คนอ่านครับผม
ถึงจะสงสารผมน้อยนิด แต่ขอนานๆนะครับ...(ยังกล้าขอ)
คนไม่รักดี
http://www.youtube.com/watch?v=2Z45Z8WLe9Iเพลงค่อนข้างแรงนะครับ
ขอมอบเพลงนี้ให้ตัวผมเอง
แทนคำขอโทษ
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ครับผม
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
วินาทีที่สายตาของเรา.... ผมกับเฮียมี่(ชะนีไม่เกี่ยว)
สอดประสานมาเจอกัน
แววตาของเฮียแฝงความดีใจอย่างปิดไม่มิด
แต่ก็แค่เสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้น
มันกลับมาเย็นชาจนผมใจเสีย
แถมยังเมินหน้าออกไปด้านข้างที่ไม่มีผมอยู่
“เฮีย...”
เรียกเฮียแผ่วเบาอย่างเจียมตัว ก็มาง้อเขานี่นะ
จะมาทำเล่นตัวก็ใช่ที่
“มีมี่...ฝ้ายหิวแล้วอะ”
พี่ฝ้ายเกาะแขนเฮียทันที
กระแซะจนหน้าอกโดนแขนเฮียของผม
เงยหน้าสวยๆ เอียงคออย่างน่ารัก
“ครับๆ ไปครับ”
เฮียมี่แตะหลังมือพี่ฝ้ายอย่างทะนุถนอม
ตอบเสียงนุ่มพร้อมกับรอยยิ้มหวานๆ
มันเป็นที่ของผมไม่ใช่เหรอ
เป็นที่ๆผมควรอยู่.....ข้างกายเฮีย
กล้ำกลืนก้อนแข็งๆในลำคอ
ไม่มีใครมองเห็นผมเลยเหรอ
ผมยังมีตัวตนอยู่รึป่าว
“อ้าว อยู่ตรงนี้กันหมดเลย ไปๆหิวแล้ว
อ้อ มี่พาน้องมาด้วยนะ
ฝ้ายแกมาดูอะไรนี่สิ ฉันมีอะไรจะให้แกดู”
เหมือนนางฟ้ามาโปรดพี่ปัทเดินเข้ามา
แกสั่งเฮียมี่แล้วดึงแขนพี่ฝ้ายมาควง
พี่ฝ้ายขืนตัวไว้
แต่สู้แรงพี่ปัทไม่ได้เลยโดนลากออกไป
“เฮียครับ มองผม พูดกับผม นะครับ”
ผมเงยหน้ามามองหน้าเฮีย
ลองเชิงด้วยการแตะแขนเบาๆ
เฮียสะบัดออกราวกับเจอของร้อน
ผมหน้าชา แทบจะแทรกแผ่นดินหนี
รังเกียจผมอย่างนั้นเหรอ
เฮียมี่เดินออกไปทิ้งผมยืนเก้อ ไม่รอไม่เรียก
พี่หรั่ง พี่ใหญ่ ยืนคุยกันอยู่ข้างๆโซฟา
พี่ฝ้ายนั่งหน้างออยู่ที่โซฟา
ส่วนพี่ปัทนั่งอยู่ข้างๆกำลังคุยโทรศัพท์อยู่
“เออๆ ถึงแล้ว ไม่ต้องห่วง แค่นี้นะ”
แกรีบวางสายตอนที่ผมเดินมาถึง
“เฮ้อ กิ๊กชั้น แต่ละคนเอาแต่ใจ
คนนั้นจะเอาอย่างนี้ คนนี้จะเอาอย่างนั้น”
“สุดท้ายไม่มีใครเอา ฮะ ฮะ ฮ่า”
“ไปตายซะ ไอ้ใหญ่”
พี่ปัทชี้หน้าด่าพี่ใหญ่
ทุกคนหัวเราะประสานเสียงกัน
แม้แต่ตัวผมเองที่กำลังเครียดก็ยังอดไม่ได้
“อ้าว น้องหน่อยของพี่ใหญ่ มายังไงครับเนี่ย
คิดถึงพี่จนทนไม่ไหวเลยเหรอ”
พี่ใหญ่หันมาเจอผม ตรงรี่เข้ามา
“เฮ๊ย อุ๊บ”
พี่ใหญ่สะดุดขาเฮียมี่ที่ยื่นออกมาขวาง
หน้าคะมำแต่เฮียแกคว้าไหล่ไว้ได้ทัน
“โทษทีว่ะ”
เงียบกันไปถ้วนหน้า
“น้องหน่อยจำพี่ได้รึป่าวครับ”
พี่หรั่งทำลายความเงียบที่น่าอึดอัด
“ครับ จำได้ครับ สวัสดีครับพี่หรั่ง พี่ใหญ่ พี่ฝะ...ฝ้าย”
ผมยกมือไหว้บุคคลที่ได้เอ่ยนามถึงแม้คนหลังสุด
ผมไม่เต็มใจ ไม่อยากจะพูดชื่อเลยด้วยซ้ำ
ส่วนเฮียมี่หน่ะเหรอ เชอะ สะบัดบ๊อบ(มีเหรอ)
แกอยากเมินผมก่อนนี่นา
“อ้าวๆ สองมาตรฐาน ทำไมไม่ครบทุกคน แล้วปัทกับไอ้มี่หล่ะ”
พี่ใหญ่นะพี่ใหญ่จะช่างสังเกตอะไรกันนักหนา
“เออ พี่ปัทกะผมเจอกันก่อนแล้วครับ ส่วน...”
“ไม่จำเป็น”
หน้าชาเป็นครั้งที่สอง ในรอบวัน
“หิวรึยังจ๊ะ ไปๆพี่สาวคนสวยจะพาไปทานอาหารอร่อยๆ”
พี่ปัทเข้ามาโอบไหล่ผม พาเดินนำออกไปจากห้อง
น้ำตาผมซึมออกมา
กลั้นน้ำตา กลั้นสะอื้นอย่างสุดความสามารถ
กัดริมฝีปากตัวเองจนเจ็บ
“ใจเย็นๆนะน้องหน่อย มันไม่ใช่อย่างที่คิด”
“ครับ”
ผมตอบแกไปโดยอัตโนมัติ
ไม่ได้ทำให้เข้าใจ ไม่ได้ให้ความกระจ่างแก่ผมเลยสักนิด
อาหารมื้อนั้นแสนจะไร้รสชาด
ฝืดคอ ฝืนกินเข้าไปไม่ให้ผิดแปลก
พี่ๆคุยกันสนุกสนาน ถามผมบ้าง ชวนคุยบ้าง
ไม่ให้เก้อเขิน
พี่ใหญ่เป็นตัวชูโรง สูสีกับพี่ปัท
พี่หรั่งเป็นคนเงียบๆ แต่พูดมาแต่ละที
ทำให้คนฟังโดยเฉพาะพี่ใหญ่หงายเงิบได้
พี่ฝ้ายก็พยายามโชว์หวานกับเฮีย
ทั้งตักอาหาร ชะโงกเข้าไปคุยจนแก้มแนบแก้ม
แรกๆเฮียหน้าบึ้ง เบี่ยงตัวหนี
แต่พอเห็นว่าผมมองอยู่
แกเองกลับเป็นฝ่ายพะเน้าพะนอจนออกนอกหน้า
พี่ฝ้ายหน้าบาน อารมณ์ดียิ้มเยาะๆมาที่ผม
เป็นคุณ คุณจะทำอย่างไร
ลุกออกจากโต๊ะอาหาร แล้วกลับบ้าน (กลับไงหล่ะ)
กระชากคนสองคนออกจากกัน (แรงมด)
ตะโกนด่าทอ ทุบโต๊ะ (โต๊ะไม้นะ..เจ็บมือ)
นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้น (ไม่งาม)
ลงไปนั่งคุกเข่า อ้อนวอนขอโทษ (เหมือนขอทาน)
ผมไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น
นอกจาก
“ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำ”
ลุกออกจากบรรยากาศตึงเครียดสำหรับผม
แต่เป็นบรรยากาศหวานๆสำหรับคนบางคน
ยืนล้างมืออยู่หน้ากระจก แต่ใจลอยไปไหนไม่รู้
คิดฟุ้งซ่าน อยากดึงสติกลับมา
แต่นาทีนี้ยากเหลือเกิน
เกิดมาไม่เคยต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้
จะถอยก็ไม่ได้ จะเดินหน้าก็ไม่มีแรง
“เสียมารยาท เด็กนิสัยไม่ดี”
เสียงกระซิบข้างหู
ใกล้จนริมฝีปากของคนพูด
แตะเข้ากับใบหูของผม
สัมผัสที่ได้รับไม่ได้อบอุ่นเหมือนเคย
น้ำเสียงที่ได้ยินก็ถากถางจนเจ็บ
หันหน้ากลับไปมอง
“อ๊ะ”
จมูกผมชนเข้ากับแก้ม
เพราะคนข้างหลังไม่ยอมขยับตัว
“กล้าจริงนะ”
“กล้าอะไรอะ”
ทำใจดีสู้เฮียที่ทำหน้าบึ้งราวกับโกรธกันมาตั้งแต่ลืมตาดูโลก
“ก็กล้าหอม กล้ากอด กล้าจูบไง”
“เฮียพูดอะไร ผมไม่เข้าใจ”
“พูดไม่เข้าใจ ถ้าอย่างนี้หล่ะ”
เฮียดึงตัวผมเข้าไปใกล้
มือข้างหนึ่งรวบตรงเอวผมไว้แน่น
อีกมือจับคางผมเงยขึ้น
ริมฝีปากที่คุ้นเคยบดเบียดมาที่ปากผม
ผมเม้มปากแน่นไม่ให้แกรุกล้ำเข้ามาในปาก
“อ๊ะ”
ตกใจที่อยู่ๆเฮียแกบีบตรงเอวผมแรงๆ
เฮียได้โอกาสใช้ลิ้นเข้าไปซอกซอนในปากผม
ผมเผลอตัว ส่งลิ้นไปหยอกล้อกับแก
“โอ๊ย”
แกดูดลิ้นผมแรงจนเจ็บ แล้วผละออก
ผมยกมือปิดปาก
เจ็บระบมทั้งริมฝีปากทั้งลิ้น
“เฮียทำอย่างนี้ทำไม”
น้ำตาผมไหลออกมา
แต่ผมกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ในอก
จุกแน่นไปทั้งหน้าอก จุกเสียดเข้าไปถึงข้างใน
ไม่มีคำตอบ เฮียหันหลังเดินจากไป
นี่สินะ...คำตอบ
“แหมๆ ไปเข้าห้องน้ำรึไปทำอะไรกัน นานเชียว”
พี่ปัทยิ้มล้อๆ โดยไม่ได้ดูหน้าผมเลย
“อ้าว น้องหน่อยปากเป็นอะไร บวมเลย”
“แพ้อาหารรึป่าว”
พี่ใหญ่ถามก่อน พี่หรั่งถามตาม
“ไหนดูสิ”
พี่ปัทที่นั่งอยู่ใกล้ผม ดึงคางผมไปดูใกล้ๆ
“หึหึ”
พี่ปัทหันไปค้อนเฮียมี่ที่ทำเสียงหัวเราะอยู่ในลำคอ
“โดนอะไรมาหล่ะ”
พี่ฝ้ายพูดกับผมเป็นครั้งแรก
“เอ้อ....”
“แมลงมันกัดหน่ะ แมลงเจ้าชู้”
พี่ปัทชิงตอบก่อน แล้วทำตาเขียวใส่เฮีย
เฮียตอบพี่ฝ้าย
แต่จ้องหน้าผม
“ไม่ใช่มั๊ง
แมลงมันไม่หลายใจหรอก
คนต่างหากที่ไม่รักดี”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สาสมกับความผิดรึยังครับ
ยังไม่พอเหรอครับ
ลงโทษอีกใช่ไหมครับ
แหมๆคนอ่านก็... S&M ไม่น้อย...อิอิ
พรุ่งนี้ไม่แน่ใจว่าจะมาลงรึป่าวนะครับ
ถ้าไม่ทัน เป็นวันอาทิตย์นะครับ
good night ครับผม
bye bye สมาชิก S&M ทุกท่าน
หัวข้อ: รักจริงยิ่งกว่านิยาย ...Happy End......พฤติกรรมการกิน..ตอนต่อ (14/10/58) (อ่าน 594595 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก