หัวข้อ: รักจริงยิ่งกว่านิยาย ...Happy End......พฤติกรรมการกิน..ตอนต่อ (14/10/58)

[mukmaoY]

เฮียมี่น่ารักอ่ะ

[evilheart]

เฮียมี่ตอบได้เคลียร์มาก 

[wochima]

สะใจ อิอิ

[whynotme]

เฮียมี่ตอบได้น่ารักมาก..... 
คุณหน่อยก็ตอกกลับได้สะใจจริง ๆ   

      

[bew_yunjae]

น่าร๊ากกกกกกกกกมากๆเลยค่ะ
ฮือ ปลาบปลื้มน้ำตาจะไหล
เพิ่งได้มีโอกาสเข้ามาเลยแอบลักไก่ มาอ่านตอนหลังๆก่อน
เฮียมี่กะคุณหน่อยน่ารักมากๆเลยอ่าา
ฝากตัวด้วยน่ะค่ะ เพิ่งได้มีโอกาสมาอ่านเรื่องนี้ครั้งแรก
 

[Parfe]

อ่านมาได้ 3-4วันจนจบ ความรู้สึกตอนแรกเห็นชื่อเรื่องไม่กล้าอ่าน แต่นึกยังไงลองเปิดเข้ามาอ่านดู เห็นเป็นเรื่องจริงด้วยเลยตั้งใจอ่านจริงจัง อ่านไปได้นิดเดียวเท่านั้น ติดงอมแงมเลยครับ บรรยายได้ชัดเจนเข้าใจง่าย
อ่านแล้วนึกภาพตามเลย  ฮ่าๆๆๆๆ แรกๆ คิดว่าเฮียหน่อยน่าอายุ20กว่าๆ ไม่น่าเชื่อเลยว่าเหตุการณ์จะผ่านมาร่วม30ปีแล้วตั้งแต่เฮียสองคนคบกันครั้งแรกรู้สึกทึ่งในความรักที่ยาวนานมั่นคงของเฮียทั้งสองจริงๆ รู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากที่ได้มีโอกาสได้มาอ่านเจอเรื่องราวความรัก ช-ช อ่านแล้วได้รับทุกความรู้สึกเลยครับเหมือนเป็นบทเรียนของชีวิตเลยก็ว่าได้ ซาบซึ้งในความรักของเฮียทั้งสองคน กว่าฟันฝ่าอุปสรรคมาจนมีคำว่าคู่ชีวิตถึงทุกวันนี้ได้ รู้ซึ้งถึงการอดทนรอคอย คอยคนๆนึงทั้งชีวิต การยอมรับจากคนที่เคารพรักและสังคมที่ยากแล้ว แต่จะรักษาความรักให้นานยากยิ่งกว่า ถ้าผมไม่ได้อ่านเรื่องนี้คงเสียดายมากๆ ผมมีความรู้สึกมากกว่านี้ แต่อธิบายจากความรู้สึกที่ได้อ่านได้เท่านี้ และชอบมากครับ ทำให้เปลี่ยนทัศนคติและเชื่อว่ารักแท้ยังมีอยู่จริง มั่นคงในความรัก ถึงแม้ว่าตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยมีความรู้สึกดีๆกับใครก็ตาม แต่ผมก็ยังเฝ้ารอต่อไป ขอบคุณเฮียหมอและเฮียหน่อยมากๆครับ ที่ทำให้เกิดเรื่องราวดีๆจากชีวิตจริงและนำมาและถ่ายทอดเป็นนิยายที่ทรงคุณค่า ผมขอสมัครเป็นเอฟซีเฮียทั้งสองคนด้วยนะครับและจะติดตามเรื่องนี้และผลงานของเฮียหน่อยต่อไป ปล.จากการอ่านเรื่องถ้าให้ทายเฮียหน่อยน่าจะจบจากมร.เพราะใกล้มหาลัยที่เจ๊นิดเรียนอยู่แถวหัวหมาก เฮียหมอน่าจะจบจากฬ.เพราะใช้คำว่านิสิตแพทย์และบ้านของเฮียหน่อยจากเนื้อเรื่องที่เจ๊นิดพูดว่าโรงเรียนนายร้อยทหารและไปเที่ยวน้ำตกของเฮียปานแล้วน่าจะอยู่นครนายก ลองทายเล่นๆ ครับ

[bew_yunjae]

อ่านมารวดเดียว จบภายในสองวัน
น่ารักมากกกกกกกกกก
ตอนแรกๆ แบบ แอบหวงเฮียหน่อยแทน เฮียมี่ เพราะเฮียหน่อยฮ็อตมากกก
แต่หลังๆชักสงสารเฮียหน่อยเฮะ 5555
ดุ๊กดิ๊กโตยังน้าาป่านนี้
ว่างๆเฮียหน่อยมาเล่าอีกน่ะค่ะ
รู้สึกโชคดีมากๆ ที่ได้มาอ่านเรื่องนี้
น่ารักมากๆเลยจ้าา

[~Here@Noi~]

 

สวัสดีครับผม มาถึงก็ต้องขอพูดอะไรสักคำนะครับ

"เฮ้อออออ"

สี่ชั่วโมงเต็มกับการทำสารบัญครับ 240นาทีเชียวครับ นานกว่าดูหนังอีกอ่ะครับ

แต่เพื่อคุณๆ....ไอ้หน่อย...สามารถครับ

ทำไว้ทำไมน้า

ก็เผื่อคุณๆคิดถึงตอนไหนก็จะได้เข้าไปอ่านสบายๆไงครับ

แต่ถ้าจะให้เดานะครับ

ผมว่า...ตอนที่จะมีคนกดเข้าไปอ่านซ้ำน่าจะเป็นตอน...ฟิชเชอร์ริ่ง แหงมๆ คริคริ

อย่าว่าแต่คุณเลย...ผมก็เข้าไปอ่าน

เล่นเอง เขียนเอง อ่านเอง ยังไม่พอ ยังชวนคนมาอ่าน ช่างกล้าแท้....อิอิ

ว่างๆก็จะเข้ามาเม้าท์ให้ฟังอีกนะครับ รอให้มีเรื่องสนุกๆก่อนนะครับ

ตอนนี้ไอ้หน่อยนั่งอยู่แต่หน้าคอม ตัวขาวซีด

เฮียมี่ออกรอบทุกอาทิตย์ ตัวด๊ำดำ(เฉพาะนอกร่มผ้านะเอ้อ)

TAKE CARE ครับผม

 

อ้อ...เกือบลืมครับ สารบัญอยู่หน้าแรกครับผม

[hembetaro]

อ้าว...อ้าว...เฮียหน่อยเปลี่ยนชื่อเหรอ   

[Infinity 888]

  นักเขียน

มีสารบัญแล้ว หาง่ายเลยทีนี้

[bvan]

เอ๊ะ!! รู้ได้ไงว่าจะเปิดอ่านแต่ตรงนั้น เบื่อคนรู้ทัน อิอิ  ดีจังจะได้เปิดหาง่าย 

[whynotme]

        

[Kfc_Pizza]

 

[PAiPEiPEi]

เจ๊นิดเป็นคนที่มีความคิดแล้วสอนน้องดีมากเลย ลึกซึ้ง

พึงเข้ามาอ่านค่ะ อ่านถึงแค่ตอนคนมีอีกเป็นล้านคน (เอ๊ะ!ชื่อนี้ป่าว? 555)

เพื่อนแนะนำให้อ่าน เคยเห็นมาหลายครั้งนึกว่าเป็นเรื่องเศร้ามากๆเพราะดูจากชื่อ  แต่อ่านแล้วชอบมากเลยค่ะ ดูหวานๆค่อยๆเป็นค่อยๆไป เห็นภาพและสื่ออารมณ์ได้ชัดเจนดี เหมือนย้อนกลับไปอยู่ในเหตุการณ์ด้วยในตอนที่เฮียๆเจ๊ๆทั้งหลายยังเด็ก ^___^

[~Here@Noi~]

 

นานๆเล่นน้ำเป็นเด็กกะหลานๆก็สนุกดีครับ

แต่หลังจากเล่นแล้วสิครับ มันเมื่อยไปทั้งตัว

สงสัยคืนนี้คงจะต้องปรึกษาหมอซะหน่อย...คริคริ 


**********************************************


เฮียมี่มีกิ๊ก...1


 แค่คุณ
(กดฟังเพลงครับ)

 

“รู้ไหมว่าเราเจอกันครั้งแรกตอนไหน
ความทรงจำเกิดขึ้นเมื่อไหร่
เมื่อไหร่ที่ทำให้เราสองคนเริ่มหวั่นไหว
หรือจะเป็นในตอนที่คุณต้องนอนเสียใจ
หรือว่าตอนที่เราต้องไกล
มันทำผมได้รู้ว่าคิดถึงแต่คุณ”

“และในตอนนี้ ในเวลานี้
ล่วงเลยมานานเป็นปี
ให้ดวงดาวนั้นเป็นเหมือนพยานรัก”

“ขอสัญญาว่าจะรักเพียงคุณ
ว่าจะรักแค่คุณ ว่าจะรักแค่คุณ เท่านั้น
นานแสนนานก็จะรักเพียงคุณ
ก็จะรักแค่คุณ อยากจะมีแค่คุณคนเดียว”

“คืนวันที่เราเคยมีแต่ความเหงาใจ
เมื่อมีคุณเข้ามาชิดใกล้
ก็อบอุ่นใจดังไฟที่ร้อนตอนเหน็บหนาว”

“ลืมเรื่องราวที่ได้เคยบอบช้ำ
ทิ้งมันแล้วโยนมันไปไกล
แล้วในวันพรุ่งนี้ก็จะมีแค่เพียงเรา
ไม่มีใครต้องเหงา และไม่มีใครต้องเศร้า
สองเราเดินเคียงกันไป”


 


ผมเป็นคนโลว์เทคโนโลยีมากถึงมากที่สุดครับ
หากจะคิดกลั่นกรองเข้าข้างตัวเอง
ก็คงด้วยเหตุผลดังต่อไปนี้

1.ผมไม่ได้อยู่ในวัยรุ่นวัยเรียน
เพราะฉะนั้นสังคมสิ่งแวดล้อมไม่เอื้ออำนวยครับ
ถ้าคุณยังเรียนอยู่ มันจะมีกระแสมาแชร์กัน ในกลุ่มเพื่อน
จะทำให้ทันเทคโนโลยี ไม่เอ้าท์

2.ชีวิตของผมวนเวียนอยู่แค่สถานที่สองแห่ง
คือบ้านทรายทองและร้านกาแฟ
 
ดังนั้นผู้คนที่ผมมีปฏิสัมพันธ์ด้วย

นอกจากสมาชิกบ้านทรายทอง(รวมลูกชายผมด้วยครับ)
และลูกค้าที่ร้านแม่เฮียแล้ว

มีเพียงเด็กร้านสี่คน และลูกค้าผู้มีอุปการคุณเท่านั้นครับ

อ้อ..เฮียๆกิ๊กเก่าอีกประปรายครับ

อ้าว...ลืม แม่ผม ไอ้นิว เมียมัน น้องแอนฟีลด์

เฮ๊ย...เจ๊นิดกะครอบครัวอีก

ตายๆ...ลืมครอบครัวเจ๊วากับอีกสองเจ๊

น่าจะหมดแล้วครับ

ไอ้หย๋า...ทางบ้านกู๋จิว กับพี่ๆน้องๆทางแม่อีกล่ะ

อุ๊ย...ทางบ้านพ่อผมอีก

สรุป....

มีสังคมเยอะประมาณหนึ่งครับ
แต่ไม่ใช่สังคมที่จะสอนผมด้านเทคโนฯ



ทีนี้มาวิเคราะห์เจาะลึกน้องๆในร้านกันครับ


น้องแอนแคชเชียร์
ชีวิตนี้นางพลีแล้วเพื่อลูกลูก(แกมีสองลูกจริงๆครับ)
เงินทุกเม็ดเก็บไว้ให้ลูก ไม่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย

น้องเปิ้ลน้องน้อย
ครอบครัวของน้องเป็นครอบครัวที่ต้องพึ่งพากัน
ลูกหลานหลายปากท้อง แม้ไม่ลำบากมาก
แต่ก็มีเรื่องให้ใช้เงินตลอด

น้องนายวัยรุ่นตอนต้น
เก็บเงินไว้เที่ยวเล่นกับเพื่อนฝูงแก๊งค์บีบอย
ซื้อชุดเต้นบ้าง รองเท้าบ้าง หลายตังค์อยู่เหมือนกัน
อีกใช้เป็นทุนในการออกตระเวนโชว์เต้น
ได้ค่าเหนื่อยบ้าง แต่ก็น้อยครับ กินเที่ยวฉลองกันหมด

น้องบอยสุดหล่อ
เก็บเงินไว้เรียน ตอนนี้เรียนวิทยาลัยแถวบ้าน
ว่างปุ๊บมารับจ๊อบชงกาแฟปั๊บ
น่าดูเอ็....เอ๊ยน่าเอ็นดู และส่งเสริมเป็นที่สุด...คริคริ

เฮียมี่อ่านแล้วอย่าเคืองน้า...มันเป็นมุก..ขำๆครับ

 


3.เสียดายเงินครับ

ผมเห็นน้องๆมันทำงานเก็บเงินกันขยันขันแข็ง
ผมจะตามเทคโนฯ...ให้เสียสตางค์...ไปเพื่อ???

**********************************************************


มาขุดคุ้ยประวัติการใช้อุปกรณ์ทางเทคโนโลยีของผมกันครับ


เทคโนโลยีเริ่มเข้ามาถึงมือผม

ชิ้นแรก ตอนเรียนมหาวิทยาลัย

มือถือ Alcatelหัวโตสีเขียว
ได้มาฟรีจากเจ๊นิด
ที่เจ๊แกก็ได้มาฟรีมาจากลูกค้าที่โรงแรมอีกต่อครับ

ผมรักมาก ถนอมมาก เห่อมาก
ในขณะที่คนรอบข้างมือถือของเขา
ถ่ายรูปได้ ถ่ายวีดีโอได้ เล่นเกมส์ได้
ผมก็ไม่รู้สึกด้อย ใช้แค่โทรเข้าโทรออก

ตอนนั้น...เฮียมี่น่าจะใช้ Ericsson สีทอง


ชิ้นที่2 มือถือNokia 6111 สีดำ ฝาสไลด์
 
ได้อภินันทนาการฟรีจากเฮียมี่
เพราะทนเห็น Alcatelหัวโตสีเขียว ที่มีแต่รอยถลอกไม่ได้
สภาพของมือถือสุดรักสุดหวงของผม
มันไม่สมควรที่จะมีหน้า...หยิบออกมาใช้ ในที่สาธารณะครับ


ชิ้นที่3 ช่วงนั้น...เฮียแกใช้ Sumsung s3

ผมทำNokiaฝาสไลด์ของผมตกลงไปในส้วม
ตอนไปเที่ยวต่างจังหวัด
ด้วยห้องน้ำของสถานที่เที่ยวมันค่อนข้างสกปรก
ไอ้ผมก็เก้ๆกังๆ
มือถือดันหล่นจากกระเป๋ากางเกง
ร่วงลงไปในคอห่านเขรอะๆต่อหน้าต่อตา
ดีที่ผมยังไม่ทันได้ปล่อยของ(เสีย)ออกไป

ผมยืนตัดสินใจ...ลังเลอยู่เกือบห้านาที
ถ้าเป็นคนจมน้ำนี่ตายไปแล้วนะครับ

เก็บ ไม่เก็บ เก็บ ไม่เก็บ อยู่อย่างนั้น
ไอ้ที่ปวดๆอยู่ก่อนหน้านี้ ก็หดกลับคืนที่เดิมเรียบร้อย

สองนิ้วน้อยๆของผม คีบมือถือในคอห่านแบบแขยง
คีบขึ้นมาได้ระยะยังไม่ถึงครึ่งเมตร
มือถือตกลงไปอีกรอบ

คราวนี้ผมกลั้นใจหยิบขึ้นมา...หยื๋ย

แล้วผมก็เอามือถือไปล้างที่อ่างล้างมือ
ล้างผ่านๆนะครับ ผมไม่โง่น้า

เฮียเห็นผมเดินหน้าตาตื่นแถมหน้าซีดออกมาจากห้องน้ำ

เฮียแกรออยู่ข้างนอกใต้ต้นไม้
รออยู่ไกลพอจะไม่ได้กลิ่นส้วมนั่นแหละครับ

เฮียหัวเราะผมหน้าดำหน้าแดง
แล้วหาซื้อสบู่ก้อนเล็กๆแถวร้านค้า
ให้ผมเอาไปฟอกมือฟอกเล็บให้สะอาด

ผมนั่งหน้างอ เสียดายมือถือที่ตอนนี้ตายสนิทไปแล้ว

เซ็งเป็ด เซ็งห่าน

ขอไว้อาลัยให้กับ Nokia 6111 สีดำ ฝาสไลด์

“เจ้าจงไปรอข้าที่ทางช้างเผือกเถอะนะเจ้าโนเมีย เอ๊ย โนเกีย
แต่เจ้าไม่ต้องกลัวว่าจะเหงา
ที่นั่นมีรุ่นพี่ของเจ้ารออยู่ก่อนแล้ว
Alcatelหัวโตสีเขียว
เจ้าทั้งสองจงรักใคร่สมัครสมานกลมเกลียวกันเถิด
อีกไม่นานคงมีลูกหลานออกมาให้ข้าได้ชื่นชมเป็นแน่”

ฮะ ฮะ...อินกับทาสรักไปนิดนึงครับ



ทั้งหมดที่ผมเล่ามา...
จึงเป็นที่มาของมือถือเครื่องปัจจุบัน

เมื่อตอนกลางปีที่แล้ว ได้กำเนิด....
มือถือคู่รัก...อร๊ายยยย

Sumsung s4 สีดำ...สองเครื่องถ้วน

แล้วตอนต้นปีม้าที่ผ่านมาเฮียก็ซื้อ iPhone 5s สีทองมาอีกเครื่อง

สรุปณ.ตอนนี้

เฮียมีมือถือสองเครื่อง คือ Sumsung s4 และ iPhone 5s

ส่วนน้องหน่อย ได้รับอุปการะคุณ ให้ใช้ Sumsung s4

 


“หน่อย...เฮียซื้อ5s ให้เป็นของขวัญปีใหม่เอามั๊ยครับ”

ผมกะเฮียไม่มีเซอร์ไพรส์อะไรกัน
กับพวกของขวัญมานานแล้วครับ

ตอนอยู่ด้วยกันช่วงแรกๆ ข้าวใหม่ปลามัน
เฮียจะคอยซื้อของขวัญมาให้ผมได้แปลกใจทุกเทศกาล
ซึ่งของที่ได้มาเกือบทั้งหมด

ผมไม่ชอบเลย

ชิ้นสุดท้ายที่ผมต้องเผยความในใจ
เป็นของขวัญปีใหม่สัก5-6ปีที่แล้วครับ

รู้มั๊ยครับ
ของที่ทำให้ผม จิตตกจนต้องเปิดใจพูดกับเฮีย

คืออะไร


“สร้อยคอทองคำ หนักหนึ่งบาท” ครับผม

 


“อ้าวววว ทำไมแกต้องจิตตก
ไม่ชอบทองเหรอ หลายตังค์นะแก”

คุณๆส่วนใหญ่คงคิดกันแบบนี้ใช่ไหมครับ

แต่ถ้าคุณเห็น...
โซ่ทองสีเหลืองๆ ครับ...ลายโซ่ใหญ่ๆ
ทั้งไม่สวยทั้งน่าเกลียดในสายตาผม

“ว๊าวววว เฮียน่ารักที่สุดเลย ขอบคุณครับ”

ทำกรี๊ดกร๊าดโผเข้าไปซบอกเฮียมี่
ก้มหน้าเซ็งๆเอาไว้ไม่ให้เฮียเห็น

“หึหึ ชอบเหรอครับ เลือกตั้งนานแน่ะ”

ห๋า...นี่เลือกแล้วเหรอ

 


คลุกวงในกันไปหนึ่งยก...ค่า(โซ่)ทอง

“อื้มมมม พอแล้ว”
เหนื่อยจะตาย คึกอยู่ได้..บ้าจริง

“เฮีย...เฮียคิดไงซื้อโซ่เอ๊ยสร้อยให้ผมอ่ะ”

เฮียมี่นอนหงาย หน้ายิ้ม (สงสัยหมดแรง..คริคริ)

ไอ้หน่อยนอนคว่ำอยู่ข้างๆ ผงกหัวขึ้นมาถามที่รัก

“งานปีใหม่โรงพยาบาลน่ะครับ
ผอ.แกจะแจกทอง
แกให้เฮียไปช่วยซื้อกับลุงอ้วน”
ลุงอ้วนเป็นคนขับรถวัยใกล้เกษียณครับ

“ฟอด....แล้วไงต่ออ่ะ..เฮีย”

ผมหอมแก้มเฮีย ด้วยความหมั่นไส้เอ๊ยด้วยความรัก

“เฮียก็บ่นๆว่าปีใหม่ปีนี้ไม่รู้จะซื้ออะไรให้เราดี
ลุงอ้วนแกก็แนะนำว่าให้ซื้อทองครับ”

“เฮ้อ...เอ่อ..ว่าแต่สร้อยของโรงพยาบาลล่ะเฮีย
ซื้อได้ป่ะ ขอดูหน่อยจิ”

ผมถอนหายใจ
แต่แล้วด้วยสมองอันชาญฉลาด
ผมก็คิดแผนชั่วออกมาได้ครับ

สร้อยทองหนักหนึ่งบาทเท่ากัน

เผื่อได้ขอเปลี่ยนลายก็ยังดี


เอ...เก็บไว้ไหนนะ อ้อ...จำได้ล่ะ”

เฮียลุกไปเปิดกระเป๋าเอกสาร บนโต๊ะเขียนหนังสือในห้อง

“ดีๆ จะได้แลกกันๆ คริ คริ”

ตอนนั้นผมกระหยิ่มยิ้มย่อง
อย่างน้อยมันก็คงไม่มีลายไหนจะแย่กว่าลายโซ่(มั๊ง)

“เค้าขอโต๊ดน้า
คนที่โชคดีของปีนี้จะต้องได้ใส่โซ่ทองแทนเค้า”

ผมรับกล่องพลาสติกสีแดงของร้านทองที่เฮียส่งมาให้
ทำไมไม่พัฒนาแพคเกจจิ้งบ้างไรบ้างนะ


จันทโครพเปิดผอบพบเจอนางโมรา

อ๊ากกกก....

ผมเปิดตลับ....เจอโซ่ทอง...อีกเส้น

 

**********************************************************

มาสั้นๆครับผม
ยังมีอีกตอนครับ


วันที่13...มีข่าวดีครับผม

ไอ้หน่อย และ เฮียมี่

และ ไอ้นิว และเฮียปาน(กิ๊ก1)

และเฮียพีท(กิ๊ก2) และไอ้น้องนาย

และน้องบอย(กิ๊ก3)

รวมเจ็ดคนถ้วน

จะไปเชียร์บอลที่ร้านเหล้า

และคาดว่าจะเจอคนรู้จัก

ที่ร่วมอุดมการณ์เดียวกัน

อีกหลายคนครับผม


 

[James8957]

มาสั้นๆ ให้ได้ ฟิน กะ มีความสุขโฮกกกกกแระ เฮีย >///< 

[wochima]

เข้าใจเฮีมมี่ผิดแน่เลย   

[Yarkrak]

แว๊กกกกกกกกกกกก  หนูหน่อยมานินทาเฮียมี่ ขยันนินทาบ่อยๆนะ
รอวันที่ 13 เมษา จ้า

[fc_fic]

หมอบอมไม่ไหว   

[kate kate]

ก๊ากกกกกก ดังๆๆ หน้าคอมเลยยย

เค้าขำโซ่ทอง เค้านึกออกเลยว่า พี่หน่อบหยิบมาดุแล้วทำหน้ายังไง ไม่ไหวแหละ

เอาไปเปลี่ยนลายที่ร้านใหม่ซิค่ะ เพิ่มเงินด้วยปะ แต่นิดเดียวๆๆ จะได้ลายที่ถูกใจนะ 

[nokkaling]

ทำไมผมเห็นมีแต่กิ๊กเฮียหน่อยนะ 

[snowboxs]

555 ทองลายตั้งเยอะ แต่ได้โซ่มา

ว่าแต่เรื่องเฮียหน่อยใช้มือถือ
โอ้วว เพิ่งจะใช้แค่ 3 เครื่อง
อยากให้เด็กสมัยนี้เอาเป็นตัวอย่างจัง

[Infinity 888]

ขำ โซ่ทองที่สุด อุตส่าห์ฉลาดแล้วก็ยังเป็นโซ่

เอาไว้ใส่ร้องแร๊พ ให้เฮียมี่ฟังสิพี่หน่อย

[mukmaoY]

เหมือนเฮียหน่อยจัะตั้งชื่อตอนผิดนะ

 

[broke-back]

ถึงจะโซ่
แต่ถ้าทองคำ

..ก็เอา..

แบ่งกันมั่งดิ
อิอิ

[whipcream]

เอาน่า อย่างน้อยก็ทองคำอันมากมูลค่าเชียวนะ
ขอให้รักกันชื่นมื่นหื่นทุกวันตลอดไป

[~Here@Noi~]

 


เฮียมี่มีกิ๊ก...2


ทีนี้มาดูอุปกรณ์ไอทีกันบ้างครับ

เฮียมี่มีมินิไอแพด กับ แมคแอร์
ผม...เฮียซื้อโน๊ตบุ๊คโตชิบาสีแดงให้...หลายปีแล้ว...เก่าแล้วนะ(เฮีย)คริคริ


เครื่องคอมฯพีซี

ในห้องนอนที่บ้านทรายทอง....ใช้ด้วยกันสองคน(เค้ากะเฮีย)
ที่ร้านแม่...ใช้แต่เรื่องงาน(กงเกมส์ไม่มีเบย)
ที่ร้านกาแฟ...ผมครอบครอง นานๆเฮียก็เล่นบ้าง(เครื่องนี้ใช้งานหนักมาก)
ที่ทำงานเฮีย....ของหลวงครับ

พีซีที่ห้องนอน ผมได้แค่ท่องเว็บ พิมพ์นิยาย แล่นเฟส เล่นไลน์
แหมๆโลว์เทคโนฯ แต่เล่นไลน์พีซีเป็นนะเอ้อ

พีซีที่ร้านกาแฟ ใช้งานหนักม๊วกกก
ทั้งพิมพ์นิยาย ท่องเว็บส่วนตัว...คริคริ
ดูหนัง...หลายๆบวก ฮะ ฮะ ฮ่า ไอ้หน่อยชอบจายยยยย


โน๊ตบุ๊คโตชิบาสีแดง….
เอาไว้เวลาออกไปค้างอ้างแรมนอกสถานที่ครับ
ตัวเครื่องหนักเอาการ แต่หน้าจอ...HD ฝุดๆ
ชัดแจ๋ว จอใหญ่ ละเอียดเว่อร์ เห็นทุกตรง...อุ๊บส์

มินิไอแพด เฮียเอาไว้อ่านเอกสารหนังสือวิชาการ

แมคแอร์ ผมใช้ทีไรหงุดหงิดทุกที
ต้องคอยถามเจ้าของเครื่องทุกๆสิบนาที
โปรแกรมเยอะมากๆ หน้าจอลายไปหมด(ด้านล่าง)
คลิกทีมันขึ้นมาเต็ม...มั่วไปหมด


เวลาไปพักค้างอ้างแรมข้างนอกบ้านทรายทอง

“ไม่ต้องเอาของเราไปหรอก ใช้ของเฮียก็ได้”
เอิ่มอย่าย่อดิ...ไอ้หน่อยคิดไกล

“ใช้แมคแบตมันนานนะ6-7ชั่วโมงสบายๆ ไม่หนักด้วย”

คือเฮีย...ต้องแบกไปให้น่ะครับ
และผมเป็นแปลกบ้าบอ
โน้ตบุ๊คนั่งเล่นที่โต๊ะไม่ได้
ต้องโซฟาหรือบนเตียงเท่านั้นครับ

ผมจะนั่งเอนๆ เอาเครื่องวางบนตัก
ต้นขาผมจะร้อนและชาเลยครับ
แต่ผมถือว่าเป็นการเบิร์นไขมัน
ต้นขาจะได้ไม่เป็นลูกคลื่น อิอิ

 


******************************

การเล่นเฟส

ผมเล่นมาร่วมๆสองปี มีเพื่อนสองร้อยนิดๆ
เฮียเล่นก่อนผมเป็นปี เพื่อนพันกว่า


การเล่นไลน์

ผมเพิ่งเล่นเมื่อตอนกลับจากไปดูงาน(จำได้ป่าวเอ่ย)

เพราะฉะนั้น
เรื่องที่เฮียมีกิ๊กนั้น...ผมเริ่มสังเกตได้ครั้งแรกเมื่อตอนไปดูงาน(สค.56)

ช่วงนั้นผมเริ่มเขียนนิยาย”รักจริงยิ่งกว่านิยาย”
ไปดูงานตั้งหลายวัน ผมก็อยากอ่านเม้นท์บ้างไรบ้าง
Sumsung s4 สีดำ ของผมเล่นเน็ตได้
แต่ไปต่างประเทศไม่ได้เปิดโรมมิ่ง
จึงไม่ได้เอาไปด้วย เพราะไม่มีประโยชน์อะไรเลย
กลัวหาย กลัวพัง..เพิ่งได้มา 2-3เดือนเอง

พูดถึงโปรเน็ตนี่อีกอย่างที่ผมไม่ค่อยเข้าใจ
เฮียแกจัดการเรียบร้อย หักผ่านบัญชี
ช่วงไหนแกเห็นว่าไม่คุ้ม ก็เปลี่ยนโปรให้
ผมไม่ได้ใส่ใจ ขอผมเล่นเน็ตได้ไม่อั้นเป็นพอ

ทีนี้ตอนมาดูงาน ถึงแม้จะพิมพ์นิยายไม่ได้
ผมก็อยากเข้ามาดูคอมเม้นท์บ้างไรบ้าง
ดูนิยายที่ติดตามว่าอัพตอนใหม่เพิ่มรึยัง

ก็ต้องยืมมือถือของแก... Sumsung s4
ยืมทีไรดูอิดออดแปลกๆ ทีตัวเองล่ะเห็นเล่นได้
เชื่อมั๊ยครับ ผมหมั่นไส้เล็กๆจะหวงไรมากมาย

ตอนหลังผมเข้าไปอ่านแค่คอมเม้นท์
ส่วนนิยายที่เขาอัพเพิ่มก็แค่ดูว่าอัพไปกี่ตอน
ไม่ได้อ่านหรอกครับ..เซ็งมากเลย
ไอ้จะพิมพ์ตอบเม้นท์ยังไม่พิมพ์เลย

นอกจากมีวันที่เจอเครื่องพีซีของโรงแรม
แล้วผมพิมพ์ทักมาเป็นภาษาอังกฤษนั่นแหละครับ
อ้อ..ตอนนั้นเฮียยังไม่ได้ซื้อiPhone นะครับ

วันแรกๆที่ไปเที่ยว(ดูงาน)
ผมยืมแกแทบทุกชั่วโมง ครั้งละสักสิบนาที
ผมก็เข้าใจว่าแกคงรำคาญ
ล้วงควัก...ขวักไขว่(โนควักไข่นอกสถานที่เน้อ)

แรกๆควักเร็วทันใจ หลังๆชักควักช้า
หน้าก็ไม่ค่อยยิ้ม

วันหลังๆ บางทีบอกแบตเหลือน้อยบ้าง ไม่มีไวไฟบ้าง
ทั้งๆที่คนอื่นเขาเล่นกันมือเป็นระวิง
ผมเก็บเอาความน้อยเนื้อต่ำใจไว้กับตัว

แต่ก็ไม่มีไรมากมาย เพราะไปเที่ยวไงครับ
จะเซ็งก็เวลาเห็นคนอื่นเล่น

 

แต่เฮียแกเข้มงวดเรื่อง...”วัฒนธรรมก้มหน้า”

บนโต๊ะอาหาร ห้ามเล่นมือถือ
จะเช็คอะไรที่สำคัญก็แป๊บเดียวพอ
ทำให้พวกเด็กๆ พี่ๆน้องๆ เวลานั่งกินข้าวกับเฮีย
จะไม่มีใครกล้าหยิบมือถือขึ้นมาเล่น
แค่เฮียชำเลืองมองนี่ก็เก็บลงกระเป๋ากันหมด

ผมว่าดีนะครับ...
สังคมก้มหน้าเดี๋ยวนี้เห็นได้ทั่วไป
บางโต๊ะมากันพ่อแม่ลูก ไม่มีใครคุยกันเลย เล่นแต่มือถือ
บางคนหนักกว่านั้นอีก
กินไปเล่นไป มือหนึ่งจับช้อน อีกมือถือมือถือ(สระอือตรึม)

กลับมาตอนดูงานครับ
การใช้มือถือของเฮีย
แกแค่ตรวจเช็คข่าวประจำวัน
รับสายสำคัญเรื่องงาน เรื่องที่บ้าน
แต่ก็จะส่งไลน์คุยกับญาติๆนะครับ
นอกจากนั้นแกก็ไม่หยิบขึ้นมาอีก
อ้อ..ใช้ถ่ายรูปบ้างสลับกับกล้องถ่ายรูป

ช่วงนั่งรถ ช่วงเดินทาง ถ้าเราไม่หลับ ก็คุยกัน
ฟังเพลงในมือถือโดยใช้หูฟังคนละข้าง หวีดป่ะล่ะ คริคริ

พอกลับมาเมืองไทย ผมก็ลืมเรื่องนี้ไป

เหตุการณ์ต่อมาที่ทำให้ผมเริ่มคุกรุ่นเรื่องกิ๊กก็มีสาเหตุมาจาก

เดือนที่แล้วผมทำมือถือตก ในขณะที่ไม่ได้ใส่เคส
หน้าจอมือถือร้าว เครื่องรวน
ต้องเอาไปซ่อมที่ศูนย์ตรงมาบุญครอง

แต่ไม่ได้ไปในวันนั้น
แต่เป็นอีกเกือบสองอาทิตย์

ทีนี้มันก็เกิดปัญหาตอนเราไปเที่ยวนอกสถานที่
ผมเป็นคนชอบเข้ามาดูการอัพเดทนิยาย
ผมก็ยืมมือถือ Sumsung ของแก
iPhone ผมไม่สน เล่นไม่ถนัด ไม่ชิน
Sumsungมันเครื่องเหมือนกันผมก็ชินกว่า

ยืมแต่ละทีชักอิดออดอีกแล้ว ผมมาคิดว่า
ปกติเฮียแกไม่ใช่คนที่จะมาหวงของกับผม
กระเป๋าเอยเข็มขัดเอย...ใหม่ๆมีราคา แกยังไม่หวงผมเลย
เงินทองบัตรเครดิตก็ไม่เคยบ่นเวลาผมใช้(แต่ผมไม่ค่อยใช้นะครับ)

ตอนปีใหม่ก็จะซื้อiPhoneให้ผม
แต่ผมไม่เอา

“งั้นอยากได้อะไรครับ”
เฮียถามผมด้วยเห็นว่าผมเป็นคนมักน้อย(ขี้เหนียว)

“ผมอยากได้ Pronto อ่ะครับ”
จากของขวัญที่ควรจะได้หลักหมื่น
ไอ้หน่อยขอยีนส์ตัวละเกือบสามพันตัวเดียวครับ

เห็นมั๊ยครับ
ไม่ได้อยู่ที่ราคาค่างวด
แต่อยู่ที่ความต้องการ

สุดท้ายผมได้ทั้งยีนส์ และตังค์(มูลค่าเท่ามือถือ)
ที่เฮียฝากเข้าบัญชีผม...คริคริ
เค้าฉลาดเนอะ มีแต่ได้กับได้

 

กลับมาช่วงที่รอซ่อมมือถือ
เฮียหวงมือถือทุกครั้ง
จนผมจากขำๆ กลายเป็นโมโห
อัพเป็นโกรธ แล้วมาจบที่กลัว

ผมยอมรับ ผมกลัวมาก กลัวเฮียมีคนอื่น
ผมยิ่งเอาแต่ใจ ไม่ค่อยดูแลเอาใจใส่เฮียมี่อยู่ด้วย

ข้อเสียของผมที่เห็นได้ชัดในช่วงนี้ที่จะทำให้เฮียปันใจไปมีใหม่ก็มีอยู่

ข้อแรก เล่นคอมไม่ลืมหูลืมตา

ข้อสอง ชวนไปไหนก็อิดออด อยากอยู่บ้านพิมพ์นิยาย
ขนาดจะพาไปดูหนัง(ของชอบ)ยังไม่สนใจ
แต่พอจะไปซื้อ”หนู”…รีบเลย

ข้อสาม ชอบหมักหมมข้าวของ ไม่ได้สกปรกนะครับ
แค่ใช้ของแล้วไม่เก็บ วางกองๆไว้ แล้วค่อยเก็บทีเดียว

ข้อสี่ ไม่ค่อยเล่นกับลูกชาย
กลับจากร้านกาแฟ ก็ลูบหัวดุ๊กดิ๊กสองที่ คุยด้วยสองสามคำ
แล้วไปนั่งแปะหน้าคอม


ยังมีอีกสองสามข้อ
แต่ตอนนี้ขอเบรกไปแต่งหน้า ทำผม ก่อนนะครับ

จะออกไปเชียร์บอลแย้ว

ได้ข่าวว่าทุ่มครึ่งนะแก..บ้าบอ

จะไปหาอะไรกินก่อนอะครับ

กลัวร้านจะแน่น...



แล้วเจอกันใหม่ครับผม



You’ll Never Walk Alone....เย้เย้


 

[G-Pi]

เย้ๆมาเเล้ว จิ้มตูดเฮียหน่อย




เฮียยยยย  มันค้าง  ใจคอไม่ดีเลย

ยังรักกันหวานชื่นดีใช่มั้ยคะ ดูจากการไปเชียร์บอลด้วยกัน

[Infinity 888]

พี่หน่อยทิ้งให้ลุ้นอีกแล้ว

สุขสันต์วันสงกรานต์มีความสุขมากๆค่ะ

[nokkaling]

 

มันยังงัยเนี่ย