หัวข้อ: ล่ารักหัวใจมาเฟีย | 011114 | ตอนพิเศษ : Falling Slowly | Page 124 |

[kyliewonderland]

ตอนที่ 9 : Gravity







เงียบจนได้ยินเสียงเข็มนาฬิกา และเจย์ก็แทบไม่อยากหายใจออกไปแรงนัก มือขวาร่างขาวจัดรู้สึกได้ถึงอารมณ์โกรธที่เดือดพล่านภายในกายของเจ้านายของเขา แม้จอมทัพจะไม่พูด ไม่แสดงสีหน้า ไม่ได้แปลว่ามาเฟียหนุ่มจะไม่รู้สึก ยิ่งในช่วงนี้ นายท่านควบคุมความรู้สึกไม่ได้ดีนัก บรรยากาศแห่งความเคร่งเครียดจึงลอยปกคลุมไปทั่วห้องทำงานใหญ่

สำนักงานทางภาคเหนือติดต่อลงมาว่ามีปัญหาในการจัดซื้อที่ดินสำหรับก่อสร้างคาสิโนแห่งใหม่ ณ บริเวณสามเหลี่ยมทองคำ ซึ่งก็คือชายแดนทางภาคเหนือของประเทศไทย ทั้งๆที่อีกไม่กี่สัปดาห์จอมทัพก็จะเดินทางไปตกลงซื้อขายพื้นที่กับชาวบ้านฝั่งลาว เจ้าของพื้นที่อย่างถูกต้องแล้ว แต่จู่ๆชาวบ้านกับลุกขึ้นต่อต้านโครงการบ่อนคาสิโนของตระกูลหวัง ทั้งๆที่การก่อสร้างคาสิโนนั้นจะนำพาทั้งความเจริญและรายได้ที่งอกเงยให้แก่พวกเขา

ซ้ำร้ายเรื่องราวยังกลับตาลปัตรเมื่อชาวบ้านกำลังตัดสินใจจะขายพื้นที่กว่าร้อยไร่บริเวณนั้นให้กับนักลงทุนอีกรายหนึ่ง จอมทัพจะไม่เดือดขนาดนี้เลยถ้าคนๆนั้นไม่ใช่อาเมน และแน่นอน...ไม่มีใครโง่พอที่จะเดาไม่ถูกว่านี่คือการจัดฉากเพื่อหวังผลประโยชน์ของอีกฝ่าย


“นอกจากนี้มีอะไรเสียหายอีกไหม?” เสียงทุ้มเอ่ยถาม จอมทัพพยายามใช้ความคิดอย่างหนัก...
“ไม่ครับ...รวมถึงคาสิโนของเราด้วยที่ไม่ได้รับความเสียหาย"
“......”


จอมทัพไม่เคยเดือดเท่านี้มาก่อน...ตลอดเวลาที่เขาดำเนินธุรกิจ เป็นธรรมดาที่จะมีได้มีเสีย แต่เขาไม่เคยโดนกระตุกหนวกเสือเลวร้ายเท่าครั้งนี้ อาเมนช่างกล้าใช้วิธีสกปรกแบบหมาขี้แพ้ลอบกัดทางด้านหลัง ยืมมือชาวบ้านที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เป็นเครื่องมือ...

ลูกน้องที่ฝั่งชายแดนรายงานว่า จู่ๆชาวบ้านก็ลุกขึ้นประท้วงการก่อสร้างคาสิโนสาขาใหม่ของตระกูลหวัง สาเหตุมาจากพื้นที่หลายร้อยไร่นั้นถูกแบ่งเจ้าของออกเป็นหลายคน ซึ่งคนของตระกูลหวังก็ได้ติดต่อทำการซื้อขายกับเจ้าของทุกคนด้วยราคาสูงลิบไว้เรียบร้อยแล้ว ยกเว้นแต่พื้นที่เจ็ดไร่ริมฝั่งแม่น้ำโขง ซึ่งเจ้าของคือคุณยายชาวลาว เจ้าของไร่ชาในแถบนั้น ที่ยังไม่ตัดสินใจจะขายพื้นที่ของตนเพื่อการก่อสร้างคาสิโน แต่จอมทัพก็ประวิงเวลามาตลอดเพราะเขาต้องการที่ดินติดแม่น้ำจริงๆ เขาส่งลูกน้องไปเยี่ยมเยือนเจ้าของที่ดินบ่อยๆและรับรู้ทุกการเคลื่อนไหวตลอดหลายเดือนอย่างใกล้ชิด

แต่เมื่อคืนกลับเกิดเหตุการณ์เผาหน้าดินที่ทำกินของคุณยายทั้งๆที่กำลังจะเริ่มต้นฤดูหว่านเมล็ดไร่ชา ข่าวลือสะพัดว่าเป็นฝีมือของคนตระกูลหวัง เพื่อก่อกวนเร่งรัดการขายที่ดิน ไม่รู้ว่าลูกน้องไอ้อาเมนยุแยงกันขนาดไหน ชาวบ้านถึงกับเปลี่ยนใจคู่ค้า รวมถึงคุณยายที่ร่ำๆจะตัดสินใจขาย กลับกลายเป็นว่าจอมทัพชวดที่ดินทั้งหมด

จอมทัพไม่ได้โกรธเท่าไหร่หรอกหากชาวบ้านจะไม่ยอมขายที่ให้กับเขา แต่โกรธที่สุดคือการที่ไอ้อาเมนมันโยนความผิดให้คนอื่นหน้าด้านๆ


“ผมคิดอยู่แล้วว่าที่มันมาปรากฏตัวต่อหน้านายท่านวันนั้นมันมีจุดประสงค์" เจย์เม้มปากแน่นจนเป็นเส้นตรง
“ใช่...แต่ฉันไม่คิดว่ามันจะเล่นสกปรกขนาดนี้"


นับตั้งแต่คืนนั้น เวลาก็ล่วงเลยมาเกือบอาทิตย์แล้วนับตั้งแต่ที่อาเมนเข้ามากระตุกหนวดเสือเขาในงานเลี้ยง เพราะอาเมนด้วยที่ทำให้ความสัมพันธ์ของเขากับมิถุนาราบรื่นขึ้น แม้ว่าอีกฝ่ายจะยังไม่ยินดียินร้ายอะไรกับเขา หรือแม้กระทั่งจะพูดดีๆด้วย แต่มิถุนาก็ไม่กลัวการเข้าใกล้เขาอีกแล้ว

จริงๆแล้วอาเมนก็รู้อยู่แก่ใจว่าจอมทัพไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ด้วยง่ายๆ แต่ถึงอย่างไรก็ตามก็นับว่ามันใจกล้าที่เล่นกับเขาแบบนี้ จอมทัพไม่เกรงกลัวใครหน้าไหนทั้งนั้น ใครดีมาเขาดีตอบ ใครร้ายมา เขาสามารถร้ายกลับได้กว่าหลายเท่าตัว


“มิถุนาอยู่ไหน?”


เจย์ชะงัก หลุดออกจากผวงความคิด เขาเดินไปเลื่อนแท็ปเล็ตขนาดเล็กเพืื่อเช็คตารางงาน ช่วงนี้คำถามว่าคุณมิถุนาอยู่ที่ไหนนั้น เจย์ต้องตอบบ่อยเสียยิ่งกว่าคำถามที่ว่่าได้รับผลประกอบการเท่าไหร่เสียอีก


“มีเดินแบบครับ ที่โรงแรมมิวนิค อีกสองชั่วโมงจะเริ่มงาน"


จอมทัพจ้องมองใบหน้าคนสนิทอย่างใช้ความคิด...


“เคลียร์ตารางงานของมิถุนาตลอดหนึ่งอาทิตย์หลังจากนี้ เราจะไปเชียงรายกัน"















“มิจ๋า...เดี๋ยวเลิกงานแล้วไปทานข้าวกันนะ ชวนคุณวิคไปด้วยกันนี่แหละ"


มิถุนาหลุดยิ้มออกมาทันทีเมื่อเพื่อนสาวออดอ้อนเขาด้วยการเบียดไหล่เข้ามาขยับขึ้นๆลงๆแล้วกอดกายผอมไว้แน่น มิถุนาที่กำลังจะเปลี่ยนชุดกลับเหลือบมองวิคเตอร์ยิ้มๆ มือซ้ายที่ยืนพิงกรอบประตูอยู่ไกลๆนั่นก็ส่งยิ้มกลับมาให้เขาเล็กน้อย


“ไปสิ" มิถุนารับคำ
เฌอปรางยิ้มหวาน พลางเหลือบมองไปยังวิคเตอร์ "นี่...มิ ฉันว่านะ เธอกับคุณวิคเตอร์ก็เหมาะสมกันดีนะ" สายตาหยอกล้อทำเอามิถุนาเบิกตากว้างอย่างตกใจ
“จะบ้าเหรอปราง"
“ดีกว่าไอ้คุณจอมทัพนั่น นี่ยังไม่เจอตัวตัวนะ ถ้าเจอกันจริงๆฉันจะด่าให้ยับ" เฌอปรางเหยียดปากออกอย่างไม่สบอารมณ์
“......” มิถุนาพูดไม่ถูก เพราะเขาไม่อยากหลุดปากออกไปบอกกับใครเขาว่าชินไปเสียแล้วกับการใช้ชีวิตอยู่กับจอมทัพ
“เมื่อไหร่มิจะได้กลับมาอยู่คอนโดล่ะ ฉันเหงามากเลยนะรู้ไหม"
“เร็วๆนี้แหละปราง" มิถุนาถอนหายใจเฮือก เฌอปรางเหลือบมองหน้าเพื่อนสนิทก่อนกุมมือเล็กๆไว้แน่น
“มิ...”
“อะไร?”
“เธอไม่ได้รู้สึกดีกับคุณจอมทัพอะไรนั่นใช่ไหม?” คำถามของปรางทำให้นายแบบคนเก่งชะงักกึก "ฉันพูดตรงๆนะ ฉันไม่รู้จะบอกยังไงดี แต่นาย...กับคุณจอมทัพในฐานะแฟนกันเนี่ย ฉันนึกภาพไม่ออกเลย ทั้งๆที่สังคมเข้าใจแบบนั้นก็ตามเถอะ แต่ฉันก็ไม่เข้าใจ"
“......”
“ยิ่งนายดูไม่เป็นเดือดเป็นร้อน ฉันก็ไม่รู้จริงๆว่าตกลงนายแค่ปลงหรือนายแฮปปี้ไปกับมันเสียแล้ว"
“......”
“ฉันไม่ดูถูกการตัดสินใจของนายนะมิ คนๆนั้นเขาอาจจะมีส่วนที่ดีที่นายมองเห็น แม้การเริ่มต้นของนายกับเขาอาจจะเป็นรอยแผลก็ตาม"
“แต่ปราง...” มิถุนาหลุดคำพูดออกมาในที่สุด "ฉันไม่ได้ชอบเขานะ...” เสียงหวานเอ่ยบอก
“ฉันก็คิดว่าอย่างนั้น" เฌอปรางพึมพำเบาๆ

มิถุนาหลับตาลง ช่วงหลายวันมานี้จอมทัพดีกับเขา ดีในที่นี้ไม่ใช่การเทคแคร์ดูแลราวกับคนรักหรือพ่นคำหวานใส่กันจนน่าสะอิดสะเอียนใจ แต่คำว่า "ดี" ของจอมทัพ คือการที่คนๆนั้นไม่ใจร้ายใส่เขา มิถุนารับรู้ถึงกำแพงบางอย่างของจอมทัพที่ทลายตัวลงช้าๆ เขาหายใจได้ง่ายขึ้น ใช่...เขานิสัยเสียไปเสียแล้ว เขาชินได้ยังไงกันเวลาอยู่กับคนๆนั้น

คำพูดของเฌอปรางทำเอาความรู้สึกบางอย่างดีดขึ้นจุกอัดกันอยู่ที่หน้าอก

“มิ ฉันขอโทษ" เฌอปรางเม้มปากแน่น มิถุนารีบส่ายหน้าทันที
“ปราง เธอจะขอโทษทำไม ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย" ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกมา หวังเพียงเพื่อให้เพื่อนรักสบายใจ "ไม่โกรธเลยสักนิด ฉันเข้าใจมันดี บางทีฉันอาจจะแค่เคยตัว"
“ฉันอยากให้เขารักนาย รักให้มากๆ รักให้คลั่งไปเลยจะได้สมกับที่ทำกับนายเอาไว้" เฌอปรางเอ่ยขึ้นเบาๆ "ไม่รู้สินะ ฉันอาจจะคิดไปเอง ว่าระหว่างนายกับเขามันกำลังพัฒนา"
“......”
“ขอโทษถ้าฉันเดาผิดไป ไม่รู้สิ ฉันแค่อยากให้นายมีความสุข นี่มันหนึ่งเดือนแล้วนะมิ ถ้าไม่หลุดออกมาจากเขา นายก็ต้องมีความสุขไปกับเขา...ฉันถึงจะสบายใจได้"
มิถุนามองแววตาที่ฉาบไปด้วยความห่วงใยของเพื่อน ทัศนคติของผู้หญิงคนหนึ่งนั้นอาจจะแตกต่างกับเขาที่เป็นเพศทางเลือก มิถุนาบอกตัวเองไว้เสมอว่าความรักอาจจะไม่มีจริงสำหรับเขา สักวันหากมีรัก ก็อาจจะมีเลิก เฌอปรางไม่ได้อยากให้เขายอมรับจอมทัพ แต่มองว่ามันคือทางเลือกเดียวสำหรับมิถุนา จะว่าไปแล้วแง่มุมของเฌอปรางนั้นสะท้อนความจริงอะไรหลายๆอย่าง แม้ว่าเฌอปรางจะเป็นผู้หญิงที่สวยและเก่ง แต่สิ่งเหล่านั้นก็ยังถูกกดทับภายใต้ทัศนคติอันเห็นแก่ตัวของผู้ชาย ที่ทำให้เธอเป็นได้แค่วัตถุทางเพศเท่านั้น

มิถุนาก็เช่นกัน...เขายิ่งต้องค้นหาคำตอบยิ่งกว่านั้น...ลึกลงไปเกินกว่าที่จะเอื้อมมือ


“มันคงไม่มีวันหรอกปราง แต่อย่าห่วงนะ ฉันจะคิดว่านี่เป็นเพียงแค่หลุมของอุปสรรคที่ฉันกำลังดาหน้าเข้าเผชิญ" มิถุนาหลุบตาลง "สักวันฉันคงจะแข็งแกร่งได้มากกว่านี้"
“......”
“ไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ จะได้ไปกันเสียที"



เฌอปรางยิ้มให้กับเพื่อนรักบางๆ พยายามทำความเข้าอกเข้าใจทั้งๆที่ยากยิ่ง แต่บอกตัวเองไว้เสมอว่าเขาจะยิ้มให้มิถุนาทุกๆครั้งที่เจอหน้ากัน เพราะมิถุนาคือเพื่อน...สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต รอยยิ้มมิถุนาสดใสยิ่งกว่าดวงตะวันไหนๆ เธอไม่อยากให้ใครพรากมันไปเลยสักนิด

แน่นอนมันเคยถูกพรากไปแล้วครั้งหนึ่ง...

ช่วงๆหลังๆมานี้ที่มิถุนายิ้มได้มากกว่าเดิมนั้น ทำให้เฌอปรางใจชื้นขึ้น เพราะอย่างน้อย...หนึ่งเดือนที่ผ่านมาการันตีอะไรได้หลายๆอย่างนั้น มันบอกกับเธอว่าจอมทัพกำลังหลงมิถุนาแทบโงหัวไม่ขึ้น


ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องที่ดีหรือไม่ก็ตามที แต่เฌอปรางเกลียดโลกแห่งทุนนิยมมากที่สุดแล้ว...


เสียงประตูที่เปิดออกทำให้นางแบบสาวหลุดออกจากห้วงความคิดของตนเอง เธอผินหน้าเหลือบมองประตูห้องแต่งตัวก่อนชะงักเมื่อเห็นว่าใครบางคนเดินเข้ามาพร้อมกับมือขวาและมือซ้ายที่ขนาบข้าง เฌอปรางนั่งชั่งใจอยู่สักพักกับตัวเอง แต่แน่นอนเธอไม่ใช่ผู้หญิงไร้น้ำยาและขี้ขลาด นางแบบสาวตัดสินใจลุกขึ้นยืน ลากส้นสูงกว่าสี่นิ้วตรงไปยังผู้มาใหม่

วันนี้แหละ...เธอจะทวงถามถึงอิสรภาพของมิถุนาและทุกอย่างที่คาใจ ความจริงที่เธอคิด กับสิ่งที่เธอเห็นมาตลอดผ่านแววตาของเพื่อนรัก และถ้าจอมทัพไม่มีคำตอบที่ดีพอให้กับเธอ เฌอปรางคิดว่า ไม่ใครก็ใครคงต้องตายกันไปข้าง

แต่เฌอปรางเชื่อเสมอ วันนี้มิถุนาชนะ...แม้ว่าเขากับจอมทัพจะเป็นผู้แพ้ก็ตามที














มิถุนาจ้องมองผืนผ้าม่านสีดำสนิทด้วยสายตาว่างเปล่าภายในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเล็กๆ คำพูดของเฌอปรางสะท้อนก้องอยู่ในหัว มิถุนาเกลียดตัวเองเหลือเกินที่ช่างใจอ่อนและอ่อนแอเกินกว่าจะรับมือกับความใจดีของใครคนหนึ่งไหว เขาไม่อยากเป็นแบบนี้เลยสักนิด เขาแพ้เสมอไม่ว่าจะเป็นโลกแห่งความเป็นจริงอันโหดร้าย หรือแม้กระทั่งความฝันยิบย่อยในสมัยเด็ก มิถุนาไม่ใช่ไม่ลุกขึ้นสู้ แต่ถึงขนาดไม่กล้าแม้แต่จะคิดสู้เสียมากกว่า...

เขาเกลียดช่วงเวลาแห่งการเปลี่ยนผ่านของความรู้สึกแบบนี้ หัวใจเต้นหนึบ มันบอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไรแต่ที่รู้ๆมันไม่ใช่ปกติแน่ ความรู้สึกคาบเกี่ยวอยู่ในห้วงใจ และมันไม่ดีเลยสักนิด เพราะมันบอกว่ามิถุนาจะแพ้อีกครั้ง

เขาถอนหายใจเบาๆก่อนฉวยเอาเสื้อขึ้นสวม พยายามทำเป็นไม่คิดอะไรมากมาย เสื้อเชิ้ตสีฟ้าเรียบๆธรรมดา มิถุนาขยับจัดคอปกเสื้อก่อนพยายามเอื้อมมือติดกระดุมปกที่อยู่ด้านหลัง ในใจนึกหงุดหงิดที่ในห้องไม่มีทั้งกระจก และตัวเขาเองที่เลือกสวมเสื้อตัวนี้ออกมาจากเซฟเฮ้าส์

ไม่รู้ทำไม...อะไรๆในวันนี้มันผิดไปหมด

มิถุนาถอนหายใจเบาๆ เอื้อมมือมวยผมตัวเองไว้บนศีรษะ พยายามเอื้อมมือกลัดกระดุม เสียงผ้าม่านไหวทำให้เขารับรู้ว่าใครอีกคนกำลังแหวกตัวเข้ามา คงหนีไม่พ้นเฌอปรางที่คงเข้ามาตามเขาเป็นปกติ พวกเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยกันบ่อยๆจนเลิกเขินไปนานมากแล้ว...


“ปราง...ช่วยเราติดกระดุมด้านหลังหน่อยสิ...”


เสียงหวานเอ่ยขอ มิถุนาละมือออกจากกระดุมด้านหลัง คนมาใหม่ไม่ว่าอะไร เอื้อมมือกลัดกระดุมให้กับนายแบบหนุ่มอย่างเบามือ

มิถุนาชะงักนิดหน่อยกับสัมผัสที่แปลกไป ไม่ทันจะหันกลับไป ใครอีกคนก็สวมกอดเขาไว้จากทางด้านหลังเสียแล้ว กลิ่นโคโลญจน์จางๆทำให้มิถุนาหัวใจสะดุดวูบ สัมผัสที่คุ้นเคยทำเอาหัวใจเต้นรัว มิถุนาเม้มปากแน่น รู้แน่ชัดแล้วว่าเป็นใคร...

จอมทัพจ้องมองคอยาวระหงอย่างนึกชอบใจก่อนแตะริมฝีปากลงไปเบาๆ มิถุนาหดคอกับสัมผัสชวนหวามไหวนั่น พักหลังๆมานี้มาเฟียหนุ่มชอบทำอะไรเช่นนี้กับเขา จะบอกว่าทำตัวไม่ถูกก็ไม่รู้เหมือนกัน มิถุนาก็แค่...ไม่ชิน


“ค...คุณจอมทัพ...คุณมาได้ยังไง?”
“ขับรถมา"


คิ้วบางกระตุกทันทีที่โดนอีกฝ่ายยียวนกลับ มิถุนามองฝ่ามือหนาที่โอบรอบเอวเขาไว้หลวมๆก่อนถอนหายใจเบาๆ


“เราออกไปกันเถอะครับ"
“ไม่มีใครว่าหรอก" มาเฟียหนุ่มขัดทันที
มิถุนาถอนหายใจเบาๆ "ผมแค่คิดว่าในนี้มันแคบ"
“ทำไมล่ะ? เร้าใจดีออก"
“คุณ!” มิถุนาเสียงเขียว มาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้มบางๆที่มุมปาก
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย"
“อะไรครับ? คุยด้านนอกก็ได้" มิถุนาเสตาหนี
“ฉันไม่ชอบให้ใครมองมากนัก โดยเฉพาะมองนายเวลาอยู่กับฉัน"
“ทำไม?” มิถุนาขมวดคิ้วมุ่น
แต่จอมทัพไม่ตอบ มาเฟียหนุ่มกลับเอ่ยคำถามแทน "พรุ่งนี้ฉันจะไปเชียงราย นายจะไปด้วยกันไหม?”

มิถุนาเลิกคิ้ว เขานึกแปลกใจที่จู่ๆมาเฟียหนุ่มเอ่ยปากถามเขา ทั้งๆที่ตลอดมามีแต่บังคับและเขาต้องทำตามเท่านั้น


“ผมเลือกได้ด้วยหรือไง?” มิถุนาย้อน
“นี่ไง ฉันให้เลือก"
“ถ้าผมบอกว่าไม่ไป คุณจะยิงผมทิ้งหรือเปล่า"
จอมทัพหัวเราะหึ "ไม่หรอก แค่หิ้วนายขึ้นเครื่องบินเท่านั้นแหละ"


มิถุนาเงียบ เขาไม่พูดอะไรออกไป จอมทัพเห็นเช่นนั้นจึงค่อยๆคลายวงแขนออก


“ไปกันเถอะ เพื่อนนายรออยู่ด้านนอกน่ะ"
“ปราง?”
“ใช่ เห็นมีนัดดินเนอร์กันไม่ใช่หรือไง" จอมทัพเอ่ยขึ้น
“คุณรู้ได้ยังไง"
“เพราะฉันจะไปด้วยยังไงล่ะ”


มิถุนาเลิกคิ้วอีกครั้ง เขาไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก แต่จอมทัพกลับกุมมือเขาเอาไว้แล้วจูง ไม่สิ... อาจจะใช้คำว่าลากน่าจะเหมาะสมกว่าเยอะ แผ่นหลังกว้างของคนตรงหน้า มิถุนาไม่เข้าใจอะไรเพิ่มเติมเลยสักนิด แต่บางทีการที่เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว เพราะบางทีการที่มีใครอีกคนอยู่ข้างๆแบบนี้ มันทำให้เขาไม่กลัวสายตาคนอื่นมากนัก จริงๆแล้วบางทีเขาอาจจะไม่ได้สนใจคนอื่นเลยต่างหาก


มิถุนาเห็นเฌอปรางยืนอยู่กับวิคเตอร์และเจย์ โดนนางแบบสาวยืนสนทนากับมือขวาร่างขาวจัดด้วยรอยยิ้ม เฌอปรางฉีกยิ้มทันทีที่เห็นเขาเดินออกมาพร้อมกับใครอีกคน



“คุณนี่มันอาชญากรตัวเป้งเลยนะคุณจอมทัพ แต่ฉันก็ทำอะไรคุณไม่ได้อยู่ดี ถึงแจ้งตำรวจไป พวกเขาก็ทำอะไรคุณไม่ได้หรอกใช่ไหมล่ะ"

“ถึงฉันจะไม่รู้ว่าทำไมคุณต้องทำแบบนี้กับเพื่อนรักของฉัน แต่ฉันรู้อย่างหนึ่งว่าคุณกำลังกลัวอะไรบางอย่าง"

“จำไว้นะ คุณหนีความกลัวไปไหนไม่ได้หรอก ยกเว้นคุณจะก้าวผ่านสิ่งที่คุณกลัวที่สุด แล้วคุณจะไม่กลัวอะไรอีก"

“ฉันอาจจะไม่ฉลาดเท่าคุณ และแน่นอน ไม่เลวเท่าคุณด้วย แต่ถ้าเป็นฉันนะ...ฉันจะไม่ปล่อยให้คนที่สำคัญที่สุดในชีวิตหลุดมือไป"



เพื่อนรักของมิถุนาไม่ธรรมดา จอมทัพน่าจะรู้ตั้งแต่เธอก้าวเข้ามาประจันหน้ากับเขาแล้วถามโต้งๆต่อหน้ากันเลยว่าเขา...รู้สึกอย่างไรกับเพื่อนของเธอ หรือมองว่ามิถุนาเป็นเพียงแค่ของเล่น จอมทัพรู้ดีเลยว่าเฌอปรางฉลาดเป็นกรด และมองอะไรในมุมที่กว้างมากกว่าที่เขาและมิถุนามอง ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตอบอะไร เฌอปรางก็ซัดเขาด้วยคำพูดชุดใหญ่จนเขาแทบตามไม่ทัน

แต่สิ่งที่เฌอปรางยอมให้กับเขาในที่สุด อาจจะเป็นเพราะคำพูดสุดท้ายที่เขาบอกกับเธอ

มิถุนาไม่ควรได้รู้มัน เพราะมันจะทำให้เขาแพ้อย่างสมบูรณ์แบบ ให้เฌอปรางรู้คนเดียวเป็นพอ

ถ้ามันจะทำให้เฌอปรางยอมฝากมิถุนาไว้กับเขา

[kyliewonderland]

พอร์ชเคย์แมนคันหรูแล่นโลดไปตามถนนโล่งในยามค่ำคืน สปอร์ตคันหรูสองที่นั่งนั้นเป็นหนึ่งในสมบัติส่วนตัวของมาเฟียหนุ่มที่นานๆครั้งเขาจะได้นำออกมาใช้ เช่นเดียวกับคำคืนนี้ เป็นครั้งแรกที่มิถุนาได้นั่งรถที่มาเฟียหนุ่มเป็นคนขับ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้อยู่ด้วยกันสองคน นอกจากในห้องนอนบนเซฟเฮ้าส์หรู

หลังจากมื้อค่ำในร้านอาหารบนระเบียงชั้นเจ็ดสิบสองของโรงแรมหรูติดแม่น้ำเจ้าพระยาจบลง เฌอปรางก็ขับรถกลับบ้านพร้อมล่ำลามิถุนาด้วยรอยยิ้ม มื้อค่ำที่มีพวกเขาแค่สามคน อันได้แก่ มิถุนา จอมทัพ และเฌอปราง ออกจะอึดอัดเสียหน่อย แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกันที่มิถุนารู้สึกว่ามันค่อนข้างตลกนิดหน่อยเวลาที่เฌอปรางใช้ฝีปากอันแสนจัดจ้านของตัวเองจิกกัดจอมทัพแทบจะตลอดเวลา

มาเฟียหนุ่มไม่พูดอะไรสักคำตลอดทางกลับบ้าน วันนี้เขาขับรถมาเองและขับกลับด้วยตนเอง ปราศจากกองทัพบอร์ดี้การ์ดส่วนตัว มีเพียงแค่มือซ้ายและมือขวาเท่านั้น ซึ่งตอนนี้ เขาก็ไล่ให้ทั้งสองกลับเซฟเฮ้าส์ไปก่อนแล้วเรียบร้อย

มาเฟียหนุ่มเอื้อมมือเปิดเพลงจากแผ่นซีดี สะพานพระรามแปดปรากฏอยู่ตรงหน้า จอมทัพหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าจอดใต้สะพาน มิถุนาเหลือบมองเสี้ยวหน้าของอีกฝ่ายนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป อันที่จริงแล้วเขาก็อยากถาม แต่บางทีการไม่รู้อะไรเลยในบางทีมันก็ดีเสียกว่า

จอมทัพเปิดซันรูฟ ลมเย็นๆจากแม่น้ำโกรกเข้ามาทันทีที่หลังคาถูกเปิดออก มิถุนาผ่อนลมหายใจช้าๆ พร้อมๆกับจอมทัพที่หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด...

กลิ่นหวานหอมลอยอ้อยอิ่ง ทั้งๆที่มันก็เป็นสาเหตุของมะเร็งได้เช่นกันแต่มิถุนากลับรู้สึกว่ากลิ่นของมันพึงประสงค์เสียเหลือเกิน
จอมทัพไม่ได้ดับเครื่อง เขาติดเครื่องยนต์ไว้ เสียงเพลงยังคงดังอ้อยอิ่งมาจากเครื่องเสียงราคาแพงระยับ


“ทำไมวันนี้คุณขับรถมาเองล่ะ?” มิถุนาเอ่ยถามขึ้นทำลายความเงียบระหว่างพวกเขา หัวใจต่อต้าน แต่กลับไม่ได้แสดงท่าทีออกไป
“กะจะพาไปหาอะไรกินที่บางขุนเทียน แต่นายคงอึดอัดถ้ามีบอร์ดี้การ์ดตามไปเป็นสิบแบบนั้น" มาเฟียหนุ่มปบ่อยควันบุหรี่ให้ลอยคละคลุ้งไปในอากาศ
“คุณไม่กลัวโดนลอบฆ่าหรือไง?” มิถุนาเหยียดปากยิ้มออกมา
“ไม่" จอมทัพบอกอย่างไม่ลังเล "ถ้ากลัว ฉันคงไม่มีอิสระที่จะไปไหนมาไหน"
มิถุนาเบ้ปาก "แล้วตอนนี้ผมมีมากสินะ"

พวกเขามองหน้ากันแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป

“อยากไปไหนก็บอกสิ"
“อยากกลับไปอยู่คอนโด"
“ไม่ได้"

มิถุนาเบือนหน้าหนี แต่ในใจกลับไม่ได้นึกประท้วงอะไรใดๆ เช่นเดียวกับการกระทำ

“ผมมีเรื่องจะถาม...”
“อะไร?” จอมทัพขยี้บุหรี่กับที่เขี่ยบุหรี่ในรถ เขาท้าวแขนข้างหนึ่งไว้กับขอบรถ ก่อนเหลือบมองหน้ามิถุนาเต็มๆสายตา

เส้นผมสีดำสนิทถูกมวยไว้ที่ท้ายศีรษะ ไรผมเล็กๆน้อยๆร่วงปรกหน้า ดวงตาหวานกลมโต ริมฝีปากเชิดรั้นดูดื้อดึง แต่จอมทัพกลับชอบใจมิถุนาที่เป็นแบบนี้เหลือเกิน

“คุณไปทำอะไรที่เชียงราย"
มาเฟียหนุ่มชะงัก ถอนหายใจเบาๆ "เราโดนเล่นงาน ชาวบ้านไม่ยอมขายที่ให้กับเรา ฉันต้องไปเจรจา"
“แล้วทำไมผมต้องไปด้วย" มิถุนาจ้องตาอีกฝ่ายนิ่ง "จำเป็นด้วยเหรอ?”
“จำเป็น" จอมทัพเว้นวรรคไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยออกมาในที่สุด "อยู่กับฉันมันก็อันตรายมากพอให้นายกลัว แต่ถ้านายไม่อยู่กับฉัน ฉันคงไม่วางใจ"

มิถุนาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะรู้สึกอะไรดี...ในหัวมีแต่เรื่องไม่เข้าใจเต็มไปหมด

“เรื่องนี้...” เสียงหวานพึมพำ "เกี่ยวกับคนที่เจอในงานเลี้ยงนั่นใช่ไหม?"
“อืม...” บุหรี่มวนใหม่ถูกจุดขึ้น "ไอ้อาเมนมันเล่นสกปรก มันใส่ร้ายความผิดให้เราเพื่อให้ชาวบ้านเปลี่ยนใจขายที่ให้มัน"
“คุณกับคุณอาเมนมีปัญหากันแบบนี้ตลอดเลยหรือไงครับ ผมไม่เข้าใจเลย คุณก็มีมากพออยู่แล้ว ทำไมจะต้องหาเพิ่มอีกไม่รู้จักพอเสียที"
“มันคือธุรกิจ"
“ผมไม่เข้าใจอยู่ดี" มิถุนากอดอกนิ่ง
“ไอ้อาเมนมันไม่ใช่ธรรมดา พอๆกับพ่อมันนั่นแหละ เสี่ยโต นายรู้จักใช่ไหม?”
“เคยได้ยินชื่อ" ถ้าจำไม่ผิด ชื่อของเสี่ยโตปรากฏบนหน้าหนังสือพิมพ์บ่อยครั้งเกี่ยวข้องกับการฮั้วที่ดินหรือแม้กระทั่งการหนีภาษีก้อนยักษ์ แม้กฏหมายจะเอาผิดลงโทษเรียบร้อยแล้ว แต่อีกฝ่ายกลับไหวตัวทันและหนีออกนอกประเทศไป ปัจจุบัน อาเมนจึงเป็นคนกุมบังเหียนธุรกิจสีเทาต่อจากพ่อทั้งหมด "แล้วคุณต่างจากเขาตรงไหน?”

จอมทัพชะงักกับคำพูดยอกย้อนของคนข้างตัว แววตากลมโตไหวระริกด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เอ่ยออกมาไม่ได้

“ไม่ต่าง...”

เป็นเรื่องที่ต้องยอมรับ จอมทัพไม่คิดจะปฏิเสธ แม้ว่าเขาจะไม่เคยทำธุรกิจด้วยวิธีสกปรก แต่เงินที่ได้มาก็ไม่ใช่สะอาดไปเสียทั้งหมด ธุรกิจมืดของเขา แม้จะทำให้จากผิดกลายเป็นถูกกฏหมาย แต่ก็รู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ใช่เช่นนั้น

“นายกลัวหรือไง?” จอมทัพย้อนถาม มิถุนาเหลือบมองเสี้ยวหน้าอีกฝ่ายนิดหน่อย
“กลัว...จนเลิกกลัวไปแล้ว" มิถุนาพึมพำเบาๆ "ถ้าผมกลัว ผมคงไม่กล้ามากับคุณแบบนี้หรอก"
“ทำไม"
“ไม่รู้จะโดนฆ่าตายเมื่อไหร่"

จอมทัพหลุดหัวเราะออกมาแบบไม่มีเสียง เขามองใบหน่้าหวานของอีกฝ่ายอย่างรู้สึกพิเศษจริงๆ


“หลายปีก่อนไอ้อาเมนมันพลาดประมูลที่ดินกลางเมือง ฉันเป็นคนได้มา ทั้งๆที่เป็นงานชิ้นแรกๆในวงการธุรกิจของมัน มันไม่พอใจมาก ถึงขั้นตามมาเผาโกดังท่าเรือ"
“แล้วคุณทำยังไง?”
“ก็ส่งพ่อมันออกไปนอกประเทศ"


มิถุนาอึ้งงัน เขาเม้มปากแน่น รู้แล้ว...กลัว...กลัวที่ตัวเองเหมือนจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้านี้น่ากลัวมากมายขนาดไหน


“มันหนีหน้าหายจากวงการธุรกิจไปหลายปี เพิ่งกลับมาสองสามปีนี้ แล้วมันก็มาเล่นงานฉันนี่ไง"
“คุณจะทำยังไงต่อไป" มิถุนาถามเสียงแผ่ว
“ยังไม่รู้"
“......”
“แต่จบไม่สวยแน่"


นายแบบหนุ่มหลับตาลง พยายามผ่อนลมหายใจออกมาอย่างยากลำบาก หัวตาร้อนผ่าว เหตุการณ์ในวันคืนเก่าๆไหลย้อนกลับมาราวกับสายน้ำเกาะกินหัวใจดวงน้อยให้ระลึกถึงความหวาดกลัวและบาดแผลในจิตใจที่เกือบจะรักษาไม่หาย จอมทัพไม่ใช่มนุษย์เดินดินธรรมดา...



“อ๊ะ...”


ดวงตากลมโตที่เปิดขึ้นมาอีกครั้ง ภาพสะท้อนตรงหน้าทำให้มิถุนาตกใจจนหลุดเสียงร้องออกมา ใบหน้าจอมทัพที่ห่างกันแค่คืบเดียวทำให้ใบหน้าร้อนผ่าว หัวใจเต้นผิดจังหวะ และทุกอย่างดูตีรวนสับสนไปหมด เมื่อความรู้สึกเรียกร้องในสิ่งที่ไม่มีสิทธิ์ มิถุนารู้สึกอึดอัดแทบเจียนตายเสียให้ได้...


“กลัวหรือไง?”
“ก็...ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้กลัว" ตอบอย่างตะกุกตะกัก มิถุนาพยายามเอนตัวหลบหนี แต่อีกฝ่ายกลับยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนชิด
“ไม่กลัวก็ดีแล้ว" จอมทัพยิ้ม "นายน่ะ ไม่ต้องกลัวไปหรอก"
“......”
“อยู่กับฉัน"



ริมฝีปากอุ่นแนบทับลงมา มิถุนาไม่ทันได้ตั้งตัวแต่กลับยินยอมรับจุมพิตนั้นอย่างคล้ายจะเต็มใจ จูบของจอมทัพค่อยๆเต็มไปด้วยความรู้สึก ริมฝีปากถูกดูดเม้ม ลิ้นกระหวัดพันรัด มิถุนาแทบตายในอ้อมกอดของอีกฝ่าย จูบมันหวานและขม คล้ายกับตะกอนหัวใจในขณะนี้...


เสียงเพลงที่เปิดค้างไว้ลอยเข้ามาในโสตประสาท...มิถุนาตาพร่า สองมือยกขึ้นคล้องคออีกฝ่ายอย่างไม่รู้ตัว





Baby
It's been a long time coming
Such a long, long time
And I can't stop running
Such a long, long time
Can you hear my heart beating?
Can you hear that sound?
'Cause I can't help thinking
And I won't stop now





พวกเขาค่อยๆละออกจากกันช้าๆ มิถุนาไม่เข้าใจ แววตาก็เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ จอมทัพเอง...ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะการที่มิถุนาไม่เข้าใจแบบนี้เป็นเรื่องที่ดีมากแล้ว...

อย่าเข้าใจเลย เพราะหากเข้าใจแล้ว เขาจำต้องมีหัวใจอีกครั้งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้





And then I looked up at the sun
And I could see
Oh, the way that gravity pulls on you and me
And then I looked up at the sky
And saw the sun





ในความเป็นจริงที่มิถุนาแทบไม่รู้จักอะไรในตัวจอมทัพเลยสักนิด วันนี้เหมือนเขาได้รู้ขึ้นมาอีกนิดหน่อย...เพลงนี้มิถุนาฟังเป็นประจำ เขารักวงนี้ เขารักเพลงนี้  และวันนี้ก็รักมันเพิ่มขึ้นอีกนิดหน่อย



“คุณฟังโคลเพลย์ด้วยเหรอ?”



เสียงหวานถามชิดกับริมฝีปากของอีกฝ่าย จอมทัพยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แล้วกระซิบตอบ






“ชอบมากเลยล่ะ"






And the way that gravity pushes on everyone
On everyone











tbc.



มาเร็วและสั้นหน่อยนะคะ
จากผลโหวต น้องมิชนะกระจุย ไม่สงสารเจย์กันเลยสักนิด5555

ตอนนี้ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ จริงๆเราคิดว่ามันไม่ค่อยดีด้วย แต่แก้อะไรไม่ได้แล้ว เพราะถ้าไม่ทำแบบนี้เรื่องก็จะไม่สามารถดำเนินต่อได้
จริงๆในสมองเราตอนนี้มีหลายๆเรื่องตีกันมากมายจนน่ากลัว อารมณ์แบบจะเป็นในทิศทางไหนดีไรงี้555

เมื่อคืนแทบไม่ได้นอนเลย กลับดึกแบบ กลับเช้าเลยดีกว่า อีกแปปเดียวตะวันก็ขึ้นแล้ว กลับมาอาบน้ำเปลี่ยนชุดไปรันงานต่อ บอสคงสมเพชเลยให้หยุดช่วงบ่าย ก็รีบกลับมานอน แล้วก็รีบต่อให้ประการฉะนี้

ติชมได้ตามใจชอบเลยนะคะ มีหลายความเห็นว่ามิใจอ่อน แต่สำหรับเรา เรารู้สึกว่ามิไม่ได้ใจอ่อนเลยสักนิด
ถ้าอ่านดีๆจะรู้ว่า มิก็คือมิมาตั้งแต่ต้น การทำดีด้วยไม่ได้หมายความเสมอไปว่าเรายอม
อะไรประมาณนี้ แต่เราก็ยอมรับทุกความเห็น และยินดีรับคำติชมทุกประการนะคะ ชอบมากๆด้วยซ้ำเวลามีคนแย้งโน่นนี่นั่น เพราะมันเอามาปรับปรุงงานได้ เพราะฉะนั้น คอมเม้นท์แบบที่คิดเถอะค่ะ ยินดีมากจริงๆ

ตอนหน้าอาจจะช้าหน่อย มีหลายข้อมูลต้องค้นหา กะจะไปตามอ่านข่าวปัญหาคาสิโนชายแดนในห้องสมุดแล้วนี่ ฮ่าๆ
เพราะฉะนั้นตอนหน้าขอเวลานะคะ ไม่อยากให้ชุ่ย ก็ต้องแลกกับเวลา

เดี๋ยวขอตัวไปนอนก่อนนะคะ ถ้าตื่นเช้าจะมาดิทให้ ตอนนี้ก็ยังง่วงอยู่ดี

ฝันดีนะคะ

รักคนอ่านทุกคนเลย




ขอบคุณเพลง Gravity ของ Coldplay
ไปหาฟังกันได้
วงโปรดเราเอง

[❁INDY_FAMILY❁]

จอมทัพหลงมิแล้วใช่ไหม 

[nunnuns]

ขอกริ๊ดแปบ แล้วจะมาโม้

------------------------

สั้นไปหนายยยยยยยยยยยยยย หรือแมร่มสนุกไปว้าาา โอ้ยยยยยย

หลงรักนักเขียนแล้วค่ะ มาค่อนข้างไวเหมือนกันนะคะ เรื่องสนุกมากๆอีกด้วย

หนูมิอย่าพึ่งไปรู้สึกรักจอมทัพเลย ยังแค้นตอนแรกๆของมันไม่หาย (โห เรียกพระเอกว่ามันเลยทีเดียว คงแค้นน่าดู)

หมั่นไส้จอมทัพค่ะ ขอให้รัก ขอให้หลงหนูมิจนโลหัวไม่ขึ้น แล้วหนูมิหายตัวไปสักหนึ่งเดือน เราคงหายหมั่นไส้ 555555

[maemix]

มิเริ่มรักจอมทัพขึ้นมาทีละนิดแล้วซิ ปากแข็งใจอ่อนกันต่อไปคู่นี้

[route rover]

รู้สึกเหมือนความสัมพันธ์มันยังอ้อยอิ่งอยู่ที่เดิมอ่ะ ขยับอีกนิดนะนะ

[wiwari]

อรั๊ยๆ ชอบฟังเพลงเหมือนกันด้วย

[Moose]

ตอนนี้น่ารักมากๆเลย สำหรับเรา ตอนที่อ่านรู้สึกว่ามีความอบอุ่นลอยอยู่ทั่วตัวตลอดเวลาที่อ่านเลย 
 เดี๋ยวว่างๆจะแวะไปสะพานพระรามแปด  เผื่อเจอจอมทัพกับหนูมิเค้าจู๋จี๋กันที่นั่น 
เราชอบตอนที่จอมทัพกอดหนูมิจากด้านหลังอ่ะ โครตน่ารักกกกกกกกกก 



สู้ๆนะคะคนเขียน 

[คีย์]

ชอบมากๆเลยเรื่องนี้

ถึงจอมทัพจะโหดมากแค่ไหน

แต่ก็แอบหวั่นไหว กับมิอยุ่ดี

เราชอบทุกตอนที่เขียนเลยนะ อ่านแล้วลื่นไหลมาก  น่าตืิดตาม เหมือนได้อ่านนืิยายดีๆเรื่องนึงเลย

เราเองอยากเขียนแบบนี้ เหมือนกัน อธิบายกว้างๆ ซึ่งเราไม่สามารถเลย

ก้พยายามอ่านของหลายๆคน..........

ไม่รุจะติตรงไหน เพราะว่ามันดีแล้ว เราชอบแบบนี้ค่ะ

ขอบคุณมากค่ะ 

ปอลอ เราชอบนิสัยของเจย์อ่ะ   .............(แอบกรี๊ดเบาๆ)

[namngern]

เราว่ามิไม่ได้ยอมง่ายไปหรอกค่ะ เราก็เห็นด้วยที่เรื่องมันดำเนินไปอย่างนี้
ทุกอย่างมีเหตุผลของมัน
เวลาหนึ่งเดือนมันก็มากพอที่อะไรๆจะเปลี่ยนไปได้
ชอบเรื่องนี้มากเลย แอบอ่านอยู่ในเงามานาน
วันนี้ได้โอกาสเผยตัว (.__.)
เป็นกำลังใจให้นะคะคนแต่ง  เราเข้าใจเลยเวลามีงานหนักแล้วจิตหลุดเป็นไง
ร่างกายจะสั่งให้นอนอย่างเดียว ถึงห้องปุ๊ปโถมตัวใส่ที่นอนทันที 5555

รออ่านตอนต่อไปนะคะ สู้ๆจ้าา
+1 ชดเชยที่ผ่านมาที่ไม่ค่อยได้คอมเมนท์นะคะ ^ ^

[quiicheh.]

รู้สึกว่าหวานแม้สองคนนี้จะไม่ได้อะไรเลย
โฮ จอมทาพพพพพพพพพพพโรแมนซ์นะ
ชอบเฌอปรางชอบทุกประโยคที่นางพูด วินอะ

[mild-dy]

หวานเชอออออ

[saruttaya]

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าโรแมนติกมากกกกก

[nuum]

   ขอบคุณที่มาลงให้อ่านบ่อยๆ  ครับ

              มีความสุขทุกครั้ง ....... ที่ได้อ่าน

              คนแต่ง ......... ขั้้นเทพ ..ครับ         

[myapril]

ปรางจ๋า บอกหน่อยว่าจอมทัพพูดอะไรกับปรางน่ะ
ถึงไม่อยากให้หนูมิรู้
สวีทนะเนี่ย คู่นี้อ่ะ รับลมชมวิว 555

[sam3sam]

ปรางบอกคนอ่านหน่อยสิว่าจอมทัพพูดอะไรกับปราง
ตอนนี้มันหวานนะ แต่ว่ามันเป็นหวานปนขม

[fay 13]

 

[miya_pp]

หืม พ่อพระเอกของเราท่าจะเริ่มรู้สึกตัวแล้วสิ งั้นน้องมิล่ะ

[yymomo]

   เค้าจะไปฮันนีมูนกันแล้ววว 

คนเขียน  เขียนดีแล้วทุกอย่างลงตัวดี 

[♠DekDoy♠]

ยอมรับแล้ววววแต่ยังไม่ยอมบอกมิ อย่าใจร้ายกับมิอีกนะ

[cavalli]

 

[full69]

 

[NOoTuNE]

จอมทัพพ่ายแพ้น้องอย่างหมดรูป


สุดท้ายตอนนี้ความกลัวในใจน้องยังไม่หายไป ยังคงเฝ้ารอคำตอบ เฝ้ารอถึงอิสระที่ตัวเองพึงมี น้องแค่ทำตัวให้อยุ่กับมันให้ได้และเรียนรู้ ทุกอย่างทั้งความรู้สึกทั้งตัวเองและจอมทัพ



ในความคิดเรา มันก็ยากอยู่ดี ที่จะอยู่ด้วยกันทั้งแบบนี้ ต่อให้ ทั้งน้องและจอมทัพรักกัน ในวันนีง ถ้ามันมีทางให้ไปน้องคงไป เพราะการอยู่กับจอมทัพมันสร้างบาดแผลในใจให้น้อง มันอยู่เพราะความกลัวไม่ใช่ความรัก ถึงในวันข้างหน้าน้องอาจจะรับรู้ได้ถึงความรักของจอมทัพ แต่มันก็หวาดระแวงอยู่ดี

รอวันที่พี่จอมทัพยอมรับว่าตัวเองมีหัวใจอีกครั้ง วันนั้น การอยู่ด้วยกันด้วยความรักของทั้งคู่คงมาถึง


รอตอนต่อไปค่ะ คนเขียนสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไฟล์ติ้งงงงงงงงงงง 

[liza sarin]

รักเจ๊ที่สุดในสามโลก

[FlOriN]

จะไปเชียงรายแล้ววววว
อยากให้มิเข้าใจเฮียจอมอ่่าา
เฮีย ปากแข็ง ~~~

[GintoniC]

รู้สึกว่ามันทะแม่งๆ เหมือนกะลังเกิดอะไรสักอย่างตามมา รึคิดมากไปเองหว่า

[patchylove]

อยากให้หนูมิ๊ กับคุณจอมทัพหวานๆๆ กันที่เชียงรายอ่ะค่ะ นะนะนะ 

[JustWait]

มาอ่านครั้งแรก กรี๊ด ฝากตัวเป็นแฟนค่ะ

ชอบมาก รอไปเชียงรายนะคะ

[ujen]

 

[ooopimmyooo]

คุณจอมทัพสู้ๆ
คนเขียนสู้ๆนะคะ