สวัสดีครับผม
วันหยุดพาน้องๆหนูๆเด็กๆไปเที่ยวครับ
ไม่มีลูก แต่หลานก็ไม่น้อยครับ
ยิ่งปิดเทอมยิ่งพันแข้งพันขา...55555
วันนี้เลยไถ่โทษด้วย NC...เอ๊ยไม่ช่ายยยย
ไถ่โทษด้วยลงเรื่องยาวๆตะหากครับ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
รักเธอคนนี้ 24 ชั่วโมง
http://www.youtube.com/watch?v=nLaIOr7KyBM“ไม่ขอพลาดซักวินาทีที่ฉัน หายใจ
ก็ไม่คิดเผื่อใจให้คนไหน”
“รักเธอคนนี้24ชั่วโมง
เช้าสายบ่ายเย็นก็ยัง i love you”
“ไม่ว่าจะกินไม่ว่าจะนอน อะไรอะไรยังไงก็เถอะ
หัวใจเปิดให้เธอ all day and night”
“ให้เธอเข้ามานั่งนอนเดินข้างในใจ
บอกใครต่อใคร ว่าใจข้างในฉันมีเจ้าของก็คือเธอ”
รักเธอ 24 ชั่วโมง - แกงส้ม [Chipmunk]
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ครับๆ รอเดี๋ยว”
เฮียตะโกนตอบรับเสียงเคาะประตู
หอมแก้มผมอย่างเอาใจ ก่อนที่จะผลุดลุกขึ้นยืน
หยิบกางเกงที่พื้นมาใส่อย่างเร่งรีบ
หยิบเสื้อมาสวม แล้วโยนเสื้อผมส่งมาให้
ผมรับมาคลุมตัว กอดอกนั่งนิ่ง
เฮียเดินไปที่ประตู หันหลังกลับมามองความเรียบร้อยอีกครั้ง
ยักคิ้วข้างเดียวให้ผม แล้วลูบหน้าตาผมเผ้าให้เข้าที่
เปิดประตูออกไป แล้วงับประตูไว้กันสายตาคนภายนอก
ไม่ให้มองเข้ามา
“อ้าว จูน มีอะไรครับ”
ประตูที่แง้มอยู่ทำให้ได้ยินเสียงพูดคุยกัน
“พี่หมอขา มีเคสฉุกเฉินนะคะ รีบไปนะคะ”
“เคสอะไรครับ”
“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ จูนแค่รับอาสามาตามพี่หมอเฉยๆอะค่ะ”
เฮียกลับเข้ามาหยิบกุญแจ มือถือที่อยู่บนโต๊ะใกล้ประตู
“รอก่อนนะครับ เดี๋ยวมาต่อ”
ยิ้มทะเล้น ส่งจูบมาให้แล้วออกไป
โมโหที่โดนขัดจังหวะหรือก็.....นิดนึง
โมโหเสียงหวานๆ ถ้อยคำสนิทสนมก็....มีบ้าง
โมโหสรรพนาม คำลงท้าย คะขา จ๊ะจ๋า ก็....ไม่น้อย
คำว่า”ขา”มันใช้กับเพื่อนร่วมงานได้เหรอ(วะ)
แล้วเฮียก็นะไม่ได้มีความแปลกใจ ราวกับเป็นเรื่องปกติธรรมดา
ทิ้งตัวลงนอนเกลือกกลิ้งอย่างเกียจคร้าน
รักไม่ใช่เรื่องบนเตียง โซฟาข้างเคียงบ้างก็ได้...อิอิ
“คนไข้หนักเหรอ”
ถามขึ้นมาหลังจากเฮียกลับจากดูคนไข้ฉุกเฉินแล้วไม่พูดไม่จา
ปกติไปดูคนไข้นอกเวลาที่มักจะมีเหตุการณ์ตื่นเต้น
เฮียจะกลับมาเล่าให้ฟังเป็นอุทาหรณ์สอนใจไม่ให้ประมาท
ส่วนใหญ่ก็พวกอุบัติเหตุ เล่าแล้วก็เตือนให้ผมระวังตัว
(ระวังไงอะ ขับขี่รถไม่เป็นครับผม)
แล้วยังจะมีอุบัติเหตูแปลกๆ ไฟช๊อต ไฟดูด ตกท่อ ตกต้นไม้
ตีรันฟันแทง แมลงสัตว์กัดต่อย งูฉก คลอดฉุกเฉิน
หัวใจวาย ความดันขึ้น น้ำตาลต่ำ
สารพัดหลากหลายกันไป
แต่วันนี้ไม่พูดถึง ดูหงุดหงิดเล็กๆ
“ไม่เท่าไหร่หรอก เฮ้อ”
ถอนหายใจออกมาหลังอัดอั้นเอาไว้นาน
“ไม่เท่าไหร่แล้วทำไมเฮียดูหงุดหงิดนักหล่ะ”
เฮียดึงมือผมเข้าห้องนอนไม่พูดไม่จา
เข้าห้องปุ๊บก็เดินไปล้มตัวนอนคว่ำบนเตียง
ก่อนจะพลิกตัวแล้วพยักหน้าเรียกผมเข้าไปหา
“ถอดเสื้อให้หน่อย”
เฮียพูดกางแขนกางขามาตรงหน้าผม
คงทั้งเหนื่อยและเพลีย
ใจนึงก็สงสารอยากทำให้ เมื่อคืนก็มีคนไข้ฉุกเฉินหลายราย
วันนี้ก็ไปตั้งนาน คนไข้อาการคงจะหนักไม่น้อย
ทำหมอหมดแรง(ผมปล่าวนะเอ้อ)
อีกใจก็หมั่นไส้เรื่องยัยจูน(สอง)ขา
ลงมือถอดเสื้อผ้าให้แกจนเหลือแค่กางเกงในตัวเดียว
ผมดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้
เฮียแสยะยิ้มดึงผมลงไปนอนด้วย
แกตวัดผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงเราทั้งคู่
ผมหายใจไม่ออกเลยพยายามเปิดออก แต่ไม่สำเร็จ
“ร้อน!”ผมตะคอกเสียงก้องอยู่ใต้ผ้าห่ม
เฮียหัวเราะสะใจก่อนจะยอมเปิดผ้าห่มให้
“อย่ารัดแน่นได้มั้ย อึดอัดจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว”
กอดรัดผมทั้งข้างบน ข้างล่าง
“ฟอด ฟอด ก็เค้ารัก เค้าคิดถึงตัวเอง เค้าจะกอด”
หอมแก้มผมซ้ายขวาแล้วอ้อน
“คนที่นี่ใช้คำพูดกันแบบว่า....ปัญญาอ่อนมากกกก”
ตะคอกแกเบาๆ สะบัดตัวเล็กน้อยพองาม
“ฮะ ฮะ ฮ่า กะแล้วไม่ผิดเลย”
“อะไรเล่า”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ”
เฮียหัวเราะแล้วลูบแก้มผมเบาๆ
“ทำไมเขาต้องเรียกหมอคะหมอขาด้วยอะ ผมไม่ชอบ ขนลุก”
เบะปาก หน้างอ ถามไปตรงๆ
เฮียคลายอ้อมกอดออก
จนผมสามารถยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากอดคอได้
““จุ๊บ…จุ๊บ ”
เฮียจุ๊บที่ปากเบาๆอยู่สองที ก่อนจะเลื่อนไปที่ หน้าผาก แก้ม และปลายจมูก
แล้วเลื่อนลงมาจูบปากผมอีกครั้ง
ครั้งนี้อ่อนหวาน เนิ่นนาน
“ใครเขาอยากทำอยากพูดอะไรก็ตัวเขา เรื่องของเขา
เราไม่สนใจเดี๋ยวก็เลิกไปเองครับ”
“แต่ผมไม่ชอบ ผมหวง”
“เฮียก็ไม่ชอบครับ”
ผมจ้องหน้าเฮีย ไม่มีพิรุธใดๆ
“แล้วทำไมต้องมาตามเฮียเองหล่ะ”
ปกติการตามแพทย์เวรจะใช้โทรศัพท์ภายในที่พ่วงต่อมาบ้านพัก
หรือถ้าติดขัดก็จะให้คนงาน คนขับรถซึ่งเป็นผู้ชายมาตามที่บ้านพัก
“เฮ้อ ก็นี่แหละ เฮียถึงได้หงุดหงิด
จูนเขาบังเอิญอยู่ตรงโอพีดี(ตึกผู้ป่วยนอกครับ)
เคสอุบัติเหตุมาพร้อมๆกันหลายราย เจ้าหน้าที่แต่ละคนก็ยุ่งอยู่
เขาเลยอาสามาตามเฮีย”
“ยุ่งจนโทรฯมาไม่ได้ไง แล้วยัยนั่นไมไม่โทรฯตามอะ เดินมาทำไม”
ผมงุ้งงิ้ง เหตุผลไม่โดนใจ
“เฮียเตือนหัวหน้าเวรไปแล้วครับ
ต่อไปห้ามพยาบาลมาตามแพทย์ถึงบ้าน โดยเฉพาะ...”
หยุด รอให้ผมถาม
“โดยเฉพาะอะไร”
“โดยเฉพาะหมอคนนี้ เพราะเจ้าของเขาหวง ฮะ ฮะ”
แกจิ้มนิ้วชี้ที่หน้าอกตัวเอง แล้วเอามาแตะที่ริมฝีปากผม
หัวเราะชอบใจที่ผมแสดงทีท่าว่าหึงหวง
“ฟอด”
เฮียหอมแก้มผมหนึ่งทีเบาๆ เสียงฟอดที่ได้ยินข้างหูทำผมขนลุกซู่ขึ้นมา
ผมกัดริมฝีปากแน่น ต้องเม้มปากไว้ครับไม่งั้นต้องหลุดยิ้มออกมาแน่ๆ
แกหอมแก้มผมซ้ายขวาอยู่หลายที
“เฮียอะ พูดไปได้ ไม่อายปาก”
“หึหึ”
เฮียจับปลายคางผมให้เงยขึ้น ประกบริมฝีปากแกกับปากผม
สอดลิ้นเข้ามาลึกจนเกือบสำลัก
มือของเฮียเริ่มอยู่ไม่สุข ในขณะที่ขาของเราเกาะเกี่ยวพันกัน
-
-
-
พอแล้วได้มั๊ยอะครับ...ผมอาย(เหรอ)
อีกนิดเหรอครับ
เด็กต่ำกว่า18 ทั้งหลาย
ปิดตาข้างนึงนะครับ
“อ๊า..”
ผมครางออกมาจนได้ เมื่อเฮียจูบซับไล่ขึ้นมาแถวขาอ่อนด้านใน
น้องชายผมชูชันขึ้นมาทันที เฮียจูบไล่ไปเรื่อยๆผ่านน้องชายผมไป
โดยไม่แวะทักทาย ทำผมแทบจะคลั่ง
“อ๊า...อู๊ยยยย เฮียอะ อย่าทำแบบนี้สิ”
ผมต่อว่าด้วยเสียงสั่นๆ
“ต้องการมากเลยเหรอที่รัก หืม”
เฮียถามขึ้นพร้อมกับเอามือลูบที่หน้าของผมเบาๆ
“อื้มมม”
เฮียผละจูบออกมา แล้วเริ่มซุกไซร้ซอกคอผม
“อ๊า อูยยยย”
ผมเงยหน้า สูดปากอย่างสุดทน
เมื่อเฮียสอดนิ้วเข้ามาที่ช่องทางของผมจนสุดเพื่อเบิกทาง
น้องชายผมสั่นระริกด้วยความต้องการ
เฮียขยับนิ้วเข้าไปจนครบสามนิ้วแล้วค่อยถอดออกมา
ก่อนที่จะขึ้นมานั่งคร่อมผมไว้แล้วก้มลงไปดูดเลียส่วนปลายน้องชายผม
“อย่า อ๊า เฮีย อย่า มันสกปรก อร๊า..”
ผมห้ามแกด้วยเสียงที่แทบจะไม่เป็นคำพูด
ห้ามไปแต่กลับแยกขาอำนวยความสะดวก(อิอิ)
“อา...อูยยย ซี๊ดดด”
ผมครางออกมาต่อเนื่องเมื่อแกดูดเม้มตรงปลายน้องชาย
เฮียลากลิ้นเลื่อนลงไปที่ช่องทาง
ลากปลายลิ้นวนรอบก่อนจะสอดลิ้นเข้าไป
เผลอตัวเคลิบเคลิ้ม แกก็เอาพี่ชายใหญ่ที่รออยู่นาน
ไปจ่อที่ปากทาง
แล้วแทงพรวดเข้ามาทีเดียวจนสุด
“อ๊ากกก ไอ้เฮียบ้า อ๊า..อูยยย”
ทั้งเจ็บทั้งเสียว
“อ่า..ซี๊ดดด แน่นสุดๆเลยครับ”
เฮียครางออกมา ก่อนถอนพี่ชายใหญ่ออกมาจนเกือบหลุด
แล้วกระแทกเข้าไปใหม่จนมิดด้าม
“อ๊ะ..อ๊ายยย เฮียยย ผมเสียวววว”
ผมร้องครางอย่างเก็บไว้ไม่อยู่ จิกหลังแกแน่น
ปากก็กัดที่ไหล่แกระบายอารมณ์
เฮียขยับเร่งให้เร็วและแรงขึ้นพร้อมกับใช้สองมือ
ยกสะโพกผมแน่น กระชับเข้าหา....
จังหวะเอวที่โยกเข้าใส่ร้อนแรงขึ้น
แกก้มลงชิมลูกเกดผมเป็นระยะไม่ให้น้อยใจ
ลูกเกดผมมันก็แข็งชูชันสู้ลิ้นร้อนอย่างโหยหา
เล่นเอาผมต้องแอ่นกาย บิดตัวอย่างเร่าร้อน
สองมือคว้ากำผ้าปูที่นอนแน่น....
รู้สึกมาก....และมาก
มากจนแทบทนไม่ไหวขึ้นไปอีก
เมื่อถูกมือของเฮียกุมเข้ากับน้องชายผมที่ตอนนี้กำลังหงุดหงิดที่ถูกเพิกเฉย
เฮียเร่งรูดขึ้นลงอยู่ในกำมืออย่างเอาใจเป็นจังหวะเดียวกับที่
พี่ชายใหญ่ก็ไม่บกพร่อง ทำหน้าที่อย่างแข็งขัน
เข้าออกช่องทางรักด้านหลังอย่างขะมักเขม้น
สัมผัสที่ถี่กระชั้นขึ้นพร้อมลมหายใจร้อนของเฮีย
บอกให้รู้ว่ากำลังจะพาผมไปให้ถึงจุดหมายแล้ว...
ทั้งตัวผมและตัวเฮียชะโลมไปด้วยเหงื่อ
เฮียขยับทั้งมือและสะโพกอีกหลายที
ก่อนจะสะดุ้งตัวเกร็งกระตุกสั่นระริกไปทั้งร่าง
“อ๊า..”
เสียงครางของเราดังออกมาเกือบจะพร้อมกัน
นอนเหนื่อยหอบหน้าแดงยังกอดกันไม่ห่าง...
เลือดในกายเหมือนสูบฉีดไหลเวียนไปทั่วร่าง
ผมรู้สึกถึงความรักของเฮีย... กำลังหลั่งรินเข้ามาภายในตัว
ผมมองข้ามบ่าที่แข็งแกร่งของคนบนร่างออกไปด้านนอกหน้าต่าง
ที่ผ้าม่านปิดไม่สนิท
มองไปยังท้องฟ้ากว้างยามค่ำคืน...
คืนนี้..........พระจันทร์สวยจริงๆ.........ถึงมันจะไม่เต็มดวง..
เหนื่อยจุงเบย
เขียนไปได้ไงเนี่ยไอ้หน่อย อร๊ายยยย
ก่อนเฮียจะไปส่งผมที่ท่ารถ
“แวะสั่งงานเดี๋ยวนะครับ”
การอยู่เวรในวันหยุดก็พอจะออกมาแถวๆรพ.ได้บ้าง ระยะใกล้ๆ
แต่ต้องพร้อมกลับมารพ.ได้ทันกับเหตุการณ์ฉุกเฉินที่จะเกิดได้ทุกเมื่อ
ท่ารถอยู่ห่างออกไปไม่ถึง500เมตร
แต่เพื่อความไม่ประมาท
เฮียมักจะแวะมาดูคนไข้ที่นอนพักอยู่ในรพ.ก่อน
“นั่งรอที่ห้องนี้ก่อนนะครับ”
ห้องที่ว่าเป็นห้องสมุดเล็กๆ
อยู่เยื้องไปทางด้านหลังของส่วนบริการรับคนไข้นอกเวลา
“ก๊อกๆ”
นั่งเล่นมองโน่นนี่ ก็มีเสียงเคาะประตู
“สวัสดีครับพี่เอ๋”
“หวัดดีค่ะ หมอมี่ฝากพี่มาบอกให้น้องหน่อยรอสักแป๊บนะคะ
วันนี้คนไข้ที่นอนแอดมิทอยู่ในวอร์ดเต็มทุกเตียงเลยค่ะ”
“ครับๆ”
“หนังสือในตู้หยิบดูได้นะ พี่ขอตัวก่อนนะคะ”
“ครับๆ ขอบคุณครับ”
พี่เอ๋เป็นพี่พยาบาลใจดี แกอัธยาศัยดีครับ
ผมไม่รอช้า หนังสือนี่เข้าทางผมอยู่แล้ว
เซ็งเลยครับ มีแต่หนังสือวิชาการ
นิตยสาร นิยาย ไม่มีสักเล่ม
สายตาเหลือบไปเห็นอัลบั้มรูปอยู่มุมหนึ่งของตู้
หยิบมาเปิดดู
บางเล่มเก่ามาก บางเล่มก็ใหม่
เป็นรูปถ่ายกิจกรรมของรพ.
มีตั้งแต่20-30ปีที่แล้ว ช่วงก่อตั้งรพ.
เจ้าหน้าที่บางคนยังใส่กางเกงขาบานอยู่เลย
หยิบเล่มที่ดูใหม่ๆออกมา2-3เล่ม
อ๊ะ...มีรูปเฮียมี่ของผมด้วย
มีทั้งรูปออกหน่วยแพทย์ กิจกรรมต่างๆ งานทำบุญ งานเลี้ยงของรพ.
ดูๆไปยิ่งถูกตา ดูๆมายิ่งถูกใจ แฟนใครน๊า
น่ารักน่าชัง...อิอิ
เอ๊ะ...ยัยพี่จูนนี่นา
มายืนข้างเฮียด้วย
รูปนี้ก็มี รูปนั้นก็ใกล้
ทุกรูปเลย
รูปไหนถ่ายร่วมเฟรมต้องนั่งๆยืนๆอยู่ติดกัน
อ๊ากกกกก
ผมไม่ยอม
“รอนานเบื่อเหรอครับ หน้าบึ้งเชียว”
เดินมาที่รถ เฮียมองหน้าผมอย่างสงสัย
“ปล่าว”
“แน่ใจนะ”
“แน่”
กลับบ้านพร้อมกับความกังวล
ห่างหูห่างตาแบบนี้จะมีอะไรมั๊ยนะ
เก็บงำความไม่พอใจเอาไว้ในใจ
อาทิตย์ถัดมาเย็นวันศุกร์เฮียมาหาผมที่บ้าน
ไม่ได้อยู่เวรครับ
เติมความหวานชื่นจนหนำใจ
เวลาผ่านไปรวดเร็วยามมีความสุข
เย็นวันอาทิตย์เฮียกำลังจะเดินทางกลับไปรพ.
ปกติกลับเช้ามืดวันจันทร์นะครับ
แต่วันอาทิตย์นี้ ผอ.นัดเลี้ยงวันเกิดแกตอนเย็น
“ครั้งนี้กลับเร็วอะ”
ก็รู้เหตุผลครับ แต่อยากอ้อน
“ชวนไปด้วยก็ไม่ไปเองนี่นา”
แกชวนผมไปรพ.ด้วย ถึงแม้หลังเลิกงานจะได้อยู่ด้วยกัน
แต่ผมเบื่อตอนกลางวันที่เฮียไปทำงานมันเงียบเกิน
“ไม่อยากไปนี่ กลางวันผมเหงา”
“เดี๋ยวเย็นวันศุกร์ก็เจอกันนะครับ อยู่บ้านก็อ่านหนังสือนะครับ”
ใกล้สอบแล้วอีกไม่กี่เดือนผมก็จะเรียนจบแล้วครับ
ถึงผมจะเรียนไม่เก่ง แต่ผมขยัน
ไม่ถึงกับเกรดสวยหรู ขอแค่ผ่านเป็นพอ
“มาแล้วค่ะ หมอมี่รอจูนนานมั๊ยคะ”
หันขวับกลับไปมอง พี่จูนลงจากหลังรถมอเตอร์ไซค์
เสื้อยืดรัดรูปแขนกุดสีขาวตัวบาง กระโปรงสีหวานสั้นแค่คืบ
ผมหันกลับมา ขอคำอธิบายจากเฮีย
“มันอะไรกัน”
“เอ้อ...จูนเขาขอติดรถกลับรพ.ด้วยครับ”
เฮียหลบตาผม เฉไฉมองไปข้างตัว
“ไปกันรึยังคะ”
“ครับๆ จูนไปรอที่รถเลยครับ”
เฮียกดรีโมทเปิดรถให้ยัยพี่จูน
“ไม่มีอะไรทั้งนั้นครับ อย่าคิดมาก..ฟอด”
เฮียล่ำลาผมอย่างรีบเร่ง
ไม่เปิดโอกาสให้ซักถาม
ผมมองตามหลังเฮียไปที่รถ
ผู้หญิงคนนั้นนั่งเชิดหน้าอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับ
ที่นั่งของผม
ส่งยิ้มหวานให้เฮียอย่างไม่แคร์สายตาผม
เฮียไปแล้ว เอาความเชื่อใจของผมไปด้วย
ผมคิดทบทวน พี่จูนกับผมเคยเจอกัน2-3ครั้ง
แกไม่เคยพูดไม่เคยมองผม
ราวกับผมไม่มีตัวตน
ไม่แม้แต่จะถามว่าผมเป็นใคร เป็นอะไรกับเฮีย
นั่งไม่ติดแล้วครับ
อยากจะตามไปที่รพ.ให้รู้แล้วรู้รอด
แกไม่สนว่าผมเป็นน้องหรือเป็นแฟนเฮีย
ครั้นผมจะถามซักไซ้เฮียก็ดูจะหาเรื่อง น่ารำคาญ
แล้วทำไมหล่อนต้องมาอาศัยรถเฮียกลับรพ.
แกเป็นคนที่นี่ อำเภอนี้ จังหวัดนี้เหรอไง
"พี่เอ๋"
ชื่อพี่เอ๋ผุดขึ้นมาในหัวผม
คนที่จะให้คำตอบผมได้
จะเจอแกได้ยังไงนะ
เอาวะ...เสี่ยงดวง
ผมหาเบอร์โทรฯรพ.ที่เฮียเคยบันทึกไว้ในเครื่องผม
“สวัสดีค่ะ ที่นี่รพ........”
“ขอสายพี่พยาบาลที่ชื่อเอ๋ครับ”
รออยู่นานกว่าจะได้คุย พี่เอ๋แกทำแผลคนไข้อยู่
“โทษทีค่ะ รอนานมั๊ยคะ เอ๋พูดค่ะ”
เห็นมั๊ยครับ แกเป็นคนอัธยาศัยดีจริงๆ
ทักทายพอสมควรแล้วผมก็เลียบๆเคียงๆถามแก
“พี่จูนนี่เขาสนิทกับเฮียเหรอครับ”
ไม่กล้าใช้คำแรงๆ กลัวแกจะมองเฮียไม่ดี
“จูนเขาเป็นคนเฟรนลี่หน่ะ น้องหน่อยไม่ต้องกลัว
พี่เอ๋จะคอยดูให้”
“แหมพี่...ผมไม่ได้....”
“ไม่ต้องเขินหรอก หมอมี่แกเป็นคนใจดี สาวๆชอบแก
แต่แกก็ไม่มีทีท่าจะสนใจใคร”
“ถ้าไงพี่เอ๋ช่วยดูเฮียให้ผมด้วยนะครับ”
พูดแล้วก็อายปากตัวเอง แกจะรู้เรื่องผมรึปล่าวนะ
“จ๊า นอกใจน้องหน่อยปุ๊บ พี่รายงานปั๊บเลยค่ะ ฮิฮิ”
พี่เอ๋อายุมากกว่าเฮีย2ปี สามีแกเป็นตำรวจ
พี่จูนอายุเท่ากับเฮีย แต่ทำงานมาก่อน3ปี
พี่เอ๋แกรู้ความสัมพันธ์ของผมกับเฮียแต่แกเลือกที่จะไม่ถาม
ส่วนเรื่องที่พี่จูนมาขึ้นรถเฮีย
พี่เอ๋แกให้ข้อมูลที่ทำผมอึ้ง
พี่จูนแกอยู่ในตัวเมือง จังหวัดเดียวกับผม
แกติดรถเฮียมาด้วยแทบทุกครั้ง
จากรพ.ข้ามมาจังหวัดผมจะผ่านตัวเมืองก่อนมาอำเภอที่ผมอยู่
แล้วขากลับเฮียก็แวะรับ คงจะโทรฯนัดเวลากัน
นี่เป็นเรื่องที่ผมไม่เคยรู้เลย
พี่จูนแกพยายามแลกเวรให้ได้วันหยุดตรงกับที่เฮียจะกลับบ้าน
ถ้าวันนี้แกไม่ได้มาหาเพื่อนที่อำเภอนี้ ผมก็คงจะโง่ไปอีกนาน
เฮียนะเฮีย
บอกผมสักคำก็ไม่ได้ มารู้เองมันรู้สึกแย่ บอกไม่ถูก
“ฮัลโหลๆ ยังฟังอยู่รึปล่าว”
เฮียโทรมาหาผมหลังจากกลับถึงรพ.
ผมฟังบ้างไม่ฟังบ้าง ยังหงุดหงิดไม่หาย
“โกรธอะไรรึปล่าว วันนี้มันจำเป็นจริงๆครับ วันเกิดผอ.”
“อืม”
ไม่มีอารมณ์จะต่อปากต่อคำ
“อย่าทำอย่างนี้สิครับ เฮียไม่รู้ว่าเราเป็นอะไร”
“ผมไม่พอใจ”
“เรื่อง...”
“ทำไมพี่จูนต้องกลับกับเฮียด้วยเล่า”
ผมตะคอกแกเสียงดัง ในเมื่ออยากให้พูด ก็พูดแล้วไง
“ไร้สาระหน่ะ”
“หมายความว่าไง ห๊ะ”
ชักมีน้ำโห มาว่าผม
“อย่าทำเสียงแบบนี้สิ”
เฮียเสียงแข็งขึ้นมาบ้าง
“ทำไมหล่ะ เสียงก็เสียงผม ปากก็ปากผม”
“ไม่เอาหล่ะ ไม่ทะเลาะครับ”
เฮียพูดเสียงต่ำๆ ระงับอารมณ์
“พี่จูนกลับกับเฮียทุกครั้งเลยใช่ไหม”
“ก็กลับบ้างถ้าหยุดตรงกัน ไม่มีอะไรจริงๆครับ”
“แต่ผมไม่ชอบ”
“อย่าใจแคบสิครับ เรื่องเล็กๆน้อยๆเอง”
อ๊ากกกกกกกก ด่าผมว่าเห็นแก่ตัว
“แค่นี้นะ”
ผมจะวางสาย ถ้าคุยต่อจบไม่สวยแน่นอน
“เดี๋ยว หายโกรธยังครับ เฮียยืนยันว่าไม่มีอะไรไม่คิดอะไรจริงๆ”
“อืม”
ตัดบท แต่ในใจมันร้อนรุ่ม
“แค่นี้นะ ผมจะอ่านหนังสือ”
“แน่ใจนะ”
“อืม”
“หน่อย”
เรียกชื่อผมแบบเน้นเสียง เหมือนดุผมเลยอะ
“ไม่เป็นไรจริงๆ”
“โอเค ไว้เราอารมณ์ดีจะโทรมาใหม่นะครับ”
“อืม”
“รักนะครับ”
“อืม”
ภายใต้
คำว่า
“ไม่เป็นไร”
ของผม
ซ่อน
คำว่า
“เสียใจ”
อยู่
มากมาย
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ข้อเสียของเฮีย คือ ไม่ชัดเจน
ไม่ปฎิเสธให้รู้ไปเลย ทำให้เกิดเรื่องทำนองนี้อยู่บ่อยๆ กรณีศึกษาก็มีตั้งหลายครั้ง
ข้อเสียของผม คือ หูไว ตาไว จมูกไว
จับผิดเก่ง ลางสังหรณ์แม่นยำ
ข้อดีของเรา....เฮียกับผม
คือ....เรารักกัน
อร๊ายยยยยยย บ้าบอ
ขำๆก่อนจากครับ
"วันศุกร์หรรษา"
"วันเสาร์ลั๊นลา"
"วันอาทิตย์เริงร่า"
"วันจันทร์เป็นป้าเหมือนเดิม"
ผมไม่เกี่ยวนะครับ
ผมเป็นลุง (แป๊ก)
บ๊ายบายครับผม
หัวข้อ: รักจริงยิ่งกว่านิยาย ...Happy End......พฤติกรรมการกิน..ตอนต่อ (14/10/58) (อ่าน 594591 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก