หัวข้อ: ล่ารักหัวใจมาเฟีย | 011114 | ตอนพิเศษ : Falling Slowly | Page 124 |

[minminmin]

ลงเลย! ลงเลย! ลงเลย! ลงเลย!

ลงได้เลยค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา   

[liza sarin]

ลงเลยค่ะ จะรออ่านนะคะ

[HISY]

ลงเลยค่าา
ดึกแค่ไหนก็จะรอ

[AiiSoul]

ลงเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[tong_pub]

เพื่อความสบายใจของคนเขียน...เราจะรอค่ะ

5555555555555555555555555


 



สู้ๆนะคะ รอได้ๆ



 

[mike_chai]

ลงเลยจร้า

[minenat]

 คืนนี้เลยก็ได้ค้า
สอบเสร็จวันนี้สดๆร้อนๆสมองโล่งมากก

[white choc~]

แอบย่องเข้ามาส่องดู 
ว๊าาาาาาาาา ยังไม่ลงอีกหราาาาาาา รออยู่น๊าาาาา

[pannixz]

สอบเสร็จแล้วค่ะ
ผลสอบออกแล้ว
และเกรดออกแล้วค่ะ

ช่วงนี้ชิว ว่าง นั่งรออ่านนิยายค่ะ 

[ormn]

  ลงเลยลงเลยรอได้อยู่

[Jthida]

มีสอบพรุ่งนี้แต่อยากอ่านให้หายใจสั่นก่อน ถ้าอัพหลังเที่ยงคงได้อ่านตอนเช้า แต่ถ้าก่อนนอนไม่ได้อ่านก้ค้างใจอยู่ดี จะบอกว่าก่อนนอนต้องได้เปิดเรื่องนี้อ่าน ตอนไหนซักตอน คือติดมาก

[aukuzt]

ลงคืนนี้เลยค่ะ จะนั่งทำงานไปรอไป สติไม่กระเจิงแน่ค้า

[ooopimmyooo]

หนูสอบเสร็จแล้วค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ลงเลยๆๆๆๆ

[pichayakamon]

คืนนี้นะคะ pleaseeeeeee ^___^

[m_pop91]

ลงเลยๆๆ

[mooping-7]

ลงเลยคิดถึงมิแล้วอะ จุ๊บๆ

[andear]

ลงเลย ลงเลย ลงเลย ลงเลยค่ะ    อยากอ่านอ่ะ

[♠DekDoy♠]

ลงเลยก็ได้ค่ะ เพราะนั่งทำงานชิว ๆ เหมือนกัน

[saruttaya]

ลงเลยยยยยยย จะรออ่านค่ะ

[RELAXED]

ลงเลยๆๆๆๆๆๆๆๆ
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[sam3sam]

ตะเอง ลงเลย รออยู่นะ

[full69]

ลงคืนนี้เลยค่ะ

[question09]

ลงตอนไหนก้อได้ เราติดตามตลอดดดดดดอ

[mild-dy]

ลงเลยๆๆๆ

[SAFERNSAZAAAAA]

  :hao7:ลงเลยยยยๆๆๆๆ

[Mani]

ลงเลยค่ะ นี่หนูโต้รุ่งอ่านหนังสือสอบอยู่

ต้องการกำลังใจอย่างมาก T^T

[kyliewonderland]

ตอนที่ 12 : บ้าน











อากาศในตอนกลางคืนเริ่มหนาว รถสปอร์ตคันหรูยังคงทำหน้าที่ของมันได้อย่างเต็มสมรรถนะ มิถุนาถูกจอมทัพกอบกุมมือเอาไว้ข้างหนึ่ง เขาจึงเอื้อมมืออีกข้างหนึ่งลดอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศภายในห้องโดยสาร กายขาวห่อตัวอยู่บนเบาะนั่ง จอมทัพเหลือบมองคนข้างตัวก่อนสาดไฟสูงเพื่ออ่านป้ายบอกทาง

มิถุนาพยักหน้าเบาๆ 'ยินดีต้อนรับสู่อำเภอแม่ฟ้าหลวง' อีกสักพักก็จะถึงบ้านของเขาแล้ว มิถุนามองบาดแผลของมาเฟียใหญ่ เชิ้ตขาวชุ่มเลือดแดงฉาน เมื่อครู่มิถุนาบอกให้จอมทัพหยุดรถเพื่อห้ามเลือดและปฐมพยาบาลเบื้องต้น แต่อีกฝ่ายไม่ยอมหยุด จอมทัพกลัวว่าอาเมนมันจะตามมาจริงๆ ทั้งๆที่โอกาสที่ไอ้หมอนั่นจะตามมาได้นั้นน้อยเต็มทีแล้วก็ตาม แต่เพราะมิถุนา เขาจะไม่มีวันให้คนๆนี้เป็นอะไรไปเด็ดขาด เขาหลบหนีออกมาโดยทิ้งลูกน้องไว้เบื้องหลัง รู้ว่ามันเป็นหน้าที่ของคนพวกนั้นที่จะต้องปกป้องเขา แต่ตามวิสัยแล้วจอมทัพจะสู้กับคนเหล่านั้นจนกระทั่งมันจบลง แต่คราวนี้มิถุนาคือสิ่งเดียวที่ทำให้เขาทิ้งปืนและหันหลังกลับ เป็นอีกครั้งที่จอมทัพนึกสงสัยในตัวเองว่าทำไมเขาถึงได้เป็นห่วงใครบางคนจนแทบคลั่งขนาดนี้ มันผิดวิสัย แต่เขาก็เต็มใจจะให้มันเป็นแบบนั้นต่อไป

มิถุนาพาเขาออกสู่ถนนนอกเมือง ทางหลวงสายใหญ่ทอดโล่ง นานๆจะมีรถสวนมาสักคัน อีกหนึ่งชั่วโมงจะเที่ยงคืน มิถุนากัดปากหนาวสั่น จนกระทั่งรถสปอร์ตคันหรูพาพวกเขาเข้าสู่ทางเขา มิถุนาบอกทางจอมทัพ บีเอ็มดับบลิวราคาแพงระยับค่อยๆไต่ขึ้นไปอย่างช้าๆ ระยะทางราวยี่สิบกิโลเมตรจากพื้นดินนั้น ปรากฏหมู่บ้านของชาวบ้านประมาณสี่ร้อยหลังคาเรือน มิถุนาบอกให้จอมทัพเลยถัดขึ้นไปอีก ก่อนที่รถหรูจะหยุดลงหน้ารั้วไม้ขนาดใหญ่

มิถุนามองลอดเข้าไป บ้านหลังนี้เขาเรียกว่าบ้านสวน...เป็นบ้านหลังที่พ่อของเขาสร้างเอาไว้สำหรับมาพักผ่อนในวันหยุด แต่หลังจากที่พ่อจากไป แม่ก็พาคุณตาและคุณยายย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้พร้อมประกอบอาชีพนักเขียนตามที่ตนถนัด ช่วงนั้นมิถุนาเข้ามาเรียนที่กรุงเทพฯแล้ว บ้านเก่าของมิถุนาอยู่ในตัวอำเภอเมือง บรรจุเต็มไปด้วยความทรงจำของครอบครัวแสนอบอุ่น แม่ทำใจไม่ได้ที่จะอยู่ในบ้านหลังนั้นโดยไม่มีพ่อ ประกอบกับภาระหนักหนาทั้งหลายถูกปลดเปลื้องไปทีละอย่าง แม่จึงสบายใจที่จะอยู่ในบ้านหลังนี้ บ้านที่สร้างขึ้นด้วยความรักและความเข้าใจ

ตัวบ้านที่เป็นไม้ทั้งหลังตระหง่านอยู่ตรงหน้า รายล้อมด้วยสวนสวยและต้นไม้ใหญ่ พื้นที่จากประตูรั้วถึงตัวบ้านห่างจากกันราวยี่สิบเมตร เสียงจิ้งหรีด ไรเร กรีดเสียงร้องดังหวึ่งๆอยู่ท่ามกลางหมู่แมกไม้ ไฟในบ้านดับหมดแล้ว แม่ คุณตา และคุณยาย คงหลับกันไปแล้ว ไม่มีทางเลือก...มิถุนาจำต้องหยิบมือถือขึ้นมา แบตเตอรี่เหลือเพียงสามเปอร์เซ็นต์ เขากดเบอร์บ้านหลังนี้ที่จำได้ขึ้นใจ รอสัญญาณด้วยความใจจดใจจ่อ เมื่อสัญญาณดังขึ้นเป็นครั้งที่ห้า ปลายสายก็รับในที่สุด...


(......ฮัลโหล)
“แม่...แม่...” เสียงหวานสั่นเครือ มิถุนาพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติ แต่ทันทีที่ได้ยินเสียงแม่ ความอดทนที่แสร้งทำมาตลอดก็ทลายลง
(มิ...นั่นมิใช่ก่อลูก...เป็นหย่ะหยั๋งลูก นั่นลูกร้องไห้ก๊ะ?) น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยดังขึ้นพร้อมกับไฟบ้านที่สว่างวาบ มิถุนาเม้มปากแน่น ร่างกายสั่นเทาจนจอมทัพต้องรั้งกายเข้ามากอด
“แม่ แม่ช่วยเปิดประตูบ้านให้มิหน่อยครับ...มิอยู่หน้าบ้านแล้ว"


มิถุนาแทบพูดไม่เป็นศัพท์ แต่ทันทีที่สายถูกตัดไป เขารู้ว่าแม่กำลังเดินมาหาเขา เพียงอึดใจเดียว ไฟหน้าสวนก็สว่างโร่ พร้อมกับเสียงไขแม่กุญแจ เสียงสุนัขเห่าดังลั่น มิถุนาเห็นแม่ในชุดผ้าถุง เขาพยายามกลั้นสะอื้นเอาไว้ ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก จอมทัพก็เหยียบคันเร่งพาคนเข้าไปในบ้าน เขาค่อยๆเลื่อนรถไปจอดที่หน้าตัวบ้าน อาจจะเป็นเพราะเสียงตึงตังทำให้คุณตาและคุณยายตื่น มิถุนาเห็นทั้งคู่ค่อยๆเดินออกมาที่ชายเรือนของบ้าน เขาไม่รีรออะไรทั้งนั้น เมื่อรถหยุดลง มือขาวเปิดประตูพร้อมกับวิ่งเข้าไปกอดร่างเล็กๆของแม่แทบจะทันที

คุณน้ำทิพย์ตกใจแต่ก็รับร่างกายของลูกน้อยเอาไว้ เธอไม่ถามว่าทำไมมิถุนาถึงโผล่มา เธอปลอบประโลมหัวใจอันสับสนของลูกตั้งแต่วันแรกที่เด็กน้อยลืมตามาดูโลก จนกระทั่งวันนี้ มิถุนายังคงเป็นเด็กเสมอในสายตาของเธอ เธอปล่อยให้มิถุนาร้องไห้จนพอใจ หลังจากนั้นเธอจึงค่อยๆสังเกตได้ว่า ลูกชายคนเดียวของเธอไม่ได้มาคนเดียว  กลับมีใครอีกคนมาด้วยกัน...



“คุณ...จอมทัพ...” มารดาเอ่ยชื่อใครอีกคนที่เห็นใบหน้าเพียงใต้แสงเงาสลัว แต่เธอก็เดาได้ถูก จอมทัพยกมือไหว้หญิงสาวทันที มิถุนาชะงัก ก่อนนึกขึ้นได้...
“แม่...คุณจอมทัพ คุณจอมทัพถูกยิง" มิถุนาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือไม่ปะติดปะต่อ คุณน้ำทิพย์ตกใจ หันไปมองก็พบว่ามาเฟียหนุ่มกุมไหล่ซ้ายไว้แน่น แต่ถึงกระนั้นเธอก็รวบรวมสติเพื่อให้ลูกชายเธอไม่กระเจิดกระเจิงไปมากกว่านี้
“ใจเย็นก่อนจ้ะมิ...ใจเย็นก่อนลูก ปลอดภัยแล้วนะ ขวัญเอ๋ยขวัญมา...เข้าไปในบ้านก่อนนะลูกนะ" คุณน้ำทิพย์บอก "แม่จ๋า ป้อจ๋า พามิกับคุณจอมทัพขึ้นบ้านก่อนก๊า เดี๋ยวหนูปิ๋ดบ้านก๋อน"


คุณตาพยักหน้าก่อนคุณยายจะเดินลงมาจูงมิถุนาและจอมทัพขึ้นไปบนเรือน บ้านไม้ทรงทันสมัยแบบประยุกต์จากเรือนไทยเก่านั้นถูกยกพื้นขึ้นเพื่อป้องกันเวลาน้ำหลาก มิถุนารู้สึกอุ่นใจทันทีเมื่อเขาได้กลับมาในบ้าน บ้านหลังสวยไม่ใหญ่นัก มีชั้นเดีว แต่ถูกจัดสรรแบ่งพื้นที่ให้สอยอย่างคุ้มค่า ห้องรับแขกอยู่ด้านหน้า ครัวอยู่ปีกซ้าย ห้องนอนสามห้องนอนอยู่ด้านในสุด รวมถึงห้องนั่งเล่นและห้องทำงานติดระเบียงกว้างทอดไปทางด้านหลังติดกับเชิงผา มิถุนาพาจอมทัพไปนั่งบนตั่งในห้องนั่งเล่น คุณน้ำทิพย์ปิดบ้าน ปิดไฟสนามและเดินเข้ามาสมทบ

มิถุนาทรุดตัวลงนั่งข้างๆจอมทัพ เขาค่อยๆช่วยมาเฟียหนุ่มแกะกระดุมเสื้อออกก่อนสำรวจบาดแผล ไหล่ซ้ายเป็นแผลสดแต่ไม่ลึกมาก ไม่มีกระสุนฝัง แต่ถึงอย่างนั้นเลือดก็ยังคงไหลซึมออกมาเป็นระยะๆ มิถุนากัดปากแน่น เขานึกกังวลใจจนแทบร้องไห้ คุณยายบีบไหล่บางไว้เบาๆ ในขณะที่คุณตาลุกออกไปหากล่องปฐมพยาบาลบนชั้นเก็บของ


“ปลอดภัยแล้วลูก ไม่ต้องไห้แล้วตั๋วน้อยของตา" คุณตาเอ่ยปลอบประโลมอย่างใจดี มิถุนารู้ดีว่าคนทั้งบ้านคงตกใจที่เขาโผล่มาในสภาพนี้ คุณตารอจนมิถุนาตั้งสติได้ ปรับลมหายใจเป็นปกติ จึงเอ่ยถาม "เกิดอะไรขึ้นล่ะลูกเอ๊ย ถึงได้โผล่ดึกดื่นแถมยังถูกยิงมาอีก"
“ตาจ๋า มิขอโทษ ฮึก...”
“โอย ไม่เป็นไรหรอกลูก ปลอดภัยก็ดีแล้ว...”
“เป็นความผิดของผมเองครับ ผมมาเจรจาธุรกิจที่เชียงรายและพามิถุนามาด้วยกัน คู่แข่งของผมคงไม่พอใจอะไรบางอย่าง มันมาบุกยิงถึงบ้านที่เชียงแสน...”

คุณตานิ่งไปชั่วขณะ จอมทัพเห็นแววตาไม่พอใจวูบไหวในดวงตา แต่สักพักก็จางหายไปพร้อมกับลมหายใจที่ถูกทอดออกมาบางๆ

“มาถึงนี่ก็ปลอดภัยแล้วแหละ พวกนั้นคงไม่ตามมาไกลถึงที่นี่ เอาล่ะ...ทำแผลซะ บ้านเราปลอดภัยที่สุดแล้ว"
“เดี๋ยวยายต้มน้ำฮ้อนให้นะ จะได้ประคบแผล"


มิถุนาพยักหน้ารับ ก่อนรับกล่องพยาบาลมาจากคุณตา เขาพยายามบังคับมือไม่ให้สั้น บังคับตัวเองไม่ให้ร้องไห้ แต่มันยากเต็มที จอมทัพมองคนข้างกายด้วยความเอ็นดู แผลแค่นี้ทำอะไรเขาไม่ได้หรอก บาดแผลจากกระสุนมีประปรายบนร่างกายของเขา บ้างก็จางจนแทบไม่เห็นรอยแผล เป็นความจริงที่ช่วงหลายปีให้หลังมานี้เขาแทบไม่เคยพลาดโดนเจาะเนื้อเลยสักครั้ง เขาไม่เคยกลัวอยู่แล้ว เขาไม่ตายง่ายๆหรอก แต่คราวนี้ไม่แน่เหมือนกัน ถ้ามิถุนายังไม่หยุดร้องไห้ล่ะก็...

มาเฟียหนุ่มเอื้อมมือกุมมืออันสั่นเทาของคนข้างกายเอาไว้ ก่อนดึงลำสีและขวดน้ำเกลือออกจากมือเล็ก เขารั้งมิถุนามากอดไว้หลวมๆ เกรงว่าอีกฝ่ายจะเปรอะเลือดของตนเอง มิถุนาสะอื้นเบาๆกับไหล่กว้าง


“ไม่เป็นไรแล้ว...”


มิถุนาพยายามพยักหน้ารับอย่างสบายใจ แต่ก็ทำได้ยากเต็มที เขารั้งตัวมาเฟียหนุ่มมากอดไว้แน่น ไม่สนว่าเลือดจะเปรอะเปื้อนตรงไหนหรือไม่ จอมทัพยกมือขึ้นลูบศีรษะกลมเบาๆ...


“เดี๋ยวฉันทำแผลเอง นายไปอาบน้ำก่อนก็ได้ แผลเล็กแค่นี้" จอมทัพเสนอ
“ไม่เป็นไร...” นายแบบหนุ่มสูดน้ำมูกเฮือกใหญ่ ก่อนดึงสำลีกลับมา "ผมทำให้ ผมไม่เป็นไรแล้ว"
จอมทัพพยักหน้ารับ เขาไม่ค้านอะไรอีก มิถุนาเทน้ำเกลือลงบนสำลีจนชุ่มก่อนค่อยๆเช็ดคราบเลือดที่เกรอะกรังและแห้งตัวแล้วอย่างเบามือ คุณน้ำทิพย์เดินกลับเข้ามาพร้อมกับผ้าพันแผลม้วนใหญ่ เธอมองภาพตรงหน้าแล้วระบายยิ้มออกมาเบาๆ

“มิทำได้ใช่ไหมลูก แม่ไปดูน้ำร้อนก่อน จะได้ให้คุณตาคุณยายเข้านอน เดี๋ยวแม่เอาผ้าประคบร้อนให้นะจ๊ะ แต่เดี๋ยวหนูเช็ดตัวให้พี่เขาเสร็จเรียบร้อยก่อนดีกว่า" หญิงสาวว่า ก่อนเดินหายเข้าไปในครัวเมื่อลูกชายคนเดียวพยักหน้ารับ สักพักคุณตากับคุณยายก็กลับเข้าไปในห้องนอนพร้อมกับเสียงกาน้ำที่ร้องออกมา มิถุนาเช็ดแอลกอฮอล์รอบๆปากแผล แผลไม่ใหญ่มาก แต่ก็เหวอะพอสมควร มือบางแต้มยาแดงลงไปอย่างเบามือ ท่าทางจะแสบ มาเฟียหนุ่มเบ้หน้าแต่ไม่ร้องออกมาสักแอะ เขาเหลือบตามองจอมทัพก่อนค่อยๆหยิบผ้าก๊อซแปะทับบาดแผลลงไปอย่างระมัดระวัง มิถุนาค่อยๆแปะสก๊อตเทป จากนั้นจึงหยิบผ้าพันแผล พันส่วนอกคาดไปจนถึงไหล่ซ้ายที่บาดเจ็บ

“เสร็จแล้ว" มือไม่สั่นแล้ว มิถุนาเก็บของลงกล่องปฐมพยาบาลก่อนสูดลมหายใจเฮือกใหญ่
“ทำแผลเก่งนี่"
“คุณไม่เคยเรียนการปฐมพยาบาลเบื้องต้นเหรอ" นายแบบหนุ่มไม่วายแขวะ แต่จอมทัพไม่ได้ว่าอะไร เขาเกือบจะหลุดหัวเราะออกมาด้วยซ้ำ
“ผมเอาเสื้อคุณไปทิ้งเลยนะ" มิถุนาเหลือบมองเสื้อที่ขาดเป็นรอยตรงไหล่และคราบเลือดที่เกาะเต็มเนื้อผ้าก่อนเอ่ยปากถาม
“ได้" จอมทัพไม่ว่าอะไร เขาตอบตกลง

สักพักคุณน้ำทิพย์ก็เดินออกมา เธอเดินตรงเข้ามาหามิถุนาและจอมทัพที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น พร้อมกับชุดลำลองหนึ่งชุด เธอพิจารณามองหุ่นอันสมบูรณ์แบบของมาเฟียหนุ่มเล็กน้อยก่อนพยักหน้ากับตัวเอง

“มิพาพี่เขาไปนอนไปลูก ห้องนอนหนูแม่ทำความสะอาดไว้แล้วตั้งแต่วันก่อน มีอะไรไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้ แม่เตรียมผ้าเช็ดตัวกับอ่างน้ำไว้ให้แล้วในห้องนอนหนู เช็ดตัวเสร็จแล้วก็เอาผ้าประคบร้อนแผลไว้ เลือดจะได้ไหลเวียนสะดวก ถ้าไม่ดีขึ้น พรุ่งนี้ค่อยไปหาหมอ" คุณน้ำทิพย์หยุดพูดไปเล็กน้อย "......ส่วนนี่ ชุดนอนของพ่อ คุณจอมทัพน่าจะใส่ได้พอดี พักผ่อนเถอะลูก พรุ่งนี้เจอกันนะจ๊ะ"

มิถุนารับเสื้อผ้ามาไว้ในมือก่อนพยักหน้ารับเบาๆ เขาเห็นแววตาแม่มองมันด้วยความคิดถึง แม่คงคิดถึงพ่อมาก ไม่งั้นคงไม่ออกจากเมืองมาอยู่ในหุบเขาแบบนี้ มิถุนาค่อยๆประคองจอมทัพให้ลุกขึ้นยืน คุณน้ำทิพย์รอจนคนทั้งสองเดินเข้าไปในห้องนอนเรียบร้อยแล้ว เธอจึงปิดไฟบ้านและเดินกลับเข้าไปในห้องส่วนตัว

ไฟในห้องนอนมิถุนาเป็นสีเหลืองนวล ห้องของเขาเป็นห้องนอนขนาดกลาง ไม่เล็กไม่ใหญ่ ไม่มีเครื่องปรับอากาศเพราะกลางคืนอากาศไม่เคยร้อนขนาดนอนไม่ได้ ห้องของเขาไม่มีเตียง มีเพียงแต่ฟูกขนาดใหญ่สูงประมาณครึ่งไม้บรรทัดวางอยู่กลางห้อง มีเฟอร์นิเจอร์เล็กๆน้อยๆคือตู้เสื้อผ้าและโต๊ะเขียนหนังสือ ไม่มีโทรทัศน์หรือคอมพิวเตอร์ เพราะมิถุนาแทบไม่ได้มาอาศัยอยู่ที่นี่เลยด้วยซ้ำ

จอมทัพทิ้งตัวลงนั่งที่ขอบเตียง มิถุนาลงกลอนประตูก่อนเดินไปปิดผ้าม่าน คุณน้ำทิพย์เปิดหน้าต่างเหลือเพียงแต่มุ้งลวดไว้ให้เรียบร้อยแล้ว นายแบบหนุ่มทิ้งตัวนั่งลงข้างๆจอมทัพ ก่อนหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กชุบน้ำแล้วเช็ดตัวให้กับมาเฟียหนุ่มอย่างเบามือ ทั้งๆที่ตอนแรกไม่รู้สึกอะไร แต่ทันทีที่ลากผ่านหน้าท้องอันเต็มไปด้วยมัดกล้าม มิถุนาก็รู้สึกเขินอายอย่างช่วยไม่ได้

“คุณมีไข้...”

ไม่รู้ว่าเขารู้สึกร้อนเห่อไปเองหรือจอมทัพมีไข้จริงๆกันแน่ แต่มิถุนาก็เลือกที่จะเอ่ยไปแบบนั้น

“ไม่เป็นไรหรอก"
“เดี๋ยวคุณทานยาแล้วนอนได้แล้ว" มิถุนาว่า เขาทิ้งผ้าเช็ดตัวลงในอ่างหลังจากเช็ดตัวให้อีกคนเสร็จแล้ว นายแบบหนุ่มเดินไปที่โต๊ะข้างเตียงก่อนดึงลิ้นชักออกมา ตามด้วยกระปุกยา "เปลี่ยนเสื้อ ทานยา แล้วนอนเลยนะครับ ผมไปอาบน้ำก่อน ดูแลตัวเองแล้วกัน" ปากบอกแบบนั้น แต่มิถุนาคงไม่รู้หรอกว่าตนเองดูแลมาเฟียใจร้ายตั้งแต่ต้นจนจบ มิถุนาค่อยๆวางผ้าประคบร้อนไว้บริเวณใกล้ๆแผลเพื่อบรรเทาอาการปวด ก่อนหันหลังเดินเข้าไปในห้องน้ำ


มิถุนาใช้เวลาอาบน้ำไม่นานนักเพราะเขาเหนื่อยจนไม่มีแรงทำอะไรทั้งนั้น เขาสวมชุดนอนสบายๆ รวบผมขึ้นสูง ผมยาวแล้ว กลับกรุงเทพฯคราวนี้จะไปตัดผมเสียหน่อย แต่สไตลิสต์ต้องไม่ยอมแน่ๆ

มิถุนาเดินออกมาพร้อมเช็ดหยดน้ำตามไรผม เขาถอนหายใจเบาๆเมื่อเหลือบเห็นคนป่วยแสนดื้อดึงที่ลืมตาทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้าเขา มิถุนาไม่พูดอะไร เขาเดินไปแขวนผ้าเช็ดตัวที่ราวตากผ้า ก่อนคลายผมออกแล้วปิดไฟ สักพักทั้งห้องก็ตกอยู่ในความมืด มิถุนาไม่ต้องปรัับสายตาเพราะแสงจากพระจันทร์ช่วยเขาเป็นอย่างดี กายบางทิ้งตัวนอนข้างๆมาเฟียหนุ่ม ไม่รู้จะเขินอายไปทำไมเพราะก็นอนด้วยกันทุกคืน มิถุนาไม่ใช่พวกนางเอกปัญญาอ่อนอะไรพวกนั้น ในวันนี้ มีความจริงหลายอย่างที่เขาต้องยอมรับและปรับตัว และเขาก็ค่อยๆทำมันไปได้ทีละอย่าง...

แรงขยับจากคนข้างกายทำให้นายแบบหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนชะงักเมื่อแขนแข็งแรงรั้งเขาเข้าไปในอ้อมกอดอีกครั้ง ปกติแล้วจอมทัพจะนอนที่ด้านขวาของเตียง กอดเขาจากทางด้านหลัง แต่คืนนี้มาเฟียหนุ่มบาดเจ็บ จึงย้ายฝั่ง มิถุนาน่าจะฉุกคิดตั้งแต่แรกแล้ว จะได้ไม่โดนเอาเปรียบแบบนี้

แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ลมหายใจของจอมทัพเป่ารดแก้มเบาๆ มิถุนาเม้มปากแน่น เขานอนนิ่งปล่อยให้อีกคนทำตามใจ กายขาวเองเสียอีกที่รู้สึดปลอดภัยอยู่ในอ้อมกอดนี้...


“คุณไม่ต้องใจดีกับผมก็ได้นะ...” มิถุนาพึมพำขึ้นเบาๆ แน่นอน จอมทัพได้ยินมันชัดเจน...
“ทำไม?”
ดวงตากลมโตสะท้อนอยู่ท่ามกลางความมืด อากาศเย็นๆทำให้รู้สึกสบายกว่าการนอนในห้องที่เปิดเครื่องปรับอากาศ มิถุนาไม่รู้จะพูดยังไงดี ในใจเขาเต็มไปด้วยอะไรต่างๆมากมาย "ผมไม่อยากให้เราดีต่อกันไปมากกว่านี้ สักวันหนึ่งถ้าต้องจากกัน จะได้ไม่มีอะไรติดค้างอีก"
จอมทัพนิ่ง เขาหลับตาลงก่อนจูบเบาๆที่แก้มเนียน "ที่บอกว่าให้มาอยู่ด้วยกัน...หมายถึงตลอดไป ฉันจริงจังนะ"
“คุณพูดได้ในตอนนี้ แต่มีอะไรมาการันตีเหรอครับว่ามันจะตลอดไปจริงๆ? ผมเป็นอะไรผมยังไม่รู้ตัวเลย” มิถุนาย้อนถาม "อย่าพูดเลย เราต้องจากกันไปสักวัน ผมไม่อยากมีอะไรค้างคาในใจ คุณมีชีวิตของคุณ...ผมมีชีวิตของผม"
“......”
“ผมเชื่ออะไรไม่ได้เลยสักนิด"


มิถุนาเงียบ จอมทัพเองก็ไม่โต้ตอบอะไรออกไป ทั้งๆที่น้ำตาหยุดไหลแล้ว แต่มิถุนากลับปล่อยให้มันไหลออกมาช้าๆอีกครั้งโดยที่ไม่ห้ามตัวเองเลยสักนิด มาเฟียหนุ่มกระชับอ้อมกอดให้แน่นมากขึ้นไปอีก เขารู้...เขารู้ดีทีเดียวล่ะว่าตอนนี้ต่อให้เขาพูดไปมากกว่านี้ก็ไม่เป็นผล มิถุนาไม่ฟัง ไม่เชื่อ ไม่วางใจ ในใจดวงน้อยมีกำแพงบางๆที่เขาสร้างขึ้นและไม่มีใครทลายลงได้นอกจากตัวเขาเอง มิถุนาเจ็บปวดเพราะเขา ร้องไห้เพราะเขา เริ่มต้นด้วยเขา...มันก็ต้องจบที่เขา


เห็นแก่ตัวก็จริง แต่จอมทัพจะค่อยๆพิสูจน์ สักวันมิถุนาจะเชื่อหมดหัวใจ

และจะได้รู้ว่าตัวเองไม่มีวันเป็นของใครได้อีก...









ไอแดดอ่อนๆของเช้าวันใหม่ เสียงร้องของนกกระจิบ อากาศเย็นสบายเพราะฝนที่ตกปรอยๆและใกล้จะหยุดเต็มที ช่วงนี้เป็นรอยต่อของหน้าร้อนและหน้าฝน เป็นช่วงที่อากาศดีพอสมควร แม้จะไม่มากเท่าปลายฝนต้นหนาว แต่มันก็แปรปรวนอยู่ทุกวันให้ได้ลองใจกันเล่น หน้าฝนสอนให้รู้ว่าบนโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน ฝนปรอยๆอาจจะตกทั้งคืน พายุฝนอาจจะตั้งเค้าแต่แล้วก็จากไปโดนไม่ทิ้งความเปียกชื้นเอาไว้...

จอมทัพตื่นขึ้นมาพร้อมอาการปวดหนึบที่ไหล่ซ้าย เป็นอาการปกติของแผลสดเช่นนี้ จะว่าทนได้ก็ทนได้ เมื่อคืนก็อัดยาเข้าไปตั้งสองเม็ด หนักกว่านี้ก็เคยเจอมาแล้ว ที่แต่เขารู้สึกว่าเขาอาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก เป็นเพราะใครบางคนที่ควรจะนอนอยู่ข้างๆกันนั้นกลับหายตัวไป

จอมทัพได้กลิ่นอาหารลอยแตะจมูก เขาหิวเพราะไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อวาน แต่เรื่องที่ว่ามิถุนาอยู่ไหนสำคัญกว่า กายสูงลุกจากเตียงก่อนเดินออกจากห้องนอน ทันทีที่เปิดประตูออกไป เขาก็สวนกับคุณน้ำทิพย์ จอมทัพกล่าวอรุณสวัสดิ์เช่นเดียวกับหญิงสาวที่ยิ้มให้อย่างใจดี เป็นครั้งแรกที่จอมทัพได้พิจารณามารดาของมิถุนาอย่างเต็มตา เหมือนราวกับแกะ มิถุนาได้แม่มาหมดโดยเฉพาะดวงตากลมโตนั่น รอยยิ้มก็ด้วย ติดที่ว่าคนๆนั้นไม่เคยจะยิ้มให้เขาเลยสักครั้งเดียว

คุณน้ำทิพย์อายุสี่สิบหก ห่างกับจอมทัพเพียงสิบปี เรียกได้ว่าเป็นพี่น้องกันก็ไม่น่าเกลียดนัก และยังดูวัยรุ่นจนไม่สามารถคะเนอายุที่ถูกต้องได้ เธอเป็นสาวเหนือโดยกำเนิด คุณน้ำทิพย์มีมิถุนาตอนอายุยี่สิบสอง พ่อของมิถุนาเป็นสถาปนิกหนุ่มจากเมืองกรุง คุณน้ำทิพย์แต่งงานกับคุณพ่อทันทีที่เรียนจบและมีมิถุนาในปีถัดมา


“อรูณสวัสดิ์ค่ะ คุณจอมทัพตื่นเช้าจัง น่าจะพักผ่อนอีกสักหน่อย" เธอว่ายิ้มๆ "เมื่อคืนยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ฉันน้ำทิพย์ค่ะ เป็นแม่ของมิถุนา"
"ผมจอมทัพครับ"
"แผลเป็นไงบ้างคะ?” คุณน้ำทิพย์เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“ดีขึ้นมากแล้วครับ ขอบคุณมาก" เขาเห็นอะไรบางอย่างในตัวหญิงสาวที่เหมือนมิถุนามาเหลือเกิน "ให้ผมช่วยอะไรไหมครับ?”
“โอย ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันกำลังจะอาบน้ำให้เจ้าขิงมัน อ้อ...คุณคงยังไม่เจอ หมาโกลเด้นน่ะค่ะ ตัวใหญ่เชียว มันติดมิแจเลยล่ะค่ะ"
“ครับ"
“อ้อ มิอยู่ในครัวกับคุณยายค่ะ คุณเดินตรงไปนะคะ เลี้ยวออกไปจะเป็นระเบียงเล็กๆ ครัวอยู่ตรงนั้นน่ะค่ะ"

จอมทัพรับคำก่อนเดินไปตามทางที่เจ้าของบ้านบอก ยิ่งเดินเข้าไปใกล้เท่าไหร่ กินอาหารก็ลอยแตะจมูกมากเท่านั้น เขาชะงักปลายเท้าเมื่อเห็นแผ่นหลังบางของใครบางคน มิถุนาสวมเสื้อยืดสีขาวพอดีตัวกับกางเกงเลปักลายยาวกรอมข้อเท้า นายแบบหนุ่มรวบผมเป็นมวยสูงไว้บนศีรษะ ดูน่าทะนุถนอมอย่างไรบอกไม่ถูก

ขณะที่เขากำลังจะก้าวเท้าเข้าไปด้านใน คุณยายก็หมุนตัวกลับออกมา เขาชะงักอีกครั้งก่อนยกมือไหว้ผู้สูงวัยกว่า คุณยายรับไว้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนเร่งฝีเท้าออกไปเหมือนต้องการหาอะไรสักอย่าง จอมทัพรู้ดีว่าอีกสักพัก เขาจะต้องพูดคุยกับผู้ใหญ่ของมิถุนาทั้งหมดอย่างเป็นทางการในทุกเรื่อง เพื่อให้คนเหล่านั้นวางใจ เพราะเหตุการณ์เมื่อคืนนั้นคงทำให้คนในบ้านขุ่นใจไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมาและยังต้อนรับขับสู้เขาอย่างดีในฐานะคนรักของมิถุนา ดีจนจอมทัพอดเกรงใจไม่ได้ เขายิ่งตระหนักได้ว่า เขาจำต้องทำให้ทุกๆคนเชื่อว่ามิถุนาจะปลอดภัยถ้าอยู่กับเขา และเขาสามารถปกป้องมิถุนาได้ดีกว่าใครๆ

[kyliewonderland]

“อ๊ะ...”



เสียงหวานร้องออกมาเบาๆเมื่อถูกสวมกอดจากทางด้านหลัง ไม่ต้องเดาว่าเป็นใครก็รู้ได้เป็นอย่างดีเพราะมีอยู่คนเดียวที่จะทำแบบนี้ กี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่เคยชิน มิถุนาสะดุ้ง เม้มปากแน่น พยายามดันอีกคนออกไป ทั้งเขิน ทั้งอาย และกลัวคุณยายจะเดินกลับเข้ามาเสียก่อน


“ปล่อย...” เสียงหวานเอ็ดเบาๆ
“ทำอะไรอยู่" แต่มาเฟียหนุ่มกลับหูทวนลม เขาเอ่ยถามพลางชะโงกหน้าข้ามไหล่ลาดไป มิถุนาถอนหายใจเบาๆ ดูท่าจะคุยกันไม่รู้เรื่อง มือบางเอื้อมปิดไฟเตาแก้สเพราะท่าทางอีกคนจะไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ
“ทำข้าวเช้าให้คุณทานนั่นแหละ มีแต่อาหารพื้นๆ ทานได้ไหม?”
“ได้หมด อะไรก็ได้"


มิถุนายืนนิ่งๆให้อีกคนสวมกอดเอาไว้ ครัวของบ้านสวนแห่งนี้อยู่บนระเบียงติดกับห้องทานข้าว เรียกว่าครัวไทย ส่วนด้านในซึ่งเป็นเคาน์เตอร์ครัวของห้องทานอาหารเรียกว่าครัวฝรั่ง มันคงเหมือนบ้านอื่นๆนั่นแหละ แต่คนอื่นคงไม่มีโอกาสได้ยืนทอดไข่เจียวชะอมไป ดูไร่ชาไปแบบเขาแน่นอน ทางด้านล่างลาดลงไปเป็นขั้นบันได เผยให้เห็นธรรมชาติในมุมกว้าง ต้นไม้เขียวขจีและอุดมสมบูรณ์



“ปล่อยได้แล้ว" มิถุนาเอ็ดอีกที
“เช้านี้เรายังไม่ได้จูบกันเลย" จอมทัพเอ่ย พร้อมกับมุมปากที่ถูกยกขึ้นมา
“คุณจะบ้าเหรอ เดี๋ยวเถอะ นี่!”


เสียงฝีเท้าของคุณยายที่ดังแทรกเข้ามาทำให้จอมทัพต้องละออกจากตัวนุ่มนิ่มจนได้ คุณยายกลับเข้ามาพร้อมกับพริกหนึ่งกำมือ จอมทัพถอยออกมายืนห่างๆเพราะรู้ตัวดีว่าคงช่วยหยิบจับอะไรไม่ได้เท่าที่ควร มิถุนามองเขาด้วยสีหน้าติดจะบึ้งตึง แต่จอมทักก็มองว่ามันน่ารักมากๆอยู่ดี


“อีกสักพักคุณตาก็จะกลับมาแล้วล่ะจ้ะ เดี๋ยวจะได้ทานข้างกัน" คุณยายว่า จอมทัพเหลือบมองนาฬิกา ใกล้จะแปดโมงแล้ว
“คุณตาไปไหนเหรอครับ?”
“ขับรถเข้าเมืองไปโขกหมากรุกกับสมาคมเขาที่สวนสาธารณะน่ะลูก แก่แล้วก็งี้แหละ นี่ถ้ามิกับจอมทัพอยู่อีกหลายๆวันก็ไปเป็นเพื่อนคุณตาเขาหน่อยก็ได้นะลูก คนแก่ขี้เหงาน่ะ"

คุณยายหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แม้ว่าริ้วรอยแห่งกาลเวลาจะสังเกตเห็นได้ชัด แต่เค้าลางความสวยงามแต่เยาว์วัยยังคงเห็นได้อย่างชัดเจน คุณยายเป็นผู้หญิงรูปร่างผอม ผมสีดอกเลารวบเป็นมวยง่ายๆ ใบหน้าคล้ายกับคุณน้ำทิพย์และมิถุนา เรียกว่าเชื้อแรงรุ่นต่อรุ่น เช่นเดียวกับคุณตาที่เป็นคนแก่สุขภาพแข็งแรง รูปร่างสูงใหญ่ คุณตาเป็นคนแก่ที่ยังมีผมเต็มศีรษะ สวมแว่นสายตาทำให้ดูใจดี ท่าทางภูมิฐานดูลักษณะท่าทางจะเป็นคนมียศสูงก่อนเกษียณออกมาอยู่บ้านเฉยๆ

“ครับ"
“คุณจอมทัพ...” มิถุนาเรียกชื่ออีกฝ่ายบ้าง ในขณะที่มือก็สาละวนกับกะทะตรงหน้า
“ครับ?”
“โทรศัพท์คุณอยู่ในกระเป๋าผม วางอยู่ในห้องทานอาหาร เมื่อเช้าเจย์โทรมาคุณยังไม่ตื่น ผมเลยปล่อยให้ดังไปก่อน"
“ทำไมไม่รับล่ะ"
“ผมไม่อยากก้าวก่ายเรื่องงานของคุณ" มิถุนาตอบโดยไม่มองหน้า จอมทัพเองก็ไม่คิดว่าการเค้นอะไรมิถุนาตอนนี้จะเป็นเรื่องที่ดี เขาเดินไปยังห้องทานอาหารตามที่มิถุนาบอก กระเป๋าสะพายของนายแบบหนุ่มวางอยู่บนโต๊ะตามที่บอก เขารูดซิปเปิดประเป๋า ด้านในมีปึกธนบัตร พาสปอร์ต สมุดเก็บบัตร และโทรศัพท์มือถือของเขาและมิถุนา เครื่องของมิถุนาแบตหมดดับไปแล้ว ของเขายังเหลืออีกสิบเปอร์เซ็นต์ เมื่อเช้ามิถุนาคงไปเปิดรถเอาลงมา


เบอร์ของเจย์เป็นมิสคอลโชว์อยู่ที่หน้าจอ จอมทัพสไลด์หน้าจอ กดโทรกลับ


รอสัญญาณสักพัก ปลายสายก็รับ...




“ว่าไงเจย์"
(สวัสดีครับนายท่าน ปลอดภัยใช่ไหมครับ?) เจย์เอ่ยถามมาตามสาย น้ำเสียงไม่ได้ร้อนรน แต่ความเป็นห่วงชัดเจนในนั้น
“ปลอดภัยทั้งคู่ แผลไม่หนักเท่าไหร่ นายล่ะ...”
(ผมปลอดภัย แต่วิคเตอร์บาดเจ็บ...) เจย์เอ่ยอย่างยากลำบาก
“เป็นยังไงบ้าง ร้ายแรงไหม?”
(กระสุนเจาะบริเวณหน้าท้องครับ พ้นขีดอันตรายแล้ว...) เจย์เงียบไปสักพัก (แต่ยังไม่ฟื้น)
“ถ้าวันนี้ยังไม่ฟื้นรีบโทรมา ฉันจะรีบไป...”
(ไม่ต้องห่วงหรอกครับ นายท่านพักผ่อนให้สบายก่อนเถอะ ผมจัดการทางนี้ได้) เจย์รีบขัดทันที
“ฉันคิดว่าจะอยู่ที่นี่สักสามสี่วัน" จอมทัพบอกปลายสาย "ว่าแต่ไอ้อาเมนล่ะ?”
(หลังจากที่นายท่านออกไป วิคเตอร์ก็ออกไปล่าไอ้อาเมน แต่มันหนีไปได้กับลูกน้องส่วนหนึ่งครับ ที่เหลือตายเรียบ ลูกน้องเราเสียชีวิตไม่เยอะ บาดเจ็บนิดหน่อย สถานการณ์ปกติแล้ว เมื่อคืนวิคเตอร์ถล่มพวกนั้นไปเสียราบ มันคงเก็บตัวเงียบสักพัก ผมให้คนของเราจัดการศพแล้ว คงไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะเราอยู่ในหุบเขาลึก)
“อย่าเพิ่งวางใจนักล่ะเจย์ ดูแลตัวเองดีๆ"
(อย่าห่วงผมเลยครับ) เจย์บอก (คุณมิถุนาล่ะครับ)
“ไม่เป็นไรแล้ว คงขวัญเสีย แต่ตอนนี้ปกติ"
(ครับ)
“ยังไงก็ส่งคนมาจับตาดูรอบๆบ้านมิถุนาด้วย ฉันจะอยู่กับมิถุนาที่นี่สักพัก คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้ว แต่กันไว้ดีกว่าแก้"
(ได้ครับ ผมจะจัดการให้)
“ไว้จะติดต่อไปอีก นายก็พักผ่อนซะ เหนื่อยมาเยอะแล้ว"
(ผมเต็มใจครับ)
“ดูแลวิคเตอร์ให้ดีๆ ให้สมกับที่หมอนั่นดูแลนายมาตลอด"
(ครับ)




จอมทัพกดตัดสายก่อนเก็บโทรศัพท์ไว้ที่เดิม พอดีกับมิถุนาเดินเข้ามาพร้อมกับน้ำพริกและปลาทูทอด รวมถึงผักต้มในมือ นายแบบหนุ่มวางจานอาหารลงบนโต๊ะ ก่อนเหลือบมองจอมทัพ


“คุณเจย์กับคุณวิคเตอร์เป็นไงบ้างครับ?” เสียงหวานเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“ปลอดภัยแล้วทั้งคู่ ทางเราไม่เจ็บมาก...แต่วิคเตอร์ถูกยิง"
“อะไรนะครับ!? โดนยิง!!!” มิถุนาร้องเสียงหลง
“ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว วันนี้น่าจะฟื้น ฉันให้พวกนั้นพักผ่อนไปก่อน ตอนนี้เหตุการณ์สงบแล้ว ฉันมั่นใจว่าไอ้อาเมนจะไม่เคลื่อนไหวสักพัก"
“เรากลับไปหาสองคนนั้นดีไหมครับ?” มิถุนาลังเลใจทันที
“ไม่ต้องหรอก ฉันบอกเจย์แล้วถ้าวิคเตอร์ไม่ฟื้นภายในวันนี้ ฉันจะรีบกลับไปที่นั่น"
“ผมไปด้วย" มิถุนารีบบอก



จอมทัพพยักหน้ารับเบาๆ วิคเตอร์คือน้องชายร่วมสาบานของเขา...ถ้าเขาไม่มีทายาท ทุกสิ่งอย่างของตระกูลหวังจะเป็นของเจย์และวิคเตอร์...นั่นคือความปรารถนาของเขา

ความตายกับวิถีชีวิตของมาเฟียคือของที่มาคู่กัน ไม่ใช่เส้นขนาน เพราะสักวันมันจะบรรจบกัน จะช้า จะเร็ว สักวันก็แค่เผชิญหน้า จอมทัพไม่เคยกลัวความตายเลยสักนิด แต่ตอนนี้เขาไม่แน่ใจแล้ว...เพราะโลกอันแสนมืดมิดของเขาค่อยๆสว่างไสวขึ้นเรื่อยๆ สักวันหนึ่ง เขาอาจจะยังคงเป็นมาเฟียที่ยิ่งใหญ่อยู่ แต่มิถุนาจะอยู่เหนือกว่าเขา...เพราะเขายอม มิถุนาคือคนที่เขายอม...ยอมศิโรราบทั้งตัวและหัวใจ






tbc.









โอ้ยๆ คอมเม้นท์จะแตะพันแล้ว ปลื้มใจมาก (แม้ว่าส่วนหนึ่งอาจจะไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องเพราะเราใช้เนื้อที่ประกาศไปเสียเยอะ)
แต่ช่างเถอะ ดีใจๆๆๆๆๆๆ เราคิดอยู่แล้วว่าถ้าคอมเม้นท์แตะพันเมื่อไหร่จะมีกิจกรรมให้เล่นกัน
ของรางวัลเป็นการ์ตูนวาย 3 รางวัล รางวัลละ 3 เล่ม
(ใครไม่อ่านก็ตอบกันขำๆก็ได้นะคะ) เพราะว่าปกติเราไม่ค่อยเก็บการ์ตูนวายค่ะ ทีนี้มีบางเล่มที่ซื้อมาอ่าน (บอกตรงๆเอามาหาแรงบันดาลใจแต่งนิยายนี่แหละ555) จะส่งต่อนะคะ สภาพดีเหมือนใหม่ เราเป็นคนอ่านหนังสือถนอม ถ้าไม่รังเกียจรับไว้เถอะค่ะ อิอิ

คำถามชิงรางวัลง่ายๆกากๆเลย
"คุณชอบฉากไหนที่สุดในเรื่องนี้ เพราะอะไร และชอบประโยคไหนที่สุดในเรื่อง ?"

เดทไลน์คือวันอาทิตย์เที่ยงคืนนะคะ จะประกาศรางวัลตอนถัดไป การตัดสินคือ ความถูกใจของคนแต่งนี่แหละ
ตอนถัดไปอาจจะเป็นวิคเตอร์ และ เจย์ นะคะ เดี๋ยวจะตามเนื้อเรื่องหลักไม่ทัน ลูกเมียน้อยชัดๆเลยหนูเอ๊ย5555

ใครไม่อยากร่วมสนุกก็ตอบขำๆก็ได้นะคะ ชอบอ่านคอมเม้นท์ยาวๆ ยิ่งยาวยิ่งปลื้มปริ่ม จัดมาหนักๆเลยค่ะ


อ้อ เราจะบอกหลายทีแล้ววว เราอยากหาคนช่วยทำสารบัญอ่ะค่ะ ทำไม่เป็น แบบ ทำเป็นลิ้งกดจิ้มๆทำไงอ่ะค่ะ สอนก็ได้ เดี๋ยวทำเอง อิอิ

อีกกเรื่อง ขอบคุณมากกกกกกกก ที่ช่วยกันไปแนะนำนิยายเรื่องนี้ในกระทู้แนะนำนิยายนะคะ จะร้องไห้ แบบ เปิดเข้าไปมีเรื่องของเราด้วย ขอบคุณจริงๆนะคะ อวยกันแบบ เขินเลยอ่ะ ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้น้าาาา แบบ เขินและดีใจและมากมายมหาศาล โอยยย เริศเว่อร์ไรเว่อร์ ขอบคุณจริงๆนะค้าาาาา

เจอกันตอนต่อไป



ปล. ตอนนี้หมั่นไส้อีป๋า อยากตบมันมาก ทำตัวเลี่ยนเหลือเกิน 
ปลล. ภาษาเหนือในเรื่องใช้การเปิดกูเกิล บวกกับอัดเสียงพี่ที่ทำงานที่เป็นคนเหนือให้ช่วยพูดให้แล้วแกะคำเอา อาจจะมีผิดพลาดบ้างนะคะ ขอโทษชาวเหนือด้วย เป็นเด็กภาคกลางตัวน้อยที่บื้อๆตันๆ    ฝากชาวเหนือใจดีช่วยแก้กันหน่อยนะจ๊ะ

[m_pop91]

 

ขอบคุณคนเขียนมากครับ คืนนี้นอนหลับฝันดีแน่

[HISY]

ยิ่งอ่านยิ่งกรี๊ดด ชอบจริงๆเรื่องนี้