หัวข้อ: เด็กช่างรักจริง...เคยได้ยินไหมครับคุณ? : ตอนจบ P. 44

[sam3sam]

ลูกพีช!!! นางเริ่ด!!!!!!!!

[แป้งข้าวหมาก]

คุณแม่ลูกพีช แซ่บมากมาย มันต้องอย่างนี้ อย่างนี้สิ ฮิ้ววว

[bun]

พิชจะกลับมาหรือยังเนี้ยะ ไปนานระวังแฟนหายนะ

[toshika]

คิดถึงพิชชี่มากกกกกกกกกกกก   

อิพี่ณิณใครก็ได้เอามันไปเก็บที ช้านไม่ชอบบบบบบบบบบบบบ

ปุณณ์เคลียร์ตัวเองรอพิชชี่ได้เลย 5555

[SiLent_GRean]

ตามอ่านทันแล้ว สนุกมากเลย รอติดตามต่อนะคะ 

[quiicheh.]

ลูกพีชเป็นแม่ที่โอ๊ยยยยเปรี้ยวมากกกกกก
7 8ปีลืมยาก เข้าใจปุณณ์เลย
คิดถึงพิชแล้วง่าาาาา

[mintmiko]

ชอบมากครับเรื่องนี้ สนุกดี! เท่าที่อ่านดู เห็นได้ชัดว่าตัวละครที่มีพัฒนาการมากที่สุดคือ ปุณณ์ ตอนแรกที่เห็นคุณแฟนเก่ายังร้องไห้อยู่เลย หลังๆมาเริ่มไม่ร้องไห้ ยิ่งมาตอนนี้ ตอกกลับจนน่ากลัวไปเลย ถือว่าค่อนข้างดีนะ ถึงจะโลเในตอนแรก แต่ก็มาตัดสินใจทีหลังได้ว่าไม่อยากให้พิชเสียใจ ซึ่งถ้าพูดกันจริงๆแล้ว แสดงว่าปุณณ์เริ่มรักพิชแล้วแค่ยังไม่รู้ตัวและกำลังโลเลอยู่ ที่ชอบที่สุดคือลูกพีช คุณแม่แรงมากเดินมาตอกคุณณินท์จนหงายเลย แถมยังช่วยปุณณ์แบบอ้อมๆอีก เด็ดสุดคือความคิดนาง.. มันช่างแหวกจักรวาล เอาเป็นว่าเชียร์ให้ปุณณ์รู้ใจตัวเองเร็วขึ้นอีกว่าตัวเองรักน้องพิชไปแล้วว ส่วนคุณณินท์.. ตายไปเลยเถอะ.. คนเราน่ะถ้ารักก็ต้องทนได้.. อย่ามาอ้างเลยว่ายังรัก.. เห็นแก่ตัวมากกว่าเถอะแบบนี้ เฮ้!

[hear2012]

เก๊าก้อรักกกกกกกกกตัวเองนะ

[nunda]

ลั้นลาๆๆ ~~~
รอดูความสนุกตอนต่อปายยยยยย

คิดถึงคุณแบมเหมือนกันค่ะ  ^^

[aeecd]

คุณแม่เป๊ะเว่อ 
ชอบลูกพีชอ่ะ ดีต้องทำให้ปุณเข้าใจได้แล้ว
ชั่งไอ้หมอเห็นแก่ตัวนั่น  เหอะ
พอปุณมีแฟนก็ทำมาเป็นง้อขอคืนดี
ถ้ารักปุณจริงน่าจะมาง้อตั้งนานแระ

อยากรู้ถ้าพิชรู้เรื่องจะทำยังงัย

[kokilolylove]

ลูกพีชสุดยอด 

[aoihimeko]

ปุณทำไมถึงไม่เลิกโลเลสักที แต่ก็ยังดีที่มีสติว่าต้องเลือกพิช

คุณแม่ลูกพีช สุดยอดดดดดดดดดดดดดด

รอตอนต่อไปจ้า



ปล.สวัสดีปีใหม่เน้อ 

[Poseidon]

รอตอนต่อไปจ้า

[sunap]

รักลูกพีชชชชชชชชชชชชชช  คิดดีๆนะปุณ อยู่กับใครแล้วเรามีความสุขที่สุด ถ้าแกทำพชเสียใจฉันจะฆ่าแก

[ไอ้หัวแห้ว]

ตามทันแล้ววววววววววววว


ลูกพีช นางเริ่ดนะ บอกเลย!!!

ปุณณ์อย่ากลับไปหาพี่ณินนะ เห็นไหมยังนิสัยเหมือนเดิม!


สงสารน้องพิชจุง

[bambooiihallo]

ตอนที่ 22






“คิดถึงจัง”



พิชยิ้มกว้างเมื่อเห็นปุณณ์มายืนรออยู่ที่สนามบิน



“อื้อ … สนุกเปล่าอเมริกา ?”



“คิดถึงคุณมากกว่า แล้วแม่ล่ะครับ ไม่มา ?”



“ไปสปาน่ะ เลยให้มารับแทน ไปกันเลยมั้ย ?”



“นี่ขับคันไหนมาครับ ? ของคุณหรือของผม”



“บีเอ็มน่ะ ลูกพีชให้ขับมา แต่ไม่ได้ไปเฉี่ยวไปชนที่ไหนนะ !”



“ฮ่าๆ ก็ไม่ได้ว่าอะไร … ผมไว้ใจแฟนผมอยู่แล้ว ถ้าชนอีก … ก็ทำสีใหม่แค่นั้นล่ะ”



   “ชิ ….”



   “เอ๊ะ ข้อมือคุณ ?”



   พิชดึงข้อมือปุณณ์ขึ้นมาดูสร้อยสีเงินที่ไม่เคยเห็นแฟนตัวเองใส่มาก่อน



   “เอ๋ … อ๋อ สร้อยข้อมือธรรมดาน่ะ”



   “สวยดี … ตัวพีด้วย ?  นี่มาจากชื่อเราสองคนหรือเปล่าคุณ พิชปุณณ์ตัวพีทั้งคู่นี่ครับ”



   “หา”



   “คิดถึงผมอ่ะดิ ถึงไปหามาใส่”



   พิชยักคิ้วกวนๆใส่ ก่อนจะเปลี่ยนจากข้อมือมากุมมือแทน



   “หลงตัวเองชะมัด …”



   “ก็รอแฟนมาหลงอยู่เหมือนกัน ไปกันเถอะ จับมือได้ใช่มั้ย ? คุณเล่นใส่หมวกปิดหน้าจนนึกว่าโจรใต้จะปล้นสนามบินขนาดนี้ คงไม่มีใครจำคุณได้ใช่ปะ ?”



   “ปากเสียชะมัด ! ไปเร็ว คนเยอะ ไม่ชอบ”



   “คร้าบบบ แวะกินข้าวก่อนนะคุณ อาหารบนเครื่องนี่… ห่วยแตกมาก ขนาดขนมปังยังโคตรแข็ง นึกว่าเขี้ยวจะหักระหว่างข้ามประเทศซะละ”



   “บ่นจริงๆ อยากกินอะไรหือ ?”



   “ก๋วยเตี๋ยว เอาร้านนั้นนะที่เราไปกินกันครั้งแรกที่มีแฟนคลับคุณมาเห็นน่ะ”



   “หา … กลับมาก็เอาก๋วยเตี๋ยวเลย ?”



   “เปล่าผมจะกินก๋วยเตี๋ยว ไม่เอาหรอกก๋วยเตี๋ยว เอาคุณดีกว่า …”



   ป้าบ !



   “ทะลึ่ง ! กินมาม่าอยู่ห้องไป !”



   “อูย … แฟนมือหนักว่ะ … แขนหักไปทำไง .. ไม่มีมือทำจุดจุดจุดให้คุณนะ”



   “กลับเองไป !”



   ปุณณ์ทั้งโกรธทั้งอาย เดินก้มหน้าหงุดๆนำไปด้วยความรวดเร็ว แต่พิชก็วิ่งเหยาะๆตามมาดึงมือไปกุมแล้วเดินไปด้วยกันต่อ



   “รักหรอกจึงหยอกเล่น …”







   สุดท้ายก๋วยเตี๋ยวสองถุงก็มาวางอยู่บนโต๊ะกินข้าวห้องปุณณ์



   “ครับลูกพีช ผมถึงแล้วอยู่ห้องคุณปุณณ์ ให้ผมไปรับมั้ย ? อ๋อ ไปงานเลี้ยงรุ่น โอเคครับ จะกลับตอนไหนก็บอกนะ เดี๋ยวขับไปรับ โอ
เคคค ขอให้สนุกครับ”



   “ลูกพีชไม่กลับหรอ ?”



   “ไปงานเลี้ยงรุ่น ดึกๆค่อยไปรับ กินกันคุณ โคตรคิดถึงอาหารไทย อาหารฝรั่งมันเลี่ยนๆคอยังไงไม่รู้”



   “ของไทยดีที่สุดในโลกแล้วล่ะ รีบกินๆ”



   “กินกับแฟนด้วยนี่ .. อร่อยคูณแปด ?”



   “พูดมาก นี่แหน่ะ”



   “เฮ้ยลูกชิ้นผมมาคีบไปด้ไง !”



   “สมน้ำหน้าพูดมากกกก”



   “เอาคืนมาเลยยยยยยยยยยยย”



   “ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”








   RRRRRRRRR…….rrRRR



   “อ่าวคุณโทรศัพท์ ?”



   “โทรศัพท์บ้านน่ะ ส่วนมากพี่แบงค์ก็จะโทรมาฝากข้อความไว้ แล้วก็พวกกำหนดจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าโทรศัพท์”



   “ค่ารูดบัตรเครดิต ตัลลัลละลัลลล๊า ตัลลัลละลัลล๊า ล๊าลัลลาลัลลา”



   พิชร้องต่อเป็นเพลงตามโฆษณาที่เคยออนแอร์เมื่อหลายปีก่อน



   “ยังจะต่อได้อีก”



   “แล้วไม่ต้องรับหรอคุณ ?”



   “เดี๋ยวมันก็ตัดเข้าระบบฝากข้อความ แล้วสักพักก็จะได้ยินเองว่าคนโทรมาพูดว่าอะไร”



   “โอเค ไหนฟังดิ๊ว่าใครจะโทรมาทวงหนี้คุณ ฮ่าๆ”




   ติ๊ด … ‘ ปุณณ์นี่พี่ณินนะครับ วันก่อนเรายังคุยกันไม่จบเลย … พี่อยากให้เราคุยกันให้รู้เรื่องกว่านี้ เรารักกันไม่ใช่หรอครับ ทำไมเราไม่ลองให้โอกาสกันและกันอีกครั้ง พี่จะรอปุณณ์นะ อ้อ .. สร้อยข้อมือ อย่าถอดนะครับ พี่ขอร้อง คิดซะว่าเป็นตัวแทนความรักที่พี่ให้ปุณณ์ ’ ติ๊ด










   เคร้ง ….



   ตะเกียบเหล็กหล่นลงบนโต๊ะจากมือพิช



   “ใคร ?”



   “คือว่า …”



   “ผมถามว่าใคร ?”



   “พะ … พี่ณิน”



   “คนไหนครับ ?”



   “หมอที่เคยเจอที่โรงพยาบาล .. แต่ …”



   “ยังติดต่อกันอยู่ ?”



   “เว้นช่วงไปแล้ว แต่ช่วงนี้เค้าติดต่อมา .. ฟังก่อน …”



   ปุณณ์แววตาสั่นระริกเมื่อพิชเมินหน้าไปทางอื่นไม่หันมาสบตา



   “ผมจะฟัง”





“พี่ณิน .. เป็นแฟนเก่า เราคบกันมาแปดปี … ไปกินข้าวกันมา ที่ข้อมือนี่พี่ณินให้มา … แล้วก็เขาหายไปช่วงหนึ่งแล้ว แต่ช่วงนี้กลับมา ก็เลยได้คุยกัน”



“หวั่นไหวใช่ไหม ?”



“คือ …”



“คำพูดอ้อมค้อมผมไม่ต้องการเวลานี้”



“อื้อ … แต่ก็ไม่ได้คิดจะกลับไปคบกับเค้า”



“จะบอกว่าตอนนี้คบกับผมก็จริงแต่ใจก็ยังอยู่ที่เค้า ?”



“ไม่ใช่แบบนั้น … ”



“ถ้าไม่คิดอะไร สร้อยข้อมือจะใส่ไปทำไม ทั้งๆที่รู้ว่าวันนี้จะไปรับผม และผมต้องเห็น …”



“คือ ….”



“ผมว่าผมต้องการเวลาสำหรับเรื่องนี้”



ปุณณ์กำมือแน่นเมื่อได้ยินคำตอบจากปากพิช ไม่ได้เกินกว่าที่คาดไว้ … ไม่มีใครที่ไหนรับเรื่องแบบนี้ได้ทันที



“ขอโทษ”



“ผม … อยากจะบอกว่าผมเข้าใจ .. แต่ … มันไม่ใช่ตอนนี้”



“อือ …”



“ผมขอตัวก่อนนะครับ”



พิชลุกเดินออกจากห้องปุณณ์ไป เหลือแต่เจ้าของห้องที่ยังนั่งอยู่บนโต๊ะกับก๋วยเตี๋ยวสองชามที่ยังไม่พร่องเลยสักนิด



“ก็ … ไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้วล่ะปุณณ์ … ”



ปุณณ์เงยหน้ามองเพดานปล่อยให้น้ำใสๆคลอไปทั่วกรอบตาแล้วหยดลงมาที่ข้างแก้มช้าๆ













































Part : พิช





‘หนักอึ้ง’ ความรู้สึกของผมตอนนี้มันเป็นแบบนี้จริงๆ ทำไมถึงไม่เคยสงสัย ? รู้แค่ไม่ชอบหมอคนนั้น แต่ทำไมไม่เคยเอะใจ



“เฮ้อ ….”



“ไอ้พิชนึกไงชวนมากินดริงค์วะ ? พึ่งกลับจากอเมริกาไม่ใช่เรอะมึง”



พิชยกขวดเบีร์ยในมือทักเพื่อนสนิทที่เดินเข้ามา



“ไงกาย เครียดๆน่ะ”



“ถึงไทยก็เครียดเลย ? แล้วเครื่องลงตอนไหน”



“เมื่อบ่ายนี้เอง ทำไมกูเครียดไม่ได้รึไง”



“แล้วแฟนมึงอ่ะ ทำงานหรอ ?”



“เฮ้อ .. กูโสดวันนึงแล้วกัน”



“อะไรวะ ออกจะสวีทหวานแหวว อย่าบอกนะว่าทะเลาะกัน?”



“ก็ไม่เชิงทะเลาะ มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยว่ะ เออน่า ไม่มีไรหรอก”



“เรื่องปกติโว้ยแฟนกันก็แบบนี้แหละ เอาน่ะ รักกันก็ต้องใจเย็นๆ แบบกูกับแฟนนี่ไง อะไรยอมได้ก็ยอมกันไป”



“ไม่รู้ดิ กู … รู้สึกอึ้งเฉยๆว่ะ”



“ปรึกษากูมาเพื่อน เรื่องไรว่ามา”



“มึงคิดยังไงวะถ้าแฟนมึงยังติดต่อกับแฟนเก่า?”



“ก็… อาจจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันก็ได้นี่หว่า”



“ไม่ดิแบบ ไปกินข้าวสองคน มีซื้อของให้ เหมือนยังมีเยื่อใย”



“อันนั้นกูก็อาจจะโกรธ โมโห หงุดหงิด หึง”



“เออกูเป็นอย่างงั้นล่ะ”



“ก็เลยหนีคุณปุณณ์มานั่งแดกเบีร์ยกับกูอยู่นี่เนี่ยนะ?”



“เอ้าแล้วจะให้กูทำยังไงวะ กูอยากจะจับเขามาเขย่าๆ แล้วถามสักทีว่าคิดอะไรอยู่ ถ้ายังจะเลือกคนเก่าแล้วจะมาคบกับกูทำไมวะ”



“ไอ้โง่เอ้ย เวลาผิดใจกับแฟนอย่าปล่อยไว้นาน คราวหน้ามึงก็จับเขามาเขย่าๆๆๆ แล้วก็ตามด้วยขยี้ๆๆๆ รับรองเข้าใจกันเอง”



“กูไม่อยากให้เขาเห็นกูเป็นคนใช้กำลังนี่หว่า กูสะกดกั้นอารมณ์โกรธกูไว้ในใจ ไม่อยากทำร้ายเค้า”



“เชี่ยพิช อย่ามาพระเอก แฟนมึงน่ะไม่ได้เป็นผู้หญิงบอบบางร่างน้อยแบบแฟนกูนะครับ มึงต่อยเผลอๆเขาสวนกลับมึงปากแตกก่อนเขา
ด้วย ผู้ชายผู้ชายอ่ะ มันก็ต้องต่อยกันบ้างปะวะ ทีมึงกับกูยังแลกหมัดกันมาแล้ว ทะเลาะกันสักทีรับรองรู้ใจกันมากขึ้น”



“ไอ้สัสให้กูไปต่อยคุณปุณณ์เนี่ยนะ ?”



“เออออ ต่อยเลยกูสนับสนุน เชี่ย มันเรื่องปกติของผู้ชายโว้ย ต่อยตีกันเนี่ย เดี๋ยวแม่งก็ต่อยมึงกลับมา มึงก็ฟัดกันสักรอบ แล้วมานั่งทำ
แผลให้กันไปเคลีร์ยกันไป แมนๆไงมึง”



“จะดีหรอวะ”



“เออ กูว่าไซส์มึงกับเขาก็สูสีอยู่ ตัวสูงพอๆกัน หุ่นแม่งเผลอๆล่ำกว่ามึงอีก นั่นเขาคนดังต้องเฟิร์มหุ่นอยู่แล้ว มึงนั่นล่ะจะสู้ได้เปล่า”



“แล้วถ้าแม่งกระทืบกูละวะ ?”



“ส้นตีนแห่งรักไง คิดบวกดิสัส เลิกแดกได้แล้ว กลับไปต่อยกันไปรู้เรื่อง ไปๆๆๆ เชคบิล !”



“เอออก็ได้วะ ต่อยก็ต่อย สัส กูแพ้ก็ขายหน้าชิบหายอ่ะ”



“บนสังเวียนความรัก ไม่มีคำว่าแพ้หรือชนะหรอกโว้ย !”



“ถ้าเขาไม่เลือกกูล่ะ ?”



“เอ้า … มึงจะขาดทุนอะไรวะ เขาต่างหากขาดทุน เพราะมึงแค่เสียคนที่ไม่รักมึง แต่เขาต่างหากที่เสียคนที่รักเขาที่สุดไป กำไรเห็นๆ”


- -----------------------------------------


อยากจะจับพี่ปุณณ์มาฟาดก้นจริงๆ ... !

[7PrinceX]

ต่อยเลยเรอะ? โหดไปป่ะ 5555

แต่ก็ดีนะ sm 

[hembetaro]

รอน้องพิชกลับมาขยี้ๆๆๆๆๆๆพี่ปุณณ์ เอาให้เข็ดหลาบ และหลาบจำกันไปนานเรยทีเดียว หุหุ   

[mapreaw]

สังเวียนความรัก  ส้นตีนแห่งรัก  เป็นนิยามความรักที่เริดมากค่ะ

[Noo_Patchy]

 

[Minnie~Moo]

ผิดไหมถ้าจะบอกปุณณ์ว่า.... สมน้ำหน้า.... 

[Poseidon]

เหอะๆ สมแล้วหล่ะปุณณ์
ต้องให้ลูกพีชจัดการ 555

[somde_77]

ส้นตีนแห่งรัก

[thanza1970]

จะโหดไปไหนล่ะ
 

[chancha]

เอาอย่างนี้เลย   

[Poes]

เพื่อนพีชคิดบวกมากๆ หวังว่าจะเคลียร์กันได้ ปุณณ์ก็ตัดใจได้สักที อย่าโลเล เดี่ยวยุให้พีชเลิกหาใหม่ซะหรอก

[toshika]

ถ้าไปต่อยพี่ปุณณ์ พิชชี่โดนกระทืบกลับแน่นอน กร๊ากกกกกกกก


รอนะๆๆ

[mystery Y]

เอางี้เลยเหรอพิช? แต่...อาจจะดีก็ได้นะ

[Chichi Yuki]

ก็ดีนะเอาให้มันรู้แล้วรู้รอด
ถ้ามัวแต่ทำใจอยู่อย่างนี้มันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ดีไม่ดีปุณณ์อาจจะกลับไปหาพี่ณิณอีกรอบก็ได้อ่ะนะ
จะว่ายังไงดี ไม่ปลื้มปุณณ์เลยอ่ะ ถ้าจะทำอย่างนี้ก็กลับไปหาพี่ณิณเลยเถอะ อย่าปล่อยให้เรื่องมันคาราคาซังอย่างนี้
ชอบประโยคที่เพื่อนพีชพูดมากเลยอ่ะ ว่าคนที่ขาดทุนที่สุดก็คือพี่ปุณณ์ที่เสียคนที่รักไป

[lizzii]

คือหน่วงตาม
แต่พอเจอคำแนะนำเข้าไป ฮาเลย