แหะ แหะ วันนี้มาซะดึกเลย
มาช้า
แต่
มายาวครับผม
ดูงานกันนะ (ตอนจบ) เธอเป็นมากกว่ารัก
กึ่งลากกึ่งจูงมาจนถึงหน้าลิฟท์
เฮียเดินก้าวยาวๆ ตรงดิ่ง ไม่พูดอะไร
ผมรีบเดินตามให้ทัน ก้มหน้ามองพื้น ไม่กล้าเงยหน้ามองใคร
รับรู้ได้ขณะเดินผ่านล๊อบบี้
คณะดูงานนั่งๆยืนๆกันอยู่หลายคน
จะมีใครสังเกตเห็นความผิดปกติที่เกิดขึ้นหรือปล่าว
ขึ้นมาจนถึงห้อง พอปิดประตูได้
เฮียดึงตัวผมเข้ามากอดแน่น
หน้าผมซุกอยู่กับอกอุ่นที่คุ้นเคย
เสียงเต้นโครมครามของหัวใจเราทั้งสองคน แรงไม่แพ้กัน
เท่านั้นแหละ
ความอดทนอดกลั้นที่มีอยู่พังทลาย
“ฮือ ฮือ เกลียดผมแล้วใช่ไหม ฮือ ฮือ เฮียเกลียดผมแล้ว”
ร้องไห้เสียงดังแบบระงับไว้ไม่อยู่
“ไม่ไว้ใจผม ไม่รักผมแล้วใช่ไหม ฮือ ฮือ”
น้ำตาไหลปะปนกับน้ำมูกอย่างไม่อาย
“ฮือ ฮือ ผมผิดอีกแล้วใช่ไหม”
แรงกอดเพิ่มขึ้น จากคนที่โดนตัดพ้อ
“ชู่ว์ ไม่เอาครับไม่ร้องแล้วนะครับ”
“ฮือ ฮือ”
“ไหนดูสิ หน้าตาดูไม่ได้เลย เลอะเทอะไปหมด”
“อึก อึก ดูไม่ได้ก็ไม่ต้องดู ไปดูยัยวิโน่น ฮือ ฮือ”
น้อยใจ เสียใจ กลัวความเข้าใจผิด สับสน ปนเปกันไปหมด
“ก๊อก ก๊อก”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ไปล้างหน้าก่อนนะ เดี๋ยวค่อยคุยกัน”
รีบผลุบเข้าไปห้องน้ำ
ใครนะ คงมาตามเฮียแน่ๆ
นี่ก็ได้เวลาเดินทางไปดูงานแล้ว
ล้างหน้าแรงๆ สำรวจดูหน้าตาตัวเอง
เปลือกตาบวม จมูกปากแดงช้ำ
“ออกมาได้แล้ว ก๊อก ก๊อก ล้างหน้าเสร็จรึยัง”
ไม่อยากออกไป
เฮียจะหายโมโหรึยัง
เวลาเฮียโกรธแล้ว พูดอะไร อธิบายอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์
สมองที่เรียนเก่ง ทำงานเก่ง รอบคอบ
ช่วยอะไรไม่ได้ ยามมีอารมณ์หึงหวงเข้าครอบงำ
ตราบาปที่เฮียเคยประทับไว้ แวบขึ้นมา
หลังจากเรียกผมอยู่นาน
ความอดทนก็หมดลง
“อย่าทำตัวน่าเบื่อได้มั๊ย แล้วจะรู้เรื่องกันมั๊ย ออกมา”
เสียงตำหนิห้วนๆยังตามมาคุกคาม
คงจะหงุดหงิดที่ผมขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำ
แล้วทีตัวเองให้ผมรอ
รอให้
หมาหยอกไก่
รอจนคิด ไปถึงไหนต่อไหน
ทำไมผมต้องเป็นฝ่ายรอเฮียอยู่ตลอด
เป็นของตายใช่ไหม
หรือน้ำพริกถ้วยเก่า
ขนมหวานสีสวยคงทำให้อยากลิ้มลอง
ผู้ชายแมนๆแบบเฮีย ไหนเลยจะไม่หวั่นไหวกับสาวสวย
“ฮือ ฮือ”
“จะให้พังประตูเข้าไปมั๊ยห๊ะ”
ทั้งเคาะทั้งทุบประตู เสียงดัง
ด้วยความกลัวคนข้างนอกห้องจะได้ยิน
ผมทำใจกล้า เปิดออกไป
เฮียยืนกอดอกอยู่หน้าประตู
“พูดมา ก่อนจะไม่มีโอกาส”
“ฮือ ฮือ ผมไม่น่ามาด้วยเลย ฮือ ฮือ”
ทรุดตัวลง หมดแรง
นั่งพับเพียบแปะกับพื้นห้อง
เฮียทรุดตัวลงนั่งยองๆ อยู่ตรงหน้า
บรรยากาศคุกคาม แตกต่างกับอีกคน
แม้สถานการณ์เดียวกัน
“หึ แล้วไง”
“ฮือ ฮือ เฮียจะทำร้ายผมอีกใช่ไหม”
“แล้วเราทำตัวแบบนี้ จะให้ชั้นทำยังไง”
“โฮ โฮ ฮือ ฮือ ไม่เอา ไม่เอา อย่าทำผม ผมกลัว”
ผมกลัวตัวสั่น สรรพนามที่เปลี่ยนไป
เป็นสัญญานอันตรายถึงอารมณ์ที่พุ่งขึ้นของเฮีย
“ฮือ ฮือ เอาสิ ถ้าเฮียจะทำผมอีก ถ้าเฮียไม่รักษาคำพูดที่เคยสัญญากับผม ฮือ ฮือ”
“อย่าท้านะ”
“ฮือ ฮือ เฮียไม่รักผมแล้วจริงๆ กลับไป..กลับไป...เราไม่ต้องอยู่ด้วยกันแล้ว”
“ไม่...ไม่ใช่อย่างนั้นนะ”
“ฮือ ฮือ ความรักของผมกับเฮียมันต่างกัน ไปกันไม่รอดหรอก”
ปวดหัวมากครับ สมองตึงเครียดไปหมด
มันเกิดอะไรขึ้นกับเรา
“ผมมันทำตัวมั่วรึไง เฮียถึงได้ยัดเยียดว่าผมมีคนอื่น อึก อึก”
พยายามหยุดร้องไห้ รวบรวมสติ
ตอบโต้ด้วยคำพูดจากสิ่งที่ตกค้างอยู่ในใจมานาน
“เวลาเกือบ30ปีที่ผ่านมา อึก อึก มันไม่ได้ทำให้เฮียเข้าใจความรักของผมเลย ฮือ ฮือ”
หากไม่ไว้ใจกัน เหตุการณ์ซ้ำๆ ก็ต้องเกิดขึ้นอีก
“ถ้าครั้งนี้เฮียจะลงโทษ โทษที่ผมไม่ได้ทำ ผมก็สู้เฮียไม่ไหวหรอก
ฮือ ฮือ แต่บอกไว้เลยมันจะไม่มีครั้งต่อไป อึก อึก
เฮียจะทำร้ายผมอีกไม่ได้ ฮือ ฮือ นี่เหรอ จับมือจูงมือกันมา
แล้วสะบัดทิ้งกันได้ง่ายๆ คำพูดของเฮีย ผมจะไม่เชื่ออีกแล้ว”
ผมลุกขึ้นยืน เช็ดน้ำตา เช็ดเท่าไหร่ก็ไม่หมด
เดินมาหน้าเตียง หันหน้ามาหาเฮีย จ้องหน้าแก
ถึงทางตันแล้วสินะ
ปลดกระดุมเสื้อลงทีละเม็ด ถอดกระชากออกจากตัว
ขว้างเสื้อลงไปที่พื้น อย่างท้าทาย
มือแตะอยู่ที่เข็มขัด
แต่น้ำตาไม่รักดี หยดตกลงมาบนหลังมือ
“พอที อย่าทำแบบนี้”
เฮียถลาเข้ามาคุกเข่าอยู่ตรงหน้า
โถมเข้ากอดขาผม
แรงโถมทำให้ผมต้องทรุดตัวลงนั่งบนเตียง
เฮียซบหน้าลงที่หน้าตัก กอดเอวผมไว้แน่น ราวกับกลัวผมจะหนีหายไป
สะอื้นไห้จนตัวสั่น พร่ำพูดออกมา ฟังแทบไม่รู้เรื่อง
“ขอโทษ ขอโทษ เฮีย....เฮียขอโทษ ฮือ ฮือ”
ผู้ชายคนนี้ คนที่ผมเต็มใจ มอบทั้งกายทั้งใจให้
คนที่หวังจะฝากชีวิตที่เหลือไว้
คำว่ารัก ที่มีไว้ ให้ได้แค่คนเดียว
สยบอยู่ที่ตักผม
น้ำตาผมไหล สองมือลูบศีรษะเฮียเบาๆ
เฮียเงยหน้าขึ้นมา สีหน้าเจ็บปวด
ยิ่งกว่าตอนไหนๆที่ผมเคยเห็น
แม้แต่ตอนที่ศาลเจ้า
ตอนนั้นแค่โศกเศร้า เสียใจ
แต่ตอนนี้ เป็นความเจ็บปวด ทุกข์ทน
ต่างคนต่างช่วยกันเช็ดน้ำตา
“ลุกขึ้นเถอะ ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้”
ละมือออกจากศีรษะ เมินหน้าออกไป
ไม่อยากใจอ่อน
ถ้าผมไม่เด็ดขาด เฮียก็ยังไม่จดจำ
ทำร้ายผมทั้งการกระทำและคำพูด
ผมไม่อยากเจ็บซ้ำแล้วซ้ำอีก
แต่ผมจะไม่มีวันยอมปล่อยมือจากเฮีย
ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน
เราต้องเป็นของกันและกัน แค่สองคน
จะไม่ให้ใครหน้าไหนมาแทรกกลางได้
“ไม่ครับ เฮียไม่ลุก ยังไงก็ไม่ลุก จนกว่าน้องหน่อยจะยกโทษให้ครับ”
เงยหน้ามองผม
ยืดตัวขึ้น
คุกเข่า กอดซบหน้าลงกับอก ที่เปลือยเปล่าของผม
“อย่าโกรธเฮียเลยนะครับ เฮียไม่กล้าทำอีกแล้วครับ เข็ดแล้วครับ”
พูดอู้อี้ชิดอยู่กับอก
ข่มอารมณ์หวั่นไหว ออกไป
“ก็ลองกล้าทำสิ อย่าคิดว่าคนอย่างผมไม่มีทางไปนะ”
“ไม่อาวอะ ไม่ให้ไปครับ เราต้องอยู่ด้วยกันตลอดไปครับ”
“หึ”
“นะนะ ยกโทษนะครับ สงสารเฮียนะครับ
เนี่ยดูสิ เจ็บเข่าแล้วนะ แสบๆด้วยอะ เป็นแผลแน่เลยครับ เจ๊บเจ็บ”
“เชอะ”
ชำเลืองมองด้วยหางตา เอาใจตัวเองเป็นที่สุด
“ไม่รู้หล่ะ ไม่ยกโทษ ก็ไม่ต้องไปไหนกันแล้ว”
จริงสิ แล้วเรื่องดูงานหล่ะ
“ลุกได้แล้ว เขาไปดูงานกันแล้วมั๊ง ไปดูสิ”
“อื้อ ไม่อยากไปแล้วครับ”
“เอ๊ะ อย่าเหลวไหลสิ เรื่องส่วนตัวค่อยเอาไว้ทีหลัง”
“ไม่ทันแล้วครับ ไม่ไปแล้ว นอนกอดที่รักดีกว่าครับ ฟอดๆ ห๊อมหอม ชื่นใจ”
“อ๊ะ อื้อ อย่านะ ผมยังโกรธอยู่นะ ฮึ่ย ยังอีก”
หอมตรงหน้าอกเปลือย แต่จมูกไถลไปสะกิดยอดอกผม ขนลุกชัน
แทรกตัวเข้ามาชิดหว่างขา จนผมต้องกางขาออก
“ขี้หวง นะนะ กอดกัน กอดกัน”
“เฮีย อ๊ะ อื๊อ อย่าสิ กอดเฉยๆสิ”
แขนหน่ะกอดครับ แต่จมูก ซุกไซร้ไปทั่วแผ่นอกจนผมเผลอแอ่นตัวเข้าหา
ปากที่เพิ่งสาดใส่ถ้อยคำสร้างความเจ็บช้ำ
ขบเม้มยอดอก สลับไปมา ดูดดึง หิวกระหาย
“อ๊าส์ อู๊ย อ้า เฮีย อ๊าส์ ผมเสียวอ่า อ๋อย อี๊ย”
ดูเอาเถอะ ยังไม่ทันยกโทษให้ ก็ทำผมเผลอไผลไปกับ
ความสุขที่ปรนเปรอให้
“อย่าครับ อย่า ไม่อาว ยังมีความผิดอยู่นะ อ๊าส์ อื้อ อ๋อย”
“อืมมมมมม เดี๋ยวรวบยอดทีเดียวครับ”
ผลักผมนอนหงายลงบนเตียง
ร่างกายท่อนบนทาบทับลงมาแนบชิด
ช่วงล่างบดเบียดแนบแน่น
มือ จมูก ปาก ทำงานสอดประสานกันอย่างรู้หน้าที่
เฮ้อ แล้วผมก็เสีย(2)ที อีกจนได้
หลังจากเคลียร์กันทางกายแล้ว
เฮียก็เคลียร์ทุกปัญหา
ทันทีที่ผมเดินสะบัดก้นออกไปจากห้องอาหาร
พี่หมอแฟนยัยวิ ก็ช่างบังเอิญ เดินเข้ามา นั่งที่โต๊ะอาหาร
เฮียพยายามขอตัวจะออกมาตามง้อผม
แต่พี่หมอขอเวลา คุยปรึกษาเกี่ยวกับงานในส่วนที่เฮียรับผิดชอบอยู่
ทำให้เสียเวลาไปมาก
ทันทีที่ปลีกตัวได้ เฮียตามหาผม
แต่กลับมาเจอภาพบาดตา ชวนเข้าใจผิด
“ไม่ว่าจะมองจากมุมไหน เฮียก็เห็นว่า
เรากับมันแทบจะดูดปากกันอยู่แล้ว ใครจะทนไหว”
ตีหน้ายักษ์ใส่ผม อย่างเป็นต่อ
“โห ไม่มีเหตุผลเลยอะ”
“อืม จริงด้วย เสื้อผ้าก็ไม่มีด้วยดิ”
มือซนล้วงเข้ามาลูบไล้ช่วงล่าง ใต้ผ้าห่ม
“เพี๊ยะ อีกหล่ะ พอเลย เมื่อยไปหมดแล้ว บ้าจริง”
“แหะ แหะ เผื่อฟลุ๊ค”
“แล้วทีเฮียหล่ะ หมอคะ หมอขา ระวังเถอะพี่หมอจะเข้าใจผิด”
“ไม่ต้องห่วงหรอก แกรู้นิสัยคนของแกดี เฮ้อ มีแต่คนของเรานี่แหละ..
“ทำไม ผมทำไม”
“จุ๊บ จุ๊บ รู้ว่าคนเขาขี้หวง ก็ไม่ระวังตัวให้คนอื่นมาเกาะแกะอยู่ได้”
จุ๊บแล้วกอดผมแน่น
“เฮียไม่ปล่อยเราให้ใครหรอก ต่อให้หนีไปสุดหล้าฟ้าเขียว
เฮียก็จะตามไปลากเรากลับมา”
“ฮะ ฮะ ฮ่า สุดหล้าฟ้าเขียว โบราณจริงไรจริง”
“หัวเราะได้แล้ว ยกโทษให้เฮียนะครับ เฮียไม่กล้าทำอะไรเราอีกแล้ว”
“อืม”
“น่ารักจังเลย ฟอดๆ ที่รักใครน้า”
หอมแก้มแล้วทำท่าจะมุดเข้าไปใต้ผ้าห่ม
“เดี๋ยว ยู๊ด หยุดเดี๋ยวนี้นะ”
จับยึดผ้าห่มไว้แน่นด้วยมือข้างเดียว อีกข้างจิกผมหยักศกเอาไว้
“โอ๊ย ดึงผมทำไมเนี่ย”
“ฮะ ฮะ ฮ่า”
อยากให้คนไข้มาเห็นสภาพคุณหมอจริงๆ
ยิ่งกว่าเด็กถูกขัดใจ
“พอแล้ว ผมเหนื่อย”
“หึ”
ลุกนั่งกอดอก หน้าง้ำ
“ว่าแต่เฮียไม่ไปดูงานเหรอ รถน่าจะออกไปแล้วนะ จะเป็นไรป่าวอ่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก”
“อ้าว”
“ สนใจด้วยเหรอ ฮึ คนใจร้ายใจดำ ตัวก็ข๊าวขาว ขี้งอนก็เท่านั้น”
“โว๊ะ ไปกันใหญ่แล้ว ไม่เอาหล่ะ เฮียอะ เอาดีๆสิ”
“ฮะ ฮะ ฮ่า สับสนไงเรา ตกลงจะให้เอา รึไม่ให้เอากันแน่ เบื่อๆ อยากๆใช่ม๊า”
“โอ๊ย จะบ้าตาย”
ทึ้งผมตัวเองด้วยความหงุดหงิด
“อะ อะ ไม่แกล้งแล้วครับ”
สรุปวันนั้นเรา2คน ก็ได้ไปเที่ยวกันสองต่อสอง
เสียงเคาะประตู ก็เป็นคนในคณะดูงานมาตาม
เฮียของด อ้างว่ารู้สึกไม่ค่อยสบาย
โชคดีที่คืนนี้ยังพักที่เดิม
เฮียพาผมไปล่องเรือชมทะเลสาบที่อุทยานแห่งชาติ
ความงามตามธรรมชาติของที่นี่ได้รับยกย่องเป็นมรดกโลก
น้ำในทะเลสาบมีต้นน้ำไหลมาจากน้ำตก
น้ำใสราวกับกระจก สะท้อนสีครามของท้องฟ้า
มองเห็นฝูงปลาแหวกว่ายเต็มไปหมด
อากาศตอนนั้นประมาณ 15 องศา
ขึ้นจากเรือ แล้วเดินดูธรรมชาติของอุทยาน ที่มีทะเลสาบล้อมรอบ
จูงมือกัน โอบกอดกัน ไม่มีใครรู้จัก
อยากเก็บเวลาตอนนี้ไว้ให้นานที่สุด
ไม่ต้องอยู่ในกรอบที่สังคมขีดไว้ให้
บนม้านั่งริมทะเลสาบ
กุมมือกัน ฟังเสียงน้ำไหล มองดูนกเป็ดน้ำ
ปลาแหวกว่ายใกล้ๆแค่เอื้อมมือถึง
ลมหนาวโชยมาบางเบา
แต่เราสองคนอบอุ่นที่หัวใจ
จบบริบูรณ์
-----------------------------------------------------------------------------------
เก็บตกครับ
จ่ายค่า.....เสียหาย
ให้แม่บ้าน
หลายตังค์อยู่ครับ
อิอิ
พรุ่งนี้ไม่มานะครับ
มาวันอาทิตย์ สายๆ ครับผม
good night ครับ
หัวข้อ: รักจริงยิ่งกว่านิยาย ...Happy End......พฤติกรรมการกิน..ตอนต่อ (14/10/58) (อ่าน 594500 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก