SIDE Story I : Handsome Shooter
ล่ารักหัวใจมือปืน
VIC X JAY
ปัง! ปัง! ปัง!“โธ่เว้ย!”
เสียงปืนดังขึ้นสามนัดติด ตามด้วยเสียงสบถเป็นภาษาจีนกวางตุ้งอย่างดุเดือดจากร่างขาวจัดที่ยืนหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่หลังฉากกั้น ภายในห้องฝึกซ้อมยิงปืนอันครบครันของมาเฟียจอมทัพ เสียงโวยวายทำให้วิคเตอร์ในชุดลำลองสบายๆอย่างเสื้อกล้ามและกางเกงวอร์มขายาวต้องชะงัก มือซ้ายร่างสูงหยุดปลายเท้าไว้ที่ขอบประตู เอนกายพิงวงกบอย่างอารมณ์ดี
จะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แม้จะฝึกฝนมากแค่ไหน เจย์ก็ยังอ่อนหัดในเรื่องพวกนี้อยู่ดี แต่แน่นอนว่าในเรื่องมันสมอง เจย์ไม่เคยเป็นรองใคร จบปริญญาเอกตั้งแต่อายุยี่สิบ ถ้าไม่ใช่เจย์ ฟาน คงไม่มีใครทำได้ นอกจากเจ้านายของเขาแล้ว ก็มีเจย์นี่แหละ ที่มีความคิดความอ่านลึกลับน่ากลัวพอๆกัน
เอ่ยถึงนายท่าน...วิคเตอร์กับเจย์คงมีจุดร่วมอย่างเดียวคือไอ้เรื่องถวายหัวจนยอมตายแทนให้เจ้านายได้เนี่ยแหละ เพราะนอกจากนั้น ก็แทบไม่มีอะไรเหมือนกันเลย เจย์ที่สุขุม กับวิคเตอร์ที่แสนมุทะลุ
“เฮ้...ให้ช่วยไหม?”วิคเตอร์ส่งเสียงทักไปก่อน พร้อมกับสาวเท้าเข้าไปประชิดตัวเจย์ ฟาน
ทันทีที่อีกฝ่ายรู้ตัวว่ามีผู้บุกรุก ก็รีบหมุนตัวหันกระบอกปืนเข้าใส่เขาทันที แต่แน่นอน คนอย่างเจย์ ฟาน ไม่มีวันทันวิคเตอร์เสียหรอก คนตัวสูงกว่าเอื้อมมือบิดแขนและล็อคตัวอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ เจย์สะดุ้งสุดตัวทันทีโดยลืมนึกไปว่าไม่มีทางที่คนนอกจะเล็ดรอดเข้ามาในเซฟเฮ้าส์ของเจ้านายได้ กลิ่นอาฟเตอร์เชฟคุ้นเคยของคู่หูทำให้เจย์รู้ได้ทันทีว่าคนที่บังอาจเข้ามารบกวนการซ้อมของเขาแถมยังยียวนกวนประสาทเขาได้ขนาดนี้มีเพียงคนเดียวนั่น คือวิคเตอร์
“วิคเตอร์!”
วิคเตอร์ปล่อยอีกฝ่ายให้เป็นอิสระก่อนหัวเราะเบาๆ เขาคว้าที่ครอบหูอีกอันมาสวมก่อนเลื่อนตัวซ้อนเข้าด้านหลังเจย์ แล้วใช้ทั้งสองมือกุมทั้งมือเจย์และปืนเอาไว้ เจย์ชะงักกึกแต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไรออกไป
“เฮ้ๆ เฮียวิคเตอร์ต่างหาก ฉันอายุมากกว่านายตั้งหกปี" วิคเตอร์ท้วงถึงอายุของเขา ขณะที่เจย์ก็เบะริมฝีปากออกอย่างท้าทายทันที "ว่าแต่ทำไมนายถึงได้ยิงปืนห่วยแตกเสมอต้นเสมอปลายเลยนะ สอนไม่เคยจำ นี่...จับปืนให้สูงใกล้แนวลำกล้อง เวลาสะท้อนกลับจะได้ไม่แรงมาก ตั้งศูนย์ให้ตรง เอ้า! ยิง"
ตรงเป้าเผ็ง! เจย์ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจทั้งๆที่ไม่ใช่ฝีมือตัวเองเลยสักนิด วิคเตอร์เห็นอีกคนลดปืนลงเขาก็รีบละออก แล้วเดินไปที่คอกกั้นข้างๆกันเพื่อทำการฝึกซ้อมของเขา
“นายยิ้มแล้วดูดีออก ทำไมถึงไม่ชอบยิ้ม" วิคเตอร์เอ่ยถามขึ้นลอยๆระหว่างที่เจย์ถอดที่ครอบหูออก "ทำแต่หน้าโหดๆอยู่ได้ ไม่ได้เข้ากับตัวเองเลยสักนิด"
“วิค นายจำไม่ได้หรือไงว่าเจ้านายตัวเองคือใคร?” เจย์ยังคงย้อนคู่หูได้เจ็บแสบเสมอ
“แจ็คกี้ หวังไง นอกจากจะห่วยเรื่องยิงปืนแล้ว ยังความจำสั้นอีกนะ" วิคเตอร์ยิ้มยียวน
“แล้วนายล่ะ ทำไมไม่ไปกวนประสาทคนอื่นบ้าง ทำตัวเย็นชาคิดว่าเท่หรือไง?”
“ไม่ได้คิดว่าเท่ และเพราะว่าเป็นนายต่างหากฉันถึงกวนประสาท" วิคเตอร์ยักคิ้วให้เป็นการยืนยัน เจย์ได้แต่ยืนเม้มปากแน่นอยู่อย่างนั้นไม่กล้าด่าออกไปเพราะคิดว่ามันคงไม่คุ้มกับการต่อปากต่อคำกับมือซ้าย
วิคเตอร์และเจย์เจอกันครั้งแรกเมื่อสิบห้าปีก่อน ณ คฤหาสน์อันใหญ่โตมโหฬารของตระกูลหวังที่ฮ่องกง วิคเตอร์ กุ๊ยข้างถนนที่จอมทัพมอบชีวิตใหม่ให้กับเจย์วัยสิบเอ็ดขวบที่มีผิวขาวจัดและท่าทางขี้อาย การเข้ามาเป็นคนสนิทของจอมทัพตั้งแต่สิบเจ็ดปีนั้นทำให้วิคเตอร์ได้ร่วมชายคาเดียวกับเจย์ นั่นทำให้พวกเขาสนิทกัน เจย์เป็นลูกชายของคนสนิทของพ่อจอมทัพ ในเมื่อจอมทัพหามือซ้ายให้ตัวเองเรียบร้อยแล้วนั่นคือวิคเตอร์ เจย์ก็ถูกฝึกฝนให้กลายเป็นมือขวารับใช้คุณชายตระกูลหวังเรื่อยมา
เจย์ติดทั้งจอมทัพและวิคเตอร์มาก ก็ตามประสาเด็กนั่นแหละ พวกเขาทั้งสามคนโตมาด้วยกัน นั่นไม่แปลกหรอกว่าทำไมทั้งคู่จะรู้ใจจอมทัพไปเสียทุกเรื่อง จนกระทั่งอายุสิบเก้า วิคเตอร์ก็ตามจอมทัพไปเรียนที่อเมริกานานเกือบสามปี สามปีที่พวกเขาไม่ได้กลับไปเหยียบฮ่องกงเลยแม้แต่ครั้งเดียวคือสามปีที่เจย์เติบโตกลายเป็นคนอีกคน ต้องเข้มแข็งเพราะไม่มีใครเหลืออยู่เพื่อปกป้องเขาอีกแล้ว...
จนกระทั่งจอมทัพและวิคเตอร์กลับฮ่องกงมาเพื่อสานต่อภารกิจอันยิ่งใหญ่ของครอบครัว ในขณะนั้นเจย์ก็เริ่มเข้าเรียนระดับปริญญาตรีในวัยเพียงสิบห้า เจย์ไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะ แต่เพียงแค่ต้องพยายามเพื่อตามทั้งสองคนนั้นให้ทัน แน่นอนเพียงแค่ห้าปีเท่านั้น เจย์ก็เรียนจบปริญญาเอก กลายเป็นดอกเตอร์เจ ฟาน...แต่เส้นทางที่เขาเลือกนั้นก็ยังเป็นเส้นทางเดิม มือขวาผู้จงรักภักดีของจอมทัพ ฝีมือและมันสมองนั่นเป็นที่เลื่องลือในวงการธุรกิจและโลกมืด ว่ากันว่าเจย์นี่แหละ คือมือที่มองไม่เห็นที่คอยผลักดันเงินมูลค้าหมื่นล้านให้ขยายงอกงาม แต่เขาไม่เคยคิดเช่นนั้น
แน่นอนวิคเตอร์ก็ไม่เคยคิดเช่นนั้น ต่อให้เจย์เติบโตสักเท่าไหร่ก็ตาม เจย์ก็ยังเป็นเด็กสำหรับเขาเสมอๆ
แต่เจย์ไม่เคยอยากเป็นเด็กในสายตาวิคเตอร์ เขาไม่เคยพูดในเรื่องที่ไม่จำเป็น และแน่นอนบางเรื่องเขาก็ไม่เคยพูดออกไป มันไม่จำเป็น วิคเตอร์ไม่ต้องรู้ก็ได้ เพราะเจย์ไม่เคยคิดจะบอก ในฐานะคู่หูพวกเขาจะมีกันและกันตลอดไป ดังนั้นไอ้เรื่องที่เจย์แอบรักวิคเตอร์มาตลอดตั้งแต่แรกพบเห็นนั้น
มันไม่จำเป็นต้องให้ใครรู้...เจย์ถอดถุงมือออก เขาไม่ชอบยิงปืนเลย ตรวจเอกสารคงเป็นเรื่อยที่ง่ายกว่า แต่ชีวิตที่ห้อยต่องแต่งอยู่บนเส้นด้ายไม่ต่างอะไรกับเจ้านายนั้นทำให้เจย์ต้องหัดป้องกันตัว เพราะรู้ดีว่าไม่มีใครปกป้องใครได้ วิคเตอร์เองก็ปกป้องเขาไม่ได้เหมือนกัน เพราะวิคเตอร์ต้องปกป้องนายท่าน และคนที่ถูกเพิ่มเข้ามาใหม่ในชีวิตและความสัมพันธ์แคบๆของพวกเขาอย่างคุณมิถุนา
เจย์ลากเก้าอี้มานั่งรอมือซ้ายร่างสูงใหญ่ที่กำลังตั้งอกตั้งใจซ้อมโดยไม่ปริปากบ่นอะไร วิคเตอร์เองก็คงไม่รับรู้หรอกว่าเขาอยู่ตรงนี้ อันที่จริงวิคเตอร์ก็คงไม่รู้หรอกว่าเขาคอยเดินตามรอยเท้าหมอนั่นเรื่อยมา และนั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องบอกอีกนั่นแหละ ไม่จำเป็น เจย์เป็นมนุษย์ที่ค่อนข้างปากหนัก นิสัยเลวร้ายนี้ทำให้เขาต้องทนเก็บบางเรื่องไว้คนเดียวบ่อยครั้ง
สิ้นเสียงลั่นไกปืนครั้งสุดท้าย ปลอกกระสุนก็กระเด็นตกกระทบพื้น วิคเตอร์ถอดที่ครอบหูและถุงมือออก รอจนเป้ายิงเลื่อนเข้ามา เขาดูพึงพอใจกับการเข้าเป้าทุกนัดของเขา ค่ำคืนนี้จบลงเพียงเท่านี้ วิคเตอร์กลับห้องนอนหลับได้อย่างสบายใจแล้ว
“ยังไม่กลับห้องไปนอนอีกหรือไง?” วิคเตอร์ที่จัดการเก็บของเรียบร้อยแล้ว หมุนตัวกลับมาก็พบกับร่างขาวจัดของมือขวาที่นั่งจ๋องอยู่ด้านหลัง มือซ้ายรูปหล่อเลิกคิ้วประกอบการตั้งคำถาม ซึ่งเจย์ก็ไม่คิดว่าวิคเตอร์จำเป็นต้องถาม การที่เขานั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ก็เป็นคำตอบได้แล้ว วิคเตอร์ในบางทีก็ออกจะสมองทึบไปเสียหน่อย
“เที่ยงคืนแล้ว หิวว่ะ ไปหาอะไรกินในครัวสักหน่อยดิ" เสียงทุ้มเอ่ยชวนคู่หูตัวเอง โดยไม่รอคำตอบ วิคเตอร์เดินนำออกจากห้องซ้อมยิงปืนไปอย่างเงียบๆ เจย์เดินตามออกไป และไฟในห้องก็ปิดลงอย่างอัติโนมัติ...
ห้องครัวอยู่ถัดขึ้นไปอีกสองชั้น กินพื้นที่เกือบทั้งชั้น เป็นโรงอาหารของลูกน้อง รวมทั้งของวิคเตอร์และเจย์ ลิฟท์ตัวใหญ่พาคนทั้งคู่ขึ้นไปยังจุดมุ่งหมาย พวกเขาเจอลูกน้องกลุ่มหนึ่งที่น่าจะเพิ่งลงมาจากห้องอาบน้ำรวม คนทั้งหมดต่างรีบทำความเคารพมือซ้ายและมือขวาอย่างเกรงกลัว ทั้งๆที่พวกเขาไม่ได้เป็นคนน่ากลัวอะไรขนาดนั้น และช่างเถอะ สถานการณ์มักกล่อมให้คนหวาดกลัวเกินกว่าเหตุ
ประตูลิฟท์เปิดออก วิคเตอร์เดินนำออกไปโดยไม่พูดอะไร ทางเดินแคบๆนำไปสู่ห้องเตรียมอาหาร ด้านหนึ่งเป็นกำแพง อีกด้านเป็นกระจกกรุตลอดทางเดินเผยให้เห็นแสงสีต่างๆของเมืองกรุงยามราตรี มันทำให้เขารู้สึกสงบอย่างประหลาด วิคเตอร์รู้ดีว่าเจย์เองก็ชอบ วันที่พวกเขาต้องจากบ้านเกิดเมืองนอนมาอยู่ต่างแดน คนละแผ่นดินแต่ผืนฟ้าเดียวกัน วิคเตอร์ไม่ค่อยโหยหาบ้านเกิดมากนัก เขาเป็นเด็กกำพร้าไม่มีบ้านตั้งแต่เกิด แต่เจย์ในวัยยี่สิบคงเป็นเรื่องลำบาก แต่หมอนั่นก็เข้มแข็งจนเขานึกทึ่ง คงมีเพียงกรุงเทพฯยามค่ำคืนนี่แหละ ที่ทำให้เจย์รู้สึกเหมือนอยู่ที่ฮ่องกง เมืองที่ไม่เคยหลับใหล อันเป็นบ้านเกิด...
วิคเตอร์แสกนรูม่านตาก่อนที่ประตูบานเลื่อนจะเปิดออก ในตึกนี้เขาและเจย์มีสิทธิ์ไปในทุกที่รวมถึงห้องส่วนตัวของจอมทัพด้วย ห้องเตรียมอาหารเป็นห้องขนาดใหญ่ กลางห้องมีเคาน์เตอร์แสตนเลสขนาดยักษ์วางเรียงกันยาวสี่ตัว ครัวบิวท์อินแบบติดผนัง และห้องเก็บวัตถุดิบขนาดใหญ่
เขาเห็นร่างท้วมๆของพ่อบ้านเจียงก้มๆเงยๆอยู่ในห้องเก็บวัตถุดิบนั้น พ่อบ้านเจียงเป็นชายโสดวัยกลางคน รูปร่างท้วมๆ ผมบาง สวมแว่นตากรอบกลม ท่าทางใจดีแต่ดูเจ้าระเบียบ วิคเตอร์เอ่ยปากทักอีกฝ่ายไปทันทีที่เห็น คนอาวุโสกว่าก็เลยหันกลับมา พ่อบ้านเจียงคืออีกหนึ่งคนที่ข้ามน้ำข้ามทะเลตามมารับใช้นายท่านด้วยตั้งแต่หลายปีก่อน และเป็นคนที่จอมทัพนับถือ เขาคือคนที่เลี้ยงดูจอมทัพมาตั้งแต่เด็ก...
“ยังไม่นอนกันอีกเหรอ?” พ่อบ้านเจียงยิ้มให้อย่างใจดี วิคเตอร์ส่ายหน้าไปมาก่อนเดินเข้าไปในห้องวัตถุดิบเพื่อดูว่ามีอะไรเหลือพอที่จะทำอาหารง่ายๆได้บ้าง
“ยังครับ ผมรู้สึกท้องร้องนิดหน่อย" เมื่ออยู่กันตามลำพัง พวกเขามักใช้ภาษาบ้านเกิดเสมอ เช่นเดียวกับเวลาที่อยู่กับจอมทัพนอกเวลาทำงาน ส่วนในเวลาทำงานจอมทัพให้ใช้ภาษาไทย เจ้านายของพวกเขาเข้มงวดในเรื่องนี้โดยเห็นว่าพวกเขามีหลายๆเรื่องต้องปรับตัวอีกเยอะ ดังนั้นอย่าเคยตัวเหมือนอยู่บ้านเกิด "แล้วนี่อาเจียงทำอะไรอยู่"
“พรุ่งนี้เช้านายท่านอยากให้ทำซุปเยื่อไผ่ตุ๋นเป็ด วันก่อนเพิ่งทำไปแท้ๆ"
“นายท่านน่ะนะ" วิคเตอร์ขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจ ปกติจอมทัพไม่ใช่คนเรื่องมากเรื่องปากท้องเท่าไหร่นัก
“คุณมิเธอชอบ ตั้งแต่มาที่นี่เธอไม่ค่อยทานอะไรเลย แต่วันก่อนที่ทำซุปเยื่อไผ่เธอทานได้เยอะกว่าปกติ"
“อ่า...” วิคเตอร์ร้องเบาๆเหมือนจะเข้าใจอะไรง่ายขึ้นมาหน่อย ในใจก็พาลนึกหมั่นไส้เจ้านายคนเดียวของเขาไม่ได้
“ว่าแต่นายเถอะ ให้ฉันทำอะไรง่ายๆให้กินไหม" พ่อบ้านเจียงเสนอ วิคเตอร์ไม่อยากรบกวนเพราะพรุ่งนี้อีกฝ่ายก็ต้องตื่นแต่เช้า กำลังอ้าปากจะปฏิเสธ แต่ดูเหมือนจะช้ากว่าใครอีกคน
“ไม่ต้องครับอาเจียง ผมจัดการเอง"
ร่างขาวจัดที่นั่งเฉยๆมาสักพักเป็นคนพูด วิคเตอร์กดยิ้มมุมปากบางๆก่อนพยักหน้าให้อาเจียง
“งั้นก็ได้ อาเจย์ทำอาหารอร่อย งั้นฉันไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้คงต้องมาคุมครัวแต่เช้า"
“ราตรีสวัสดิ์ครับอาเจียง"
พ่อบ้านเจียงเดินออกไปแล้ว เหลือเพียงวิคเตอร์และเจย์ในห้องเตรียมอาหารขนาดใหญ่ เจย์ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินแทรกเข้าไปในห้องวัตถุดิบ
วิคเตอร์ถอยออกมาอย่างอัตโนมัติ เขามองเจก้มๆเงยๆหาวัตถุดิบ เจย์เป็นคนขาวจัด ผมสีดำสนิทไม่เคยย้อม ซอยเป็นทรงยาวระต้นคอ หน้าจัดได้ว่าเป็นชาวจีนแท้คือตาชั้นเดียว เจย์มีริมฝีปากบางเฉียบ จมูกโด่งเป็นสัน ใบหน้าขาวๆนั่นติดแดงเรื่อตลอดเวลา ยิ่งประเทศไทยอากาศร้อนด้วยแล้ว เจย์ยิ่งแดงไปทั้งตัว เจย์ไม่สูงเท่าไหร่ สักร้อยเจ็ดสิบห้าเซ็นต์เห็นจะได้ แต่ที่วิคเตอร์ชอบที่สุดคือริมฝีปากเชิดรั้นเหมือนเด็กดื้อนั่น
เทียบกับวิคเตอร์ที่สูงถึงร้อยเก้าสิบสองนั่นแล้วเจย์จัดได้ว่าตัวเล็ก เจย์ไม่มีกล้าม รูปร่างผอมบาง แทบจะปลิวลมไปพร้อมๆกับมิถุนา ส่วนวิคเตอร์มีกล้ามเป็นมัดๆ กล้ามท้อง ไบเซป ไตรเซป ครบสมบูรณ์ราวกับแข่งประกวด มันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอกเพราะวิคเตอร์ก็ไม่คิดจะอัพกล้ามไปมากกว่านี้ เขามีผิวออกแทนๆหน่อย ใบหน้าคม ตาคม ผมตัดสั้น อาจจะเพราะออกกำลังกายบ่อยทำให้เขาดูเหมือนยี่สิบปลายๆ ทั้งๆที่วิคเตอร์อายุสามสิบสองแล้ว
“จะกินอะไร?”
“อะไรก็ได้"
วิคเตอร์ถอยมานั่งลงที่เก้าอี้พร้อมให้อีกคนบรรเลงฝีมือได้ตามใจชอบ ไม่ต้องคิดอะไรมากเจย์ก็ทำของโปรดเขาอยู่ดี ข้าวผัดราดฟูยองไฮ หรือข้าวไข่เจียวราดซอส วิคเตอร์ชอบอะไรง่ายๆแบบนี้แหละ สะดวกดี เจย์จัดการหุงข้าวระหว่างเตรียมวัตถุดิบ จากนั้นก็ผสมส่วนผสมต่างๆแล้วตั้งแก้ส...
เจย์ไม่ได้ทำอาหารให้เขาทานบ่อยๆ มีบ้างประปรายเวลาดึกๆที่เขาหิวจัดๆแล้วลากเจย์มาที่ครัว ครั้งแรกที่เห็นก็ตกใจว่าทำไมเจย์ถึงได้คล่องแคล่วนัก ง้างปากก็ไม่ยอมบอก อาเจียงนั่นแหละเป็นคนบอกเองว่าเจย์มาขอให้ช่วยสอนทำอาหารบางอย่างนอกเวลางาน ซึ่งวิคเตอร์ไม่รู้ว่าเจย์จะอยากเรียนรู้ไปทำไม มีคนทำให้กินอยู่ทุกมื้อ แต่ก็น่าประทับใจเพราะฝีมือเจย์ดีถึงขั้นทำอาหารโปรดของเขาได้ทุกจาน และอร่อยราวกับพ่อบ้านเจียงเป็นคนทำ
“กินด้วยกันสิ" วิคเตอร์เอ่ยปากเรียกอีกคนที่วางจานลงหน้าเขาเสร็จเรียบร้อยก็เดินไปเก็บครัวทันที "เฮ้ย มานั่งก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้เขาก็มาเก็บ"
สายตาดุๆของวิคเตอร์ทำให้เจย์ยอมละมือแล้วเดินมาทรุดตัวบนเก้าอี้สแตนเลสทรงสูงตรงข้ามวิคเตอร์อย่างเสียมิได้
“ไม่กินหรอก ขี้เกียจออกกำลังกาย"
“ทำไมถึงได้เกลียดการออกกำลังกายขนาดนั้น สนุกจะตาย นายลองทำให้ได้สักอาทิตย์แล้วมันจะเสพติดเอง" วิคเตอร์ใช้ตะเกียบชี้หน้าอีกฝ่ายอย่างดุๆ
“เหมือนที่นายไม่ชอบอ่านหนังสือนั่นแหละ"
“นั่นคนละเรื่องกัน" วิคเตอร์บ่นอุบแล้วก้มหน้ากินข้าวทันที เจย์ได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ
“พอฉันพูดจริงนายก็รับไม่ได้"
“เปล่าสักหน่อย" มือซ้ายปฏิเสธ "นายได้วันหยุดอาทิตย์หน้า วันเสาร์-อาทิตย์ใช่ไหม?”
พวกเขาทั้งคู่ไม่มีวันหยุดประจำ แต่จะใช้วิธีผลัดกันหยุดในแต่ละเดือน ซึ่งวันหยุดส่วนใหญ่ของวิคเตอร์ก็หมดไปกับการออกไปซิ่งรถบนทางด่วน ดูหนังใหม่ๆ เดินป่า ดำน้ำ หรือกิจกรรมเอ้าท์ดอร์ในแบบที่เขาชอบ และเจย์ก็มักจะไปตามหาหนังสือเล่มใหม่ๆหรือเข้าหอศิลป์
“ใช่ ส่วนนายก็อาทิตย์นี้?”
“อืม...” วิคเตอร์พยักหน้า "แต่คิดว่าคงไม่หยุด"
“ทำไม?”
“คุณมิถุนามีเดินแบบ"
“แล้วทำไม?” เจย์ขมวดคิ้วนิดหน่อยดูไม่ใคร่จะเข้าใจนัก "คุณมิถุนาทำไม?”
“ก็ต้องไปดูแลไง"
“จำเป็นขนาดนั้นหรือไง?” เจย์เอ่ยถาม
“ก็ไม่จำเป็น" วิคเตอร์เหลือบมองหน้าคนตรงข้ามเล็กน้อย "มันก็ถือเป็นหน้าที่ ฉันไม่ได้เดือดร้อนกับวันหยุดเท่าไหร่ จริงๆก็ไม่มีแผนจะไปไหน ถึงได้หยุดก็คงเข้าฟิตเนส อีกอย่าง..."
วิคเตอร์หยุดพูดไปสักพัก "คุณมิถุนาเขาก็ดีกับฉัน ไม่รู้สิ ถ้าเขาคือคนที่นายท่านให้ความสนใจขนาดนี้ ฉันก็ไม่ไว้ใจให้ใครทำหน้าที่แทนเท่าไหร่”
เจย์มองหน้าอีกฝ่ายด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป "งั้นเหรอ?”
“เออ นายเอาวันหยุดฉันไปก็ได้นะ ได้หยุดติดกันสองอาทิตย์เลยไง"
“ไม่เอาหรอก" เจย์เม้มปากแน่น "ถึงกับให้วันหยุดฉัน นายให้ความสำคัญกับมิถุนาขนาดนั้นเลยหรือไง?”
“ก็บอกไปแล้วไง...นี่...” วิคเตอร์มองหน้าคนตรงหน้าเต็มๆตา "ทำไมถึงใส่ใจเรื่องนี้จัง ปกตินายไม่ใช่คนซอกแซกแบบนี้นี่น่า"
“ก็เปล่า" เจย์รีบปฏิเสธ "นายเองก็ไม่เคยสนใจใครนอกจากนายท่านเหมือนกัน"
วิคเตอร์ชะงักมือที่กำลังตักข้าว เขามองหน้าคู่หูตัวเองเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ เจย์เบือนหน้าหนีทำไม่รู้ไม่ชี้ แต่วิคเตอร์ก็รู้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกอย่างไร
เป๊าะ!“จะบ้าหรือไง?” วิคเตอร์ดีดหน้าผากขาวหนึ่งทีพร้อมเอ่ยเสียงดัง "นี่นายน้อยใจหรือไง ฮะๆๆๆ ทำไมถึงได้คิดเล็กคิดน้อยขนาดนี้นะ"
“แล้วก็ไม่ใช่แค่นายท่าน นายเองก็เป็นคนที่ฉันห่วงเหมือนกัน อย่าลืมสิ"
วิคเตอร์ยื่นช้อนไปจ่อปากคนตรงหน้า เจย์ที่เหมือนโดนน็อคกลางอากาศได้แต่นิ่งอึ้ง เขาเม้มปากแน่น หน้าแดงเรื่อ
“เฮ้ย กินสิ"
เจย์จำใจรับข้าวคำนั้นเข้าไปในปาก อาหารฝีมือตัวเองที่เขาตั้งใจทำให้วิคเตอร์กิน วิคเตอร์คงไม่รู้หรอกเจย์ทำได้แค่เมนูซ้ำๆ ทั้งหมดคือสิ่งที่วิคเตอร์ชอบทั้งนั้น
เจย์ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพิ่มเติม วิคเตอร์ก็คงไม่อยากรู้อีกนั่นแหละ แต่ก็ดี เพราะเขาไม่อยากพูด มีเรื่องเยอะแยะที่อัดอยู่ในใจเพียงแค่เจย์ไม่เคยเอ่ยปากมันออกไป ค่ำคืนนี้ก็เช่นกัน พวกเขากลับขึ้นไปยังชั้นห้องนอนของพวกเขา ซึ่งอยู่ใต้ชั้นส่วนตัวของจอมทัพหนึ่งชั้น พื้นที่ส่วนตัวของวิคเตอร์และเจย์ มีเพียงห้องของทั้งคู่เท่านั้น
VICTOR – JAY
ชื่อของคนสองคนบนสองบานประตู วิคเตอร์หยุดอยู่หน้าประตูห้องนอนของเจย์ เขายืนส่งคู่หูของตัวเองที่ตรงนั้น วิคเตอร์เป็นเช่นนี้เสมอ
“ราตรีสวัสดิ์"
“ราตรีสวัสดิ์"
รอยยิ้มของวิคเตอร์เป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาได้เห็นหลังบานประตูนั้น เจย์ปิดประตูห้องลง...แต่เขาไม่เคยปิดหัวใจตนเองได้เลยสักครั้ง วิ่งตามอย่างไร ก็วิ่งตามอยู่เช่นนั้น
tbc.
อ๊ากกก ช่วงนี้แบบ ดวงตกยังไงไม่รู้
เจ๊ถอยรถไม่พ้นค่ะ จูบกะเสาห้าง ถลอก ดีมากค่ะที่มันไม่ลึก
เจ๊เลยทำการขัดรอยออก แต่ได้ไม่หมด ไม่รู้ทำไงดี
จะไปดูหนัง ซื้อของเสร็จขับรถกลับบ้านเลยจ้ะ 55555
วันนี้เอาคู่รองมาให้อ่านกัน บอกให้ฟังเลยนะใครที่เดาวิคเจย์ไว้
เดาถูกค่ะ 5555
จริงๆคู่นี้เราจะไม่จับคู่ด้วยแหละ แต่เขียนไปเขียนมา อินเนอร์มันมา เขาว่ากันว่าเนื้อคู่แล้วไม่แคล้วกัน
เอาเถอะค่ะ อีวิคกะเจนี่มันอยากคู่กัน ก็จะจัดให้ค่ะ55555
เราชอบคาแรคเตอร์เจย์นะคะ คนปากแข็ง ไม่ยอมคน แต่รักใครรักจริง 555
เรายังหาคาแรคเตอร์สองคนนี้ไม่ได้เลยค่ะ
เศร้าจัง เรามาประกวดคาแรคเตอร์วิค-เจย์กันไหมคะ555
ใครถูกใจเราเดี๋ยวมีรางวัลให้นิดๆหน่อยๆ ดีป่ะๆๆๆๆๆ
มาโพสท์กันว่าวิคเตอร์-เจย์ในความคิดของแต่ละคนเป็นยังไง
เจอกันวันศุกร์นะคะ ถ้ามีเวลาคงลงเร็วกว่านี้เนาะ
side story จะมาเรื่อยๆนะคะ แทรกๆเนื้อเรื่องหลักไป
หวังว่าจะชอบ วิคเตอร์-เจย์ เหมือนที่เราชอบนะคะ
โพลล์
หัวข้อ: ล่ารักหัวใจมาเฟีย | 011114 | ตอนพิเศษ : Falling Slowly | Page 124 | (อ่าน 2270061 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก