สวัสดีครับผม
เมื่อวานเบี้ยวไปหนึ่งวัน(อากาศน่านอนเกิ้น)
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คู่แท้
“ฉันเป็นของๆเธอ คู่แท้ที่หากันเจอ
ไม่ว่าครั้งไหน ไม่ว่าชาติไหน”
“ฉันเป็นของๆเธอ ถูกสร้างเอาไว้เพื่อเธอ
ให้เธอรักฉัน ให้เธอคู่ฉันตลอดไป”
คู่แท้ขอขอบคุณเจ้าของคลิปครับผม
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สถานที่ๆไม่คุ้นเคย อาการปวดระบมตามร่างกาย โดยเฉพาะช่วงล่าง
ทำให้ผมตื่นขึ้นมาหลังจากหลับไปได้ไม่นานนัก
ผมนอนลืมตาสำรวจตัวเอง ปวดเมื่อยปวดร้าวไปทั้งร่างกาย
ทั้งเนื้อทั้งตัวมีกางเกงนอนตัวเดียว
หันไปมองคนข้างๆนอนหลับ หายใจสม่ำเสมอ
ซบหน้าลงกับอกเปลือยของผม แขนข้างหนึ่งพาดตรงสะโพก
กอดซบกักผมไว้ไม่ให้ไปไหน
เปิดผ้าห่มขึ้นดู ไม่มีใครเสียเปรียบใคร
เหลือกางเกงคนละตัวเท่าเทียมกัน
แสงสลัวจากภายนอกลอดผ่านมาทางช่องผ้าม่านที่แง้มไว้เล็กน้อย
กดมือถือดูเวลา.....ตี5 วันใหม่แล้วสินะ
ก้มลงสูดกลิ่นหอมจากผมของเฮียที่ซุกอยู่กับอกผมเข้าจนเต็มปอด
แขนผมทั้งสองข้างลูบไล้หลังเปลือยของแก
ผิวเรียบลื่นไม่มีสะดุดมือ ไม่มีผื่น ไม่มีตุ่ม ไม่มีสิว
ก็แกเป็นหมอนี่นะ คงจะดูแลตัวเองอย่างดี
คิดคำนึงถึงความรู้สึกแท้จริง แล้วก็ได้ข้อสรุป
“ผมขาดแก ผมอยู่ไม่ได้แน่นอน”
ปลาขาดน้ำ นกไร้รัง ผมก็คงไม่ต่างกัน
แค่แกทำทีท่าไม่สนใจ ทำท่าว่ามีคนอื่น
ผมเป็นทุกข์แทบขาดใจ ไม่เป็นตัวของตัวเอง
ทุรนทุรายจนต้องตามแกมาถึงที่นี่
ผมไม่อยากให้แกได้ใจ ลูกไก่ในกำมือ
มาถวายตัวให้ถึงที่ ไร้ค่าไร้ราคาสิ้นดี
ก็แน่นอนหล่ะว่าผมไม่กล้าออกนอกลู่นอกทางอีกแล้ว
เข็ดจนตาย
แต่ถ้าทำตัวเป็นของตาย เชื่อฟัง อยู่ในโอวาท
พอคิดถึงก็มาหา หยอดคำหวาน เอาอกเอาใจ
พอเรียนหนัก งานยุ่ง ไม่ว่าง ก็หายเงียบไป
ผมต้องเป็นฝ่ายวิ่งตาม แบบนี้ไม่เวิร์คแน่นอน
ไม่อยากเป็นแค่คนรอ
อยู่กับการรอคอยที่ไม่แน่นอน
ยิ่งอาชีพของแก ทำงานไม่ลืมหูลืมตา
“อืม”
เฮียเริ่มรู้สึกตัว ผละออกห่างจากหน้าอกผม พลิกตัวนอนหงาย
ผมเป็นฝ่ายขยับตัวเข้าไปซุกหน้าอกแกบ้าง
กระชับกอดแกแน่นขึ้น ขาข้างนึงก็ยกขึ้นมาก่ายสะโพกแกไว้
ลูบไล้หน้าอกแกแผ่วเบา
แกจะรู้ตัวมั๊ยนะว่าแกมีอิทธิพลกับตัวผมเหลือเกิน
จะทำให้สุขก็สุขจนแทบสำลัก
ทำให้ทุกข์ก็แทบกระอัก ขาดใจ
ครุ่นคิด แผนมัดใจ(สามี)ชาย
“อืม”
เฮียขยับตัวเล็กน้อย แต่ยังไม่ลืมตาตื่น
ผมว่าแกเริ่มรู้สึกตัวแล้วหล่ะ
เงยหน้ามอง ขนตาขยับยุกยิก ยังไม่ลืมตา
ผมใช้ปลายนิ้วลากแผ่วไปทั่วแผ่นอกของคนที่ผมรัก
ได้ผล แกขนลุก เกร็งไปทั้งตัว
“จุ๊บ”
จุ๊บแกที่ปลายคาง ก่อนขยับตัวให้อยู่ในระดับเดียวกัน
“เฮีย ผมรักเฮีย รักเฮียมากที่สุด”
ผมกระซิบบอกและงับติ่งหูแกหนึ่งที
ชะโงกหน้าลงไปใกล้จนปลายจมูกเราสีกันเบาๆ
ผมพรมจูบไปทั่วคอ หัวไหล่ หน้าอก ทุกส่วนที่ผมสามารถไปถึง
จนมั่นใจว่าแกได้สติแล้ว แต่ยังทำเฉย
แผนการมัดใจ เริ่มดำเนินทันที
“ผมรักเฮียมากนะ รักมาตลอด รักคนเดียว
ไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้
วันที่ผมต้องตัดใจจากเฮีย”
เสียงลมหายใจของแกแรงขึ้นเล็กน้อยแทบสังเกตไม่เห็น
แต่ระยะที่ชิดใกล้กันขนาดนี้ ผมรู้สึกได้ชัดเจน
“ถึงตอนนี้จะยังไม่มีใครมาแทนที่เฮียได้
แต่ไม่แน่หรอกนะ เวลา ความใกล้ชิด
อาจทำให้ผมเปิดใจอีกครั้ง”
ฝ่ามือที่ทาบอยู่บนหน้าอกด้านซ้าย
บอกผมว่าหัวใจแกเต้นแรงและเร็วขึ้น
“หากผมต้องเป็นฝ่ายรอ สักวันเหตุการณ์เดิมๆ
ก็ต้องทำให้เราทะเลาะกันอีก
เฮียรู้มั๊ยว่า เวลาผมคิดถึงเฮีย มันทุกข์แค่ไหน
แค่จะหายใจยังยากเลย”
เสียงเฮียหายใจยาวๆเหมือนถอนหายใจระบายความอึดอัด
ผมกลั้นยิ้มเอาไว้
ตอกไข่ใส่สีต่อไป
“ครั้งนี้ผมมาเสนอตัวให้เฮียถึงที่ คิดว่าผมไม่ทุเรศตัวเองเหรอครับ
ทำตัวไร้ค่า ทำตัวให้คนดูถูก ผมตัดสินใจแล้วนะเฮีย
มันจะเป็นครั้งสุดท้าย
ผมจะไม่ทำอะไรโง่ๆแบบนี้อีกเด็ดขาด”
คิดคำพูดต่อในใจว่า “ถ้าเฮียไม่ขอ...อิอิ”
ชะโงกตัวขึ้นอีกครั้ง แนบริมฝีปากผมลงไปที่ปลายจมูกแก
แล้วเลื่อนมาประทับนิ่งอยู่ที่ปากแก กดย้ำลงเล็กน้อย แล้วถอนออก
รู้สึกราวกับว่าริมฝีปากแกจะเผยอขยับตาม
“ต้องรอโดยไม่รู้ว่าเฮียเป็นอย่างไร
ใจเฮียยังอยู่กับผมรึป่าว
เฮียไม่แม้แต่จะโทรฯมา
เฮียรู้มั๊ยว่าผมรู้สึกยังไง คิดยังไง ท้อแค่ไหน”
ผมกระชับกอดแกแน่นขึ้น
“ความทรงจำระหว่างผมกับเฮียจะติดตามผมไปจนวันตาย”
ขำคำพูดตัวเองจนอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ(เว่อร์เกิน)
เสียงกลืนน้ำลายของเฮียทำให้ผมรู้ว่าแกรับรู้ที่ผมพูด
“ต่อไปผมจะไม่คอยตาม ไม่โทรฯหา
ไม่บังคับเฮีย ไม่ทำให้เฮียรำคาญ
เฮียจะรักจะชอบใคร จะหญิงจะชาย ผมจะไม่ขัดขวาง
ตัวผมเอง จะอยู่ที่เดิม รอเฮียอยู่ที่เดิม
แต่อย่านานนักนะเฮีย ผมไม่รับประกัน
หากวันข้างหน้า มีใครเข้ามา
ผมก็จะไม่ห้ามใจตัวเองเหมือนที่เคยทำอีกแล้ว
ผมเหนื่อย ผมอยากมีคนสักคนใครก็ได้ที่รักผมจริง
อยู่เคียงข้างผม
ในเวลาที่ผมเหงา ผมไม่มีใคร
แต่ผมสัญญานะ ไม่มีใครที่ผมจะรักได้มากเท่าเฮียแน่นอน
ผมจะเลือกคนที่รักผม
มากกว่าคนที่ผมรักแต่เขาทิ้งๆขว้างๆผม”
ถึงตอนนี้น้ำตาผมมันไหลโดยไม่ได้เสแสร้ง
ผมเผลอหลับไปอีกครั้ง
ตื่นมาอีกที เฮียแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว
นั่งหันหลังให้ผมอยู่ปลายเตียง
ผมลุกขึ้นนั่ง แกหันหน้าหงอยๆมามอง
ผมยิ้มให้แกน้อยๆอย่างเย็นชา
แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
อยู่พร้อมหน้ากันที่ท่ารถ มาส่งผมกลับครับ
ตอนแรกเฮียมี่ไม่ยอมให้ผมกลับ แกอยากพาผมเที่ยว
อยากใช้เวลาอยู่กับผม แต่แกไม่มีวันหยุดแล้ว
ก็ตอนที่ตั้งใจจะทำเซอร์ไพรส์ผมที่ดอนเมือง
แลกเวร แลกวันหยุด มารวมกันอยู่ช่วงเดียว
ตอนนี้เลย ห้ามหยุด ห้ามป่วย ห้ามลา เกินโควต้าไปแล้วครับ
“แกไปส่งน้องไม่ได้นะมี่ ถ้าแกขาดอีกครั้ง แกไม่จบแน่”
พี่ปัทพูดกับเฮียมี่ หน้าเครียดกันทั้งคู่
“แต่....”
เฮียอึกอัก หงุดหงิด กระวนกระวาย จนดูผิดปกติ
มาดสุขุมถอดเก็บจนหมดสิ้น
“ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้ แกต้องยอมให้น้องกลับเอง”
พี่ฝ้ายผสมโรง ก่อนหันมายิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร
“น้องโตแล้วนะมี่ แกต้องเรียงลำดับความสำคัญ อย่าเหลวไหล”
พี่ใหญ่ทำเสียงเข้ม ผิดกับหน้าตาที่แสดงออกอย่างปิดไม่มิดว่า...สะใจ
“จะได้เวลารถออกแล้ว น้องหน่อยขึ้นรถเถอะ”
พี่หรั่งเตือน เมื่อจวนเจียนเวลารถออกเต็มที
“โชคดีนะ”
เสียงพี่ๆอวยพร หลังจากที่ผมไหว้ล่ำลา
“ระวังตัวนะครับ รักนะครับ”
เฮียดึงตัวผมเข้าไปกอดแน่น
ผมดันหน้าอกแกออก
“เฮีย ผมอาย คนเยอะ”
ผมก้มหน้าแดงๆลง
“ทำไมต้องอาย คนรักกัน กอดกันไม่เห็นแปลก”
แกว่าผมเสียงดัง หน้าบึ้ง
“แต่ก่อนไม่เห็นจะ....”
ผมเงยหน้ามองแก เอียงคอน้อยๆอย่างน่ารัก(ใช้บ่อย...อิอิ)
“นั่นแต่ก่อน ต่อไปเฮียอยากกอดก็จะกอด อยากจูบก็จะจูบ”
ทำท่าจะเข้ามาจูบผมจริงๆ
“ฟอด รักเฮียครับ”
ผมชิงโผเข้าไปกอดแกแล้วหอมแก้มแกเร็วๆทีหนึ่ง
“ฮิ๊ว ไม่ต้องกลับแล้วมั๊ง”
เฮียใหญ่ตะโกนแซวเสียงดังไม่น้อย
พี่ๆหัวเราะกันใหญ่ ไม่เว้นแม้แต่พี่ฝ้าย
“แล้วจะโทรฯหานะครับ รักครับ อย่านอกใจเฮียนะครับ”
เฮียหอมแก้มผมเร็วๆ แล้วเดินกลับไปยืนรวมกับเพื่อนๆ
ผมกลับมาติดโทรศัพท์อีกครั้ง
เฮียแกกระหน่ำโทรฯหาผม แทบจะ เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน
ไหนจะข้อความหวานๆ ที่มีมาบ่อยๆ
ไหนจะข้อความรายงานตัว ว่าทำอะไร อยู่ตรงไหน
ฮะ ฮะ ก็แค่นี้ ต้องให้ผมแผลงฤทธิ์
เฮียฝึกงานจนครบกำหนด
กลับมาเรียนต่อ ขึ้นวอร์ด สอบ
แม้จะเหนื่อยแสนเหนื่อย เฮียก็ยังสม่ำเสมอ
จนบางทีผมแอบตำหนิความเอาแต่ใจของตัวเองไม่ได้
วันแห่งการรอคอย
วันรับปริญญาของเฮีย
จำได้ว่าต้นเดือนกรกฎาคมนะครับ
ก่อนหน้าวันซ้อมใหญ่
เฮียกับเพื่อนๆไปถ่ายรูปกัน ทุกที่ๆเป็นความทรงจำ
สถานที่เรียนตั้งแต่ปี1 จนถึง ปี 6
มีช่างถ่ายรูปที่จ้างวานมาโดยเฉพาะ
ช่างที่จะตามถ่ายรูปให้ ตลอดงาน
ตั้งแต่ก่อนวันซ้อมใหญ่ วันซ้อมใหญ่ วันจริง งานฉลองตอนกลางคืน
ผมเป็นแผนกถือของครับ
ทั้งหนักทั้งเหนื่อย แต่ก็มีรุ่นน้องเฮีย ญาติเฮียช่วยนะครับ
แต่แกสิ ผมจะนั่งพักสักหน่อยก็ไม่ได้ คอยเรียกผมตลอด
“ถ่ายรูปไม่ต้องมีผมทุกรูปก็ได้นะเฮีย เดี๋ยวคนจะสงสัย”
ต้องเตือนแกไม่ให้เรียกผมไปเข้าเฟรมทุกฉากทุกตอน
“งานเฮีย เฮียจะทำยังไงก็ได้”
ต้องขอโทษเพื่อนฝูงญาติมิตรทั้งหลายนะครับ
หากหน้าผมมันจะเจ๋ออยู่ในรูปของท่าน
แม้แต่รูปครอบครัวของเฮียยังมีตัวผมร่วมเฟรม...อิอิ
เฮียเริ่มทำงานใช้ทุน
เป็นข้อผูกพันให้แพทย์จบใหม่กระจายไปอยู่รพ.ชุมชนต่างจังหวัด
ทำงานกันประมาณ3ปี ก็หาทุนกลับมาเรียนต่อเฉพาะทาง
เฮียได้รับการทาบทามจากอาจารย์ให้เรียนต่องานเวชศาสตร์
โดยไม่ต้องใช้ทุน
จบแล้วก็ได้เป็นทีมงาน ฝึกให้เป็นสต๊าฟ ช่วยสอนนักศึกษา
แต่เฮียขอไม่รับ อยากทำงานกับคนไข้มากกว่า
ยอมจับฉลากไปทำงานต่างจังหวัด
บรรยากาศเหมือนเรื่องหมอเจ็บเลยครับ
ไม่ทราบว่าเคยดูกันรึปล่าว เก่าเกิ้น
โชคดีที่เฮียจับฉลากได้รพ.ชุมชนจังหวัดใกล้บ้าน
ห่างกันไม่ถึงร้อยกิโล
การทำงานไม่สบายครับ งานหนัก แต่เวลาค่อนข้างแน่นอน
จึงไม่เป็นปัญหาในการที่จะมาหาผม
วันหยุดเสาร์-อาทิตย์ที่เฮียไม่อยู่เวรก็จะมาหาผม
ถ้าเฮียอยู่เวร ผมก็นั่งรถประจำทางไปหาเฮีย
เดินทางไม่ยากครับ
รถโดยสารผ่านหน้ารพ.เลยทีเดียว
บ้านพักแพทย์ก็เป็นสัดส่วน เป็นบ้านสองชั้นเล็กๆ
รั้วรอบขอบชิด มีที่จอดรถ
ราบรื่นดีครับ
เจ้าหน้าที่รพ.หลายคนคุ้นหน้าผมดี
พยาบาลบางคนอัธยาศัยดี เจอหน้าก็ทักทาย
บางคนก็มองผมแบบสำรวจ
ผมไม่ออกสาวนะครับ หน้าไม่แต่ง ไม่ตุ้งติ้ง
(สัญญากับเจ้วาเอาไว้...คริคริ)
ผมตัวเล็กๆขาวๆตี๋ๆ
หลายคนเข้าใจว่าเป็นพี่น้อง(ท้องติดกัน)กับเฮีย
ผอ.รพ.ก็เป็นหมอเหมือนกัน(เขาก็ต้องเป็นหมอสิแก)
พี่หมอ(คนละคน คนละรพ.กับพี่หมอของยัยวินะครับ)
เป็นคนโสด ใจดี แกไม่เคยถามให้อึดอัด
งานปีใหม่รพ.ผมก็ไปร่วมกะเขาด้วย(ใครเชิญ)
คือทุกคนพาครอบครัวมาอะครับ
เฮียแกเลยพาผมมาเปิดตัวจะได้ไม่มาระแวงกัน
น่าจะดีนะครับ
แต่แล้วพระเจ้าคงจะเห็นว่า
ชีวิตรักของผม
จะสงบราบรื่น
น่าเบื่อเกินไป
มันก็มีเรื่องให้ผม
ระแวง
บ่ายวันหยุดวันหนึ่ง
ผมกับเฮียนอนกอดก่ายกันอยู่หน้าทีวี
ผ้าผ่อนกระจัดกระจาย
กำลังติดพัน
ผลัดกันรุกผลัดกันรับ
มันส์หยด
“ก๊อกๆ”
ชะงักงันกันไป
“ก๊อกๆ หมอขา”
เฮียมองหน้าผม
ผมมองหน้าเฮีย
“ก๊อกๆ หมอขา หมอมี่ขา”
อ๊ากกกกกกกกกกก
ผม
อยาก
จะให้
สองขา
พร้อมกันเลย
โว๊ย
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
บททดสอบเล็กๆ อย่าได้แคร์
แม้แต่น้อย
ชะนีคอย อ่อยเฮีย
เพลียหัวใจ
พบกันใหม่
ในเร็ววัน.....ครับผม
หัวข้อ: รักจริงยิ่งกว่านิยาย ...Happy End......พฤติกรรมการกิน..ตอนต่อ (14/10/58) (อ่าน 594616 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก