ลงก่อนนะคะ เดี๋ยวดิทคำผิด มีประชุมเช้า เจ๊รีบมากกกก
ตอนที่ 7 : บาดแผล“โอ้ย...”
เสียงหวานร้องขึ้นเบาๆ เกรงว่าจะทำให้ใครอีกคนตกใจ แต่ไม่ทันเสียแล้ว เพราะเจย์รีบชะงักมือที่แตะสำลีลงบนแผลช้ำแทบจะทันที มิถุนายิ้มแหยๆเป็นเชิงขอโทษ แต่มือขวาเสียอีกกลับที่รู้สึกผิดเต็มอก ที่นอกจากจะปกป้องมิถุนาไม่ได้แล้ว ยังทำแผลไม่ได้เรื่องจนทำให้นายแบบผู้จำเป็นต้องใช้หน้าตาในการหากินเจ็บอีก
“ขอโทษครับ"
“ไม่เป็นไรครับ ทำต่อเถอะ ผมทนได้"
มิถุนายิ้มออกมาหวังให้เจย์สบายใจ มือขวาคนเก่งมองบาดแผลบนหน้าขาวจัดแล้วยิ่งนึกโมโห เขาไม่นึกว่าเมริสสาจะร้ายกาจได้ถึงขนาดนี้ และก็ไม่คิดเหมือนกันว่ามิถุนาจะใจดีกับคนๆนั้นได้ถึงขนาดนี้เช่นกัน
คนที่รู้สึกผิดที่สุดคงหนีไม่พ้นวิคเตอร์ แม้มิถุนาจะบอกว่าไม่ใช่ความผิดของหมอนั่น และจอมทัพจะไม่เอาเรื่องก็ตามเพราะวิคเตอร์ก็ได้ทำหน้าที่อย่างดีที่สุดแล้ว แต่มือซ้ายก็ยังรู้สึกแย่ไม่หาย วิคเตอร์ขึ้นไปที่ดาดฟ้าของตึกพร้อมกับบุหรี่ทั้งซอง เจย์ไม่อยากให้หมอนั่นปอดพังหรอกแต่ ณ เวลานี้ก็คงทำอะไรไม่ได้ วิคเตอร์คงอยากอยู่คนเดียวมากกว่า
“คุณมิถุนายอมคุณเมนี่ทำไมเหรอครับ?” เจย์อดไม่ได้ที่จะเปิดปากถาม ทั้งๆที่ความจริงแล้วเขาไม่ค่อยซอกแซกเรื่องประเภทนี้เท่าไหร่นัก แต่ก็นั่นแหละ...บางที...เรื่องบางเรื่อง เขาก็อยากจะรู้จริงๆ
คุณจอมทัพว่าเดาใจยากแล้ว คุณมิถุนานี่สิ...คิดไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าในใจมีอะไรอยู่
มิถุนาเงยหน้าขึ้นก่อนมองหน้าเจย์เงียบๆ เขาถอนหายใจเบาๆแล้วส่ายหน้า
“ไม่รู้สิ แต่ผมว่าเธอเองก็คงเจ็บปวดจริงๆ"
“......”
“ที่โดนทิ้งทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิด"
“แต่เขาไม่น่าใช้กำลังกับคุณ" เจย์แย้ง
“ครับ" มิถุนาพยักหน้ารับ "ผมเองก็ไม่เข้าใจ แต่ถ้าเมนี่ไม่มีงาน เธอคงไม่เหลืออะไร คนอีโก้สูงแบบนั้นผมไม่เห็นว่าเธอจะยอมลงให้ใครได้ แต่ในเมื่อเธอยอมคุณจอมทัพ"
“......”
“เธออาจจะรู้สึกดีกับเจ้านายคุณจริงๆ" มิถุนาเอ่ยเสียงเบา "...แล้วก็ ถ้าจะมีคนผิด...อาจจะเป็นเจ้านายคุณมากกว่าครับเจย์"
เจย์เม้มปากจนเป็นเส้นตรง เขารับรู้ทุกความเจ็บปวดที่ผ่านมาในน้ำเสียงของคนตรงหน้า แต่เจย์เป็นคนแสดงความรู้สึกไม่เก่งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เขาจึงไม่ได้แสดงท่าทีหรือเอ่ยปากอะไรออกไป เจย์ทิ้งคัตตอนบัทอันสุดท้ายลงในถังขยะเล็กๆใกล้ตัวก่อนเก็บอุปกรณ์ปฐมพยาบาลลงกล่อง มือขวาคนเก่งอดเจ็บแทนไม่ได้เมื่อเห็นใบหน้าช้ำๆของนายแบบหนุ่ม มิถุนาขาวเกือบเห็นเส้นเลือด ยิ่งพอมีรอยฟกช้ำเล็กๆยิ่งเห็นชัดขึ้นจนน่าใจหาย
“นอนเถอะครับ จะเที่ยงคืนแล้ว...ช่วงนี้คุณคงต้องหยุดงานก่อน อย่าเสียใจนะครับ" เจย์พูดราวกับรู้ดี มิถุนาที่รู้สึกแย่แต่ไม่อยากแสดงออกให้เจย์ต้องลำบากใจไปด้วยได้แต่พยักหน้านิดหน่อย ก่อนเขยิบกายขึ้นไปบนเตียง มือขาวดึงผ้าห่มคลุมร่างไว้ เอ่ยราตรีสวัสดิ์พร้อมกับเจย์ที่เอื้อมมือปิดไฟให้
เขาเองก็ต้องรีบนอนเหมือนกัน พรุ่งนี้เจย์ก็ยังคงต้องตื่นแต่เช้า ทำหน้าที่เหมือนทุกๆวัน เขาเป็นพวกต้องการการพักผ่อนที่เพียงพอ ไม่เช่นนั้นจะเบลอไปทั้งวัน แต่หลังๆมานี้เกิดเรื่องวุ่นวายเต็มไปหมด เจย์เองก็ดูเหมือนจะชินไปเสียแล้วกับชั่วโมงนอนหลับที่น้อยลง
ยังไม่ทันที่จะเดินไปถึงประตูใหญ่ มือขวาคนเก่งก็ต้องชะงักเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของเจ้านายตนเองยืนพิงส่วนกำแพงที่กั้นระหว่างส่วนห้องนอนกับทางเดินไปยังห้องน้ำเอาไว้ เจย์เลิกคิ้วเพราะไม่รู้สึกถึงการมาของนายท่านของตนเองเลยสักนิด และแน่นอนว่าจอมทัพก็คงมายืนฟังได้สักพักแล้ว ใบหน้าของมาเฟียหนุ่มยังคงนิ่งสนิท เจย์เองก็ไม่มั่นใจว่าเขาเดาความรู้สึกนายออกมากแค่ไหน จอมทัพอาจจะแค่ฟังสิ่งที่มิถุนาพูดพร้อมมองว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ หรือเก็บเอามาใส่ใจ เพราะเจย์ค่อนข้างมั่นใจว่าคุณมิถุนาจะไม่ใช่เพียงแค่ 'เด็กของจอมทัพ' อีกต่อไป
“ยังไม่ง่วงหรือครับ?” เจย์เอ่ยถาม สาบานได้เลยว่าไม่ได้มีเจตนายียวนอะไร
“กำลังจะอาบน้ำ" จอมทัพตอบเรียบๆ
“ครับ"
“เป็นยังไงบ้าง?”
“หมายถึงใครครับ ผม...หรือคุณมิถุนา" จอมทัพชะงักนิดหน่อย รู้ดีว่ามือขวาของตนเล่นงานเสียแล้ว เจย์ไม่โง่พอที่จะไม่รู้ว่าเขาหมายถึงใคร แต่หมอนี่แค่ต้องการให้เขาเปิดปากพูดในสิ่งที่ตนเองอยากได้ยิน
“ฉันว่านายเข้าใจดีนะ เจย์"
เจย์ลอบยิ้ม "คุณมิถุนาอาบน้ำเรียบร้อยแล้วครับ ผมทำแผลให้แล้ว ช้ำเอาการอยู่ ตอนนี้กำลังจะนอน แต่อาจจะตื่นได้ถ้าได้ยินเสียงคุณกับผม"
“ไปพักผ่อนได้แล้ว พรุ่งนี้ไม่ต้องรีบตื่นนักก็ได้ ฉันกะจะพักผ่อนเสียหน่อย"
“รับทราบครับ" ร่างขาวจัดของมือขวาค้อมศีรษะให้ผู้เป็นนายเล็กน้อยก่อนทำท่าจะเดินออกไป แต่เดินไปได้เพียงสามก้าว ก็ต้องชะงัก
“เจย์...”
“ครับนายท่าน?”
“วันจันทร์หน้านี้ฉันจะไปหาจุน เตรียมทุกอย่างให้พร้อม" จอมทัพเอ่ย พร้อมคลายเนคไทด์ออก
“เรียบร้อยตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ"
"ดีมาก" จอมทัพพยักหน้ารับอย่างพึงพอใจ "แล้วช่วงนี้มีอะไรที่นายอยากได้เป็นพิเศษไหม บอกเลย...ไม่ต้องเกรงใจ"
"ไม่มีหรอกครับ" เจย์ส่ายหน้าเบาๆ ลำพังแค่เงินเดือนก็มหาศาลจนแทบไม่มีเวลาจะใช้แล้ว ในขณะที่วิคเตอร์เองก็มีเงินซื้อซุปเปอร์คาร์ราคาหลายสิบล้านแต่ไม่มีโอกาสได้ใช้งานมากนักเช่นกัน "นายท่านครับ...แล้วคุณมิถุนา...ผมหมายถึงวันจันทร์หน้าที่จะถึง...”
“ให้อยู่ที่นี่ วิคเตอร์จะเป็นคนดูแล ฉันจะไปแค่วันเดียว หวังว่ามันคงไม่เอิกเริกมากนัก"
“ครับ"
มาเฟียหนุ่มยืนอยู่ใต้สายน้ำ ปล่อยให้ความคิดไหลไปเรื่อยๆ แผลที่มุมปากยังแสบอยู่ แต่หากเทียบกับบาดแผลและความเจ็บปวดที่ผ่านมาเข้าในชีวิตเขาแล้วนั้น เรื่องแค่นี้ถือว่าเล็กน้อยที่สุด ความเป็นจริงแล้วจอมทัพไม่เคยคิดมากกับเรื่องอื่นๆนอกเสียจากกำไรและผลประโยชน์ แต่วันนี้เขากลับจมจ่อมอยู่กับความคิดตัวเองจนนึกหงุดหงิด
หลายครั้งแล้วที่มิถุนาทำให้เขาประหลาดใจ เรื่องที่ขึ้นเสียงกับเขาก็ด้วย และที่ยังยอมอยู่กับเขาทั้งๆที่ไม่เต็มใจนั่นอีก ความย้อนแย้งมากมายในตัวของมิถุนาทำให้จอมทัพไม่เป็นตัวของตัวเอง ยิ่งวันนี้เกิดเรื่องขึ้น เขายิ่งอยากค้นลึกลงไปในใจของมิถุนา การยอมของคนๆนี้จะต้องมีเหตุผล และเหตุผลที่เขาได้ฟังทำให้เขานิ่งค้างไปชั่วขณะ ตลอดมาจอมทัพไม่เคยแคร์ใคร ไม่เคยแม้กระทั่งใส่ใจกับคำว่าร้ายต่างๆนาๆเพราะเชื่อเพียงว่าสิ่งที่ตนทำนั้นถูกต้อง และเพราะความรับผิดชอบค้ำคอ จอมทัพมีตัวเลือกในการตัดสินใจต่างๆคือ ถูก และ ผิด เท่านั้น และผลลัพธ์ก็มักลงเอยเป็นด้านลบเสมอ ใครร้ายมาเขาไม่เอาไว้ แต่สำหรับมิถุนานั้น สิ่งที่คนๆนี้เป็น ตัวตนของมิถุนาคือสิ่งที่ฉีกกฏพังยับของเขาอย่างสิ้นเชิง
จอมทัพเดินออกมาจากห้องแต่งตัวในด้วยกางเกงผ้าคอตตอนสีเทาตัวเดียวเท่านั้น แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยใส่เสื้อนอนอยู่แล้ว และการมีใบหน้าหวานแนบอกโดยไม่มีอะไรขวางกั้นนั้นก็ทำให้เขารู้สึกดีในทุกเช้า มาเฟียหนุ่มหยุดยืนอยู่ด้านข้างเตียงนอนกว้าง เขาจ้องใบหน้าหวานนิ่งๆ มิถุนาหลับสนิท ลมหายใจสม่ำเสมอ กายขาวที่ราวกับจะแตกหักได้ตลอดเวลาที่เขารุนแรงได้นั้นแทบจะเรืองแสงอยู่ในความมืด จอมทัพไม่อยากยอมรับว่าเขากำลังฟุ้งซ่าน และแน่นอนว่าคืนนี้เขาจะยอมปล่อยให้มิถุนาหลับสบายแบบนี้เป็นคืนแรก
มาเฟียหนุ่มสอดตัวเข้าใต้ผ้านวมผืนใหญ่ กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มยังหอมได้ไม่เท่ากลิ่นผิวมิถุนาเลยสักนิด ช่วงนี้ปลายจมูกเขาติดกลิ่นหวานๆเหมือนกลิ่นไวท์ช็อคอยู่บ่อยๆ ถึงไม่พยายามหาคำตอบ คำตอบก็อยู่ตรงหน้าอยู่แล้ว จอมทัพประคองใบหน้าหวานให้อิงแอบที่อกของเขาและรั้งร่างขาวจัดไว้แนบอก
มิถุนาขยับตัวเล็กน้อย แต่ไม่ได้ตื่นขึ้นมา ไม่รู้ว่าเคยบอกไปไหม แต่จอมทัพเป็นคนหวงของ ยิ่งเป็นของของตนแล้วยิ่งห้ามแตะ เขาไม่ชอบใช้ของร่วมกับคนอื่น บางทีการที่เขาติดใจมิถุนาขนาดนี้อาจจะเป็นเพราะคนได้ครอบครองร่างกายนี้เป็นคนแรก จากนั้นความเห็นแก่ตัวของเขาคงไม่มีที่สิ้นสุดกระมัง
จอมทัพหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน นี่ก็ดึกมากแล้ว สำหรับปกติแล้วมาเฟียหนุ่มจะนอนประมาณเที่ยงคืน และนี่ก็ล่วงเลยมาจนเกือบตีหนึ่งแล้ว ในขณะที่สติกำลังรางเลือน จอมทัพก็ลืมตาขึ้นแทบจะทันทีเมื่อฝ่ามือเล็กๆของใครบางคนแตะลงที่ใบหน้าของเขา เพราะขึ้นชื่อว่าเป็นมาเฟีย สัญชาติญาณเขาจึงไวมาก แค่มิถุนาขยับตัวเล็กน้อยเขาก็ตื่นได้แล้วด้วยซ้ำ
เป็นครั้งแรกที่จอมทัพได้จ้องตามิถุนาชัดๆ ดวงตากลมโตราวกับกวางนั่นมองสำรวจไปทั่วไปหน้าเขา แถมยังพลิกไปมาเหมือนกับหาอะไรบางอย่าง จอมทัพนอนนิ่งปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามอำเภอใจอยู่ได้สักพัก แล้วก็เอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงดุๆ
“คิดจะทำอะไร?”
“ทำแผล"
มิถุนาดันตัวออกจากอ้อมกอดกว้างก่อนเอื้อมมือเปิดไฟ ใบหน้าหวานนิ่งเรียบไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา แต่กลับเดินไปยังชั้นเก็บของติดผนังห้องด้านซ้าย มิถุนาเขย่งตัวขึ้นแล้วหยิบกล่องพยาบาลลงมาจากตู้ แล้วเดินกลับมาโดยไม่พูดอะไรสักคำ
จอมทัพเลื่อนตัวนั่งพิงหัวเตียง เขามองมิถุนาที่ดูเหมือนไม่เต็มใจจะทำ แต่ก็ทำทั้งๆที่เขาไม่ได้เรียกร้องอะไรสักนิด มิถุนานั่งซ้อนขาอยู่ข้างๆมาเฟียหนุ่ม ท่ามกลางไฟสว่างจ้า จอมทัพเห็นใบหน้าคิดจะบึ้งตึงของอีกฝ่ายได้ชัดเจน เขาอยากจะดึงมาจูบปากเชิดรั้นนั่นแรงๆให้หายอวดดีนัก แต่เขาก็ไม่ทำเพราะรู้ดีว่ามิถุนาคงกระเจิงหากเขาทำแบบนั้นจริงๆ ตอนนี้เขาอยากรู้มากกว่าว่านายแบบคนเก่งจะทำอะไรกับเขาต่อไป
มือขาวเอื้อมแตะหน้าเขาเบาๆ ไม่มีใครกล้ามายุ่งหรือทำกับเขาเป็นเด็กแบบนี้ มิถุนาจับคางอีกฝ่ายบิดไปมาพลางเหยียดปากราวกับสมน้ำหน้า นั่นทำให้จอมทัพนึกอยากจะทำอีกฝ่ายแรงๆให้ร้องจนหมดเสียง ความแสบของแอลกอฮอล์นั้นทำให้มาเฟียหนุ่มสะดุ้ง แต่ก็ไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมา
“สมน้ำหน้า จริงๆคุณน่าจะโดนแรงกว่านี้สักสิบเท่า" ริมฝีปากบางบริภาษออกมาได้อย่างน่ากลั่นแกล้ง "ผมไม่ได้เป็นห่วงคุณ แค่เห็นแก่เพื่อนมนุษย์"
“หึ...งั้นหรือ" จอมทัพย้อน แต่กลับโดนมือบางกดแผลแรงๆเสียจนต้องสูดปาก
“ใช่...เป็นไง เจ็บไหมล่ะ" มิถุนายอกย้อน "ผมก็เจ็บ คุณเมนี่ก็คงเจ็บกว่าผม"
“ทำไมต้องพูดถึงคนอื่น" จอมทัพขมวดคิ้วมุ่น
“ผมก็เป็นคนอื่น คุณลืมไปแล้วหรือไง?”
จอมทัพชะงัก มองใบหน้าหวานของคนปากร้ายอย่างคาดไม่ถึง
“ทำแบบนี้กับคนทุกคนหรือไง?”
“อะไร?”
“ทำแบบนี้ไปทำไม?” มิถุนาตั้งคำถาม จ้องตาอีกฝ่ายนิ่ง "คิดว่าความรู้สึกคนอื่นเป็นอะไร ขยะเหรอ? เป็นผักเป็นปลาซื้อได้ด้วยเงินหรือไง?”
“เธออยากจะพูดอะไร"
“ผมเกลียดคุณ"จอมทัพนิ่งอึ้ง ไม่ใช่...เขาไม่ได้เสียใจหรอกนะ มันไม่ได้มีความรู้สึกอะไรแบบนั้น เขาเป็นคนน่ารังเกียจคนหนึ่งที่ไม่ค่อยจะทุกข์ร้อนกับอะไรแบบนี้เท่าไหร่ แต่เป็นเพราะสิ่งที่มิถุนาพูดกับสิ่งที่กำลังทำนั้นสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง
เกลียดงั้นหรือ...แล้วมือที่ทำแผลให้เขาอย่างระมัดระวังนี่คืออะไร?
ไม่ทันขาดคำ จอมทัพก็กระชากอีกฝ่ายขึ้นมาบนตัก มิถุนาแทบร้องเมื่อร่างของตัวเองลอยหล่นตุ้บลงบนตักกว้าง นายแบบหนุ่มเริ่มต้นดิ้น ทุบไหล่กว้างอย่างแรงแต่อีกฝ่ายกลับไม่สะทกสะท้านอะไร
“ปล่อย!!!!”
มิถุนาตะโกนเสียงดัง แต่จอมทัพกลับรัดแน่นขึ้น แล้วฉกริมฝีปากนุ่มแทบจะทันที มิถุนาครางอื้ออึง รสจูบเจือกลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนจมูกแต่สักพักมันก็หวานขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ จอมทัพเกี่ยวลิ้นและรุกไล่ไปตามแนวฟัน เขาประเคนจูบรุ่มร้อนให้อีกฝ่ายจนแทบหลอมละลาย มิถุนาไม่รู้จริงๆว่าแผ่นหลังตนเองแตะเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เมื่อนึกว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นต่อไปเขาก็อยากจะร้องไห้ออกมา
“ยะ...อย่า...ไม่เอา อื้อออ"
ฝ่ามือร้อนที่เกี่ยวเข้าที่ขอบกางเกงทำเอามิถุนาสะดุ้งวูบ กายบางพยายามบิดหนี ใบหน้าหวานเหยเก จอมทัพยังคงป้อนจูบให้และมิถุนาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธมัน จริงๆแล้วอาจจะเป็นว่าเขาปฏิเสธมันไม่ได้ต่างหากแม้ว่าจะพยายามมากแค่ไหนก็ตาม ฝ่ามือหนาไล้มาตามสะโพกแน่น จอมทัพเม้มริมฝีปากลงที่ซอกคอขาวเนียน มิถุนาหดคอหนีแทบจะทันทีในเวลาเดียวกับที่กางเกงของเขาถูกกระชากไป
“ไม่!!!”
จอมทัพแสยะยิ้ม เขาชอบเหลือเกินเวลาที่มิถุนาพยายามต่อต้านเขาแบบนี้ กายขาวสั่นระริก สำหรับจอมทัพ มากเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ มิถุนาเหมือนยาเสพติด อยากกระทำทั้งวันทั้งคืน แม้ว่าอีกฝ่ายจะขัดขืนมากแค่ไหนก็ตาม
แต่วันนี้เพราะใบหน้าที่บอบช้ำมากพอแล้วหรือน้ำตาที่คลอหน่วยก็ไม่ทราบได้ จอมทัพจึงรามือลง เขาพลิกกายมิถุนาให้นอนทับบนตัวของเขา ร่างแบบบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกบังคับให้อยู่ในท่าล่อแหลม อะไรๆแนบชิดกันจนรู้สึกได้ ยิ่งเมื่อท่อนล่างของเขาเหลือแค่ชั้นในตัวเดียวด้วยแล้ว
“ปล่อย! คุณเลิกบังคับผมสักทีได้ไหม คุณเห็นผมเป็นตัวอะไร!!! ที่บำบัดความใคร่งั้นเหรอ?” มิถุนาหวีดเสียงลั่น เสียงสั่น แต่ไม่ร้องไห้ นับว่าเขาเข้มแข็งขึ้นเมื่อผ่านอะไรมามากมาย ความใจร้ายนับครั้งไม่ถ้วนของคนๆนี้
“นายคิดแบบนั้นหรือไง?”
“คุณมันเลว ปล่อยผม!”
“ถ้านายว่าฉันอีกคำ รับรองคืนนี้นายไม่ได้นอนแน่"
มิถุนาชะงัก เม้มปากแน่น "ดีแต่ขู่ ใช้แต่กำลังบังคับ คิดว่าตัวเองเป็นใคร"
“กระต่ายอย่างนายไม่มีสิทธิ์มายอกย้อนฉันหรอก"
“คุณมัน!” มิถุนาชะงักค้างเมื่อนิ้วร้อนเลื่อนสัมผัสบั้นท้ายกลมกลึงใต้เนื้อผ้า เขาพยายามบิดตัว แต่จอมทัพกลับรัดไว้แน่น
“อะไรอีกล่ะ ลองพูดมาอีกสักคำก็ได้นะ" จอมทัพยิ้มเยาะ มิถุนาได้แต่กัดฟันแน่นอย่างเจ็บใจ ก่อนที่เขาจะระลึกได้ว่าการไม่ตอบโต้จะเป็นทางออกที่ดีที่สุด
มิถุนาหลับตานิ่ง ไม่ไหวแล้ว เขาคงไม่รอดแน่ๆคืนนี้...แต่ก็คิดผิด เมื่อมาเฟียหนุ่มโยนเขาลงบนเตียงข้างๆกัน กายขาวขดตัวนิ่ง จอมทัพชักเริ่มไม่พอใจนิดหน่อยแต่ก็นับว่าบันเทิงใจไม่น้อย เขาน่ารังเกียจมากนักหรือไงสำหรับมิถุนา ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ขัดใจเขาหรือดื้อดึงใส่เขา แน่นอนมิถุนาไม่ใช่ผู้หญิง และมิถุนาคือคนแรกที่พยศและแสดงท่าทีโกรธเคืองเขาได้มากขนาดนี้ แต่ช่างเถอะ ตราบใดที่ยังเรียนรู้ว่าการไม่ทำให้เขาโมโหเป็นการดีที่สุด จอมทัพก็พร้อมจะเอ็นดู
“ถ้ายังไม่เงียบ คืนนี้นายจะลืมไม่ลงเชียวล่ะ"
“รู้แล้ว...ผมรู้แล้ว...” มิถุนาเม้มปากแน่น "ผม...ขอกางเกงคืนได้ไหม?” มือเล็กพยายามเอื้อมคว้าชิ้นผ้าที่ปลายเตียง แต่จอมทัพไวกว่า สะบัดที่เดียวมันก็หล่นไปกองที่พื้นแล้ว
“นอนแบบนี้แหละ"
“คุณบ้าหรือไง?”
“นอนซะ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ!”
มาเฟียหนุ่มรั้งกายบางแนบอกก่อนเอื้อมมือปิดไฟ ห้องมืดสนิทเช่นเดียวกับสมองที่ว่างเปล่าของมิถุนา กายขาวพยายามขยับออกห่างเมื่อเบื้องล่างที่ไร้การปกปิดสัมผัสกับร่างของอีกฝ่าย เขาไม่พยายามเรียกร้องอะไรอีก บทเรียนที่ได้รับสำหรับคืนนี้ไม่ต่างจากคืนก่อนๆ มันอาจจะดีกว่าเดิมนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ทำให้มิถุนาดีใจ พยายามข่มตาลง แต่ไม่มีอะไรง่ายเลยสักนิด...
โพลล์
หัวข้อ: ล่ารักหัวใจมาเฟีย | 011114 | ตอนพิเศษ : Falling Slowly | Page 124 | (อ่าน 2353142 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก