ตอนที่ 19
“ผมไม่อยู่ ต้องดูแลตัวเองดีๆนะครับ”
“อื้อ … อยู่นั่นก็ต้องดูแลตัวเองดีๆนะ”
คงเป็นภาพตลกๆที่ผู้ชายสองคนยืนห่างกันแค่ช่วงแขนยืนหันหน้าเข้าหากัน คนหนึ่งใส่แว่นดำหมวกปิดหน้า อีกคนก็อย่างกับเด็กแนว มีเฮดโฟนยี่ห้อดังคล้องอยู่กับคอ
“ต้องไลน์หาผมด้วยนะ เล่นเป็นแล้วใช่มั้ย?”
“อื้อ จะส่งหาบ่อยๆ ห้ามบ่นว่าพิมพ์ช้าล่ะ”
“อยากกอดคุณจัง … แต่ทำไม่ได้ ฮึ่ย ….”
“คิดมากน่ะ”
ปุณณ์เดินเข้าไปกอดพิชแน่นๆ อาศัยจังหวะที่ผละออกหอมแก้มสากหนึ่งที
“คุณ !”
“ก็แฟนจะไปทั้งที …. เอาล่ะ เดินทางได้แล้ว ถึงแล้วไลน์มา ไม่ต้องโทร มันเปลือง เค๊ ?”
“ค้าบบบบ ขับรถกลับดีๆนะ ค่อยๆขับไป”
“นี่ ! ฉันสามสิบแล้วนะไม่ใช่สิบสาม”
“ก็คุณชอบทำให้เป็นห่วง อย่าไปชนใครล่ะ ไปละครับ เจอกันอีกสองอาทิตย์”
ปุณณ์ยืนโบกมือจนกระทั่งพิชหายไปหลังเกท … ใจหาย นั่นคือความรู้สึกแรก เพราะเจอกันทุกวัน เพราะตั้งแต่วันนี้ต้องนอนคนเดียว
“เฮ้อ …. ทำตัวเป็นเด็กติดแฟนไปได้นะปุณณ์ …”
“แหม คุณปุณณ์ถอนหายใจรอบที่ห้าแล้วนะคะ”
“หืม … จริงหรอครับ ?”
ปุณณ์ยิ้มเก้อให้ช่างแต่งหน้าผ่านกระจกบานใหญ่ตรงหน้า นี่เขาแสดงออกชัดขนาดนี้เลยหรอเนี่ย …. มันเหงาๆแฮะ
“อกหักหรอคะ ระดับนี้ไม่น่าใช่แล้วมั้งคะแหม …”
“ฮะๆ … กังวลนิดหน่อยน่ะ”
ปุณณ์รีบคว้ามือถือบนโต๊ะตรงหน้ามาเปิดทันทีที่มันส่งเสียงเตือนข้อความเข้าจากโปรแกรมไลน์
‘อยู่เมกานอนไม่หลับเลยคุณ … อยากกลับไปนอนเตียงบ้านเราจัง’
“แหน่ะ ทีแบบนี้ล่ะยิ้มกว้าง ที่แท้ก็รอแฟนไลน์มา เฮ้อ … อิจฉาคนมีความรักจังเลยค่ะ”
ปุณณ์ไม่ตอบแต่ยิ้มกว้างส่งกลับไป ตลกดี … แค่ข้อความสั้นๆมันก็ทำให้รู้สึกดีขึ้น ดูท่าเขาจะติดแฟนมากกว่าที่ตัวเองคิด !
‘คิดถึง’
เนื่องจากการพิมพ์ไลน์เป็นอะไรที่ยากมากสำหรับนักร้องโลวเทคโนโลยี จึงจัดการประหยัดคำพูดโดยการส่งไปตรงๆเลย จบ ง่ายดี
‘โหยยย อยากจะแจวเรือกลับละเนี่ย’
‘มาดิ’
‘ไม่มีเรือให้แจว’
‘ว่ายมา’
‘ปลาฉลามกัดผมทำไงล่ะคุณ ?’
‘ก็ตาย’
‘แล้วคุณจะนอนกับใครล่ะถ้าผมตาย?’
‘เสี่ยว’
‘ถึงจะเสี่ยวแต่ก็เฉี่ยวหัวใจคุณ ก๊ากกกกกก’
‘น้ำเน่า’
‘ถึงน้ำจะเน่า ก็ยังเห็นเงาจันทร์นะคุณ’
ไอ้เด็กบ้า … หยอดมาแต่ละทีฮึ่ย !
“คุณปุณณ์ครับจะเริ่มอัดรายการแล้วครับ”
ทีมงานคนหนึ่งเดินเข้ามาบอก
“ครับผมม”
หันไปยิ้มให้ก่อนจะรีบมาพิมพ์ไลน์ตอบ
‘ทำงานละ’
‘โอเคฮันนี่ จุ้บๆ’
วันนี้การอัดรายการที่ปุณณ์รู้สึกมีความสุขเป็นพิเศษ แม้พิธีกรจะสรรหาเกมส์แปลกๆเช่นการจูบกบเลียนแบบหนังสือนิทานก็เถอะ
วันเสาร์ …. ไม่มีงาน … ผ่านไปสามวันกับการต้องนอนคนเดียว สุดท้ายมันก็นอนห้องตัวเองไม่ไหวใช้คีย์การ์ดสำรองที่พิชทิ้งไว้ให้มานอนกลิ้งไปมาอยู่ห้องพิชแทน
สนามหญ้าปลอมที่คุ้นเคย ทีวีเครื่องใหญ่ แอร์เย็นๆ … ขาดแค่คนอีกคนที่จะมานั่งดูด้วยกัน ปุณณ์เลือกที่จะเอาหมอนใบใหญ่มาหนุนนอนแผ่บนผืนหญ้าอ่านบทโฆษณาตัวใหม่ไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งมือถือมีเสียงเรียกเข้า
“ครับผม”
“ปุณณ์นี่พี่นะครับ”
รอยยิ้มชะงักมือที่ถือสคริปบทแข็งค้างจนแผ่นกระดาษร่วงลงกับพื้น
“คะ … ครับ”
“พรุ่งนี้วันเกิดพี่ ไปทานข้าวกับพี่นะครับ”
ทุกปีวันเกิดพี่ณินมันเป็นวันที่จะใช้เวลาอยู่ด้วยกันทั้งวัน กินข้าวที่ร้านอาหารหรือภัตตาคารที่ไม่มีคนพลุกพล่าน ดูหนังรอบดึก … จบลงที่ห้องนอนในคอนโดพี่ณิน วันแห่งความสุขที่ผ่านมาแล้ว
“คือ …”
“พาเพื่อนไปด้วยก็ได้ … พี่ก็จะพาเลขาไปด้วย ปุณณ์จะได้ไม่อึดอัด พี่แค่อยากทานข้าวกับปุณณ์ ไม่จำเป็นต้องสองต่อสองก็ได้ อย่า
ปฏิเสธพี่เลยนะครับ”
“อ่าครับ … ที่ไหน ?”
“ร้าน ….. แล้วกัน สักทุ่มครึ่งปุณณ์สะดวกใช่มั้ย”
“ครับ ได้ครับ”
“ไม่ไป ไม่ ยังไงก็ไม่ !”
ปุณณ์กลอกตาไปมาเมื่อปลายสายยืนยันเสียงแข็ง
“แล้วจะให้กูไปชวนใครวะ มึงเป็นน้องกูนะโว้ย”
“ไม่อยากกินกับแม่ง ไม่ชอบ ผมไป ปิ๊งก็ต้องไป ไม่เอาโว้ย ไม่อยากให้เจอกัน เข้าใจปะว้า”
“ไอ้เหี้ยยปัณณ์ !”
“ยังไงก็ไม่ !”
“ก็กูรับปากเค้าไปแล้ว”
“อะไรว้า … เอางี้ เดี๋ยวหาเพื่อนไปให้ โอเคมะ ? มีอยู่คนนึง น่าจะฟัดกับพี่ณินไหวอยู่ รังสีออร่าดำทะมึนไม่ต่างกันเท่าไหร่”
“ใครวะ?”
“เออน่า พรุ่งนี้ก็นัดเจอกันก่อนจะไปหาพี่ณินละกัน เดี๋ยวผมนัดให้ เคปะ ? อย่าเรื่องมาก บอกแล้วอย่ามัวแต่ทำงานเก็บเงิน แทนที่จะหาเพื่อนไว้เยอะๆ”
“ไอ้น้องเวร ! เออ เอาให้ดีเหอะมึง พรุ่งนี้กี่โมงก็นัดมาแล้วกัน เอาใกล้ๆร้านนะ แดกทุ่มครึ่ง”
เซ็ง … ไอ้ปัณณ์ ไอ้น้องเลว ไอ้น้องนิสัยไม่ดี ไปเป็นเพื่อนแค่นี้ดันหวงแฟน เออเป็นเขาก็หวงแหละ ทำไมสภาวะรอบตัวมันหน่วงแปลกๆ …. มือที่สามของชีวิตคู่กลายเป็นแฟนน้องชาย แถมเขาก็ยินดีรับเป็นน้องอีกคน แฟนเก่าก็ยังโทรมาชวนกินข้าว แฟนปัจจุบันก็อยู่ต่างประเทศ เฮ้อ ….
“สวัสดีครับ คุณปุณณ์”
ปุณณ์ชะงักเมื่อชายหนุ่มตัวสูงหนาผิวเข้มจนเกือบจะเรียกคล้ำเดินเข้ามาทัก อย่าบอกนะว่า …
“ผมชื่อกรครับ เป็นเพื่อนปิ๊ง เป็นหมอ”
“อ้อ …. เอ่อ ขอบคุณมากนะครับที่มา คงรู้จักผมแล้ว ผมปุณณ์ครับ”
“ก็สมกับเป็นคนดังนะครับ จะนัดเจอก็ต้องมาที่ๆคนไม่ค่อยเยอะ อย่างปั๊มน้ำมันเนี่ย ….”
มีออร่าสูสีกับพี่ณินนี่คงจะจริง … คุณหมอเพื่อนหมอปิ๊งนี่หน้าตาหาเรื่องจนไม่น่าจะมาทำอาชีพนี้ ถ้าบอกว่าเป็นมาเฟียคุมบ่อน เก็บค่าคุ้มครองนี่เชื่อ ! เชิ้ตดำสนิทยับหน่อยๆพับแขนถึงข้อศอกแถมหัวก็ยุ่งหน่อยๆทำให้ดูไม่มีมาดคุณหมอจริงๆ
“งั้น ไปกันเลยมั้ย ?”
“ไปเลยก็ไป ป่ะครับ คุณขับนำเลย เดี๋ยวผมขับตาม ไม่ต้องทำหน้ากังวล ปัณณ์บอกผมแล้วว่าคุณขับรถได้เลเวลเตรียมอนุบาล อย่า
เครียด ค่อยๆขับไป”
ไอ้น้องเวร ! มาแฉตรู !
“ร้านโคตรหรู อาหารจะอร่อยมั้ยเนี่ย”
ดูมัน บ่นตั้งแต่เห็นหน้าร้าน พนักงานต้อนรับนี่หน้าเจื่อนทันที กลายเป็นว่าเขากับหมอกรอะไรนี่มาก่อน จึงมานั่งรอที่โต๊ะมุมส่วนตัวริมน้ำ
“กินไปเถอะ ของฟรี”
“ตกลงฟรี ? ก็ดี ผมหมั่นไส้คุณหมอคณินทร์อะไรนี่มานานละ ขอพูดนิดนึงนะคุณในฐานะที่คุณกับพี่แกเลิกกันแล้ว และผมก็เป็นเพื่อนไอ้ปิ๊ง ผมว่าพี่หมอแกดูจะเพอเฟคแมนมาก แต่ไม่น่ามีปมด้อยเรื่องชีวิตรัก”
“เรื่อง … คบน้องปิ๊งพร้อมผม ?”
ปุณณ์รู้สึกแปลกใจเมื่ออีกฝ่ายส่ายหน้า แต่ชี้นิ้วมาที่เขา
“ผม?”
“ผมว่า คุณก็เป็นปัจจัยหนึ่ง จากคนนอกมองนะคุณ มันดูได้ชัดกว่าคนในเกมส์เสมอล่ะ ผมว่าหมอคณินทร์อะไรนี่เขารักคุณนะ”
“รัก ? คนรักกันเขาไม่ทำแบบนี้หรอก”
“คนเรามันก็พลาดได้ ผมไม่ได้เชียร์คุณกับหมอณินอะไรนี่นะ แต่ผมว่าบางทีพี่แกอาจจะเหงาก็ได้ ก็ช่วงนั้นคุณดังมาก งานนู้นงานนี้เยอะแยะ อาจจะแทบไม่มีเวลาให้แฟนคุณไง แฟนคุณก็เลยตีปีกมาเต๊าะนักศึกษาแพทย์หน้าละอ่อนแบบเพื่อนผม”
เถียงมันไม่ได้ …. ทำไมเขาไม่เคยมองมุมนี้ ใช่ … ช่วงนั้น… เขาแทบไม่มีเวลาเลย งานแน่นทุกวัน สนุกกับการอัดรายการ ร้องเพลง เล่นเอ็มวี มีทติ้ง ทัวร์ทั่วประเทศ แต่ … ต้องนอกใจด้วยหรอ?
“นอกใจ … ไม่ใช่คำแก้ตัวที่ฟังขึ้น”
“ก็จริง คนเราเวลาเจอปัญหา มันก็มีวิธีที่แตกต่างกันในการรับมือ ขนาดเด็กวัยรุ่นบ้านแตกยังติดยาได้ … หมอไอคิวสูงแต่อีคิวต่ำสักคนจะนอกใจแฟนบ้าง … ก็ไม่แปลกมั้งคุณ”
“มันไม่เหมือนกัน !”
“เหมือนจะตาย ก็แล้วยังไง ผิดเหมือนกัน ยังไงก็เรียกว่าผิด พลาดยังไงก็เรียกว่าพลาด ก็เหมือนที่สังคมให้โอกาสเด็กติดยากลับมามีชีวิตที่ดี … คุณจะให้โอกาสแฟนเก่าคุณกลับมาเป็นแฟนที่ดี ผมก็ว่าแฟร์”
“ไหนบอกไม่เชียร์พี่ณิน … คำพูดนี่เชียร์ชัดๆ”
ปุณณ์เริ่มตาวาว
“ผมนึกว่า … ผมพูดอะไรที่มันตรงกับในใจคุณซะอีก ทั้งหมดทั้งมวลที่ผมพูดมามีข้อสรุปแค่ … ที่ยังมากินข้าวในร้านสุดหรูอลังการนี่ เพราะยังตัดใจไม่ได้รึเปล่า ? คนเรานะถ้าไม่รักไม่ชอบ มันจะมากินข้าววันเกิดด้วยกันมั้ย วันสำคัญเขาก็ชวนแต่คนสำคัญนั่นล่ะ”
….. ถึงสมองจะค้านว่าไม่จริง แต่ความรู้สึกวูบกลางใจ … มันคืออะไร
“… ผ .. ผมมีแฟนใหม่แล้ว”
ตอบไป แต่เสียงสั่น … และไม่กล้าสบตา
“เฮ้อ … ความรัก กับ ความเหงา มันต่างกัน ….. อย่าให้แฟนใหม่คุณต้องกลายเป็นเครื่องแก้เหงาเหมือนที่หมอปิ๊งเพื่อนผมเจอได้มั้ย ? คุณก็รู้ว่าตอนจบของหนังเรื่องนี้ … มันไม่มีใครมีความสุขสักคน”
- - - - - ---------------------------------------------------------------------------------
TT ขอโทษที่หายไปนะคะ จ้วบ
หัวข้อ: เด็กช่างรักจริง...เคยได้ยินไหมครับคุณ? : ตอนจบ P. 44 (อ่าน 433569 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก