หัวข้อ: เด็กช่างรักจริง...เคยได้ยินไหมครับคุณ? : ตอนจบ P. 44

[nunnuns]

คู่นี้น่าร๊ากน่ารักเถอะให้ตายสิ

มศวก็เริ่มสอบแล้วเหมือนกันค่าา แต่โปรเจคนี่ยิ่งยาวยังจะเปิดเทอม2เลยทีเดียว เยอะไปไหนน!!

[mystery Y]

แหม จูบกันแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ แต่พีทเขินเว่อร์อ่ะ ฮ่ะๆ

[thaitanoi]

ค่อยทำความรู้จักไปก็ดีนะครับ

[หมูกระต่าย]

อ๊ากกกกกกก



อายแทน

[thyme812]

  :impress2:น่ารักๆ

[hembetaro]

เอาใจช่วยคับ ให้ได้เอทุกตัวนะ
 

[bambooiihallo]

ตอนที่ 14   ลังเล



ปุณณ์นอนไม่หลับ .. เป็นอาการที่เจ้าตัวเองยังตกใจ เพราะปกติไม่ว่าจะที่ไหนเวลาไหนถ้าต้องการจะนอนนั้นไม่เคยมีปัญหาเลย … ยกเว้นที่โรงพยาบาล …




   นาฬิกาดิจิตอลบนกำแพง ก็พึ่งจะบอกเวลาตีสี่ครึ่ง … เขากระสับกระส่ายอยู่ตั้งแต่ตีหนึ่ง … จนเช้า .. มันเหมือนมีความกังวลอะไรบางอย่างอยู่ในใจ




   ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยเข้าโรงพยาบาล ช่วงทำงานหนักๆก็มีบ้างที่ร่างกายไม่ไหวจนต้องแอดมิด … แต่ไม่เคยนอนอยู่ในห้องพักผู้ป่วยโล่งๆคนเดียวเลยสักครั้ง




   ทุกครั้งจะมีพี่ณิน … ไม่มานอนเฝ้า ก็ต้องหอบงานมาทำที่นี่ แต่วันนี้ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีใครสักคน …พิชก็คงจะอยู่ ถ้าไม่มีสอบเช้า เหงา .. โรงพยาบาลที่มีแต่กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ … เขาไม่ชอบสักนิดเดียว




   เอี๊ยด …




   เสียงประตูเปิดเบาๆแต่เพราะห้องมันเงียบอยู่จึงได้ยิน ปุณณ์ตัวเกร็งเมื่อได้ยินเสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นก้าวเข้ามาเรื่อยๆ ไม่กล้าแม้แต่จะลืมตา จินตนาการต่างๆนาๆว่าอาจจะเป็นอะไรสักอย่างที่ไม่พึงประสงค์ทั้งคนและผีก็เถอะ ! ใครมันจะมาเวลานี้ เขาน่าจะเปิดไฟหัวเตียง! ไม่น่าอยากดูดาวชมแสงจันทร์เอาวันที่ตัวเองต้องนอนคนเดียวในโรงบาล!




   ร่างกายรู้สึกว่าขนลุกชันเมื่อได้กลิ่นหอมจางๆ … เขาว่าผีมักจะมาคู่กลิ่นแปลกๆ ประมาณว่าผีไทยก็มาพร้อมกลิ่นหอมน้ำอบ เฮือก …




   “ปุณณ์ครับ …”




   “อย่านะ !”




   เจ้าของชื่อสะดุ้งลืมตาโพลงเพราะเสียงทุ้มต่ำ รีบลุกขึ้นนั่งเขยิบหนี แต่เตียงผู้ป่วยก็ไม่ได้พื้นที่กว้างจึงเกือบหงายหลังตกเตียง เงาตะคุ่มเจ้าของเสียงรีบคว้าดึงกลับเข้ามา




   “ปล่อยนะ ปล่อยยยย”




   “ปุณณ์! นี่พี่เอง”




   โคมไฟโป๊ะบนโต๊ะใกล้ๆถูกเปิดสวิตซ์ขึ้น แสงสีส้มนวลตาสว่างจนเห็นหน้าคนพูดชัดๆ … คณินทร์




   “พี่ณิน ! ปุณณ์ตกใจหมด นะ … นึกว่า …”




   “ผี?”




   ใครให้พูด !




   “ฮะๆๆ จะมีได้ยังไงครับ”




   คุณหมอคณินทร์หัวเราะออกมาเบาๆ เพราะโดนปุณณ์ทำตาเขียวปั๊ดใส่ คราวนี้เลยได้ค้อนวงเบ่อเริ่มแถมเข้ามาด้วย จนต้องรีบกระแอมแก้ขำ




   “ไม่คิดว่าปุณณ์จะตื่นอยู่ … พี่จะเข้ามาแค่แปปเดียว เอานี่มาวางแล้วเดินออกไป”




   คณินทร์ส่งช่อดอกไฮยาซินธ์สีน้ำเงินที่มีดอกไฮเดรนเยียสีชมพูอยู่ตรงกลางเป็นรูปหัวใจให้ปุณณ์ กลิ่นหอมมาจากดอกไฮยาซินธ์นี่เอง …




   “อะ .. อะไรครับ”




   ชะงัก .. ไม่คิดว่าจะได้ดอกไม้จากพี่ณินอีก …




   “ปุณณ์รู้ความหมายของดอกไม้มั้ยครับ ?”




   คณินทร์ไม่ตอบแต่กลับตั้งคำถามซะเอง




   “มะ .. ไม่ครับ”




   ใช่ .. ปุณณ์ไม่เคยรู้เลยว่าดอกไม้แต่ละดอกมีความหมายอะไร รู้แต่ว่าตัวเองจะต้องได้รับดอกไม้อยู่เป็นประจำทั้งจากแฟนคลับ หรือจาก คณินทร์




   “ตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่ชอบให้ช่อดอกกุหลาบ .. ลิลลี่ หรือว่าทิวลิป เพราะดอกไม้สามชนิดนี้มีความหมายเหมือนกันคือ รัก รัก
มาก รักด้วยความเทิดทูลและรักหมดหัวใจ… ”




   “พี่ณิน …”




   ปุณณ์กระซิบแผ่วเบา … คุณหมอจอมยโส … ทำไมเขาจะไม่รู้ แต่ที่คนอื่นไม่รู้ … คือคณิทร์เป็นผู้ชายแสนอบอุ่นสำหรับเขามาตลอด … อย่างน้อยตลอดเจ็ดปีกว่าที่คบกันมาที่เขานึกว่าอีกฝ่ายแค่เลือกดอกไม้แพงๆและดูดีให้เขา ใครจะคิดว่าไม่ใช่เพราะราคา แต่เพราะความหมายของมัน




   “คราวนี้พี่ขอมอบดอกไฮยาซินธ์ … แทนคำพูด … ถึงแม้เราจะเลิกกันไปแล้วแต่พี่ก็ยังรักปุณณ์เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน และดอกไฮเดรนเยีย … พี่ขอโทษที่ทำให้ปุณณ์เสียใจ ถ้าเรายังเป็นเหมือนเดิมพี่ก็อยากจะบอกกับปุณณ์ว่า … วันนี้เรารักกันมาแปดปีแล้วนะครับปุณณ์”




   หยาดน้ำตาร่วงหล่นจากดวงตาคมสวย … สองมือสั่นเทายกขึ้นปิดหน้าตัวเอง ปากเม้มแน่นกลั้นเสียงสะอื้นให้คงไว้แค่ในลำคอ




   “อย่าร้องไห้ …”




   เสียงทุ้มต่ำกระซิบปลอบข้างใบหู ทั้งร่างถูกรวบเข้าไปกอดในอ้อมแขนกว้าง …




   “พี่ขอโทษ .. ขอโทษนะครับ”




   คณินทร์กระซิบอีกครั้ง … ก่อนจะวางช่อดอกไม้ไว้บนเตียง ดึงมือที่ปิดหน้าของปุณณ์ออก .. จูบซับแผ่วเบาที่แพขนตาเปียกชื้น




   ปุณณ์ลืมตาขึ้นมาสบตาคมที่อยู่ห่างไม่กี่คืบ … และแล้วก็หลับตาพริ้มลงอีกครั้ง … เมื่อคณิทร์เข้ามาใกล้ .. ใกล้จนกระทั่งเรียวปากแตะกัน …




   สมองเหมือนหยุดทำงาน ภายในหัวว่างเปล่าไม่มีความคิดอะไรทั้งสิ้น จนกระทั่งคณินทร์ผละออก ปุณณ์ก็ยังรู้สึกราวกับลอยคว้างอยู่กลางอากาศ




   “พี่อยากให้ปุณณ์เก็บเรื่องของเราไปคิด … พี่ผิดที่มีคนอื่นจริง … มันร้ายแรงสำหรับความรักเกือบแปดปีของเรา แต่พี่ก็อยากขอให้ปุณณ์ให้อภัยพี่ และถ้าพี่ได้รับโอกาสนั้นพี่สัญญาว่าปุณณ์จะไม่มีทางเสียใจอีก…”




   “คือ .. ปุณณ์ …”




   “พี่เข้าใจว่าปุณณ์สับสน พี่ไม่ได้เร่งให้ปุณณ์รีบตอบพี่ แค่เก็บเรื่องนี้ไปคิดบ้าง แค่นั้นได้มั้ยครับปุณณ์ …”




   หางเสียงกระซิบเว้าวอนใกล้ๆ สองแขนแกร่งโอบรอบเอวหลวมๆ แววตาคมสีดำเข้มเหมือนมีพลังบางอย่างให้ปุณณ์ไม่สามารถหลบตา …




   ผู้ชายคนนี้ … คนที่เขารักมาเกือบแปดปี




   ผู้ชายคนนี้ … ผ่านเรื่องราวมากมายมาด้วยกัน …




   ผู้ชายคนนี้ … ทำผิดต่อเขา …




   ผู้ชายคนนี้กำลังขอโอกาส … โอกาสจากเขา




   “พี่ณิน … ปุณณ์ … ปุณณ์มีแฟนแล้ว …”




   พูดเอง แต่ก็รู้สึกเสียใจที่เห็นแววตาตัดพ้อจากคณินทร์




   “พี่รู้ .. ปุณณ์ไม่ต้องกังวล พี่จะไม่ขอให้ปุณณ์เลิกกับแฟนปุณณ์ อย่าเครียดนะครับ”




   “พี่ณินปุณณ์ … ปุณณ์ขอโทษ ปุณณ์ไม่รู้ว่า .. ปุณณ์ ..”




   แววตาสับสนของคนในอ้อมแขนทำให้คณินทร์รู้ว่า ปุณณ์ไม่ได้เทใจให้กับคนใหม่ ยังคงลังเลเรื่องของเขา … รักเกือบแปดปี .. ไม่ได้ลืมได้ภายในเวลาไม่กี่เดือน




   “ชู่ว … อย่ากังวล… พี่ไม่อยากให้ปุณณ์คิดมาก ไม่ว่าปุณณ์จะเลือกทางไหนพี่เคารพการตัดสินใจของปุณณ์ พี่อาจจะเคยเป็นคนเจ้าอารมณ์และทำร้ายจิตใจปุณณ์ แต่ตอนนี้พี่สำนึกผิดแล้ว พี่รอได้ครับ”




   คณินทร์กอดปุณณ์แน่นอีกครั้งแล้วผละออก เลื่อนเก้าอี้สำหรับผู้มาเยี่ยมมานั่งข้างเตียง กุมมือปุณณ์ไว้หลวมๆแทน




   “ขอบคุณครับพี่ณิน …”




   “งั้นเรามาคุยกันเรื่องอื่นดีมั้ย ปุณณ์คงนอนไม่หลับแล้ว งั้นเดี๋ยวพี่นั่งคุยเป็นเพื่อนจนกว่าจะเช้าแล้วกัน”




   “อื้อ …”







   คณินทร์เลี่ยงที่จะไม่พูดคุยถึงคนที่เคยได้ยินว่าเป็นแฟนปุณณ์ … เป็นแฟน … แต่ไม่รู้หรือไงว่าปุณณ์ไม่ชอบนอนโรงพยาบาลคนเดียว ไม่ได้เรื่อง … ไม่ได้เรื่องตั้งแต่ปล่อยให้ปิ๊งเป็นคนโทรมาเรียกรถพยาบาล ทั้งๆที่อยู่ด้วยกัน ถ้าไม่ใช่แค่มีดปลอกผลไม้ล่ะ ? ถ้าเป็นคนร้าย … สะเพร่าที่สุด แล้วเขาจะวางใจปล่อยปุณณ์ไปกับคนแบบนั้นได้ยังไง !










































































   พิชรีบเดินเข้ามาในโรงพยาบาลตั้งแต่ตีห้า ถึงเมื่อคืนจะได้คุยโทรศัพท์กันแล้วแต่เขาก็ไม่อยากปล่อยให้คุณปุณณ์อยู่โรงพยาบาลคนเดียวเลย งั้นก็แวบมาหาก่อนค่อยไปสอบซะก็หมดเรื่อง




   ปากบางผิวเป็นจังหวะเพลงสากลที่เคยฮิตเมื่อหลายปีก่อน เท้ากระดิกตามจังหวะเพลง เงยหน้ามองเลขชั้นของลิฟต์ที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งใกล้ชั้นที่ปุณณ์พัก … ก็ยิ่งเบิกบานใจ




   เป็นเอามาก ! นี่หรือเปล่าที่เขาเรียกว่าตกหลุมรักใครสักคน ? บทจะมาก็มาไม่ทันตั้งตัว รู้อีกที … คุณปุณณ์นี่โคตรน่ารัก





   พิชยังคงผิวปากฮัมเพลงไปเรื่อยๆ แต่ก็หยุดชะงักลงเมื่อมีผู้ชายตัวเล็กคนหนึ่งยืนมองประตูห้องพักของปุณณ์อยู่ มายืนจ้องนิ่งๆก็ว่าแปลก … แต่ดวงตาเรียวรีอย่างคนเชื้อสายจีนกลับมีน้ำตาไหลลงมา ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น ไม่มีแม้แต่การกำมือแน่นเพื่อสะกดกั้น
อารมณ์ มันเหมือนคนชินชา …




   “เอ่อ .. คุณครับ”




   “ครับ ? .. อ้ะ ขอโทษครับ”




   ร่างเล็กรู้สึกตัวรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อซับน้ำตา ใบหน้าขาวระสีเรื่อด้วยความอาย พึ่งจะตีห้า ไม่คิดว่าจะมีใครมาเห็นเขาในสภาพแย่ๆแบบนี้




   “เอ๊ะ คุณหน้าคุ้นๆ .. อ๋อ ที่เรารถชนกันคราวก่อนนี่ครับ คุณ ..”




   “ผมกิตติกรครับ ส่วนคุณ .. พิชฌพัฒน์ใช่มั้ยครับ”




   พิชเลิกคิ้วเล็กน้อยด้วยความอึ้ง เรื่องก็ผ่านมาเป็นเดือนแต่อีกฝ่ายจำชื่อเขาได้ ?




   “ผมเป็นเลขาน่ะครับ การจำชื่อคนเลยกลายเป็นนิสัยส่วนตัวไปแล้ว”




   กิตติกรยิ้มบาง แม้ดวงตายังแดงช้ำ




   “อ่อครับๆ งั้นเดี๋ยวผมขอตัวไปเยี่ยมแฟนก่อนนะครับ”




   “แฟนคุณพิชป่วยหรือครับ ?”




   “อ่า .. ครับห้องนี้ล่ะครับ”




   พิชชี้ไปที่ห้องพักปุณณ์ ก็ห้องที่กิตติกรมายืนร้องไห้นั่นล่ะ แต่คราวนี้คนฟังหน้าซีดเผือด มองประตูสลับกับหน้าพิชไปมา




   “อย่าพึ่งเข้าไปเลยครับ”




   กิตติกรรั้งแขนพิชไว้




   “หืม ?”




   “พยาบาลกำลังดูแลอยู่ครับ เอ่อ .. พวกเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะครับ อีกสักพักค่อยมาดีกว่า”




   “เอ๋ .. อ๋อ … ครับ”




   พิชเริ่มเขินบ้างเมื่อนึกถึงร่างกายเปล่าเปลือยของปุณณ์ ไม่สมควรจริงๆนั่นล่ะที่จะเข้าไปตอนนี้ เดี๋ยวไปทำเลือดกำเดากระฉูดกลางห้อง




   “งั้น … ถ้าไม่รังเกียจไปดื่มกาแฟที่ชั้นหนึ่งกันมั้ยครับ ที่นี่มีบริการกาแฟ 24 ชั่วโมง รสชาติใช้ได้ทีเดียว”




   “อ๋อ ยินดีครับ ยังไงก็เยี่ยมตอนนี้ไม่ได้อยู่ดี ทางเดินตรงนี้ก็เงียบสนิทถ้าผมต้องนั่งคนเดียวนี่ก็แอบกลัวเล็กน้อยเหมือนกัน ฮะๆ”




   “งั้นเชิญครับ”




   กิตติกรผายมือให้พิชเดินนำไปก่อน เมื่อพิชไม่มีทีท่าจะรู้สึกผิดปกติอะไรจึงลอบถอนหายใจออกมา .. ก่อนจะจ้องมองบานประตูสีขาวอีกครั้ง .. ด้วยสายตาเจ็บช้ำ… ก่อนจะซ่อนไว้อย่างดิบดีด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มประดับเล็กน้อยเหมือนตลอดหลายปีที่ผ่านมา





- -------------------------------------------------------




พี่ปุณณ์ ! ทำไมหวั่นไหวแบบนี้ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

กิตติกร !!! เป็นใคร !!!!!!!!!!




ปล. แรกเริ่มเดิมทีว่าจะมาอัพตุลา แต่หลังจากเด็กขายนมเริ่มส่ง แบมก็อารมณ์ดีจนไม่อ่านหนังสือสอบมาปั่นนิยายอัพแทน 555555555555 อย่าทำตามนะคะ  T_T

[❁INDY_FAMILY❁]

อะไรยังไง ไปแล้วก็ไปลับสิย่ะจะกลับมาทำไมเนี่ย   

[Snowermyhae]

กำลังลอยบนฟ้าด้วยความฟิน ต้องดิ่งลงเหววว 

คุณปุณณ์อย่าลังเลนะ 

[anntonies]

เฮ้ยยย ถ้าพิชรู้พิชเจ็บมากเลยนะ เพราะพิชไม่ได้ผิดอะไรแม้แต่นิดเดียว 

คนฟินนี่ฟินแบบไม่หยุด พอชะงักนี่สะดุดหัวคว่ำ

[เกเร]

อ้าวซวยหมาแล้วพิชเอ้ย

ปุณ ตัดใจจากหมอณิณให้ได้นะ อีหมอก็นะ ตัวเองต้องมีซัมติงกับเลขาคนนั้นแน่ๆ ไม่งั้นไม่มายืนทำมิวสิกหน้าห้องปุณหรอก
แล้วพิชนิก็ขี้อายเกินนนน

เพลีย

[toshika]

ถ้าพิชเข้าไปเห็นจะเกิดอะไรขึ้น

อิพี่นินกลับมาทำไมอีกฟร่ะ ทิ้งเขาไปแล้วแท้ๆ

กลับมาทำมายยยยย  หวงของเก่า หรือยังไงฟร่ะ

รอติดตามนะคะ

[fay 13]

 

[♠DekDoy♠]

อีพี่ณิณมีคู่กะเค้าด้วยเรอะ ไม่จริงนาาาาา คนแบบนี้จงสำนึกผิดอยู่คนเดียวไปซะ หมั่นไส้

[หมูกระต่าย]

เรื่องนี้ต้องเคลียร์กันยาว

[lizzii]

แอบเป็นแม่ยกหมอคณินเบาๆ 555555
เราว่าความรู้สึกที่ออกมาตอนนี้คือ
เหมือนเป็นห่วงมากกว่า (เข้าข้างหมอคณินสุดฤทธิ์555)

/แอบย่องออกจากกระทู้

[mooping-7]

ปุณณ์ เข้มแข็งเข้าไว้นะ อย่าใจอ่อนเค้าสงสารพิช. (ตอนนี้แอบสั้น อิอิ)

[Pumpkin]

นี่! คุณปุณณ์! ถ้าทำตัวน่าสงสัย ทำตัวให้คนอ่านรูสึกเคลือบแคลงใจล่ะก็...หึ หึ หึ เราริบน้องพิชคืนแน่!!
 

[Aomampapeln]

พี่ปุณอย่าทิ้งพิชไปหาคนแบบนั้นน๊าาาาาานายกรใช่ไหมที่จะมาคู่กับหมอนิณขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะจะได้เลิกยุ่งกับปุณซะที

[Crown]

พิชน่ะพิช อยากให้เจอฉากในห้อง ง่ะ
อยากรู้ถ้าพิชเจอแล้วจะทำไง

[DoubleBass]

มึงดีตายล่ะคณิณทร์ 

ปล.อ่านจบแล้วหงุดหงิดสุดๆ!!!!!!!

***ขออภัยที่หยาบคาย อินจัด ตัวละครคณิณทร์เป็นการรวมตัวของสันดานที่เกลียดจริงๆ

[evilbluesky]

อ้ากๆ ตอนนี้รุสึกผิดหวังกับปุณณ์มากเลย

ไม่โทษไอ้คณิณเลยน่ะ เพราะปุณณ์ถึงแม้จะตัดใจไม่ได้

ก็ไม่น่าจะมาเป็นแฟนพิช อ่า อย่างน้อยน่าจะมั่นคงให้มากกว่านี้หน่อยน่ะ

สงสารพี่พิชเค้าจัง สู้ๆจร้า

[ROCKLOBSTER]

ไอ้หมอนี่เลวจริงๆ ทำคนเขาเจ็บช้ำไปทั่ว
ปุณณ์ก็นะ เจ็บแล้วไม่จำ เดือนก่อนเพิ่งเห็นไอ้หมออยู่กับคนอื่นแท้ๆ ยังหวั่นไหว เฮ้อ....
กิตติกร มึงจะทนทำไมตั้งหลายปี ก็เห็นอยู่ว่ามันเหี้ย ยังจะ เฮ้อ...วุ๊ย   ขัดใจ
ทีนี้ไอ้หมอ มันคงได้ใจพิลึก คนเก่าก็รักคนใหม่ก็หลง 

[black-egoistic]

ยังไงก็รักมาตั้งแปดปีนี่เนอะ
กับพิชนี่อาจจะแค่ชอบหรือรู้สึกสนใจรึเปล่า
ยังไม่ถึงขนาดรัก เฮ้อ
ถึงหลังจากพี่นินกลับตัวกลับใจแล้วเราจะให้อภัยและไม่รู้สึกเกลียดไรแกแล้วก็เถอะ
แต่ถ้าเราเป็นปุณณ์เราจะไม่ให้โอกาสพี่นินนะ

[Ra poo]

คณิณก็น่ารักอ่ะ ถ่านไฟเก่ากำลังคุเลย

[[R@men]]

กิตติกร แกคือคู่ของอิปลาณิณ ชะมะ มาลากตัวไปไวๆเลย    พี่ปุณกับน้องพิชชี่ชร๊านเค้าจะหวานกัน 

[mur@s@ki]

อิพี่ณินมันสำนึกผิดยังไงของมันถึงได้มีกิตติกรตัวจ้อยมายืนน้ำตาตกอีกแบบนี้
รึแยกเป็นเคสๆไป เคสปิ๊งคือเคลียร์แต่เคสอื่นไม่เกี่ยว งี้รึเปล่าคะอิพี่หมอคนอบอุ่นเหลือเกิน

 

[seaz]

เหมือนว่ากำลังจะดราม่าอ่ะ T^T

[mystery Y]

มันก็ต้องมีบ้างที่ลังเลเนอะ ก็รักกันมาเกือบแปดปีแน่ะ ว่าแต่กิตติกรเป็นใครอ่ะ?

[warin]