หัวข้อ: The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ EP204 + ประกาศอัพเดต 23/05/2018

[lukkeng]

จากผู้แต่ง : นิยายเรื่องนี้จะดำเนินไปอย่างช้าๆ นะครับ เนื่องจากมันถูกวางแผนไว้แบบนี้ คนแต่งอยากให้คนอ่านเห็นถึงพัฒนาการของตัวละครอย่างช้าๆ เฟี๊ยตจะเก่งขึ้นอย่างมีเหตุผล หากไม่ทันใจใครไปบ้าง ต้องขออภัยไว้นะครับ แหะๆ อย่าว่าคนแต่งน้าาา

ใครอ่านแล้วชอบ อย่าลืมเม้นกันนะ คนแต่งอ่านเม้นแล้วแฮปปี้ที่สุดเลย

 

ถึงคุณ tutankamen : ขอบคุณมากครับผ๊ม ติดตามกันไปนานๆนะ

ถึงคุณ saruttaya : คงอีกสักพักกว่าจะเข้มข้น ปูเรื่องกันก่อน อย่าเพิ่งเบื่อกันน้าา

ถึงคุณ limousinx9 : ติดตามกันต่อไปนะครับผ๊มม

ถึงคุณ mesomeo2 : ขอบคุณครับ ติดตามกันต่อไปเรื่อยๆน้า

ถึงคุณ redz : อย่าลืมมาอ่านนาคร๊าบบ

ถึงคุณ p_phai : ขอบคุณค๊าบบ

ถึงคุณ fizz : มันคงอืดอย่างนี้ไปสักพัก พอดีว่าแต่งไปเยอะแล้ว กลับไปแก้ไขจะทำให้เรื่องรวนเปล่าๆ พยายามเร่งอยู่ตอนนี้ 55 มันเป็นนิยายแนวฟิวชั่นครับ หลังๆมันจะฟิวชั่นอีกเยอะ รอติดตามชมครับผ๊ม

ถึงคุณ sukaz : ผมก็ชอบแนวนี้ครับ แต่หาอ่านยาก แต่งมันซะเองเลย 555

 

[Zelsy]

หน้า 2 แล้วว ฮิ้ววว

/รำวงฉลอง

ดำเนินไปช้าๆค่อยเห็นพัฒนาการของตัวละครไปนี่มันคุ้นๆแฮะ เหมือน"เลี้ยงต้อย"เลย #ไม่ใช่ย์
ได้การ์ดระดับ 7 มาแน่ะ สนุกแน่ๆงานนี้ อิอิย์

[saruttaya]

ฉลองหน้า 2 เฮ่ๆๆ

มาฉลองก่อนอ่านตอนที่ 8 ฮี่ๆๆๆ

[fanfic2010]

เนื้อเรื่องแปลกไม่ซ้ำใครดี ไม่ค่อยเห็นใครแต่งเรื่องแนวนี้ซักเท่าไหร่ 
ตอนนี้ชักเอียนเรื่องแนวมหาวิทยาลัยเต็มที พล็อตเดิม ๆ เปลี่ยนแต่บุคลิกตัวละครและสถานที่ประกอบฉาก
เข้าใจว่า ต้องค่อย ๆ บอกเล่าพัฒนาการตัวละครและความสอดคล้องต้องกันไปทีละขั้น
รวมถึงต้องแทรกคำอธิบายเรื่องการเล่นเกมส์ลงไปด้วย
ก็ดีนะ จะได้ค่อย ๆ ปรับอารมณ์คนอ่านให้คล้อยตามจินตนาการของคนเขียนและพัฒนาการของตัวละคร
อย่างน้อยก็ยังดีกว่านิยายบางเรื่องที่พอมาถึงก็ไม่พูดพล่ามทำเพลงอะไร วิ่งเข้าใส่จะขวิดกันท่าเดียว
แค่เริ่มต้นก็เดาได้ว่า จะจบยังไง แบบนี้ยังน่าติดตามและน่าสนใจกว่าอีก
ขออย่างเดียว มาลงต่อเนื่องสม่ำเสมอก็พอ อย่าห่างหายไปนาน สงสารคนอ่านบ้าง
มายั่วให้อยากแล้วจากไป มันบาปนะครับ 

ป.ล. กด + เป็นกำลังใจให้แล้วนะครับ สู้ต่อไป ทาเคชิ 

[FiZZ]

โอ้ว เริ่มได้ของดีกับเค้าบ้างแล้ว
อันที่จริงมันก็ไม่ได้อืดมากขนาดนั้นหรอกค่ะ อาจเพราะยังไม่เจอคนอื่น(ที่เป็นผู้ทดสอบ)ด้วยมั้งคะ เรื่องมันเลยยังดูเพลนๆอยู่
คือยังไม่มีอะไรให้ตื่นเต้นเพราะพูดกันตามตรงเลย เสน่ห์ของนิยายเกมออนไลน์อยู่ที่ความน่าตื่นเต้นนี่แหละ
แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมาอย่างโชกเลือด เอ้ย โชกโชนเกี่ยวกับนิยายแนวนี้มักจะเริ่มสนุกก็สักตอนที่10
ว่าแต่เกมมีพวกระดับรึเปล่าคะ เพราะเหมือนไม่มีระบบคอยแจ้ง ตอนฆ่าหมูก็ไม่ได้อะไรนอกจากการ์ด
ส่วนอาชีพคิดว่าน่าจะหลากหลายจากการที่เชิญคนทุกอาชีพมาทดสอบ(หรือไม่มีแต่ใช้เป็นทักษะแทน?)
ถ้าเริ่มออกจากเมือง ได้ต่อสู้จิงๆจัง ได้เจอคนอื่นน่าจะสนุกกว่านี้ค่ะ

[tutankamen]

แอบมาเมื่อไหร่เนี้ยย...ยาวไปๆๆ พ่อนักปรุงยาแห่ง January

[film1233]

ชอบอ่านแนวนี้มากเลยอ๊าาาา~!!

ติดตามกันต่อไป

    

เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ 

อย่าเพิ่งหายไปไหนก่อนซะหล่ะ 

[lukkeng]

ตอนที่ 9 The Four-dimensional Herb Bag

   “ไหนลองเรียกใช้การ์ดดูซิ๊” ลุงย้งบอกให้เขาลองใช้การ์ดใบใหม่ที่เพิ่งได้จากตัวลุงเอง

   “The Four-dimensional Herb Bag RELEASE” ชายหนุ่มเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ เพราะการ์ดในมือของเขากลายสภาพเป็นห้องขนาดประมาณ 30 ตารางวาขึ้นมาห้องหนึ่งโดยมีเขายืนอยู่ตรงกลาง ภาพของห้องมีลักษณะคล้ายภาพลวงตาหรือไม่ก็ภาพมายาฉะนั้น มันดูจางๆ แต่ก็มองเห็นลักษณะได้อย่างชัดเจน ที่สำคัญ ห้องที่เกิดขึ้นใหม่ก็ยังคงทับซ้อนอยู่กับร้านขายยาที่ยืนอยู่ในปัจจุบันนั้น ตอนนี้เขาเริ่มสับสน เพราะกวาดตามองไปรอบๆ ก็เห็นทั้งร้านขายยาเดิม ซ้อนทับอยู่กับห้องสมุนไพรที่เกิดขึ้นมาใหม่ จนบางครั้ง ก็ยากจะแยกไว้ว่าของบางชิ้นที่วางอยู่เป็นของจริงหรือของที่เกิดมาจากการ์ดกระเป๋าสี่มิติใบนั้น

   “เห็นแล้วใช่มั้ย?” ลุงเจ้าของร้านถาม

   “เอ่อ ที่เป็นเหมือนภาพสามมิติของห้องปรากฏขึ้นมาใช่เปล่าครับ”

   “นั่นแหละๆ ห้องเนี่ยจะมีขนาดไม่จำกัด เวลาเก็บสมุนไพรอะไรมาได้ก็เอามาเก็บไว้ที่นี่ แต่ถ้ากลัวมันจะเกะกะ ก็เปลี่ยนเป็นการ์ดก่อนแล้วค่อยเก็บไว้ อีกฝั่งหนึ่งของห้องจะมีคล้ายๆ แปลงเกษตรเล็กๆ เห็นหรือเปล่า ตรงนั้นจะมีไว้เพื่อเอาต้นไม้ที่เราเก็บได้มาเพาะพันธุ์ต่อ ข้างๆ แปลงจะมีพลั่ว เสียม จอบ บัวรดน้ำต้นไม้อยู่ครบเลย ข้อสำคัญคือ แปลงนี้มีช่องไว้ปลูกได้แค่ 10 ช่องเท่านั้น ตัดสินใจให้ดี ควรจะเก็บไว้สำหรับปลูกพืชหายาก หรือที่ขายได้ราคาดีเท่านั้น นอกจากนี้ ถ้าจะปลูกสมุนไพร ต้องเก็บมาแล้วมาปลูกเลยทันทีเท่านั้น ห้ามเปลี่ยนเป็นการ์ดก่อนแล้วนำมาปลูก มันจะปลูกไม่ขึ้น รายละเอียดก็น่าจะครบแล้วนะ อ่อ เวลาใช้ควรใช้ในที่โล่งๆนะ ภาพที่เจ้าเห็นมันจะได้ไม่ทับซ้อนกันให้สับสน แล้วก็เวลาจะทำงานอะไรในห้องนี้ ไม่ต้องขยับตัว สั่งด้วยความคิดก็พอ อุปกรณ์ต่างๆจะทำงานให้เอง ถ้าเจ้าขยับตัวคนเขาจะหาว่าเจ้าบ้าได้นะ เพราะคนอื่นจะไม่เห็นภาพจากถุงนี้ด้วย ฮ่าฮ่าฮ่า”

   “โหวว ไฮเทคมากเลยครับลุง น่าสนุกมากๆ แต่เสียดาย ผมเปลี่ยนต้นไม้เป็นการ์ดไปหมดแล้ว ยังปลูกไม่ได้สินะครับ ไว้เดี๋ยวผมไปหาต้นไม้แพงๆแล้วเอามาปลูกดีกว่า จะได้รวยๆ กับเขามั่ง” เฟี๊ยตเริ่มร่าเริงเมื่อหาลู่ทางในการหาเงินเพิ่ม

   “ได้ๆๆ ไว้เดี๋ยวใกล้ๆออกเดินทาง เดี๋ยวข้าจะพาทัวร์เก็บสมุนไพรแถวๆ นี้ให้ครบทุกชนิดเลยละกัน ส่วนชนิดอื่นๆ เจ้าก็ไปตามเก็บเอาที่เมืองอื่น”

   “ออกเดินทาง?” ชายหนุ่มทวนคำขึ้นด้วยความสงสัย

   “อ๊าว นี่เจ้าไม่รู้หรอว่าอยู่เมืองเดียวเนี่ย มันเก็บการ์ดสูงสุดได้ไม่ครบ 100 ใบหรอก เจ้าต้องเดินทางไปให้ครบ 12 เมืองแหละ ถึงจะเคลียร์เกมได้ ตอนนี้เจ้าก็ต้องฝึกทักษะเบื้องต้นไปก่อน แล้วก็หาเงินไปพลางๆ ไว้พอพร้อมเมื่อไหร่ก็จะได้ออกพจญภัยแล้ว” ลุงย้งอธิบาย

   ความจริงแล้วชายหนุ่มก็รู้ถึงข้อเท็จจริงข้อนี้ดี ว่าดินแดนสาบสูญแห่งนี้ประกอบด้วยเมือง 12 เมือง ที่เรียงลำดับความ “โหด” ไปตามรายชื่อเดือนในปฏิทิน ตอนนี้เขายังอยู่แค่เมือง January ซึ่งเป็นเมืองแรกในปฏิทิน เขาจะไปเคลียร์เกมนี้ได้ยังไง แต่เอาเข้าจริงเขาก็เกือบจะลืมเป้าหมายที่จะมาที่นี่เสียแล้ว เขาต้องเก็บการ์ดสูงสุดให้ได้ 100 ใบ เวลาที่ผ่านมา เขาก็แค่ยังตื่นเต้นกับเรื่องราวของโลกใหม่ จนลืมไปว่าการเดินทางที่แท้จริงของเขายังทอดยาวไปอีกไกลนัก

   “ช่างมันก่อนเถอะ เดี๋ยววันนี้ข้าจะสอนเรื่องเภสัชวัตถุนะ เรื่องทฤษฎีเจ้าคงรู้หมดแล้ว ข้าจะเน้นส่วนของการนำไปใช้ละกัน พวกทักษะการแยกความแตกต่างของพืชที่คล้ายกัน การสังเกตพืชต่างๆ ในธรรมชาติ แล้วก็รสของสมุนไพรตัวที่ใช้บ่อยๆ ตามข้าเข้ามาในห้องเก็บสมุนไพรได้เลย” ว่าที่อาจารย์ปรุงยาของเขาเอ่ย และเดินนำเขาไปสู่ด้านในของร้าน ขณะนี้ เขาได้มายืนอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยลิ้นชักไม้เต็มไปหมด ที่ลิ้นชักก็จะมีชื่อสมุนไพรแตกต่างกันไปติดอยู่เรียงกันไป บางส่วนก็เป็นชื่อต้นไม้ บางส่วนก็เป็นชื่อพิกัดยา และบางส่วนก็เป็นชื่อตำรับยาที่ปรุงเรียบร้อยแล้ว

   การเรียนการสอนเริ่มต้นอย่างง่ายๆ โดยการที่อาจารย์ของเขา (ซึ่งก็คือลุงย้งนั่นเอง) จะหยิบสมุนไพรแต่ละชนิดที่มีลักษณะใกล้เคียงกัน หรือมีรสชาติใกล้เคียงกัน มาให้เขาดูเพื่อแบ่งแยกความแตกต่าง รวมไปถึงการนำไปใช้ประโยชน์ ซึ่งแน่นอนว่าสรรพคุณในเกม ย่อมแตกต่างไปจากชีวิตจริงอยู่ไม่น้อย เรื่องเหล่านี้จึงเป็นเรื่องที่เขาจะต้องจดจำไปให้ได้มากที่สุดเพื่อใช้เป็นประโยชน์ในการเล่นเกม ผ่านไปได้กว่าครึ่ง เฟี๊ยตก็ขอกระดาษกับปากกาเพื่อจดบันทึกเพราะกลัวจะจำได้ไม่หมด แต่ลุงย้งก็บอกว่าไม่จำเป็น เพราะ The Seedling Bible ของเขาจะจดจำให้ทั้งหมดอยู่แล้ว สงสัยอะไรก็ถามจากหนังสือเอา (ลุงย้งเคยเห็นเขาถือหนังสือ The Seedling Bible เข้ามาในร้านครั้งหนึ่ง จึงไม่ได้เตรียมอุปกรณ์เครื่องเขียนมาให้เขาจดบันทึก เพราะว่ารู้ความสามารถของไพ่พรสวรรค์ใบนี้ดี)


   “ยังไหวอยู่เปล่า” ลุงย้งเอ่ยถามขึ้นเมื่อลิ้นชักในส่วนของวัตถุดิบสมุนไพรถูกเปิดและหยิบขึ้นมาสอนไปกว่าครึ่งห้องแล้ว

   “ไม่ไหวก็ต้องไหวสิลุง ผมไม่ไหวได้หรอ ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตตอบแบบไม่จริงจัง

   “ก็ถามไปงั้นแหละ ไม่ไหวก็จะให้เรียนต่ออยู่ดี ฮ่าฮ่า” ลุงพูดก่อนจะเริ่มต้นสอนต่อไปเรื่อยๆ จนมาสิ้นสุดที่ลิ้นชักสุดท้ายในส่วนของวัตถุดิบสมุนไพร

   “ความจริงพืชสมุนไพรที่มีอยู่ในเกมนี้ไม่ได้มีแค่ 150 ชนิดหรอก พูดให้ถูกก็คือ พืชสมุนไพรที่เป็นไพ่ตัวตนที่มีอยู่ในเกมนี้มีแค่ 150 ชนิด แต่ยังมีพืชบางชนิดที่จัดอยู่ในไพ่สูงสุดที่ถือเป็นเงื่อนไขในการเคลียร์เกมด้วย แน่นอนว่ามันจะต้องมีราคาแพงและหายากมากๆ และที่ร้านของลุงมีอยู่แค่ชนิดเดียว ก็คือ หญ้าฝรั่น (Saffron)” อาจารย์ของเขาพูดพลางเปิดลิ้นชักสุดท้ายที่ไม่มีชื่อและถูกล๊อคกุญแจไว้ ก่อนจะหยิบถุงพลาสติกขนาดเล็กที่ภายในบรรจุเกสรดอกไม้เล็กๆ ที่มีสีออกไปทางส้มจนเกือบแดง

   “หญ้าฝรั่น หรือ Saffron เป็นพืชที่ใช้ในการปรุงรสอาหารระดับสูง ถูกปลูกได้เฉพาะที่เมือง October ดินแดนอาคเนย์แห่งความลับเท่านั้น การจะหาซื้อหญ้าฝรั่นบริสุทธิ์เป็นเรื่องที่ยากมาก เพราะแหล่งเพาะปลูกจะไม่ขายให้เดี่ยวๆ แต่จะขายแบบผสมกับเกสรดอกคำฝอย (Safflower) ซึ่งมีราคาถูกมาก เหตุด้วยสินค้าไม่มีขายแต่เป็นที่ต้องการของตลาด จึงทำให้หญ้าฝรั่นบริสุทธิ์มีราคาสูงมาก มากจนมีคนที่จะรับซื้อเกสรผสมของพืชทั้ง 2 ชนิด เพื่อแยกหญ้าฝรั่นเดี่ยวๆ ออกมาขายในราคาสูงลิบลิ่ว และนำดอกคำฝอยที่เหลือๆ มาขายในราคาถูก แม้ว่าอาชีพ Pollen Analysts (นักวิเคราะห์เกสร) นี้จะมีคนทำเป็นอยู่ไม่มาก แต่ก็เรียกได้ว่าอู้ฟู้พอสมควร ความจริงที่เมืองนี้ก็มีอยู่คนหนึ่ง เปิดร้าน Safshop อยู่ตรงหัวมุมถนน ทั้งร้านจะมีขายแค่หญ้าฝรั่นกับดอกคำฝอยเท่านั้นเอง”

   “แล้วเวลาเขาแยก เขาแยกโดยวิธีอะไรหรอลุง” เฟี๊ยตถามด้วยความสงสัย

   “เทคนิคของนักวิเคราะห์เกสรแต่ละคนค่อนข้างเป็นความลับนะ แต่ที่ลุงพอรู้มาบ้าง ส่วนใหญ่จะใช้การดูสีและการพิสูจน์กลิ่น เพราะหญ้าฝรั่นจะมีกลิ่นที่หอมรุนแรงมาก ในขณะที่ดอกคำฝอยแทบจะไม่มีกลิ่นเลย พูดเหมือนง่ายนะ แต่พอเอาเข้าจริงกลิ่นหญ้าฝรั่นมันจะฟุ้งมาก จนแทบแยกไม่ออกหรอกว่ามาจากเกสรไหนกันแน่ ลุงเคยพยายามจะลองเอาดีทางนี้อยู่พักนึง แต่ก็ไม่สำเร็จ เสียเงินไปโข แต่ก็ได้มาแค่หญ้าฝรั่นถุงนี้ถุงเดียวนี่แหละ”

   “มันน่าจะมีวิธีที่ง่ายกว่านั้นดิลุง ผมว่านะ” เฟี๊ยตพูดขึ้นอย่างสนใจ

   “ลุงว่ามันก็คงมีแหละ แต่ลุงเลิกสนใจไปแล้ว ขาดทุนไปเยอะ ไม่อยากซ้ำรอย ฮ่าฮ่า บทเรียนวันนี้จบเท่านี้แหละ เดี๋ยวข้าขอตัวไปเปิดร้านต่อก่อน ช่วงเย็นๆ ลูกค้าน่าจะเยอะ นี่ก็จะ 4 โมงแล้ว ถ้าว่างก็ลองไปสำรวจดูแถวๆป่าทิวสนอีกรอบก็ได้ แต่ถ้าขี้เกียจ ก็ลองเดินเล่นดูในเมืองก็ได้นะ เดินเล่นดูร้านค้าอื่นๆ เผื่อจะได้ไอเดียในการเล่นเกมเพิ่มมากขึ้น ไปกันเถอะ” ลุงย้งพูดพร้อมกับนำหญ้าฝรั่น (ที่เขายังไม่ได้มีโอกาสแม้กระทั่งจะได้สัมผัส) เข้าไปเก็บยังลิ้นชักเดิม ก่อนจะพยักหน้าเป็นสัญญาณให้เขาเดินออกไปจากห้องพร้อมกัน

[lukkeng]

จากผู้แต่ง : เนื้อเรื่องเคลื่อนที่ไปอย่างรวดเร็วราวหอยทากขี่เรือเอี๊ยมจุ๊น 555 คนแต่งพยายามเร่งแล้วจริงๆนะ /หลบตา

ขอปูเรื่องกันก่อนเนอะ อยากให้ตัวเอกเราเก่งแบบมีเหตุมีผล

เม้นกันสักนิด เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งเนอะ รักคนเม้นทุกคนเลย ฮู่เร่

ปล. ขึ้นหน้าสองแล้ว น้ำตาจะไหล 555

 

ถึงคุณ mesomeo2 : เลี้ยงต้อยเลยหรอ น้ำลายไหลเลยงิ เย้ยยยยย 555

ถึงคุณ saruttaya : มาอ่านตอนที่ 9 ต่อเลยนะ ลงแล้ว ฮี่ฮี่

ถึงคุณ fanfic2010 : ขอบคุณครับ วิเคราะห์เรื่องได้ขาดมาก วางแผนไว้อย่างนั้นจริงๆ ไม่หายครับไม่หาย แต่งตุนไว้เยอะ พยายามลงให้ได้ทุกวันๆ

ถึงคุณ fizz : เกมนี้ไม่มีเลเวลครับ เพราะเกมไม่ได้เน้นที่ผู้เล่นว่าจะต้องมีความสามารถในการต่อสู้ แต่จะเน้นที่การใช้การ์ดเป็นหลัก เลยไม่มีเลเวลครับ แต่ผู้เล่นจะพัฒนาทักษะตัวเองให้เก่งขึ้นหรือเปล่าก็แล้วแต่ ส่วนเรื่องอาชีพ จะมีกล่าวต่อไปครับผม

ถึงคุณ tutankamen : แอบมาอีกแล้วครับ มาอ่านต่อเร็วๆๆ อิอิ

ถึงคุณ film1233 : คนแต่งไม่หาย คนอ่านก็ต้องไม่หายนะครับ อยู่เป็นเพื่อนกันๆๆ

 

[Zelsy]

นุ้งเฟี๊ยตของเราน่าจะเอาดีได้หลายทางนะครับ ดูจากที่เป็นคนชอบเอาชนะแล้ว คงจะตั้งใจทำเต็มที่

ว่าแต่ไม่เจอผู้เล่นคนอื่นเลยน้า ถึงจะเป็นระยะ Alpha Test (น่าจะเป็นช่วงนี้) ก็ตามเถอะ
ผู้เล่นหลายๆคนเล่นร่วมกันเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของเกมออนไลน์นะครับ
เอ รึว่าเพราะภารกิจสะสมการ์ด 100 ใบ ทำให้ไม่มีใครอยากยุ่งกันหว่าา ติดตามครับ

[saruttaya]

อยากให้หนูเฟี๊ยตพัฒนาด้านเวทย์ด้วยจัง

เอาให้ครบสูตรไปเยยยยย~

[tutankamen]

อ่านสนุกดี  Detail เยอะ ผมอ่านแล้วประมาณว่าผมเล่นเกมส์นี้ด้วยได้และกำลังฝึกไปพร้อม เฟี๊ยต ปล....รอพระเอกอย่างใจจดใจจ่อ

[bulldog17]

เป็นแนวเกมออนไลน์ที่แหวกแนวดี

มาเป็นการ์ดเลย5555

แต่ละใบแปลกทั้งนั้น

รออ่านๆรอพระเอกด้วย ฮาาาา

[lukkeng]

ตอนที่ 10 January Town

   หลังจากเภสัชกรเฟี๊ยตได้ใช้เวลากว่า 5 ชั่วโมงอยู่กับการศึกษาวัตถุดิบสมุนไพรต่างๆที่นำมาใช้ทำยากับลุงย้ง เจ้าของร้านขายยาครอบจักรวาล หรืออีกนัยหนึ่ง อาจารย์สอนปรุงยาของเขานั่นเอง ชายหนุ่มก็ตัดสินใจพักเรื่องการเรียนสมุนไพรสำหรับวันนี้ไว้เพียงเท่านี้ และออกมาเดินเล่นสำรวจในเมืองเล็กๆ นี้ให้รอบ หวังเพื่อจะหาความรู้ใหม่ๆ และลู่ทางที่จะใช้ในการพิชิตเกม

   หลังจากออกจากร้านขายยาได้ไม่นาน เขาก็พบว่าในเมืองนี้มีร้านอะไรหลายๆ อย่างที่น่าสนใจ ไล่ไปตั้งแต่ ร้านขายอาหารจีน ร้านขายลูกกวาด ร้านซักรีด ร้านขายเสื้อผ้า ร้านขายอุปกรณ์ทำครัว ร้านขายของสด ร้านขายการ์ด ร้านให้คำปรึกษาการเล่นเกม (แบบเสียเงิน) และร้านต่างๆ ที่เขายังมองไม่เห็นชื่อร้าน เรียงรายกันไปอย่างไม่เป็นระเบียบตามสองข้างถนน

   ร้านแรกที่ชายหนุ่มตัดสินใจเข้าไปสำรวจ คือ ร้านขายการ์ดที่อยู่ถัดออกไปจากร้านขายยาไม่มากนัก เมื่อเปิดประตูเข้ามาในร้านก็พบกับบรรยากาศคล้ายกับร้านสะดวกซื้อเล็กๆ ภายในร้านประกอบด้วยเคานเตอร์ และชั้นวางโชว์สินค้าขนาดค่อนข้างใหญ่วางตามแนวยาวของร้านอีกหนึ่งชั้น ผนังและเพดานตกแต่งด้วยสีเขียวพาสเทลอ่อนๆ เรียบง่าย บนชั้นวางโชว์สินค้าเต็มไปด้วยซองใส่การ์ดเรียงวางแถวกันไปอย่างเป็นระเบียบ ลวดลายหน้าซองการ์ดแตกต่างกันไป ส่วนใหญ่จะเป็นรูปสัตว์ หรือสิ่งของที่เขาไม่รู้จัก เมื่อเขาละสายตาจากบรรดาซองการ์ดที่เรียงรายกันอยู่ เขาก็กวาดสายตามาพบกับหญิงสาวคนหนึ่ง ที่คาดคะเนจากสายตาแล้วอายุน่าจะไม่ต่างจากเขามาก กำลังส่งยิ้มให้มาจากทางหลังเคานเตอร์ เหมือนกำลังจะเสนอความช่วยเหลือ แต่ยังไม่อยากจะรบกวนลูกค้าใหม่ในเวลานี้

   “มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ” หญิงสาวเอ่ยถามหลังจากที่เห็นว่าเขามองสำหรับร้านได้สักพัก

   “อ่อ ผมเป็นผู้เล่นใหม่น่ะครับ ไม่ค่อยรู้เรื่องรายละเอียดเกี่ยวกับการ์ดเลย พอจะให้คำแนะนำได้มั้ยครับ” เขาเอ่ยถามอย่างสุภาพ

   “ด้วยความยินดีค่ะ คุณจะฟังในส่วนที่คุณได้ฟังไปแล้วจากพนักงานต้อนรับโรงแรมที่เริ่มต้นเกมด้วยหรือเปล่าคะ หรือจะข้ามตรงส่วนนั้นไปเลย” หญิงสาวถาม

   “ข้ามไปเลยก็ได้ครับ”

   “อย่างที่ทราบไปแล้ว ไพ่ในเกมนี้จะมีหลักๆ อยู่ทั้งหมด 3 ประเภทค่ะ โดยมีวิธีที่จะได้มาอยู่ 3 วิธีหลักๆ คือ เอาชนะคู่ต่อสู้หรือพิชิตเหตุการณ์ต่างๆได้ การซื้อมาด้วยเงิน และการแลกเปลี่ยนกับผู้เล่นคนอื่นค่ะ”

   “แบบแรกนั้นจะพบได้ทั่วไปตามเหตุการณ์ในเกมค่ะ เมื่อเราต่อสู้กับสัตว์ประหลาดต่างๆ แล้ว เมื่อเราเอาชนะได้ เราก็จะสามารถสั่งผนึกสัตว์เหล่านั้นเป็นไพ่ได้ค่ะ หรือมันอาจจะกลายสภาพกลับมาเป็นไพ่เองก็ได้ค่ะ แล้วแต่การ์ดแต่ละชนิด ในขณะที่การพิชิตภารกิจหรือเหตุการณ์ เราจะได้การ์ดมาเมื่อทำสำเร็จ โดยการ์ดอาจจะปรากฏขึ้นมาเอง หรือผู้มอบหมายภารกิจเป็นคนมอบให้เราก็ได้ค่ะ”

   “แบบที่ 2 คือ การซื้อการ์ดด้วยเงินค่ะ โดยจะสามารถซื้อจากร้านขายการ์ดที่มีตั้งอยู่ในทุกเมืองค่ะ โดยโอกาสการจะพบการ์ดต่างๆในแต่ละเมืองก็จะแตกต่างกันออกไป โดยการ์ดจะถูกขายเป็นซอง 1 ซองจะประกอบด้วยการ์ด 3 ใบ โดยราคาก็จะแตกต่างกันไปค่ะ มีตั้งแต่ 300 เหรียญ ไล่ไปจนถึง 10,000 เหรียญค่ะ โดยยิ่งซองการ์ดราคาแพงมาก ก็จะยิ่งมีโอกาสได้การ์ดที่มีระดับสูงหรือหายากแปรผันไปตามราคาค่ะ โดยการ์ดส่วนใหญ่ที่อยู่ในซองจะเป็นการ์ดตัวตนกับการ์ดเวทมนตร์ค่ะ การ์ดสูงสุดจะหาได้ยากมากจากเปิดซอง แต่ก็มีโอกาสสูงมากขึ้นเมื่อราคาแพงขึ้น แต่อย่างไรก็ยังถือว่ามีโอกาสน้อยอยู่ดี นอกจากนี้ร้านขายของทั่วๆ ไปก็ถือเป็นร้านขายการ์ดอีกแบบหนึ่งนะคะ เพราะเราสามารถเลือกซื้อไอเทมต่างๆ แล้วเปลี่ยนกลับเป็นไพ่ได้ค่ะ”

   “แบบสุดท้าย คือ การแลกเปลี่ยนค่ะ ผู้เล่นสามารถแลกเปลี่ยนการ์ดกันได้โดยใช้คำสั่งในหนังสือ และเมื่อทั้งสองฝ่ายตกลงยินยอม การ์ดจะถูกสับเปลี่ยนเจ้าของโดยอัตโนมัติค่ะ ผู้เล่นจะไม่สามารถขโมยการ์ดกันได้ค่ะ ยกเว้นใช้ความสามารถของการ์ดเวทมนตร์ ซึ่งถือว่าเป็นการแย่งชิงการ์ดอย่างถูกกติกาค่ะ”

   “ความจริง สามารถพบการได้รับการ์ดในเกมอีกหนึ่งวิธีค่ะ คือการได้มาจากการเดิมพัน หลายครั้งที่ผู้เข้าร่วมเกมให้การ์ดแข่งขันกันเอง โดยจะมีเดิมพันกันเป็นการ์ดค่ะ ผู้แพ้จะต้องมอบการ์ดให้ผู้ชนะตามตกลง ความจริงวิธีการนี้ไม่ใช่วิธีที่เป็นทางการที่ทางเกมกำหนดขึ้นค่ะ แต่ถ้าผู้เล่นตกลงใจจะแข่งขัน สามารถทำได้ค่ะ”

   “ไพ่พรสวรรค์ นับเป็นไพ่แบบพิเศษค่ะ สามารถได้มาจากเหตุการณ์ต่างๆเท่านั้น ไม่สามารถซื้อหรือแลกเปลี่ยนได้ค่ะ”

   “นอกจากนี้ ไพ่ที่ผู้เล่นสะสมมาได้ สามารถขายกับทางร้านได้ด้วยค่ะ โดยราคารับซื้อจะเป็นราคามาตรฐานเท่ากันทุกเมืองค่ะ ขายได้ทุกประเภทนะคะ ยกเว้นไพ่พรสวรรค์ ขายไม่ได้ค่ะ อ่อ เพิ่มเติมนะคะ ร้านขายการ์ดจะมีช่วงโปรโมชั่นบางช่วงที่จะมีการ์ดมาขายแบบไม่ต้องสุ่มค่ะ คือบอกชื่อการ์ดและราคากับลูกค้าเลย ซึ่งการ์ดก็จะเปลี่ยนไปตามช่วงโปรโมชั่นค่ะ ส่วนราคาก็จะเป็นไปตามระดับและความหายากของการ์ดนั้นๆ ค่ะ มีอะไรสงสัยเพิ่มเติมอีกมั้ยคะ” หญิงสาวเอ่ยถามเมื่ออธิบายจบ

   “แล้วตอนนี้ที่ร้านมีโปรโมชั่นการ์ดใบไหนอยู่มั้ยครับ ระดับเท่าไหร่ ราคาเท่าไหร่ครับ” เขาเอ่ยถามด้วยความอยากรู้

   “มีค่ะ โปรโมชั่นตอนนี้เป็น การ์ด The Strategy of Bill Gates (กลยุทธ์ของบิลเกตต์) ค่ะ ไพ่ใบนี้เป็นไพ่ลำดับที่ 90 ของไพ่สูงสุดค่ะ ราคาอยู่ที่ 25,000 เหรียญค่ะ” หญิงสาวเอ่ยพลางชี้ไปที่ตู้เซฟขนาดใหญ่ที่ด้านหน้าทำมาจากกระจกพิเศษอย่างหนา ทำให้มองทะลุเข้าไปเห็นไพ่ใบนึงที่เป็นรูปบุคคลระดับตำนานคนหนึ่งที่มีชีวิตอยู่ในช่วงหลายสิบปีก่อนกำลังถือลูกรูบิคอยู่ในมือ

   “อ่อครับ แล้วพอจะเช๊คราคาไพ่ได้มั้ยครับ ว่าถ้าผมขายจะได้ราคาใบละเท่าไหร่ครับ”

   “ได้ค่ะ ด้วยความยินดีค่ะ” หญิงสาวพยักหน้าตอบรับ เมื่อเห็นดังนั้นเฟี๊ยตจึงลองสุ่มชื่อไพ่ของเขาที่เขาจำชื่อได้ เพื่อลองเช๊คราคาขายดู

   “The Lazy Donkey 15 เหรียญค่ะ”

   “Henna 40 เหรียญค่ะ”

   “The Africa Warthog 85 เหรียญค่ะ”

   “Qinghao 420 เหรียญค่ะ”

   ‘ราคาน่าสนแฮะ ก็ขายได้ราคาดีอยู่นี่นา สงสัยต้องวางแผนการใช้การ์ดดีดีแล้ว อันไหนไม่จำเป็นจะได้ขายๆไปซะบ้าง เผื่อจะได้ซื้อไพ่ใหม่ๆ มาสะสม’

   “ผมสงสัยนิดนึงครับ สมมติว่าผมมีไพ่สูงสุด สมมติว่าเป็นไพ่หมายเลข 10 ถ้าผมขายให้กับทางร้าน อย่างนี้ก็แปลว่าในเกมจะเหลือไพ่หมายเลข 10 แค่ 9 ใบหรือเปล่าครับ เพราะการ์ดอยู่ที่ร้านอีกใบนึง”

   “ไม่ใช่ค่ะ ทันทีที่คุณขายการ์ดให้กับทางร้าน การ์ดจะถูกรีเซ็ตใหม่ให้กับระบบค่ะ การ์ดจะกลับเข้าไปอยู่ในเกมเหมือนเดิมค่ะ โดยคุณสามารถกลับไปตามหาการ์ดได้อีกครั้ง แต่โดยปรกติแล้ว เมื่อคนๆเดิมกลับไปหาการ์ดเดิม เงื่อนไขการได้การ์ดมักจะเปลี่ยนไปค่ะ เพื่อป้องกันการขายแล้วกลับไปผนึกซ้ำ” หญิงสาวเจ้าของร้านยิ้มน้อยๆ เหมือนเป็นการแสดงออกว่ารู้ทันความคิดแกมโกงของเขา

   “ขอบคุณครับ”


   หลังจากที่ซักถามข้อสงสัยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เฟี๊ยตก็เดินเข้าร้านโน้นออกร้านนี้ไปตามถนนเรื่อยเปื่อย เป้าหมายหลักก็คือหาข้อมูลการเล่นเกมเป็นหลัก และพยายามจะหาแนวทางการหาเงินใหม่ๆ ทุกๆ ครั้งที่เขาเข้าออกร้านค้าต่างๆ ก็จะได้รับคำชักชวนให้ลองฝึกทักษะใหม่ๆ เพื่อพัฒนาศักยภาพพื้นฐานทางร่างกายและจิตใจ รวมไปถึงเพิ่มช่องทางการหาเงินใหม่ๆ ให้กับตัวเอง ในตอนแรกเขาก็มีความสนใจที่อยากจะลองไปฝึกทำงานเป็นพ่อครัวร้านลูกกวาด แต่พอนึกไปนึกมาก็ตัดสินใจปฏิเสธ เพราะเห็นว่างานร้านขายยาที่ทำอยู่ก็น่าจะหาเงินได้มาพอสมควร เขาจะตัดสินใจไม่หางานอื่นเพิ่มอีก เพราะตั้งใจว่าจะตั้งใจเก็บความรู้ให้มากที่สุด และรีบออกเดินทางไปจากเมืองนี้เพื่อเริ่มรวบรวมไพ่สูงสุดสักที

   แต่ระหว่างที่เขาเดินสำรวจร้านรวงต่างๆ มากมายในเมืองไปเรื่อยๆ นั้น ใจเขาก็ยังคงคิดถึงบทสนทนาสุดท้ายที่ได้ถามกับเจ้าของร้านขายการ์ดก่อนจะออกมาจากร้าน เพราะตอนที่เขากำลังจะออกจากร้าน เขาก็เกิดความคิดหนึ่งแว๊บขึ้นมาในสมอง ก่อนจะหันไปถามหญิงสาวคนนั้น และคำตอบที่ได้ยังคงวนเวียนอยู่ในใจเขาอยู่จนถึงตอนนี้


   “ไม่ทราบว่ามีไพ่ชื่อว่า Saffron มั้ยครับ ถ้ามีราคาเท่าไหร่ครับ”

   “ไพ่ชื่อว่า Saffron ไม่มีค่ะ มีแต่ไพ่ชื่อว่า The Fluorescent Saffron หรือหญ้าฝรั่นเรืองแสง เป็นไพ่สูงสุดลำดับที่ 94 ค่ะ ราคารับซื้อของทางร้านตอนนี้อยู่ที่ราคาใบละ 10,000 เหรียญค่ะ”


   ‘ใบละตั้ง 10,000 เหรียญ มันต้องมีวิธีแยกสักวิธีแหละน่า ถ้าเราหาวิธีนั้นเจอนะ รวยเละ!’


จากผู้แต่ง : วันเสาร์อาทิตย์จะไปต่างจังหวัดครับ เลยแอบมาต่อให้ก่อน เจอกันอีกทีพรุ่งนี้ค่ำๆเลยครับ เดี๋ยวเที่ยวเผื่อฮะ 55

อ่านแล้วอย่าลืมเม้นน้า ขอบคุณครับบบ

 

[lukkeng]

ถึงคุณ mesomeo2 : ไม่ต้องกลัวครับ เฟี๊ยตได้เจอเพื่อนร่วมเกมแน่ๆ แต่ตอนนี้ ถ้าลองสังเกตดีดี เวลาในเกมเพิ่งผ่านไปแค่สองสามวันเองครับ เฟี๊ยตไปแค่โรงแรมกับห้องเรียน เลยยังไม่ได้เจอใครครับผม

ถึงคุณ saruttaya : ติดตามครับ ว่าเฟี๊ยตจะเอาดีด้านเวทย์ด้วยหรือเปล่า ><

ถึงคุณ tutankamen : ผมพยายามลงรายละเอียดปริมาณมาก แต่ทยอยลงช้าๆ เพราะอยากให้คนอ่านอินไปกับนิยายด้วยครับ ให้คนอ่านได้คิดตาม ลองแก้ปัญหาดู ตามตัวเอกน่ะครับ แฮ่ๆ ส่วนพระเอกนั้น รออีกสักพักนะครับ มาช้ายังดีกว่าไม่มานะค๊าบบบ

ถึงคุณ bulldog17 : ขอบคุณที่ชอบนะครับ ติดตามกันต่อไปนะครับ อย่าหายไปไหนน๊า

 

[Zelsy]

เที่ยวให้สนุกนะครับ อย่าลืมหยิบของไปแต่งนิยายด้วย ฮาา
หญ้าฝรั่นแพงจริงแฮะ นุ้งเฟี๊ยตพยายามหาวิธีต่อไป

[sukaz]

เที่ยวให้สนุกน่ะจร้า
 



ชอบๆๆอ่ะ ว๊ายยยย เค้าตื่นเต้นนนนน


 

[Palmpalm]

เราชอบเรื่องนี้นะไม่เร่งไม่ช้าน่าติดตาม
เดิมชอบแนวนี้อยู่แล้ว พอมาเจอรีบเข้ามาอ่านเลย
เป็นกำลังใจให้ผู้แต่ง รอตอนต่อไป *___*

[dragonassist]

หาเงินตลอด5555555
้อยากรู้จริงๆ งกๆ แบบนี้จะเจอหนุ่มแบบไหน 
ชอบค่า 

[tutankamen]

เที่ยวให้สนุกครับ ว่าแต่......นายเอกเราสาย "งก" สินะครับ 55+

[Zelsy]

^
^
^
นุ้งเฟี้ยตไม่ได้งกนะครับ เขาเรียกว่าเห็นคุณค่าทรัพยากรต่างหาก //ออกโรงปกป้องลูกรัก(?)

[lukkeng]

ตอนที่ 11 Chakra

   ‘ไบเบิ้ล เรามีวิธีการแยก Saffron ออกจาก Safflower ได้อย่างไรบ้าง’ เฟี๊ยตตั้งคำถามกับหนังสือคู่ใจของเขาทันทีที่กลับถึงที่พัก ตัวเขาเองยังติดใจกับไพ่ใบนี้อยู่ไม่น้อย ทั้งด้วยเหตุผลทางด้านราคา แล้วอีกอย่าง ไพ่ใบนี้ก็อยู่ในกลุ่มไพ่สูงสุด ซึ่งยังไงเขาก็ต้องหามันมาครอบครองให้ได้อยู่ดี

   ‘วิธีการแยกหลักเกสรของดอกไม้ทั้ง 2 ชนิดออกจากกันหลักๆ มีแค่ 3 วิธีเท่านั้น วิธีการแรกคือ แยกจากกลิ่น โดยกลิ่นของหญ้าฝรั่นจะมีลักษณะเฉพาะตัวและหอมรุนแรงกว่าดอกคำฝอย วิธีการที่ 2 คือ แยกจากรสชาติ โดยรสชาติของหญ้าฝรั่นจะมีลักษณะเฉพาะตัวและรุนแรงกว่าดอกคำฝอย และวิธีสุดท้าย คือ แยกจากสีของเกสร ซึ่งทำได้ยากมาก เพราะสีของเกสรของดอกไม้ทั้ง 2 ชนิดใกล้เคียงกันจนแทบแยกไม่ออกด้วยตา’ ไบเบิ้ลตอบผ่านตัวอักษร

   ‘ไอ้คำว่ากลิ่นเฉพาะตัวกับรสชาติเฉพาะตัวนี่มันเป็นยังไงอ่า ไบเบิ้ล ขอคำอธิบายละเอียดกว่านี้อีกหน่อยได้เปล่า’ ชายหนุ่มถามต่อทันทีเมื่อเห็นคำอธิบายที่รู้สึกว่าไม่ช่วยอะไรมากนัก

   ‘ถ้าอยากรู้ นายท่านต้องลองดมและชิมของจริงเท่านั้น ไบเบิ้ลไม่มีคำอธิบายลึกกว่านี้ได้อีกแล้ว’ ไบเบิ้ลของเขาตอบกลับมาอย่างจนปัญญา

   ‘ไม่เป็นไร ไบเบิ้ล ไม่เป็นไร ขอข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับหญ้าฝรั่นและคำฝอยหน่อย’ เขาถามต่อ

   คำตอบของหนังสือคู่ใจปรากฏขึ้นเต็ม 2 หน้ากระดาษสำหรับหญ้าฝรั่น และเปิดหน้าต่อไปจะพบกับอีก 2 หน้ากระดาษเต็มของคำฝอย เขากวาดสายตาคร่าวๆ เพียงครู่เดียวก็ปิดหนังสือลง ข้อมูลทั้งหมดที่มีไม่ต่างจากตำรายาที่เขาอ่านไปก่อนแล้วเลย

   ‘มันต้องมีวิธีที่ดีกว่านี้สิ’ เฟี๊ยตเฝ้าแต่ครุ่นคิด จนตัวเขาเองเผลอหลับไปโดยไม่รู้สึกตัว


   วันที่สองของการเรียนรู้การปรุงยา (แต่เป็นวันที่สามของการเล่นเกม) ของเขาเริ่มขึ้นตั้งแต่ช่วงเวลาสายๆของวัน เนื่องจากชายหนุ่มตื่นมาค่อนข้างสาย หลังจากกินข้าวเช้าตอนเกือบสิบโมงเสร็จแล้วก็ว่าง เขาจึงตัดสินใจไปที่ร้านขายยาตั้งแต่ยังไม่เที่ยงวัน ลุงย้งจึงให้เขาลงไปศึกษาพวกพืชสมุนไพรที่เป็นวัตถุดิบด้วยตัวเองก่อน เขาขอลุงย้งดมและชิมหญ้าฝรั่นเพื่อเป็นความรู้ ลุงย้งก็ไม่ปฏิเสธ เดินลงมาเปิดลิ้นชักและหยิบเกสรสีแดงปนส้มมาให้เขาหนึ่งชิ้นถ้วน ก่อนจะย้ำว่าให้จำรสชาติให้ดีเพราะจะให้แค่ชิ้นนี้ชิ้นเดียวเท่านั้นเพราะราคาแพงมาก

   ‘กลิ่นพิลึกๆ แฮะ คล้ายๆ กลิ่นฟาง อืม มีกลิ่นไหม้ด้วย ส่วนรสชาติ อืม ทั้งเฝื่อนทั้งขม ไม่สมราคาเลยเว้ย’ เฟี๊ยตบ่นในใจหลังจากลองขยี้เกสรเพื่อดมกลิ่น แล้วทดสอบแตะลงบนลิ้นเพื่อพิสูจน์รสชาติ

   หลังจากหมดข้อสงสัยเรื่องหญ้าฝรั่นเจ้าปัญหาแล้ว เขาก็ใช้เวลาที่เหลือในการทบทวนความรู้ที่ได้จดจำไปเมื่อวาน โดยเน้นการศึกษาสรรพคุณและลักษณะของวัตถุดิบแต่ละชนิด เขาค่อยๆสุ่มเปิดลิ้นชักทีละอันโดยไม่มองชื่อที่เขียนไว้ ก่อนจะทายชื่อ รสชาติ และสรรพคุณสมุนไพรแต่ละชนิด ทำซ้ำไปซ้ำมาจนคล่องแคล่ว จนมั่นใจแล้ว จึงนำวัตถุดิบแต่ละชนิดมาเปรียบเทียบกับตำรายาขั้นต้นที่ตนมีอยู่ และจดจำองค์ประกอบเล็กๆ น้อยๆ ที่เสริมอยู่ในตำรายา กว่าเขาจะรู้ตัวอีกที ลุงย้งก็เดินเข้ามาเรียกเขาไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน เมื่อนาฬิกาชี้บอกเวลาบ่ายโมงกว่าเข้าไปแล้ว


   “บ่ายนี้ เดี๋ยวจะมาเรียนเรื่อง คณาเภสัชนะ เมื่อวานเจ้าเรียนเรื่องวัตถุเภสัชกับสรรพคุณเภสัชไปแล้ว วันนี้จะมาต่อที่คณาเภสัช คณาเภสัชเป็นแขนงที่ว่าด้วยเรื่องการนำตัวยาสมุนไพรต่างๆ มาผสมกัน แน่นอนว่าสรรพคุณของสมุนไพรที่เป็นพิกัด (คือตำรับยาที่ประกอบด้วยตัวยาหลายชนิดในปริมาณเท่าๆ กัน) จะแตกต่างไปจากสรรพคุณของสมุนไพรเดี่ยว วันนี้เราก็จะมาเรียนรู้ถึงพิกัดต่างๆ ไปเป็นลำดับ” ลุงย้งเริ่มต้นการสอนในเวลาบ่ายแก่ๆ ก่อนจะหยิบสมุนไพรต่างๆ ที่มีลักษณะเป็นพิกัดต่างๆ ออกมาให้ดู ไล่ตั้งแต่พิกัดยาที่มีเพียงยา 2 ชนิด ไล่ไปจนถึงพิกัดยาที่มียาถึง 9 ชนิด

   “ต่อไปข้าจะพูดถึงพิกัดยาตัวนึงที่สำคัญมาก คือ พิกัดยาเบญจกูล ที่เจ้าก็คงรู้จักดีอยู่แล้ว พิกัดนี้ประกอบด้วย ดอกดีปลี รากช้าพลู เถ้าสะค้าน รากเจตมูลเพลิงแดง และเหง้าขิงแห้ง สรรพคุณสำคัญของตำรับนี้ คือการที่สมุนไพรแต่ละชนิดจะมีหน้าที่ในการควบคุมธาตุแต่ละชนิดในร่างกาย ดังนั้นเมื่อนำสมุนไพรทั้งหมดมารวมกัน เราจึงได้พิกัดยาที่มีคุณสมบัติในการปรับธาตุในร่างกายให้สมดุล” อาจารย์ของเขาลงรายละเอียดตำรับยานี้เป็นพิเศษอย่างเห็นได้ชัด

   “ดอกดีปลี ควบคุมธาตุดิน (ปถวีธาตุ)”

   “รากช้าพลู ควบคุมธาตุน้ำ (อาโปธาตุ)”

   “เถาสะค้าน ควบคุมธาตุลม (วาโยธาตุ)”

   “รากเจตมูลเพลิงแดง ควบคุมธาตุไฟ (เตโชธาตุ)”

   “ส่วนเหงาขิงแห้ง ควบคุมธาตุอะไร ข้าก็ไม่รู้ เท่าที่ข้ารู้ร่างกายมนุษย์ประกอบด้วย 4 ธาตุ แต่ว่ากันว่า อาจารย์เก่งๆ ทางจักระสามารถเปิดจักระที่ 5 ได้ ซึ่งข้าเองก็ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า”

   “ลุงครับ จักระนี่มันคืออะไรอ่าครับ” เขาถามด้วยความสงสัยเมื่อได้ยินศัพท์ใหม่ที่ไม่รู้จัก

   “จักระ คือ พลังงานที่หล่อเลี้ยงสสารอยู่ ชีวิตมนุษย์ดำเนินไปได้ก็เพราะจักระ จะเรียกว่าพลังชีวิตก็คงไม่ผิด ผู้ที่สามารถเปิดวิถีแห่งจักระและควบคุมมันได้ก็จะสามารถควบคุมพลังงานได้ ซึ่งเชื่อว่ามันจะก่อให้เกิดพลังงานมหาศาล เพราะทุกสิ่งในธรรมชาติก็ได้รับพลังงานมาจากจักระทั้งนั้น พายุเฮอริเคน กับลมหายใจเราก็มีพื้นฐานมาจากจักระเช่นเดียวกัน ดังนั้น ถ้าเราควบคุมจักระได้ เราก็น่าจะมีพลังงานเหนือกว่ามนุษย์ทั้งปวง” ลุงอธิบายเหมือนไม่อยากพูดอะไรละเอียดมากนัก บางครั้งก็ดูเหมือนไม่เต็มใจ ชายวัยกลางคนหลบตาเขาหลายครั้งเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ทั้งๆ ที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลย

   “แล้วเปิดวิถีจักระนี่ต้องทำยังไงอ่าลุง ลุงสอนผมได้เปล่า” เขาถามต่อพร้อมจับอาการอาจารย์ของเขาไปในที

   “ไม่ได้หรอก ข้าสอนเจ้าไม่ได้หรอก ข้าก็ทำไม่เป็น คนที่เปิดวิถีจักระได้ต้องเป็นคนที่มีความรู้ความสามารถแก่กล้าเท่านั้น ข้าเป็นแค่คนขายยาธรรมดา ข้าทำไม่ได้หรอก ไม่มีข้อสงสัยแล้วใช่มั้ย ข้าพูดต่อเรื่องพิกัดเบญจกูลเลยนะ” ลุงย้งตัดบท

   “พิกัดเบญจกูลใช้ในการปรุงยาค่อนข้างมาก เป็นตำรับที่สำคัญ เวลาเจอผู้ป่วย เจ้าจะต้องดูว่าเขามีธาตุไหนในร่างกายที่แผ่วลง ก็ให้ปรุงยาที่เสริมธาตุนั้นให้มากขึ้น โดยการปรับสัดส่วนในตำรับตามความเหมาะสม ตำรับยาที่องค์ประกอบสมุนไพรแต่ละชนิดไม่เท่ากัน จะเรียกว่ามหาพิกัด โดยการปรับยาจะทำได้ดังนี้…” ลุงย้งยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆ ถึงการปรับตำรับยาต่างๆ ให้เหมาะสมกับผู้ป่วยในแต่ละอาการ แต่ละโรค แต่ความรู้สึกของเขาตอนนี้ยังคงวนเวียนอยู่กับเรื่องจักระที่ลุงย้งอธิบายไว้อย่างกระท่อนกระแท่น หูเขายังคงฟังไปเรื่อยๆ แต่ใจเขาคิดไปถึงทั้งการ์ตูนทั้งนวนิยายที่เขาเคยอ่านในวัยเด็ก ที่ตัวเอกจะสามารถปลดพลังวิญญาณของตัวเอง และควบคุมพลังงานนั้นจนกลายเป็นฮีโร่ที่มีพลังเหนือมนุษย์

   การเรียนการสอนของวันนี้จบลงเมื่ออาจารย์ของเขาพูดสรุปเนื้อหาที่เรียนไปทั้งหมดในวันนี้ เขายอมรับว่าเนื้อหาวันนี้สำคัญมาก เพราะเกี่ยวข้องกับการปรับตำรับยาและขนาดยาให้เหมาะกับผู้ป่วยในแต่ละโรค แต่ละอาการ แต่ละคน แต่เขากลับพบว่าเขามีสมาธิน้อยกว่าที่ควร

   ลุงย้งชวนกินข้าวด้วยกันที่ร้าน ก่อนจะแยกย้ายกลับไปที่พักตามปรกติ ระหว่างที่นั่งกินข้าวอยู่ ร้านขายยาก็มีลูกค้าเข้ามาบ้างประปราย ลุงย้งก็ได้ทำการจัดยา พร้อมทั้งสอนเขาไปในตัวด้วย ให้เข้าใจถึงเหตุผล และทฤษฎีต่างๆ มากขึ้น ซึ่งเขาก็ได้เรียนรู้และจดจำมาเพื่อประยุกต์ใช้ต่อในอนาคต

   ค่ำคืนนี้เขายังนอนไม่ได้อีกตามเคย ด้วยจำเป็นต้องทบทวนเนื้อหาที่เรียนในวันนี้ที่เขาปล่อยให้มันผ่านหูไปเฉยๆ อยู่ไม่น้อย เขาหยิบสมุดไบเบิ้ลคู่ใจออกมาสั่งให้แสดงเนื้อหาที่เขาได้เรียนมาในวันนี้ เขาเปิดอ่านไปทีละหน้า ทีละหน้าอย่างตั้งใจจนเนื้อหาหมดลงเมื่อเขาใช้เวลาไปร่วม 3 ชั่วโมง

   ‘และแล้ววันนี้ก็ผ่านไปอีกหนึ่งวัน’ เฟี๊ยตยิ้มให้กับตัวเองหนึ่งครั้ง ก่อนจะปิดไฟและเข้าสู้ห้วงนิทราไปในที่สุด



จากผู้แต่ง : กลับมาจากไปเที่ยวแล้ว แดดทรมานมาก ร้อนอบอ้วนสุดๆ ตอนนี้เฟี๊ยตได้รู้จักกับจักระแล้ว ฮี่ฮี่
   

[lukkeng]

ถึงคุณ mesomeo2 : โหย มาตอบเร็วมากกกกกกก ครับ ขนาดแอบมาลงตอนเช้าแล้ว ยังมาเม้นทันเลย 555 เก่งมากๆ

ถึงคุณ sukaz : ติดตามกันต่อไปนะครับ เย่ะ

ถึงคุณ palmpalm : ติดตามนะครับ ห้ามหนีคนแต่งไปไหนนน

ถึงคุณ dragonassist : ลองดูครับรอดู ฮี่ฮี่

ถึงคุณ tutankamen : เงินเป็นสิ่งจำเป็นในการเล่นเกมนี่นา ห้าห้า แก้ต่างแทนเฟี๊ยต




ขอบคุณทุกคนมากนะครับ ทุกคอมเมนท์เป็นกำลังใจให้คนแต่งจริงๆครับ

 

[Zelsy]

Chakra น่านนน นารูโต๊ะะะะะะะะะะะ ฮิ้วววววววววววว

ว่าแต่ลุงเป็นไร หลบตาทำมัยยย ไม่อยากสอนเรื่องจักระช้ะะะะ

[pachth]

น่าสนใจดี

อ่านๆไปนึกถึงฮันเตอร์เลยอ่ะ

[tutankamen]

อีตาลุง ต้องมี Something แน่ๆ.....ยังเอาใจช่วยอยู่นะครับ คนแต่ง แต่ผมอาจจะหายไปหลายวัน กลับมาจะมาอยู่เป็นเพื่อนเหมือนเดิมนะครับ

[Palmpalm]

ลุงมีพิรุธนะนั่น
รอตอนต่อไปค่ะ

[saruttaya]

มาเม้นไม่ทัน แง้ๆๆๆ

[pasallatel]

ชอบอ่านแนวเกมออนไลน์เสมือนจริงอยู่แล้วเหมือนกันค่ะ
สนุกมากๆ เลย เรื่องนี้ก็น่าติดตามอีกเรื่อง
ขอให้มาลงบ่อยๆ นะคะ เนื้อหาน่าจะเยอะมากๆ แต่ก็สนุกมากๆ ค่ะ
แล้วส่วนใหญ่นิยายแนวนี้ น่าจะมีเนื้อหาเยอะมากเป็นพิเศษ เพราะงั้นไรเตอร์สู้นะคะ
จะติดตามและเป็นกำลังใจให้ค่ะ

[lukkeng]

ตอนที่ 12 Dispersive Medicine

   กิจวัตรประจำวันในวันที่ 4 ของเขายังเป็นไปคล้ายๆ เดิม คือตื่นมาตอนเช้า ลงมากินอาหารเช้าที่ห้องอาหารของโรงแรม ช่วงสายๆ ก็แวะออกไปเดินเล่นบริเวณชายป่าทิวสนบ้าง ถ้าเจอสมุนไพรอะไรเขาก็จะเก็บมาไว้ในกระเป๋าสมุนไพร 4 มิติ ตอนนี้เขาได้ลองปลูกต้นไม้ที่เก็บมา โดยเขาเลือกที่จะปลูก Ginger (ขิง) 2 แปลง Wlidbetal Leafbush (ช้าพลู) 3 แปลง และ Long Pepper (ดีปลี) อีก 2 แปลง เพราะเขาคิดว่าน่าจะปลูกต้นไม้ในพิกัดเบญจกูลเก็บไว้ น่าจะมีประโยชน์ในการนำไปทำยาได้มาก ตอนนี้เขามีสมุนไพรเพียง 3 จาก 5 ชนิดจากพิกัดดังกล่าว นอกจากนี้ เขายังเหลือพื้นที่อีก 3 แปลงเก็บไว้สำหรับเผื่อปลูกต้นไม้ใหม่ๆ อีกด้วย

   เฟี๊ยตมาถึงร้านขายยาครอบจักรวาลในช่วงเวลาประมาณบ่ายโมงกว่า ช่วงบ่ายเป็นช่วงเวลาที่มีลูกค้าค่อนข้างน้อย เขาจึงไม่ค่อยตะขิดตะขวงใจนักในการที่ลุงย้งจะต้องปิดร้านเพื่อทำการสอนวิชาปรุงยาให้เขา

   “เภสัชกรรม เป็นวิชาที่ว่าด้วยการปรุงยาแบบต่างๆ หัวข้อนี้สำคัญมาก เพราะถึงแม้เราจะผลิตยาได้ดีแค่ไหน แต่ถ้าเลือกรูปแบบของตำรับยาไม่เหมาะสม ก็อาจจะทำให้ยานั้นไร้ค่าไปเลยก็ได้ รูปแบบตำรับยามีอยู่หลายประเภทมาก ไล่ตั้งแต่ ยาผง ยาเม็ด ยาน้ำใส ยาน้ำแขวนตะกอน ยาครีม ยาพ่น ยาแผ่นแปะ และรูปแบบต่างๆ มากมาย” การเรียนการสอนวันนี้เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับการนำสมุนไพรต่างๆ มาทำเป็นยาในรูปแบบต่างๆ กันไป วันนี้เขาได้ลองอัดเม็ดยา ตอกเม็ดยา ละลายยาทำเป็นยาน้ำใส ยาแขวนตะกอน สกัดผงยาสมุนไพรต่างๆ ให้ได้เป็นสารสกัดเข้มข้น ไล่เนื้อหาไปตามบทเรียนในหนังสือตำรายาขั้นพื้นฐานที่เขาได้อ่านไว้จนจบแล้ว

   “รูปแบบตำรับยาที่ได้เรียนมาทั้งหมดในวันนี้ จะเป็นรูปแบบยาที่ใช้ในการรักษาโรคพื้นฐานเป็นหลัก แต่ในโลกของ The Lost World แล้ว ยังมีรูปแบบยาต่างๆ ที่ถูกพัฒนาขึ้นอีกมาก เพื่อใช้ในการประยุกต์ให้เหมาะกับการต่อสู้ หรือการใช้ร่วมกับเวทมนตร์ต่างๆ ที่มีอยู่ในเกม ซึ่งตำรับเหล่านี้เรียกได้ว่าเป็นตำรับลับ ไม่มีการถ่ายทอดกันเป็นตำราเป็นหนังสือ อยากได้ต้องเรียนรู้จากอาจารย์กันเอง และแน่นอนอาจารย์แต่ละคนก็มีตำรับลับแตกต่างกันไป” ชายวัยกลางคนเล่าถึงการปรุงยาตำรับพิเศษต่อ หลังจากที่เนื้อหาในหนังสือตำรายาพื้นฐานได้จบลง

   “ข้าเองมียาตำรับลับอยู่ตำรับนึง และข้าจะสอนให้เจ้าในวันนี้ จดจำและฝึกฝนให้เชี่ยวชาญ ข้าไม่ห้ามไม่ให้เจ้าเผยแพร่ตำรับยานี้ต่อ แต่ก่อนจะสอนใคร ขอให้เจ้ามั่นใจก่อนว่าเขาคู่ควรที่จะเรียนรู้มัน”

   “ยาตำรับลับของข้าคือ Dispersive Medicine (ตำรับยาฟุ้งกระจายตัว) ลักษณะพิเศษของยานี้คือ เมื่อฉีดพ่นแล้ว ยาจะแตกกระจายเป็นละอองในอากาศครอบคลุมร่างกายของผู้ใช้ ยาจะกระจายตัวเป็นทรงกลมล้อมรอบผู้ใช้อยู่ตลอดเวลา และจะติดตามตัวผู้ใช้ไประยะหนึ่งขึ้นอยู่กับสารก่อความคงทนที่เลือกใช้ในตำรับ” น้ำเสียงของลุงย้งดูเปี่ยมไปด้วยความภูมิใจในยาตำรับลับของตน

   “อย่างนี้พอเราเคลื่อนที่ เราก็จะหยุดออกจากขอบเขตของยาหรือเปล่าอ่ะลุง” เฟี๊ยตถาม

   “เมื่อเจ้าเคลื่อนที่ ขอบเขตฟุ้งกระจายของยาจะติดตามเจ้าไป สิ่งสำคัญคือเจ้าจะต้องมีผงดูดจักระ ที่ใส่ลงไปในตำรับ เพื่อให้ยาที่กระจายตัวอยู่นั้นติดตามจักระเจ้าไป และคอยล้อมรอบเจ้าอยู่ตลอดเวลา ผงดูดจักระของเจ้าข้าเตรียมไว้ให้แล้ว ในช่วงเวลาที่เจ้าเรียนหนังสือกับข้า ข้าได้เอาผงดูดจักระมาดูดซับจักระเจ้าไว้ เอาผงนี้ไปใช้ได้เลย อีกอย่าง เวลาใช้ให้ใช้แค่นิดเดียว ปริมาณที่ข้าให้ข้าคิดว่าเจ้าพอจะใช้ได้ตลอดทั้งเกม” อาจารย์ของเขาส่งถุงซิปใสขนาดเล็กที่ภายในบรรจุผงสีเงินวาวๆ จำนวนหนึ่งให้

   ‘ไหนว่าไม่รู้เรื่องจักระไงวะ’ เฟี๊ยตบ่นในใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกถึงความข้องใจใดๆ ออกไปทางสีหน้า

   “ขอบคุณครับลุง” เขาเอื้อมมือออกไปรับ หลังจากนั้นลุงย้งจึงเริ่มต้นสอนให้เขาปรุงยาตำรับลับดังกล่าว พร้อมทั้งสอนวิธีใช้ในแง่ต่างๆ

   “ยามีข้อดีกว่าเวทมนตร์ เพราะยาเป็นไพ่ตัวตน มันคงทนกว่า ถ้าเจ้ากระจายยาให้อยู่ล้อมรอบตัว ยาอาจจะคงฤทธิ์ได้เป็นชั่วโมง แต่เวทมนตร์จะมีฤทธิ์สั้นกว่า เพราะขึ้นอยู่กับการเหนี่ยวจิตของผู้ใช้ด้วย ที่สำคัญ ถ้าเจ้าใช้ยาฟุ้งกระจายทำหน้าที่แทนเวทมนตร์แล้ว เจ้าจะไม่ต้องเสียเวลาใช้การ์ดเวทมนตร์เพื่อตอบโต้คู่ต่อสู้ เจ้าก็ใช้การ์ดตัวตนไปจัดการคู่ต่อสู้ได้เลย การไม่เปิดโอกาสให้ศัตรูนี่แหละ จะนำพาเจ้าไปสู่ชัยชนะ” อาจารย์ของเขาบอกเคล็ดลับ

   “การเรียนของวันนี้จบลงเท่านี้ และการเรียนที่ข้าจะสอนเจ้าก็จบลงเท่านี้เช่นกัน ความรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับการปรุงยาที่ข้าพอจะสอนเจ้าได้ ข้าก็สอนให้เจ้าหมดแล้ว ที่เหลือก็เป็นเรื่องของประสบการณ์ที่เจ้าจะต้องเก็บเกี่ยวมันไปเอง ความจริงความรู้เกี่ยวกับการปรุงยายังมีอยู่อีกมาก แต่น่าเสียดายที่เมืองนี้เป็นแค่เมืองเริ่มต้น ยังไม่มีโรคยากๆ ให้รักษา ความรู้ความก้าวหน้าจึงมีแต่เพียงเท่านี้ เมื่อเจ้าได้เดินทางออกไปเพื่อสะสมการ์ดต่างๆ เจ้าก็จะได้พบกับความรู้ใหม่ๆ ต่อไป”

   “พรุ่งนี้ เจ้าจะต้องมาสอบปรุงยากับข้า เพื่อเป็นการทดสอบความรู้ของตัวเจ้าเอง ที่สำคัญ ถ้าเจ้าสอบผ่าน เจ้าจะได้ใบรับรองอาชีพเป็นนักปรุงยาขั้นต้น ซึ่งจะทำให้เจ้ามีเงินค่าแรงในแต่ละวัน ที่จะช่วยทำให้เจ้าใช้ชีวิตได้ง่ายมากขึ้น และที่สำคัญ ข้าก็มีของขวัญพิเศษจะมอบให้เจ้าด้วย” ลุงย้งเอ่ยถึงการสอบเข้าสู่อาชีพที่จะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้

   “แล้วถ้าผมสอบไม่ผ่านหละครับลุง” เฟี๊ยตถามด้วยความวิตกเล็กน้อย ใช่ว่าที่ผ่านมา เขาจะตั้งใจเรียนตลอดเวลาที่ไหนกันหละ

   “ถ้าพรุ่งนี้เจ้าสอบไม่ผ่าน เจ้าสามารถมาสอบได้อีกครั้งเมื่อเวลาผ่านไป 1 เดือน ซึ่งมันจะทำให้เจ้าเสียเวลามาก ดังนั้น ตั้งใจสอบให้ผ่านตั้งแต่พรุ่งนี้ไปจะดีกว่า มีอะไรสงสัยอีกไหม” ชายวัยกลางคนตอบคำถาม

   “เอ่อ ลุงครับ พอจะมีไอเทมหรือเวทมนตร์อะไรที่ใช้ในการอ่านหนังสือ ให้ออกมาเป็นเสียงมั้ยครับ” เขาถาม

   “อันนี้ไม่มั่นใจนะ ข้าว่าเจ้าลองไปถามที่ร้านสวัสดิการผู้พิการดีกว่า ถ้ามองออกจากโรงแรมจะอยู่ฝั่งซ้าย เดินออกมาหน่อย เลี้ยวซ้ายเข้าซอยแรก เดินเข้าไปอีกนิดเดียวเดี๋ยวก็เจอ”

   “ขอบคุณครับลุง งั้นวันนี้ผมลานะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้ผมมาที่นี้เวลาประมาณนี้นะครับ”

   “ได้ๆ มาเวลาประมาณนี้แหละ ทวนๆ มาหน่อยนะ แต่คิดว่าคงสอบผ่านอยู่แล้วแหละ พรุ่งนี้เจอกัน” เขาเดินออกมาจากห้องเรียน (จำเป็น) ของเขา ก่อนที่จะตัดสินใจไปที่ร้านสวัสดิการดังกล่าวต่อเลย ในขณะที่ลุงย้งก็เปิดร้านขายยาต่อตามปรกติ


   “เอ่อ ไม่ทราบว่ามีอุปกรณ์สำหรับอ่านหนังสือให้ออกมาเป็นเสียงบ้างมั้ยครับ” เฟี๊ยตเอ่ยถามกับผู้หญิงคนเดียวที่ยืนอยู่ในร้านสวัสดิการผู้ทุพพลภาพ หลังจากที่เขาเข้ามาในร้านได้สักพัก โดยที่ผู้หญิงคนเดียวในร้านไม่มีทีท่าจะสนใจเขาเลย

   “อะไรนะคะ” หญิงสาวคนดังกล่าวหันมา และนั่นทำให้เขารู้ว่าทำไม เขาจึงดูเหมือนจะไม่ได้รับความสนใจ นั่นอาจเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้คงมีปัญหาเรื่องการมองเห็น ชายหนุ่มทายจากแว่นกันแดดสีดำสนิทที่เธอสวมใส่อยู่

   “มีค่ะ มี 2 แบบ แบบแรกเป็นไพ่เวทมนตร์ค่ะ ใช้ได้ประมาณ 5 – 10 นาที กับอีกแบบหนึ่งเป็นไพ่ตัวตนค่ะ แบบหลังนี่จะเป็นไอเทมแบบถาวรเลยค่ะ ใช้ได้ตลอดเลยค่ะ” เธอตอบคำถาม เมื่อเขาเอ่ยถามคำถามเดิมซ้ำอีกครั้ง

   “ราคาแต่ละชนิดเท่าไหร่หรอครับ พอจะบอกได้มั้ยครับ”

   “บอกได้ค่ะ The Talkative Parrot (นกแก้วจอมขี้โม้) ใบนี้เป็นไพ่เวทมนตร์ค่ะ ราคา 25 เหรียญค่ะ ส่วน The Brilliant Earring (ตุ้มหูอัจฉริยะ) ราคา 175 เหรียญค่ะ รับเป็นใบไหนดีคะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

   “ไว้ก่อนก็ได้ครับ ขอผมตัดสินใจก่อน เดี๋ยวจะกลับมาดูใหม่อีกทีนะครับ” เขาตอบ

   “ขอบคุณค่ะ ยินดีค่ะ” หญิงสาวตอบ และหันกลับไปทางอื่น เมื่อได้ยินเสียงว่าเขาได้เดินออกจากร้านไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว


   ชายหนุ่มกลับมาถึงที่พักในเวลาเกือบ 2 ทุ่ม หลังจากออกจากร้านสวัสดิการ เขาก็กลับไปเดินเล่นแถวชายป่าเพื่อลองหาสมุนไพรเพิ่มเติม แต่ก็ไม่พบสมุนไพรอะไรใหม่อีก ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะเขาไม่กล้าเดินเข้าไปในส่วนลึกข้างในป่า ด้วยว่ากลัวจะเจอสัตว์แปลกๆ เขารู้ตัวดีว่าเขายังไม่เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้นัก เมื่อกลับมาถึงโรงแรม เฟี๊ยตก็กลับมาทบทวนบทเรียนทั้งหมดอีกครั้ง หลังจากนั้นจึงลองให้ไบเบิ้ลค้นหาข้อสอบเก่าๆ ของการสอบนักปรุงยาขั้นต้นให้เขาลองทำด้วย เมื่อเขาทบทวนบทเรียนจนมั่นใจระดับนึงแล้ว เขาจึงปิดไฟ แต่ก่อนที่จะนอน ชายหนุ่มตัดสินใจลุกขึ้นสวดมนต์บทสั้นๆ บทหนึ่ง ไม่รู้สิ บางทีการสวดมนต์ให้ใจสงบอาจจะช่วยระงับความเหงาที่ฟุ้งกระจายอยู่ในใจของเขาตอนนี้ก็เป็นได้



จากผู้แต่ง : แต่งๆไปก็แอบท้อนะเนี่ย แอบไปดูนิยายเรื่องอื่นมา ของเขาไม่กี่ตอน จำนวนหน้าก็เยอะมากๆแล้ว นี่สิบสองตอนแล้ว ยังหน้าสองอยู่เลย ปลงอ่ะ ห้าห้า สงสัยคนไม่ชอบอ่านแนวนี้ ไม่รุ่งเลย เห้อ แอบเศร้านะเนี่ย หรือผมแต่งไม่ดีหว่า มีอะไรติชมไหมอ่า ผมก็พยายามจะแต่งให้มันกระชับขึ้นแล้วนะ แต่ห้วนมันก็แปลกอ่ะ อยากให้มีบทบรรยายคงอยู่บ้าง เห้อออออ ขอถอนหายใจยาวๆ หรือเลิกแต่งแนวนี้ แล้วกลับไปแต่งแนวรักโรแมนติกที่คนชอบอ่านดี ห้าห้า ไปไม่ถูกเลยแฮะ เวิ่นอ่ะ แต่ปลงจริง ห้าห้า สงสัยจะแต่งนิยายไม่เก่งจริงๆ ห้าห้า