หัวข้อ: ล่ารักหัวใจมาเฟีย | 011114 | ตอนพิเศษ : Falling Slowly | Page 124 |

[tomoe]

จอมทัพขยี้หัวมิ ต่อหน้าคนอื่นๆ เอ็นดูคนรักไม่ปิดบังเลย แต่อาเมน ต้องรอเมษาหลับถึงกล้าลูบหัว 

ก็ยังดีที่ ตอนไปซื้อของ เมษาก็ได้รับการบริการที่ดีจากพนักงาน เหมือนเป็นคนรักอาเมน อย่างที่มิได้รับในฐานะ แจ็คกี้ สวีทฮาร์ท

ในความคิดเรา อาเมนคงรู้สึกล่ะ ว่าทำกับเมษาหนักไป รู้ว่าไม่มีชุดใส่ ยังไม่ได้ทานอะไร เลยพาไปซื้อ พาไปทาน

แต่ไม่พูดตรงๆ แล้วที่คุยโทรสับที่ระเบียง ก็คงให้เตรียมชุดมาให้เมษาใส่ (ที่กองที่โซฟาแหละ)

เดาล้วนๆ มองในแง่ดีไว้ก่อน เชียร์คู่นี้ ชอบเวลาความรักทำให้คนเลวๆกลับตัว
แต่อาเมนต้องเปลี่ยนตัวเองครั้งใหญ่(กว่าจอมทััพ) และได้รับบทเรียนเจ็บแสบก่อนนน 

[yukio_kung]

เข้ามาอ่านแบบนอนสต๊อปเลยจ้า

มิน่ารักมาก ดีใจที่จอมทัพสามารถเปลี่ยนตัวเองจนทำให้มิยอมรับได้
แอบลุ้นให้อาเมนหลงรักเมเยอะๆ จะได้เปลี่ยนตัวเองแบบจอมทัพ
(เมจ๋าเล่นตัวให้เยอะๆเลยนะ -w-)

รอตอนต่อไปอยู่นะค๊าา 

[~l3aml3ery~]

ชอบคู่เมษา กะ อาเมน
พ่แง่แม่งอน

[Apple_matinie]

ฮือออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ

ทำไมอาเมนเป็นคนเเบบนี้

[Apple_matinie]

อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อ ออยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย  อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อยากได้นิยาย อ  อ อยากได้นิยาย

[minenat]

เมษานี้จะคู่กับอาเมนมั้ย

[tiktok]

เมษาเหมือนแอบมีใจให้อาเมนนิดๆนะ
ถ้าบทสรุปแล้วทั้งคู่จะคู่กันน่าจะดี

[pulovely]

หาคู่ให้เมษาด้วยนะ
นี่ถ้าอาเมนกลับตัวเป็นคนดี คู่นี้ก็เหมาะสมกันดีนะ

[Niinuii]

คือตอนแรกก็แอบไม่ชอบเมษานะ แต่พออ่านมาเรื่อยๆ แล้วสงสารอ่า

[LadySaiKim]

อาเมน นี่คือจะเอาไงห๊ะ #ตอบ!! #สงสารเมษาอ่ะ  TT^TT

[Nemasis]

สงสารเมษาจับใจ





อาเมนแกต้องเป็นคนดีมาคู่กับเมษานะ ถึงแกจะเลว แต่ก็แอบเชียร์

[punthipha]

มารอเชียร์ให้ happy 2 คู่ 

[white feather]

หนูมิดูมีความสุขดีจัง คู่นี้เค้าหวานกันตลอด >\\\<
แต่กลัวพายุกำลังจะมาจิงๆ เพราะอาเมนก้อตามมาแล้ว

อาเมนกับหนูเม มันดูมีกลิ่นไอจิงๆ ต่อหน้าอาเมนดูใจร้าย
แต่ลับหลังเหมือนจะแคร์หนูเมอยู่ แค่ไม่แสดงให้เห็น
หนูเมก้อดูเหมือนจะหวั่งไหวมั้งแหละ ถึงจะพูดว่าเกียด
แต่ดูจะเกียดได้ไม่เต็มหัวใจเลยนะหนูเม
ดูเหมือนเราจะชงคู่นี้ดีจิงๆ 5555 ไม่ใช่อะไรแค่อ่านแล้วมันรู้สึกแบบนั้นจิงๆนะ
เราก้อไม่รู้บทสรุปของอาเมนจะเป็นยังไง จะได้คู่กันไหมมันก้อยู่ที่บทสรุปของอาเมนนี้แหละ
รอตอนต่อไปนะค่ะ หนูเมกับจอมทัพน่ารักกันเสมอ ^^

[YIMCHAENG]

อ่านทันจนได้ 
สงสารเมษาจับใจ ทำไมอาเมนช่างโหดร้ายยิ่งนัก 

[mollolie]

มาอ่านรวดเดียวเลยค่ะ แบบ... อรั้ยยยยยยยยยย
ความจริงแล้วอาเมนชอบเมษาใช่มั้ยยยย ตอบมาาาาาาาาาาาา 
ฮืออออออออ สงสารเมษาจับใจจจ T____T
โดนทำร้ายจิตใจหนักกว่ามิอีกมั้งเนี่ย
แต่คุณมาเฟียนี่ก็หวานได้ใจจังเลยนะคะ อ่านแล้วเขินมาก เขินแทนมิ 
รอตอนต่อไปนะคะ

[grenjewel]

สนุกมากกกกกกกกกกก
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ

[9nawKIHAE]

สงสารเมษามากกกกกกกกกกก
มีสิทธิ์จะรักกันมั้ยเนี่ยคู่นี้
เหมือนมีอะไรบางอย่างแอบซ่อนอยู่นะในความรู้สึก
ขอสาปแช่งให้อิอาเมนมันหลงรักน้องเมษาแบบถอนตัวไม่ขึ้น
อยากให้น้องเมษาแกแค้นมันให้เจ็บเจียนตายไปเลยย!!!

[Ryoooo]

อ่านมาจนถึงตอนปัจจุบันแล้วชอบมากกก
ชอบผู้ชายแบบจอมทัพ รักจริงหลงจริงชอบมาก

ขอฝากตัวเป็นแฟนเรื่องนี้ด้วยคนนะค่ะ

[Apple_matinie]

 

[hikikomori]

เราแอบเห็นคนเขียนไปเม้นนิยายเรื่องเดียวกะเราอยู่แหละ
จะบอกว่าคิดถึงเรื่องนี้เหมือนกัน มาต่อเถอะน้า> <

[Poseidon]

รอๆ

[mollolie]

ทำสารบัญมาฝากค่ะ 

ตอนที่ 22 : The Condition
ตอนที่ 23 : Hong Kong Crisis I(50%)
ตอนที่ 23 : Hong Kong Crisis I(100%)
ตอนที่ 24 : Bitter

[ROCKLOBSTER]

  เอาน่าจอมทัพก็ใช่จะเลวน้อยกว่าอาเมนเสียเมื่อไหร่   แต่ถ้าอาเมนจะตกหลุมที่ตัวเองขุดก็ช่วยไม่ได้ เพราะจริงๆเมก็ใช่ว่าจะนิสัยแย่เสียที่ใหน ติดจะไร้เดียงสาน่ารักน่ากอดเสียด้วยซ้ำ
  แต่ถ้าอาเมนตายเราว่ามันจะใจร้ายกับเมมากไปเปล่า เพราะรู้สึกคู่นี้เขาจะผูกพันกันแบบไม่รู้ตัว ก็นอนด้วยกันจนอาเมนมันไม่ยอมให้ห่างตาขนาดนั้นนี่นะ เหมือนจอมทัพทำกับมิตอนแรกนั่นแหละ จริงมั๊ย
   อาเมนก็คงไม่คิดว่าตัวเองจะเผลอมีจุดอ่อนกะเขาด้วยเหมือนกันล่ะสิ เชอะ ไอ้พวกซึนเดเระ ทั้งจอมทัพทั้งอาเมน แอบไปบอกมิกับเมรวมหัวกันแกล้งมาเฟียเล่นดีกว่า

[minenat]

 

[kyliewonderland]

ตอนที่25 : Lost in Hong Kong I - Dawn







สองวันถัดมาตะวันก็มาตามนัด แจ็คกี้ส่งเอเลนไปรับคนทั้งสอง ตอนแรกมิถุนาตั้งใจจะไปด้วยตนเอง แต่ติดประชุมงานแฟชั่นวีคท่ีจะเกิดขึ้นในปลายสัปดาห์ที่จะถึงนี้ จึงไม่ได้ไปรับด้วยแต่อย่างใด

เอเลนส่งคนไทยทั้งสองที่โรงแรมในเครือหวัง หลังจากปล่อยให้ตะวันและแทนไทจัดการเก็บของ พักผ่อนสักพักแล้ว เขาก็เชิญคนทั้งสองลงมาอีกครั้งที่ห้องอาหารตะวันตกของโรงแรมหรู เพื่อมาพบกับมิถุนาที่ตรงดิ่งมาจากสถานที่ทำงานทันที

“มิ!” ตะวันในชุดลำลองสบายๆ สวมเสื้อกล้ามกับกางเกงสั้นเหนือเข่าสีเข้ม โบกไม้โบกมือให้เพื่อนรักทันทีที่เห็นมิถุนาเดินเข้ามาในกรอบสายตา

มิถุนาสวมชุดแคชชวลสบายๆดูกึ่งทางการเหมาะกับการไปประชุมงาน เขาสวมเสื้อเชิ้ตผ้าชีฟองสีดำอัดกลีบจนเรียบ กับกางเกงผ้าแสลคสีขาวเข้ารูป เขาสวมรองเท้าหนังสีครีมทรงอ็อกฟอร์ด กับเสื้อแจ็คเก็ตหนังที่วางคลุมไหล่ไว้เฉยๆ นายแบบหนุ่มฉีกยิ้มสวยให้กับเพื่อนรัก วันนี้เขามีเจย์ติดสอยห้อยตามมาด้วยอีกคน พร้อมบอร์ดี้การ์ดอีกกลุ่มหนึ่ง

“เป็นไงบ้าง ห้องพออยู่ได้ไหม?” มิถุนาถามยิ้มๆ ตะวันยู่หน้าก่อนยกมือดึงแก้มเพื่อนรัก
“จะบ้าหรือไง ห้องหรูจนไม่รู้จะขอบคุณยังไงแล้ว วันหลังบอกคุณแจ็คกี้ก็ได้นะว่าห้องธรรมดาก็อยู่ได้แล้ว ไม่ต้องเอาห้องสวีทหรอก" ตะวันขมวดคิ้ว
“ว้า ไว้จะบอกให้แล้วกัน" มิถุนารับคำไปงั้นแหละ แต่ก็หัวเราะออกมาเบาๆไม่จริงจังนัก เขากอดตะวันแน่น สองเพื่อนรักโคลงตัวกันไปมา
“เข้าไปด้านในกันเถอะครับ" เอเลนยิ้มน้อยๆก่อนเอ่ยเชิญเมื่อเห็นว่าทุกอย่างพร้อมแล้ว เขาพาทุกคนเข้าไปในห้องอาหารหรูสไตล์เรเนซองค์ประดับด้วยคริสตัลระย้าทรงเหลี่ยมสว่างไสวไปทั้งห้องกว้าง ก่อนนั่งลงบนโต๊ะทรงกลมที่จัดเตรียมไว้ให้อย่างเป็นสัดส่วน

“นี่ ว่าแต่คุณจอมทัพล่ะ?” ตะวันเอ่ยถามเมื่อจานออเดิร์ฟถูกยกมาเสิร์ฟ เขาตักซุปขึ้นมาเป่าเบาๆ
“ไปกับป๋า เอ่อ...คุณพ่อเขาน่ะ เห็นว่าไปกินข้าวกลางวันกับเพื่อนๆพ่อ" มิถุนาว่า "แต่วันนี้ฉันก็มีงาน แยกๆกันบ้างน่ะดีแล้ว" นั่นสิ...เขาแทบจะใช้จมูกเดียวกับจอมทัพหายใจแล้วมั้งเนี่ย
“เออ ว่าแต่แฟชั่นวีคเป็นไงบ้าง ดีไหม?”
“ก็ดีนะ ได้เดินสองชุด" มิถุนาบอก ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดีในต่างถิ่น "แต่ไม่เด่นมากหรอก ฉันคุยกับดีไซเนอร์ไปว่าไม่ต้องเกรงใจคุณจอมทัพ เลือกสิ่งที่เหมาะสมที่สุด"
“ดีแล้ว" ตะวันพยักหน้าหงึก "ปรางก็ถึงมิลานแล้วนะ เพิ่งเฟซไทม์กันก่อนขึ้นเครื่อง ดูตื่นเต้นเหมือนกัน"
“ขอให้ได้งานเถอะ" มิถุนาพึมพำเบาๆ เฌอปรางไม่ได้ปักธงเป้าหมายของเธอไว้แค่ภายในประเทศ แต่ในระดับโลกด้วย ไม่ใช่ด้วยความทะเยอทะยานทั้งหมด แต่เฌอปรางรักการเป็นนางแบบจากใจ และเธอคิดว่า การสร้างแรงบันดาลใจให้กับทุกการก้าวเดินของชีวิตเป็นสิ่งที่ควรทำ และนั่นทำให้เธอมีความสุขกับแต่ละวันมากขึ้น
“เออนี่ มิ" แทนไทที่นั่งฟังมาสักพักเอ่ยเรียกมิถุนายิ้มๆ นายแบบหนุ่มจึงหันไปมองคู่สนทนา
“ครับพี่ท็อป"
“เพื่อนพี่เขากำลังจะเปิดคอลเล็คชั่นใหม่ แบรนด์เดิมที่มิเคยถ่ายให้ปีก่อนแหละ"
“อ๋อ ห้องเสื้อซารินะ น่ะหรือครับ?”
“ใช่ เขาจะขอให้มิไปถ่ายเซ็ตล่าสุดให้อีก พี่คุยกับพี่เพลงแล้ว เธอไม่ว่าอะไร ก็ตัดเปอร์เซ็นต์เท่าเดิม"
“ได้ครับ มิสะดวกใจ" เขาตอบ
“ตะวันกับปรางก็ถ่ายนะ" แทนไทว่ายิ้มๆ
“เราถ่ายคู่กับปรางแหละ" ตะวันอวด
“จริงเหรอ?”
“แต่มิถ่ายคู่กับเป๊กนะ" แทนไทหัวเราะ นั่นทำให้มิถุนาต้องเลิกคิ้วทันที
“เป๊กยังยอมมาถ่ายแบบให้พี่ท็อปอยู่อีกเหรอครับ" มิถุนาถามถึงน้องชายตัวสูงหน้าตาคมเข้มของแทนไท ที่คราวก่อนมาทำงานล้างหนี้ และเกลียดการถ่ายแบบหรือเดินแบบเป็นที่สุด

แทนไทกับตะวันมองหน้ากันก่อนอมยิ้ม คนอายุมากกว่ายักคิ้วเบาๆก่อนตอบ

“เป๊กมันตามจีบโมเดลหน้าใหม่อยู่น่ะ มันไม่เคยทำอะไรบ้าบิ่นขนาดนี้มาก่อนเลยนะ เดี๋ยวถ้ามิไปเดินแบบให้รินะ เดี๋ยวก็ได้เจอ"
“รินะบอกว่า จะยอมให้เป๊กจีบโมเดลใหม่คนนี้ก็ต่อเมื่อยอมมาถ่ายแบบให้" ตะวันเสริม
“เด็กคนนี้สไตล์เหมาะกับซารินะมากเลยนะ ตะวันเป็นคนลากมาหารินะเองแหละ แปปเดียวรินะก็จับเซ็นต์สัญญาเป็นนิว-เฟซ (New face) ของแบรนด์เลย"
“ชื่ออะไรน่ะครับ" มิถุนาถามด้วยความสนอกสนใจ ตะวันยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนตอบ
“แยม"

มิถุนาพยักหน้ารับ เด็กใหม่ ไม่เคยได้ยินชื่อ แต่ท่าทางจะถูกใจตะวันกับแทนไทน่าดู มิถุนากัดขนมปังกระเทียมคำเล็กก่อนนึกถึงเมษา เด็กหน้าใหม่ที่เขาไม่ได้ติดต่อเลยในช่วงนี้


“แล้วเมล่ะ?” มิถุนาถามขึ้นอีกครั้ง ตะวันเองก็นิ่งไปก่อนขมวดคิ้ว
“น้องไม่ได้ติดต่อมิเลยใช่ไหม?” ตะวันย้อนถาม มิถุนาพยักหน้ารับ
“ช่วงนี้ก็ไม่เลย ปกติก็ทักมาถามหรือปรึกษาตลอดนะ"
“พี่นัชชาบอกว่าน้องย้ายสังกัดแล้ว ไปไหนก็ไปบอก ไม่บอกด้วยว่าทำไม ไม่บอกอะไรเลย" ตะวันถอนหายใจ "แต่ยังไม่เจอน้องบนสื่อไหนเลย งานที่รับไว้สามสี่งานก็หาคนแทนหมด กำลังจะขายได้แท้ๆ"
“อืม" มิถุนารับคำเบาๆ เขาไม่ได้แคร์หรอกว่าเมษาจะมาแย่งงานเขา พวกเขาให้ความรู้สึกที่คล้ายกัน แต่ไม่เคยเหมือนกัน มิถุนาขายงานสไตล์หนึ่ง เมษาก็ขายอีกสไตล์หนึ่ง แต่ตอนนี้เขาเป็นห่วงมากกว่าว่าเมษาหายไปไหน "เราจะลองติดต่อดูอีกที"
“แล้วเรื่องของมิล่ะ?” ตะวันหน้านิ่ว "ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม?”
“ถ้าเป็นเรื่องของอาเมนล่ะก็...ช่วงนี้ไม่มีอะไร คิดว่าปลอดภัยมากนะตอนนี้" มิถุนาพึมพำเบาๆ เขามองหน้าเจย์เหมือนจะขอความเห็น เจย์นิ่งไปสักพักก่อนพยักหน้ายืนยัน

ตะวันและเฌอปราง รวมถึงแทนไท รู้ถึงความเป็นไปของมิถุนาตลอดนับตั้งแต่มิถุนากลับมาจากเชียงราย มิถุนาเล่าทุกเรื่องทั้งดีและไม่ดี แต่ที่ตะวันกับเฌอปรางยังวางใจ เพราะคนที่ดูแลมิถุนาคือจอมทัพ มาถึงวันนี้พวกเขาก็หมดข้อกังขาทุกอย่างแล้ว

“มาถึงฮ่องกงแล้ว คงทำอะไรไม่ได้หรอก" แน่นอน อาเมนจะเอากำลังจากไหนมาต่อกรเจ้าพ่อใหญ่ตระกูลหวังถึงถิ่นกันเล่า หากไม่ใช้กลอุบายสกปรกๆ หรือลูกไม้สับขาหลอกใดๆ
“ไม่ต้องห่วงนะครับ คุณสองคนก็จะปลอดภัย" เจย์สำทับ แต่ตะวันส่ายหน้า เขาไม่ห่วงตัวของเขาเองหรอก ห่วงก็แค่เพื่อนรัก ที่ถอดหัวใจวางให้กับมาเฟียไปเรียบร้อยแล้ว


อาหารมื้อกลางวันค่อนไปทางบ่ายจบลง ตะวันและแทนไทขอตัวกลับขึ้นไปพักผ่อนเพื่อเตรียมตัวสำหรับทริปกลางคืนที่จะไปถนนนาธานเพื่อชอปปิ้ง อันเป็นเป้าหมายหลักของทริปคราวนี้ มิถุนาจึงขอตัวกลับเช่นกัน เขาตื่นเช้ามากในวันนี้ และรู้สึกเพลียนิดหน่อย วันนี้เอเลนขับรถให้เช่นเคย มีเจย์นั่งข้างๆ ส่วนมิถุนายึดเบาะหลังคนเดียว


“เหนื่อยไหมครับ?” เอเลนหันมาถามยิ้มๆ มิถุนาเอียงคอให้แอร์เป่าตรงหลังคอก่อนรวบผมเป็นทรงมวยที่ท้ายทอย
“ร้อนมากกว่าครับเอเลน"
“เดี๋ยวกลับไปพัก" เอเลนว่ายิ้มๆ "เย็นนี้แจ็คกี้ถามว่าจะออกมาทานข้าวข้างนอกไหม นายท่านใหญ่ท่าทางจะเล่นโกะอยู่บ้านเพื่อนท่านถึงดึก แจ็คกี้จะกลับมาก่อน"
“ก็ได้ครับ"
“งั้นตอนเย็นผมปลุกอีกทีแล้วกันนะครับ" เอเลนเสนอ ซึ่งมิถุนาก็พยักหน้า
“ดีครับ" มิถุนายิ้มบางๆ ก่อนเบนสายตาออกไปนอกหน้าต่าง รถติดประปรายแต่ไม่มากนัก เขาถอนหายใจเบาๆ "เจย์ครับ"
“ครับ?” มือขวาเลิกคิ้ว
“ถ้าเรากลับไทยไปแล้ว เรื่องของอาเมนจะเป็นยังไงครับ?” มิถุนาถาม กัดปากแน่น "ผมอยากอยู่สงบๆ ไม่อยากระแวงว่าวันไหนคุณจอมทัพจะจากผมไป"
“......”
“ผมไม่เคยบอกเขาหรอก" มิถุนาเงียบไปอึดใจ
“......”


“แต่เขาเป็นคนที่ผมอยากจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต"


เจย์นั่งนิ่ง เขามองหน้าเอเลนนิดหน่อยก่อนเม้มปากแน่น รถค่อยๆเคลื่อนตัวช้าๆ แต่บรรยากาศในรถช่างอบอุ่นราวกับมีมวลความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้ลอยอ้อยอิ่งอยู่ในนั่น มันทั้งเต็มตื้นและอ่อนโยน

เจย์เผยอปากนิดหน่อย เขาชั่งใจ และไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากดีหรือไม่ และสุดท้าย เอเลนก็พยักหน้าเบาๆ


“นายท่านบอกกับพวกผมว่า ที่มาที่ฮ่องกง ก็เพื่อมาคุยกับนายท่านใหญ่" เจย์เว้นระยะหายใจ "จะวางมือจากธุรกิจมืดเกือบทั้งหมด และจะเปิดทางให้อาเมนหรือคนอื่นๆที่ต้องการผลประโยชน์แต่โดยดี จะได้ไม่มีปัญหาขัดแข้งขัดขาอะไรกันอีก"

“ทั้งหมดเพื่อคุณ" เจย์ระบายยิ้มอ่อนๆ "นายท่านไม่เคยคิดอะไรที่อ่อนไหวขนาดนี้เลยนะครับ ตลอดชีวิตมีแต่การต่อสู้ฟาดฟัน ผลประโยชน์ และเป็นที่หนึ่ง"

“นายท่านคิดว่านี่คือสิ่งที่ทำให้มิปลอดภัยที่สุด และมิจะได้อยู่กับเขาตลอดชีวิต นั่นคือสิ่งที่นายท่านหวัง"

“เหมือนที่มิคิดเลยใช่ไหมครับ?” เจย์อมยิ้ม เขาเหลือบมองใบหน้าสวยของนายแบบหนุ่มที่เริ่มแดงขึ้นนิดๆและดวงตากลมโตก็คลอไปด้วยน้ำตา "นายท่านบอกกับนายท่านใหญ่ว่า ไม่ต้องการเป็นที่หนึ่งอีกแล้ว เพราะมีแค่คุณคนเดียวก็พอ"


“มันก็เหมือนตอนที่นายท่านใหญ่ยอมทิ้งทุกอย่างที่ฮ่องกงไปอยู่เมืองไทยกับนายหญิง"



“กลับไปไม่ต้องกลัวนะครับ แค่อยู่ข้างๆนายท่านของผมไปตลอดชีวิตก็พอ"




เจย์ว่า เอื้อมมือมาแตะมือขาวของมิถุนาเบาๆ เขาหัวเราะกับใบหน้าน่ารักๆของมิถุนา ก่อนที่มิถุนาจะพยักหน้ารับ สัญญาไปตลอดชีวิตว่าจะอยู่กับจอมทัพ จะรักผู้ชายคนนี้ตลอดไป









มิถุนาหลับไปเพียงสองชั่วโมงเท่านั้น และตื่นขึ้นมาอีกทีเมื่อเอเลนเข้ามาปลุกตามที่บอก เขาบริการราวกับมิถุนาเป็นเจ้าหญิง ดูแล้วน่าอิจฉาคนที่จะได้เป็นแฟนหนุ่มคนนี้ชะมัด

หลังจากแช่ตัวในอ่างกุหลาบเรียบร้อยแล้ว เขาก็สวมชุดคลุมออกมาพร้อมกับซับน้ำบนปลายผม เอเลนนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา พลางเลื่อนไอแพดมินิในมือไปด้วย เขายิ้มให้มิถุนา เอ่ยปากบอกว่าเจย์เคลียร์เอกสารอยู่ที่ห้องนอนของเขาในบ้านหลังนี้นี่แหละ สักพักเมดสาวตัวขาวก็เดินเขามาช่วยไดร์ผมให้มิถุนา ปกติแล้วเขาไม่ชอบไดร์ตรงสักเท่าไหร่ ชอบเป่าเฉยๆให้มันฟูๆเซอร์ๆเสียมากกว่า

ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยตอนเกือบๆหกโมง มิถุนาสวมกางเกงยีนส์ขาสั้นอวดเรียวขายาวกับเสื้อยืดธรรมดาๆ เขาสวมรองเท้าผ้าใบยี่ห้อดังสีฟ้า ก่อนออกเดินทางอีกครั้งโดยมีเอเลนเป็นสารถีเช่นเคย เจย์ก็ไปด้วยกันเหมือนเดิม

จอมทัพโทรมาหาเขาตอนก่อนออกจากบ้านสักพัก น้ำเสียงของคนที่เพิ่งได้เจอกันเมื่อเช้านั้นทำให้มิถุนาคิดถึงเจ้าของมันอย่างบอกไม่ถูก อาจจะเพราะเรื่องที่ได้ยินวันนี้จากปากเจย์ก็เป็นได้ เขาไม่ได้ดีใจเลยว่าเขาสยบเสือร้ายได้ เขาไม่ได้ดีใจกับการที่จอมทัพยอมเขามากขนาดนี้ ความรักสำหรับมิถุนาไม่มีคำว่าแพ้หรือชนะ ไม่มีคำว่าถูกหรือผิด มีเพียงคำว่า รัก หรือ ไม่รัก เท่านั้น

ซึ่งเขารักจอมทัพจริงๆ











เมษากลืนยาเม็ดขาวลงคอตามด้วยน้ำอีกครึ่งลิตร สีหน้าเขาดีขึ้นมากแล้วหลังจากได้นอนเต็มอิ่มตลอดคืน ตลอดจนเมื่อเช้า มีหมอเข้ามาตรวจอาการให้ พร้อมบอกว่าเขาดีขึ้นจนเกือบเป็นปกติแล้ว

หลังจากนอนพักไปในช่วงเช้า เขาตื่นอีกทีตอนบ่ายพร้อมกับความเงียบในห้องพักหรู เมษาดึงตัวเองขึ้นจากเตียง ไปอาบน้ำแต่งตัว กินข้าวที่เริ่มเย็นชืด กินยา แล้วก็นั่งเฉยๆไล่ความมึนงง เขายังปวดหัวอยู่มาก อาการฝันร้ายตอนใกล้จะตื่นนอนนั้นทรมานที่สุด มันทำให้เขาอึดอัด หายใจไม่ออก ปวดหัว และแสบจมูกไปหมด

ติดต่อใครไม่ได้ โลกของเมษามีฝ้าเพดานคือฟ้า กำแพงคือทิวทัศน์ และเป็นโลกที่มีแค่อาเมนเท่านั้น ไม่มีอินเตอร์เน็ต ประตูไม่ได้ล็อค แต่เมษารู้ดีว่าหนีไปไหนไม่ได้ มีคนเฝ้าทั้งหน้าประตู ไปตลอดทั้งชั้นที่อาเมนจ่ายเงินเช่าเอาไว้เป็นสัปดาห์ แต่ความอบอุ่นเมื่อคืนที่เหมือนกับเป็นเรื่องโกหกก็ทำให้เรื่องราวต่างๆคล้ายจะเป็นเรื่องที่ดีขึ้นเล็กน้อยขึ้นมาทันตา


เสียงประตูที่เปิดออกเรียกให้เมษาผินหน้าหันไปดู คนคุ้นหน้าเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าเรียบๆ อาเมนนิ่งแบบนี้เสมอ เขาแสดงทุกความรู้สึกผ่านสายตาเท่านั้น ซึ่งเมษาดูไม่ค่อยออกเลย ว่าเขาเป็นอย่างไรกันแน่ เขาเหมือนหินแกร่ง แต่บางคราก็อ่อนยวบเหมือนขี้ผึ้งลนไฟ เขามีกรอบ มีกำแพง มีอะไรในใจมากมายที่เมษาเคยนึกเกลียดชัง แต่พอมาวันนี้กลับอยากจะทำความรู้จักนัก

อาเมนเหลือบสายตามองเมษาเล็กน้อย ภายในห้องกว้างมีแค่เขากับผู้ชายคนนี้ อาเมนเปิดน้ำแร่ขวดเล็กขึ้นดื่ม ไม่มอง แต่เอ่ยถาม


“เป็นไง?” คำถามกระด้าง แต่เมษากลับไม่ระคายหูเท่าไหร่นัก
“ดี...ดีขึ้นมากแล้วครับ" เขาพึมพำ
“เมื่อเช้ามีประชุมแฟชั่นวีค แต่ฉันแจ้งไปแล้วว่านายป่วย" อาเมนว่าเรียบๆ "เดี๋ยวก่อนวันงานจะมีคนมาอธิบายให้ เตรียมตัวให้ดี อีกแค่ไม่กี่วันเท่านั้น"
“ครับ"
“จบงานนี้ ฉันจะปล่อยนายไป"


คนที่เป็นเจ้าชีวิตเอ่ย ในประโยคที่เมษาอาจจะอยากได้ยินมาตลอดชีวิต แต่มาวันนี้ หัวใจไม่ได้เต้นแรงจนเจ็บเหมือนเคย เขามองหน้าอาเมนชัดๆ เช่นเดียวกับที่อีกฝ่ายยอมที่จะเลื่อนดวงตามาประสาน มันเป็นวินาทีสั้นๆที่เหมือนโลกจะหยุดหมุน วินาทีสั้นๆ ที่อาจจะเปลี่ยนแปลงเขาสองคนไปตลอดกาล


“ชีวิตหลังจากนี้ฉันเตรียมทุกอย่างไว้ให้แล้ว นายจะได้เป็นในสิ่งที่อยากเป็น"


“จะได้มีชีวิตของตัวเองเสียที"



เขาพูดนิ่งๆ ก่อนเดินหายลับเข้าไปในห้องนอน เสียงประตูห้องน้ำปิดลง เมษานิ่งจมจ่อมอยู่กับความคิดของตัวเอง แค่คำว่าขอบคุณยังไม่กล้าเอ่ยออกไป พวกเขาเกลียดกัน เมษาบอกตัวเองเช่นนั้น แต่บางทีการที่ได้อยู่ด้วยกันทุกวัน ร่างกายที่แนบชิดอิงแอบกัน ความใจดีที่ไม่รู้ว่ามันคือการเผลอเรอหรือไม่ นั่นทำให้การจากลา หรือเอ่ยคำลานั้น ยากขึ้นไปทุกที

[kyliewonderland]

วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่มิถุนาต้องมาเยือนที่ย่านการค้าใหญ่ หรือ จิม ซา จุ่ย ที่เคยมาแล้วหลายครั้งก่อนหน้านี้ จอมทัพตั้งใจจะพาไปดินเนอร์ที่ร้านริมทะเลแถวบ้าน แต่เพราะช่วงไพรม์ไทม์ รถจึงติดมาก สุดท้ายมิถุนาจึงตัดสินใจเปลี่ยนที่นัดหมายเป็นใจกลางเมืองที่แต่ละฝ่ายน่าจะไปหากันได้ง่ายที่สุด และพบกันครึ่งทางที่สุด

ผู้คนเยอะไม่ต่างไปจากเดิม สมเป็นเกาะแห่งการท่องเที่ยวที่มีมีนักท่องเที่ยวหลั่งไหลเข้ามาตลอดเวลา เอเลนนั่งเคาะพวงมาลัยและขออนุญาตฟังข่าวเย็นไปด้วย ส่วนเจย์นั่งเช็คอีเมล์ในมินิไอแพดอย่างเครียดเขม็งจนมิถุนาอดเยี่ยมหน้าเข้าไปแซวไม่ได้ ทำเอามือขวาแก้มแดงจัดเพราะโดนคนรักของเจ้านายกระเซ้าเอา

อีกหนึ่งถนนถึงจะผ่านเข้าไปยังห้างสรรพสินค้าอันเป็นที่นัดหมายเพื่อเข้าที่จอดรถ แสงไฟละลานตาจากตึกและอาคารต่างๆสาดเข้ามาในนัยน์ตา มิถุนายังคงตื่นเต้นกับเกาะฮ่องกงเสมอ มันเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นและความวุ่นวาย แต่นั่นก็เป็นเสน่ห์ที่น่าหลงใหลอย่างบอกไม่ถูก


“หิวไหมครับมิ?” เจย์เอ่ยถามหลังจากรับโทรศัพท์จากวิคเตอร์ที่โทรมาแหย่เล่นเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงกดปิดไอแพดมินิในมือแล้วหันมาสนทนากับคนด้านหลังแทน
“อ่า นิดหน่อยครับ จะถึงแล้วนี่" เขาตอบ
“รถติดน่ะครับ ช่วงไพรม์ไทม์เป็นแบบนี้ตลอด" เอเลนว่า
มิถุนายิ้มแหยก่อนเอ่ย "ครับ ที่กรุงเทพฯติดนรกกว่านี้อีก แต่ยังไงก็ขอโทษเอเลนนะครับ ต้องมาขับรถให้ทุกวัน เสียเวลาแย่" มิถุนาเอ่ยอย่างเกรงอกเกรงใจ นั่นทำให้เอเลนต้องปฏิเสธเป็นพัลวัน
“อย่าพูดแบบนี้สิครับ ผมยินดีมาก ให้ใครมาดูแลคุณแทนผมก็ไม่สบายใจหรอก ผมยินดีจริงๆครับ คุณน่ารักมาก" เอเลนเอ่ยให้สบายใจ มิถุนาได้แต่พยักหน้ารับเบาๆ
“วิคเตอร์บอกว่าตอนนี้ถึงที่นัดหมายแล้วครับ เดี๋ยวยังไงเราลงกันตรงด้านหน้าศูนย์การค้าแล้วกันครับ"
“เดี๋ยวให้คนอื่นเอารถเข้าไปจอดให้" เอเลนสำทับ มิถุนาพลิกนาฬิกาดูก่อนพยักหน้ารับ จอมทัพคงหิวข้าวแย่แล้ว ปกติคุณมาเฟียเองก็ไม่ได้ทานข้าวเป็นเวลาเท่าไหร่นักหรอก แต่นี่ก็ปาเข้าไปจะสองทุ่มแล้ว

เมื่อสัญญาณไฟเขียวปรากฏ เอเลนก็ข้ามแยกไปยังถนนแคนตัน เพื่อไปยังห้างฮาร์เบอร์ ซิตี้ ห้างที่ใหญ่ที่สุดในย่านนั้น จอมทัพบอกว่าจะได้ให้มิถุนาได้เลือกซื้อของในซุปเปอร์มาเก็ตเผื่ออยากได้อะไรเพิ่มเติม หรือซื้ออาหารสดไปทำบ้างเล็กๆน้อยๆ เขารู้ดีว่ามิถุนาชอบเดินเลือกซื้อของมากแค่ไหน ส่วนร้านอาหาร เดี๋ยวค่อยตกลงกันก็ได้ว่าอยากจะทานอะไร ส่วนตัวเขาอะไรก็ได้อยู่แล้ว เพียงแค่อยากพามิถุนามาข้างนอกบ้าง หลังจากที่สองสามวันมานี้เขาต้องออกไปสังสรรค์และคุยงานประปรายกับหวัง หย่ง หมิน จนแทบไม่มีเวลาให้มิถุนาเลย

มิถุนาสอดมือถือเก็บลงในซอกกระเป๋า เขาเงยหน้าขึ้นมองไปด้านนอกหน้าต่าง รถกำลังค่อยๆไหลเข้าไปตามท้องถนน เอเลนหักเลี้ยวเข้าไปจอดยังบริเวณหน้าห้าง มิถุนามองไปรอบๆ ก่อนต้องชะงัก เมื่อสายตาสะดุดกับร่างของใครบางคนที่คุ้นตากำลังก้าวลงจากรถเมอร์ซีเดสสีดำคันหรูตรงหน้า เขาสะดุดใจจนต้องชะเง้อคอมอง จากจุดที่มิถุนาอยู่นั้น ห่างจากบริเวณหน้าห้างประมาณสามคันรถ ทำให้มองเห็นไม่ชัดมากนัก แผ่นหลังคุ้นตาใต้เสื้อเชิ้ตยีนส์สวมทับบนเสื้อยืดสีเทากำลังเคลื่อนตัวผ่านประตูห้างเข้าไปด้านในกับผู้ชายร่างสูงคนหนึ่ง และจังหวะที่คนๆนั้นหันเสี้ยวหน้า มิถุนาก็ตกใจวาบ


เมษา?




“มีอะไรหรือเปล่าครับ?” เจย์เอ่ยถามหลังจากเห็นท่าทางแปลกๆของนายแบบหนุ่ม มิถุนาเม้มปากแน่น ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกไปดี คนๆนั้นจะใช่เมษาจริงๆหรือ แล้วเมษามาทำอะไรที่นี่กัน?
“เหมือนเห็นคนรู้จัก" มิถุนาพึมพำ




จะใช่หรือเปล่า?




มิถุนาพยายามชะเง้อคอมอง แต่อีกฝ่ายก็หายลับไปเสียแล้ว จนกระทั่งรถจอดสนิทหน้าอาคารสรรพสินค้า มิถุนาก็ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ เขาก้าวลงจากรถเมื่อพนักงานเปิดประตูให้ เอเลนส่งกุญแจให้กับพนักงานรับรถ ก่อนที่จะเดินนำเข้าไปด้านในพร้อมกับบอร์ดี้การ์ดอีกกลุ่ม

เอเลนเดินนำไปยังร้านเบรนด์ไฮ-เอนด์ติดบริเวณริมถนนแห่งหนึ่ง พนักงานสาวปรี่มาต้อนรับพวกเขาแทบจะทันที มิถุนาก้าวตามเข้าไปก่อนระบายยิ้มเมื่อภายในร้านมีบอดี้การ์ดสูทดำยืนประจำจุดต่างๆราวกับซีเคียวริตี้ของร้าน ทั้งๆที่พวกเขาเป็นผู้ติดตามของแจ็คกี้ทั้งขบวน

มาเฟียหนุ่มยืนอยู่กลางร้าน แน่นอนว่ารูปลักษณ์โดดเด่น ใบหน้าคมคาย และหุ่นกำยำนั้น เป็นที่หมายตาของคนทั้งร้าน เขายืนจดจ้องอยู่กับรองเท้าเด็กเล็กตรงหน้าด้วยแววตานิ่งๆ แต่เป็นภาพที่น่ารักน่าชังจนมิถุนาอดระบายยิ้มอ่อนๆออกมาไม่ได้ เขาเดินเข้าไปเกาะแขนแจ็คกี้ทำลายฝันของสาวๆทั้งร้าน ก่อนที่อีกฝ่ายจะละสายตาออกจากรองเท้าเด็กคู่นั้นแล้วหันมาสนใจเขาในที่สุด


“ทำอะไรน่ะครับ?” มิถุนาถามยิ้มๆ จอมทัพอมยิ้มมุมปาก
“เปล่า" เขาว่า "น่ารักดี" มิถุนาเบือนสายตากลับไปมองรองเท้าคู่นั้นก่อนเม้มปากนิดหน่อย
“น่ารักดีครับ" เขาตอบ พยักหน้าหงึกๆ "แต่ผมมีลูกให้คุณไม่ได้ คุณก็รู้" ริมฝีปากอิ่มเอ่ยบอก จะว่าน้อยใจก็ไม่ใช่ ผิดหวังก็ไม่เชิง เขาแค่แคร์จอมทัพมากกว่า
แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้คิดเช่นนั้น มาเฟียหนุ่มส่ายหัวเบาๆ รั้งหัวกลมมาจูบเบาๆเล่นเอาคนในร้านตาลุกวาว
“บ้าหรือไง ฉันไม่ได้อยากจะมีเบบี้สักหน่อย"
“อ้าว"
“ก็แค่บอกว่าน่ารัก"
“......”
“อีกอย่างนะ มีนายคนเดียวก็พอแล้ว" จอมทัพหัวเราะเบาๆเมื่อมิถุนาเบิกตากว้างแก้มแดงปลั่ง เขาลากข้อมือเล็กๆพาเดินออกจากร้าน วิคเตอร์หิ้วถุงกระดาษสีส้มตามออกมาอีกสองสามใบ จอมทัพไม่ชอปปิ้งด้วยตนเองบ่อยนัก เขามักจะดูสิ่งที่ตนเองสนใจผ่านหน้าเว็บหรืออีเมล์ต่างๆ และสั่งให้เจย์จัดหาตามนั้น แต่หลังจากมีมิถุนา ก็ยอมรับว่าเขาเดินห้างสรรพสินค้าบ่อยขึ้น โดยเฉพาะโซนซุปเปอร์มาเก็ตนั่นแหละ

“กินติ่มซำนะ เดินไปกัน" จอมทัพว่า วันนี้เขาก็ยังสวมสูทคัทติ้งเนี้ยบเหมือนเดิม มิถุนาเคยตั้งใจจะลองนับสูทในตู้ของมาเฟียหนุ่มที่เซฟเฮ้าส์ แต่ก็ต้องล้มเลิกความตั้งใจไปก่อนเมื่อมันเยอะจนขี้เกียจ
“อะไรก็ได้ครับ" มิถุนาไหวไหล่ เขาเดินเคียงคู่ไปกับจอมทัพ ใต้แสงไฟจากตึกต่างๆที่แข่งกันสาดแสง
“ต้องข้ามถนน มีร้านเด็ดสมัยฉันเรียนมัธยม" จอมทัพว่า "โดดเรียนมากินบ่อย"
“ประสาท" มิถุนาค่อนขอด แต่ก็ยิ้ม


พวกเขายืนรอสัญญาณไฟกันอยู่ริมฟุตบาท ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมมีแต่คนจ้องมองมาที่พวกเขา แต่ก็ไม่นานนักเมื่อสัญญาณไปเปลี่ยนเป็นสีแดง และคนเริ่มออกเดินข้ามถนนกัน ฝั่งตรงข้ามก็ยังเป็นห้างใหญ่อีกแห่งหนึ่ง ในที่สุดพวกเขาก็เบียดเสียดผู้คนข้ามมาอีกฝั่งจนได้ มิถุนายืนรอคนอื่นๆที่กำลังจะเดินมาถึงอยู่หน้าวินโดวของแบรนด์หรูแห่งหนึ่งที่ตั้งดิสเพลย์ไว้หน้าห้าง จอมทัพยืนอยู่ใกล้ๆกัน มิถุนาเคยคิดจริงๆนะ ว่าถ้าคนที่ยืนอยู่ข้างๆจอมทัพตอนนี้ไม่ใช่เขา จอมทัพคงไม่มีได้ควงใครข้ามถนนแบบนี้หรอก เพราะสิ่งที่เขาจะทำ คือนั่งรถหรูไปถึงที่เท่านั้น

แต่จอมทัพก็รู้ว่ามิถุนาต้องการอะไร มิถุนาแค่ต้องการชีวิตคู่ที่เรียบง่ายและมีความสุข เดทแบบที่คนปกติเขาทำกัน พวกเขาจึงพยายามปรับตัวเข้าหากันในแบบที่เป็นไปได้ที่สุด

ระหว่างที่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย มิถุนาก็เหลือบมองไปยังหน้าประตูห้างพอดี เขามองผู้คนเดินสวนเข้าสวนออกพร้อมกับถุงชอปปิ้งในมืออย่างเพลินตา จนกระทั่งสายตาสะดุดกับร่างคุ้นตาที่กำลังเดินออกจากประตูอีกครั้ง คราวนี้ใบหน้าเองก็คุ้นตาและปรากฏชัด มิถุนาวูบโหวงและตกใจในคราเดียวกัน นัยน์ตาโศกนั่นไม่ผิดแน่...เมษา แต่คนที่ยืนอยู่ข้างๆกันนั่น......นักข่าว...หมอนั่น...เจอาร์!

ชั่ววูบนั้นมิถุนายอมรับว่าตัวเองเสียสติ เขาตกใจ ในขณะเดียวกันความสงสัยก็โถมเข้าใส่จนขาเรียวขยับไปด้วยตัวของมันเอง เมษาที่เขาติดต่อไม่ได้มาสักระยะ ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้านี้ มิถุนาเม้มปากแน่น ความบ้าดีเดือดมาจากไหนไม่รู้สั่งให้เขาแทรกตัวไปท่ามกลางฝูงชน โดยลืมไปหมดสิ้นว่าตัวเองในตอนนี้คือใคร


“แจ็คกี้ เดี๋ยวผมมา!”



“มิ!!!”


ไม่ทันได้รั้งไว้ มิถุนาหายวับเข้าไปในฝูงชน จอมทัพตะโกนเรียกชื่ออีกคนสุดเสียงด้วยความตกใจ จะคว้าข้อศอกเอาไว้ก็ทำได้แค่แตะมัน มาเฟียหนุ่มไม่มีเวลาพะว้าพะวง เขาตั้งสติ สบถคำหยาบออกมาเป็นชุด เป็นเวลาเดียวกับวิคเตอร์มาถึงและทุกคนก็เห็นเหตุการณ์พอดี ไม่กี่วินาทีเท่านั้น ไม่กี่วินาทีจริงๆที่มิถุนาหลุดรอดไปจากพวกเขา


“บ้าเอ๊ย ตามไป!” เขาสั่ง ตัวเองก็ออกวิ่ง แต่ก็ทำได้ไม่ดีนักเพราะคนติดขัดแน่นขนัดไปทั้งถนน เขานึกโกรธและโมโหกับสิ่งที่มิถุนาทำ แต่สิ่งที่เหนือกว่านั้นคือเป็นห่วงสุดหัวใจ







มิถุนาเห็นร่างสูงโปร่งของเมษากับร่างสูงกำยำของเจอาร์ เขาแทรกตัวตามไปอย่างไม่ลดละ ผู้คนมากมายทำให้เขาทำอะไรไม่ได้ดั่งใจมากนัก แต่เขาก็ไม่ละความพยายาม เหมือนสองคนนั้นจะไม่ได้มาเพียงแค่สองคน เพราะรอบตัวดูมีคนในชุดเครื่องแบบ หรือบอร์ดี้การ์ดแบบที่คอยติดตามเขาเช่นกัน

รถที่ติดไปตลอดถนนกับเสียงแตรดังระงม และคนที่เบียดเสียดจนแทบเดินไม่ได้ในตอนเย็นทำให้มิถุนาหงุดหงิดใจสุดๆ แต่นั่นคือเมษา เมษาแน่นอน...ไม่มีทางเป็นอื่นไปได้ และเขาต้องหาคำตอบให้ได้ ว่าเมษามาทำอะไรที่นี่กันแน่

บนฟุตบาทมีคนแน่นขนัดรอข้ามถนนกับไฟสัญญาณสามสิบหกวินาที มิถุนาเห็นหลังของพวกเขาอยู่ตรงหน้า กายบางเอ่ยขอทางและพยายามที่แทรกตัวเข้าไปใกล้ให้ได้มากที่สุด เขาเผลอเหยียบเท้าผู้หญิงคนหนึ่งจนเธอร้องออกมา มิถุนาเอ่ยขอโทษก่อนเงยหน้าขึ้นมองหน้าเธอแล้วก็ต้องยิ้มแหย เมื่อเธอเรียกชื่อเขาได้อย่างชัดเจน เขาดันเจอแฟนคลับจากเมืองไทยในเวลาที่ไม่ถูกไม่ควรที่สุดเลยให้ตายเถอะ พวกหล่อนกรี๊ดออกมาแบบไม่มีเสียง กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ มิถุนาพยายามฉีกยิ้มอย่างฝืดเฝื่อนที่สุดก่อนที่จะเอ่ยขอตัวอีกครั้งหลังจากที่เธอลากเขาไปถ่ายรูปคู่ด้วยกล้องหน้ากับเพื่อนเธอถึงสามรูปด้วยกัน

มิถุนาหันกลับไปยังเบื้องหน้าอีกครั้งเมื่อทุกคนเริ่มออกเดิน ทุกคนกรูกันลงถนนเพื่อข้ามให้ได้ภายในเวลาไม่ถึงนาทีของสัญญาณไฟ ดวงตากลมโตจดจ้องสองแผ่นหลังนั่น ก่อนที่จะสาวเท้าตามไปอีกครั้ง ร่างสูงโปร่งพยายามแทรกกายเข้าไปในฝูงชน ก่อนถูกชนจนเซถลาจากฝรั่งตัวใหญ่ เขาเอ่ยขอโทษ มิถุนาส่ายหน้าว่าไม่เป็นไร แต่พอเงยหน้าขึ้นมาอีกที คนที่ตามหาก็หายวับไปกับฝูงชน

เหมือนลูกโป่งใบใหญ่ที่ถูกเจาะทิ้งดังปัง แต่เขาไม่ละความพยายาม เขาพยายามสาวเท้าต่อไปแม้จะเจ็บเสียดๆที่ข้อเท้าแต่ก็ไม่มากนัก ไม่เจอ...มองไปทางไหนก็มีแต่ผู้คน มิถุนาสบถกับตัวเองเบาๆก่อนเม้มปากแน่น เขาปาดเหงื่อบนหน้าผาก มองไปรอบๆ และพบว่า...


ตัวเองยืนอยู่บนถนนที่ไม่คุ้นตาเลยสักนิด...


จริงอยู่ว่าเขามาย่านนี้บ่อย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขามาถนนเส้นนี้ และเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน...ที่เขาอยู่คนเดียว ปราศจากคนห้อมล้อม ปราศจากการคุ้มกัน ปราศจากความปลอดภัย และ ปราศจากจอมทัพ...

ชั่ววูบที่นึกขึ้นได้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ทำอะไร และเป็นใคร มิถุนาก็รู้สึกกลัวขึ้นมาจับจิต เขากวาดสายตาไปรอบๆ พาตัวเองไปยืนบนฟุตบาทและเกาะขอบรั้วเหล็กริมถนนไว้แน่น เขาไม่รู้ว่าเขาเดินตามมาทางไหนบ้าง และควรจะกลับไปยังไง...

มือขาวกำขอบเหล็กแน่นพลางกัดปาก อยู่ๆก็กลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก จอมทัพต้องโกรธเขาหัวฟัดหัวเหวี่ยงแน่ๆ มิถุนามองไปรอบๆตัวแล้วพยายามรวบรวมสติ มือถือ...ใช่...เขามีมือถือนี่...


มือเล็กหยิบกาแล็กซี่โน้ตสามขึ้นจากกระเป๋าสะพาย เขาเลื่อนหาเบอร์โทรของจอมทัพแล้วกดโทรออก รอเสียงสัญญาณด้วยใจจดจ่อ





ตรู๊ดด......ตรู๊......







พรึ่บ!!!

 




ยังไม่ทันที่ปลายสายจะรับ มือของใครบางคนก็เอื้อมเข้ามากระชากมือถือไปจากมือเขาพร้อมบีบไหล่เขาไว้แน่น มิถุนาสะดุ้งตกใจทั้งตัว เอาอ้าปากค้างจะร้องแต่ก็ไม่มีเสียงหลุดใดๆออกมา ความกลัววิ่งครอบงำจิตใจ เขาไม่ควรอยู่ห่างจอมทัพ หมอนั่นเตือนเขากี่ครั้งไม่รู้กี่ครั้งแล้ว เขายังบ้าวิ่งหนีออกมาแบบนี้ เขาวิ่งพล่านโดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามีคนเข้าใกล้ตัวได้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...




เขาควรจะทำยังไงต่อไปดี?











tbc.


ขอโทษน้า หายไปเป็นเดือนเลย แต่มาต่อให้ยาวๆแล้วนะค้าาา
ตอนหน้าก็อาจจะมาเร็ว แต่เดี๋ยวดูก่อนว่าจะลงเรื่องไหนก่อนดีระหว่างล่ารักฯกับรักชาชานะคะ
ตอนนี้ไคลี่อยู่บ้านอย่างเดียว ว่างงานแล้ว เพิ่งลาออกจากงาน555 เพราะงั้นคงมีเวลาเขียนงานได้เยอะขึ้นค่ะ

เจอกันตอนถัดไปจ้า

(ไคลี่เคยติดรางวัลใครอะไรยังไงไม่ได้ลืมน้า รางวัลเล่นเกมส์ที่นานมากแล้วอ่ะจ้ะ จะรีบส่งให้เร็วๆนี้จ้ะ ขอโทษนะคะ)

ขอบคุณคนทำสารบัญด้วยนะคะ เดี๋ยวจะเอามาใส่เพิ่มเติมค่ะ^^

[Money11]

  ค้างอะไรอย่างนี้

[iforgive]

ช่างห่วงเมษาซะมากมาย ไม่ห่วงตัวเองเลย เฮ้อ

[Apple_matinie]

มันเข้มมมมมมากกก
นี้พูดเลอ

[bulldog17]

มิ ถุ นา !!!!!!!