หัวข้อ: รักจริงยิ่งกว่านิยาย ...Happy End......พฤติกรรมการกิน..ตอนต่อ (14/10/58)

[bosslovely]

มาต่อเถอะนะ ขอก่อนนอนอีกสักตอน. มันค้างอ่ะ นะนะนะนะคุณพี่หน่อยสุดน่ารัก

[❁INDY_FAMILY❁]

งะ มาต่ออีกนิดนะคะน้าาาาาาาา

[่นทยนส]

 

[Infinity 888]

สงสารหน่อยมากๆ เฮียทำเกินไปจริงๆ 
อยากรู้ดึงข้อมือทำไม รออ่านน้า

[Wordslinger]

โอ๊ย อยากจะกรีดร้องออกมาเป็นอักษรเทวนาครี หน่วงหนักในหัวอกเหลือเกินค่ะ คุณหน่อยเองก็ช่างกระไร ปล่อยค้างไว้แบบหมิ่นเหม่เหมือนกับเอายาพิษมาให้พร้อมกับถือขวดยาแก้พิษไว้ในมือ จะยื่นให้มิยื่นให้แหล่ ทรม้าน ทรมาน

น้ำตาปริ่มตาตั้งแต่ตอนพิเศษดูงานต่างประเทศนั่นแล้ว ที่เฮียหมอทำคุณหน่อยร้องไห้ รู้สึกถึงความทุกข์ ความเสียใจผ่านตัวอักษรเลยค่ะ ยิ่งกลับมาอ่านช่วงบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอีก ยิ่งเหมือนกับจะต้องแบกเอาเทือกเขาคีรีมันจาโรไว้คนเดียว! เศร้าขนาด แถมยังเปิดเพลง Someone like you ของ Adele และ Broken Vow ของ Lara Fabian คลอเป็นแบ็คกราวด้วย โฮ้ย เรื่องมันจะเศร้าไปไหน!

ก่อนจะเพ้อพร่ำรำพันถึงความขุ่นข้องหมองใจของผู้อ่านอย่างดิฉันก็ขอเกริ่นนำอะไรเสียนิดหน่อย

ความจริงแล้วบอร์ดนี้นั้นเริ่มมาจากคุณเซ็งเป็ด ซึ่งสมัยนั้นดังเปรี้ยงปร้างด้วยเรื่องเล่าอันอุดมด้วยรสชาติ จึงได้มีผู้ศรัทธาก่อตั้งบอร์ดนี้ขึ้นมาจนเกิดเป็นเล้าเป็ดอย่างที่เห็นในปัจจุบัน ดิฉันเองก็อยู่ในบอร์ดมาตั้งแต่ปี 2007 จนเดี๋ยวนี้ก็นานหลายปี และมันเป็นนานปีที่รู้จักวงการเรื่องวาย หากจะนับย้อนกันไปจริงๆ แล้ว ก็คงอ่านเรื่องวายมาจะเข้าขั้นเลขสิบ

ตอนนั้นเว็บแรกที่ทำให้ได้อ่านเรื่องวาย และพบเจอกับสิ่งที่ใช่ของตัวเอง ก็น่าจะเป็นเว็บสตอรี่ที่เล่าเรื่องชีวิตเกย์ ซึ่งตอนนั้น คุณพชรยังโลดแล่นครองพิภพเล่าเรื่องเกย์ระดับ 30+ และดิฉันก็เป็นแฟนเหนียวแน่นคอยติดตามอยู่มิได้ขาด จากนั้นก็ได้รู้จักกับบอร์ดปาล์ม และตามมาด้วยหลายต่อหลายบอร์ดต่อจากนั้น และด้วยเหตุผลกลนี้เอง จากการได้อ่านเรื่องเกย์ไม่ว่าจะเป็นเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่า ก็ทำให้กระสันต์อยากเขียนขึ้นมาบ้าง ติดแต่ว่ามิได้มีวัตถุดิบใกล้มือ ก็ได้แต่หยิบเอามาจากจินตนาการเสียส่วนใหญ่ อย่างไรก็ตาม ประเภทของเรื่องเกย์ที่จับจิตจับใจ ก็เห็นจะไม่พ้นประเภท "เรื่องเล่า" ไปได้ เรื่องเล่านี้ต้องเป็นเรื่องเล่ามาจากเรื่องจริง เพราะอ่านทีไรเราก็จับความรู้สึก "จริง" จากเรื่องเล่านั้นๆ ได้ และไอ้ประเภทเรื่องเล่านี้ก็หาอ่านกันไม่ได้ง่ายๆ นัก ในเล้าก็นับนิ้วได้เลยทีเดียว และยิ่งจะนับเรื่องที่ "โดน" จริงๆ แล้ว ก็คงนับได้ไม่เกินหนึ่งฝ่ามือ "รักจริงยิ่งกว่านิยาย" เป็น ๑ ในบรรดานั้น

เมื่อแรกเห็นชื่อเรื่อง ก็คิดว่าเป็นเรื่องเศร้า เห็นจะคล้ายกับมิวสิควิดีโอคุณปองศักดิ์ใน "เรื่องจริงยิ่งกว่านิยาย" จึงได้แต่ผ่อนผันเรื่อยมา แต่เมื่อเห็นคนแนะนำบ้างในกระทู้ปักหมุด และเห็นจำนวนหน้าซึ่งเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วบ้าง ก็คิดว่า อาจมีอะไรดีมากๆ ในเรื่องนี้เสียแล้ว จึงได้ลองเข้ามาอ่านดู ไม่นึกไม่ฝันว่าจะเป็นเรื่องเล่า แถมยังพบอีกว่า เป็นเรื่องเล่าที่ "ดี" หลายอย่าง

๑. ภาษาดี

หากจะอธิบายให้แน่ ก็ต้องลำดับเป็นขั้นตอน อย่างแรกก็คงเขียนได้ถูกตามหลักภาษาไทย แม้จะมีผิดบ้างแต่ก็ไม่ถึงกับกวนใจ แต่โดยมากแล้วจะเขียนได้ถูกต้อง อย่างที่สองก็คงเป็นเรื่องความสั้น กระชับ ของภาษา สมบัติข้อนี้เอง ทำให้มันอ่านง่าย ไม่ลายตา และไม่ลำบากกับการทำความเข้าใจ เพราะใช้ภาษาตรง จริงใจ และเข้าสู่เนื้อหา ไม่ต้องเยิ่นเย้อ อ้อมค้อม และพรรณนาให้มากความ (อันนี้ดิฉันชอบทำ เหอ เหอ) ซึ่งสิ่งนี้แหละ เป็นเหมือนปัจจัยหนึ่งที่ทำให้อารมณ์ของเรื่องสื่อถึงผู้อ่านได้ อย่างน้อย ดิฉันก็คงหนึ่งละที่ได้อ่านบทที่หนึ่งแล้ว ก็ต้องอุทานว่า "ในที่สุด!"

๒. ลำดับเรื่องดี

ศาสตร์การเขียนระบุว่า หากคุณลำดับเรื่องอย่างมั่ว เรื่องของคุณก็พังภินธุ์ "รักจริงยิ่งกว่านิยาย" ทำได้ดีระดับ ให้ ๕ เต็ม ๕ ก็ด้วยการค่อยปล่อยไม้เด็ด และเนื้อหาออกมาทีละน้อยทีละนิดนั่นปะไร ทำให้ผู้อ่านติดตามพร้อมกับตามติดประชิดขอบเตียง ด้วยความอยากรู้อยากเห็น มันเหมือนกับคุณผู้เขียนกำลังประดิดประดอยผืนผ้าสักชิ้นหนึ่ง ใส่ใจ ใส่ความพิถีพิถันลงไป ทำให้ได้แผ่นผ้าที่งาม ถูกใจ น่ามอง อย่างที่เพื่อนผู้อ่านหลายท่านในนี้บอกไว้ ว่า "รักจริงยิ่งกว่านิยาย" อ่านแล้วเหมือนวรรณกรรมเยาวชน ดิฉันเห็นด้วย โดยเฉพาะเรื่องเล่าตอนหน่อยยังเด็กในช่วงอายุระหว่างประถมถึงมัธยมสอง มันดูสะอาด บริสุทธิ์ และการได้เฝ้ามองความคิดของเด็กน้อยคนหนึ่งค่อยๆ ก่อร่างขึ้นจนเติบใหญ่ ผ่านความเจ็บปวด ผ่านเหตุการณ์ทดสอบต่างๆ ก็ยิ่งทำให้เราได้เหมือนกับชิดใกล้กับแกนหลักของเนื้อเรื่องเข้าไปอีก อ่านแล้วอดคิดถึงตอนอ่าน "ความสุขของกะทิ" ไม่ได้

๓. เนื้อหาดี

หากมิใช่เพราะเนื้อหาดี ก็ย่อมไม่อาจดึงดิฉันให้ติดกับเรื่องนี้ได้หรอก อยากจะเอ่ยชมคุณหน่อยจังเลยค่ะ ว่าเขียนได้ดีมากๆ บทจะหวานก็หวานจนต้องกัดหมอน บทจะซึ้งก็ซึ้งแทบน้ำตาลไต่ตอม บทจะสอนสั่งก็ดีเสียจนต้องยกนิ้วให้ โดยเฉพาะตอนเจ๊นิดสอนน้องโดยยกตัวอย่างจำนวนเด็กนักเรียนในห้องเรียน ฯลฯ ยิ่งชอบใหญ่ และบทจะเศร้าก็เศร้าจนดึงเอาความทรงจำฝังใจของคนอ่านให้ฟุ้งขึ้นมาอีก จนมีอารมณ์ร่วมด้วยเสียได้ เรียกว่าเศร้าเคล้ากับน้ำตาอย่างแท้จริง

สรุปก็คือชอบเรื่องนี้มาก และคงจะไม่เขียนถึงความรู้สึกเศร้าทุกข์ตรอมตรมของดิฉันแล้วละค่ะ เพราะจะมากเกินงาม เกรงใจเจ้าของเรื่อง อิอิ เพราะที่เขียนมาก็มากไปแล้ว แต่จะขออีกหน่อยก็แล้วกัน

คือเรื่องใครเป็นพระเอก แรกเริ่มเมื่อคุณหน่อยยังไม่เฉลย ก็คิดว่าเฮียปานอาจมีวิน แต่เมื่ออ่านไปเรื่อยๆ ดันไม่ใช่ เห็นจะเป็นเฮียมี่เจ้าเก่า และยิ่งอ่านก็ยิ่งเห็นว่าควรเป็นเฮียมี่ เพราะแม้ปานจะเปรี้ยวจี๊ดปานใด แต่ก็เหมือนของใหม่ที่น่าลิ้มลอง แต่เพียงชั่วลิ้มรสแล้วก็เห็นว่าแรงต่อลิ้นเกินไป ไฉนเลยจะเท่าขนมหวานอันเคยคุ้นปากกันอยู่แล้ว คนเขารักมานาน ชอบมานาน และจองมานาน ก็ต้องปล่อยให้เป็นของเขาไป เฮียปานก็คงได้แต่มองอยู่ไกลๆ และไม่สร้างความร้าวฉานจึงจะทำให้เรื่องออกมาดี

แต่เห็นฉากสุดท้ายของตอนล่าสุดแล้ว อยากจะอุทานกับหน้าจอคอมพ์ว่า "มาม่ารสต้มแซบ!"

 

[Tassanee]

มาสั้นๆ แต่บีบคั้นและทรมาน

มากๆ ขอบอก

[42311266]

ค้างค่ะ 55  ชอบมาม่าเยอะๆมันหน่วงดี คือรู้ว่าสุดท้ายก็แฮปปี้เลยโล่งใจ มาต่อเร็วๆนะคะ   

[leknoey]

ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[helpmeiiz]

 

[punchnaja]

เข้ามาอ่านเพราะถูกย้ายไปจบแล้วเนี่ยแหละ555555(แบบว่ามันจะได้ไม่ค้างคา)

สนุกมากค่ะ ตอนพิเศษทำให้พอเดาได้ว่าคงเคยถูกเฮียหมอทำรุนแรงใส่แหงๆ

มาม่าต้มโคล้งแน่ๆ

[sang som]

เฮียแกหึงโหดได้อีกอ่ะ

[malula]

เฮียซาดิสต์มาก ทรมานน้อง
คิดบวกก็มองได้ว่าเป็นการพิสูจน์ว่าความรักครั้งนี้มันจริงหรือหลอก
ถ้าแค่รักหลอก ๆ ก็คงโบกมือลาต่างคนต่างไป
แต่นี่มันจริงถึงได้ทนรออย่างทุกข์ทรมาน

[luv_khun]

คอมเม้นท์ของคุณ Wordslinger ถุกใจที่สุดเลยค่ะ

เรา้เองก็ชอบเรื่องเล่าเหมือนกัน  ตอนหลังๆนี้หายากเหลือเกิน

เจอ..รักจริงยิ่งกว่านิยาย..เหมือนเดินอยู่กลางทะเลทราย แล้วเจอโอเอซิสเลยค่ะ

ขอบคุณ คุณหน่อยมากนะคะ

[Nano PL]

สนุกดีคับ ตื่นเต้นฟุดฟุด

[OitJi]

อ๊ากกกกก ค้างคา

[carenaka]

  มาม่าชามนี้แซบไม่เบา น้ำตาจะไหล  ขอยกมืออีกคน สมาคม คนกัว แฟนด้วยคนคร่า

[BeeRY]

มาม่าทำท้องอืดเลยอ่า
แต่ถ้าเฮียพูดด้วยก่อนแบบนี้ คงจะดีขึ้นใช่ไหมคะ

[snowboxs]

อ่านไปน้ำตาไหลไป แต่ที่แย่คือร้องแล้วเสียงมันเปลี่ยน ฮือๆ

สงสารทั้งเฮียหน่อยและเฮียมี่เลยนะ
เฮียหน่อยก็รอ ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่ารอแล้วจะเหมือนเดิมมั้ย
เฮียมี่ก็สับสนอยากจะปล่อยมือ แต่ก็กลัว เพราะความรักและผูกพันมีมากกว่า
แต่กลัวที่เฮียทิ้่งท้ายไว้จังเลย กลัวว่าเฮียมี่ดึงเฮียไว้เพราะต้องการจะทำให้เฮียหน่อยเจ็บช้ำกว่าเดิม

[❁INDY_FAMILY❁]

โอ๊ย อยากจะกรีดร้องออกมาเป็นอักษรเทวนาครี หน่วงหนักในหัวอกเหลือเกินค่ะ คุณหน่อยเองก็ช่างกระไร ปล่อยค้างไว้แบบหมิ่นเหม่เหมือนกับเอายาพิษมาให้พร้อมกับถือขวดยาแก้พิษไว้ในมือ จะยื่นให้มิยื่นให้แหล่ ทรม้าน ทรมาน

น้ำตาปริ่มตาตั้งแต่ตอนพิเศษดูงานต่างประเทศนั่นแล้ว ที่เฮียหมอทำคุณหน่อยร้องไห้ รู้สึกถึงความทุกข์ ความเสียใจผ่านตัวอักษรเลยค่ะ ยิ่งกลับมาอ่านช่วงบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอีก ยิ่งเหมือนกับจะต้องแบกเอาเทือกเขาคีรีมันจาโรไว้คนเดียว! เศร้าขนาด แถมยังเปิดเพลง Someone like you ของ Adele และ Broken Vow ของ Lara Fabian คลอเป็นแบ็คกราวด้วย โฮ้ย เรื่องมันจะเศร้าไปไหน!

ก่อนจะเพ้อพร่ำรำพันถึงความขุ่นข้องหมองใจของผู้อ่านอย่างดิฉันก็ขอเกริ่นนำอะไรเสียนิดหน่อย

ความจริงแล้วบอร์ดนี้นั้นเริ่มมาจากคุณเซ็งเป็ด ซึ่งสมัยนั้นดังเปรี้ยงปร้างด้วยเรื่องเล่าอันอุดมด้วยรสชาติ จึงได้มีผู้ศรัทธาก่อตั้งบอร์ดนี้ขึ้นมาจนเกิดเป็นเล้าเป็ดอย่างที่เห็นในปัจจุบัน ดิฉันเองก็อยู่ตั้งแต่เริ่มบอร์ด จนเดี๋ยวนี้ก็นานหลายปี มันเป็นนานปีที่รู้จักวงการเรื่องวาย หากจะนับย้อนกันไปจริงๆ แล้ว ก็คงจะเข้าขั้นเลขสิบ

ตอนนั้นเว็บแรกที่ทำให้ได้อ่านเรื่องวาย และพบเจอกับสิ่งที่ใช่ของตัวเอง ก็น่าจะเป็นเว็บสตอรี่ที่เล่าเรื่องชีวิตเกย์ ซึ่งตอนนั้น คุณพชรยังโลดแล่นครองพิภพเล่าเรื่องเกย์ระดับ 30+ และดิฉันก็เป็นแฟนเหนียวแน่นคอยติดตามอยู่มิได้ขาด จากนั้นก็ได้รู้จักกับบอร์ดปาล์ม และตามมาด้วยหลายต่อหลายบอร์ดต่อจากนั้น และด้วยเหตุผลกลนี้เอง จากการได้อ่านเรื่องเกย์ไม่ว่าจะเป็นเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่า ก็ทำให้กระสันต์อยากเขียนขึ้นมาบ้าง ติดแต่ว่ามิได้มีวัตถุดิบใกล้มือ ก็ได้แต่หยิบเอามาจากจินตนาการเสียส่วนใหญ่ อย่างไรก็ตาม ประเภทของเรื่องเกย์ที่จับจิตจับใจ ก็เห็นจะไม่พ้นประเภท "เรื่องเล่า" ไปได้ เรื่องเล่านี้ต้องเป็นเรื่องเล่ามาจากเรื่องจริง เพราะอ่านทีไรเราก็จับความรู้สึก "จริง" จากเรื่องเล่านั้นๆ ได้ และไอ้ประเภทเรื่องเล่านี้ก็หาอ่านกันไม่ได้ง่ายๆ นัก ในเล้าก็นับนิ้วได้เลยทีเดียว และยิ่งจะนับเรื่องที่ "โดน" จริงๆ แล้ว ก็คงนับได้ไม่เกินหนึ่งฝ่ามือ "รักจริงยิ่งกว่านิยาย" เป็น ๑ ในบรรดานั้น

เมื่อแรกเห็นชื่อเรื่อง ก็คิดว่าเป็นเรื่องเศร้า เห็นจะคล้ายกับมิวสิควิดีโอคุณปองศักดิ์ใน "เรื่องจริงยิ่งกว่านิยาย" จึงได้แต่ผ่อนผันเรื่อยมา แต่เมื่อเห็นคนแนะนำบ้างในกระทู้ปักหมุด และเห็นจำนวนหน้าซึ่งเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วบ้าง ก็คิดว่า อาจมีอะไรดีมากๆ ในเรื่องนี้เสียแล้ว จึงได้ลองเข้ามาอ่านดู ไม่นึกไม่ฝันว่าจะเป็นเรื่องเล่า แถมยังพบอีกว่า เป็นเรื่องเล่าที่ "ดี" หลายอย่าง

๑. ภาษาดี

หากจะอธิบายให้แน่ ก็ต้องลำดับเป็นขั้นตอน อย่างแรกก็คงเขียนได้ถูกตามหลักภาษาไทย แม้จะมีผิดบ้างแต่ก็ไม่ถึงกับกวนใจ แต่โดยมากแล้วจะเขียนได้ถูกต้อง อย่างที่สองก็คงเป็นเรื่องความสั้น กระชับ ของภาษา สมบัติข้อนี้เอง ทำให้มันอ่านง่าย ไม่ลายตา และไม่ลำบากกับการทำความเข้าใจ เพราะใช้ภาษาตรง จริงใจ และเข้าสู่เนื้อหา ไม่ต้องเยิ่นเย้อ อ้อมค้อม และพรรณนาให้มากความ (อันนี้ดิฉันชอบทำ เหอ เหอ) ซึ่งสิ่งนี้แหละ เป็นเหมือนปัจจัยหนึ่งที่ทำให้อารมณ์ของเรื่องสื่อถึงผู้อ่านได้ อย่างน้อย ดิฉันก็คงหนึ่งละที่ได้อ่านบทที่หนึ่งแล้ว ก็ต้องอุทานว่า "ในที่สุด!"

๒. ลำดับเรื่องดี

ศาสตร์การเขียนระบุว่า หากคุณลำดับเรื่องอย่างมั่ว เรื่องของคุณก็พังภินธุ์ "รักจริงยิ่งกว่านิยาย" ทำได้ดีระดับ ให้ ๕ เต็ม ๕ ก็ด้วยการค่อยปล่อยไม้เด็ด และเนื้อหาออกมาทีละน้อยทีละนิดนั่นปะไร ทำให้ผู้อ่านติดตามพร้อมกับตามติดประชิดขอบเตียง ด้วยความอยากรู้อยากเห็น มันเหมือนกับคุณผู้เขียนกำลังประดิดประดอยผืนผ้าสักชิ้นหนึ่ง ใส่ใจ ใส่ความพิถีพิถันลงไป ทำให้ได้แผ่นผ้าที่งาม ถูกใจ น่ามอง อย่างที่เพื่อนผู้อ่านหลายท่านในนี้บอกไว้ ว่า "รักจริงยิ่งกว่านิยาย" อ่านแล้วเหมือนวรรณกรรมเยาวชน ดิฉันเห็นด้วย โดยเฉพาะเรื่องเล่าตอนหน่อยยังเด็กในช่วงอายุระหว่างประถมถึงมัธยมสอง มันดูสะอาด บริสุทธิ์ และการได้เฝ้ามองความคิดของเด็กน้อยคนหนึ่งค่อยๆ ก่อร่างขึ้นจนเติบใหญ่ ผ่านความเจ็บปวด ผ่านเหตุการณ์ทดสอบต่างๆ ก็ยิ่งทำให้เราได้เหมือนกับชิดใกล้กับแกนหลักของเนื้อเรื่องเข้าไปอีก อ่านแล้วอดคิดถึงตอนอ่าน "ความสุขของกะทิ" ไม่ได้

๓. เนื้อหาดี

หากมิใช่เพราะเนื้อหาดี ก็ย่อมไม่อาจดึงดิฉันให้ติดกับเรื่องนี้ได้หรอก อยากจะเอ่ยชมคุณหน่อยจังเลยค่ะ ว่าเขียนได้ดีมากๆ บทจะหวานก็หวานจนต้องกัดหมอน บทจะซึ้งก็ซึ้งแทบน้ำตาลไต่ตอม บทจะสอนสั่งก็ดีเสียจนต้องยกนิ้วให้ โดยเฉพาะตอนเจ๊นิดสอนน้องโดยยกตัวอย่างจำนวนเด็กนักเรียนในห้องเรียน ฯลฯ ยิ่งชอบใหญ่ และบทจะเศร้าก็เศร้าจนดึงเอาความทรงจำฝังใจของคนอ่านให้ฟุ้งขึ้นมาอีก จนมีอารมณ์ร่วมด้วยเสียได้ เรียกว่าเศร้าเคล้ากับน้ำตาอย่างแท้จริง

สรุปก็คือชอบเรื่องนี้มาก และคงจะไม่เขียนถึงความรู้สึกเศร้าทุกข์ตรอมตรมของดิฉันแล้วละค่ะ เพราะจะมากเกินงาม เกรงใจเจ้าของเรื่อง อิอิ เพราะที่เขียนมาก็มากไปแล้ว แต่จะขออีกหน่อยก็แล้วกัน

คือเรื่องใครเป็นพระเอก แรกเริ่มเมื่อคุณหน่อยยังไม่เฉลย ก็คิดว่าเฮียปานอาจมีวิน แต่เมื่ออ่านไปเรื่อยๆ ดันไม่ใช่ เห็นจะเป็นเฮียมี่เจ้าเก่า และยิ่งอ่านก็ยิ่งเห็นว่าควรเป็นเฮียมี่ เพราะแม้ปานจะเปรี้ยวจี๊ดปานใด แต่ก็เหมือนของใหม่ที่น่าลิ้มลอง แต่เพียงชั่วลิ้มรสแล้วก็เห็นว่าแรงต่อลิ้นเกินไป ไฉนเลยจะเท่าขนมหวานอันเคยคุ้นปากกันอยู่แล้ว คนเขารักมานาน ชอบมานาน และจองมานาน ก็ต้องปล่อยให้เป็นของเขาไป เฮียปานก็คงได้แต่มองอยู่ไกลๆ และไม่สร้างความร้าวฉานจึงจะทำให้เรื่องออกมาดี

แต่เห็นฉากสุดท้ายของตอนล่าสุดแล้ว อยากจะอุทานกับหน้าจอคอมพ์ว่า "มาม่ารสต้มแซบ!"

 

   เม้นนี้สุดยอดเลย   

[Yarkrak]

วาดิสต์สุดๆ ทรมานคนอ่าน

รออ่านต่อไป

[sukaz]

ตอนล่าสุดนี้มันซี๊ดดดดดดดดด

มาม่าชามบิ๊กเบิ้ม

แซ่บ คร้า แซ่บ

[ชะรอยน้อย]

เข้ามารอตอนใหม่ค่ะ
งงกับเฮียอ่ะ ตอนมีคนมาจีบเฮียแกมีสายสืบแล้วตอนหลังสายสืบแกไม่รายงานรึไงหว่า

[~Here@Noi~]

     

สวัสดียามบ่ายครับผม

เสร็จสิ้นภารกิจของวัน

เข้ามาหาความสุขในเล้า เป็นกิจวัตร

แปลกใจเป็นความรู้สึกแรก

ตามมาด้วยความปลาบปลื้มใจ

ที่เห็นคอมเม้นท์มากมายครับผม

ขอยกคำชมทั้งหมดให้กับเล้าเป็ด รวมทั้งลูกเล้าทุกท่าน

ส่วนข้อบกพร่อง หรือ ความผิดพลาดขอรับไว้แต่เพียงผู้เดียว

แต่ถ้าหากมากเกินจะรับไหว

ขออนุญาตแบ่งให้คุณเฮียทั้งหลาย...อิอิ

 

เริ่มต้น ผมไม่เคยรู้ว่ามีเว็ปที่เปิดกว้างสำหรับชายรักชาย

ผมชอบอ่านนิยายครับ

หานิยายอ่านไปเรื่อยๆ

วันหนึ่ง อ่านเจอนิยายวาย

เอ๊ะ มีนิยายแบบนี้ด้วยเหรอ

อย่างมากก็อ่านแค่ นิยายอีโรติก

แล้วเอาไปต่อเติมในจินตนาการ

อ่านนิยายวายแล้ว เสพติดเข้ากระแสเลือด

ลด ละ เลิก นิยายทุกประเภท แม้กระทั่งอีโรติกที่โปรดปราน

 


แล้วก็ได้มาเจอ

ขุมทรัพย์นิยายวาย

อันประเมินค่ามิได้

"เล้าเป็ด"

อ่านทุกเรื่อง

ทุกตัวอักษร

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อครับ

นิยายทุกเรื่องผ่านสายตาผมมาหมดแล้ว

ไม่ว่าใครจะแนะนำเรื่องไหน

ล้วนแล้วแต่รู้จัก

ยกเว้น...นิยายที่จบลงด้วยความเศร้า

ผมจะไม่ยอมอ่านเด็ดขาด (ขอโทษเจ้าของนิยายที่เกี่ยวข้องครับผม)

ในความคิดผม

ชีวิตจริงของชายรักชาย

มันก็มีความเศร้าแอบแฝงอยู่ มากน้อยแล้วแต่โชคชะตา

ผมไม่ยอมรับความเศร้าเพิ่มเข้าไปอีก

ไม่ว่าจะ เรื่องจริง หรือเรื่องสมมุติ

 

ย้อนมาคิดถึงเรื่องของตัวเอง

แม้จะต้องมองผ่านรอยน้ำตามาหลายต่อหลายครั้ง

แต่สุดท้าย

ความรักของผมยังคงอยู่

จึงอยากจะเล่าเรื่อง

ให้เป็นกำลังใจ

ชายรักชาย

รักที่แท้ ยังมีอยู่จริง ครับผม

 

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์

ตั้งแต่คอมเม้นท์แรก

จนถึงคอมเม้นท์ท้ายสุด

(ไม่อาว...สุดท้ายนะครับ)

ในโลกแห่งจินตนาการของผม

โรงเรียนเล้าเป็ดวิทยาคม

มีนักเรียนหลากหลายประเภท


"เด็กห้องโครงการ เรียนเก่ง ซุ่มเงียบ" (เด็กเนิร์ด)

เปรียบกับ ท่านที่ชอบอ่าน แต่ไม่ได้คอมเม้นท์ เก็บข้อมูลอย่างเดียว



"เด็กกิจกรรม"

เปรียบกับ ท่านที่อ่านแล้วให้คอมเม้นท์


เด็กกิจกรรมบางคนเข้าร่วมแค่บางกิจกรรม

เปรียบกับท่านที่ ตอนไหนโดนก็เม้นท์



เด็กกิจกรรมบางคนเข้าร่วมทุกภารกิจ

เปรียบกับท่านที่กรุณาเม้นท์ทุกตอน



โดยเฉพาะ มีเด็กนร.อยู่คนหนึ่ง จะเม้นท์เป็นคนแรกเกือบทุกตอน

แม้ไม่ว่าง(เล่นหมากเก็บอยู่) ก็จะขอจิ้มไว้ก่อน 



ยัง ยังไม่หมดครับ

เมื่อเร็วๆนี้

คุณครูใหญ่ท่านมาเดินตรวจความเรียบร้อย

เรียกผมไปหน้าเสาธง

ตื่นเต้น (ปัสสาวะเกือบเล็ด...อะอะ ล้อเล่นครับ)

ท่านกล่าวชม (คิดเข้าข้างตัวเองอะครับ)

และยังได้ชี้แนะ แนวทางพัฒนา


กราบขอบพระคุณทุกท่านครับ

ที่มาอยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุข

ใน


โรงเรียน

เล้าเป็ด

วิทยาคม


 

เจอกันเย็นๆครับผม

[t152_rakjai]

 



 รอตอนเย็นค่ะ
 

[bosslovely]

มารอมาม่าชามโตคราฟ โอมจงมาๆ มาเถอะนะ จะลงแดงตั้งแต่เมื่อคืนละอ่ะ. อิอิ

[ลิงภูเขา]

เด็กกิจกรรมบางคนเข้าร่วมแค่บางกิจกรรม

เปรียบกับท่านที่ ตอนไหนโดนก็เม้นท์


ผมคงอยู่ในข่ายนี้ 

แต่..ไม่ใช่ไม่โดนทุกตอนนะ

แค่บางที..นึกรหัสไม่ออก 

ต้องรอกลับไปค้นในสมุดที่จดเอาำไว้ 

[❁INDY_FAMILY❁]

หนูคงเป็นนักเรียนกิจกรรมตัวยง เพราะเม้มมัน ทุกตอน อิอิ รอๆๆๆนะคะ

[Boonthaptim]

คุณพี่มาพบเจอความวายแนวคล้ายๆหนูเลย แต่นูเจอในรูปแบบการ์ตูนค่ะ ซื้ออ่านเพราะลายเส้นสวยมาก อ่านไปครึ่งเล่ม เอ๊ะนางเอกมันไปซุกอยู่ตรงไหนเนี่ยเจอแต่ตัวเอกชายสวยๆ จนจบเอ๊ะทำไมพระเอกไปได้กับผู้ชายสวยๆล่ะ พลิกาหน้าปกอ๋อ boy's love เข้าใจและตกหลุมรักทันใด เมื่อก่อนหนูสะสมาร์ตูนแนวนี้ มีมากกว่าสี่พันเล่ม ทุกค่ายทุกคนเขียนมีหมด แต่หลังๆหาซื้อยากเลยเลิกอ่าน แะมาเจอนิยายนี่แหล่ะค่ะ เป็นคนไม่ชอบอ่านหนังสือแต่นิยายวายนี่่อ่านได้ทั้งวัน เป็นคนอ่านหนงสือเร็วด้วยเรื่องของคุณพี่ก็อ่านแป๊บเดียวหลงเลยล่ะค่ะ มาทำให้เค้าติด แง้ว รับผิดชอบด้วยนะคะ คิๆ คุณพี่หน่อย (เนียนๆว่าเราสนิทกันมานาน)

[Noo_Patchy]

    เหมือนเค้าเลย ลดละเลิกนิยายทุกอย่างเมื่อมาเจอเล้าเป็ด คิคิ 

[Infinity 888]

อ่านนิยายในเล้ามาแล้วคาดว่า เกินกว่าครึ่งแล้วเหมือนกันจ้า แต่จะแอบนิสัยเสียเปิดอ่านคอมเม้นตอนจบก่อนถ้าเศร้าเมื่อไหร่
เรื่องนั้นถึงคอมเม้นจะบอกว่าดีแค่ไหน ก็ขอบาย ขอโทษคนแต่งด้วยนะ คืออยากหาความสุขอ่ะนะ ไม่ว่ากันน้าาาา

คิดว่าเป็นหนึ่งในเด็กเกือบทุกกิจกรรมนะ    รอเย็นนี้น้า