มาแล้วครับผม
ขอโทษที่ให้รอนาน(มาก)
เขียนๆลบๆถึง3รอบ
เขียนยังไงก็ไม่ถูกใจ
ความทรงจำช่วงนี้มันเหมือนหมอกควันจางๆ
คิดยังไงๆ ภาพมันก็ไม่แจ่มชัด
ความเลวที่ไม่อยากจดจำ...หนู(หน่อย)ผิดไปแย้ว
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ยิ่งใกล้กันยิ่งหวั่นไหว
อยู่ใกล้กันยิ่งหวั่นไหว
ห้ามใจตัวเองไม่ได้เลย
สั่งหัวใจให้เมินเฉย
ไม่รู้ต้องทำยังไง
ใกล้เธอทำไมทุกครั้งใจมันสั่นๆ
จิตใจของฉันนั้นวุ่นวาย
ตัวของฉันควบคุมไม่ได้
เมื่อสุดท้ายหัวใจมันรักเธอ
(แนน วาทิยา)
http://www.youtube.com/watch?v=z8G45yo8-yM เรา...ผมกับเฮียพีท...พี่ชายข้างบ้าน
กลับมาสนิทกัน รื้อฟื้นความทรงจำในวัยเยาว์
ไม่น่าเชื่อว่า ผมจะติดแกมากขนาดนั้น
จากทั้งรูปถ่ายในอดีต ที่ถ่ายร่วมกันมากมาย
ทั้งตอนที่เล่นกัน ป้อนข้าว ขี่หลัง
มีอยู่ภาพนอนหลับอยู่บนเสื่อผืนเดียวกัน
อีกทั้งเรื่องเล่าในวัยเด็กที่ผู้ใหญ่เล่าให้ฟัง
เราคุยกันสารพัดเรื่องราว รอบตัว
จนมาถึงเรื่องส่วนตัว
เฮียพีทมีใจรักในศิลปะตั้งแต่วัยมัธยม
จุดมุ่งหมาย...อยากทำงานด้านงานศิลป์
เมื่อเรียนจบปริญญา...ตั้งใจจะสานฝันของตัวเอง
ด้วยการเปิดแกลอรี่ในเมือง เพื่อรองรับผลงาน
กำลังรอจังหวะดีๆ ที่จะคุยกับที่บ้าน
ผมเพิ่งรู้ว่าทุกวันแกจะทำงานเขียนรูป
ทั้งภาพเหมือน ภาพล้อเลียน ตามออเดอร์ของลูกค้า
โดยได้รับงานมาจากรุ่นพี่บ้าง อาจารย์บ้าง
งานเหล่านี้มีมามากมายจนทำไม่ทัน
แต่ที่แกชอบและถนัดมากกว่า
คือการวาดภาพวิวทิวทัศน์ตามแต่จินตนาการพาไป
หรือออกเสาะหาแรงบันดาลใจจากธรรมชาติ รอบตัว
“หน่อยเรียนจบแล้วมาทำงานกับเฮียมั๊ย”
“มันไม่ค่อยจะเกี่ยวกันนะเฮีย ผมไม่รู้เรื่องศิลปะอะไรนี่หรอก”
“ทำไมจะไม่เกี่ยว เฮียเขียนรูป เราก็คอยเก็บเงินไง”
“ดูกินแรงยังไงก็ไม่รู้อะ”
“แรงกายไม่เป็นไร ขอเราเป็นแรงใจให้เฮียก็แล้วกัน หึๆ”
ผมเลยต้องเปลี่ยนเรื่องคุยไม่ให้เข้าตัว
ไม่รู้ว่าที่แกพูด แกไม่คิดอะไร หรือจะสื่อความนัย
บางทีผมกำลังจะทำผิดอีกแล้ว
ให้ความหวังกับคนดีๆ
โดยที่มันเป็นไปไม่ได้
เฮียพีทเคยมีแฟนมาแล้วหลายคน
ตั้งแต่ตอนเรียน
แฟนแกมีทั้งชายและหญิง
“เฮียคบกับใคร ไม่ได้ตั้งกฎเกณฑ์อะไรมากมาย
ไม่ว่าจะเพศไหน หน้าตาอย่างไร ไม่มีสเป๊ค
ถูกใจก็คบกันไป คบทีละคน ไม่มีการคบซ้อน เผื่อเลือก
แต่ถ้าวันหนึ่งความรู้สึกมันบอกว่าไม่ใช่
เฮียก็ขอเลิก ลดสถานะมาเป็นพี่น้อง
แต่เฮียจะทำความเข้าใจกันแต่แรก ไม่มีข้อผูกมัดกัน
คนเราใช่ว่าเริ่มจากชอบแล้วจะจบลงที่รัก”
“แล้วแบบนี้ไม่เห็นแก่ตัวอะ”
“ไม่หรอก คิดดูดีๆสิ หากไม่ลองคบกันจะรู้เหรอว่าคนๆนั้น
จะเป็นแบบที่เราคาดหวังไว้รึป่าว
แค่ถูกตาต้องใจ มันไม่พอหรอกนะ”
“แล้วเฮียมีแบบว่า...มีอะไร..กันมั๊ย”
“แล้วแต่กรณี ถ้าเป็นความยินยอมทั้งสองฝ่ายก็วินๆ
คนไหนหวงตัว ก็ไม่มีอะไรเกินเลย”
“แต่ตอนนี้เฮียไม่ได้คบใครมาพักใหญ่แล้ว
เราหล่ะ เคยมีใครมาจีบบ้างรึยัง”
หวนกลับมาที่ตัวผมแล้ว
“โห ไมไม่ถามว่าผมจีบมากี่คนแล้วหล่ะ”
“ฮะ ฮะ ฮ่า แหมๆๆ เฮียดูเราออกมาตั้งนานแล้ว”
“ไม่เจอกันเลย มาบอกว่าตั้งนานได้ยังไง”
“วันๆเรามองใครที่ไหน เห็นวิ่งตามแต่เด็กปั๊ม”
“เฮียรู้....”
เรียกเฮียมี่ซะ...
“แล้วตอนนี้ยังคบกันอยู่รึป่าว”
“อืม...ผมคบกับเฮียมี่อะ”
“คบแบบไหน แบบพี่ แบบเพื่อน หรือแบบแฟน”
ไล่ต้อนผมจนมุม ด้วยสายตาจริงจัง
“ผม...ผมกับเฮียมี่เรารักกัน”
ตอบเสียงเบา ก้มหน้าแดงๆลง
“หน่อยแน่ใจเหรอว่าคือรัก แน่ใจแล้วใช่ไหมว่าเป็นคนนี้”
ผมจ้องตาเฮียพีท แล้วพยักหน้าหนักแน่น
“น่าอิจฉามี่มันจริงๆ”
“เอ้อ...”
“ไม่ต้องคิดมาก รักไม่มีถูกผิดหรอกนะ”
เฮียพีทลูบหัวผมเบาๆ
“แต่รักให้เป็น รักแล้วต้องมีความสุข
ถ้ารักแล้วเป็นทุกข์ก็ถอยออกมา”
สบายใจเรื่องเฮียพีท
ผมกับแกก็เจอกันบ้างที่ร้านหนังสือ
บางวันอากาศดี แกชวนผมไปขี่รถเล่น
เจอที่ไหนที่ถูกใจ ก็นั่งพัก
แกวาดรูปของแกไปเงียบๆ
ผมก็อ่านตำราเรียนของผม
ความเหงาผ่อนคลาย
ผมกับเฮียมี่ยังติดต่อกัน แม้จะห่างไปบ้าง
แปลกนะ ความรัก
ยิ่งวิ่งเข้าหามันยิ่งวิ่งหนี
พอหยุดนิ่ง มันกลับวิ่งเข้าใส่
หลังๆเฮียเป็นฝ่ายโทรฯมา
ผมกลับเป็นฝ่ายตั้งรับ
ไม่หึง ไม่หวง ไม่ระแวง
“พักนี้ทำไมเราไม่ค่อยโทรฯมา ไม่ส่งข้อความ มีอะไรรึป่าว”
วันหนึ่งเฮียมี่โทรฯมาหา น้ำเสียงหงุดหงิด
“ไม่มีอะไรหนิ เฮียคิดมาก ผมแค่ไม่อยากกวน”
“อย่าพูดแบบนั้นสิ รู้มั๊ยทุกครั้งที่ได้ยินเสียง
ได้อ่านข้อความมันทำให้เฮียยิ้มออก หายเหนื่อย”
“ครับๆ แล้วผมจะโทรฯไปบ่อยๆ ส่งข้อความให้อ่านไม่ทันเลย”
แต่ผมกลับไม่ได้ทำตามคำพูดของตัวเอง
ไม่รู้จากด้วยอารมณ์อยากเล่นตัว
ที่เฮียชอบทำให้ผมต้องเป็นฝ่ายรอคอยมาตลอดรึป่าว
“เรามีใครรึป่าว”
“ป่าวนะ ผมมีเฮียคนเดียว”
“แน่ใจ”
“เอ๊ะ ทำไมเฮียพูดแบบนั้น ไม่ไว้ใจผมรึไง”
“เอ้อ...”
“ถ้าจะโทรฯมาต่อว่า ผมจะวางสายแล้วนะ”
ซาตานตัวไหนดลใจให้ผมทำตัวแย่ๆ
เฮียทั้งเรียนหนัก ต้องมาเหนื่อยใจกับผม
ที่บ้าน...วันๆนอกจากอ่านหนังสือ
ก็มีเฮียพีทแก้เหงา เอาใจ
ที่กทม....ไปเรียน ไปสอบ
มีเฮียปานคอยดูแล
มีพี่โบ้ป้วนเปี้ยนสร้างรอยยิ้ม
เฮียมี่กลายเป็นคนที่น่ารำคาญ
ตัวก็ไม่มาให้เจอ
เสียงก็บั่นทอน
ย้อนกลับคิดถึงตอนนั้น
คำว่า....เลว...ยังน้อยไป
แต่คนเลวแบบผมกลับได้รับการให้อภัยจากเฮียมี่ในที่สุด
การให้อภัยที่มาหลังบทลงโทษที่ทำให้ผมเข็ดจนตาย
“หน่อยไปเที่ยวฮ่องกงกับแม่นะ”
“ห๊ะ ไปทำไมครับแม่”
“ก็พ่อแกหน่ะสิ ทำอะไรไม่คิด รวยนักรึไงก็ไม่รู้”
ที่ตลาดบ้านผม ในแต่ละปี
ชาวจีนในตลาดจะจัดนำเที่ยวปีละครั้ง
ส่วนใหญ่ก็ตามจังหวัดท่องเที่ยวในประเทศ
ครั้งนี้เกิดอยากจะขึ้นเครื่องบินกัน
จัดทริปไปฮ่องกง
รายได้ผลกำไรก็จะเอาเข้าชมรมผู้ค้าขายชาวจีน
เป็นชมรมที่มีไว้ช่วยเหลือคนจีนด้วยกันยามเดือดร้อน
บางบ้านซื้อทัวร์แล้วก็ให้ลูกหลานไป
ปีนี้พ่อผมซื้อให้แม่2ที่ คงอยากให้แม่ได้พักผ่อน
“แม่ก็ไปกับไอ้นิวสิ ผมเฝ้าร้านให้”
“แม่ถามแล้ว มันต้องอ่านหนังสือ”
“ผมก็ต้องอ่านนะแม่”
ไม่ค่อยอยากไปครับ
“ไม่รู้แหละ การเรียนน้องสำคัญกว่า”
“อ้าว”
"ไม่ต้องมาอ้าว แกหน่ะเรียนให้พอผ่านเอาใบปริญญามาให้แม่
ส่วนน้องแกมันจะเอาเกียรตินิยมมาฝากแม่ หุ หุ”
ไอ้นิวมันเป็นลูกแม่โดมแล้วครับ
คาดหวังจะเอาปริญญาเกียรตินิยมมาให้แม่ให้ได้
“ไม่กลัวว่าผมจะน้อยใจบ้างเหรอ”
“เอางี้ให้น้องไป แกไปเอาเกียรตินิยมมาให้แม่ โอเค๊”
“เฮ้อ แม่ก็รู้ ความเป็นไปได้มันเท่ากันศูนย์”
“งั้นก็เตรียมตัว เตรียมเอกสาร เดี๋ยวคนจัดเขาจะเอารายละเอียดมาให้”
“แม่ไปกับพี่ศรีได้มั๊ยอะ”
“ไม่เอาหรอกน้องหน่อย จะให้พี่ศรีไปโชว์หน้าถึงเมืองนอก ไม่ไหวนะ”
“แหะ แหะ ผมไม่ทันคิด”
“เราไปกับคุณแม่เถอะ พี่ศรีเฝ้าร้านให้ได้ค่ะ”
สรุปผมกับแม่จะได้ขึ้นเครื่องบินกันเป็นครั้งแรกในชีวิต
โดยมีพ่อเป็นสปอนเซอร์ค่าใช้จ่าย อีกทั้งพ๊อคเกตมันนี่จำนวนหนึ่ง
ที่ยัดใส่มือผม
“เอาไว้ซื้อของที่อยากได้”
“เยอะไปครับ”
กับพ่อ ผมพูดด้วยแทบจะนับครั้งได้
“พ่อให้ก็รับไปสิ”
อากงผม พ่อของพ่อเอ็ด
วันนั้นพ่อรับผมมาที่บ้านแก
พ่อยังเข้าบ้านผมไม่ได้ครับ แม่ใจแข็งมาก
ที่ยอมไปฮ่องกงก็ด้วยความเสียดาย
พ่อหลอกว่าใส่ชื่อแม่กับผมไปแล้ว
หากยกเลิก คนอื่นไปแทนก็ไม่ได้ เงินค่าทัวร์ก็ไม่คืน
“เอาไว้ให้แม่เขาใช้ จะได้เที่ยวสนุกๆ ดูแลแม่แทนพ่อด้วย”
พ่อบอกผมตอนมาส่งที่บ้าน
ผมอดน้ำตาซึมไม่ได้
ทำไมพ่อไม่ดูแลแม่เองหล่ะ
ทำไมไม่คิดให้ได้เร็วกว่านี้
ทำไมไม่คิดให้ได้ก่อนทำพวกเราเสียใจ
“เฮียมี่ ผมคงไม่ได้รับโทรศัพท์เฮีย4-5วันนะ”
“ทำไม มีอะไร”
เสียงเครียดๆ ไม่พอใจ
“ผมไปทัวร์กับแม่ครับ ทัวร์ที่ชมรมจีนจัดอะ”
“อืม”
“ผมไม่ได้อยากไปนะครับ ต้องไปเป็นเพื่อนแม่”
“ไม่ให้นิวไปหล่ะ ผู้ชายจะได้คอยดูแลแม่”
“เฮ๊ย เฮีย ผมก็ผู้ชายนะ”
“มันไม่เหมือนกัน”
คุยกันทะเลาะกันไป ผมพยายามทำเป็นตลก
แต่ในใจเริ่มโมโห ไปเที่ยวแค่นี้ก็มีปัญหา
ตัวผมไม่ใช่ตัวเฮีย
“กลับถึงเมืองไทยจะโทรฯรายงานทันที พอใจมั๊ย”
วางหูทันที ไม่รอให้เฮียตอบ
โทรฯกลับมาอีก ผมก็ไม่รับ
เบื่อหน่ายที่จะทะเลาะ
วันเดินทาง
“หน่อยแกไปนั่งข้างหลังไป”
แม่บอกให้ผมไปนั่งเก้าอี้ด้านหลังที่นั่งตามที่ระบุในตั๋วเครื่องบิน
“ทำไมอะแม่ เรามาด้วยกันทำไมต้องนั่งแยกกัน
“แม่จะนั่งกับอาอึ้ม”
อาอึ้มไหนวะ
ผมคิดในใจอย่างหงุดหงิด
ขึ้นเครื่องมาหวังจะหลับให้สบาย
เมื่อคืนนอนไม่หลับ รื้อเสื้อผ้าในกระเป๋าเข้าๆออกๆ
ตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเอาตัวไหนไป
แหะ แหะ คนมันไม่เคยไปเมืองนอกนี่นา...อิอิ
“ขอบใจนะอาหน่อย อึ้มจะได้นั่งคุยกับแม่เรา”
“ครับๆ”
“เออไปๆ”
มองคนพูดอีกที
หน้าคุ้นๆ
อาอึ้มข้างบ้าน
“เอ้อ... อาอึ้มมากับใครอะ”
“อึ้มมากะอาพีท”
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้
ผมต้องโดนสังคมรุมประนามหยามเหยียดแน่ๆเลย
เค้า....ขอโต๊ดดดดดดดด
ทานกลางวันให้อาหร่อยครับผม
หัวข้อ: รักจริงยิ่งกว่านิยาย ...Happy End......พฤติกรรมการกิน..ตอนต่อ (14/10/58) (อ่าน 594534 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก