ตอนที่ 9 เขิน
“ทำไมคุณ …. คุณ โธ่ ! เดี๋ยวค่อยมาคุยเรื่องรถ ขึ้นห้องไปก่อนเลยไปครับ ให้ไวเลย”
คนฟังเลิกคิ้วงงเมื่ออีกฝ่ายโวยวายใส่ทันทีที่มาถึงหน้าคอนโด
“อะไร?”
“เออน่า เดี๋ยวพวกมันมาก็เป็นเรื่องหรอก”
“อะไรล่ะ?”
ยังคงถามด้วยความงง พวกไหนจะมา แล้วทำไมต้องเป็นเรื่อง? แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขาด้วยล่ะเนี่ย ไม่เข้าใจจริงๆ
“ก็…. ใครให้คุณแต่งหน้าแต่งตัวแบบนี้เล่า! ไปเลยเร็ววววว ขึ้นห้องไปเลย เดี๋ยวผมไปช่วยเช็ดหลังให้เหมือนคราวก่อน”
ปุณณ์ยกยิ้มขึ้นขับให้ใบหน้าเรียวคมที่แต่งหน้าจนดูสวยอยู่แล้วยิ่งสวยเข้าไปอีก ประกอบกับบุคคลที่สามที่ยืนอยู่ไม่ไกลเมินหน้าไม่หันมามองทางนี้แม้แต่นิดเดียว … ชนะเห็นๆ
“… จะเช็ดให้จริงอ่ะ ? อย่าช้านะ … ไม่งั้นโดนแน่”
“คร้าบบบบบ ไปเร็ว เดี๋ยวพวกมันแซว”
“สรุป …พวกนั้นน่ะพวกไหน”
ปิ๊นๆๆๆๆๆ
“ไอ้พิชโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พวกกูมาแล้ว เฮ้ยใครวะ!”
พิชกุมขมับทันทีที่เห็นกายโผล่หน้ามาจากรถพร้อมกับบรรดาเพื่อนร่วมก๊วนที่พากันโผล่หน้าตามมาเป็นแถวจากช่องหน้าต่าง
“ไปเร็วๆเลยคุณ เดี๋ยวผมไปรับที่ห้องครับ”
“โอเค”
ปุณณ์เดินหนีขึ้นห้องไปก่อน ดูจากกลุ่มเพื่อนพิชแต่ละคนพาวเวอร์แรงสมกับเป็นวัยรุ่นใจร้อน ปล่อยให้พิชรับหน้าไปแล้วกัน
“ไอ้พิชเมื่อกี๊ใครวะ โคตรวิ๊งเลย ไฟหน้าคอนโดมึงส่องนี่กูนึกว่าเทวดา !”
“เวอร์ละเชี่ยกาย ไม่มีไรๆ ไปๆขึ้นห้องดีกว่า”
พิชไล่ต้อนเพื่อนเข้าไปในคอนโด
“ไม่ได้เว่ย บอกมาก่อนใครวะ? อ้าว ไอ้น้องอ๋องมาอยู่นี่ได้ไง?”
“ฮึก … ฮืออออออออออออออ”
อ๋องสะดุ้งเพราะเสียงก่อนน้ำตาจะเริ่มรื้นอีกครั้ง
“ไอ้กายตะคอกน้องทำไมวะ เด็กมันขี้กลัว ไปๆ หยุดร้องขึ้นห้องครับๆ ไปเว่ยพวกมึง”
รอจนรถมาจอดครบทีมก็ไล่ต้อนกันขึ้นไปคอนโด มีน้องอ๋องแสนงอแงยืนหลบอยู่มุมลิฟต์ไม่กล้าเงยหน้าสบตาใคร พี่พิชอาจจะไม่น่ากลัว แต่เพื่อนพี่พิชแต่ละคนโคตรน่ากลัว! พกพาความสูงและความหนามากันเต็มพิกัด
“ไอ้น้องยืนดีๆดิ๊”
แดนจับไหล่อ๋องให้ยืนดีๆ เห็นเด็กหงอแล้วมันก็สงสาร หน้าพี่กายก็ช่างรับแขกเหลือเกิน หรือไอ้เด็กนี่มันจะขี้ตกใจเกินไป เฮ้อ
“ครับ …”
“กูแวะชั้นนี้นะ พวกมึงไปก่อนเลย อ่ะไอ้กายคีย์การ์ดห้องกู เดี๋ยวกูตามขึ้นไป”
พิชยกมือลาก่อนจะรีบเดินออกจาลิฟต์ไป อ๋องตั้งท่าจะเดินตามแต่ก็โดนคนอื่นเบียดจนเดินตามไปไม่ได้ เงยหน้ากลับมาก็เห็นแต่ละคนจ้องมา .. ฮืออออ
“อะไรวะมองก็ร้อง ไอ้นี่เป็นตุ๊ดมั้ยเนี่ย เฮียพิชเขาไม่ชอบคนงอแงนะโว้ย”
แจ๊สที่ยืนอยู่ข้างๆดันหัวน้องสายรหัสตัวเองเบาๆ มันจะรอดมั้ยเนี่ย?
“คะ … ครับ”
แล้วทุกคนก็ถอนหายใจพร้อมกัน ในที่สุดมันก็เลิกร้องสักที คณะนี้มันก็มีแต่ชายถึกกับหญิงทนจะหาคนมานั่งเป่าปี่น่ะไม่ค่อยมี พวกเขาเลยไม่มีใครชินสักที!
“อ่าวทำไมมาเร็ว?”
“ก็มาหาคุณก่อนค่อยขึ้นห้อง จะล้างตัวเลยมั้ยครับ? ผมจะได้ช่วยเช็ด”
“อ้อ เอาสิ เข้ามาเลย นัดเพื่อนมาทำอะไรกันล่ะ กินเหล้าหรอ?”
พิชเดินนำมาในห้องพูดไปก็ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองออกแล้วสะบัดเสื้อขึ้นพาดบ่า หยิบแก้วน้ำที่รินทิ้งไว้บนเคาน์เตอร์ขึ้นดื่ม พลางหันกลับไปสบตาอีกฝ่าย
“ครับ … เอ่อ … อ่า .. ผมขอกินน้ำหน่อยนะ”
ปุณณ์ยิ้มขำเมื่อเห็นพิชหน้าเริ่มขึ้นสีเรื่อรีบเดินผ่านเข้าไปในโซนครัว ทำเหมือนไม่เคยเห็น ทีคราวก่อนไม่ยักจะเขิน … ขาวเหมือนเดิมเปี๊ยบไม่เห็นจะต่างจากวันนั้น
“รีบๆตามมาล่ะ ร้อนจะแย่ หาว ….”
วางแก้วเสร็จก็เดินลากเท้าเข้าห้องน้ำไป ส่วนพิชรีบยกขวดน้ำซัดเข้าไปหลายอึก แค่มองแผ่นหลังขาวๆ … ทำไมมันใจเต้นวะ ก็เคยเห็นนี่หว่าว่าเนียนขนาดไหน … ซิกแพคอีก … โว้ยยยย เพ้อเจ้ออะไรวะ!!!!
“คุณ … เฮ้ย! ผมขอโทษๆๆๆๆๆ”
พิชรีบกระชากประตูปิด ก็ … ก็นึกว่า .. อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
“นี่! ทำไมไม่เคาะประตูก่อนห๊ะ?”
ปุณณ์เปิดประตูออกมากระชากเสียงถามเอาเรื่อง ตอนนี้มีผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวเรียบร้อยไม่เหมือนตอนที่ไอ้เด็กบ้านี่เข้าไป … เสียตัวทางสายตาเลยกู!
“ก็ … มะ .. ไม่รู้ ผมขอโทษครับ ผม … มะ … ไม่ได้ตั้งใจ”
พิชพยายามทำเสียงไม่ให้สั่น แต่พอพูดไปมีวิวเป็นแผ่นอกขาวๆ … แล้วมันก็ใจตุ้มๆต่อมๆ โอ้ยจะขาวไปไหนเนี่ย ถึงจะเป็นเมคอัพก็เถอะ! แต่ความเนียนนี่มันทะลุเบ้าตามากเลย
“นี่มองอะไรไม่ทราบ? หน้าอยู่นี่ ทำไมอิจฉาอ่ะดิ ซิคแพคอ่ะ หึหึ เด็กน้อย หน้าแดงหมดละ เก็บอาการได้ก็เคาะประตูนะครับ
แล้วจะบอกเองว่าเข้าได้หรือไม่ได้”
ว่าแล้วก็ยกยิ้มแห่งชัยชนะก่อนจะปิดประตูห้องน้ำเหมือนเดิม รู้สึกดีที่เห็นอีกฝ่ายเขิน หึหึ ถึงจะไม่รู้มันเขินเพราะอะไรก็เถอะ! แต่ผิวแทนที่เห็นว่าขึ้นสีจนชัดนี่มัน … น่ารักจริงๆ
“ฮึ่ยยยยยยยยยย นี่คุณแกล้งผมหรออออออ !”
ไร้เสียงตอบรับจากคนในห้องน้ำ พิชก็ทรุดนั่งพิงประตูขยี้หัวตัวเองไปมาแรงๆ เป็นอะไรไปวะเนี่ย! ไปคิดตามคำพูดคุณปุณณ์ทำไมวะ แล้วไอ้เข้าได้เข้าไม่ได้เนี่ย … มันในความหมายไหน!
“นี่ รอนานแล้วนะ เข้ามาเร็วๆ อยากล้างตัวแล้ว!”
“คร้าบ คร้าบ คร้าบบบบบบ เห็นผมเป็นเบ๊หรือไงคุณ”
พิชเบ้ปากแต่ก็ลุกขึ้นหมุมลูกบิดประตูเข้าไปในห้องน้ำจนได้ เข้าไปแล้วก็กลืนน้ำลายเอื้อก … คุณปุณณ์ผู้มีฟีโรโมนอย่างล้นหลามในสภาพที่ทั้งตัวมีผ้าเช็ดตัวพันเอวผืนเดียว นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็ก หันหลังที่เกาะพราวไปด้วยหยาดน้ำให้เขา จากมุมนี้เห็นชัดเจนว่าอีก
ฝ่ายนั่งอ้าขากว้าง … ด้านนี่มีผ้าเช็ดตัวบังและฝั่งที่นั่งอ้า … ข้างในจะเห็นอะไร … เห็นเหมือนตอนที่เขาเข้ามาครั้งแรกหรือเปล่า … ขา
ขาว .. เอวสอบ .. สะโพกมน .. อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
“อึก …”
“นี่ ยืนเซ่ออะไร เฮ้ย!”
ปุณณ์ถึงกับตกใจเมื่อหันไปเห็นพิชในจังหวะเลือดกำเดาพุ่งพอดิบพอดี …
“ผะ … ผม มึนหัว …”
“เวร! อะไรเนี่ย เดี๋ยวนะ เงยหน้าขึ้นๆ เอาล่ะเดินออกไปนอนนิ่งๆบนโซฟานะ เดี๋ยวฉันจะตามออกไป”
มองจนอีกฝ่ายล้มตัวนอนลงบนโซฟา ก็รีบกลับมาชำระร่างกายตัวเอง เอาเถอะขัดออกเท่าที่ขัดได้แล้วกัน ยังไงมันก็เลือกไม่ได้แล้วล่ะ
เฮ้อ … ไอ้เด็กนี่บทมันจะเขินก็เอาซะหนัก!
“ตายยังเรา”
พิชสะดุ้งเมื่อมีผ้าชุบน้ำซับลงบนจมูกพร้อมแรงบีบเบาๆเหมือนหยอกล้อกับเด็ก จึงลืมตาขึ้นมองแม้จะต้องสะดุ้งอย่างแรงเมื่อใบหน้าคมสวยอยู่ห่างไม่ถึงคืบ
“คุณ !”
“อ้อ .. โทษที นอนพักซะ เฮ้อ … เหนอะหลังชะมัด”
บ่นจบก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินเข้าห้องนอนที่ทำเป็นห้องแต่งตัวขนาดใหญ่ไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย คิดว่าพรุ่งนี้คงต้องมาขัดตัวใหม่!
“คุณ … ผมจะขึ้นห้องแล้วนะครับ เลือดหยุดแล้ว ไปด้วยกันมั้ยครับ?”
เสียงตะโกนดังมาจากข้างนอก ทำให้ปุณณ์รีบแต่งตัวด้วยเสือยืดสีน้ำตาลกับกางเกงกาสั้นสีฟ้าสดใสเหนือเข่าเล็กน้อย ชุดอยู่บ้าน
ที่ไม่ค่อยได้ใส่
“เอาสิ”
“พวกมึง มาแล้วโว้ยยยยย”
“มาๆๆๆ กำลังอร่อย”
“นี่แนะนำให้รู้จัก คุณปุณณ์ๆ ดาราอ่ะ ดังๆ”
ทั้งแก๊งเลิกสนใจหม้อสุกี้หันมามองพร้อมกัน
“โหหหห ตัวจริงนี่หว่า ! คุณปุณณ์ผมเป็นแฟนคลับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”
กายรีบลุกขึ้นยืนหยิบมือถือวิ่งถลามาคนแรก พร้อมยัดมือถือใส่มือพิชบังคับให้ถ่ายรูปให้
“เร็วๆๆๆ ถ่ายๆๆๆ จะเอาไปอวดแฟนว่ากูเจอตัวจริงแล้ว คุณปุณณ์แฟนผมนี่แฟนคลับตัวจริงเลยครับ เดี๋ยวขอลายเซ็นต์ได้มั้ยครับ”
“อ๋อ ได้สิครับ”
พิชกดถ่ายให้ไปหนึ่งรูปแล้วส่งมือถือคืน
“เฮ้ยหลายๆรูปดิวะ!”
“ไม่! พอเลย ไอ้สัส รู้จักรึไงไปยืนซะชิด กลับไปแดกสุกี้เลยมึง”
กายเบ้ปากใส่เพื่อนแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรยอมเก็บมือถือกลับไปนั่งที่เดิม
“ห่า ไรว้า ! หวงดารานี่หว่า”
“พี่พิชกับคุณปุณณ์เป็นแฟนกันจริงหรอครับ!”
อ๋องตะโกนผ่าวงขึ้นมา ถ้าคุณปุณณ์ไม่ได้พูดเองเออเองพี่พิชก็ต้องรีบปฏิเสธอยู่แล้ว! ต้องถามต่อหน้าคนเยอะๆนี่ล่ะ จะได้รู้ว่าจริงไม่จริง
“อะไรนะ?”
ทั้งห้องประสานเสียงพร้อมกัน ส่วนพิชเลิกคิ้วงงๆ และปุณณ์เริ่มตาวาว ไอ้เด็กนี่มันน่าฆ่าให้ตาย!
“เอามาจากไหน?”
พิชถามขึ้นมามองหน้าอ๋องที่หน้าตาเอาเรื่องก่อนจะหันมามองคนข้างตัวที่ยังคงทำหน้านิ่ง
“คุณปุณณ์บอกว่าพี่เป็นแฟนคุณปุณณ์ครับ ผมอยากรู้ว่าจริงมั้ย”
“จริง เราคบกันแล้วใช่มั้ยพิช?”
“ห๊ะ … คะ … ครับ?”
คนถูกถามเริ่มหน้าขึ้นสีเรื่อ ก็มาถามกันตรงๆแบบนี้ … มันก็เขินสิ!
“หึหึ … เขินอะไรครับ”
ปุณณ์ยกมือขยี้หัวยุ่งของพิชเบาๆแล้วโยกไปมา ทำให้พิชยิ่งเขินเข้าไปอีกจนต้องยกมือปิดหน้า บรรดาผองเพื่อนเห็นอาการเขินอายของเพื่อนตัวเองก็เปลี่ยนอารมณ์จากโหมดอึ้งมาเป็นเป่าปากโห่ฮาแซวทันที ไอ้พิชเขิน หายาก!
“โหหหหหหหห มิน่าตอนเย็นกูถามว่าใครไม่บอกกก ถ่ายรูปหน่อยก็ทำมากั๊ก ที่แท้แม่งก็หวงงงง”
“เฮียมีแฟน ไม่เคยจะบอกน้องนุ่งอ่ะ โด่ววววววววววววววววววววว”
แจ๊สรีบสำทับคำแซวของกายทันที คนอื่นก็หัวเราะก๊ากกันใหญ่เมื่อคนเขินหันมาเก๊กหน้าดุเดินมาไล่เตะตูดเรียงตัว ปุณณ์ผู้ชนะในครั้งนี้ก็
ยักคิ้วใส่อ๋องทันที ไอ้เด็กนี้ต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลม ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร!
“ชิ ..”
อ๋องสะบัดหน้าพรืด ก่อนจะทำหน้าเบ้นั่งกินสุกี้ในถ้วยตัวเองต่อ
“มาๆ คุณปุณณ์นั่งนี่เลย ข้างๆไอ้พิช พิชเอาถ้วยเอาช้อนให้แฟนมึงดิ๊ ไอ้สัส ดูแลแฟนดีๆหน่อย”
กายตบหัวพิชแล้วแกล้งบ่น คนโดนแกล้งก็ถลึงตาใส่ประท้วง
“ดูแลอย่างดีดิ คราวก่อนกูก็ถูหลังให้นะโว้ย! หน้าก็ล้างให้ ไปทำงานคราวก่อนก็ชุดกู ตอนนอนก็เตียงกูก็ชุดกู บ๊อกเซอร์ก็ชุดกู…”
“พิช …”
ปุณณ์ร้องปรามก่อนที่คนอื่นจะจินตนาการเตลิดไปมากกว่านี้ ทั้งๆที่มันไม่มีอะไรเลยด้วยซ้ำ … แต่ดูหน้าไอ้เด็กพวกนี้แต่ละคน … คิดไปลึกขนาดไหนแล้วเนี่ย!
“เอ่อ …. พี่พิชพวกผมรู้ละครับว่าดูแลกันดีจริง ….”
แดนพูดขึ้นมาขำๆ ก่อนยกแก้วเหล้าประหนึ่งคาราวะ บรรยากาศอิหลักอิเหลื่อไปสักครู่เพราะคำพูดกำกวมก่อนกายจะรีบเคาะแก้วเรียกความครื้นเครงกลับมา
“หนอยยย ตอนเตะบอลยังทำมาพูด ไม่เค๊ยไม่เคยมีแฟนเป็นผู้ชาย ! คุณปุณณ์รู้เปล่าสเปคผู้ชายไอ้พิชแม่งสูงมากเลยนะ”
“จริงหรอครับ ? ไหนว่ามาซิ… ไปพูดอะไรไว้ล่ะ”
ปุณณ์ยกแขนพาดไหล่พิช แล้วยิ้มให้กายก่อนจะหันมาเลิกคิ้วถามคนข้างตัว
“ก็ไม่มีอะไรหรอกคุณ …”
“มันบอกว่า แฟนมันต้องหล่อมาก รวยมาก พ่อมีหุ้นอยู่ในตลาดหลักทรัพย์ นามสกุลคุ้นหูคนทั้งประเทศ!”
“ก็หาได้แล้วไม่ใช่หรือไง ? ยังจะไปโฆษณาตัวเองที่ไหนอีก ?”
ปุณณ์แกล้งขึ้นเสียงสูงถาม แล้วก็เป็นอย่างที่คิด พิชหันขวับมาสบตา ก่อนจะอ้าปากพะงาบๆเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แล้วหน้าก็เริ่มแดงก่ำ ก้มหน้าลงไปเหมือนเดิม
“ฮิ้วววววววววววววววววว ไอ้พิชขายออกแล้วโว้ย ขายได้แพงซะด้วยยยยยยย ห่าพิชทำตัวดีๆนะโว้ยยย”
“โอ้ยยย พวกมึงนี่แม่ง ไอ้สัส แดกโว้ย ไม่แดกก็ออกจากห้องกูไปเลยไป”
คนเขินรีบหลับหูหลับตาโวยวาย ทั้งหน้าแดงๆนั่นล่ะ ปุณณ์ก็หลุดหัวเราะออกมาก่อนจะยอมเอามือลงจากไหล่ของพิชมาร่วมวงสุกี้แต่โดยดี … เดี๋ยวจะหาว่าแกล้งเด็ก
หึหึ … ก็เด็กมันน่าแกล้งจะตาย
- ----------------------------------
ขอบอกว่านี่ล่ะนิสัยจริงๆของพี่ปุณณ์ 55555555555555 แกล้งปัณณ์มาก่อน คราวนี้มาแกล้งพิชต่อ 55555
อร๊ายยย น้องพิชเขิน -////-
ปล. หายไปนาน เก๊าก๋อโต๊ดดดดนะตัวเองงงง
หัวข้อ: เด็กช่างรักจริง...เคยได้ยินไหมครับคุณ? : ตอนจบ P. 44 (อ่าน 433594 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก