ตอนที่ 11 ครอบครัว
“คร้าบ … ฮัดชิ่ว ! อยู่โรงบาลแล้วครับคุณ”
พิชขยี้จมูกตัวเองไปมา เฮ้อ หวัดแดกซะงั้น … รถตัวเองก็ซ่อมอยู่ คุณปุณณ์ก็ยัดเยียดรถตัวเองมาให้ใช้ แล้วก็สั่งเสียงเฉียบให้มาหาหมอหลังจากฮัดชิ่วให้ได้ยินอยู่เกือบอาทิตย์
“คร้าบ รู้แล้ว เดี๋ยวเอาใบเสร็จไปให้ดูเลยอ่ะว่ามาหาหมอจริงๆ เคๆ แค่นี้ครับ”
ถ้าไม่ติดงานเจ้าตัวคงมาด้วยแน่ๆ ขนาดตัวไม่มายังโทรมาถามอีกน่ะ! จู้จี้ตั้งแต่เช้า บ่นเป็นตาแก่อยู่ได้ ฮึ่ย ทำไมน่ารักแบบนี้วะเนี่ย
พิชเดินเข้าไปติดต่อกับประชาสัมพันธ์ก็ได้รับแจ้งว่าลงทะเบียนให้เรียบร้อยเชิญตรวจอาการที่ชั้นสองได้เลย แผนกอายุรกรรม โรงพยาบาลเอกชนดีตรงนี้ สะดวก รวดเร็ว
หลังจากขึ้นบันไดเลื่อนมาตามป้ายแผนกอายุรกรรมเรียบร้อยก็แจ้งชื่อนามสกุลที่เคาน์เตอร์ และนั่งรอเรียกชื่อ จริงๆจะซื้อยากินก็ได้แค่หวัดธรรมดา แต่นั่นล่ะ … คุณปุณณ์ไม่ยอม และหงุดหงิดมากเมื่อเขาดื้อ สุดท้าย ..ก็ต้องมา นี่ไม่ได้กลัวนะ … แค่เกรง
“คุณพิชฌพัฒน์ วรัธณานนท์ เชิญห้องตรวจที่สามค่ะ”
พิชขยี้จมูกหลังจากฮัดชิ่วอีกสองทีแล้วเดินเข้าไปในห้องหมายเลขที่แจ้งไว้ คุณหมอหน้าตาเกลี้ยงเกลาตาเรียวเล็กก็ยิ้มสบตาเขาตั้งแต่ที่ก้าวเท้าเข้ามา
“สวัสดีครับ เชิญนั่งครับผม”
“สวัสดีครับคุณหมอ”
“เพิ่งเคยมาใช้บริการที่โรงพยาบาลนี้ใช่มั้ยครับ ไหน เป็นอะไรมาเอ่ย ขอทราบอาการเบื้องต้นหน่อยครับ”
“มันฮัดชิ่วไม่หยุดครับหมอ แต่ผมก็ไม่ได้มีไข้นะครับ แล้วก็เจ็บคอ”
งั้นอ้าปากนิดนึงขอหมอดูคอหน่อยครับ
คุณหมอหน้าใสหยิบไฟฉายกระบอกเล็กขึ้นมาส่องเข้าไปในปาก .. ดูอยู่แปปเดียวก็จดยิกๆลงในกระดาษเปล่า แล้วขอดูเยื่อบุตาต่อ หลังจากตรวจอาการจนครบก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มโชว์ฟันสวย
“หวัดธรรมดานะครับ เดี๋ยวหมอจ่ายยาแก้เจ็บคอกับแก้แพ้ให้ แล้วถ้าไม่หายหรืออาการหนักกว่าเดิมค่อยมาตรวจอีกรอบนะครับ แต่หมอคิดว่าน่าจะหายล่ะ งดน้ำเย็นแล้วดื่มน้ำอุ่นเยอะๆนะครับ”
“ยาเม็ดไม่ใหญ่ใช่มั้ยครับหมอ”
คุณหมออึ้งเล็กน้อยก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา ดูสิตัวก็ใหญ่ดันไม่ชอบกินยา พิชก็หัวเราะเก้อๆ ก็คนมันไม่ชอบ ! กินยาก ! ขมก็ขม
“ไม่หรอกครับ เม็ดเล็กนิดเดียว รอรับยาด้านล่างเลยนะครับ”
พิชลุกขึ้นขอบคุณหมออีกครั้งแล้วเดินออกมา ก่อนจะงงๆเมื่อคุณหมอหน้าใสที่ตัวเล็กกว่าเดินถือแฟ้มตามออกมาด้วย
“ผมออกเวรพอดีครับ”
คุณหมอยิ้มให้ พิชก็พยักหน้าก้มหัวให้ แล้วเดินลงมาทางเดิม คุณหมอเขาคัดหน้าตาหรอ? ทำไมหน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพราชะมัด
ครืด.. ครืด ..
ระหว่างรอเรียกชื่อรับยาโทรศัพท์ก็สั่นอีกครั้ง หยิบขึ้นมาดูก็อดยิ้มไม่ได้ คนเดิม คนที่เป็นห่วงเขายิ่งกว่าที่เขาห่วงตัวเอง
“ครับคุณปุณณ์ .. ตรวจแล้ว เป็นหวัดเฉยๆ เนี่ยรอรับยาอยู่ครับ”
“อื้อ แล้วนายอยู่โรงบาลไหน?”
“โรงบาล …. ครับ”
ปลายสายชะงักเงียบไปสักพักจนพิชต้องเรียกชื่อ นึกว่าสายตัด หรือ สัญญาณไม่ดี
“เปล่าๆ … ทำงานใกล้ๆ งั้นรับยาแล้วรอก่อนนะ เดี๋ยวฉันกลับด้วย”
“ให้ผมขับไปรับมั้ยล่ะครับ?”
“ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวจะแวะแถวนั้นด้วย … ไปด้วยกันนะ”
“ได้คร้าบบบ ผมนั่งแช่แอร์รออยู่นี่นะครับ ว่าแต่จะไปไหน ?”
“บ้านฉันเอง”
ชวนไปบ้าน ? … พิชนั่งคิดหลังจากวางสายไปแล้ว ไอ้การชวนไปบ้านเนี่ย มันต้องสนิทกันในระดับไหนถึงจะชวนไปบ้านได้ ? แล้วเขากับคุณปุณณ์นี่ระดับไหน …
แฟน ?
ชะงักกับความคิดตัวเองแล้วหน้าก็เริ่มร้อนผ่าว … หลังจากวันนั้นก็ไม่เห็นอีกฝ่ายพูดอะไร หรือยืนยันสถานะนี้ซะหน่อย อาจจะแค่พูดเล่นๆล่ะว้า… เขินเชี่ยไรวะกู
บังเอิญมากกว่า … ช่างเหอะ … ไปบ้านคุณปุณณ์ .... ชอบประโยคนี้แฮะ
“หลังนี้ล่ะบ้านฉัน”
ปุณณ์ยิ้มกว้างชี้ให้พิชจอดหน้าประตูบ้านหลังหนึ่งในหมู่บ้านเล็กๆ ความคิดที่ว่าบ้านนักร้องดังจะใหญ่ หรูหรา สไตล์โมเดิร์นอะไร
นั่นพับเก็บไปเลย เพราะนี้มันบ้านหลังเล็กๆที่มีสวนเล็กๆรอบบ้านเท่านั้นเอง มีแค่มอไซต์คันใหญ่ราคาแพงกับจักรยานจอดอยู่ในรั้วบ้าน
“เฮ้ย !!!”
ปุณณ์สะดุ้งเมื่อพิชถลาไปเกาะประตูรั้วจ้องมองมอเตอร์ไซต์คันใหญ่
“อะไรเล่า”
“นี่มัน … GSX R750 2013 …”
ปุณณ์ขมวดคิ้ว มันคืออะไร โค้ดลับภาษาเอเลี่ยน?
“อะไรอ่ะ ?”
“คุณณณณณณณณณณณณณณณณณณณณ ไหนบอกไม่ขับมอไซ เนี่ยๆๆๆๆ ตีท้วนๆก็เจ็ดแสนนะคุณ !!”
พิชทำหน้าตื่นตาตื่นใจ แล้วนี่ก็สีสวยมากคันนี้ ฟ้าคาดขาว นี่มันมอไซต์ในฝันของผู้ชายทั้งนั้นล่ะ !!!!
“เอ่อ ไม่ใช่ของฉัน”
“อ้าวคุณปุณณ์ สวัสดีครับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ รถใหม่หรอครับป้ายแดงด้วย”
ปุณณ์เลิกสนใจคนบ้ารถหันกลับมายิ้มให้คนคุ้นเคย ที่ยังคงมีรอยยิ้มพิมพ์ใจ ถือตระกร้าแมวใบใหญ่ที่มีแมวสีขาวเกาะขอบตระกร้ามองมา
“น้องปิ๊งสวัสดีครับ เลิกงานแล้วหรอ นี่มายังไง?”
“เพื่อนผ่านทางนี้ครับเลยติดรถมาด้วย ดีใจจังไม่ได้เจอคุณปุณณ์ตั้งนาน แล้วไม่เข้าบ้านหรอครับ?”
“พอดีมีเด็กบ้ามอไซเกาะรั้วอยู่น่ะ หืม .. ปลาทูสวัสดีครับ จำกันได้มั้ย”
“เมี้ยววว”
แมวตัวอ้วนขาวขนฟูกระโดดเข้าสู่อ้อมกอดของปุณณ์แต่โดยดี
“ฮะๆ สงสัยจะคิดถึงคุณปุณณ์ เนอะปลาทู”
ปิ๊งยกมือลูบหัวแมวตัวเองด้วยความหมั่นไส้
พิชหันมามองแล้วก็ชะงักกึก! ภาพคนตัวสูงหล่อคม กับ คุณตัวเล็กที่คุ้นๆว่าเป็นคุณหมอที่ตรวจเขาเมื่อครู่ กับลูกน้อย เอ้ยแมวน้อยในอ้อมแขน … บรรยากาศครอบครัวชัดๆ !
หัวใจเริ่มเหมือนจะหยุดเต้น … หรือที่กลับมาบ้านคือมาหาแฟน?
“พี่ปุณณ์มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ! อ้าวแล้วนี่ใคร แล้วเป็นไงไหนมาพร้อมปิ๊งอ่ะ”
เสียงห้าวทุ้มใกล้เคียงกับเสียงปุณณ์ทำให้ทั้งสามหันไปมอง ผู้ชายในชุดอยู่บ้าน เสื้อยืดคอย้วยกางเกงเจเจ หัวยังคงเป็นทรงเกือบจะสกินเฮดชี้โด่ชี้เด่ อ้าปากหาววอดเหมือนคนเพิ่งตื่น
“มาเปิดบ้านได้แล้วไอ้น้องชาย ปล่อยให้พี่ชายสุดหล่อยืนรอตั้งนานได้ยังไงวะ ?”
“กุญแจก็มีไม่ใช่รึไงพี่ปุณณ์ รั้วก็ไม่ได้ล็อคนะ”
พิชเขยิบออกมาจากประตู เมื่อคนในบ้านมาเปิดประตู จะว่าไป … ถึงจะไม่หล่อเท่าคุณปุณณ์ แต่หลายส่วนก็ถือว่าคล้ายกัน
“มาๆรู้จักกันไว้ นี่ปัณณ์น้องฉัน แล้วก็ปิ๊งแฟนปัณณ์ ทุกคนแก่กว่านายหมดเลย”
“อ้าว .. คุณคนป่วยชื่อเพราะนี่เอง บังเอิญจังเลยครับ”
ปิ๊งยิ้มทักทายเมื่อเห็นหน้าพิชชัดๆ
“อ่า คุณหมอสวัสดีอีกครั้งครับ สวัสดีครับคุณปัณณ์”
“เรียกพี่ปัณณ์ก็ได้ แล้วก็พี่ปิ๊ง ไม่ต้องเรียกคุณหรอก มีพี่ปุณณ์อ่ะบ้าอยู่คนเดียวชอบให้คนเรียกคุณปุณณ์ตั้งแต่เด็ก แก่แดดเนอะ”
คนเป็นน้องโดนพี่เตะป้าบที่ขาพับจนเกือบทรุด
“ปากเสีย น้องปิ๊งครับเลิกเถอะ คนแบบนี้อยู่ไปอนาคตไม่เจริญหรอนะ”
“อะไรวะ กลับบ้านมาก็ยุให้คนเค้าเลิกกัน ไม่ต้องกลับมาเลย โด่ว ว่าแต่จะไม่แนะนำน้องเค้าหน่อยหรอพี่”
“อ้อ นี่ชื่อพิช ปิ๊งกับพิชรู้จักกันแล้วหรอ ?”
“ผมเพิ่งตรวจน้องเขาก่อนออกเวรครับ ชื่อเพราะนะ พิชฌพัฒน์ อืม … จะว่าไป ก็คล้องกับชื่อคุณปุณณ์นะครับ พิฌพัฒน์ ปฐพี คล้ายๆกันอยู่ คล้ายผมด้วย ปัทพล แล้วก็คล้ายปัณณ์ด้วย ปัณณทัต ฮ่าๆ บังเอิญจัง”
“ดีแล้ว เพราะพิชเป็นแฟนพี่ พวกเราก็แฟมิลี่เดียวกันไง”
พิชชะงักอีกรอบ ปิ๊งก็ชะงัก ปัณณ์ก็ชะงัก
“เฮ้ย ! จริงปะ ? นี่ไปคบกันตอนไหนเนี่ย โหห เลิกเหอะน้อง เอาคนนิสัยเสียแบบนี้เป็นแฟนแม่งโลกถล่มนะ เอาแต่ใจด้วย นิสัยเสีย ชอบแกล้ง เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทัน นี่มันตาแก่วัยสามสิบรุ่นลุงเลยนะเว่ย”
“ไอ้ปัณณ์ ! มึงตาย !!!!!!!!!!!!”
สองพี่น้องวิ่งไล่กันเข้าไปในบ้านพร้อมแมวในอ้อมแขนปุณณ์ เหลือแต่พิชที่ยังยืนอึ้ง … ตกลงที่ว่าแฟนนี่แฟนจริงๆใช่มั้ย !
“เฮ้อ เด็กทั้งคู่ ยินดีต้องรับเข้าสู่แฟมิลี่เรานะครับน้องพิช ฝากพี่ปุณณ์ด้วยนะ มีพิชแล้วพี่ค่อยสบายใจหน่อย นึกว่าคุณปุณณ์จะไม่ยอมรับใครแล้วซะอีก…”
“ทำไมหรอครับ ?”
“คุณปุณณ์ไม่ได้เล่าเรื่อง … เอ่อ ช่างมันเถอะ ไว้ถึงเวลาคุณปุณณ์ก็คงบอกเองแหละ ไม่สำคัญหรอก เรื่องเก่าๆน่ะ ป่ะ เข้าบ้านครับ”
“ครับ”
พิชยังคงสงสัยว่าเรื่องอะไร เรื่องอะไรที่ทำให้หมอปิ๊งนึกว่าคุณปุณณ์จะไม่ยอมรับใครอีก?
- -------------------------------------------------------
เขามาแนะนำกันแล้วค่ะ 555 เปิดตัวแฟนอย่างเป็นทางการ -...-
ช่วงนี้จะอัพสั้นลงนะคะ ใกล้สอบแล้ว ไม่ค่อยมีเวลาจุมปุ๊กกับนิยาย
เม้น + โหวตกันได้นะคะ อิอิ
# ซองมาม่าอยู่ไหนน้า
หัวข้อ: เด็กช่างรักจริง...เคยได้ยินไหมครับคุณ? : ตอนจบ P. 44 (อ่าน 433501 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก