มอร์นิ่ง...ตอนสายๆครับ
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์ครับผม
ขอบคุณคอมเม้นท์น่ารักๆ
อ่านแล้วหายเหนื่อยครับ
ตอนนี้บทบรรยายเยอะนะครับ
อุตส่าห์ได้โกอินเตอร์
จะได้ซึมซาบบรรยากาศต่างแดนไปด้วยกันครับ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ให้ฉันดูแลเธอได้ไหม
“จะปล่อยให้เธอไม่สบาย จะปล่อยให้เธอต้องตัวร้อน
ให้เดือดให้ร้อน ให้นอนคนเดียวได้ยังไง
อากาศมันหนาวขนาดนั้น จะอุ่นแค่ไหนถ้ามีฉัน
มีเธอหลับฝันด้วยอุณหภูมิที่ผ่อนคลาย”
“ถ้าหากเธอร้อนก็บอกฉัน ถ้าเผื่อว่าหนาวก็บอกกัน
ผ้าห่มจะหนา ค่ายาจะแพงไม่เป็นไร
มีเธอได้ยิ้มและหลับฝัน จับมือเธอไว้ข้างกายฉัน
ให้เธอได้รู้มีคนๆ หนึ่งไม่ไปไหน ฉันยังไม่ไปไหน”
“ให้ฉันได้ดูแลเธอได้ไหม
นอนหลับได้ไหม นอนตักฉันไหม
ฉันอยากให้พัก สักผ่อนได้ไหม
ให้เธอนั้นพัก หลับเพลินไปกับฉัน”
(ว่าน ธนกฤต)
http://www.youtube.com/watch?v=BvDxRheyriU-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เปิดประตูห้องพักเข้าไป
เตียงคู่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลางห้อง
ผมหันหลังกลับ หาทางออก
วิ่งไปเคาะประตูห้องแม่ที่อยู่ติดกัน
“อ้าวหน่อย..มีอะไร”
แม่ผมถามงงๆ หลังจากเปิดประตูออกมา
ผมก้าวพรวดเข้าไปในห้องทันที
ชะโงกหน้าเข้าไปมองหา...เป้าหมาย
“ไม่ต่างกันเลย”
ผมครางอย่างหมดหวัง ห้องเหมือนกันเป๊ะ
“ใครมาเหรอ...”
อาอึ้มเดินออกมาจากห้องน้ำ
“ไม่มีอะไรครับ ผมไปนะครับ ไปก่อนนะแม่”
เดินลากขาที่หนักอึ้งกลับห้องช้าๆอย่างสิ้นหวัง
ประตูห้องหอรอรักเปิดกว้างรออยู่
รูมเมทร่วมห้องนั่งรออยู่ปลายเตียง
ผมปิดประตูแล้วหยุดยืนไว้อาลัย ถอนหายใจ
“เตียงนุ่มมากเลย ดูดิ”
ขย่มตัวเล่น ทั้งๆที่กำลังนั่งอยู่
“เชอะ ทำยังกะเด็ก”
สะบัดหน้าหนีด้วยความหมั่นไส้
วันนี้มาที่เกาะมาเก๊ากันครับ
นั่งเรือเฟอร์รี่ข้ามมาจากเกาะฮ่องกง
ที่มาเก๊าอากาศเย็นกว่าฝั่งโน้น
มาถึงทานกลางวันอิ่มหนำสำราญกันแล้ว
ไกด์พามาเช๊คอินห้องพักก่อน
โรงแรมที่พัก มีคาสิโนด้วยครับ
ผมว่ามันมีไปทั้งเกาะเลยมั๊งครับ
พักผ่อนล้างหน้าล้างตา ผ่อนคลายอิริยาบทกันสักพัก
ช่วงบ่ายไกด์พาชมเมือง ไหว้พระขอพร
ที่พลาดไม่ได้...ช๊อปปิ้งครับ
มีร้านขายของพวกหลุดจำนำเยอะแยะสองข้างถนน
คือคนที่มาเล่นการพนัน พอเล่นเพลิน เล่นจนหมดตัว
ก็จะเอาของพวกเครื่องประดับที่มีติดตัวมา
มาขายบ้าง จำนำบ้าง
หวังว่า หากเล่นได้ก็จะมาไถ่ถอนสมบัติกลับคืน
แต่ส่วนใหญ่ก็สูญเงินกันจนหมดหล่ะครับ
คนที่รวย ก็เจ้าของบ่อนคาสิโนนั่นแหละครับ
ลูกค้า(หมู)รายใหญ่นี่เขาแทบอุ้มกันเลยทีเดียว
มีรถของโรงแรมมารับถึงท่าเรือ
ห้องพักเกรดดีที่สุด พักฟรี อาหารฟรี
กลับมาที่เวลาทองของการช๊อปปิ้งครับ
ของหลุดจำนำทั้งหลาย
ร้านค้าก็วางขายให้นักท่องเที่ยวได้เลือกซื้อ
ไม่น่าเชื่อ อาแปะอาอึ้ม ถูกใจกันใหญ่
มีทั้งแหวน กำไล สร้อย ต่างหู นาฬิกา
ปากกา กล้องถ่ายรูป มีอีกมากมาย จาระไนไม่หมด
กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่
อันนั้นก็สวย อันนี้ก็ถูก ยิ่งอันไหนที่มีหยกเป็นส่วนประกอบ
ยิ่งเป็นที่ฮือฮา จากความเชื่อว่าเป็นสิริมงคล
ควรมีไว้ครอบครอง
(ถ้าดีจริงทำไมถึงไม่ช่วยให้โชคเจ้าของหล่ะ)
ร้านค้าเรียงติดๆกันหลายร้าน
เข้าร้านโน้น ออกร้านนี้ เงินทองแพร่สะพัด
แต่...
อย่าหวังว่าจะได้เงินคุณแม่ของผม
“แม่ไม่สนใจบ้างเหรอ”
ผมถามดูเพราะเห็นแม่มองๆ แต่ไม่มีทีท่าว่าจะซื้อ
แม่ลากผมออกห่างจากฝูงชน
กระซิบเบาๆ กลัวคนได้ยิน
“ไม่เอาหรอก แม่กลัวเจ้าของตามมาทวงคืน”
“แม่ๆ เข้าใจอะไรผิดรึป่าว ของหลุดจำนำนะ ไม่ใช่ของคนตาย”
“นั่นแหละ มันก็เหมือนกัน แม่ไม่กล้าซื้อหรอก”
ผมแอบขำแม่ในใจ ในขณะเดียวกันก็แอบสังเกตพฤติกรรมของผู้บริโภค
อุปทานหมู่ยังไงยังงั้น
พอคนส่วนใหญ่ว่าดีว่าถูก ก็เห็นตามกัน
เสียงต่อรองราคาเซ็งแซ่ งานนี้ไกด์ไม่ต้องยุ่งเลย
สปีคภาษาจีนกันล้งเล้ง ยังกะเยาวราช
แม่ถึงจะไม่ซื้อไม่จับ ก็ยังคอยฟังคอยดู สนุกอยู่เหมือนกัน
ผมมองๆของในตู้แล้วก็สะดุดตากับนาฬิกาข้อมือเรือนหนึ่ง
สายหนังสีดำเป็นมันเงางาม
หน้าปัดกลม มีตัวเลขสีดำบนพื้นขาว
โครเมี่ยมเป็นวงกลมที่หน้าปัดสะท้อนเข้าตา
ไม่รู้นะ..มันก็เรียบๆ แต่ผมชอบ
มีป้ายราคาติดอยู่
“1200 เหรียญฮ่องกง”
อัตราแลกเปลี่ยนในตอนนั้น เหรียญละ3บาทไทย
คำนวณแล้วซื้อไม่ลงครับ 3600
ซื้อของใหม่ได้สบายๆ
แต่อดชำเลืองไม่ได้ ก็ถูกใจอะครับ
ปกติผมไม่ใส่นาฬิกาครับ
ใส่แค่แหวนกะสร้อยของหมั้นจากเฮียมี่...อิอิ
แต่ตอนมาเที่ยวถอดเก็บหมดนะครับ
กลัวหาย กลัวเวลาผ่านเครื่องเอ๊กซเรย์แล้วมันจะร้อง(บ้านนอกจริง)
หลังช๊อปของหลุดจำนำกันจนกระเป๋าเบา
บางคนหมดหลายหมื่นเลยครับ
เถ้าแก่มีตังค์เหลือใช้ก็หลายคน
จากร้านค้ากลับเข้ามาทานมื้อเย็นที่โรงแรม
อาหารจีนสุดเลี่ยน ยิ่งกว่าโต๊ะจีนบ้านเรา
แต่ถูกใจถูกปากพวกอาแปะ อาอึ้มทั้งหลาย
ประมาณว่าออริจินัล ต้นตำรับ
แล้วก็ถึงเวลาเสี่ยงโชค
ในโรงแรมที่พักนี่แหละครับ
ชั้นใต้ถุน....
ตู้สล๊อตเรียงกันเป็นแถวยาวๆ
แถมยังแบ่งเป็นโซนๆ
ทั้งโซนสูบบุหรี่ได้ โซนห้ามสูบบุหรี่
ขนม เครื่องดื่มบริการฟรี
มีพนักงานคอยถือถาดเดินมาเสริ์ฟ
เหมือนงานเลี้ยง เลี้ยงหมูไว้เชือด...555
เดินเลยตู๊สล๊อตที่มากมาย ลึกเข้าไปด้านใน
จะมีห้องโถงใหญ่ มีพนักงานเฝ้าอยู่หน้าห้องที่ปิดประตู
ตรวจอาวุธ
ตรวจพาสปอร์ต
เด็กต่ำกว่า20เข้าไม่ได้นะครับ
และต้องแต่งตัวสุภาพด้วย
ขาสั้น อีแตะ อย่างหวังว่าจะได้เข้า
ด้านใน โต๊ะพนันหลากหลายรูปแบบ
เหมือนในหนังนั่นแหละครับ
ผมกะเฮียพีทเดินดูตามโต๊ะ แล้วก็มองหน้ากันอย่างขำๆ
แต่ละคนหน้าดำคร่ำเครียด
ดูแล้วสงสารลูกเมียที่บ้าน
เดินกลับมาที่โซนสล๊อต
กรุ๊ปทัวร์เราส่วนที่เป็นสุภาพสตรี
จะมาปักหลักกันอยู่ที่นี่ครับ
ออกกำลังแขนโยกตู้สล๊อต
แม่ผมกับแม่เฮีย...โยกกันอย่างเมามัน
บางตู้ที่แจ๊คพอตแตก
ไฟเหนือตู้จะติด แว๊บๆเหมือนพวกรถหวอ
เสียงร้องจากตู้แผดดัง
แต่คนที่เล่นเหมือนเสียงจากสวรรค์
เพราะเงินเหรียญจะไหลออกมามากมาย
ผมว่าน่าจะถึงร้อยเหรียญนะ
ไม่กล้าไปขอนับ...ไม่รู้จัก..อิอิ
ผมกะเฮียนั่งตู้ติดกัน
หยอดครั้งละเหรียญก็คือครั้งละ3บาท
มีอยู่ครั้งผมได้แจ๊คพอตเล็กๆ เงินไหลออกมา10กว่าเหรียญ
ถ้าเงินออกน้อยๆ เสียงไม่ดังไฟไม่แว๊บนะครับ
น่าเจ็บใจ
เหรียญที่ออกมาเป็นเหรียญบาทเกือบครึ่ง
เหรียญบาทรุ่นเก่า ขนาด และน้ำหนักจะใกล้เคียงกับเหรียญฮ่องกง
เวลาหยอดเครื่องมันก็จะรับ
เข้าทางคนที่ฉลาดแกมโกง
แต่ทำผมอารมณ์เสีย
หยอดที3บาท พอได้ได้บาทเดียว
เลิกเลยครับ
แต่ท่าทางแม่เรา(แม่ผมกับแม่เฮีย)จะยังไม่เลิกง่ายๆ
เกือบ4ทุ่มแล้ว
ผมกับเฮียพีทก็เลยกลับห้อง(หอ)ก่อน
“อาบน้ำก่อนไหมครับ จะได้นอนเร็วๆ วันนี้เมื้อยเมื่อย”
บิดเอวซ้ายขวาประกอบคำพูด
“เฮียอาบก่อนเลย ผมยังไม่ง่วง”
“ครับๆ จะอาบให้สะอาดเลยครับ”
ก่อนลุกเดินไปห้องน้ำ ยังส่งสายตาล้อเลียน
“เฮ้อ”
ทอดสายตามองเตียง เตียงดูเล็กกว่าที่ควรจะเป็น
จะนอนกันยังไงหล่ะเนี่ย
ช่วงรอผมเก็บของลงกระเป๋า
หยิบของฝากออกมาดู
เสื้อโปโลGiordano
3ตัวของเฮียมี่ 2ตัวของไอ้นิว
บ่งบอกความสัมพันธ์(รักแฟนมากกว่าน้อง...เลว)
เป็นเสื้อสีพื้น ไม่มีลวดลาย
นอกจากโลโก้ที่อกเสื้อ
ของฝาก...ยกให้เป็นวิจารณญานของแม่
ผมเลือกไม่เก่ง
จะมีก็เสื้อโปโล5ตัวนี่แหละครับที่เลือกเอง
ส่วนของตัวเอง ไม่ได้ซื้ออะไรเลยครับ
แค่ได้มาเที่ยวก็หรูแล้วครับ
เก็บของ อาบน้ำจนเสร็จก็เกือบเที่ยงคืน
“ผมจะนอนพื้น”
“เฮ๊ย จะนอนพื้นให้เมื่อยทำไม นอนบนเตียงนี่แหละ”
เฮียพีทใส่เสื้อกล้ามสีขาวสะอาดรัดรูป
กางเกงเลสีชมพูอ่อนยาวครึ่งน่อง
ขับผิวแกให้ขาวเนียนในแสงสลัวของโคมไฟ
กล้ามเนื้อแน่นบริเวณหน้าอก มองเห็นเด่นชัด
ผมยืนกลืนน้ำลายตัวเองอย่างฝืดฝืน
ในสภาพ...
เสื้อยืดสีตุ่นๆ ผ้าย้วยจนเข้าขั้นเละ..ใส่สบายนะครับขอบอก
กางเกงวอร์มสมัยม.ปลายขายาวสีกรมท่า
เนื้อผ้าเริ่มเป็นขุยจากการใช้งานมานาน
คืนนี้ ผมใส่กางเกงใน...ผิดวิสัยปกติ..
“งั้นเฮียนอนพื้น”
ผมชี้นิ้วไปยังพื้นห้องที่เป็นกระเบื้อง...ไม่ใช่พรมเหมือนโรงแรมทั่วไป
“ไม่อาว มันเย็น”
เสียงออดอ้อน ลากเสียงยาวอย่างขอความเห็นใจ
อากาศในช่วงที่มา18-19องศาครับ
หนาวมากสำหรับผมที่เป็นคนขี้หนาว
เท้าที่สัมผัสพื้นห้อง รับรู้ถึงความเย็นที่แทรกซึมขึ้นมา
หากนอนบนพื้นเย็นจัดแบบนี้ต้องจับไข้แน่ๆ
แล้วดูสิ อากาศขนาดนี้แกยังจะใส่เสื้อกล้ามโชว์บอดี้
“งั้นก็นอนเถอะ”
ผมทรุดตัวลงนั่งหมิ่นๆที่ริมเตียงด้านหนึ่ง
หมอนข้างก็ไม่มี(ได้ข่าวว่าไม่ใช่ที่บ้านนะแก)
“ป่ะๆ เข้านอนๆ หนาวๆ”
เฮียพีทรีบล้มตัวลงนอน ราวกลับกลัวผมเปลี่ยนใจ
“ขยับไปหน่อยสิเฮีย มาเบียดทำไมเล่า”
แขนเบียดกัน
ขาแนบชิด
“ก็กลัวตกเตียงอะ”
แก้ตัวโดยไม่ได้ดูเลยว่าผมนี่สิ จะเป็นฝ่ายตกเตียง
“เฮีย ถ้าไม่ขยับก็ลงไปนอนข้างล่างเลย”
ขู่แก แต่ผมไม่ลงไปนะ...หนาว
ขยับออกไปเล็กน้อย แล้วชะโงกมา
“จุ๊บ กู๊ดไนท์ครับ”
“ฝันดีครับ”
ผมนอนตัวแข็งหลังจากโดนแกจุ๊บเบาๆที่หน้าผาก
หลับตาข่มใจให้หลับ
รู้สึกมีอะไรยุกยิกที่ข้อมือซ้าย
“อะไรเนี่ย”
ขยับตัวเอื้อมไปเปิดโคมไฟโต๊ะข้างเตียงด้านข้าง
แสงไฟนวลจางๆ สะท้อนกับนาฬิกาที่ข้อมือ
ยกแขนขึ้นมาดูใกล้ๆ
นาฬิกาเรือนที่ผมอยากได้
สายหนังสีดำเป็นมันเงางาม
หน้าปัดกลม มีตัวเลขสีดำบนพื้นขาว
โครเมียมที่หน้าปัดวาวแววในแสงสลัว
“เฮีย เฮียพีท”
“ครับ ชอบมั๊ยครับ”
“ชอบ ชอบมากครับ”
มือขวาของผมลูบไล้หน้าปัดนาฬิกาเบาๆ
ยิ่งมาดูใกล้ๆยิ่งถูกใจ
“เฮียให้ผมทำไม”
“เก็บไว้เป็นความทรงจำดีๆระหว่างเรานะครับ ตัวเล็ก”
“แต่ผม....”
ให้ของมีราคามันไม่ดีมั๊ง แฟนก็ไม่ใช่
“เฮียไม่รู้ว่าต่อไปในอนาคต
เฮียจะเจอคนที่ชอบอีกกี่คน
อาจจะไม่เจออีกเลยก็ได้
แต่ตอนนี้เฮียเจอคนที่ชอบแล้ว
คนที่ชอบ ถึงแม้เวลาจะไม่ใช่
เก็บไว้แล้วคิดถึงคนให้บ้าง..ก็พอ”
โผเข้าไปกอดแก แกกอดผมตอบ
หน้าผมซุกอยู่กับอกแก
“ขอบคุณครับ”
ผมกระซิบบอกแกตรงตำแหน่งของหัวใจ
“ขอเฮียเป็นตัวจริงในตอนนี้ได้มั๊ย
ตอนที่อยู่ที่นี่ ให้เฮียเป็นคนที่ชอบ
คนที่ใช่สำหรับเราได้มั๊ย”
เฮียพีทลูบหัวผมอย่างทะนุถนอม
ผมพยักหน้ากับอกอุ่นของแก
“อ๊ะ..เฮีย อย่า”
รู้ตัวอีกที
ทั้งเนื้อทั้งตัว
เหลือนาฬิกาสายหนังสีดำ
นาฬิกามือสอง
เรือนที่อยากได้
บนข้อมือซ้าย
เพียงเรือนเดียว
อร๊ายยยยยยยยย
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แหะ แหะ
ทำไมจบตอนมันได้อารมณ์แบบนี้ทุกที
ค้างอีกแล้ว
มันเป็นแนว
แล้วแต่จะมอง
แต่ไม่ต้องจอง
โ...ล...ง
ให้ผมนะครับ
มีความสุขทุกท่านครับผม
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนหน้าพระเอกตัวจริงจะออกมาแล้ว
ผมคงไม่แคล้ว...........
หัวข้อ: รักจริงยิ่งกว่านิยาย ...Happy End......พฤติกรรมการกิน..ตอนต่อ (14/10/58) (อ่าน 594578 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก