เลือด ...
“พี่ปัณณ์เก็บตังค์ซื้อคันนี้เองเลยหรอครับ โคตรสวยอ่ะ”
“ก็เก็บหลายปีอยู่ พึ่งเอาคันเก่าไปเทิร์น เจ็ดแสนแทบกระอักนี่ก็ยืมตังปิ๊งดาวน์ พึ่งจะคืนครบเมื่อเดินที่แล้วเอง ชอบหรอ
วะ?”
“สุดๆ ตอนแรกจะซื้อแล้วแต่พ่อไม่ยอมว่ะพี่ เขาว่ากรุงเทพมันขับยากมอไซต์เนี่ย ร้อนก็ร้อนควันก็เยอะ เลยได้รถมาใช้
แทน เซ็ง”
“ฮ่าๆๆๆ ลองขับปะล่ะ แต่ต้องเรียกลูกพี่นะโว้ย”
“จริงดิ ลองเลยลูกพี่ ผมยอมสวามิภักดิ์เข้าแก๊งเลยอ่ะ!”
เสียงสองหนุ่มรักความเร็วดังเข้ามาในบ้าน ปิ๊งหัวเราะเบาะๆเมื่อหน้าคุณปุณณ์เริ่มเบ้ ก็คุณปุณณ์เกลียดมอไซต์พอๆกับที่ปัณณ์โคตรจะชอบมอไซต์
“ไม่เข้าใจว่าไอ้เศษเหล็กสองล้อนั่นมันมีอะไรดี แพงกว่ารถพี่อีกนะน้องปิ๊ง”
ว่าแล้วก็รับแอปเปิ้ลที่ปิ๊งปลอกให้เข้าปากไปเคี้ยวระบายความเคือง
“ผมก็คิดเหมือนคุณปุณณ์ล่ะครับ อั่งเปาตื่นแล้วหรอ เมี้ยวๆๆ”
ปุณณ์ละสายตาจากจอทีวีมามองแมวเปอร์เซียขนฟูตัวดำและจมูกบี้ อั่งเปา … แมวของเขาที่ปัจจุบันยกให้เป็นกรรมสิทธิ์ของปัณณ์ปิ๊งไปเรียบร้อย
“ไงเปาน้อย จำกันได้มั้ยหืม …”
อั่งเปากระโดดขึ้นมาบนโซฟา จ้องมองปุณณ์สักพักก็เดินเข้ามาขดตัวนอนบนตักร้องเมี้ยวๆ
“น่าน ดีมากจำกันได้ด้วย อ้วนขึ้นนะเปา ลดซะมั่งพุงเนี่ยเดี๋ยววิ่งไล่สาวไม่ทันนะจะบอกให้”
บรืน … บรืน
เสียงบิดมอไซต์ สองคนนั่นคงจะไปลองรถกันจริงๆ
“ขัดใจชะมัด เฮ้อ .. แล้วช่วงนี้เป็นไงบ้างครับน้องปิ๊ง”
“ก็โอเคครับ กำลังจะวางแผนไปเรียนต่อ … พอดีพี่ณิน .. เอ่อ .. ทางโรงบาลมีทุนน่ะครับ”
ปุณณ์หลุบตามองอั่งเปา ลูบไล้ไปตามขนฟูนิ่ม ..
“พี่ณิน .. สบายดีหรอ”
“ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอหรอกครับ แต่ที่เจอล่าสุดก็สบายดี อาจจะยุ่งหน่อยเพราะมีโครงการใหม่ๆเพียบ”
ปิ๊งอดว่าตัวเองในใจไม่ได้ ไม่น่าพูดชื่อให้คุณปุณณ์ได้ยินเลยจริงๆ เฮ้อ …
“อืม แล้วจะไปเรียนต่อด้านไหนล่ะครับ”
“นั่นล่ะครับที่กำลังคิดอยู่ ผมไม่ได้คิดจะไปต่อเฉพาะทางเลยด้วยซ้ำ ก็เลยยังหาตัวเองไม่เจอ ตอนนี้ก็พยายามศึกษาจาก
หมอคนอื่นๆในโรงบาลครับ ว่าแต่ละอย่างปลีกย่อยยังไง”
“เลิกเป็นหมอก็ได้นะ มาเป็นดาราดีกว่า ฮ่าๆๆๆ เดี๋ยวพี่ดันให้”
อยู่ๆคนก้มหน้านิ่งก็เงยหน้ามาส่งมุก ทำให้ปิ๊งเริ่มยิ้มออก
“โหห เดี๋ยวดังกว่าคุณปุณณ์นะครับ แย่เลย”
“อ้าว หาเรื่องกันแล้วน้องปิ๊ง ต้องลงโทษ”
ปุณณ์ลุกขึ้นตั้งใจจะบีบแก้มใสๆของน้องสะใภ้เล่น แต่ดันลืมไปว่าเจ้าอั่งเปาที่กำลังหลับสนิทอยู่บนตัก เจ้าแมวดำก็ตกใจกระโดดหนีขึ้นไปปัดมีทปลอกแอปเปิ้ลในมือปิ๊งพอดี มีดกระเด้งหมุนลอยในอากาศก่อนจะหล่นลงมา …
ฉึก !
“คุณปุณณ์ !!!!”
“เฮ้ย ….”
มีดปลอกผลไม้ด้ามเล็กปักนิ่งบนท่อนแขนของปุณณ์ … และชั่วอึดใจเลือดสีแดงฉานก็ไหลทะลักออกมา อาการชาเริ่มเปลี่ยนเป็นเจ็บ …
“ละ .. เลือด …”
“คุณปุณณ์ !!! ”
ปิ๊งรีบรับร่างปุณณ์ไว้ ก็พึ่งจะรู้นี่แหละว่าปุณณ์กลัวเลือด ! ใบหน้าคมซีดเซียวทันที ปากสั่นระริกหมดเรี่ยวแรงซุกหน้าลงกับไหล่ปิ๊งที่กำลังใช้ความคิดเพราะจะผละไปตอนนี้ก็ทำได้ยากเพราะน้ำหนักปุณณ์เททับไปจนขยับไม่ได้
“คุณปุณณ์ใจเย็นๆนะครับ เดี๋ยวขยับลุกก่อน ระวังแขน … ”
“อะ .. เอาออก นะ … ”
“อย่าดึงครับคุณปุณณ์ ไม่ด้นะ !”
โอ้ย ไอ้บ้าสองคนนั่นไปซิ่งรถอยู่ไหนเนี่ย !!!
ปิ๊งแทบจะขยับไม่ได้เมื่อปุณณ์เริ่มจะหมดสติ ทั้งเลือดทะลัก แขนห้อยต่องแต่งมีมีดเสียบ ยังดีที่มีดไม่ทะลุแขน ! ปิ๊งมองซ้ายมองขวาเห็นมือถือปุณณ์วางอยู่ ก็รีบเอื้อมมือที่ยังใช้งานได้อยู่คว้ามา เบอร์ใครล่ะ ? สองคนนั้น ปัณณ์มือถือชาร์จอยู่ …
เบอร์พิช ? นั่นมือถือพิชหรือเปล่าที่วางอยู่บนโต๊ะ โอ้ยยยยยย
มีดแทงถ้าปฐมพยาบาลเบื้องต้นน่ะเขาทำได้ .. แต่ตัวเองยังขยับไปหากล่องยขาไม่ได้นี่จะทำยังไง ! เบอร์ใครได้บ้าง เบอร์ใครๆ …
มือกดเลื่อนรายชื่อมาเรื่อยๆ … จนสะดุดที่ชื่อ … Kanint.
“คุณปุณณ์ .. ผมขอโทษนะครับ มันไม่มีคนอื่นแล้ว”
“เฮ้ยทำไมมีรถพยาบาลมาหน้าบ้านเราวะ?”
“ปิ๊ง ! / คุณปุณณ์!”
ปัณณ์รีบบิดมอไซมาจอดต่อรถพยาบาล สิ่งที่ไม่คาดคิดคือเจอกับคณินทร์ สายตาคมดุมองมาทางพิชกับปัณณ์ แล้วพุ่งสายตาตำหนิไปที่ปัณณ์อย่างเห็นได้ชัด แต่ไม่ได้พูดอะไร แต่ก้าวขึ้นรถพยาบาลไปตามหลังรถเข็นผู้ป่วย .. ออกมาจากบ้าน .. แล้วใครเป็นอะไร ?
รถพยาบาลขับออกไปแล้ว ปัณณ์รีบวิ่งไปในบ้าน แต่ปิ๊งวิ่งสวนออกมาก่อน เสื้อเชิ้ตทำงานมีรอยเลือดเป็นวงกว้างเห็นได้ชัด
“รีบไปโรงบาลเร็ว ! คุณปุณณ์โดนแทง ! นี่ๆกุญแจรถคุณปุณณ์”
“อะไรนะ ?!”
พิชเป็นคนแรกที่ได้ยินรีบวิ่งมาเอากุญแจไปสตาร์ทรถ ยังไงไปมอไซต์มันคันเล็กไป ปัณณ์ก็รีบไปเอามอไซต์เข้าบ้าน ปิ๊งเป็นคนสุดท้ายที่ล็อคบ้าน ก่อนจะบึ่งไปโรงพยาบาลทันที
หลังจากจอดรถได้เรียบร้อยปิ๊งก็วิ่งนำไปห้องฉุกเฉิน จากการคะเนด้วยสายตามีดไม่ได้ปักลึก แต่เลือดออกเยอะเพราะปุณณ์ขยับแขนทำให้แผลขยายซะมากกว่า
“ปิ๊งๆ ตกลง .. พี่ปุณณ์ … คืออะไรยังไง ทำไมถูกแทง”
“ใครทำร้ายคุณปุณณ์ครับพี่ปิ๊ง ?”
“อย่าตกใจทั้งสองคน ก็แค่อุบัติเหตุทำให้มีดมันปักลงบนแขนคุณปุณณ์ แต่คุณปุณณ์ดูเหมือนจะกลัวเลือดเลยเซมาทับปิ๊ง … แล้วปิ๊งก็ขยับตัวไม่ได้ ขยับได้แค่มือ จะโทรหาแต่ละคนก็ไม่พกมือถือ ก็เลยต้องโทรเรียก เอ่อ .. รถพยาบาล”
“พี่ปิ๊งครับ แล้วจะเป็นอะไรมั้ย ..”
“ไม่หรอกครับ จริงๆไม่ได้รุนแรงอะไรนะ … แต่อารมณ์ตกใจกันทุกฝ่ายมากกว่า เดี๋ยวสักพักก็เย็บแผลเรียบร้อยครับ คุณหมอเจ้าของโรงพยาบาลมาดูเองด้วย …”
“เหอะ ! ….”
ปัณณ์ทำหน้าเซ็งแล้วเดินไปนั่งรอตรงเก้าอี้แทน ปิ๊งก็ยิ้มแหยๆ ผงกหัวขอโทษพิชที่ยืนงง
“อย่าถือสาพี่ปัณณ์เลยนะ คงจะหงุดหงิด”
“โรงพยาบาลนี้ดีจังเลยนะครับ เป็นถึงเจ้าของก็ไม่เกี่ยงงาน ลงมาดูคนไข้เอง”
“ดีมากเลยล่ะ ม้ากมากก มากที่สุดในโลก”
ปัณณ์ยังคงส่งเสียงประชด จนปิ๊งทำตาดุใส่นั่นล่ะถึงสะบัดหน้าพรืด
“ก็ .. นะ อ้ะ คุณหมอออกมาแล้ว พี่ณินครับ คุณปุณณ์เป็นยังไงบ้าง?”
ปัณณ์ยอมหันหน้ามามองแต่ก็ยังทำหน้าเบ้ มีแต่ปิ๊งกับพิชที่เดินเข้าไปถาม แต่คณินทร์ก็คือคณิทร์ไปหน้าคมยังคงนิ่งเป็นเอกลักษณ์
“เย็บแผลแล้ว เดี๋ยวจะย้ายไปห้องพักผู้ป่วย”
“จริงๆไม่ต้องก็ได้นี่ครับ …”
หมอปิ๊งพูดออกมาตามที่คิด แผลไม่ได้ลึก เลือดถึงจะเยอะก็ไม่ถึงขนาดต้องให้เลือด แค่เย็บแผลแล้วระวังช่วงระยะแรกๆเท่านั้นก็พอ
“พี่เป็นห่วง แค่นั้นก็พอแล้ว ให้อยู่ที่นี่ล่ะ ช่วงแรงแผลเย็บมันน่ากลัว พี่ไม่อยากให้ปุณณ์ตกใจเวลาทำแผล ให้อยู่นี่ดีแล้ว
มีพยาบาลคอยดูแล”
“งั้นเดี๋ยวผมตามไปดูคุณปุณณ์ที่ห้อง ต้องติดต่อหมายเลขห้องที่ไหนครับ?”
พิชถามขึ้นมาหลังจากทำความเข้าใจไปว่า คุณหมอหน้าคมที่ตัวสูงกว่าเขาไม่มากน่าจะห่วงในฐานะที่คุณปุณณ์เป็นคนรู้จักกับหมอปิ๊งผู้ร่วมงาน
“คุณสนิทกับปุณณ์หรือครับ ?”
“ก็นั่นแฟนพี่ปุณณ์เค้า เนอะปิ๊ง”
ปัณณ์พูดแทรกขึ้น แล้วทำหน้าส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจให้ปิ๊ง ไม่หวั่นแม้จะโดนทำตาดุใส่อีกรอบ
“แฟน? … ”
คณินทร์ชะงัก มองพิชตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่งตัวก็วัยรุ่นธรรมดาทั่วไป ไม่ใช่สเปคปุณณ์ด้วยซ้ำ
“ครับ ทำไมครับ?”
พิชเริ่มขึ้นบ้าง ใครมันจะไปชอบให้คนมองตั้งแต่หัวจรดตีน! ถ้าไอ้หมอหน้าหล่อนี่เดินอยู่ในมอนะ มึงโดนคณะกูยกพวกกระทืบแล้วสาส
“เปล่าครับ .. แปลกดี”
คณิณทร์ยิ้มน้อยๆแต่ให้ความรู้สึกเหมือนหยามและขบขันในเวลาเดียวกัน
“นี่คุณหมอ …”
พิชเลิกคิ้วน้ำเสียงหาเรื่องเต็มที่ มันหยามนะมันหยาม !!
“เอ่อ .. เดี๋ยวพี่พาไปดูห้องเองนะพิช ขอบคุณพี่ณินมากครับ ป่ะๆไปกันเถอะ ปัณณ์ครับตามมาเร็ว”
ระหว่างถูกลากไปตามแรงดึงของปิ๊ง ก็ยังหันหน้าไปมองไอ้หมอมารยาททรามนิสัยขัดกับใบหน้า แต่แล้วก็ต้องสะกิดใจ … ไอ้หมอนั่นมันเล่นจ้องมาอย่างกับจะประกาศสงคราม หึ !
ถ้าไม่ติดว่าช่วยคุณปุณณ์ไว้นะ .. มึงได้ชิมไนกี้กูแล้วไอ้หมอเวร !
- ---------------------------------------------------
จากเรื่องหมอปิ๊งกับปลาทู ปัณณ์ไม่เคยมีฉากปะทะกับคณิทร์ตรงๆ ...
แต่ถ้าน้องพิช ... คนนี้เขาไม่ยอมนะคะพี่หมอ 55555555
ใครอยากรู้ประวัติคุณหมอณิน ต้องไปอ่านหมอปิ๊งกับปลาทู นะคะ แล้วจะเข้าใจแบบถึงลูกถึงคน
หัวข้อ: เด็กช่างรักจริง...เคยได้ยินไหมครับคุณ? : ตอนจบ P. 44 (อ่าน 433542 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก