรู้สึกตัว

“เรียกเหมือนเดิมน่ะแหละดีแล้ว” ผมพูดพลางยันตัวขึ้นช้าๆ

“อ๋อ อืมๆๆ”

“แล้วนี่ป๊อนซ์กลับไปแล้วเหรอ?” ผมพูดพร้อมกับกวาดสายตาไปทั่วห้องแต่ก็ไม่เห็นป๊อนซ์

“อ๋ออ เฮียนอนอยู่บนเตียงอ่ะ เมื่อกี๊เหมือนจะปวดหัว ผมเลยไม่อยากให้ขับรถอ่ะ”

“ปวดหัวเหรอ??” ผมถามย้ำก่อนจะเดินเข้าไปหาป๊อนซ์ที่นอนหลับหันหลังให้ผมอยู่บนเตียงทันที

“ก็นิดหน่อยอ่ะ ไม่ได้ออกอาการมากนะ” แน็ตพูดพร้อมกับกลับไปจัดของในตู้ตัวเองต่อ

“...” ผมมองแผ่นหลังป๊อนซ์ด้วยเป็นห่วงอย่างเก็บไว้ไม่อยู่ 

“อื้อๆๆ” ป๊อนซ์ผลิกตัวนอนหงายก่อนจะดิ้นไปมาอย่างทุรนทุราย

“ป๊อนซ์ เป็นอะไรอ่ะ?” ผมยันตัวขึ้นนั่งก่อนรีบโผเข้าไปดูป๊อนซ์ใกล้ๆ

“โอ๊ยย!” ป๊อนซ์ร้องออกมาอีกครั้ง ก่อนจะคว้าตัวผมเข้าไปกอดจนทำให้ผมเซขึ้นไปทับอยู่บนป๊อนซ์เสียครึ่งตัวเลยทีเดียว

“ป๊อนซ์ๆๆ” ผมพยายามเขย่าตัวป๊อนซ์ให้ได้สติ แต่ป๊อนซ์ก็ยังคงไม่ได้สติอยู่ดี

“อื้ออ  เฮ้ยยยย” ป๊อนซ์สะบัดหน้าไปมาอีกสองสามครั้งก่อนจะลืมตาโพลงขึ้นมา

“เป็นไงบ้าง?” ผมกระพริบตาปริบๆก่อนจะถามขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ

“มึงทำอะไรเนี่ย??!!!” ป๊อนซ์ถามขึ้นก่อนจะผลักผมออกอย่างแรงจนผมกระเด็นออกมาจากเตียงอย่างแรง

“ก็....ก็...” ผมตกใจจนน้ำตาคลอเบ้าทำอะไรไม่ถูก

“มึงคิดจะทำอะไรกู ห๊ะ!!”

“ก็มึงปวดหัว กะ..กู เลย..”

“เลยคิดจะฉวยโอกาส ปล้ำกูว่างั้น!!”

“เปล่านะ”

“เปล่างั้นเหรอ” ป๊อนซ์พูดด้วยเสียงเย็นๆพร้อมกับค่อยๆเดินเข้ามาหาผมก่อนจะย่อตัวลงนั่งประชิดด้านหน้าของผม

“...”

“เห็นกูดีด้วยแล้วได้ใจเหรอ??”

“....”

“ที่กูดีกับมึงก็เพราะกูสงสาร ไม่ได้คิดพิศวาสอะไรมึงเลย!!”

“ฮึกก ฮืออ” ผมปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างเก็บไว้ไม่อยู่

“อีกอย่างนะ กูไม่ได้เป็นเกย์เหมือนมึง!!” ป๊อนซ์พูดตะคอกใส่หน้าผมเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกไปด้วยความหงุดหงิด

“ฮือออออ” ผมได้แต่นั่งก้มหน้าร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ผมไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ  มันไม่ใช่เหรอที่เป็นคน
ดึงผมเข้าไปน่ะ!!!

“เฮ้ยย โจ เป็นอะไรอ่ะ??” แน็ตรีบวิ่งเข้ามาทันทีเมื่อเห็นผมที่นั่งร้องไห้อยู่กับพื้น

“ฮืออออๆๆๆ” ผมร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิมพร้อมกับส่ายหน้าไปมาอย่างสับสน

“ใจเย็นๆก่อนนะ” แน็ตกอดผมเอาไว้เบาๆพร้อมกับตบบ่าเป็นการปลอบใจ

“ทำไมวะ!! กูทำอะไรผิด  กูทำอะไรผิด???????!!!!!!”


............................................................................TBC............................................................................

กราบขอโทษแทบเท้าคนอ่านที่เคารพรักทุกท่าน 

ที่มาอัพช้ามากกกกก

แต่เค้าก็มาอัพแล้วนะ 

ตอนนี้คอมดีขึ้นแล้วเน้อออออ 

อ๋อออ จะแจ้งว่าตอนพิเศษจะไม่มีเนื้อหาเกี่ยวข้องกับตอนหลักนะจ๊ะ  ตอนพิเศษจะเป็นตอนที่อ้างอิงเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆของน้องเค้าค่าาาา

เนื่องด้วยว่าคนเขียนมาอัพช้า เลยจะขอไถ่โทษด้วย...

โมเม้นต์ (ยกไปอยู่ตอนที่ 5 เน้ออออ)


KATIEZZ   

[sudchick_z]

มาม่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา 

[Nus@nT@R@]

โจเอ้ย....เจ็บซ้ำซาก

[Yunatsu]

ป๊อนส์ๆๆๆๆๆ มึงเปนบ้าอะไร

โจ เลิกเหอะ ป๊อนส์แม่งงงง ชิส์
พีเจ หรือแน๊ตก้ได้ 555
เลือกเลย 2 คนนี้แหละ
พอป๊อนส์จำได้ จะได้เจ็บบ้าง ชิส์

[Gongy B.Du]

ป๊อนซ์นึกได้แล้วก็นึกต่ออีกหน่อยเซ่!!
โจน่าสงสาร