หวานละมุนละไมอยู่ในทุกตอน
"หวานละมุนละไมอยู่ในทุกตอน
หวานทุกความรู้สึกไม่มีวันจางหายไป
และให้หัวใจเก็บความหวานให้มันอยู่นานๆไว้"
(เพลงหวาน ปราโมทย์ )
เฮียขอโกยคะแนนก่อนครับผม
“โห เริ่มจะเข้าใจกัน ก็ต้องมีมือที่สามโผล่มาทุกทีสิน่า”
“แหะ แหะ ช่วยไม่ได้อะ ผมอยู่ของผมดีๆแล้วนะ”
“ครับ ครับ คนหน้าตาดี คนเสน่ห์แรง คน...”
“จุ๊บ จุ๊บ ไม่งอนนะ งั้นตอนนี้ผมจะเขียนให้เฮียเป็นพิเศษเลย”
“ก็ได้ เอาให้หวานเลี่ยนไปเลยนะ”
“โอเคครับ ไอ้หน่อยจัดให้”
“ฟอด ฟอด น่ารักจัง งั้นคืนนี้เฮียจัดเต็ม”
“บร้า...อายเค้า”
มาต่อกันครับผม
“อืม นั่นหล่ะ ค่อยๆไม่ต้องรีบ อืม ดีดี”
“อี๊อ เฮีย ไม่เอาอะ เสียวอะ อูยยยยยยย”
“อะอะ อีกนิด เบาๆ อึ๊บ”
“อร๊า ไม่กล้าอะ อี๊ เฮียทำเองดีกว่า ผมไม่เคย”
“น่านะ เราทำได้ เชื่อเฮีย น่าน ยังงั้น อืม ใช้ได้เลย”
“อ๊า อื๊อ คราวหน้าไม่เอาแล้วนะ เกร็งไปหมดเลย”
“โอ๋ โอ๋ ทนนิดนะครับ อะ อะ เบาหน่อยสิ”
“ทำเองเลยป่ะ สั่งอยู่ได้ ก็บอกแล้ว ไม่เคยนี่ บังคับอยู่ได้”
“ครับ ครับ อ๊ะ ดีดี อึ๊บ เก่งครับ”
“ฮื้อ คนบ้า เอาแต่ใจ ทำอะไรรับผิดชอบด้วย”
“ครับ ครับ ขอโทษครับ”
“อร๊า เสียวอะเฮีย อือ อะ อะ”
“จะออกแล้ว ยกหน่อยครับ น่าน ยังงั้นครับ”
“เฮีย..อื้อ ไม่ไหวแล้วอะ เมื่อยแล้วนะ”
“มะเฮียช่วย”
“...”
“อย่าอยู่เฉยสิ ช่วยกันจะได้เสร็จเร็วๆ”
“โอ๊ย เหนื่อย ไม่เอาแล้ว”
ทิ้งตัวลงนอนแผ่บนเตียง
ปวดเมื่อยไปหมด ทั้งแขนทั้งขา
ปวดหลัง ตึงบ่าทั้งสองข้าง
“เฮ้อ เสร็จซะที”
เฮียล้มตัวลงมานอนหงายอยู่ข้างๆ
แล้วชี้ไปที่ฝาผนังด้านปลายเตียง
ตอนนี้กระดาษถูกแกะออกหมดแล้วด้วยฝีมือเราสองคน
“ดูสิ กลับมาเหมือนเดิมแล้ว”
“อืม เหมือนที่บ้านโน้นเลยอ่ะ”
“ฟอด ฟอด”
ตะแคงหน้าเข้าหากัน
“เห็นมั๊ย ไม่ว่าเฮียจะอยู่ที่ไหน เฮียก็คิดถึงเรา”
“แล้วเอากระดาษมาปิดทำไมเนี่ย แกะแทบตาย”
เฮียจับมือผมมานวดเอาใจ
“ก็คนมันโมโหนี่นา แฟนหลายใจ”
“ตุ๊บ นี่แน่ะ คิดเอง เออเอง ตลอดเลย”
ซัดเข้าที่หน้าอก ไม่แรงนัก กลัวเฮียเจ็บ
“แหะ แหะ ไม่กล้าแล้วครับ จุ๊บ จุ๊บ”
นอนเล่น คุยกันไป จนข้างนอกเริ่มมืด
“เฮีย..ผมต้องกลับคอนโดแล้วอะ กี่โมงแล้วเนี่ย”
ลุกนั่งหันไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่
“โห จะ 2 ทุ่มแล้ว”
“นอนนี่นะครับ ยังไม่หายคิดถึงเลย เดี๋ยวก็ต้องจากกันอีกแล้ว”
ใจหายเหมือนกัน
ปีนึงผมได้เจอเฮียกี่วันกันนะ
ตอนป.6 เฮียไปเรียนแลกเปลี่ยนทั้งปี
ม.1 ตกลงคบกัน โดยที่ผมก็ยังไม่ค่อยเข้าใจกับข้อตกลงที่เผลอยอมรับ
ปลายๆม.1 เตี่ยเฮียเสีย แล้วผมถูกเมิน
ม.2 ขาดการติดต่อจากเฮียอย่างถาวร
ม.3 ผมเริ่มคิดปรับปรุงตัว สนใจการเรียน เข้าร่วมกิจกรรม
แม้ในส่วนลึกที่สุดยังคงคิดวนเวียนหาเหตุผลที่เฮียหายเงียบไป
ม.4 แม่ป่วย เฮียกลับเข้ามาในชีวิตผม กลับมาด้วยอนาคตที่สดใส
ว่าที่คุณหมอในอีก6ปีข้างหน้า มาพร้อมกับคำมั่นสัญญา
เฮียปานเป็นอีกคนที่เข้ามา จู่โจมไม่ทันตั้งตัว จนเฮียเริ่มไม่พอใจ
ผมรีบตัดไฟตั้งแต่ต้นลม แต่ช้าไปเพียงก้าวเดียว
เฮียมาเห็นภาพความสนิทสนม ชวนเข้าใจผิด
ผมตามง้องอน จนอ่อนใจ
ปลายปี งานวันเกิดโรงเรียน วันที่รู้ซึ้งกับการถูกหักหลัง
เฮียมีคนรักอยู่แล้ว ผมเป็นแค่ของเล่นคั่นเวลา
ผมไม่ได้เป็นคนเลือก แต่เฮียเลือกให้ผมเอง
ถ้าไม่มีไหล่เฮียปานให้พักพิง ผมคงผ่านช่วงเวลาเลวร้ายมาไม่ได้
ม.5 เฮียปานเริ่มห่างออกไปเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย
ม.6 ถึงแม้เฮียปานจะมาติวให้ผมในวันหยุด
แต่มันไม่เพียงพอในความเห็นของเจ๊นิด ผมเลยต้องเข้าเมืองหลวงมากวดวิชา
วันแรก...ก็วันนี้แหละครับ
หนังสือไม่ได้ติว ผ้าผ่อนหลุด ปลิวว่อน กระจัดกระจาย
โดนย่ำยีจนสูญเสียทั้งกายทั้งใจให้แก่คนรัก
กว่าจะปรับความเข้าใจให้ตรงกัน เปิดเผยทุกเรื่องราว
ก็ถึงเวลาจะต้องจากกันอีกแล้ว
ความสุขมักอยู่กับผมไม่ได้นาน...เสมอ
บทพิสูจน์บทต่อไปจะเข้ามาอีกแค่ไหน อีกนานเท่าไรกัน
“เฮียโทรฯบอกนิดแล้ว ไม่ต้องห่วงนะครับ”
“แต่ผม...”
“นะครับ เฮียคิดถึงเรามากนะ ไม่คิดถึงกันบ้างเหรอครับ หืม”
“ผมไม่มีเสื้อผ้า ของใช้เลยอะ”
“ของใช้ใช้ด้วยกันได้ครับ แต่เสื้อผ้า...”
“...”
“ไม่มีก็ไม่ต้องใส่ ฮะ ฮะ ฮ่า”
“ขาว ขาวมาก”
เฮียลูบไล้ไปทั่วตัวผม
“อย่า ฮะ ฮะ ฮ่ะ อย่า จั๊กกะจี๋ อ๊า”
ผมดิ้นแหลกลาญ
หมอน ผ้าห่ม กระเด็นตกลงที่พื้นข้างเตียง
“ชู่ว์ เดี๋ยวคนอื่นได้ยินนะครับ”
“ห๊ะ อะไรนะ”
ผมหยุดดิ้น เฮียกอดผมไว้หลวมๆ
ตอนนี้เราทั้งคู่เหลือแต่กางเกงนอนแค่นั้น
เสื้อหลุดจากตัวไปนานแล้ว
หลังจากตกลงกันว่าผมจะนอนค้างบ้านเฮีย
พรุ่งนี้จะได้ไปจัดการเรื่องกวดวิชา
ทำกิจวัตรส่วนตัวเสร็จ เตรียมจะนอน
เฮียแกก็กอดปล้ำจะถอดเสื้อผ้า
“เป็นบ้าอะไรเนี่ย ผมยังเจ็บอยู่นะเฮีย เฮ่ย”
“ครับ ครับ กอดเฉยๆก็ได้ครับ”
“อืม”
นอนกอดกันอยู่บนเตียง เสื้อผ้ากลับมาอยู่บนตัว...อิอิ
ในห้องเย็นสบายเงียบสงบ แสงไฟสลัวๆมาจากช่องหน้าต่าง
ที่แง้มผ้าม่านเพียงน้อยนิด ปิดบังสายตาคนภายนอก
“ขอจูบนะครับ”
“อืม”
ริมฝีปากเฮียประกบลงมา อืม ผมเคลิ้มอยู่นาน จนรู้สึกหายใจไม่ทัน
ก็เลยทุบอกคนตรงหน้า
“เฮียอะ”
“คิดถึง”
ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังผม
“รัก”
มือสอดเข้ามาใต้เสื้อ
“รักที่สุด”
มือเลื่อนมาสะกิดยอดอก เขี่ยปุ่มกระสันแผ่วเบา
“อ่า อื้มมม อ๊ะ อย่าาา อย่า อ๊ะ” ผมครางออกมาเบาๆ
“เฮียรักหน่อย รักมาก รักมาตลอด”
ผมหมดแรง อ่อนยวบ คำหวานของเฮียทำผมอ่อนแอ
“อ๊ะ อย่าา อย่าทำแบบนั้นน อ๊าาา อ่ะ อ่ะ หยุด อืม”
เฮียมอบความเสียวให้ผมมากขึ้น ด้วยการครอบครองยอดอกของผมด้วยริมฝีปาก
พร้อมทั้งใช้ลิ้นดุนดันมัน อื้ม ผมไม่รู้ว่ามันนานเท่าไหร่
แต่รู้สึกตัวอีกที เสื้อของผมหลุดออกไปแล้ว ตามด้วยเสื้อของเฮีย
เฮียกำลังจะถอดกางเกงของผมออก ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงไม่มีเรี่ยวแรงจะห้าม
ตอนนี้ผมไม่มีเสื้อผ้าติดตัวแล้วครับ
เฮียก้มลงหอมแก้มผมหนักๆทั้งสองข้าง แล้วจัดการกับเสื้อผ้าตัวเอง
จนตอนนี้เฮียเปลือยกาย ผมหน้าแดงทันที
เมื่อเห็นว่าแก่นกายของเฮียชี้มาที่หน้าผม รูปร่างของเฮียดูดีมากกว่าเมื่อก่อน
โอ๊ยย ผมเขินจัง เมื่อนึกไปถึงในไม่กี่วิข้างหน้า
“เป็นของเฮียนะครับ คนดี เป็นของเฮียคนเดียว อืม ดูสิ ของเรามันสู้มือเฮียด้วยนะ”
เฮียกุมน้องชายผม ที่พองตัวไม่แพ้กันไว้ในมือที่ว่าง
มืออีกข้างก็บดขยี้กับยอดอกผมเบาๆ
“เฮียอย่า อ๊ะ อย่าทำแบบนี้ อื้มม อืม อ่ะ”
ผมตอบสนองการปลุกเร้าของเฮีย แต่ก็ยังพูดเพื่อให้แกหยุด
“นะครับ นะ นะ นะครับที่รักของเฮีย”
เฮียเอามือมากอบกุมน้องชายของผม
แล้วใช้ริมฝีปากครอบครองส่วนหัวของมัน
“ไม่!! อ๊าาาาาาา อ๊ะ อ๊ะ อื้มม อ่ะ อย่า อ๊ะ ”
“อืมมม” เฮียเลียส่วนหัวของผมแล้วดูดเบาๆ
“อย่าาา อื้มมมม ไม่อาววววววว”
“ไม่เอาอะไรครับ แน่ใจเหรอครับ จะให้เฮียหยุดเหรอ ทั้งที่เราก็ต้องการอย่างนั้นน่ะ”
โอ๊ย จะพูดทำไมเนี่ย อายเว่ย ไอ้เฮียบ้า
“อื้มมม อ่ะอ่ะ ”
ผมรู้สึกเคลิบเคลิ้ม เลือนราง อื้ม
“อ๊ะ”
อยู่ๆเฮียก็ถอนปากออก ผมรู้สึกปั่นป่วนในช่วงท้อง
เฮียผละออก เดินไปที่ลิ้นชักโต๊ะหนังสือ เฮียหยิบขวดโลชั่นบีบใส่มือ
แล้วเดินกลับมาหาผม โอ๊ย เรี่ยวแรงผมหายไปไหนนะ
“อย่าเกร็งนะครับที่รัก ”
เฮียจูบปากผมเบาๆ
ผมหวั่นไหวเหลือเกินกับการกระทำของคนที่อยู่ตรงหน้า
“จะทำอะไรผม อ๊าาาา โอ๊ย เจ็บๆ ผมเจ็บ ฮือ”
นิ้วเฮียแทรกเข้ามาทางช่องทางของผมอย่าไม่ทันตั้งตัว จุกสิครับ ฮือ
“อย่าเกร็งนะครับคนดี เฮียรับรองไม่เจ็บ”
เฮียประกบจูบเพื่อปลอบประโลม ก่อนจะค่อยๆขยับนิ้วอย่างเป็นจังหวะเพื่อสร้างความคุ้นชิน
ช่องทางของผมมันตอดรัดนิ้วเฮียจนแน่นอึดอัด
เฮียขยับนิ้วเข้าออกอย่างต่อเนื่อง
“โอ๊ยย เจ็บ เฮีย เจ็บ เอาออกไป เจ็บ อ๊ะ” ผมร้องเสียงดัง ทุบหลังเฮียแรงๆ
“หน่อย”
เฮียเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ทำให้ผมรู้สึกอ่อนไหวเหลือเกิน
“ผมอึดอัด”
ลมหายใจร้อนผ่าวของเฮียกระทบหน้า
“ทำไมหล่ะ ไม่ดีเหรอครับ”
“อื้อ ปล่อยก่อน”
นิ้วมือเฮียเริ่มขยับเข้าออกอีกครั้ง ครั้งนี้เริ่มคุ้นชิน
“อื้อ ผมยอมนอนที่นี่ เฮียก็นอนดีๆสิ อ๊ะ”
อื้ม นอนดีๆแล้วนี่ไง”
นิ้วเฮียกวาดไปทั่วจนผมสะท้าน
จมูกเฮียซุกไซร้ไปตามตัว
อีกมือรูดรั้งน้องชายผม จังหวะสอดคล้องกันกับด้านหลัง
เสียงร้องครางเบาๆในคอของเฮีย ทำผมกระดากอาย
ความรู้สึกมากมายกำลังท่วมท้น
“เฮียรักหน่อยนะครับ เชื่อมั่นในตัวเฮียนะครับ”
“ผม ผมรู้”
เสียงผมแหบพร่า ตัวสั่นสะท้าน
“เป็นของเฮียนะครับ”
ลมหายใจเฮียรินรดอยู่ที่ซอกคอ
“เฮียไม่ทิ้งผมจริงๆนะ”
เฮียขบเม้มตรงติ่งหู
“เฮียรักหน่อย ที่ผ่านมาให้มันลบล้างไปเถอะครับ”
ผมพยักหน้าอายๆ
ซุกหน้าลงกับอก ฟังเสียงหัวใจอีกฝ่ายที่เต้นดังเป็นจังหวะ
ย้ำให้ผมรู้ว่าเราอยู่แนบชิดกันมากแค่ไหน
ถ้านั่นคือสิ่งที่ผมตัดสินใจ ขออย่าให้มันผิดพลาดเลย
ยังไม่พอเหรอครับ
ค้างอีกแล้วเหรอครับ
งั้น
อีกนิดเนอะ
“เฮียรักหน่อย รักที่สุดครับ”
เฮียกระซิบบอกแก้มแนบแก้ม
ผมหลับตาลงฟังเสียงหัวใจสองดวง
ที่ตอนนี้เต้นเป็นจังหวะเดียวกัน
ความกลัวภายในใจค่อยๆจางหาย
มือเฮียสอดเข้ามาที่บั้นเอวดึงขยับเข้ามาชิดอีกนิด
“ฮึ”
“ขอโทษครับ”
“เฮียนี่นะ ไม่รู้จักพอ ไม่เลิกไม่รา”
“ครับๆ”
“เฮ่ย ไม่อยากจะพูดด้วยแล้ว”
เฮียซุกหน้าลงซบที่หน้าอกผม
ออดอ้อนสุดฤทธิ์
ผมดันออก ขยับจะถอยห่าง
“เฮ้อ”
เฮียถอนหายใจ
“เฮีย ทำแบบนี้ไม่เห็นใจผมบ้าง ฮือ ฮือ”
โดนเมินทั้งๆที่ตอนแรกผมเป็นฝ่ายขุ่นเคือง
“ถ้าเราได้อยู่ด้วยกันก็คงจะดี”
เฮียจูบซับน้ำตาผม
นอนนิ่งรับการปลอบโยน
“บอกรักเฮียอีกครั้งได้ไหมครับ”
“ยังไม่แน่ใจในตัวผมอีกเหรอ ยอมให้ขนาดนี้แล้วอะ”
“เปล่า แต่รู้สึกว่าไม่ได้ฟังนานแล้ว”
“อะไรกัน วันนี้ผมก็บอกแล้วนะ”
“อยากฟังอีกครับ”
“.....”
“นะครับ”
“ผมรักเฮีย รักคนนี้คนเดียวครับ”
จิ้มนิ้วไปตรงตำแหน่งหัวใจของคนตรงหน้า
ถ้าผมตัดความเสียใจในอดีตออกได้
เลือกเอาหัวใจเป็นที่ตั้ง
ผมก็จะพบคำตอบได้ไม่ยาก
เห็นด้วยมั๊ยครับ
เมื่อวานฝนตกทั้งวันครับผม
กะเวลาผิดพลาด
เริ่มเขียนเรื่องเกือบๆ4ทุ่มครับ
สมองไม่แล่น
ลืมๆเลือนๆ
เฮียบอก
ไม่ต้องรีบ
คนอ่านเข้าใจ
ไปทบทวนกัน
อิอิ
หัวข้อ: รักจริงยิ่งกว่านิยาย ...Happy End......พฤติกรรมการกิน..ตอนต่อ (14/10/58) (อ่าน 639101 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก