วันนี้คึกจัดครับผม
มาลงให้อีกตอน
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ทั้งหัวใจให้เธอไปหมดแล้ว
ใจหายวาบ อึ้งกันไปทั้งคู่
เฮียมี่ตั้งสติได้ก่อน
“อยู่นี่นะครับ ไม่ต้องกลัว”
จุ๊บที่ปากผมเร็วๆ
สีหน้าเฮียกังวลไม่น้อย
เฮียคว้ากางเกงที่ตกอยู่ข้างเตียงมาใส่เพียงตัวเดียว
ก้าวยาวๆไปที่ปรตู
“มี่ มี่ ได้ยินมั๊ย เปิดประตูสิ”
เสียงเคาะประตูแรงๆ ดังขึ้นอีก
ใจผมแทบจะกระดอนออกมา
ก้มลงมองตัวเอง ผ้าผ่อนไม่มีติดกายสักชิ้น
กวาดสายตาไปที่พื้น
เสื้อ กางเกง รวมทั้งชั้นใน เกลื่อนกระจาย
อ้อ เสื้อเฮียอีกตัว ตกอยู่ใกล้กัน
ลังเล จะเอื้อมไปหยิบก็เอื้อมไม่ถึง
จะลุกไปใส่ ก็กลัวไม่ทัน
มุดลงไปใต้ผ้าห่ม อย่างโง่ๆ
“ครับ”
ประตูเปิดออก คนข้างนอกรีบเข้ามา
ราวกับจ้องรอจังหวะอยู่แล้ว
“อะไรกันนี่ มี่ แกทำอะไรกัน ห๊ะ”
“เจ๊วา เบาๆครับ เดี๋ยวน้องตกใจ”
“เจ๊วา”
ผมครางออกมา เสียงแหบแห้ง
ค่อยๆโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม
เจ๊วายืนท้าวเอวอยู่หน้าเตียง
เฮียยืนประชิด กางแขนกั้น
ไม่ให้เข้ามาถึงตัวผม
“เวรกรรม แต่งตัวให้เรียบร้อย ชั้นรอข้างล่าง”
แกชี้หน้าผม แล้วสะบัดหน้า หันหลังกลับ
เดินออกไปจากห้อง
“โครม”
เสียงประตูปิดตามหลังดังสนั่น
บ่งบอกระดับอารมณ์ของแก
“ฮะ ฮะ สมควรโดน”
เฮียชี้มาทีผม แล้วหัวเราะ
“เฮ้อ เฮียนี่นะ จริงๆเลย”
ในยามหน้าสิ่วหน้าขวาน วิกฤตขนาดนี้ ยังมีอารมณ์ขัน
ก้มลงมองตัวเอง
“ว๊ากกกกกกกกก”
ตั้งแต่เอวขึ้นมา เปิดเผยต่อหน้าสาธารณชน
แถมร่องรอย จุดจ้ำตามตัว
ไม่ต้องเดาให้ยาก
เจ๊วา คิดไปไกลขนาดไหน
“แต่งตัวนะครับ”
เฮียหยิบเสื้อผ้าส่งมาให้
แกเองก็ใส่เสื้อเรียบร้อย
ยืนกอดอกมองผมนิ่งๆ เดาใจไม่ถูก
“เฮีย ผมกลัว กลัวเจ๊วาอะ”
บีบมือตัวเองไปมา
เฮียเข้ามากอดผมแน่นๆ แล้วปล่อย
เชยคางผมขึ้นมารับจุมพิตอ่อนหวาน ยาวนาน
ราวกับจะปลุกปลอบ
“แฮ่ก ๆ เฮียไปกันเหอะ เจ๊วารออยู่”
กังวลว่าการรอจะยิ่งทวีความโกรธ
พี่น้องคู่นี้ คงไม่ต่างกันนัก
พี่ๆของเฮียคนอื่น ไม่มีใครน่ากลัว เข้มงวดเท่าเจ๊วาอีกแล้ว
“ให้แกรอไปก่อน ไม่ต้องห่วงหรอก
ยังไงแกก็ไม่ไปไหนจนกว่า...”
“จนกว่าอะไรอะ เฮียอย่าบอกนะว่าแกรู้เรื่องเรา”
“คนดี ฟังเฮียนะครับ เจ๊วา แกรู้เรื่องของเราดี
รู้ทุกเรื่องรู้มาตลอด”
“ห๊ะ โอย ผมอยากตาย”
จิกทึ้งผมตัวเอง ตายๆไอ้หน่อยไม่รอดแน่
“หึ หึ ยังตายไม่ได้ครับ เราตาย เฮียก็เป็นหม้ายอะดิ ไม่อาวววว”
“โธ่ เฮียจะเอาฮาไปถึงไหน ผมเครียดนะ”
“อะ อะ ไม่แกล้งแล้วครับ”
สีหน้าเฮียจริงจัง น้ำเสียงหนักแน่น
นั่งลงบนเตียงแล้วดึงผมลงไปนั่งตัก
สองแขนโอบรอบเอวผม
แขนผมคล้องคอเฮียด้วยความเคยชิน
(มีอะไรกันแค่ครั้งเดียว กล้าบอกว่าเคยชิน อร๊ายยยยยยย)
“จำที่ศาลเจ้าได้มั๊ยครับ ที่เฮียทำไม่สนใจเรา”
ผมพยักหน้า เม้มปาก สกัดกั้นความน้อยใจ เมื่อคิดถึงตอนถูกเมิน
“ตอนนั้นเฮียยังเด็ก ไม่สามารถขัดคำสั่ง
แม่กะเจ๊คนอื่นๆ ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครสงสัยเรื่องของเรา
แต่เจ๊วา แกช่างสังเกต....”
เจ๊วาแกทั้งปลอบทั้งขู่ ให้เฮียเลิกติดต่อกับผม
อ้างแม่บ้าง
อ้างความเหมาะสมบ้าง
อ้างว่าเฮียแค่เผลอไผล
อ้างว่ามันเป็นเรื่องผิดปกติ
สารพัดเหตุผลที่แกจะยกขึ้นมา
ตอนนั้น เฮียทั้งเศร้าโศกกับการสูญเสียเตี่ย
กังวลกับความรับผิดชอบที่จะต้องแบกไว้
จากการเป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัว
“เฮียขอโทษที่ทำแบบนั้นกับเรา
แต่เฮียขอยืนยันว่า เฮียไม่เคยคิดจะเปลี่ยนใจไปจากเรา
เราเป็นรักแรกและรักเดียวของเฮีย”
ตายสนิทเลยผม
“จุ๊บจุ๊บ”
จุ๊บแกแล้วก็อายเอง
“หึหึ”
“รางวัลครับ”
“ขอมากกว่านี้ได้มั๊ยอะครับ”
มือเฮียเริ่มซุกซน
“อย่า เฮียอย่า”
สอดมือเข้ามาลูบไล้ยอดอกแผ่วเบา
จมูกซุกไซร้ซอกคอ
“อื้อ ไม่อาว อู๊ยส์ เฮีย อย่า อื๊อ”
แปลกใจตัวเอง จุดติดง่ายเหลือเกิน
“เฮ้อ ถ้าไม่เห็นว่ามีคนรออยู่นะ”
“เฮียต่อรองกับเจ๊วา
ตกลงกันว่า เฮียต้องหันหลังให้เรา
กลับไปเรียน สอบเอนทรานส์ให้ได้”
“แล้วเฮียอยากเป็นหมอ เหรอครับ”
“เฮียอยากเป็นหมอ อยากดูแลคนที่เฮียรัก ไม่ให้จากเฮียไปได้อีก”
หน้าเฮียสลด คงระลึกถึงเตี่ยที่ตายจาก
ไม่ได้แม้แต่จะทันสั่งเสีย
“เฮียอยากดูแลแม่ ดูแลเจ๊
และที่สำคัญ ดูแลหัวใจรักของเฮีย”
จุมพิตแสนหวานอย่างที่สุดในความรู้สึก
จุมพิตจากคนที่ผมรักและคนๆนั้นก็รักผม
ผมไปไหนไม่รอดแล้วครับ
“พอเฮียสอบติด เฮียกลับมาหาเรา ตอนนั้นเฮียดีใจมาก
ความฝันที่วาดหวังไว้ เป็นจริงแล้ว ฟอด ฟอด”
“...........”
“แต่แล้วเฮียก็ต้องมาเจ็บกับการที่เห็นเรามีคนอื่นอยู่เคียงข้าง”
“เฮียเข้าใจผิดอะ ผมรักเฮียคนเดียว ฟอด ฟอด”
ผลัดกันครับ ไม่อยากขาดทุนอยู่ฝ่ายเดียว..อิอิ
“เรื่องฝ้ายก็เหมือนที่เล่าให้ฟัง”
“พี่ฝ้ายน่าสงสาร โชคร้ายจัง”
เฮียกอดผมแน่นๆ ลูบหลังเบาๆ
“ตอนนี้เฮียก็รอให้เวลา และ มิตรภาพ
ช่วยเยียวยาฝันร้ายของฝ้าย”
“ครับ ผมเข้าใจแล้ว”
“ฟอดๆ เก่งจัง เข้าใจอะไรง่ายๆ”
“แล้ว..แล้วที่เฮียทำผม..เฮ่ย”
ทุบอกแกแรงๆแบบขัดเคืองใจ
“โอ๊ย ยอมแล้วครับ เฮียผิดไปแล้ว
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ระงับอารมณ์ไม่ได้
อยากกอด อยากจูบ อยาก...นั่นแหละ”
“บ้า บ้ากาม”
ก้มหน้างุดกับอกเฮีย
“ฮะ ฮะ ฮ่า จำไว้แล้วกัน ถ้านอกใจกันเมื่อไหร่ เจอดีแน่”
“เฮ๊ย ได้ไง ผมเจ็บแทบตาย เฮียอย่าพูดเอาแต่ได้สิ”
“ครับ ครับ ขอโทษครับ แต่อย่ายั่วให้เฮียเข้าใจผิดอีกก็แล้วกัน
ไม่รับรองว่าจะห้ามใจได้หรอกนะ”
“วู๊ ได้เปรียบตลอดอะ”
“เฮียรู้แล้วครับ ว่าเฮียเป็นคนแรกของเรา
และต้องเป็นคนเดียวด้วย จำไว้”
“ง่ะ”
“รู้แล้วนะครับ ยิ่งรู้ว่าเฮียขี้หวง เราก็ต้องอย่าให้เฮียเป็นห่วง”
“ครับ”
“เอ๊ะ แล้วผมหล่ะ ผมได้เป็นคนแรกของเฮียรึป่าว”
ถามเองแล้วก็หน้าแดงเอง
อายก็อาย แต่ความอยากรู้มีมากกว่า
“ฟอด ฟอด แน่นอนล้านเปอร์เซ็นต์ครับ”
“มิน่า”
“อะไรครับ”
“ไม่เก่งเลยอะ ผมเจ็บแทบตาย”
“แหะ แหะ ขอโทษครับ มันฉุกเฉินนี่ครับ ในตำราก็ไม่มี
แล้วจะศึกษาเพิ่มเติมนะครับ”
“บ้า ลามก”
กระเซ้า เย้าแหย่กัน จนเวลาผ่านไปไม่น้อย
“ตายหล่ะ”
ผมกับเฮียอุทานขึ้นพร้อมกัน
พลอดรัก
เพลิดเพลิน
เกินห้ามใจ
ลืมใครไว้
ข้างล่าง
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หัวข้อ: รักจริงยิ่งกว่านิยาย ...Happy End......พฤติกรรมการกิน..ตอนต่อ (14/10/58) (อ่าน 594493 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก