ขอรางวัล (ตอนต่อ)
กระรอกน้อย...ชิบกะเดล
ยังอยู่บนผนังห้อง ผนังตรงปลายเตียง
อยู่มาเป็นปีแล้วสินะ
หลงเข้าใจผิดว่าไม่คิดถึงกันแล้ว
ผม..นอนอยู่บนเตียง
รู้สึกผ่อนคลาย
ของหนักๆที่เคยกดทับที่อก ไม่มีแล้ว ไม่อึดอัด
ลมเย็นจากแอร์ชวนขนลุกนิดๆ
เอ๊ะ...เสื้อนร.หายไป
เข็มขัดหล่ะ..เห็นแล้ว ตกอยู่ข้างเตียง
กางเกงกำลังจะหลุดออกจากขา
ยกหัวขึ้น ชะโงกดู
เฮียนั่งอยู่ตรงหว่างขา
มือเฮียข้างนึงจับกางเกงนร.ผมอยู่
คงไม่ได้จะช่วยแต่งตัวให้ผมหรอก
ก็อีกมือแตะอยู่ที่ขอบกางเกงในผม
“เฮีย..อย่า..เฮียจะทำอะไรผม”
เงยหน้าขึ้นมายิ้ม..รอยยิ้ม เหมือนพวกตัวโกงในหนัง
“โตแล้วนะเรา...ใส่กางเกงในเป็นแล้ว”
โอยๆ..จะเอาหน้าไปวางไว้ตรงไหน
“ออกนอกบ้านผมก็ใส่เหอะ”
ค้อนไปทีนึง
อยู่บ้านใครจะใส่หล่ะ (มีแต่แกแหละที่ไม่ใส่..ไอ้หน่อยเอ๊ย)
นอกจากไอ้นิว..มันกลัวมดกัดจู๋
ก็มันกินขนมทั้งวัน มดก็มาหามันนะสิ
เผลอแป๊บเดียว กกน.ผมติดอยู่ตรงสะโพก
ส่วนกางเกงนักเรียนหลุดไปแล้ว
ผลุดลุกนั่งแล้วจับมือโจรขโมย กกน.
“เฮีย..อย่า..อย่าทำแบบนี้ คุยกันก่อน”
“ทำไปคุยไปก็ได้”
ยักคิ้วให้ผมอย่างกวนๆ
ตัวน้องชายผมออกมาชมโลกกว้างแล้ว
กำลังจะเงยหัวตามมา
“ว๊ากกกกกกกกกก..ไม่อาววววววววว”
ตะครุบน้องชายเกือบไม่ทัน
ทันแต่ปิดไม่มิดอะ
อ้าว..ได้กกน.ผมไป แล้วโยนทิ้งทำมายยยยยย
เฮียขยับมาใกล้
อุ้มผมขึ้นนั่งคร่อมตัก
เฮียแกมีปมอะไรกับท่านั่งรึป่าว
ครั้งนี้ครั้งที่3แล้วนะ
ผมจะรอดกลับบ้านมั๊ยเนี่ย
“อ๊ะ”
ผมปล่อยมือจากน้องชายสุดหวงมาเกาะไหล่เฮีย
ก็แกแกล้งโน้มตัวมาข้างหน้า
ขืนไม่เกาะ ผมก็หงายหลังอะสิ
สภาพตอนนี้
ผมตัวเปล่า..ไม่มีสมบัติพัสถานสักชิ้น
เฮียยังอยู่ครบ
“โอ๋ๆ..ตกใจเหรอครับ”
ลูบหลังเปลือยๆของผมแผ่วๆ
“ก็..ทำผมตกใจ”
“ไม่ต้องกลัวครับ เฮียไม่ปล่อยเราให้หลุดมือไปหรอก”
“อืมมม..เฮ๊ย เฮีย พูดงี้หมายความว่าไงห๊ะ”
ไม่ได้..ต้องชัดเจน
“ก็..กอดน้องหน่อยเอาไว้แบบนี้ไม่ให้หนีไปไหนได้”
กอดผมให้ดูประกอบคำให้การ
แล้วยังหอมซอกคอเป็นของแถมอีกที
“เฮียอะ...เอาเปรียบตลอดเลย”
ผมเอามือยันอกแกออกไป
“อะ..งั้น”
แกถอดเสื้อครับ ผมนั่งตะลึง
“เฮีย...ผม..ผมไม่ได้หมายถึงเสื้อ
คราวนี้แกไม่ฟังผมแล้ว
“ทำก่อน ค่อยคุย”
โถมเข้าใส่ราวกับเจอโอเอซิส ท่ามกลางทะเลทราย
ทั้งจับ ทั้งจูบ ลูบคลำไปทั้งตัว
แล้วยังสามารถปอกเปลือกตัวเองจนเหลือแต่ตัว
เสมอภาคกันแล้ว
เวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้ว ไม่รู้
แต่ยังไม่เต็มอิ่ม
ผมเหมือนกระโดดข้ามเป็นผู้ใหญ่ในชั่วพริบตา
บทเรียนที่เฮียพร่ำสอน
ตัวอย่างที่สาธิตให้ดูซ้ำๆ
แต่กลับไม่น่าเบื่อ
หัวสมองว่างเปล่า
หัวใจของผมมันเต้นรัว
โอย...แบบนี้เองเหรอที่เจ๊นิดบอก
อย่าชิงสุกก่อนห่าม
“อะ..ยู๊ด...หยุดก่อน หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
ดันตัวเฮียที่กำลังจะกินน้องชายผมอยู่
กินครับ กินจริงๆ
กินแล้วก็คายออกมา
พอคายออกมา
ก็ทำความสะอาดให้
ลากลิ้นเช็ดไปทั่ว
จนพอใจ
แล้วเริ่มกินเข้าไปใหม่
ตัวผมบิดไปมา เสียวซ่าน
เอื้อมมือไปลูบผมหยักศกของเฮีย
แล้ว..
ดึงแรงๆ
“โอ๊ย..”
เฮียเงยหน้าขึ้นมา
หน้าบึ้งหน่อยๆ
อ๊ะ..โกรธผมไม่ได้นะ
ผมป้องกันน้องชายผม
เฮียขยับตัวขึ้นมานอนหงายข้างผม
หลับตา
ถอนหายใจ
เอาแขนก่ายหน้าผาก
ผมทำอะไรไม่ถูก
พลิกตะแคงตัวไปมอง
มองหน้าเฮีย
เฮีย..ทำหน้าเหมือนไอ้นิวเวลาถูกขัดใจ
เสื้อผ้าไม่คิดจะใส่เลยเหรอ
ไม่น่าดูเลย
แต่แอบมองสักนิดก็น่าจะดี
รู้เขารู้เรา
เอิ่ม...น้องชาย
น้องชายเฮีย...
ชัดเจนเลย
แม่เฮียคงรักเฮียมาก ลูกชายคนเดียวนี่นะ
ผมสิ ต้องแบ่งให้ไอ้นิวมันด้วย
น้อยใจชะมัด
ผมรีบเอื้อมไปหยิบกกน.ของตัวเอง
ปกปิดปมด้อยที่เพิ่งค้นพบ
ได้แล้ว
แอบมองอีกครั้ง..หลับไปแล้วละมั๊ง
งอนจนหลับ
รีบใส่กกน.
สอดขาเข้าไปพร้อมกัน กำลังจะขยับตัวดึง
“ไม่คิดจะง้อกันเลย”
เฮียลุกขึ้น ขยับเข้ามานั่งซ้อนหลัง
ใช้มือข้างนึงจับมือผมไว้
อีกมือดึงกกน.ผมออก
จะเอาไปทำมายยยยยยยยย
มันคนละไซส์กัน
“ยังไม่ต้องใส่ อย่าเอาเปรียบ”
“พูดมาได้ไม่อายปากมั่ง”
ผมลืมตัวหันมาข้างหลัง
เฮียจับขาผมพาดบนต้นขาแก
ขยันเปลี่ยนท่าจริงๆเลย
“เฮียผมหนาว ใส่เสื้อผ้าเถอะ”
“หนาวจริงๆด้วย”
เฮียแตะน้องชายผม
“อืม...เฮียก็ชักหนาวเหมือนกัน ไม่เชื่อลองจับดูสิ”
เฮียดึงมือผมไปจับน้องชายแก
มองยังไม่กล้ามองตรงๆเลย
ยังให้จับอีก
เป็นครั้งแรกที่จับน้องชายของคนอื่น
“ปลอบมันสิ”
ผมเผลอทำตามคำสั่ง
ลูบไล้ไปมา
เฮียเงียบไป
เงยหน้ามอง
เฮียเงยหน้านิดๆ หลับตา แล้วสูดปากเบาๆ
“ซี๊ด..ดีๆ”
ผมปล่อยน้องชายเฮียทันที
ทั้งโกรธทั้งอาย
เบือนหน้าออกไป
“หืม เป็นอะไรครับ”
“เฮียเห็นผมเป็นตัวอะไร อยากจะรังแกยังไงก็ได้”
“ทำไมพูดแบบนั้นหล่ะ”
“การกระทำแต่ละอย่างของเฮีย มันบอกผม”
เฮียเอื้อมไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่ให้ผมทีละชิ้น
แล้วจึงใส่ให้ตัวเอง
ผมนั่งมองเฮียแต่งตัวอย่างเงียบๆ
นั่งกันอยู่ปลายเตียง
น่าอึดอัด
“ฮือ..ฮือ..”
เฮียดึงไหล่ผมเข้ามา ลูบหัวผมเบาๆ
“น้องหน่อยครับ”
“อึก..อึก..”
“จะไม่เกิดเหตุการณ์แบบวันนี้อีกแล้ว เฮียสัญญา”
“เฮีย”
“ครับ”
“เฮียคิดยังไงกับผม”
“.....”
“เฮียชอบผมจริงๆใช่ไหม”
จับมือเฮียเขย่า
“เฮียจะเลิกชอบผมแล้วเหรอ”
“...”
“ผม..ผมอยากจะตามใจเฮียนะ แต่ผมไม่อยากเจ็บอีก”
“อย่าไปพูดถึงมันเลย..มันเป็นอดีตไปแล้ว”
“เฮีย...ผม..ผม..”
น้ำตาผมพรั่งพรูออกมา เจ็บแปลบในอก
จบแล้ว รักครั้งแรกของผม
“หืม...คิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วเรา”
เฮียเช็ดน้ำตาให้ผม
“เฮียไม่ชอบผมแล้ว ฮือ ฮือ”
“เด็กโง่”
เฮียอุ้มผมนั่งตัก โอบไว้หลวมๆ
“ถ้าความชอบเป็นอดีต”
“...”
“ปัจจุบัน”
“...”
“มันเรียกว่า ความรัก”
เฮียจูบผมแผ่วเบา แล้วกระซิบข้างหู
“เฮียมี่รักน้องหน่อยครับ รักมาก รักมาตลอด”
“ผม..ผม..ก็..ร..รัก...”
เฮียจุ๊บที่ปากผมแรงๆ
“ยังไม่ต้องรีบก็ได้ถ้ายังไม่แน่ใจ”
“แต่ผมแน่ใจ”
เฮียยิ้มมุมปาก
ปลาติดเบ็ดแล้ว
“ผมรักเฮีย รักเฮียคนเดียวครับ”
“งั้น...”
“อะไรอะ”
“เฮียขอรางวัล”
“รางวัลอะไร”
“รางวัลที่เฮียเอ็นติดไงครับ จะไม่มีเลยเหรอ”
“ให้ไปแล้ว”
ผมพูดเบาๆ
“จะเอาขนาดไหนเชียว”
“เมื่อกี้ไม่ใช่รางวัล”
“ได้ไงอะ”
“มันแค่มัดจำ”
“รอผมก่อนนะเฮีย”
ตัดสินใจแล้วครับ ผมมั่นใจแล้ว
“รอผมเอ็นติด ผมจะให้เฮียทั้งรางวัล ทั้งมัดจำ”
“ตกลง... แล้วเฮียจะทบดอกทบต้นเลย...คอยดู”
……………………………………………………………………………….
เขียนยากสุดๆเลยครับ
อยู่บนห้องกันนานมาก
จนเจ๊อ๋องมาเรียก
เจ๊นิดแกมารับผมกลับบ้าน
2ทุ่มเห็นจะได้
เฮียได้เล่าถึง
สาเหตุที่หายเงียบไป
นอกจากเจ๊วาที่ไม่พอใจ
ยังห่วงความรู้สึกแม่หลังจากสูญเสียเตี่ยอีก
เฮียไม่กล้าจะเปิดเผย
จนกว่าจะพิสูจน์ว่า
เฮียสามารถเอ็นติดหมอ
แล้วจะรอให้ผมพร้อม
เราจะเผชิญปัญหาร่วมกัน
...
รูปวาดบนผนังเป็นเรื่องจริง
เป็นความประทับใจของผมที่สุด
...
วันนั้น
มัดจำกันแค่ภายนอกครับ
อันที่จริง มากกว่าที่บรรยายนิดนึง
หัวข้อ: รักจริงยิ่งกว่านิยาย ...Happy End......พฤติกรรมการกิน..ตอนต่อ (14/10/58) (อ่าน 639120 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก