ตอนที่ 13 จูบ ...
“อื้อ … ”
ปุณณ์ขยับตัวไปมา ก่อนจะพลิกตัวแล้วลืมตาขึ้น
“เฮ้ย !”
“คุณ … ตื่นแล้วหรออออออ”
ปุณณ์ลูบอกตัวเองเบาๆ จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงหันมาก็เจอหน้าหมาหงอยพร้อมเสียงยานครางของคุณแฟนสดใหม่ป้ายแดง
“นี่ .. ทำไมทำหน้าแบบนั้นหือ ?”
ยกสองมือบีบแก้มสากบิดไปบิดมา ดูสิ ยังไม่เลิกทำหน้าหมาหงอยอีก
“ก็ใครให้ดื้อจนไปโดนมีดกระซวกล่ะคุณ คราวหลังไม่เอาแล้วนะ ผมก็ตกใจเป็นนะคุณ”
พิชดึงมือปุณณ์สองข้างมากุมไว้ ทำตาดุใส่ ไอ้คนแก่กว่าที่ไม่ค่อยมีใครมาดุก็เลยออกอาการเขินอายเล็กน้อยถึงปานกลางรีบดึงมือออก แต่มีหรือพิชจะยอมปล่อย
“ปล่อยดิ”
“ไม่เอา จับมือผมไว้ก่อนสิครับ ผมยังตกใจอยู่นะ”
“โอเค ฉันขอโทษ ขอโทษนะครับที่รัก คราวหลังจะระวังโอเค๊ ?”
“โอเค แล้วแขนคุณจะหายเป็นรูมั้ย … หรือต่อไปมันจะเน่ามีหนอนขึ้น หรือจะเหวอวะขยายลามไปทั่วแขน”
ฟังแล้วแทบอยากจะฆ่าตัวตาย! กับไอ้แค่มีดปลอกผลไม้จิ้มแขนมันไม่ได้ลามไปโอเวอร์ขนาดนั้นหรอกน่า แต่เห็นใบหน้าจริงจังผสมกังวลแล้วมันก็น่าดูเอ็น เอ้ย …เอ็นดู …
“อืม .. อาจจะต้องตัดแขน … ถ้าแผลไม่หาย”
“หา ! แล้วงานคุณล่ะ ?”
มันยุขึ้น … ปุณณ์ยังแกล้งตีหน้าเศร้าต่อไป
“ก็ … คงต้องเลิกทำ ตกงาน … ต่อไปก็ถูกลืม อยู่ในบ้านเก่าๆโทรมๆคนเดียวไปจนแก่ แล้วก็ต้องไปออกรายการวงเวียนชีวิต ให้คนบริจาคช่วยเหลือ …”
หมับ !
ทั้งร่างถูกรั้งเข้าไปในอ้อมแขนกว้าง กอดแน่น แน่นมากเสียด้วย …
“คุณยังมีผมนะ … ผมจะดูแลคุณเอง ถึงคุณจะแก่เน่าเก่าเก็บหนอนขึ้นหนังย้วยหย่อนยานขาหักแขนด้วน คุณก็จะมีผมอยู่ข้างๆนะครับ …”
เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าพิชเป็นคนที่มีตรรกะในการพูดเปรียบเทียบหรืออธิบายได้แปลกที่สุดในโลก … ปุณณ์เลยไม่รู้ว่าตัวเองจะซึ้งจะโกรธหรือจะขำหรือจะอะไรดี
“ขอบใจนะ … ทำไมแฟนฉันน่ารักจัง”
“ถูกเลย มีแฟนน่ารักหล่อเหลาแสนดีขนาดนี้แล้วห้ามนอกใจไปหาใครอื่นนะคุณ ของดีมีรอบเดียว ถ้าไม่ดูแลผมดีๆปล่อย
ผมไปนี่กว่าจะหาคนเพอร์เฟคแบบผมได้อีกนี่ยากแล้วนะ เลขสามแล้วนะคุณ”
พิชผละออกมาแกล้งทำหน้าจริงจังแล้วยักคิ้วกวนตีนในตอนสุดท้าย
“ไอ้นี่ ! ชมหน่อยทำเป็นเหลิงเดี๋ยวปั๊ด !”
“ปั๊ดอะไรครับคุณปุณณ์ ?”
น่ะ ยัง ยังไม่เลิก คิ้วเข้มๆจะยักไปยักมาแหย่ตีนอีกนานมะ ?
“ปั๊ดจูบเลยหนิ !”
สองแขนยกขึ้นโอบคอพิชให้โน้มลงมาหาแล้วเงยหน้าขึ้นประทับจูบแผ่วเบา รับรู้ว่าพิชเกร็งตัว … ก่อนจะผ่อนคลายเมื่อแขนข้างหนึ่งของพิชโอบรอบเอว และอีกมือเลื่อนมาจับแก้มปรับองศาพร้อมกับปรับความดื่มด่ำ …
จูบที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่หวามไหวในความรู้สึก ความชื้นที่เกิดจากการสัมผัสดูดเม้มของเรียวปากกันและกัน ลิ้นที่พลิกเล่นหยอกเย้า .. จนกระทั้งผละออกจากกันในที่สุด
สองสายตาสบกันอยู่อย่างนั้น ปลายจมูกชนกันสัมผัสได้ถึงลมหายใจ … ก่อนปากจะสัมผัสกันอีกครั้ง …
“เฮ้ยพิช หิวข้าวยัง !”
ปัณณ์เข้ามาในห้องพร้อมถุงข้าวมันไก่ที่พึ่งไปซื้อมา ก็ตอนมาเยี่ยมครั้งแรกพี่ชายยังไม่ตื่นแล้วมันก็เย็นจนแต่ละคนหิวกันหมดจึงปล่อยให้พิชเฝ้าไปคนเดียว ส่วนเขากับปิ๊งก็ไปหาของกินมาเป็นเสบียง
“อ้าวพี่ปุณณ์ตื่นแล้วหรอ ทำไมนั่งกันคนละมุมเลยวะ ?”
ก็ปุณณ์เล่นนอนตะแคงกัดผ้าห่มหันหลังให้พิช ส่วนพิชก็ก้มหน้าหงุดบีบนิ้วไปมา จนปัณณ์แกล้งเตะเท้าพิชเบาๆนั่นล่ะเจ้าตัวถึงเงยหน้ามายิ้มแหยๆ … นี่ขนาดหน้ามันสีแทนยังรู้ว่ามันหน้าแดงอยู่นะ
“ทำไมหน้าแดงวะ ?”
ปัณณ์ถามพิช แต่พอหันไปมองคนบนเตียงซึ่งไม่น่าจะเกี่ยว กลับหน้าแดงก่ำทันทีแล้วกัดผ้าห่มแรงขึ้นไปอีก …
“นี่เป็นไรกันเนี่ย ?”
“อ้าว .. ทุกคน โทษทีที่ผมมาช้าครับแวะเข้าห้องน้ำมา แล้วทำไมปัณณ์ยังไม่จัดการแจกข้าวอีกเนี่ย มาๆ ปิ๊งทำเอง พี่ปุณณ์จะทานข้าวมันไก่หรืออาหารโรงพยาบาลดีครับ? อืม .. กินทั้งสองแบบแล้วกันเนอะ จะได้หลากหลาย พิชมาเอาข้าวกล่อง
อ่ะนี่”
บรรยากาศแปลกๆถูกทำลายลงด้วยรอยยิ้มและความกระตือรือร้นของคุณหมอปิ๊ง พิชพึมพำขอบคุณรับกล่องข้าวมากินเงียบๆ ปัณณ์ก็เลื่อนโต๊ะสำหรับผู้ป่วยให้ปุณณ์นั่งกินข้าว
“เอ้อ น้องปิ๊งแล้วพี่ออกจากโรงบาลได้ยังครับ”
“จริงๆก็ได้แล้วครับ แต่ … เอ่อ พักสักคืนก็ดีนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมทำเรื่องให้ คุณปุณณ์ไม่ติดงานช่วงเช้าใช่มั้ยครับ”
“อ๋อ ไม่หรอก นอนสักคืนก็ดีกำลังขี้เกียจขยับตัวเลย แล้วแขนนี่คงต้องงดใช้งานสักพัก ดีนะช่วงนี้ไม่มีซ้อมเต้น”
“แล้วน้องพิชจะอยู่เฝ้าคุณปุณณ์มั้ยครับ ? พี่จะได้เอาหมอนกับผ้าห่มให้”
พิชเงยหน้าขึ้นมาจากกล่องข้าวด้วยสีหน้าลำบากใจ
“ก็อยากอยู่ครับ แต่ … อาจารย์นัดสอบเจ็ดโมงเช้าเลย … ถ้าไม่สอบก็แย่เหมือนกัน … คุณ .. ไม่โกรธผมนะ ?”
ปุณณ์ถอนหายใจเบาๆ ก็ไม่ได้คิดจะโกรธแต่แรกอยู่แล้ว ดูสิทำหน้าหมาอ้อนอีกละ
“ไม่โกรธ เข้าใจว่ามีสอบ ทำให้ได้ล่ะ เค๊ ?”
“คร้าบบบบบบ”
“งั้นเดี๋ยวรีบกลับบ้านนะ เดี๋ยวถึงคอนโดจะดึก เอารถฉันไปใช้ก่อน แล้วพรุ่งนี้สอบเสร็จมารับด้วยล่ะ”
“โอเคเลย รับทราบคับผม !”
“คิก ..”
พิชกับปุณณ์มองหน้ากันงงๆเมื่อหมอปิ๊งหลุดขำออกมา มันมีอะไรน่าขำกันล่ะเนี่ย?
“อะไรครับน้องปิ๊ง ?”
“ฮะๆ ขอโทษครับ มันเหมือน … อารมณ์ภรรยาสั่งสามีว่าอย่ากลับบ้านดึก อย่าไปเถลไถลที่ไหนอะไรประมาณนั้นเลยครับ”
“เอ่อ … งั้นผมกลับก่อนนะครับ ไปก่อนนะคุณ … เดี๋ยว … ถึงแล้วจะโทรหานะ สวัสดีครับ”
คนเขินจนหน้าแดงรีบชิ่งหนีไปทันที ชีวิตลูกผู้ชายหยาบกระด้างมาหลายสิบปีเมื่อมาตกอยู่ในสภาวะขัดเขินมันยากจะรับมือจริงๆ !
“อ่าวทำไมพิชมันรีบไปจัง”
ปัณณ์พูดขึ้นมางงๆ ทั้งๆที่ข้าวมันไก่ยังเต็มปาก สองคนที่เหลือเลยได้แต่มองหน้ากันละเหี่ยใจ ไอ้นี่มันช่างไม่รู้เรื่องอะไรกับเค้าเล้ย
“ไปเร็ว รีบกินรีบกลับครับปัณณ์ คุณปุณณ์จะได้พักผ่อน”
“อะไรเนี่ยยังกินไม่เสร็จเลย อ่าวพี่ปุณณ์ไม่กินขนมของโรงบาลหรอ งั้นผมขอแล้วกัน”
“ไอ้น้องตะกละ !”
- ---------------------------------------------- -
ให้เวลาน้องพิชหน่อยนะคะ 555555555 น้องยังเขินอายเนื่องจากผ่านโลกมาน้อย
ปล .ขอมาแบบสั้นๆ แล้วเจอกันอีกทีตุลาโน่นเลยนะคะ ลาสอบค่ะ T_T ยิงยาว ม.เกษตรเริ่มสอบอาทิตย์หน้าแย้ววว
หัวข้อ: เด็กช่างรักจริง...เคยได้ยินไหมครับคุณ? : ตอนจบ P. 44 (อ่าน 433519 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก