ตอนที่ 16 .... ฟีทเจอร์ริ่ง .
ปุณณ์นั่งจมอยู่กับความคิดตัวเองบนอัฒจรรย์ริมสนาม ให้ลมเย็นๆพัดผ่านไปเรื่อยๆ สายตาจับจ้องไปที่ผู้ชายในสนามที่หน้าตาเห็นได้ทั่วไป … ตัวสูง ผิวสีแทน เหงื่อชุ่มโชกไปทั้งตัว…
เขาตามพิชมาเตะบอลด้วย ตอนแรกก็ว่าจะเตะด้วย แต่พิชไม่ยอม .. ก็สงสัยว่าทำไม แต่เห็นจากสภาพแล้ว ดีแล้วล่ะที่ไม่ไปลง ! บอลคณะนี้ … เหมือนกับลงไปรบ .. เตะอัดกันมันส์ทีเดียว คนละเรื่องกับฟุตบอลดารากระชับมิตรที่เคยลงไปเตะ
“เฮ้ยมึงอ่ะ !!!! ไอ้สัสส่งดีๆดิวะ”
เด็กผู้ชายตัวเล็กบทเดดร็อคตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง มันตะโกนหลายครั้งมากทีเดียว ทุกคนก็ดูจะชิน มีตะโกนโต้ตอบบ้าง
“แจ๊สกูรำคาญ มึงเลิกตะโกนได้แล้วโว้ย มึงอยากเป็นญาติกับโทรโข่งหรอวะ !”
พิชตะโกนกับเรียกเสียงฮาทั้งสนาม ไอ้เด็กที่ชื่อแจ๊สก็ทำหน้าเบ้บ่นพึมพำ … จากนั้นไม่ถึงห้านาทีมันก็ตะโกนอีกครั้ง
ปุณณ์ยกมือโบกช้าๆเมื่อพิชหันมาโบกมือให้พร้อมรอยยิ้ม แล้วหันไปสนใจลูกหนังกลมๆในสนามต่อ นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้มาดูบอลแบบนี้ ไม่ได้นั่งสบายๆ โดยไม่ต้องระวังว่าใครจะจำได้
“อ่ะ น้ำครับ”
ขวดน้ำเปล่าถูกส่งมาบังสายตา ปุณณ์หันไปมองก็เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจที่เห็น .. อ๋อง คนที่หายไปจากชีวิตพิชนับตั้งแต่วันนั้น
“รับไปสิครับ ยังไม่ได้แกะ สะอาดปลอดภัย”
“อ้อ .. ขอบคุณมากครับ”
อ๋องทรุดตัวลงนั่งข้างๆ บิดขวดน้ำอีกขวดในมือตัวเองขึ้นดื่ม ปุณณ์มองงงๆแต่ก็เปิดขวดน้ำขึ้นมาดื่มเช่นกัน
“จริงๆ … ผมไม่ได้ชอบพี่พิช”
“หืม ?”
“ผมแพ้พนันเพื่อนครับ .. พอเฉลยปรากฏว่าพี่พิชเป็นสายรหัสผม ผมแทบจะร้องไห้”
อ๋องขยี้หัวตัวเองจนฟูฟ่อง ด้วยความเซ็งเหลือแหล่ ใครมันจะคิดว่าจะเจอแจคพอต ทั้งคณะวิศวะมีมากมายหลายเอก ใครจะคิดว่าซวยได้พี่พิช !
“หืม แล้วนึกยังไงมาบอก ?”
“ผมรู้สึกไม่ดี ถ้าคุณจะจำภาพผมแบบที่จ้องจะแย่งแฟนคุณน่ะ …”
คนรู้สึกผิดหันหน้ามามองปุณณ์ทั้งที่ตาแดงๆ แล้วปุณณ์จะทำยังไงได้นอกจากจะลูบหลังปลอบใจแล้วบอกว่าไม่เป็นไร
“ผม แค่ .. แพ้พนันเพื่อนจริงๆนะ .. เค้าให้ผม .. จีบพี่พิชให้ติด แต่ผมก็แพ้ ฮึก .. ผมขอโทษ ..”
“เฮ้ยไม่เอาอย่าร้องไห้ครับ ผมไม่ได้โกรธ ก็นอกจากวันนั้นเราก็ไม่ได้มาจีบพิชแล้วนี่ครับ เรื่องมันผ่านมาแล้ว ผมไม่ได้ติดใจอะไร
อย่าร้องไห้นะ”
ผ้าเช็ดหน้าสีพื้นในกระเป๋ากางเกงส่งให้อีกฝ่ายซับน้ำตา เฮ้อ .. เด็กขี้แย
“เฮ้ยคุณยุ่งอะไรแฟนผมวะ !”
ผู้ชายอีกคนชี้หน้าปุณณ์จากข้างล่างอัฒจรรย์ แฟน ? ชี้มาทางนี้ แฟนเขาไม่ใช่แน่ๆ อ้อ .. แฟนน้องอ๋อง น้องอ๋องมีแฟนแล้ว ? หน้าตาก็คล้ายๆกัน
“เปล่าครับ”
“กวิ้น ! อย่าพาลได้มั้ย นี่แฟนพี่พิช ! อ๋องมาขอโทษพี่เขาเฉยๆ”
อ๋องปาขวดน้ำใส่อีกฝ่าย
“อ้าว ใครจะรู้วะ ก็มึงอ่ะอยู่ดีๆก็เดินหายไป งอนอะไรกูนักหนาวะ แล้วจะกลับบ้านยังจะได้ไปส่ง เออพี่ขอโทษทีผมหวงแฟนมากไปหน่อย”
เด็กชื่อกวิ้นยกมือไหว้ปลกๆ ปุณณ์ก็ได้แต่ส่งยิ้มให้ นี่ล่ะรักวัยรุ่น ใจร้อน งอนแล้วก็ง้อ แล้วก็ดีกัน แล้วก็งอน แล้วก็ง้อ … เขาเคยผ่านมาก่อน .. ผ่านมาพร้อมพี่ณิน
“เออกลับแล้ว! งั้นผมไปก่อนนะครับคุณปุณณ์ เราดีกันแล้วนะ ?”
“ครับผม กลับบ้านดีๆล่ะ”
“อ้อ .. ผมจะบอกว่า .. ช่วงนี้พี่พิชดังมากเลยนะครับ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน อาจจะตั้งแต่เตะบอลกระชับมิตรของคณะคราวก่อน …
สาวๆตามเป็นพรวน ผู้ชายก็มี … ต้องรักพี่พิชให้มากๆนะครับ ไม่งั้นคนรอเสียบเพียบ!”
อะไรนะ !
“นี่คุณงอนอะไรผมปะครับ ?”
หลังจากปุณณ์ทำสายตาฟาดฟันมาให้หลายทีก็เหมือนจะรู้สึกได้ว่ามันต้องมีอะไรแปลกๆ
“เปล๊า ใครจะไปงอนอะไรนายไม่ทราบ”
“บอกผมมาตรงๆเถอะคุณ ผมเดาไม่ออกหรอกนะครับว่าคุณงอนอะไร”
พิชขยี้หัวตัวเองด้วยผ้าแห้งแล้วทรุดตัวลงนั่งข้างปุณณ์บนโซฟา เดายากชะมัดว่างอนอะไร จากมหาลัยมาถึงบ้านนี่ก็ยังคิดไม่ออก
“หึ .. ช่างมันเถอะ”
“ช่างได้ไงล่ะโธ่ บอกมาเร็ว เป็นอะไร งอนมากไม่หล่อนะคุณ”
“เออไม่หล่อ มีไรมั้ย !”
พิชเลิกคิ้วงงเมื่อโดนสะบัดหน้าใส่
“นี่คุณผมทำอะไรผิดครับเนี่ย ? ผมงงไปหมดแล้วนะ อยู่ดีๆก็มางอนผมเนี่ย”
“บอกว่าไม่ได้งอนไง !”
ว่าแล้วก็โยนหมอนอิงใส่หน้าพิช คนโดนปาก็อึ้งไปชั่วครู่
“นี่คุณ ! เขาห้ามสร้างความรุนแรงในบ้านไม่เคยได้ยินหรอครับ ! มันเป็นแบบอย่างที่ไม่ดีให้กับเด็กในบ้านนะคุณ”
“จะบ้าเรอะ มีเด็กที่ไหน มีแค่ฉันกับนายเนี่ย ! เอาไปอีกใบเลยไป !!!”
“โอ้ย .. ก็เผื่อเรามีลูกไงคุณ มองการณ์ไกลดิ ต้องฝึกไว้ก่อน !”
“ใครจะท้องไม่ทราบหา !”
“อ่าว ก็คุณไง … นี่คุณไม่ได้มีมดลูกหรอ อารมณ์แปรปรวนขนาดนี้เมนส์มาปะครับ ?”
พิชยักคิ้วกวนอารมณ์ คนโมโหเป็นทุนเดิมเลยยิ่งโมโหกว่าเดิมคูณแปด
“หึหึ ฉันมีเมนส์หรอ ได้ .. ไอ้บ้าเอ้ย !”
ปุณณ์กระโจนเข้าหาดันพิชนอนราบกับโซฟา ขึ้นนังคร่อมเอวพิชหยิบหมอนฟาดไปฟาดมาหลายที คนโดนทับก็พยายามปัดป่ายมือป้องกัน
พลั่ก พลั่ก พลั่ก !
“โอ้ย คุณจะฆ่าผมหรอ เจ็บนะ โอ้ยยยยย ผมอุตส่าห์เป็นห่วงนะจะได้ไปซื้อผ้าอนามัยให้ทันไง แบบนี้นี่วันแดงเดือดของคุณปะ
เนี่ย”
“เอออ ทั้งแดงทั้งเดือด ! หนอยยย … มาแดงด้วยกันเลยมา เอาให้เลือดกบปากเลย หึหึ”
“อ๊ากกก พอเลยคุณ ยอมแพ้ครับ ผมยอม .. แฮ่ก แฮ่ก”
พิชนอนหอบด้วยความเหนื่อยอยู่ใต้ร่างปุณณ์ที่ยอมเลิกฟาดหมอนในที่สุด
“เหอะ แค่นี้ก็เหนื่อยละยังทำปากดีอีกหา !”
“หายโกรธผมยังล่ะครับ …”
ปุณณ์ชะงักเมื่อคนหน้าไม่ให้ดันทำหน้าอ้อนนิดๆ … เขิน … เขินมัน .. มาอ้อนทำไม ! .. ชีวิตเขาแทบไม่มีใครมาอ้อนเลยด้วยซ้ำ .. ไม่ชิน ไม่ชินมากๆ
“อะ .. อะไรเล่า … ไม่ได้โกรธไง”
“แล้วคุณงอนอะไรผมล่ะ .. ผมขอโทษนะ .. ดีกัน”
พิชชูนิ้วก้อยกระดิกไปกระดิกมา
“เห็นฉันเป็นเด็กหรือไง ?”
“ไม่หรอก …. ผมเห็นคุณเป็นแฟน”
“ไอ้บ้า …”
“แหน่ะ เขินหรอที่รัก”
สองแขนยกโอบเอวคนที่นั่งคร่อมอยู่หลวมๆ มองใบหน้าที่ขึ้นสีเรื่อแล้วมีความสุข
“ใครเขิน ไม่มี !”
“งั้นผมเขินเองก็ได้ เขินจุงเบย มีแฟนชื่อปุณณ์”
“ทำมาปากหวาน ..”
บิดแก้มพิชแก้เขิน แต่กลับยิ่งเขินเมื่อพิชส่งสายตาวิบวับมา
“ชิมยังถึงรู้ ?”
“เคยแล้วไง”
“นานแล้วนา .. ชิมใหม่มะเผื่อรสชาติเปลี่ยนนะคุณ”
ไอ้เด็กนี่ !
“อยากให้จูบก็บอกดีๆ ทำมาเล่นลิ้น”
ไล้มือสัมผัสริมฝีปากพิชเล่น …
“จูบผมสิครับ …”
ปุณณ์ยิ้มแต่ก็ยอมโน้มตัวลงไปจูบปากพิชเบาๆแล้วผละออก กลั้นหัวเราะเมื่อคนถูกจูบดันขมวดคิ้วใส่ หึหึ
“โห่คุณ นี่มันจูบตรงไหนเนี่ย …”
“ทำไม มีปัญหา … อื้อ …”
สิ้นเสียง .. เมื่อถูกถึงแรงดึงให้ก้มตัวลงมาประกบจูบอีกครั้ง ร่างกายแข็งขืนอยู่ชั่วครู่ ตาที่เบิกกว้างก็พริ้มลงปล่อยให้ตัวเองจมลง
ในรสจูบดื่มด่ำ …
กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็กลิ้งตกลงไปจากโซฟาด้วยกันทั้งครู่มานอนทับกันอยู่บนผืนหญ้าปลอม ทั้งสอบสบตากันงงๆก่อนจะหัวเราะออกมาแต่ก็ไม่ปล่อยให้จังหวะเว้นช่วงนาน … พิชที่กลายเป็นอยู่บนตัวปุณณ์ก็ก้มหน้าลงไปให้ให้เรียวปากแตะกันอีกครั้ง …
แรงดึงดูดระหว่างกัน … ทำให้ตัดความนึกคิดออกไปทั้งหมด ปุณณ์รู้แค่ตัวเองอยากสัมผัสอีกฝ่ายจนต้องสอดมือเข้าไปใต้เสื้อยืด
ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังกว้าง … เหมือนกับที่พิชเริ่มแกะกระดุมเสื้อปุณณ์ จนผิวเนื้อเปล่าเปลือยสัมผัสกัน
ปุณณ์หลับตาพริ้มแอ่นตัวครางเบาๆเมื่อพิชเริ่มไล้ลิ้นร้อนไปที่แผ่นอก … ตวัดเล่นที่ยอดอก … แล้วใช้ฟันคมขบเม้มลงมา …
ความเสียวซ่านทำให้เผลอจิกเล็บที่เริ่มยาวลงบนลาดไหล่สีแทนจนพิชสะดุ้ง เลื่อนตัวขึ้นมาสัมผัสซุกไซร้ที่ซอกคอขาวเนียนแทน
มือซนเริ่มเลื่อนลงไปแกะกระดุมกางเกงยีนส์สีเข้มและรูดซิบลง … แต่เพราะยังมัวเมาในความรู้สึกที่ถูกสัมผัส กว่าปุณณ์จะรู้ตัวก็เมื่อมีมือสอดเข้าไปในชั้นใน
“อะ .. อย่า …อื้อ …”
“ที่รัก … อีกนิดนะครับ …”
เสียงพึมพำแหบพร่าแฝงความเว้าวอน … แต่ไม่รอคำตอบรับ ก็ใช้แรงที่มีดึงรั้งกางเกงยีนส์ขาเดฟที่ว่าถอดยาก หลุดร่นลงมากองที่หัวเข่าในครั้งเดียว
“อย่ามอง …”
ปุณณ์รีบยกมือปิดหน้าที่เห่อร้อนจนรู้ตัวว่าคงแดงก่ำแน่ๆ ใครมันจะไม่อาย ก็เล่นกวาดสายตาตั้งแต่หัวจรดเท้า แถมหน้าตาบ่งบอกมากว่ากำลังมีอารมณ์ !
“หึหึ … ขาวแบบนี้เก็บไว้ให้ผมมองคนเดียวนะคุณ .. อย่าอายน่า … ขอผมดูหน้าที่รักชัดๆสิครับ”
พิชโน้มตัวลงไปจูบหลังมือคนเขินย้ำๆ แล้วค่อยๆดึงมือลง … อดไม่ได้ที่จะหอมแก้มแดงก่ำนั่นสักหลายที … บทจะเขินนี่นางเอกหนังยังอายเลยนะคุณปุณณ์
“ไอ้บ้า … อื้อ ..”
เรียวปากประกบกันอีกครั้ง พร้อมลิ้นร้อนที่พลิกไล่ต้อนกันไปมา มือพิชก็ไม่ได้หยุดทำงาน แต่สอดเข้าไปในชั้นในลูบไล้แกนกายที่เริ่มแข็งของปุณณ์
สองแขนตวัดรัดลำคอแกร่งพร้อมแอ่นตัวเข้าหาเพราะความเสียวซ่านกลางตัว ก้มหน้าลงกับลาดไหล่สีแทนเมื่อมืออุ่นเริ่มขยับขึ้นลง
“อะ .. อา … พะ .. พิช”
“ครับ …”
“อื้อ …”
ชั้นในถูกร่นลงไปกองที่เขาเหมือนกางเกง .. นิ้วมือยาวเรียวเริ่มแตะไล้ช่องทางด้านหลังแผ่วเบา … ไม่ใช่ว่าไม่เคย แต่ระยะเวลาที่ห่างมานานร่างกายก็กลับคืนสภาพเดิม .. คับแน่น …
“อา …”
นิ้วที่สองสอดเข้าไปมืออีกข้างก็ยังไม่หยุดขยับเพิ่มแรงอารมณ์ … จนเข้าไปครบสามนิ้ว …
“มัน .. ก็ไม่พออยู่ดี .. แต่ก็ดีกว่าไม่เตรียมล่ะนะ … ผมเข้าไปนะครับคุณปุณณ์”
“ดะ .. เดี๋ยว …”
“เถอะน่า …”
พิชดันตัวปุณณ์นอนราบกับผืนหญ้าปลอมอีกครั้ง รั้งทั้งกางเกงและชั้นในลงมากองที่ขาจนสำเร็จ อะไรมันจะรัดขนาดนี้
“พ .. พิช … มะ … ไม่นะ”
ปุณณ์ตาเบิกกว้างเมื่อพิชดึงกางเกงขาสั้นตัวเองลงโชว์ .. เอ่อ .. ส่วนที่จะต้อง ‘เข้ามา’ ทำไมมันใหญ่แบบนี้ล่ะ ! เขาไม่ได้ทำมานานนะ !
“ผม .. จะทำเบาๆ …”
“มะ … ไม่ .. อะ … อา … ถะ .. ถุงยาง .. ล่ะ”
“ซี้ด .. มาถาม .. ตอนเข้าไป .. ครึ่งลำ .. เนี่ยนะคุณ …อา …”
กว่าจะเสร็จภารกิจพิชิต ‘น้องน้ำ’ ไปสองรอบติด … ปุณณ์ก็หมดแรงนอนแผ่หลาอยู่ที่เดิม ไม่มีแรงแม้แต่จะลืมตามองคนที่ยังมาป้วนเปี้ยนซุกไซร้ลำคอเขาอยู่นั่นล่ะ
“พอแล้ว …”
“แก่แล้วอ่ะดิ หมดแรงซะแล้วนะคุณ”
“เออ ฉันมันแก่ แล้วจะทำไม”
อาศัยแรงเฮือกหนึ่งลืมตามาส่งสายตาไม่พอใจ
“ก็ไม่ทำไม … ผมรักเมียแก่ๆของผมเท่านั้นเอง”
----------------------------- ----------------------
หายโกรธกันเนาะที่หายไปนาน 5555555555555555555555555555555555555555555
ปล. คงยังไม่ลืมกันนะตัวเธอว่าห้องพิชมันปูด้วยหญ้าปลอม 55555
อ้อ ... เราเข้าใจกันแล้วนะคะ 555555555555555555555 ว่าใครเมะใครเคะ
เดี๋ยวนะ ตาเพนกวิ้นออกแค่สองประโยค ไม่ได้บรรยายอะไรมันเลย แต่มีคนบอกมันน่ารัก คืออะไรคะ 55555 เอาพาร์ทพิเศษใช่มั้ยแบบนี้ 555
หัวข้อ: เด็กช่างรักจริง...เคยได้ยินไหมครับคุณ? : ตอนจบ P. 44 (อ่าน 433515 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก