ตอนที่ 10 เบอร์ ...
“ไหล่ใครหว่า …”
เสียงอ้อแอ้ของคนข้างๆที่หัวตกลงมาพิงไหล่พอดี ปุณณ์จึงดึงแก้วเหล้าออกจากมือคนเมา
“พอแล้วพิช”
“ม่ายมาวววววววววววววว เอ้าชนนนนนนนนนนนนนน”
“ชนนนนนนนนนนนนนนน”
มองสภาพวงสุกี้ที่กลายเป็นวงเหล้าบนพื้นหญ้าปลอมก็ไม่แปลกใจ นอนหลับกองกันตรงนี้ไปหลายคน เหลือแต่พิชกับกายสองคน
ยังชนไม่จบสักที ทั้งๆที่สภาพร่อแร่พอกัน ยกมือจะชนทั้งๆที่แก้วไม่ได้อยู่ในมือตัวเองแล้วซะงั้น
“พอแล้ว”
“ม่ายยยยยยยยยยยยยย แก้ว แก้วโผมอยู่ไหนนนน”
“เอิ๊ก !”
กายสะอึกเรอออกมาก่อนจะทิ้งตัวลงนอนไปอีกคน หลับกันหมด! ขนาดไอ้น้องอ๋องที่เมาไปคนแรกหนีไปนั่งร้องไห้คุยกับทีวีจนทั้งวงหัวเราะกันออกมาก็หลับคาหน้าทีวีไปแล้ว
“พิช .. ไปนอนได้แล้ว”
“ครายยยยย อึก .. หน้าคุ้น จังเลยยยยยยยยย หล๊อหล่อ …”
พิชเงยหน้ามองปุณณ์ก่อนจะยิ้มจนตาเยิ้ม ยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าคมสวยไปมา แล้วบิดแก้มปุณณ์เบาๆ
“หล่อมากมั้ยล่ะ ?”
“มาก อึก … คุณปุณณ์หล่อมว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“คร้าบ หล่อคร้าบ ไปนอนเร้ว ฉันง่วงเหมือนกันนะ”
“ป่ะ นอนกันนนนนน อึก”
พิชลุกขึ้นยืนเซตามแรงดึง อาศัยแรงพยุงจนไปถึงประตูห้องนอนได้สำเร็จ แต่พอเข้าไปปรากฏว่าบนเตียงถูกจองโดยคนๆหนึ่งที่จำได้ว่าชื่อแดน มันเล่นเอาตัวรอดขอตัวมานอนก่อนเพื่อน!
“น้องครับ น้อง ตื่นหน่อย ช่วยทีครับ”
ปุณณ์ตะโกนเรียกคนนอนบนเตียง แดนก็สะลึมสะลือตื่นขึ้นมา
“หือ ? อ้อ ครับ”
แดนรีบลุกขึ้นมาช่วยพยุงพิชที่ยังบ่นอ้อแอ้ไม่เป็นคำ กว่าจะดันคนเมาลงนอนบนเตียงไปทั้งตัว คนไม่เมาสองคนก็แทบจะปาดเหงื่อ
“งั้นขอตัวก่อนนะครับ เดี๋ยวผมไปนอนหน้าทีวี”
“ไม่ต้องก็ได้ เดี๋ยวลงไปนอนห้องตัวเอง น้องนอนนี่ล่ะครับ”
“พี่พิชเขาไม่ชอบนอนเตียงเดียวกับใครครับ … ”
แดนก้มหัวให้แล้วเดินออกไป ปุณณ์ก็ได้แต่ก้มหัวเล็กน้อยกลับไป ก่อนจะนั่งลงขอบเตียงมองคนเมาหลับไปแล้วด้วยสายตาครุ่นคิด
ไม่ชอบนอนเตียงเดียวกับใคร … คราวก่อนยังให้มานอนด้วย ทั้งๆที่จะให้เขานอนโซฟาก็ได้
“เฮ้อ … เพราะอะไรนะ?”
“อืออออ … คุณปุณณ์ นอนนนนน”
พิชสะลึมสะลือขึ้นมา ปรือตามองปุณณ์แล้วตบเตียงข้างตัวแรงๆจนดัง ตุ้บ ตุ้บ
“เดี๋ยวฉันกลับห้องไปนอน”
“ม่ายยย นอนนี่ นอนกับผม .. มา เร้ววววววววววววว นอนนนนนนนนนนนนนนน”
พิชดันตัวลุกขึ้นกระชากแขนปุณณ์ให้ลงไปนอนด้วยกัน เพราะไม่ทันตั้งตัวทำให้ปุณณ์หน้าทิ่มลงไปปะทะกับแผ่นอกพิชพอดี
“นอนๆๆๆ ฝันดีครับ”
เสียงอ้อแอ้ดังแผ่วเบา สองแขนโอบรอบหลังปุณณ์ไว้หลวมๆ แต่พอพยายามจะดันตัวออกกลับรัดแน่นยิ่งกว่าเดิมซะอย่างนั้น
“พิช .. พิช … เฮ้อ … นอนแนบอกเนี่ยนะ?”
สุดท้ายก็ได้แต่ส่ายหัวเบาๆแล้วหลับตาลง … กลิ่นเหล้าผสมกับกลิ่นโคโลญจน์ … แผ่นอกอุ่นๆ .. มันก็ดีกว่าที่คิดเอาไว้ล่ะ…
ปุณณ์ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือตัวเองเป็นรอบที่ห้า แล้วเงยหน้ามองการจราจรบนถนน ก็พอจะเข้าใจว่าทำไมพิชถึงมาสาย เล่นติดซะขนาดนี้
วันนี้ครบรอบหนึ่งอาทิตย์ที่เอารถไปซ่อม วันนี้เป็นวันที่ศูนย์นัดไปรับรถพิชก็เลยอาสาจะพาไป ก็ดีเหมือนกัน ล่ะนะเฮ้อ … รถจะติด
ไปถึงดาวพลูโตเลยมั้ยกรุงเทพ?
“คุณ ! คุณปุณณ์!”
ปุณณ์หันหน้าไปตามเสียงเรียกก่อนจะเลิกคิ้วงงเมื่อเห็นคนที่รอวิ่งมาจากด้านหลัง ไม่ได้ขับรถมา? ข้างหลังมันห้างนะ
“มายังไงล่ะน่ะ?”
“โหหหห คุณ ! พรางตัวแบบนี้อย่าเลย เด่นชะมัด”
ว่าแล้วก็ยกมือดีดเลนส์แว่นดำเบาๆ กับปัดหมวกแก้บโทรมๆแล้วยักคิ้วใส่ ไอ้เด็กปีนเกลียว!
ป้าบ!
“อูยยย .. แหย่เค่นี้ต้องเตะกันด้วย ป่ะ ไปกันยังครับ ผมมามอไซ จราจรพิการแดกขนาดนี้อีกสามปีคงจะถึงศูนย์ ผมเลยสอยมอไซไอ้กายมา”
“ร้อนแบบนี้เนี่ยนะ?”
หางเสียงสูงเมื่อดูสภาพแล้ว … แดดเวลานี้อาจจะฆ่ากันตายได้เลย แล้วเขาใส่มาแค่เสื้อยืดกับกางเกงสามส่วนและรองเท้าแตะ!
“มีเสื้อคลุมวิศวะให้ยืมตัวนึงด้วยนะคุณ”
พิชถอดเสื้อคลุมสีเลือดหมูตัวเดิมออกสะบัดๆส่งให้ปุณณ์ แต่ก็ยังเบ้ปากไม่ยอมรับไปพิชจึงจัดการใส่ให้แม่งเลย
“อย่าเรื่องมากน่า ผู้ชายดำนิดดำหน่อยไม่ตายหรอกคุณ”
“เหอะ!”
“โอ๋ อย่างอนหน่า ไปเร็ว คุณดูดิ หน้าห้างยังติดขนาดนี้ ตอนขับมาก็ติดทั้งเส้น มันช้า ไปมอไซล่ะครับ ชิวๆ ป่ะๆ”
พิชดึงมือคนหน้าเบ้ให้เดินตามเข้าห้างเพื่อไปอาคารจอดรถ ทำไมถึงมานัดที่ห้าง? เพราะตอนเช้าปุณณ์มีงานแถวนี้ หลังจากนัดกันเมื่อเช้าจึงสรุปว่าเจอหน้าห้างซะเลย บ่ายโมงตรง คนคงไม่คิดว่านักร้องดังจะมานั่งรอคนที่ป้ายรถเมล์!
“ไม่อยากนั่งมอไซ มันล้มทำไง”
ปุณณ์ยังไม่เลิกบ่น ยิ่งเจอมอไซออโต้ธรรมดาที่มีบิดกับเบรคก็ยิ่งไม่อยากนั่ง ข่าวมีทุกวันเรื่องมอไซล้ม โดนชนทั้งหลายแหล่!
“ไม่ล้มหรอกน่า เชื่อใจผมสิคุณ ขับทุกวัน”
“คนตายก็พูดแบบนี้ทุกคน”
“สัญญาว่าไม่ล้ม จะขับช้าๆ ระมัดและระวังสุดๆ คุณแค่จับเอวผมไว้แน่นๆแบบนี้”
ว่าแล้วก็ดึงมือปุณณ์มาโอบเอวตัวเอง แต่พอปุณณ์เริ่มอมยิ้มเล็กๆ กลายเป็นพิชหน้าร้อนผ่าวด้วยความเขิน รีบหันหลังดึงมือปุณณ์ออก ขึ้นคร่อมมอไซสวมหมวกกันน็อคทันที
“มาเร็วววว”
“รู้แล้วน่า แค่ … จับเอวแน่นๆใช่มะ?”
“ก็ประมาณนั้นแหละ นั่งดีๆนะคุณ อ่ะหมวก ใส่ซะจะได้ไม่โดนตำรวจเรียก”
“โอเค พร้อมละ .. ขับดีๆนะ”
พิชสตาร์ทมอไซแล้วบิดพอมอไซเริ่มออกตัว ปุณณ์ก็ทำหน้าที่ตัวเองได้ดีเยี่ยม วาดแขนโอบเอวพิชแน่นไม่ได้ตั้งใจแกล้งแต่อย่างใด ซุกหน้าลงกับไหล่พิชหลับตาปี๋
ก็เขินอยู่ … จนหน้าร้อนผ่าว … แต่คนข้างหลังดูจะกลัวจริงๆ … มันก็เลย .. ดูน่ารักดี คุณปุณณ์น่ารัก… รู้จักกันมาสักพัก…ทำไมรู้สึกว่าคุณปุณณ์น่ารักขึ้น หรือว่าคนดังเขามีสกิลเพิ่มความน่ารัก?
“อย่าเกร็งล่ะคุณ”
พิชจับแฮนด์มือเดียว ก่อนจะเลือนมือซ้ายมากุมมือคนที่โอบเอวตัวเองแน่น บีบเบาๆสร้างความมั่นใจ ปุณณ์ก็ตอบรับโดยการกุมมือพิชไว้เช่นกัน … นิ้วสิบนิ้วสอดประสานกันแน่น
“โอเคเรียบร้อยครับ”
ปุณณ์ยิ้มให้พนักงานที่นำใบรับรถมาให้เซ็น เขาคงเป็นรายแรกที่ชนทั้งทีตั้งแต่ออกจากศูนย์ไม่ถึงห้านาที!
“ยิ้มขนาดนั้น ขอเบอร์เลยมะ …”
เสียงบ่นลอยๆจากคนอยู่ไม่ไกลทำให้ต้องรีบหันไปมองหน้าคนพูด …. หึ เด็กน้อย ทำหน้าเบ้หันไปทางอื่น เด็กนี่ดูง่ายจริงๆนั่นล่ะ …
“อืม อยากได้เบอร์เหมือนกัน”
“เหอะ! ขอเองเลยคุณ ขับกลับเองนะ ผมไปละ”
“เดี๋ยว”
ปุณณ์ดึงแขนพิชไว้ แต่คนทำหน้าเบ้ก็ดึงแขนตัวเองกลับแต่ปุณณ์จับไว้แน่นแล้วกระชากให้หันมา
“อะไรเล่า!”
“ขอเบอร์หน่อย”
“อะไรคุณ?”
พิชชะงักหันขวับมามอง
“ก็บอกให้ขอเอง ขอเบอร์นายหน่อย”
“ห๊ะ …”
คนหน้าเบ้ปรับสีหน้าไม่ทันกลายเป็นหน้าเหวอ ก่อนจะเริ่มเขินเมื่อได้รับรอยยิ้มมุมปากแสนเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่าย … นี่มันเข้าข่ายขี้แกล้งชัดๆ!
“ขอเบอร์ไง เอาเบอร์มาสิ”
“คะ .. คุณจะโทรหาผมหรอ?”
“อืม ทำไม ไม่ได้รึไง?”
“ปะ .. เปล่าครับ เบอร์ ก็เบอร์”
“เอางี้ เอามือถือมาเดี๋ยวกดให้ แล้วยิงมา”
ปุณณ์สรุปเมื่อพิชดูยังเรียกสติกลับมาไม่ได้ หึหึ ก็เด็กมันเขินน่ารักขนาดนี้ ก็น่ามองจะตายไป
“อ่ะ ครับๆ นี่ครับ”
พิชส่งมือถือให้ทั้งมือที่ยังสั่นๆ แล้วก็เกาหัวแก้เขิน
“โอเค เรียบร้อย งั้นเจอกันที่คอนโด ขอบคุณมาก”
“เดี๋ยวคุณปุณณ์!”
“อะไรเล่า ตะโกนทำไม?”
“คือ … เอ่อ …”
“ว่า?”
“จะโทรมาแน่นะ !”
“อืม …. ไม่รู้สิ”
ปุณณ์กลั้นยิ้มไว้ในคราบใบหน้านิ่ง มองพิชที่อ้ำอึ้งแล้วแววตาหม่นแสงลงเมื่อเขาเอ่ยคำว่า ‘ไม่รู้สิ’
“อ่าครับ …”
“แต่ .. จะรอนายโทรมาแล้วกัน … แลกเบอร์กันแล้วนี่”
“เอ๋ …”
“ตามนี่ล่ะ เจอกัน”
ไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายตอบ ปุณณ์รีบเดินไปที่รถทันที แต่แล้วก็ยิ้มกว้างเมื่อได้ยินเสียงตะโกนตามหลัง
“ผมจะโทรไปแน่ๆ รอรับโทรศัพท์ผมด้วยนะคุณ ! ต้องรับนะ!”
เฮ้อ … ทำไมรู้สึกเหมือนเริ่มจะหลงเด็ก!
- ---------------------------------------------------------------- ---
เขาเริ่มหลงกันเองนะคะสองคนนี้ 55555555555 รู้จักกันตั้งนาน .. พึ่งจะแลกเบอร์ 55555555555
.. . .
(เดินไปจุดเตาต้มมาม่า ... เปิดไฟอ่อนๆ อิ๊อิ๊)
หัวข้อ: เด็กช่างรักจริง...เคยได้ยินไหมครับคุณ? : ตอนจบ P. 44 (อ่าน 433464 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก