หัวข้อ: เด็กช่างรักจริง...เคยได้ยินไหมครับคุณ? : ตอนจบ P. 44

[nunda]

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ คุณปุณณ์กะพิชญ์น่ารักจุงๆๆๆๆ
คุณพ่อคุณแม่แบมก็น่ารักเหมือนกันน๊าาาาาาา อิอิ

ขอบคุณค่ะ รอตอนหลักนะค๊าาาาาาา  ^^

[lizzii]

คุณปุณณขี้อ้อนจังเลยน๊าา

[mystery Y]

อมยิ้มไปกับคู่นี้ น่ารักกันจริงๆ~

[♠DekDoy♠]

หวานมาก หมายถึงคุณพ่อกับคุณแม่คุณแบมนะคะ อิอิ

คุณปุณณ์นี่นับวันยิ่งน่ารักนะเนี่ย

[Poes]

หวานกันไม่แคร์สื่อ อิจฉาอะ อยากได้พิช 

[แป้งข้าวหมาก]

น่ารักมุ้งมิ้งมากอ่ะ 

[sam3sam]

น่ารัก

[ไอ้หัวแห้ว]

หวานนนนนนนนนนน

[=นีรนาคา=]

 หวานอ่ะ หวานมากกกกกกกกกก
 

[poppycake]

ตอนพิเศษน่าร๊ากกกกกก >////<

เลิฟๆๆ บอกเรย หุหุหุ

ปล.อยากอ่านตอนต่อไปน้า *O*

[quiicheh.]

น่าร้ากกกกกกกกพิชต่อปากต่อคำขึ้นนะ55555555555

[happy-jigsaw]

ฮิ้ววววววววว อ่านแล้วเขินแทนดาราใหญ่เลยอ่ะ 

[Poseidon]

น่ารักอ่ะ  ไม่ต้องไปเดทในที่โรแมนติค
ก็หวานกันได้ อิจฉาๆ

[Maxshu]

ไม่หวานมาก แต่โครตหวานเลย 5555555

[SoN]

^^

[Chichi Yuki]

หวานกันซะเหลือเกิน
แต่อุปสรรค์นี่ก็เยอะใช่ย่อยนะ

[thanza1970]

ซึ้งจังเลยคับ
 

[Satanza321]

อิจฉาปุณณ์นะ มีคนมาทำอะไรพิเศษๆให้แบบนี้

[nnA]

 

[Wereena]

หวานกันจริง อิอิ แอบหนวงเบาๆกะคุณแฟนเก่า ติดตามค่ะ จ้วฟๆ

[newyniniw]

คู่นี้เค้าน่ารักกันจริ๊งงง พิชนี่น่าโดนโดดถีบนะ มาว่าคุณปุนณ์เค้าแก่ได้ไง 555

[TIKA_n]

แฮปปี้ วาเลนไทน์เดย์ เย้  หวานมากกกกกก ที่รัก ๆ ตลอดเลยนะพิช
พี่ปุณณ์ก็ขี้อ้อนเหลือเกิน แหม ๆ มีการทวงมอนิ่งคิสซะด้วย น่ารักจังเลย
น่าเห็นใจคุณสามีพิชนะ มีภรรยาเป็นคนดังระดับประเทศ ก็อย่างนี้แหละ
จะทำอะไรเหมือนคู่รักคู่อื่น ๆ เขา ก็ไม่ได้ง่าย ๆ แต่ก็ดีแล้วที่พิชเข้าใจ
โชคดีของพี่ปุณณ์ ที่ได้คนรักที่รักและเข้าใจในงานของพี่ปุณณ์มาก ๆ ขนาดนี้
เดทเรียบ ๆ ง่าย ๆ ไม่ต้องหวือหวา เลิศหรู แต่แค่ได้ใช้เวลาร่วมกับคนที่รัก
กุมมือกันไปตลอดทาง แค่นี้ก็มีความสุขมากแล้วล่ะเนอะ 
ขอบคุณคนเขียนจ้ะ 

[yowyow]

 

[Whatever it is]

น่ารักพอกรุบกริบ 555

[Mafiaziip]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย

เขินมากเลยนะ คุณปุณณ์น่ารักมากเลย

พิชก็เข้าใจ เหมาะสมกันจริงๆ

 

[kitty08]

น่ารักจัง ไม่ต้องหวานเหวอ แค่ให้เรารู้สึกดีตลอดไป ก้อโอเคแล้ว 

[Snowermyhae]

ไม่รู้จะอิจฉาใคร 

[aeruk]

  อ่านแล้วเขินเว่อออออ
ยิ่งแก่ยิ่งหวานเหรอคะคู่นี้ 555555

[bambooiihallo]

แจ้ง ::


จริงๆนิยายแบมจบแล้วค่ะ แต่แบมลืมแจ้ง 555 แต่จบแบบต้องมาติดตามบทสรุปในตอนพิเศษ ซึ่ง ... มาอัพแล้วน้าาาา อิอิ ><

- - - - - - - - - - - - -

พิเศษ   :   you , who came from the stars . ( 1 )




“เฮ้ยไอ้พิชดูดวงกัน”



   “ไม่เอาอ่ะ พี่เม่นดูเหอะ ขี้เกียจว่ะ”



   “อะไรวะ แม่นนะโว้ย”



   ผมเดินอยู่งานวัดครับใกล้ๆกับโรงงานผลิตรถยนต์ที่ผมทำอยู่ ซึ่งหางไกลกรุงเทพมากมายมหาศาล จริงๆบริษัทแม่ก็อยู่ในกรุงเทพล่ะครับแต่ผมมันเด็กใหม่พึ่งจบก็ต้องโดนเนรเทศมาอยู่ห่างไกลแสงสีเสียงฉะนี้แล



   ส่วนคนข้างๆผมชื่อพี่เม่น รุ่นพี่ที่แก่กว่าผมสี่ปี แต่พี่แกเป็นสถาปนิกไม่ได้อยู่โรงงานเดียวกับผมหรอก แต่พี่แกรับจ๊อบออกแบบรีสอร์ทใกล้ๆกับโรงงานผมอยู่พอดี ส่วนแฟนพี่แกเป็นหมอรูปหล่ออยู่โรงพยาบาลประจำจังหวัด เอ่อ ..พี่แกเป็นประเภทชายรักชายคล้ายๆผมนี่ล่ะครับ



   “ไม่เอาอ่ะ ผมไม่ค่อยเชื่อ”



   “เชื่อดิ ไปดูๆ เผื่อจะเจอเนื้อคู่สักที”



   “ผมยังไม่ได้คิดเรื่องน้านนนนน”



   พี่เม่นก็หาได้ฟังไม่ กระชากลากผมไปโต๊ะไม้เก่าๆมุมวัดที่ทำเป็นซุ้มดูดวงเรียบร้อย ก็มีแต่บรรดาสตรีเพศยืนล้อมรอบล่ะครับ พี่เม่นแกก็ตาลุกตาวาวสงสัยจะชอบอะไรพวกนี้



   แล้วเนื้อคู่ผมจะเป็นใครกันล่ะเนี่ย ?



   ผมโสดครับ .. โสดมาเกือบปีเห็นจะได้ งงล่ะสิ ? ทุกคนคิดว่าวันนั้นผมกับคุณปุณณ์คงจะป้าบป้าบป้าบกันสักสี่ห้ายกแล้วปรับความเข้าใจกันหลอมรวมหัวใจครองรักหวานชื่นมาจนถึงทุกวันนี้ ? ผมก็คิดแบบนั้นนะ



   แต่ … มันก็ได้แค่ป้าบป้าบป้าบแล้วปรับความเข้าใจแต่หัวใจยังไม่หลอมรวมไปสู่ขั้นครองรักเพราะคุณปุณณ์เขาขอเวลา …



   ‘พิช … รอได้มั้ย … รอจนปุณณ์ลืม … ลืมพี่ณินก่อน … จนปุณณ์มั่นใจว่าจะมีพิชคนเดียว’



   ประโยคนั้นยังดังก้องในหูผมจนถึงทุกวันนี้  จะว่าไปในตอนนั้นผมก็ไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้เลย แต่ผมก็คิดแล้วว่ามันก็คงเป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลา ถ้าคุณปุณณ์เขากล้ามาพูดผ่านสื่อ กล้าบอกให้ผมรอ แล้วเขาก็สัญญาว่าจะไม่กลับไปหาคนเดิมอีก ผมในฐานะที่เป็นฝ่ายไปหลงคุณปุณณ์หัวทิ่มบ่อก็ได้แต่เห่ารับสะบัดหางครางเอ๋งๆเป็นตูบน้อยผู้ภักดีล่ะครับ



   เฮ้อ … คนที่ให้ใจไปเต็มๆก็ต้องโดนเอารัดเอาเปรียบแบบนี้แหละ สัจธรรมของความรักที่ผมบัญญัติให้ตัวเองมาสักพัก เป็นลูกไก่ในกำมือของคุณปุณณ์



   …. จะปีแล้วน้า คุณปุณณ์จะลืมผมไปหรือยัง ?



   “มาเลยพ่อหนุ่ม นั่งนิ่งๆ”



   แม่หมอที่อาจจะเข้าสู่วัย ป้าหมอเกือบๆยายหมอ ใส่ชุดพะรุงพะรังมีสำรับไพ่เก่าๆ แกตัดไพ่สับไพ่ด้วยความรวดเร็วและให้ผมเลือกสามใบ ผมก็เลือกไปแบบมั่วๆมีพี่เม่นยืนลุ้นประหนึ่งหวยออก



   “ใบแรก … หมายถึงอดีต … ที่ผ่านมามีเส้นทางรักที่ไม่ชัดเจน ม่านหมอกบดบังจนทำให้จิตใจหดหู่ ของรักก็ไม่ใช่ของของตัวพ่อหนุ่มเอง”



   แม่น !



   “ใบที่สอง ปัจจุบัน … ม่านหมอกจากอดีตยังมีเข้ามาแต่เริ่มจางลงไปทุกที จิตใจเริ่มมั่นคง และกำลังเฝ้ารอสิ่งบางสิ่งที่ตัวพ่อหนุ่มเองก็รู้อยู่
ว่ามันคืออะไร แต่ก็ยังมีความลังเลอยู่”



   จริง !



   “ใบที่สาม อนาคต … พ่อหนุ่มจะได้พบเจอกับคนรักที่มาจากดวงดาว จบ สามร้อยบาท”



   “หา !”



   ผมกับพี่เม่นประสานเสียงมาพร้อมกัน ใบแรกกับใบสองทำไมมันต่างจากใบสามดีแท้ ! คนรักจากดวงดาวจะบ้าเรอะ ! เอเลี่ยน ? อีทีเพื่อนรัก ? ดาวนาเม็ก ? ดาวไหนล่ะแม่หมอออ



   “เดี๋ยวนะ แล้วมันดาวไหนครับแม่หมอ ?”



   “มิติสวรรค์ไม่อาจบอกได้ โอมมมม …. สามร้อยบาทจ่ายมา”



   ผมควักเงินสามร้อยบาทวางบนโต๊ะแบบเซ็งๆ ดวงอะไรวะเนี่ย พอเดินพ้นระยะการได้ยินของแม่หมอนั่นแหละพี่เม่นเริ่มบ่นทันที



   “อะไรวะ คราวก่อนแม่นโคตร แต่นี่มาจากดวงดาว ?  เนื้อคู่มึงสงสัยอยู่เวทีเดอะสตาร์ !”



   “ฮ่าๆๆๆๆ เดอะสตาร์อะไรเล่าพี่ เออไม่แน่นะ สงสัยต้องไปดู ซีซันไหนแล้วเนี่ย เฮ้อ … สงสัยจะดาวลูกไก่แหงๆ”



   “ป่ะ พี่เลี้ยงสายไหมปลอบใจนะไอ้น้อง”
   










   หลังจากกลับจากวัดมาถึงห้องพักคนงานในโรงงาน ห้องเล็กเท่ารังหนูแต่ก็มีห้องน้ำในตัว เรียกว่าสำหรับเป็นห้องพักจริงๆ หนึ่งเตียง หนึ่งโต๊ะ หนึ่งตู้ สำหรับห้าวันที่โรงงาน อีกสองวันเสาร์อาทิตย์กลับบ้านได้





   กิจกรรมที่ผมได้ลองทำมาสักพักแล้วรู้สึกว่ามันก็สนุกดีคือการทำคลิปไดอารี่ ! เพราะจะให้เขียนให้ช่างยนตร์แบบผมก็ไม่ถนัด ก็เล่นมันง่ายๆ มีมือถือกับแอปพลิเคชั่นโซเชียลแคม อัดหน้าตัวเองลงไปแค่นั้นง่ายๆ



   ผมหยิบมือถือขึ้นมากดอัดวิดิโอด้วยกล้องหน้าเหมือนเดิม มุมเดิม คือนั่งอยู่บนโต๊ะ



   “สวัสดีคร้าบบบ พิชครับ วันนี้วันพุธ มีงานวัดใกล้ๆกับโรงงานเลย ใครที่อยู่จังหวัดนี้เหมือนกันในตอนนี้ก็อย่าลืมแวะไปทำบุญ ปิดทองร่วมกัน วันนี้ก็ทำงานเหมือนทุกวันครับ ฮ่าๆ ก็สนุกดีนะ เมื่อกลางวันไปกินก๋วยเตี๋ยวร้านใหม่ถัดจากโรงงานไปสองกิโล แอบไกลว่ะ แต่อร่อยจริงๆ เล็กน้ำตกไม่งอก ไว้ต้องไปกินใหม่ ใช้ได้ ดูจากปฏิทินก็อยู่โรงงานนี้เข้าเดือนที่เก้าแล้ว แต่อายุโซเชียลแคมก็ยังสามเดือนกว่าๆนะ เบื่อกันยังง ฮ่าๆ ตลกดีคนมากดฟอลเพิ่มขึ้นทุกวันเลย ชีวิตวิศวะต๊อกต๋อยในโรงงานผลิตรถยนตร์มันน่าติดตามขนาดนั้นเลย ก็ขอบคุณที่เข้ามาเม้น ทั้งๆที่ผมก็ไม่ใช่ดาราเลย งงๆเหมือนกันมีคนเม้นบอกเป็นแฟนคลับ อิอิ เออมีเรื่องฮามาก ไปดูดวงข้างวัดมา รุ่นพี่เขาบอกแม่น แต่แม่หมอบอกว่าผมจะได้เนื้อคู่จากดวงดาวว่ะ ! ไม่รู้จะดาวลูกไก่หรือเปล่า หรือจะจากเดอะสตาร์นะ ? นี่อยู่ในช่วงประกวดเดอะสตาร์อยู่หรือเปล่าเนี่ย ??? สงสัยต้องดูดาวทุกวันเผื่อจะเจอ ก็วันนี้พอแค่นี้นะครับสำหรับโซเชียลแคมไดอารี่ของนายพิชวิศวะห่างไกล ยังไงก็ฝันดีค้าบบบบบ”





   โบกมือให้กล้องเป็นอันเสร็จพิธี แรกๆก็เขิน แต่มันว่างเกินจนไม่มีอะไรทำ จะเล่นอินสตาแกรมก็ไม่มีเวลาหยิบกล้องมาถ่ายรูป วันๆก็มีแต่
ภาพโรงงาน บางทีก็รถรุ่นใหม่ห้ามถ่ายห้ามเผยแพร่อีกเป็นความลับบริษัทแล้วไอ้ผมจะทำอะไรได้นอกจากโซเชียลแคม ยังไงก็มีแค่หน้าตัวเอง ไม่เป็นความลับอะไรทั้งนั้น



   นาฬิกาบอกเวลาห้าทุ่มครึ่งแล้ว อาทิตย์ก่อนต้องเป็นเวลาที่ผมกดโทรศัพท์โทรไปหาใครบางคน  แต่ช่วงนี้ซัมวันของผมไปเปิดคอนเสิร์ตที่ต่างประเทศ ผมเลยทำได้แค่ ส่งข้อความผ่านไลน์ไปเหมือนเดิม



   แต่ด้วยเวลาและหน้าที่การงานที่มากทั้งคู่จะให้คุยไลน์กันตลอดก็ไม่ได้ ก็เลยทำได้แค่ส่งไปส่งมานานๆทีจะตอบกันเท่านั้นเอง เฮ้อ …



    ‘คิดถึงนะ’



   ปลายนิ้วกดปุ่มเอนเทอร์ส่งไปเรียบร้อย จบแล้วอีกวันที่ผมยังโสด …








   วันศุกร์เป็นวันที่สดใสเป็นพิเศษ ผมสะพายเป้ใบใหญ่มายืนร่วมกับเพื่อนร่วมงานอีกหลายชีวิตที่ท่ารถในโรงงาน รอขึ้นรถบัสบริษัทที่วิ่งตรงเข้ากรุงเทพเลย ไว้เซอร์วิสพนักงานโดยเฉพาะ ทุกคนมีสีหน้าสดใสแววตาวิบวับ บ้างก็คุยกันเรื่องแพลนไปเที่ยวสุดสัปดาห์นี้



   “เฮ้ยไอ้พิช วันหยุดนี้ทำไร ?”



   “นอนอยู่บ้านว่ะพี่ ฮ่าๆ ไม่มีโปรแกรมไรเลย”



   ผมตอบกลับเพื่อนรุ่นพี่อีกแผนกที่สนิทกัน



   “อะไรว้า หาเมียสักคนดิ”



   “โหวววว ยังเลี้ยงตัวเองไม่รอดเลยครับพี่ครับ”



   “ให้เมียมันเลี้ยงไง ก๊ากกกกก”



   กลุ่มพี่แกก็ขำกันใหญ่ ตบหัวลูบหลังแซวกันไปเรื่อยประสาผู้ชายคุยกัน หลังจากมานั่งริมหน้าต่างค่อนไปทางช่วงหลังของตัวรถผมก็หยิบโทรศัพท์ที่ชาร์จแบตจนเต็มขึ้นมาเปิดเชคโปรแกรมไลน์ ..



   ‘ไว้ซื้อขนมไปฝากนะ .. ’



   ข้อความสั้นๆพร้อมส่งรูปตัวเองยิ้มชูสองนิ้วมาให้ ก็ทำผมยิ้มออก ยังไม่ลืมกันก็โอเค



   ‘ไม่มีของฝาก มีโกรธ’



   ผมตอบกลับไปสั้นๆ ก่อนจะตอบไลน์ของเพื่อนๆคนอื่น แล้วเปลี่ยนมาเข้าเว็บไซต์เชคข่าวคราวการทำงานในต่างประเทศของซัมวัน มีทั้งคลิปที่ไปออกรายการ สัมภาษณ์ มีทติ้ง และข่าวคอนเสิร์ตเต็มกูเกิ้ลสมกับเป็นคนดัง



   คุณปุณณ์ก็ยังดูโดดเด่นเหมือนเดิม … นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เจอกัน ?








   “โย่วไอ้น้องพิชชช กินพิซซ่ากัน”



   “พี่ปัณณ์พี่ปิ๊งมาได้ไงครับเนี่ยย”



   ผมเปิดประตูคอนโดตัวเองออกมาก็ยิ้มแป้นเลย คู่รักน่ารักมาเยี่ยม พร้อมพิซซ่าถาดใหญ่ และแมวอ้วนสองตัวที่ตอนนี้ตัวเมียกำลังมีน้องน้อยอยู่ในท้อง



   “ไม่รู้จะออกกี่ตัว เดี๋ยวยกให้ไปเลี้ยงสักสองตัว เลี้ยงเป็นคู่มันจะได้ไม่เหงา”



   “แต่ผมไปอยู่โรงงานอ่ะดิ ไม่รู้จะเลี้ยงยังไง คงไม่ค่อยมีเวลาว่ะพี่ปัณณ์”



   “คิดมาก ไอ้พี่ปุณณ์เลี้ยงไง เดี๋ยวก็พักยาวแล้ว ชิวๆ”



   “ไปยัดเยียดน้องทำไมฮะปัณณ์ ขี้เกียจเลี้ยงเองล่ะสิ โถ่ …”



   หมอปิ๊งทำท่าปูหนีบ ขมิบเนื้อพี่ปัณณ์สองสามทีจนได้เสียงโอดโอยนั่นล่ะถึงหยุด คู่นี้เขาน่ารักจริงๆ



   “ฮ่าๆ ไม่เป็นไร ไว้ให้คุณปุณณ์เลี้ยงนั่นล่ะครับ”



   “ยังเรียกคุณปุณณ์อีกหรอ เรียกปุณณ์เฉยๆดิ เป็นแฟนกัน”



   “บ้า ไม่ใช่แฟนน่าพี่ปัณณ์ ”



   พี่ปัณณ์ทำหน้าเจ้าเล่ห์ส่งกลับมา



   “งั้นเรียกว่าไร ? เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ ? ฮ่าๆๆๆๆๆ”



   “แต่พี่เห็นด้วยกับปัณณ์นะ แฟนกัน เรียกชื่อกันเฉยๆดีกว่ามาใช้ คุณ นะ”



   “พี่เด็กกว่ายังเรียกปิ๊งเฉยๆเลย บางทีก็เรียก เมียจ๋า … แอ่ก !”



   “โห พี่ปิ๊งพี่ปัณณ์ตายทำไงครับ ทุบซะหลังแอ่น ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก ”



   “มึงห่วงกูหรือสมน้ำหน้ากูครับ ขำขนาดนี้ ไอ้เวร”









   
   ห้องกลับมาเงียบเหมือนเดิมอีกครั้งหลังจากคู่รักและแมวเหมียวกลับไป … กลายเป็นว่าห้องที่แสนสุขดูเงียบเหงาขึ้นมาทันที โซฟาที่ผมนั่งคนเดียวมันก็ดูกว้างเกินไป



   “….. อายุยี่สิบสี่เองนะไอ้พิช จะเกิดอาการอยากมีเมียขนาดนั้นเลยหรอวะ”



   สองมือยกเสยผมเซ็งๆ อยู่คนเดียวมาได้ตั้งเก้าเดือน อีกนิดจะเป็นอะไรวะ ?



   ผมเปิดทีวีช่องเกี่ยวกับดาราทั่วไป เมื่อก่อนไม่เคยดู แต่เพราะมีคนสำคัญเป็นข่าวบ่อยครั้งก็เลยต้องตามเพื่อจะได้รู้ความเป็นไป แล้วก็ไม่ผิดหวังเมื่อรายการนี้กำลังนำเสนอข่าวคุณปุณณ์แสดงคอนเสิร์ตในต่างประเทศ ตาคมสวยใบหน้าคมผิวขาวปากสีแดงระเรื่อ …



   ร่างกายช่วงล่างผมเริ่มมีปฏิกิริยา … ไอ้พิช ! นี่มันแค่ข่าวเองนะโว้ย ใส่เสื้อผ้าก็มิดชิดเห็นหน้าพิธีกรเยอะกว่าอีก ท่าจะเป็นเอามาก !




   สองมือกุมส่วนสำคัญ สองเท้าพาตัวเองเข้าห้องน้ำ ไปจัดการ …. เอ่อ … นั่นล่ะ ! ให้มันได้อย่างนี้สิน่า !




- ------------------------------------------------- ----

-...- อิอิ

[mooping-7]

มึนตึบมึนจัง จบแล้วจริงดิ แงๆๆๆๆๆ    งั้นเอาตอนพิเศษมาเยอะเลยน้าา สงสารพิช คร๊าบบบบบ