หัวข้อ: ล่ารักหัวใจมาเฟีย | 011114 | ตอนพิเศษ : Falling Slowly | Page 124 |

[maemix]

สงสารมิที่กำลังสับสน
นายจอมทัพเข้ามามีอิทธิพลต่อใจมิมากขึ้นทุกที
แล้วสถานะการณ์ตอนนี้กำลังเครียด จะมีอะไรหวานไหมนี่

[pooinfinity]

ตอนนี้น้องมิก็ยิ่งจิตใจหวั่นไหนเข้าไปอีกเนอะ เหลืออิตาจอมทัพที่ยังปากแข็งอยู่ได้

[white choc~]

คนนึงปากแข็ง อีกคนก็ไม่ยอมรับหัวใจตัวเอง อืมมม 
บรรยากาศมันหวานนะ แต่หวานแบบอึดอัดๆ ยังงัยชอบกล 
ลุ้นระทึกแบบใจตุ๊มๆต่อมๆ อยากจะถอนหายใจออกมาดังๆ แต่ก็ทำไม่ได้ 
ยังงัยเอาใจช่วยให้ทั้งคู่ยอมรับและทำตามใจหัวใจตัวเองกันเร็วๆ นะ 

แต่ ณ จุดๆ นี้ บ่องตง เกลียดไอ้อาเมนมาก 
สร้างปัญหาเรื่องธุระกิจไม่เท่าไหร่ แต่อย่ามาสร้างปัญญาหาเรื่องหัวใจให้กับจอมทัพและนู๋มินะ เมิงโดนตืบแน่ 

[::UsslaJlwaJ::]

ได้กินอาหารฝีมือน้องมิ เดี๋ยวได้มีคนอิจฉาา!!!

[fay 13]

 

[rellachulla]

น้องมิสับสน อึดอัด น่าสงสาร
ความซึนของจอมทัพน้อยลงมาก
ลุ้นกันต่อไป คาดว่าฉากแอคชั่นคงเกิดขึ้นเร็วๆนี้

[BAKA]

แอร๊ยยยยยย....เหมือนเขาก้าวหน้ากันนะ

เขาหวานกันอ่ะ....แอร๊ยยย ฟิน!

ขอให้เฮียจัดการอาเมนให้เรียบร้อยโดยเร็ววัน จะได้มีเวลามาหวานกะหนูมิเร็วๆ ฮาาาา

[mystery Y]

อ่า...อ่านสองตอนรวดเลย ยิ่งอ่านยิ่งชอบเรื่องนี้ อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ~

[ข้าวเหนียวหมูปิ้ง]

อ่านแล้วเก๊าก็อยากไปเจียงใหม่บ้างง่ะ 

ไม่เกี่ยว555555555555555555555555

เริ่มจะหวานขึ้นมาหน่อย (เหรอ)

รอตอนต่อไปค่า ฮี่ๆๆๆ   

[tong_pub]

โอ๊ยยยยย นั่งอ่านตั้งแต่สามทุ่มยันตอนนี้เกือบตีหนึ่งล่ะ!
สารภาพจากใจว่าตอนแรกพออ่านว่าคนเขียนวางตัวมิให้แบบ...แต่งหญิงได้
เราคิดจะถอดใจไม่อ่านล่ะ แต่ก็พยายามคิดถึงคนที่ใกล้เคียงกับแนวๆนี้มากที่สุด
คงหนีไม่พ้น...พี่ซิน ซิงกูล่า ไม่ก็...จางกึนซอก คุณพระ มีกำลังใจขึ้นเป็นกอง 5555555555555
แต่พอมาเจออิมเมจที่คนเขียนเอามาให้ดู
ป้าดดดดดดดดดดดดด
ถอนตัวไม่ขึ้น!! น้องอย่างน่ารักมากกกกกกกกกกกก
อิจอมทัพนี่แบบ...หื่นว่ะ อิโรคจิต บอกว่าเจ็บๆยังเสือกนะ..ทำไปได้ 
แต่ประเด็นคือ...คนเขียนอัพช้า อัพวันละตอนได้มั้ย แค่นี้คนอ่านก็จะขาดใจตายล่ะ ฮืออออออออออ

ปล.ทุกครั้งที่ติดนิยายเรื่องไหน เรื่องนั้นคนเขียนจะอัพช้าไม่ก็ไม่อัพไปเลยทุกที นี่รังเกียจเค้าป่ะวะ 55555555555555

[พลอยสวย]

  น้องมิท่าจะกะลังมีใจแฮะ

[pannixz]

หวานๆแบบหน่วงๆ
อีตาจอมทัพ คิดอะไรอยู่ก็รีบพูดมาสิ 

มาต่อไวๆนะคะ

[ROCKLOBSTER]

เพิ่งเข้ามาอ่าน  ชอบทุกตัวละคร
คนเขียน แต่งได้ดี ทั้งที่เป็นเรื่องแรกแท้
จะติดตามต่อไป

[lovemongjang]

รอคำตอบจากหนูมิ รีบๆๆนะหนูมิ

[IIMisssoMII]

วิคเตอร์โดนปลดแน่
มีโอกาสกินอาหารฝีมือ มิถุนาก่อน จอมทัพ 555++

[white feather]

แอบกลัวจะดราม่่าอ่ะ อย่าดราม่านะค่าาาา
นี้มิเริ่มใจอ่อนแล้วนะ จอมทัพก้อคงรู้คัวแล้วว่าชอบมิละสิ >\\< หวานอ่ะ
จอมทัพเป็นมาเฟียที่ยิ่งใหญ่นะ โดนอาเมนเล่นสกปรกแบบนี้
ต้องเอาคืนให้หนักนะค่ะ เราไม่ชอบอาเมนมากๆๆๆๆๆ

[КίmY]

อ่าาา  หวานกันได้ไม่นานก็มีเรื่องร้ายๆเข้ามาอีกแล้ววว 
จะเกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ยยย อาเมน นายมันตัวปัญหาจิงๆเลยยย   
รอตอนต่อไปฮะ  :')

[kyliewonderland]

ตอนที่ 11 : บุก













กลิ่นพริกแกงคั่วหอมลอยแตะจมูก มือบางตอกไข่ลงในหม้อใบเล็กก่อนคนเบาๆแล้วปิดฝา รอจนกว่ามันจะเดือดปุดแล้วค่อยๆประคองหม้อลงมา มือซ้ายที่ยืนรออยู่แล้วรีบขันอาสาเป็นคนทำแทนทันที มิถุนาพยักหน้าเบาๆก่อนปิดไฟเตาแก้ส เขาอมยิ้มอย่างพอใจในอาหารฝีมือตน ก่อนคดข้าวใส่จานด้วยความคล่องแคล่ว จนวิคเตอร์อดเปิดปากถามไม่ได้


“คุณมิถุนาทำอาหารบ่อยเหรอครับ?”
กายขาวชะงัก เขาพยักหน้าเล็กน้อย "ถ้าแต่ก่อนอยู่ที่เชียงราย ก็เข้าครัวกับคุณยายประจำครับ แต่พอมาอยู่กรุงเทพฯก็ห่างหายไปบ้าง"
“นี่อะไรเหรอครับ?” วิคเตอร์เอ่ยถาม เขาจ้องอาหารเหนือสีจัดอย่างสนอกสนใจ
“เจียวไข่มดแดงครับ คุณวิคเตอร์คงไม่เคยทานมาก่อน" มิถุนายิ้มบางๆ เขาล้างมือที่อ่างล้างมือก่อนผินหน้ามองไปนอกหน้าต่างไม้บานใหญ่ ห้องครัวอยู่ในจุดท้ายสุดของตัวบ้าน เมื่อมองลงไปจึงเห็นไร่ชาทอดระดับไล่เป็นพื้นที่ใหญ่
“ไม่เคยได้ยินด้วยครับ"
“เจียวเนี่ย ในภาษาเหนือหมายถึงวิธีการทำอาหารแบบน้ำตั้งไฟครับ แล้วเราก็โขลกเอาพริกแกงและเครื่องปรุงรสใส่ลงไป แล้วค่อยใส่ผักตอนน้ำเดือด หาทานที่ไหนไม่ได้นะครับ ไข่มดแดงเป็นยวงแบบนี้" มิถุนาว่า "ผมใส่พริกไปนิดหน่อย คุณวิคเตอร์อยู่ไทยมานานขนาดนี้ ยังไงก็ทานเผ็ดได้อยู่แล้ว"
“แน่อยู่แล้วครับ" วิคเตอร์ยิ้มรับ เป็นความจริงที่เขา วิคเตอร์ โหลว ชาวฮ่องกง แทบจะกลมกลืนไปกับชาวไทย บางครั้งเขาก็ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเขาเป็นคนฮ่องกง

มิถุนายกไส้อั่วทอดที่แม่ครัวประจำบ้านทำเป็นอาหารกลางวันมาวางเคียงกับเจียวไข่มดแดง เขาเลื่อนตัวนั่งตรงข้ามวิคเตอร์บนเคาน์เตอร์สูงในห้องครัวใหญ่

“อร่อยมากเลยครับ" วิคเตอร์เอ่ยปากชม มิถุนาจึงยิ้มออกมา
“ดีแล้วครับ ทานเยอะๆ ให้ผมได้ตอบแทนอะไรคุณบ้าง"
“เจย์ก็เป็นคนทำอาหารอร่อยเหมือนคุณเลยครับ อาหารจีนนี่ ฝีมือไม่แพ้อาเจียงเลยสักนิด"
“จริงเหรอครับ" มิถุนาเอ่ย ก่อนค่อยๆยืดตัวให้ตรงและประสานมือตนเองไว้บนตักอย่างประหม่า ตอนนี้เขามีเรื่องในใจ แต่ไม่มั่นใจว่าควรจะถามอะไรออกไปหรือไม่

วิคเตอร์มองท่าทางอึดอัดนั่นอย่างชั่งใจ

“...คุณมิครับ"
“ครับ"
“คุณมีอะไรในใจไม่สบายใจหรือเปล่าครับ...ผมเห็นคุณ...ไม่ยิ้มเลย" วิคเตอร์พิจใบหน้าสวยตรงหน้าอย่างเป็นห่วง นั่นทำให้มิถุนาถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“นิดหน่อยน่ะครับ"
“จริงๆแล้วผมเป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจใครเท่าไหร่ แต่เพราะเป็นคุณที่ดีกับผมมากขนาดนี้ ถ้าคุณอยากจะเล่าอะไรให้ผมฟัง ผมจะตั้งใจฟังอย่างดีที่สุด" วิคเตอร์เอ่ยอย่างจริงใจ นั่นทำให้มิถุนาเริ่มไม่มั่นใจนัก ก่อนยอมเปิดปากออกไป
“เจ้านายคุณ...” มิถุนาพึมพำเบาๆ "เขาขอให้ผมมาอยู่กับเขา"
“......” วิคเตอร์เลิกคิ้ว เขาประหลาดใจเล็กน้อย แม้ไม่ได้คิดว่ามันเร็วไป แต่เขาไม่คิดว่าเจ้านายเขาจะพูดมันออกมาต่างหาก
“ผมไม่เข้าใจ...”
“แล้วคุณมิคิดว่ายังไงครับ"
“ไม่รู้ ผมไม่รู้จริงๆ...ผมไม่ได้ตอบเขาไป คุณวิคเตอร์เข้าใจไหมครับ ผมเจ็บปวดมาตลอด อยู่ๆมาวันหนึ่งเขาก็ดีด้วย ดีจนน่ากลัว เขาไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยหรือไง" มิถุนาเอ่ยทุกความรู้สึกออกมาอย่างอัดอั้น เขาเม้มปากแน่่น นั่นทำให้วิคเตอร์รู้สึกอึดอัดไปด้วยไม่ต่างกัน
“คุณมิถุนาครับ" เขาเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆ "ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณรู้สึกยังไง แม้กระทั่งว่าเจ้านายผมคิดอะไรยังไง แต่ผมอยากเห็นคุณมีความสุข"
“......”
“จนกว่าคุณจะสบายใจ คุณไม่ต้องตอบคำถามนั้นก็ได้...คุยกับผมได้ตลอดนะ" วิคเตอร์ยิ้มบางๆ เขาไม่ค่อยได้เห็นมือซ้ายยิ้มบ่อยๆเท่าไหร่ แต่นั่นก็ทำให้เขาใจชื้นขึ้นมาก มิถุนาพยักหน้ารับเบาๆก่อนกล่าวขอบคุณ บรรยากาศค่อยๆดีขึ้นเมื่อนายแบบหนุ่มยิ้มออกมาได้ แต่กระนั้นเสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นอย่างประหลาดที่หน้าห้องครัวก็ทำให้วิคเตอร์รีบชักปืนออกมาทันที


“วิคเตอร์! ฉันเอง"


เจย์เอ่ยเสียงดัง ทำให้ปากกระบอกปืนของมือซ้ายค่อยๆลดลง เจย์เองก็ค่อยๆลดสองมือที่ยกขึ้นลงช้าๆ มือขวาดูสีหน้าไม่ค่อยดีนัก เขาเดินเข้ามา พอดีกับที่วิคเตอร์รวบช้อนส้อมลง


“มีอะไรหรือเจย์"
“นายท่านจะออกไปดูความเสียหาย ให้นายไปด้วย" เจย์ว่าเรียบๆ "นายท่านกำลังแต่งตัวอยู่"
“แล้วคุณมิถุนา?” วิคเตอร์เหลือบมองใครอีกคนที่นั่งอยู่
“ฉันจะอยู่ที่นี่กับคุณมิ"
“โอเค ฝากด้วย" วิคเตอร์พยักหน้ารับ เขาเก็บปืนเข้าซองด้านในสูท ก่อนหันมาบอกมิถุนา "ขอบคุณสำหรับมื้ออาหารนะครับ"
“ครับ" มิถุนาพยักหน้าเบาๆ จากนั้นวิคเตอร์ก็สบตากับเจย์และก้าวเดินออกไปจากห้องครัว มิถุนาเหลือบมองเจย์ที่ยังคงมองตามแผ่นหลังกว้างแล้วก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ นายแบบหนุ่มไม่ได้พูดออกไป แต่ยิ้มให้กับมือขวาอย่างเข้าอกเข้าใจ

เจย์รู้สึกตัวอีกทีเมื่อมิถุนายกจานไปเก็บที่ซิงค์ เขารอจนมิถุนาจัดการธุระเสร็จ จึงเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยสบายใจมากนัก


“ไปอยู่ในห้องนอนเถอะครับ สถานการณ์ตอนนี้ไม่ปลอดภัยแล้ว"
“แล้ว...” มิถุนาทำท่าจะเอ่ยปากถามถึงใครคนหนึ่ง แต่วูบหนึ่งในใจกลับบอกว่าไม่จำเป็น สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่ถาม เขาพยักหน้ารับเบาๆ "ครับ"


มิถุนาเดินตามเจย์ไปตามทางเดินของบ้าน บอร์ดี้การ์ดหลายคนต่างเดินสวนไปตามทางเดิน มิถุนาสวนเข้ากับมาเฟียหนุ่มที่สวมชุดสูทเต็มยศและกำลังจะเดินออกไปด้านนอกเมื่อเขาเลี้ยวเข้าไปยังทางเดินสู่ห้องนอน มิถุนาเผลอตัวเกือบจะเรียกออกไป แต่ความปากหนักก็ทำให้มันไม่เป็นเช่นนั้น แต่เหมือนจอมทัพจะรับรู้ว่ามิถุนาอยู่ตรงนั้น เขาหยุดเดิน หันกลับมาหามิถุนาที่ยืนนิ่ง

มาเฟียหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาก้าวเข้ามาใกล้ แล้วกอดรัดคนตัวบางไว้แน่น มิถุนาเองก็พูดไม่ออก หรือจริงๆแล้วไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่า กลิ่นโคโลญจน์คุ้นเคยลอยแตะจมูก มิถุนากดใบหน้ากับอกกว้าง


“จะรีบกลับมา"


จอมทัพบอกแค่นั้น เขาจ้องใบหน้ามิถุนาอยู่นานหลายวินาที ก่อนละตัวออกไป มิถุนาไม่พยักหน้ารับ ไม่หือ ไม่อือ เขาเหลือบตามองแผ่นหลังกว้าง พยายามไม่คิดฟุ้งซ่านตามการกระทำเหล่านั้น แต่ก็ดูเหมือนมันเป็นเรื่องยาก นายแบบหนุ่มตัดใจเดินตามเจย์กลับไปยังห้องนอนของตน ตลอดทางเดินนั้นเขารู้สึกได้ว่าระยะทางนั้นทอดไกลออกไปราวกับไม่มีที่สิ้นสุด เพราะในใจพะวงถึงอะไรบางอย่างที่ยังไม่เกิดขึ้น

มิถุนาทิ้งตัวลงที่ปลายเตียง เจย์ล็อคประตูห้องนอนอย่างแน่นหนา ร่างขาวจัดของมือขวาเดินไปที่กรอบหน้าต่าง มองออกไปด้านนอกเงียบๆ สักพักเสียงเครื่องยนต์แปดสูบก็กระหึ่มขึ้น พร้อมกับเสียงทะยานตัวและล้อเบียดถนน เจย์มองจนขบวนรถหรูลับสายตาจึงกระชากม่านปิดหน้าต่างลงทุกบาน เขาเม้มปากจนเป็นเส้นตรงแบบที่ทำเป็นประจำเวลากังวลใจ เจย์มองหน้ามิถุนานิดหน่อย ก่อนเดินไปที่กรอบรูปเหนือโทรทัศน์แอลซีดี มือขาวค่อยๆยกกรอบรูปออก ปรากฏช่องด้านหลังซึ่งเป็นช่องนิรภัย เจย์ใส่ตัวเลขที่จำได้ขึ้นใจและเปิดประตูเซฟ ปืนหลายกระบอกปรากฏแก่สายตา

มิถุนาจ้องมองด้วยความฉงน จนกระทั่งเจย์หยิบหนึ่งกระบอกสำหรับตนเอง และอีกกระบอกสำหรับใครอีกคน มือขวาสอดปืนอีกกระบอกไว้ที่ขอบกางเกงด้านหลัง ปกติเจย์พกปืนติดตัวเสมอ แต่วันนี้เขาจำเป็นต้องมีเผื่ออีกกระบอก และจำเป็นเช่นกันที่จะต้องสอนมิถุนาจับปืน ทั้งๆที่เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายกลัววัตถุสีดำนี่มากขนาดไหน

แน่นอนมิถุนาจ้องกระบอกปืนด้วยสายตาไม่เข้าใจและหวาดกลัว แต่เจย์ก็ยัดปืนใส่มือเล็ก และเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง


“คุณมิพกไว้เถอะครับ"
“แต่...”
“ขึ้นนกปืนตรงนี้ เวลาจะยิงก็แค่เล็ง...” เจย์พึมพำเบาๆ เขากดไกปืนจนมีเสียงดังกริ๊ก มิถุนาหลับตาปี๋ แต่เจย์ก็ไม่ได้ลั่นไกออกไปให้ใครตกใจ เขาปลดนกลง ก่อนยื่นปืนกลับคืนให้มิถุนา
“มันจะเกิดเรื่องรุนแรงขนาดนี้เลยเหรอครับ?” มิถุนาถามด้วยน้ำเสียงกังวลใจที่สุด
“เราไม่คาดคิดว่าไอ้อาเมนมันจะเล่่นสกปรกถึงขั้นวางเพลิงรีสอร์ต ผมคิดว่านายท่านมีจุดประสงค์ที่มาที่นี่เพียงแค่มาแก้มลทินและเจรจากับชาวบ้าน นายท่านคงไม่คิดจะเอาเรื่องไอ้อาเมนให้เสียเวลามากมาย" เจย์บอก "แต่ตอนนี้มันไม่เป็นแบบนั้นแล้ว"
“......”
“ถ้ารู้ก่อนว่าเหตุการณ์จะแย่ขนาดนี้ นายท่านคงขังคุณไว้ในเซฟเฮ้าส์ตั้งแต่ต้น...”


มิถุนาไม่โต้แย้งอะไรออกไป เขาไม่สบายใจเลยสักนิด เจย์คว้ากระเป๋าสะพายของมิถุนาออกมาอีกครั้งพร้อมกับเปิดลิ้นชักข้างหัวเตียงออก มิถุนามองตามการกระทำของมือขวาอย่างไม่เข้าใจมากนัก จนกระทั่งเจย์ดึงเอาปึกธนบัตรปึกใหญ่ออกมา พร้อมกับพาสปอร์ตสองเล่ม สมุดใส่บัตรเล่มเล็กๆยัดใส่ลงในนั้น


“คุณทำอะไรน่ะครับ เจย์" มิถุนาถามด้วยความฉงน เจย์ไม่เงยหน้า แต่ตอบด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
“ถ้าเกิดอะไรวิกฤตขึ้น คุณคว้ากระเป๋าใบนี้แล้วหลบออกไปกับนายท่านนะครับ"
“แล้วคุณเจย์กับคุณวิคเต...”
“ไม่ต้องห่วงพวกผม ชีวิตของนายท่านสำคัญที่สุด คุณด้วย" เจย์เอ่ยอย่างหนักแน่น "ในฐานะคนรักของนายท่าน คุณอยู่ที่นี่ไม่ได้"
“แต่ผมไม่ใช่คนรักของเขา!”
“อย่าพูดแบบนั้นเลยครับ แล้วก็...ไม่ต้องห่วงพวกผม บอร์ดี้การ์ดเราเยอะกว่าฝ่ายอาเมนแน่นอน ผมสัญญาว่าเราจะได้เจอกันอีกไม่ต้องห่วง"
“เจย์อย่าพูดเป็นลางสิครับ" มิถุนาเอ็ดเสียงสั่น "มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก"
“ขอให้เป็นแบบนั้นเถอะครับ" เจย์พึมพำ "คุณนอนพักก่อนก็ได้ครับคุณมิ ผมมีเรื่องต้องจัดการ"


ถึงเจย์จะบอกเช่นนั้น แต่ใครเล่าจะหลับตาลงได้ ใจมิถุนามีแต่เรื่องพะวงไม่แน่ใจว่ามันเป็นเพราะอะไรกันแน่ เขานั่งนิ่งๆอยู่บนเตียง มองเจย์คุยโทรศัพท์สลับกับแง้มหน้าต่างออกไปมองด้านนอก มิถุนาเห็นชายชุดดำเดินสวนกันไปมาที่ด้านนอกสนาม ฟ้าด้านนอกเริ่มเปลี่ยนสี แสงอ่อนๆทอดผ่านผ้าม่านเขามา มิถุนาเริ่มง่วงงุนเพราะเวลาก็ล่วงเลยผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว เขาไม่รู้ว่าตนเองผล็อยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ทันทีที่เสียงล้อเบียดกรวดดังมาจากด้านนอก มิถุนาก็ค่อยๆปรืตาขึ้นช้าๆ เขาเห็นเจย์ผุดลุกจากโซฟาที่ปลายเตียงก่อนเดินไปยืนแนบประตูบานหนา มิถุนากระพริบตาถี่ๆปรับโฟกัส หัวใจเต้นรัวเร็วด้วยหลากหลายอารมณ์ที่ตีกันอยู่ในช่องอก ทันทีที่เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นจังหวะ เจย์ก็กระชับปืนในมือทันที


“นี่วิคเตอร์"


เจย์ค่อยๆผ่อนลมหายใจก่อนแง้มประตูออกช้าๆ มือซ้ายแทรกตัวเข้ามาแทบจะทันทีพร้อมดันประตูปิดลง


“นายท่านให้มาดูคุณมิถุนากับนาย"
"ไม่มีอะไร...” เจย์ตอบ “เป็นยังไงบ้าง"
“เราไม่เสียหายมากก็จริงแต่คงต้องปิดปรับปรุงครั้งใหญ่ ส่วนคาสิโนของมัน...” ดวงตาคมลุกวาว "ตอนนี้พวกมันคงวุ่นวายกับการดับเพลิงของคาสิโนมัน" เจย์ไม่มีท่าทีตกใจ เดาว่าคงรู้ก่อนล่วงหน้าแล้ว
“เข้าใจแล้ว"
“เดี๋ยวนะครับ พวกคุณทำอะไรคาสิโนคุณอาเมน" มิถุนาผุดลุกจากเตียง ดวงตากลมมีแต่แววไม่เข้าใจ
“ทำแบบที่มันทำกับเราครับ แบบไอ้อาเมนต้องตาต่อตาฟันต่อฟัน เอาให้มันเข็ดหลาบ ไม่อย่างนั้นมันก็แว้งกัดเราไม่เลิก" วิคเตอร์ตอบเรียบๆ
“แล้วคุณไม่คิดกันหรือไงว่าสักวันพวกเขาก็จะกลับมาแก้แค้นคุณอีก แล้วเมื่อไหร่มันจะจบล่ะครับ" มิถุนาโอดอย่างพะว้าพะวง
“คนที่แข็งแกร่งกว่าย่อมอยู่รอด"

มิถุนาชะงักแทบจะทันที มันคือประโยคเดียวกับที่ใครบางได้สอนให้เขาเข้าใจอย่างกระจ่าง

"คุณมิถุนาโปรดเข้าใจวิถีของเราด้วย...ไม่ต้องห่วงไป พวกผมไม่มีวันให้คุณเป็นอะไรไปแน่ๆ"


มิถุนาไม่เข้าใจ เขาไม่มีวันเข้าใจ เขาไม่ใช่คนแข็งแกร่ง และแน่นอนว่าเขาอ่อนแอ แต่การยอมไม่ได้หมายความว่าแพ้เสมอไป เขาอึดอัดจนเจ็บหน้าอกไปหมด มีแต่เรื่องไม่เข้าใจ เขาไม่ใช่คนของที่นี่จริงๆ


“แล้วคุณจอมทัพล่ะ คุณจอมทัพอยู่ไหน?” มิถุนาหลุดปากเอ่ยถามถึงมาเฟียหนุ่มอย่างไม่ทันได้ตั้งใจ
“นายท่านสั่งการอยู่ด้านนอกครับ อีกสักพักจะเข้ามา"
“ผมจะออกไปหาเขา"
“อย่าครับคุณมิถุนา" วิคเตอร์พยายามคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ แต่มิถุนากลับสะบัดหลุด เขาผลักประตูออกไปด้านนอก ไม่รู้ว่าอะไรบอกให้เขาทำแบบนี้ แต่ในใจมีทั้งความโกรธ ความไม่เข้าใจ ความเป็นห่วง และความอัดอั้นตันใจ ทุกคนคือผู้แข็งแกร่ง มิถุนาเป็นเพียงแค่หนูตัวเล็กในกับดักนายพราน ทุกคนเอาแต่บอกว่าจะปกป้องเขา แต่ไม่เคยมีใครคิดเลยว่าจะไม่ก่อเรื่องเพื่อไม่ให้เขาตกอยู่ในอันตราย ตั้งแต่เจอจอมทัพ ชีวิตเขาไม่เคยสงบสุขและปลอดภัยเลยสักวัน มิถุนาอยากโทษจอมทัพแทบใจจะขาด แต่ก็ไม่ได้ทำแบบนั้นเลยแม้แต่เสี้ยวใจ

จริงๆหากตะกอนความรู้สึกทั้งหมดออกมาแล้ว มันอาจจะหลงเหลือแค่เพียงความเป็นห่วงเท่านั้น



มิถุนาถลันออกมาจนถึงหน้าบ้าน ดวงตากลมโตเหลือบเห็นมาเฟียหนุ่มยืนอยู่เบื้องหน้าบอร์ดี้การ์ดสิบๆคนที่ชานพัก ไฟสนามเปิดสว่างเพียงสลัว เสียงฝีเท้าที่ดังมาจากทางด้านหลังทำให้จอมทัพชะงัก เขาพยักหน้าให้กับลูกน้องทั้งหมดเพื่อไปปฏิบัติหน้าที่ตามที่สั่ง ยังไม่ทันที่มิถุนาจะก้าวประชิดตัวเขา มาเฟียหนุ่มก็ตวัดแขนรัดเอวบางไว้ก่อนทันที

มิถุนาหอบหายใจอยู่ในอ้อมกอดที่คุ้นเคย ก่อนที่ดวงตากลมโตจะตวัดมองอีกคนอย่างไม่พอใจ จอมทัพมองท่าทางแสนรั้นนั้นด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนที่เสียงหวานจะบริภาษเขาอย่างดุเดือด


“คุณทำแบบนี้ทำไม เมื่อไหร่คุณจะเลิกนิสัยแบบนี้สักที!”
“เกิดอะไรขึ้น?” จอมทัพรัดกายบางเอาไว้ ก่อนถาม
“คุณวางเพลิงคาสิโนอาเมนกลับ ทำแล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา ทำไมกัน!? ทำไมคุณจะต้องดิ้นรนให้ได้ทุกอย่างด้วย!”
จอมทัพค่อยๆปะติดปะต่อเรื่องราว ก่อนพยักหน้าให้มือขวาและมือซ้ายแยกย้ายกันไปปฏิบัติหน้าที่ต่อ มิถุนาในอ้อมกอดของเขากำลังอาละวาดหนักแบบที่เขาไม่เคยเป็นมาก่อน
“ฉันไม่ได้อยากได้ทุกอย่าง แต่ทุกอย่างที่ฉันอยากได้ ฉันก็ต้องได้เท่านั้นเอง"
“คุณมันเลว! ผมนึกว่าคุณจะดีขึ้นแล้ว แต่คุณก็ยังเลว เลวไม่เคยเปลี่ยน"
“มิถุนา!” จอมทัพเรียกชื่ออีกคนเสียงดัง "มันทำเราก่อน ถ้าเราไม่แข็งแกร่งให้ยิ่งกว่า เราก็จะไม่รอด ไม่เข้าใจหรือไง!”
“ผมไม่เข้าใจ ไม่มีวันเข้าใจด้วย" ใบหน้าหวานสะอื้นอยู่กับอกอีกฝ่าย ร่างทั้งร่างถูกรัดแน่น "คุณแก้แค้นกันไปแก้แค้นกันมาแบบนี้ เมื่อไหร่มันจะจบ"
“ก็แค่ตายกันไปข้าง"
“แล้วคุณไม่คิดถึงผมบ้างหรือไง! ผมไม่ใช่คนที่แข็งแกร่ง ผมเป็นแค่คนธรรมดา ผมจะต้องมาตายเพราะคุณงั้นหรือไง แล้วคุณล่ะ! คุณเห็นชีวิตเป็นเรื่องตลกหรือไง"
“มิถุนา...” จอมทัพเรียกชื่อคนในอ้อมกอด "นายจะไม่เป็นอะไร ไม่ต้องกลัว"
“คุณก็พูดได้ คุณพูดได้ทุกอย่าง ทำได้ทุกอย่างนี่! แม้กระทั่งตัวผม คุณก็ทำให้ผมไม่มีสิทธิ์ในตัวเองได้ด้วยซ้ำ"


จอมทัพนิ่งงัน เขารู้แล้วว่าอะไรอยู่ในใจมิถุนา...มิถุนาแค่ไม่เข้าใจ อึดอัดใจ ว่าเหตุใดเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้น ทั้งเรื่องของเขา เรื่องของอาเมน จอมทัพไม่ยอมปล่อยผ่านไปให้เหมือนเป็นเรื่องลมฟ้าอากาศธรรมดา แต่กลับต้องช่วงชิงมาเพื่อให้ได้ อันที่จริงแล้วจอมทัพก็ตอบไม่ได้ เขารู้แค่เพียงว่าหากเขาไม่แกร่งกว่า เขาก็เป็นผู้แพ้ และถ้าเขาไม่ทำอะไรสักอย่าง อาเมนก็พร้อมจะซ้ำให้เขาล่มจมได้ในสักวันหนึ่ง


“ผมเกลียดคุณ ฮึก...”


เสียงหวานสะท้อนขึ้นมาบางเบา


“ผมเกลียดตัวเอง เกลียดที่ผมต้องยอมคุณ เกลียดที่ผมดันไม่รู้สึกอะไร พอคุณทำดีเข้าหน่อยผมก็ใจอ่อนให้อภัยคุณ รู้ไหมผมไม่เป็นตัวเองเลยสักนิด คุณทำแบบนี้ทำไม ฮึก"


มิถุนากลั้นสะอื้นจนแทบหายใจไม่ออก


“ผมเป็นอะไรกันแน่ แล้วคุณเป็นใครทำไมต้องทำแบบนี้กับผมด้วย ผมพยายามหาทำตอบแล้ว แต่ก็ไม่มี มันไม่มีคำตอบให้ผมสักนิด"

“ผมเกลียดตัวเอง จริงๆแล้วผมไม่ได้โกรธเรื่องคุณอาเมนด้วยซ้ำ แต่ทำไม!!!! ทำไมผมถึงต้องโกรธตัวเองขนาดนี้!!!!!! ทำไมผมต้องโกรธที่ผมห่วงคุณทั้งๆที่คุณทำเรื่องเลวร้ายกับผมสารพัด ทั้งๆที่คุณเลวขนาดนี้แท้ๆ"



มิถุนาบอกออกมาจนหมดเปลือก สิ่งที่อยู่ในใจและจำต้องยอมรับ สุดท้ายแล้วเขาแค่เป็นห่วงเท่านั้น เขาก็แค่เป็นห่วงด้วยสาเหตุที่บอกไม่ได้ มันเป็นเรื่องที่บ้ามาก แต่มิถุนาก็หลุดออกไปในที่สุด เขาแน่นิ่งในอ้อมกอดกว้าง ปล่อยให้จอมทัพกอดรัดเขาอยู่อย่างนั้น...

จอมทัพจ้องเสี้ยวหน้าเปื้อนน้ำตาด้วยดวงตาอ่อนโยน เขาค่อยๆกดริมฝีปากลงบนขมับของคนตัวเล็กกว่า มิถุนาไม่พยศแล้ว เขาอยู่นิ่งและสะอื้นอย่างน่าสงสาร


“คุณมันใจร้าย ใจร้ายที่สุด"


มิถุนาต่อว่าอีกฝ่ายอย่างอัดอั้น จอมทัพกดยิ้มลึกที่มุมปาก วูบหนึ่งเขารู้สึกว่าความรู้สึกแปลบปลาบราวกับกระแสไฟฟ้าแล่นปราดขึ้นตรงสู่ขั้วหัวใจ ราวกับบรรยากาศรอบข้างเป็นสุญญากาศ จอมทัพกระชับอ้อมกอดเอาไว้ แล้วกระซิบ


“ขอโท...”







ปัง!

[kyliewonderland]

เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัดพร้อมกับเสียงเบรครถดังสนั่นทั่วทางถนนหน้าบ้านพักตากอากาศราวกับเป็นเสียงการเริ่มต้นสงคราม จอมทัพผละตัวออกแทบจะทันที เขาดึงตัวมิถุนาก้มหลบหลังแผ่นหลังของตนเอง เสียงกรีดร้องดังขึ้น เสียงปืนยังดังต่อเนื่องอีกหลายนัด พร้อมกับการเปิดฉากปะทะกันของสองฝ่าย มิถุนาตกใจ ไม่ทันตั้งตัว หัวใจเต้นแรงและเร็วราวกับจะล้มเหลว สองหูอื้ออึงไปด้วยเสียงกระสุนลั่น เสียงวิคเตอร์ตะโกนสั่งการจากมุมหนึ่งของบ้าน เสียงฝีเท้าดังไปทั่ว เขาได้ยินเสียงใครบางคนตะโกนบอกว่าอาเมนบุกยิงถึงบ้านพักตากอากาศ ตอกย้ำว่าสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องโกหกและเขายังมีลมหายใจอยู่
 



“นายท่าน! ระวัง!!!!!!!!!!”



มือซ้ายตะโกนพร้อมกับพลิกตัวออกมายิงตอบโต้ มิถุนาเหลือบมองผ่านไหล่กว้าง เขาเห็นเลือดแดงฉานที่ไหลออกมาจากร่างของอีกฝ่ายที่นอนแน่นิ่งบนพื้นหน้าบ้าน แม้จะไกลและมืดเขาก็รู้ว่ามันคือเลือด มิถุนาอยากร้องแต่ก็ร้องไม่ออก ได้แต่นิ่งงันอยู่ในอ้อมกอดของมาเฟีย ดวงตาจอมทัพวาวโรจน์ มาเฟียหนุ่มชักปืนขึ้นมา เขาผลักตัวมิถุนาออกก่อนตะโกนเรียกมือขวา


“เจย์!”


เพียงไม่กี่วินาที เจย์ก็ตรงเข้ามาคว้าตัวมิถุนาแทบจะทันที มิถุนาผวาหาจอมทัพแต่เจย์กลับรั้งเขาเอาไว้ด้วยกำลังทั้งหมด เขาลากมิถุนาฝ่าวิถีกระสุนกลับเข้าไปยังตัวบ้าน มิถุนาพะว้าพะวงเหลือบมองกลับไปยังจอมทัพตลอดเวลา เขาเห็นหลังมาเฟียหนุ่มที่เดินดาหน้าออกไปหาพวกศัตรูไวๆ


“อย่าให้มันเข้ามาในบ้านได้ ป้องกันนายท่านด้วย!”


เสียงวิคเตอร์ดังไปทั่วบ้านพัก เจย์เองก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาลากมิถุนากลับเข้าไปในตัวบ้าน มิถุนาเฝ้าบอกว่าตัวเองเกลียดจอมทัพ ทั้งๆที่รู้ดีว่ามันไม่ได้เป็นเช่นนั้น แต่ถึงจะเกลียด เขาก็ไม่เคยภาวนาให้ใครตาย...ไม่ใช่แบบนี้

เจย์พาเขากลับมาตามทางเดินเดิม เสียงปืนดังสนั่นไปทั่วพอๆกับกระสุนที่ทะลุผ่านกระจกจนเจย์ต้องกดตัวมิถุนาให้ค้อมต่ำลงและเลียบไปตามทางเดินจนกระทั่งถึงที่หมาย มือขวากระชากประตูห้องนอนที่มิถุนาคุ้นเคยออก


“ล็อคประตู ถ้าเกิดอะไรขึ้น ทำตามที่ผมบอก เข้าใจไหมครับ!”


เจย์สั่งรัวเร็ว มิถุนาถูกผลักกลับเข้าไปในห้องนอนแล้วเจย์ก็ปิดล็อคห้องทันที มิถุนายืนงงอยู่ในห้องสักพักก่อนที่ในใจจะเริ่มก่อตัวไปด้วยความหวาดกลัว เขากลัวว่าเจย์กับวิคเตอร์จะเป็นอะไรไป กลัว...กลัวว่าจอมทัพจะบาดเจ็บ จะโดนยิง หรืออะไรก็ตามที่ร้ายแรงกว่านั้น

มิถุนาเพิ่งเข้าใจว่าตัวเองยังหายใจอยู่ เขาทรุดตัวอยู่ข้างเตียง ยกมือปิดหูแน่น เสียงกระสุนหลอนประสาทจนน้ำตาไหลพราก สถานการณ์ด้านนอกยังคงรุนแรง มิถุนาไม่กล้าขยับตัว ไม่กล้าคิดด้วยซ้ำว่าหากทุกคนตายกันหมด เขาจะทำยังไง เขาจะออกไปจากที่นี่ยังไง

เนิ่นนานหลายนาทีสถานการณ์เลวร้ายด้านนอกก็ดูเหมือนยังไม่สงบลง มิถุนาสะดุ้งเฮือกเมื่อกระสุนทะลุผ่านกระจกห้องนอนเข้ามาจนกระจกแตกร่วงกราว เขาซุกตัวกับขอบเตียงแล้วร้องไห้โฮราวกับเด็กๆ

สักพักเสียงรัวประตูก็ดังขึ้น มิถุนาสะดุ้งสุดตัว เขาหันรีหันขวางก่อนนึกขึ้นได้ นายแบบหนุ่มรีบกระโจนคุ้ยหาปืนในกระเป๋าของตนเอง มือถุนากระชับกระบอกปืนทั้งๆที่มือสั่น ขาเรียวก้าวถอยหลังหวังจะซ่อนตัวในห้องน้ำ แต่ทันใดนั้น เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น...


“มิถุนา เปิดประตู เร็วเข้า!!!”


จอมทัพตะโกนบอก มิถุนาชะงัก รีบผวาปลดล็อคสลักที่ประตูทันที มาเฟียหนุ่มผลักประตูเข้ามาพร้อมกับดันปิดอย่างรวดเร็ว นายแบบหนุ่มน้ำตาไหลพรากราวกับรับรู้ว่าตนเองปลอดภัยแล้วทันทีที่ได้เห็นหน้าจอมทัพ แต่ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นมาเฟียหนุ่มกุมไหล่ด้านซ้ายที่โชกไปด้วยเลือด ริมฝีปากบางอ้าค้างแต่ไมมีเสียงอะไรหลุดรอดออกมา


“คุณ!”
“แค่เฉียด...เราต้องไปแล้ว...มันบุกเข้ามาในบ้านได้ ไอ้อาเมน!!!” จอมทัพขบกรามแน่น มิถุนายังคงจับต้นชนปลายไม่ถูกแต่ก็คว้ากระเป๋าขึ้นสะพายทันที จอมทัพเปิดตู้นิรภัยหลังกรอบรูปพร้อมบรรจุกระสุนใหม่จนเต็มแม็กซ์ เขาคว้ามือเล็กๆของมิถุนามากุมเอาไว้ ทันทีที่มิถุนาช้อนตามองเขา จอมทัพก็แทบหลุดสติทันที "อย่าทำหน้าแบบนี้สิ โธ่เว้ย! มันทำให้ฉันอยากจูบนายชะมัด"


มาเฟียหนุ่มขบกรามแน่น เขาเดินไปที่ประตู ค่อยๆถีบประตูออกไปด้วยฝ่าเท้าข้างขวา จากนั้นจึงแทรกตัวออกไปพร้อมกับกวาดปืนออกไปข้างลำตัว มืออีกข้างสอดประสานกับมือของมิถุนา เสียงปืนยังดังสนั่นมาจากด้านนอกตัวบ้าน เมื่อทางสะดวก เขาจึงพาตัวมิถุนาวิ่งไปตามทางเดินเชื่อมไปยังด้านหลังบ้าน มิถุนาแทบหยุดหายใจ เขากลัวไปหมด แต่มืออุ่นๆของจอมทัพกลับหล่อเลี้ยงให้หัวใจเขาเต้นเป็นจังหวะอีกครั้ง มิถุนาวิ่งแบบไม่รู้ทิศทาง ก่อนหลุดเสียงออกมาเมื่อเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากทางด้านหลังพร้อมกับกระสุนที่เฉียดเขาไปเพียงนิดเดียว


จอมทัพตวัดตัวเขาหลบก่อนยิงสวนกลับไปจนฝ่ายนั้นล้มจมกองเลือด สบถดังลั่นเมื่อเห็นว่าพวกมันหลุดรอดเข้ามาได้ลึกขนาดนี้ มิถุนาแทบหลุดเสียงร้องแต่จอมทัพกลับตะปบริมฝีปากเอาไว้ สมุนไอ้อาเมนนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นไม้ราคาแพงระยับ จอมทัพไม่รีรอ เขาคว้ามือมิถุนาแล้วออกวิ่งทันที มีเสียงฝีเท้าหลายคู่ดังตามมาพร้อมเสียงปะทะของกระสุน จอมทัพวิ่งไปจนสุดทางเดินและดันมิถุนาเข้าไปในห้องๆหนึ่งซึ่งอยู่ด้านในสุดของปีกขวาของตัวบ้าน มาเฟียหนุ่มยกปืนยิงสวนสมุนอาเมนหลายคนที่วิ่งตามมาอีกหลายนัดจนหมดแม็กซ์ มิถุนาที่หลุดเข้าไปในห้องทำงานของมาเฟียหนุ่มเรียบร้อยแล้วก็สะดุดปลายเท้าตัวเองจนลื่นล้มอยู่ที่พื้นกลางห้อง มิถุนามองไปยังประตูก่อนตกใจแทบสิ้นสติเมื่อมาเฟียหนุ่มทิ้งปืนหมดกระสุนของตนเองลงก่อนใช้แรงทั้งหมดดันประตูกันอีกฝ่ายไม่ให้เข้ามาในห้องได้ จอมทัพพยายามใช้ตัวดันไม่ให้อีกฝ่ายเข้ามาแต่เป็นเพราะไหล่ซ้ายที่บาดเจ็บทำให้เขาเป็นรอง สุดท้ายจึงพลาดท่า สมุนอาเมนที่เหลือเพียงคนเดียวจึงแทรกตัวเข้ามาได้พร้อมกับลั่นกระสุนออกมาแทบจะทันที โชคดีที่มาเฟียหนุ่มหมุนตัวหลบมันได้ทัน เขาพลิกตัวก่อนกระโจนเข้าใส่อีกฝ่ายจนล้มคว่ำ มิถุนาตัวแข็งทื่อ นั่งนิ่งอยู่ที่พื้นราวกับเป็นหุ่นปั้น

เสียงหมัดกระทบเนื้อดังลั่นห้อง จอมทัพตะลุมบอนกับสมุนตัวใหญ่โดยที่ตัวเองไม่มีอาวุธในมือสักอย่าง ทั้งคู่แลกหมัดกัน จอมทัพนึกหงุดหงิดเพราะถ้าเขาอยู่ในสภาพสมบูรณ์ แค่คนเดียวคงไม่คณามือ แต่เพราะบาดเจ็บ สุดท้ายจึงเพลี่ยงพล้ำ มิถุนาทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นมาเฟียหนุ่มตกอยู่ในอันตราย สมุนตัวใหญ่คร่อมจอมทัพเอาไว้พร้อมเอาปืนจ่อ ในขณะที่มาเฟียหนุ่มก็พยายามยื้อแย่งปืนอย่างสุดความสามารถ แต่ทิศปลายกระบอกปืนก็ช่างน่าหวาดเสียวนัก




ปัง!!!





เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัดพร้อมกับมิถุนาที่ทรุดฮวบลงกับพื้นด้วยความช็อค จอมทัพนอนนิ่ง พร้อมกับสัมผัสได้ถึงของเหลวอุ่นๆสีแดงฉาน เขาขยับตัวไม่ได้ ไม่...เขาไม่ได้ถูกยิง ไอ้นั่นต่างหาก ร่างยักษ์ของสมุนอาเมนทับเขาไว้ทั้งตัว จอมทัพพยายามลืมความเจ็บปวดพร้อมกับดันร่างอีกฝ่ายออกไป มาเฟียหนุ่มลุกขึ้นยืนได้ในที่สุด มิถุนาเห็นดังนั้นจึงทิ้งปืนในมือ รีบผวาเข้าหามาเฟียหนุ่มทันที


“คุณจอมทัพ"


เสียงหวานตะโกนเรียกชื่ออีกฝ่ายก่อนกอดรัดมาเฟียหนุ่มไว้แน่น จอมทัพแทบขาดใจแต่ก็ยกมือลูบหัวกลมเบาๆอย่างทะนุถนอม เขากระซิบเบาๆที่ใบหูขาว


“ไม่เป็นไรแล้ว...เก่งมาก...”


มิถุนาแทบบ้า จอมทัพละจากกายขาวไปปิดประตูและล็อคสลักไว้แน่นหนา เขาเดินตรงไปยังตู้หนังสือขนาดใหญ่ตรงผนังด้านซ้ายของห้องทำงาน ก่อนดันหนังสือปกแดงจนผลุบหายเข้าไปด้านใน จากนั้นสักพัก ตู้หนังสือขนาดใหญ่ก็หมุนออกพร้อมกับเผยทางเดินลับซึ่งนำไปสู่ห้องใต้ดินขนาดใหญ่ของบ้านพักตากอากาศ

มิถุนาไม่มีเวลาอึ้งกับกลไกอันน่าอัศจรรย์ราวกับหนังฮอลลีวูดตรงหน้ามากนัก เพราะทันทีที่จอมทัพคว้าปืนกระบอกใหม่ออกจากลิ้นชักโต๊ะทำงานได้สำเร็จ มาเฟียหนุ่มก็ลากข้อมือเล็กเดินเข้าไปในทางเดินแคบๆนั่นทันที ไฟสว่างวาบโดยอัตโนมัติเมื่อมีคนล่วงล้ำเข้าไปด้านใน มิถุนากระชับกระเป๋าสะพายพร้อมเดินตามแผ่นหลังกว้างไปอย่างเงียบๆ ทางเดินแคบนั่นค่อนข้างลาดชัน เพราะนำไปสู่ห้องใต้ดินใต้บ้านพัก ทันทีที่มาเฟียหนุ่มก้าวเข้าไปในโถงใหญ่ด้านล่างนั่น หลอดฟลูออเรสเซนต์ก็สว่างวาบพร้อมปรากฏรถยนต์หรูห้าหกคันที่จอดเรียงกันอยู่ตรงนั้น


“เราต้องออกไปจากที่นี่" จอมทัพบอกมิถุนาเรียบๆ ทั้งๆที่ผ่านเหตุการณ์อันตรายถึงชีวิตมาไม่กี่นาทีที่แล้ว แต่มาเฟียหนุ่มยังคงความสุขุมได้อย่างดี
“แต่...คุณเจย์กับคุณวิคเตอร์...”
“ไม่ต้องห่วงสองคนนั้น พวกนั้นเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว มาเร็ว"


จอมทัพเดินนำมิถุนาไปยัง BMW Z4 คันสีดำสนิท เขาปลดล็อคก่อนดันตัวมิถุนาขึ้นที่นั่งด้านข้างคนขับ จากนั้นจึงประจำที่คนขับพร้อมกับสตาร์ทรถ รถราคาแพงค่อยๆออกตัวไปยังประตูโรงรถด้านหน้า จอมทัพเพียงแค่สแกนลายนิ้วมือกับเครื่องที่ติดตั้งอยู่ติดกับปากทางออก ประตูเหล็กบานหนาก็ค่อยๆเลื่อนเปิดขึ้นทันที

ทางลาดขึ้นด้านหน้านำออกไปยังถนนเส้นเดียวกับที่พวกอาเมนจอดรถอยู่แต่คนละทางกันและห่างจากกันราวสองร้อยเมตร  มาเฟียหนุ่มเหยียบคันเร่งพร้อมกับพุ่งตัวออกไปทันที ท่ามกลางความมืด จอมทัพไม่เปิดไฟหน้ารถเพราะเขาไม่ต้องการให้ใครสังเกตเห็น แม้จะไม่มั่นใจนักว่ามันจะได้ผลหรือไม่ก็ตามที แต่ไม่ทันไรก็ดูเหมือนว่าคำภาวนาของเขาจะได้ผล เขาที่ไม่เชื่อในพระเจ้ายังอดยิ้มให้อย่างขอบคุณไม่ได้ เมื่อบาซูก้าลำใหญ่ถูกงัดมาใช้พร้อมเสียงระเบิดสนั่นหวั่นไหวของรถศัตรู...

เพลิงไหม้แดงฉาน ไม่มีใครตามพวกเขามา จอมทัพเหยียบคันเร่งแทบมิดและเปิดไฟหน้ารถเพื่อให้รถหรูไต่ลงเขาไปอย่างปลอดภัยที่สุด บาดแผลที่ไหล่ยังคงปวดหนึบอยู่บ้าง และมันก็เจ็บจี๊ดทันทีที่มิถุนาแตะเบาๆ จอมทัพเม้มปากแน่น เขาดึงมือมิถุนาออกก่อนกุมมือเล็กๆนั่นเอาไว้


มิถุนาหลับตาลงช้าๆ เขาปลอดภัยอีกครั้ง เขายังมีชีวิตอยู่




“ขอโทษ"
“ครับ?" มิถุนาชะงัก เหลือบมองเสี้ยวหน้ามาเฟียหนุ่มอย่างไม่เข้าใจนัก
“ขอโทษที่ทำให้ตกอยู่ในอันตราย"
มิถุนาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนเม้มปากแน่น... “ตอนนี้ผมก็ปลอดภัยแล้วนี่"


จอมทัพไม่ตอบ เขากระชับมือมิถุนาเบาๆ



“คุณบาดเจ็บ...เราต้องทำแผล...” มิถุนาพึมพำเบาๆ แววตาเต็มไปด้วยความกังวลใจ
“เราต้องหาที่พักที่ปลอดภัยก่อน" จอมทัพว่า มิถุนากัดริมฝีปากเบาๆ ท่าทางครุ่นคิด
“ไปบ้านผม...” มิถุนาโพล่งออกมาในที่สุด "จากนี้ไปประมาณหนึ่งชั่วโมง เป็นบ้านสวน รับรองว่ามันจะปลอดภัย"
“ถ้าอาเมนมันตามมา?”
“เขาไม่ตามมาหรอก ลูกน้องคุณเล่นระเบิดราบซะขนาดนั้น" มิถุนามิวายแขวะมาเฟียใหญ่ จนอีกฝ่ายหลุดยิ้มออกมา



ดวงตากลมโตราวกับนัยน์ตากวางของคนข้างกายสุกสกาวอยู่ท่ามกลางความมืด จอมทัพไม่เคยเชื่ออะไร แม้แต่ศาสนาเขายังไม่คิดจะนับถือ ชีวิตที่แขวนอยู่บนเส้นด้ายบอกให้เขาเชื่อแค่ตนเองเท่านั้น เขาไม่เคยห่วง ไม่เคยสนใจว่าใครจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร แต่จู่ๆใครบ้างคนก็เข้ามาในชีวิต


และเปลี่ยนฝนแรกของชีวิตเขาไปตลอดกาล...
 












tbc.



ตอบคำถามนะคะ

มีคนถามว่านี่คือนิยายเรื่องแรกจริงๆหรือเปล่า ใช่จ้ะ เป็นเรื่องแรกที่เขียนจริงจังเลย
แต่ก่อนเคยเขียนฟิค (นับไหม) แบบตลกๆขำๆเพราะไม่ได้เป็นติ่ง แต่ก็กรี๊ดชายหนุ่มไปตามสภาพ
เราจบด้านงานเขียนค่ะ ก็เลยมีสกิลบ้าง แต่หลักๆเลยต้องใช้การอ่านเพื่อเพิ่มคลังศัพท์ คลังสำนวน อันนี้สำคัญสุด
ที่เราเรียนใช้กับการเขียนนิยายไม่ได้นะคะ มันคือการเขียนแบบมีหลักการเพื่อเสนอความจริงจ้ะ
เราเป็นคนชอบอ่านค่ะ ส่วนใครที่ถามว่าเราแต่งได้ดีจัง ทำยังไง บอกก่อนเลยเราไม่คิดว่างานเราดีเลิศนะคะ นี่เอาจริงๆเลยนะ
มีจุดบกพร่องแยะ แต่ก็พยายามอย่างดีที่สุด

คำแนะนำคือ อ่านเยอะๆค่ะ เวลาเขียนก็มองมุมกว้างๆ ถ้าจะอธิบายให้อธิบายแบบมุมกว้าง ใคร ทำอะไร ที่ไหน และลองใส่ฉากเล็กๆน้อยๆให้น่าสนใจ อย่าอธิบายแบบเขียนข่าว แต่อธิบายโดยใช้ "ความรู้สึก" เรารู้สึกยังไงกับตัวละครของเรา คิดเป็นภาพฉากๆเลยค่ะ จะทำได้แน่ๆ แต่ของแบบนี้ต้องฝึกจริงๆค่ะ สู้ๆนะคะทุกคน อย่างที่บอก เราไม่ได้เป็นคนเขียนดีนะคะ ต้นทุนทุกคนเท่ากัน อยู่ที่การพัฒนาและการอ่านค่ะ

ถ้าถามนิยายต่างกับฟิคยังไง ฟิคมันมีคาแรคเตอร์ให้แล้ว ส่วนนิยายไม่มี ต้องมโนเองตั้งแต่ต้น ความยากคือการสร้างตัวละครค่ะ นิยายที่ดีคือเข้าถึงตัวละครค่ะ เริ่มต้นจากคนเขียนเลย ต้องเข้าถึงตัวละครให้ได้ ถ้าทำไม่ได้ แต่งไม่จบแน่นอน
เรามีพล็อตเยอะมาก แต่แต่งไม่ได้ เพราะเราไม่อินตัวละคร คือมันจะเป็นความรู้สึกพิเศษค่ะ เรารู้สึกเราเข้าถึง เรารู้จักพวกเขา
ตัวเราถ้าเรานึกคาแรคเตอร์ตัวละครไม่ออกที่จบเห่จริงๆค่ะ ทำอะไรต่อไม่ได้เลย

บางครั้งถ้าได้ตัวละครจากอิมเมจและคาแรคเตอร์คนในชีวิตจริงก็จะง่ายค่ะ เราแต่งได้ง่ายแน่ๆ (เช่น เจย์เอามาจากคาแรคเตอร์จริง พี่เขาเป็นเกย์ที่คิ้วท์มาก น่าแกล้ง แกล้งแล้วยอมทุกอย่าง พูดน้อย น่าร้ากกกน่ารัก ที่สำคัญแฟนหล่อเว่อออออ) แต่ตัวละครที่ต้องสร้างใหม่อย่างเช่นจอมทัพ ตอนแรกๆแต่งไปก็จะสะดุดเพราะคาแรคเตอร์แกว่งค่ะ เหมือนเราเพิ่งรู้จักกัน เราเข้าไม่ถึงเขา และยิ่งจอมทัพเป็นตัวละครที่เราตั้งใจให้มีความซับซ้อน นานทีเดียวกว่าจะอยู่ดี พิมพ์ๆลบๆนานมาก ประมาณแบบว่า เห้ย บทนี้อีป๋าควรพูดจริงๆเหรอไรงี้ เดี๋ยวหลุดคาแรคเตอร์นะแกรรร


อีกคำถาม ความหมายของ "ย้อนแย้ง" มันเป็นคำโบราณนะคะ อาจไม่เคยได้ยินกันเนาะ มาจากคำว่า "ลักลั่นย้อนแย้ง" ถ้าแปลเป็นภาษาอังกฤษก็คือคำว่า Paradox หมายถึงคำพูดที่เหมือนจะขัดแย้งกันเอง


เหนื่อยมากช่วงนี้ นี่เพิ่งตื่น กลับมาตอนบ่ายสี่ นอนยาวเลย ยังไม่ดิทนะคะ เป็นคนขี้เกียจอ่านซ้ำจริงๆ555 ยังไงใครเจอข้อผิดพลาดหรืออะไรสะดุดตาบอกนะ ถ้ามีเวลาจะกลับมาแก้จ้า

[moo...I3in]

บู๊สนั่นหั่นแหลกเลยอ่ะตอนนี้ แต่ก็แอบหวานกันด้วย แล้วก็เอาใจช่วยวิคเจย์นะคะ

[namngern]

อร๊ายยย เป็นฉากบู๊ที่ฟินมาก
ในที่สุดหนูมิยอมรับความรู้สึกตัวเองแล้ว
ดีใจแทนป๋าจอมทัพจริงๆ  ครางนี้มีคนต้องคอยดูแลแล้วนะจอมทัพ
จะทำอะไรก็คิดดีๆ  อย่าเอาแต่มุทะลุ นึกถึงคนข้างหลังด้วย
หวังว่าหลังจากตอนนี้ไปจะมีฉากฟินๆหวานๆให้อ่านนะคะ
หุหุ ชอบมากจ้า  รออ่านตอนต่อไปนะคะ
+1 เป็นกำลังใจ (:

[k00_eng^^]

แอบหวานนิดๆ แล้วนะเนี่ย

[Heisei]

เห็นภาพมาก
บู๊ดุเดือดสุดๆเลย
ในที่สุดก็เข้าใจ(ล่ะมั้ง)ความรู้สึกของมิถุนา
สองบทก่อนรวมถึงบทนี้ตอนแรกๆอ่านแล้วมีความรู้สึกแบบบอกไม่ถูก  มันตึ้บๆ งงๆ  แบบอีหนูมิต้องการอะไร  มันดูอึดอัดชอบกล
แต่สุดท้ายก็รู้ความจริงเสียที

[masochism2018]

เหมือนดูหน้งอยู่เลยยย 
เราสงสารมิถุนานะ เคยใช้ชีวิตแบบคนธรรมดา แล้วมาเจอแบบนี้
จากหน้ามือเป็นหลังเท้าเลย 

[pichayakamon]

ฟินมากกกกกกก  หนูมิกับจอมทัพน่ารักอ่ะ ทำไมนะ ฉากบู๊ๆแต่เราอ่านไปยิ้มไป มีใครรู้สึกเหมือนเราไหมว่ามันมีความหวานซ่อนอยู่ในนั้น ^___^

[mooping-7]

ต้องตั้งชื่อตอนว่า ความรักเกิดในสนามรบ อิอิ

[uri uri]

'ตัวเราถ้าเรานึกคาแรคเตอร์ตัวละครไม่ออกที่จบเห่จริงๆค่ะ ทำอะไรต่อไม่ได้เลย'


อันนี้ประสบปัญหาอยู่บ่อยครั้ง  55555
ขออ้างอิงคำอธิบายไปใช้บ้างได้มั้ย?      (รออนุญาตอยู่นะคะ )
เชื่อว่านักแต่งหลายคนก็เจอปัญหาแบบเดียวกัน  แต่ไม่เข้าใจ  อธิบายความรู้สึกนั้นไม่ถูก  สุดท้ายจึงมักจะพูดสั้นๆว่า  'ตัน'
คำอธิบายถึงปัญหาของคุณ  ทำให้เข้าใจได้มากขึ้น
ถ้านักเขียนนักแต่งหลายคนมาได้อ่านได้เจอก็คงจะเข้าใจมากขึ้น  เป็นประโยชน์มากๆเลยค่ะ


หลายครั้งที่อ่านนิยายแล้วเปิดเรื่องมา 'ประทับใจ'  แต่อ่านไปเรื่อยๆแล้ว..... 'มันไม่ใช่แล้ว'  อะไรแบบนี้
ซึ่งตรงกับคำอธิบายของคุณมากๆ
ขอบคุณสำหรับการแนะนำที่มีประโยชน์มากๆนี้ด้วยนะคะ

 

[MeepadA]

โว้วๆๆๆ ดุเดือดมากๆ  ขอให้ปลอดภัยกันทุกคนนะ 

[Palmpalm]

ยิงกันกระจุยแต่แอบหวานเบาๆ

[kyliewonderland]

'ตัวเราถ้าเรานึกคาแรคเตอร์ตัวละครไม่ออกที่จบเห่จริงๆค่ะ ทำอะไรต่อไม่ได้เลย'


อันนี้ประสบปัญหาอยู่บ่อยครั้ง  55555
ขออ้างอิงคำอธิบายไปใช้บ้างได้มั้ย?      (รออนุญาตอยู่นะคะ )
เชื่อว่านักแต่งหลายคนก็เจอปัญหาแบบเดียวกัน  แต่ไม่เข้าใจ  อธิบายความรู้สึกนั้นไม่ถูก  สุดท้ายจึงมักจะพูดสั้นๆว่า  'ตัน'
คำอธิบายถึงปัญหาของคุณ  ทำให้เข้าใจได้มากขึ้น
ถ้านักเขียนนักแต่งหลายคนมาได้อ่านได้เจอก็คงจะเข้าใจมากขึ้น  เป็นประโยชน์มากๆเลยค่ะ


หลายครั้งที่อ่านนิยายแล้วเปิดเรื่องมา 'ประทับใจ'  แต่อ่านไปเรื่อยๆแล้ว..... 'มันไม่ใช่แล้ว'  อะไรแบบนี้
ซึ่งตรงกับคำอธิบายของคุณมากๆ
ขอบคุณสำหรับการแนะนำที่มีประโยชน์มากๆนี้ด้วยนะคะ

 

ตามสบายเลยค่ะ การมีคาแรคเตอร์ดี สัมผัสได้ จะทำให้พล็อตไม่แกว่งนะคะ อันนี้ความเห็นส่วนตัว
ทางออกคือ ทำความสนิทสนมกับตัวละครไว้ค่ะ555