หัวข้อ: ล่ารักหัวใจมาเฟีย | 011114 | ตอนพิเศษ : Falling Slowly | Page 124 |

[super hero]

ชอบเรื่องนี้มากกกกกกก 

[ROCKLOBSTER]

ขอตอบว่าประโยคนี้อะค่ะ
"เขาว่ากันว่า ถ้าคุณจอมทัพอยากได้ใครขึ้นมา  ต่อให้หนีไปสุดขอบฟ้า  ก็ไม่มีทางหนีพ้นหรอกค่ะน้องปราง..."
เพราะหลังจากจบประโยคนั้น รับรู้ความรู้สึกของหนูมิได้เลยว่า อีกไม่นานภัยร้ายจะเข้ามากล้ำกลายตน เหมือนกับเป็นสัญชาตญาณของสัตว์ตัวเล็กๆ ที่กำลังจะถูกสัตว์ใหญ่ขย้ำ อย่างนั้นเลย แล้วก็ ฉากร่วมรักทุกฉากค่ะ กร๊ากกกกกกกก หรือว่าเราหื่นหว่า
ปล.เรื่องประคบร้อนจริงๆมันต้องประคบเย็นก่อนสองวันเพื่อให้เลือดมันหยุด  แล้วค่อยประคบร้อนตามเพื่อลดบวมไม่ใช่เหรอคะ

[aloney]

ขอบคุณมากนะคะ เราต้องเอาโค้ทไปแปะใช่ไหม. ขอบคุณมากกกกนะคะ รอกลับบ้านก่อนจะรีบจัดการค่ะ

เอาไปแปะหน้าแรกเลยค่ะ ตามสะดวกคนเขียนเลยย 

เค้ายินดีทำให้ 

[EverGreen™]

ฮือออออออออออ
ประโยคสุดท้ายนี่มันหล่อจริงๆเลยป๋า
 

จะหล่อกว่านี้ถ้าทำให้มิรับรู้ได้ซะทีนะ
มิจะได้เลิกคิดมาก 

ทำไมตอนนี้มันหวานแปลกๆนะ
รู้สึกเลยอะว่ามิรักป๋าแล้ว

+1จ้าาา

[aiaea83]

เพิ่งตามมาอ่านเรื่องนี้ อ่านรวดเดียวจบ ชอบมากค่า
แรกๆ ก็สงสารมิเพราะจอมทัพโหดเหลือเกิน แต่หลังๆ เริ่มหวานเลี่ยนมากตาแก่คนนี้ (ได้ข่าวว่าสามสิบต้นๆ =.,=)
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ 

[saruttaya]

นั่งอ่านมาสะดุดตีงอายุ จอมทัพ=36 ,หนูมิ = 24

ห่างกันตั้ง 12 ปี กินเด็กอ้าาาาาาาาา

[♠DekDoy♠]

ชอบตอนปรางไปคุยอะไรสักอย่างกับจอมทัพในตอนที่ 12 มากที่สุด ที่เราคนอ่านและมิไม่รู้แต่ก็พอเดาได้ว่าเรื่องอะไร เพราะมันแสดงถึงความรักและความห่วงใยของเพื่อนทั้ง 3 คนนี้อย่างเหนียวแน่นถึงจะกลัวแต่ก็กล้าที่พูดกับตามาเฟียใหญ่ขี้เก๊กต่อหน้า และจากคำพูดของจอมทัพมันเป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้ยอมรับใจตัวเองสักทีและเป็นการเปิดด่านให้ปรางวางใจให้ดูแลเพื่อนรักของเธอ

และประโยคที่ชอบก็คือประโยคที่ตาจอมทัพพูดกับปรางนั่นแหละค่ะ  ถึงแม้ว่าเราจะไม่รู้ว่าตานั่นจะพูดอะไรก็เถอะ!!! 555


บ้านมิเค้าเลี้ยงกันมาดีจริงเชียว แอบอยากเห็นคุณตาเล่นงานจอมทัพเบา ๆ (แรงไม่ได้เดี๋ยวหลุดคอนเซปบ้านมิ อิอิ)

[Mani]

แอบอยากเห็นหนูมิโดนยิง โดนทำร้ายหรืออะไรสักอย่าง
แต่อย่าให้หนักมากนะคะ หมั่นไส้อีตาจอมทัพอ่ะ อยากให้รู้สึกว่าหนูมิสำคัญมากๆ จะได้ดูแลดีดี อิอิ

ส่วนประโยคที่ชอบมาจากตอนที่ 8 ไฮเดรนเยีย หลังจากเจอตาอาเมนอ่ะค่ะ
“ก็ผมไม่รู้จะตอบอะไร ผม...ผมก็ตกใจ คุณนั่นแหละไปอยู่ที่ไหน ทำไมคุณไม่มาหาผมให้เร็วกว่านี้!”
ชอบตรงทำไมคุณไม่มาหาผมให้เร็วกว่านี้ ฮ่าๆ เพราะมันเหมือนหนูมิเริ่มจะแสดงความรู้สึก
เริ่มอยากให้จอมทัพมาดูแล ><

เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ อยากอ่านตอนต่อไปแล้วว ^ ^

[BAKA]

ตายด้วยประโยคจบ..."ยอมศิโรราบทั้งตัวและหัวใจ"

แอร๊ยยยยยย คุณคนเลี้ยงกระต่ายหวานได้อีก....

[kenghan]

จอมทัพรู้ตัวว่ารักมิแล้ว แล้วมิ เมื่อไหร่จะเปิดเผยใจอะ
ไม่ได้ชอบตอนไหน ฉากไหน ประโยคไหน เป็นพิเศษ
เพราะชอบทุกๆอย่างที่มันรวมกันเป็นเรื่องนี้
ป.ล.ไม่ได้อะไรกับรางวัล เพียงแค่อยากบอกให้รู้

[ตัวเลข]

ชอบฉากบ้้านสวนค่ะ เพราะมีบรรยากาศความรักถึง 2 แบบ แบบแรกความรักความอบอุ่นของครอบครัวเป็นที่พักพิงเสมอเมื่อยามมีปัญหา แบบที่ 2 ก็แบบคนรัก ความห่วงใยซึ่งกันและกัน อ่านฉากนี้แล้วรู้สึกดี อ่านไปยิ้มไปทีเดียว

ประโยคที่ชอบที่สุดก็

"ที่บอกว่าให้มาอยู่ด้วยกัน...หมายถึงตลอดไป ฉันจริงจังนะ"

[nuum]

   เห็นจำนวน Replyที่เข้ามา คงสร้างกำลังใจให้กับคนแต่งมากมาย

             ต้องยอมรับ  ของเขาดี..........

             ขอบคุุณที่.........  แต่งเรื่องดีๆให้อ่าน ครับ

             ขอบคุณ  ThaiBoysLove  ที่เป็นที่สร้างความสุขให้กับสมาชิก ครับ

             การจัดหน้าของเวป ........ สร้างความสะดวกสบายให้กับ คนอ่าน

             เป็นเล้า  ที่มีไมตรีจิตกับสมาชิก..........  อบอุ่นตั้งแต่เป็นสมาชิกครั้งแรก

             เป็นเล้าที่มีนักแต่ง....ที่มีคุณภาพมากที่สุด                                             
             

[VICTORY]

อ๊ายยยย กรี๊ดตอนนี้มากค่ะ
 

[viper7123]

 

[MRchai]

อ่านทันแล้วครับสนุกมากเลย  ยอมรับว่าตอนแรกมองผ่านไปเลยพอเข้ามาอ่านๆจนลืมเวลานอน รอตอนต่อไปนะครับ

[sukaz]

ตอนที่6 : mark a kiss
มาเฟียหนุ่มไม่เห็นใครในสายตาอีกเลย แน่นอนว่าเขายังไม่ทันนึกแปลกใจตัวเองด้วยซ้ำ แค่เห็นใบหน้าสวยที่อิงแอบอกเขาทุกคืนแดงเป็นรอยมือเขาก็ใจหาย จอมทัพรีบแทรกกายเข้าไปในวงพร้อมดึงตัวมิถุนาเอาไว้ มันชุลมุนเสียจนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร เสียงกรีดร้องของเมนี่ลอยผ่านไปมาราวกับสายลม เขารัดมิถุนาไว้ในอ้อมกอด และไม่ทันตั้งตัว

เพียะ!!!

ใบหน้าคมคร้ามของมาเฟียหนุ่มหันไปตามแรงฝ่ามือ ทุกอย่างหยุดนิ่งลงแทบจะทันที เมนี่หอบฮั่กโดยมีวิคเตอร์และแทนไทช่วยกันรั้งเอาไว้ มิถุนาปลอดภัยอยู่ในอ้อมกอดของจอมทัพ ใบหน้าซีกขวาของมาเฟียขึ้นเป็นรอยแดงปื้น ทั้งๆที่มิถุนาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่หัวใจกลับอุ่นอย่างประหลาด ร่างในอ้อมกอดของจอมทัพสั่นไม่หยุด มาเฟียหนุ่มตวัดสายตามองนางแบบสาวที่อาละวาดจนกลายเป็นคนละคนกับที่เคยรู้จัก
ฉันหาเหตุในการชอบไม่ได้ เพราะฉันหลงรักพวกเขา หลงรักทุกตัวละคร และ นิยายเรื่องนี้ ก็ทำให้ฉันมีอารมณ์รวมในการอ่าน เป็นนิยายที่ทำให้ฉันรู้สึกเศร้า เจ็บปวด และสนุก #รึฉันเป็นคนอารมณ์อ่อนไหวเกินไปก็ไม่รู้น่ะ ที่ฉันเลือกฉากนี้มาก็เพราะ ในตอนแรกที่เขาสองคนเจอกัน คุณจอมทัพ ใช้อารมณ์รุนแรงเกินไปในการเข้าหาน้องมิ ทั้งตบด้วยด้ามปืน รึตะคอกใส่ แต่พอมาเจอฉากนี้ ฉันว่า คุณจอมทัพก็เริ่มมีปฏิกิริยาที่ดี ต่อน้องมิ อาจจะใจสั่นไหวบ้างแล้วก็ได้ เริ่มมีความรู้สึกอยากปกป้อง ดูแล ไม่อยากใครมาทำร้ายคนของเขา  #ฉากนี้เริ่มทำให้ฉันมองคุณจอมทัพใหม่ได้เลยน่ะเนี๊ยะ
ประโยคที่ชอบ
“ฉันจำไม่ได้ว่าเราคบกันเมื่อไหร่ และฉันไม่ใช่ของของเธอนะเมริสสา"
เวิ่นเว่อ เยอะไปหน่อย 

[maykiz]

ทันแล้วเหวยยยยย สารภาพรักไปเลย

[tong_pub]

นี่ทนไม่ไหวเข้ามาอ่านซ้ำและเม้นอีกรอบ....
จอมทัพ...ขั้นตอนต่อไปคือสู่ขอ
เมื่อผู้ใหญ่ทางฝ่ายหญิง(ห๊ะ?)พร้อมแล้วเชิญรดน้ำสังข์เลยค่ะ
555555555555555555555

 

[punthipha]

เพิ่งมาเห็นสารบัญ 

[mystery Y]

ยิ่งอ่านยิ่งชอบเรื่องนี้ ดูเหมือนทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไป(ในทางที่ดีขึ้น?) ที่สำคัญมาเฟียใหญ่ยอมศิโรราบให้กับ...มิถุนา

[fay 13]

 

[candynosugar+]

ปรกติไม่ค่อยชอบนิยายแนวนี้
แต่จุดนี้คือ.. ติด แง้ คู่นี้น่ารักจัง ถถถถ

[leelea]

แอบตามอ่านมานาน ไม่ได้คอมเม้นซักที
ชอบเรื่องนี้ค่ะ คนเขียนเขียนบรรยายเก่ง คาแรกเตอร์ไม่แกว่ง+มีพัฒนาการความรักกันอย่างเงียบๆ
แจมตอบคำถามด้วยนะคะ "คุณชอบฉากไหนที่สุดในเรื่องนี้ เพราะอะไร และชอบประโยคไหนที่สุดในเรื่อง ?"

ฉากที่ชอบ ( ตอนที่ 11 : บุก )
มิถุนามองไปยังประตูก่อนตกใจแทบสิ้นสติเมื่อมาเฟียหนุ่มทิ้งปืนหมดกระสุนของตนเองลงก่อนใช้แรงทั้งหมดดันประตูกันอีกฝ่ายไม่ให้เข้ามาในห้องได้ จอมทัพพยายามใช้ตัวดันไม่ให้อีกฝ่ายเข้ามาแต่เป็นเพราะไหล่ซ้ายที่บาดเจ็บทำให้เขาเป็นรอง สุดท้ายจึงพลาดท่า

เหตุผลเพราะ พระเอกเจ็บตัวซักที เอ้ยไม่ใช่ 55 เป็นเพราะการกระทำสำคัญกว่าคำพูด
ตอนนี้ทำให้เห็นชัดเลยว่าจอมทัพต้องการปกป้องมิจริงๆ ปลื้มอ่ะ

ประโยคที่ชอบ  ( ตอนที่4 : อิสรภาพที่ปลายขอบฟ้า  )
รอวันที่จอมทัพเบื่อ...อิสระของมิถุนาอยู่ที่ปลายเส้นขอบฟ้า
เขามองเห็นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน...แต่ไม่เคยเอื้อมมือแตะมันได้สักครั้ง...

ชอบเพราะมันดราม่า 555 จอมทัพไม่เบื่อ นู๋มิก็ต้องอยู่ในมือมาเฟียต่อไป...รักกันไว้ดีกว่า อิอิ

[JingJing]

สนุกมากค่ะ 
ตอนแรกสงสารน้องมิมาก ตอนนี้ชักสงสารมาเฟียนิดๆล่ะ ทำกับเขาไว้เยอะนิ

[ooopimmyooo]

ขอร่วมสนุกด้วยค่าาาา
ชอบตอนนี้ที่สุด

"มิถุนายอมที่จะอยู่ในอ้อมกอดของมาเฟีย มันไม่เคยอุ่น และอาจจะไม่มีวันอบอุ่นสำหรับเขา เพียงแต่ ณ ตอนนี้เขาปลอดภัย น้ำตาที่ไหลถูกซับออก รอยจูบที่มุมปากยังรู้สึกได้ถึงมันราวกับถูกประทับลงไปเป็นรอยสัก

มิถุนาไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไร

แผ่นอกกว้างของจอมทัพคือที่พึ่งพิงของเขา ณ ตอนนี้


ไม่รู้จริงๆว่าควรจะรู้สึกอย่างไร

เขาอาจจะพูดคำว่าเกลียดไม่ได้เต็มปากอีกแล้ว..."


จำได้ว่าอ่านตอนนี้จบ ถอนหายใจแล้วก็ยิ้มอ่ะ ไม่รู้ทำไม แต่รู้สึกว่ามิถุนากำลังเปิดรับคุณจอมทัพแล้ว
มันกึ่งว่าอยากจะผลักออกแต่ก็อยากจะรั้งไว้ ชอบความรู้สึกแบบนี้ที่สุด มันดาร์กๆดีค่ะ 555555

[akera]

ชิงรางวัลคะ

ชอบฉากที่จอมทัพ กอดมิถุนาจากด้านหลัง ตอนที่มิถุนิทำกับข้าว  เพราะมันดูเป็นฉากที่กุ๊กกิ๊ก แอบโรแมนติก ดูโอนอ่อนซึ่งกันและกัน

ประโยคที่ชอบที่สุด คือ "ฉันให้นายตัดสินใจ" 

ขึ้นกะมิถุนา

[Moose]

ชอบฉากที่จอมทัพเข้ามากอดหนูมิจากข้างหลังมากกกกกกกกก มันดูมีความอบอุ่นแปลกๆ โดยส่วนตัวเราชอบฉากแบบนี้อยู่แล้ว ฉากแบบ พระเอกเข้ามากอดนายเอกจากข้างหลัง พอมาเจอในเรื่องนี้คือกรี๊ด 


ชอบประโยคนี้ของจอมทัพ

“มาอยู่ด้วยกันไหม?”

ประโยคนี้มันมีหลายความหมายมากกกกกก อ่านแล้วเขิน 

[Niinuii]

ตอบคำถามๆๆๆ
ชอบตอนที่มิถุนาอยู่บนรถกับจอมทัพหลังจากโดนอาเมนกวนทีนที่งานเลี้ยง
รู้สึกเหมือนมิถุนาเป็นเด็กตัวเล็กๆต้องการที่พึ่งแล้วจอมทัพก็เป็นที่พึ่งเดียวที่รู้สึกว่าปลอดภัย
แอบชอบเวลามิถูกจอมทัพกอดเอาไว้อย่างหวงแหง ชอบจริงๆนะ รีเควสเยอะๆได้ป่าว 555
แต่ประโยคที่ชอบ เราชอบที่ปรางพูดอ่า
“จำไว้นะ คุณหนีความกลัวไปไหนไม่ได้หรอก ยกเว้นคุณจะก้าวผ่านสิ่งที่คุณกลัวที่สุด แล้วคุณจะไม่กลัวอะไรอีก"
 

ปล.อยากอ่านต่อแล้วๆๆๆๆๆ เราติดเรื่องนี้มากๆถึงมากที่สุด อัพทีเราก็อ่านย้อนใหม่ตั้งแต่บทแรกจนถึงบทล่าสุด เป็นอย่างงี้หลายรอบแล้ว 

[lovemongjang]

หงษ์เหนือมังกรแล้วที่นี้
ในที่สุดเฮียก้อศิโรราบต่อความรัก
น้องมิก้อสั่งสอนเฮียให้หนักๆๆเลยนะจ๊ะแล้วค่อยรักให้มากๆๆๆ

ปล.อยากเห็นน้องมิยั่วอิเฮียย

[kyliewonderland]

ตอนที่ 13 : พักพิง






มาเฟียหนุ่มถูกไล่กลับเข้าไปพักผ่อนในห้องหลังจากมื้ออาหารเช้าจบลง มิถุนาอยู่ในครัวช่วยคุณน้ำทิพย์ล้างจานอย่างขะมักเขม้น คุณยายกับคุณตาไปวัดเพื่อเตรียมถวายเพลเนื่องจากวันนี้เป็นวันพระ อันที่จริงคุณน้ำทิพย์จะไปด้วย แต่เห็นว่าที่บ้านมีแขก เธอจึงอาสาอยู่บ้านเพื่ออำนวยความสะดวก

จอมทัพนอนเอกเขนกในห้องนอนของมิถุนาได้สักพัก เขาก็ต้องลุกขึ้น มันไม่ชินเอาเสียเลย เขาที่แทบไม่เคยมีวันหยุดและมีตารางงานที่อัดแน่นเต็มวัน การมีวันหยุดพักผ่อนสำหรับนอนพักจริงๆแบบนี้เป็นสิ่งที่หายากและไม่คุ้นเคยอย่างยิ่ง จอมทัพนอนไม่หลับ ทั้งๆที่จริงๆแผลก็ยังตึงๆอยู่ และฤทธิ์ยาที่ทานไปเมื่อเช้าหลังอาหารก็น่าจะทำให้เขาง่วงงุนได้บ้าง

มาเฟียหนุ่มยันตัวจะลุก แต่ก็ติดแผลที่ระบมทำให้เคลื่อนตัวเร็วไม่ได้นัก ยังไม่ทันจะก้าวเดิน ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับมิถุนาที่เดินเข้ามา นายแบบหนุ่มส่งแววตาดุๆให้กับเขา ท่าทางจะหน่ายใจที่คนป่วยดื้อและไม่ยอมพักผ่อนสักที


“จะลุกไปไหนครับ?”
“เบื่อ จะออกไปข้างนอก" จอมทัพตอบ
“ข้างนอกไม่มีอะไรหรอกครับ ไม่มีใครอยู่ อีกสักพักแม่ก็จะไปทำงานต่อในห้อง นอนเฉยๆเถอะครับ"
“นายก็มาอยู่เป็นเพื่อนหน่อยสิ"

มิถุนาชะงัก พยายามห้ามไม่ให้แก้มตนเองแดงเรื่อขึ้นมา แต่ท่าจะยาก นายแบบหนุ่มเม้มปากเล็กน้อยก่อนแสร้งเบือนหน้าหนี การกระทำเหล่านั้นอยู่ในสายตาจอมทัพและเขาก็มองว่ามันช่างน่ารักเหลือเกิน

“ผมจะมาดูแผล จะเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ด้วย แต่ไหนๆคุณก็ไม่ยอมนอนแล้ว ออกไปด้านนอกเลยก็ได้ครับ" มิถุนาถอนหายใจเบาๆก่อนผลักประตูเดินนำออกไป จอมทัพเองก็สาวเท้าไวๆตามไปอย่างไม่อิดออด อาการเจ็บแผลหายไปได้ยังไงก็ไม่รู้ แต่มาเฟียหนุ่มก็เรียนรู้ที่จะแกล้งเจ็บให้แนบเนียน

มิถุนาให้มาเฟียหนุ่มหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงผ้าใบบุผ้านวมสีส้มสดบริเวณระเบียง เก้าอี้สำหรับสองที่นั่งหันออกไปยังด้านนอก เผยให้เห็นธรรมชาติเต็มๆตา มิถุนาเดินไปค้นหาอุปกรณ์บนชั้นเสียงดังกุกกักอยู่สักพักก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกมาพร้อมกับข้าวของในมือ กายขาวหย่อนตัวนั่งลงข้างๆมาเฟียหนุ่มก่อนที่มือเล็กๆจะเอื้อมสัมผัสรังดุม แล้วสักพักก็ชักมือออก


“คุณ...ถอดเสื้อก่อน"
“เจ็บ...ถอดให้หน่อย"

สำออย...



มิถุนาเบ้ปาก นึกหมั่นไส้อยู่ในใจ นายแบบหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างยอมแพ้เมื่อเจอสายตาออดอ้อนของมาเฟียหนุ่มเข้าเต็มเปา เขาไม่ชิน...ทำอย่างไรก็ไม่ชินที่จอมทัพมาออดอ้อนเขาแบบนี้ มันผิดวิสัย เหมือนไม่ใช่มาเฟียใจร้ายคนเดิมที่เคยรู้จัก แต่ถ้าถามว่าชอบแบบไหน มิถุนาก็ไม่กล้าตอบอย่างเต็มปาก ทั้งๆที่จอมทัพในตอนนี้นั้น...ถ้าเขาพูดอะไรไป คนๆนี้ก็คงจะยอมให้ได้ทุกอย่างแน่นอน

มิถุนาค่อยๆเอื้อมมือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของมาเฟียหนุ่มออกอย่างช้าๆ จอมทัพขยับตัวเล็กน้อยพอเป็นพิธีจนกระทั่งเสื้อหลุดออกจากท่อนบน เผยกายกำยำ มิถุุนาเม้มปากแน่น กลั้นเขิน...ทั้งๆที่ควรจะชินได้แล้วแต่ก็...ไม่เป็นเช่นนั้น เขาถอนหายใจเบาๆก่อนแกะผ้าพันแผลออกช้าๆ...

บาดแผลบนไหล่กว้างยังไม่แห้งสนิท แต่ก็ดีขึ้นกว่าเมื่อวานมากแล้ว มิถุนาจัดแจงล้างแผล ทำแผลใหม่ทั้งหมด เขาบรรจงแตะสำลีอย่างเบามือจนจอมทัพอดไม่ได้ที่จะมองคนตรงหน้าอย่างหลงใหล และรู้ในวันนี้เอง ว่าทุกสิ่งที่มิถุนาทำให้เขา คือทุกอย่างที่ค่อยๆละลายหัวใจอันด้านชาของเขา ให้เต้นเป็นจังหวะและมีชีวิตขึ้นอีกครั้ง...

มือบางละออกเมื่อพันแผลกลับเป็นที่เรียบร้อย มิถุนาจัดแจงเก็บของลงกล่องอุปกรณ์ก่อนทำท่าจะลุกขึ้นเดินออกไป แต่จอมทัพมือไวกว่า เขาดึงที่เดียวมิถุนาก็เซถลาลงมานั่งบนตักกว้างทันที นายแบบหนุ่มแทบหลุดเสียงร้องเมื่อกลัวว่าตนเองจะชนจนกระเทือนแผล


“คุณ!”
“เดี๋ยวค่อยไปก็ได้" จอมทัพว่าอย่างไม่ใส่ใจนัก
“นี่ ถ้ามันโดนแผลเดี๋ยวก็เจ็บหนักกว่าเก่าหรอก" ร่างเล็กพยายามดิ้นหนี แต่จอมทัพกลับรัดไว้แน่น เขายกตัวมิถุนานั่งลงข้างๆเขา กดกายบางให้เอนซบไหล่ด้านที่ไม่เจ็บจนร่างทั้งร่างแนบสนิทกัน
“ไม่เป็นไรหรอก"
“......”


มิถุนาไม่ต่อปากต่อคำเพิ่ม จริงๆแล้วคือไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่า เขาเลือกที่จะเงียบ เพราะรู้ดีว่าให้ตายยังไงมาเฟียหนุ่มก็คงไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ กายขาวทิ้งตัวเอนลงบนไหล่กว้าง วางศีรษะพิงกับอก ดวงตากลมโตเหม่อลอยมองออกไปยังทิวทัศน์เบื้องหน้า พร้อมกับลมหายใจที่ค่อยๆถูกทอดถอนออกมาเบาๆ


“นอนกันเถอะ"
“ครับ?” มิถุนาเลิกคิ้วทันทีที่เจอประโยคเชิญชวนแปลกๆของมาเฟียหนุ่ม
“ฉันอยากพักผ่อน"
“เมื่อกี้ให้นอน คุณก็ไม่นอน ทีนี้จะไปนอน ผมตามคุณไม่ทันหรอกนะครับ"
“นอนตรงนี้แหละ" จอมทัพว่าเรียบๆ "ไม่มีนายนอนด้วย ฉันนอนไม่หลับหรอก"
หัวในของมิถุนากระตุกเต้นอีกครั้ง ครั้งนี้มันค่อนข้างจะอุ่นวาบอยู่ด้วยอย่างบอกไม่ถูก "ก็แค่กลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน ก่อนหน้านี้คุณก็นอนคนเดียวมาตลอด" มิถุนาแย้งเบาๆ "ไม่สิ คุณก็มีใครต่อใครนอนด้วยทุกคืนอยู่แล้วนี่"
“ไม่เหมือนกันหรอก" จอมทัพมองใบหน้าหวานที่ติดจะบึ้งตึงอย่างเอ็นดู "ไม่เหมือนเลยสักนิด"


จอมทัพกดริมฝีปากลงบนหน้าผากของอีกคนเบาๆก่อนเลื่อนมือกอดกระชับกายบางในอ้อมกอดนิ่ง เขาเอนกายลงกับเตียงนุ่มพร้อมๆกับหลับตาลง มิถุนาเองก็ยอมโอนอ่อนผ่อนกายลงกับร่างของเขา กลิ่นหอมกรุ่นที่ติดปลายจมูก ร่างอุ่นๆที่ได้สัมผัสอยู่ทุกคืนวัน ลมหายใจ จิตวิญญาณ มันหวานหอมเสียจนไม่อยากละกายนี้ไปไหน

จอมทัพไม่รู้ว่าตนเองเผลอหลับไปเมื่อไหร่ แต่ที่แน่ๆมิถุนาอยู่ข้างกายเขา เพียงเท่านี้ก็ตอบได้ทุกคำถามที่อยากได้ยินคำตอบ มิถุนาคือคำตอบของทุกอย่าง...







ไม่รู้ว่าเพราะอากาศดีเกินไปหรือเพราะความเหนื่อยที่สะสมกันมาตั้งแต่เมื่อคืน มิถุนาจึงหลับเป็นตายแบบนี้ ปกติเขาไม่ค่อยได้นอนกลางวันเพราะตื่นขึ้นมาทีไรเป็นอันได้ปวดหัวทุกที แต่ครั้งนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น มิถุนาตื่นขึ้นมาพร้อมกับสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปจนเต็มปอด กายขาวซุกนิ่งในอ้อมกอดกว้าง ดวงหน้าหวานแหงนมองใครอีกคนที่หลับเป็นตาย จอมทัพเอนกายพิงหลับลึกไปอย่างไร้กังวล เป็นเพียงไม่กี่ครั้งที่มิถุนาเห็นมาเฟียหนุ่มหลับสนิทเช่นนี้ เขายกมือขึ้นไล้กรอบหน้าคมเบาๆ เพราะมั่นใจจริงๆว่าจอมทัพจะไม่ตื่นขึ้นมา เขาจึงกล้าทำเช่นนี้

มิถุนาค่อยๆแกะมือของอีกคนออกก่อนดันร่างขึ้นจากเตียงผ้าใบ เขาได้ยินเสียงพูดคุยดังมาจากห้องทานอาหาร พร้อมกลิ่นหอมๆของแกงที่ถูกอุ่นร้อนจนกลิ่นโชยแตะปลายจมูก ลูกชายคนเดียวของบ้านค่อยๆเดินไปหยิบผ้าฝ้ายผืนใหญ่คลุมตัวจอมทัพอย่างเบามือ เขาอยากให้จอมทัพพักผ่อนอย่างเต็มที่


“มีอะไรกินบ้างเหรอครับ?” มิถุนาโผล่หน้าไปเยี่ยมในห้องครัว บ่ายโมงกว่าแล้ว เพราะรอคุณตาคุณยายกลับมาจากวัด ทำให้มื้อกลางวันวันนี้สายไปเล็กน้อย แต่ก็มีอาหารหน้าตาน่าทานที่สองตายายหิ้วกลับมาฝากจากวัด เป็นของที่ชาวบ้านนำมาทำบุญแล้วเหลือจึงแบ่งกลับ ซึ่งเป็นธรรมเนียมปกติของชาวบ้านละแวกนั้น ข้าวก้นบาตรถือเป็นมงคลชีวิต คุณตาคุณยายบอกมิถุนาเสมอว่านำของเหลือจากถวายพระกลับบ้านมานั้นไม่บาป หากเรานำกลับมาแค่พอรับประทาน มิใช่นำกลับมาเยอะๆเพื่อจะกักตุน ซึ่งเข้าข่ายโลภะ ดังนั้นคุณตาคุณยายจึงมักจะทำอาหารไปถวายและแลกเปลี่ยน รวมถึงหิ้วปิ่นโตไปเพื่อนำอาหารบางส่วนกลับมาด้วยเสมอ

“อ้าว ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ...จอมทัพล่ะ?” คุณยายเอ่ยถามอย่างใจดี พลางยกผัดผักมาวางไว้
“นอนอยู่เลยครับ"
“ดีแล้วลูก ให้พี่เขาพักไป ถ้าหิวเราก็ทานก่อนไป...วันนี้มีแกงโฮ๊ะบ้านกำนันเขา เมียกำนันทำถวายหม้อเบ้อเร่อ" ยายว่า
“ครับ" มิถุนาว่า แต่ก็ยังไม่คิดจะกินตอนนี้ เขากะจะรอใครอีกคนตื่นก่อนแล้วนั่งกินเป็นเพื่อนกัน แต่เพราะเห็นว่าแม่เตรียมคดข้าวใส่จานแล้ว จึงปล่อยเลยตามเลย

คุณยายเดินออกไปหาคุณตาที่ชายพักหน้าบ้าน กายขาวทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามมารดา ก่อนรับจานข้าวมาวางตรงหน้า ทำท่าจะคืนข้าวในจานกลับใส่หม้อ แต่คุณน้ำทิพย์ขัดขึ้นก่อน

“ทานเยอะๆหน่อยสิลูก ผอมไปแล้วนะ...ถึงแม่จะรู้ว่าหนูใช้หุ่นทำงาน แต่ผอมไปมันไม่ดีต่อสุขภาพนะจ๊ะ" คุณน้ำทิพย์ติงอย่างเป็นห่วง มิถุนาพยักหน้ารับ ความคิดที่จะลดข้าวจึงพับเก็บไป เขาค่อยๆตักแกงของโปรดใส่จานตนเอง
“ครับแม่"
“แล้วนี่มีแพลนจะไปไหนหรือเปล่า หรือหยุดอยู่บ้านอย่างเดียวเลยจ๊ะ" คุณน้ำทิพย์เอ่ยถาม "ไหนๆก็มาแล้ว พาพี่เขาไปเที่ยวหน่อยก็ดีนะจ๊ะ เอารถแม่ไปนี่แหละ"
“ผมว่า...อาจจะไปพรุ่งนี้ ตอนนี้แผลก็เริ่มดีขึ้นแล้ว ถ้าไม่ติดเชื้อหรือกระเทือนอะไร พรุ่งนี้คงพาออกไปที่ไกลๆ"
“แม่ว่าดอยแม่สะลองก็เข้าท่าดีนะลูก" คุณน้ำทิพย์เสนอ "ถ้าพี่เขาขับรถคล่อง ไม่เจ็บแผลแล้วก็ลองชวนกันไปดูนะจ๊ะ" ดอยแม่สะลองเป็นชื่อเรียกเขาแห่งหนึ่ง อันเป็นที่ตั้งของหมู่บ้านชาวจีนที่อพยพผ่านมาทางลาวและมาตั้งรกรากอยู่บริเวณนั้น อาชีพหลักของพวกเขาคือปลูกไร่ชา มีร้านชารสดีเปิดขายอยู่ทั่วถนน ดอยแม่สะลองที่มิถุนาไปเยี่ยมครั้งล่าสุดค่อนข้างเจริญมากแล้ว มีร้านสะดวกซื้อ ร้านอัดรูป และอื่นๆตามที่ในเมืองมีแทบจะครบถ้วน ซึ่งครั้งนั้นเขาไปเที่ยวกับเฌอปรางและตะวัน เฌอปรางเป็นคนขับรถขึ้นไปตามประสาสาวแกร่ง ส่วนตะวันและเขานั่งให้กำลังใจเงียบๆ
“ครับ" มิถุนาพยักหน้ารับ "จริงๆเดี๋ยวมิว่าจะออกไปห้างสักหน่อย ของใช้ขาดเหลือหลายอย่างเลยครับ ตอนออกมาก็ออกมาแต่ตัว"
“ก็ได้นะจ๊ะ ไปใกล้ๆแค่นี้ไม่เป็นอะไรหรอก หนูจะได้ไม่เบื่อบ้านด้วย"
“ครับ" มิถุนาพยักหน้ารับเบาๆ คุณน้ำทิพย์มองลูกชายตนเองยิ้มๆ มิถุนาเองก็ชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นผู้เป็นแม่มองด้วยสายตาล้อๆ "อะไรเหรอครับ?”
“เปล่าจ้ะ...แม่เห็นหนูดูโตขึ้นมากจากครั้งที่แล้ว เลยพยายามคิดว่า...เอ...หนูมีอะไรเปลี่ยนไปหรือเปล่าน้า...” คุณแม่ว่ายิ้มๆ
“ไม่นี่ครับ...” มิถุนาปฏิเสธ
“เหรอ......แต่แม่ว่า หนูน่ารักขึ้นน้าาา เพราะมีความรักหรือเปล่าล่ะเนี่ย?” คุณน้ำทิพย์ถามยิ้มๆ "แล้วไหนจะเล่าให้แม่ฟัง ไปเจอคุณจอมทัพได้ยังไงจ๊ะ ไม่เห็นบอกแม่เลย แม่รู้อีกทีก็เป็นข่าวซะแล้ว เวลาคุยโทรศัพท์กันก็ไม่เห็นพูดถึงพี่เขาให้แม่ฟัง"

มิถุนาอยากจะเถียงแทบใจจะขาดว่าพวกเขาไม่ได้รักกัน เขาโดนจอมทัพข่มขืน แต่ก็เกรงว่าผู้เป็นแม่จะเป็นลมไปเสียก่อน จึงได้แต่ปล่อยให้เข้าใจผิดไปแบบเลยตามเลย แต่ก็...ไม่รู้สิ มิถุนายอมให้คุณน้ำทิพย์เข้าใจผิด เพราะเขาไม่ได้รังเกียจอะไรจอมทัพอีกแล้ว...

“ก็เจอที่งานเดินแบบแหละครับ เขาเป็นแขก...”
“แค่นั้นเหรอจ๊ะ"
“ครับ" มิถุนาตอบปัดๆ
“แต่แม่ว่าเขาก็ทำให้ลูกแม่มีความสุขดีนะ...หนูดูโตขึ้น ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น"
“ไม่รู้สิครับ...” มิถุนาเม้มปากเล็กน้อย "บางที...เราก็ไม่เข้าใจกันเท่าไหร่...”
“อืม...บางทีแม่ก็เห็นหนูเหมือนไม่พอใจอะไรพี่เขา แต่อย่าทะเลาะกันบ่อยเลยจ๊ะ รีบเข้าใจกันดีกว่า...” คุณน้ำทิพย์เอ่ย "เวลามันผ่านไปเร็วนะจ๊ะ ชีวิตคนน่ะ แค่พริบตาเดียว จะใช้ให้หมดก็ทำได้ มีอะไรอยากทำก็รีบทำ ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้ทำอีก" แววตาของหญิงสาวอาบเคลือบไปด้วยความคะนึงหาชายคนรัก คุณน้ำทิพย์ยังคงคิดถึงสามีอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แต่แน่นอน...เวลาผ่านไปมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งเข้มแข็งขึ้น และเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตในทุกวันให้มีความสุข ใช้ชีวิตแทนคนที่เธอรักที่ไม่มีโอกาสได้ใช้มันอีกต่อไป...
“เอาล่ะ...แม่ขอตัวไปทำงานก่อนนะจ๊ะ สิ้นเดือนมีส่งต้นฉบับ เดี๋ยวจะไม่ทันเอา...ถ้าพี่เขาตื่นก็อุ่นอาหารให้ด้วยล่ะลูก" คุณน้ำทิพย์รวบช้อนก่อนเดินไปเก็บในซิงค์ล้างจานเมื่อมิถุนาอาสาว่าจะเป็นคนล้างให้เอง

มิถุนานั่งถอนหายใจเบาๆอยู่คนเดียวบนโต๊ะอาหาร เขานึกถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ทำใจได้ไม่ได้หมายความว่าจะลืม จริงๆแล้วเขาควรจะโกรธที่ตัวเองช่างใจอ่อนนัก แต่...สุดท้ายแล้วก็โกรธไม่ลง...โกรธใครสักคนไม่ลงจริงๆ...









กว่าจอมทัพจะตื่นก็เกือบบ่ายสาม หลังทานข้าวเสร็จ มิถุนากลับมาทอดกายเอนตัวลงที่เดิม พร้อมกับหนังสือนิยายบนชั้นของคุณแม่หนึ่งเล่ม อากาศกำลังสบาย คนที่กำลังกลับก็ดูน่าอิจฉานัก มิถุนาเองพอหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน แต่ก็พยายามรั้งตัวเองไว้เพราะหากเขาหลับไปตอนนี้ คืนนี้คงไม่ต้องนอนกันแน่...แรงขยับยุกยิกข้างกายทำให้นายแบบหนุ่มปิดหนังสือลงพร้อมกับเหลือบสายตามองคนที่กำลังจะตื่น จอมทัพงัวเงียปรือตาขึ้นมาก่อนถดกายลงซุกบนไหล่ลาดแทบจะทันที

มิถุนามองการกระทำแสนออดอ้อนนั้นแล้วถอนหายใจเบาๆ


“ตื่นไปทานข้าวเถอะครับ จะได้ทานยา"

จอมทัพพยักหน้ากับไหล่เล็ก แต่ไม่ยอมลุกไปไหน

“เดี๋ยวผมจะออกไปซื้อของเข้าบ้านให้คุณแม่ด้วย คุณจะไม่ไปด้วยกันก็ตามใจนะครับ...”

มิถุนาไม่ได้ขู่ เพราะจอมทัพก็ไม่ได้กระตือรือร้นทำตามที่เขาบอกอยู่ดี นายแบบหนุ่มถอนหายใจเบาๆก่อนดันอีกคนออกจากร่างตนเอง

“ไปเถอะครับ" มิถุนาผุดลุกขึ้น เขาเอื้อมมือไปตรงหน้ามาเฟียหนุ่ม จอมทัพมองฝ่ามือเล็กนั่นยิ้มๆ ก่อนเอื้อมมือขึ้นสัมผัสกับมืออีกฝ่าย มิถุนาจูงมือคนเพิ่งตื่นมาที่ห้องครัว เขาดันตัวอีกฝ่ายลงนั่งบนเก้าอี้ ก่อนจัดแจงเปิดฝาชีออกแล้วนำอาหารไปอุ่นในไมโครเวฟ

ระหว่างรออุ่นอาหาร มิถุนาก็จัดเตรียมยาหลังอาหารของคนบาดเจ็บไว้รอ จอมทัพมองแผ่นหลังเล็กที่เคลื่อนไหวไปมาอย่างนึกชอบใจ เขาชอบที่มิถุนาใส่ใจเขาแบบนี้ ชอบที่มิถุนาคล้ายจะต่อต้านแต่ก็ดูแลเขาเป็นอย่างดี มันช่างน่ารักเหลือเกิน...

สักพักอาหารก็พร้อมสำหรับรับประทาน มิถุนายกชามแกง ผัดผักรวมมิตร และปลาทอดวางลงตรงหน้ามาเฟียหนุ่ม มือบางคดข้าวใส่จานก่อนหย่อนตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามกายหนา จอมทัพในเวลานี้ดูอ่อนวัยลงไปเยอะเมื่อไม่ได้เซ็ตผมเหมือนวันทำงานปกติ มาเฟียหนุ่มปล่อยให้ผมของตนเองละใบหน้า สวมเสื้อผ้าสบายๆ


“ทานข้าวเถอะครับ จ้องหน้าผมทำไม?”


จอมทัพไม่ตอบ เขากระตุกยิ้มก่อนลงมือทานอาหาร แกงเผ็ดไปหน่อยแต่ก็อร่อย อันที่จริงอาหารที่บ้านมิถุนามันก็อร่อยไปหมดนั่นแหละ ไม่ว่าชามไหนก็รับรู้ได้ถึงความใส่ใจของคนทำ เมืองหลวงต่างกับชนบทตรงนี้...ตรงที่คนที่นี่ไม่เคยต้องรีบเร่งวิ่งตามเวลาที่ไล่จี้ตลอดเวลา มีเวลาที่จะค่อยๆทำอาหารอย่างพิถีพิถัน เพื่อให้คนรับประทานมีความสุข เหมือนที่เขารู้สึกอยู่ในตอนนี้


“คุณขับรถไหวไหม?” มิถุนาเอ่ยถามขึ้นทำลายความเงียบ
“ไหวสิ ทำไมหรือ?” จอมทัพเลิกคิ้ว
“จะไปซื้อของนี่แหละ แม่ให้เอารถของแม่ไป จะได้ขนของกลับมาได้ด้วย แล้วก็น่าจะปลอดภัยกว่า" มิถุนาว่า พลางเก็บจานชามไปวางลงที่อ่างล้างจานและเริ่มต้นล้าง ในขณะที่มาเฟียหนุ่มก็เดินไปเปิดตู้เย็น เทน้ำและกินยาตามที่มิถุนาสั่งอย่างว่าง่าย
“ตอนนี้ก็ปลอดภัยจะแย่แล้ว" จอมทัพไม่ได้บอกมิถุนาว่าเขาสั่งให้คนมาจับตารอบบริเวณนี้ไว้แล้ว ตอนนี้คนของเขาน่าจะซุ่มตัวอยู่ตั้งแต่หน้าปากทางของหมู่บ้าน เรื่อยมาจนถึงหน้าบ้าน และเขาคิดว่าไม่บอกจะดีกว่า มิถุนาไม่ควรต้องพะวงเรื่องอะไรเหล่านี้อีกแล้ว
“ไม่แน่หรอกครับ ศัตรูคุณเยอะแยะจะตายไป"


จอมทัพกดยิ้มบางๆที่มุมปากก่อนยืนกอดอกมองอีกคนล้างจานไปเงียบๆ จนกระทั่งมิถุนาเช็ดจานใบสุดท้ายเสร็จเรียบร้อย และผูกถุงขยะเตรียมออกไปทิ้งที่หน้าบ้าน จอมทัพจึงเดินตามแผ่นหลังบางออกไป แดดไม่ร้อนมากเพราะหมอกลงเกือบครึ่งฟ้าทั้งๆที่เป็นหน้าฝน แต่แม่ก็บอกว่าอากาศช่วงนี้วิปริตอย่างบอกไม่ถูก มิถุนาหิ้วถุงขยะไปทิ้งที่หน้ารั้ว ก่อนจะเดินกลับมา พลันสายตาเหลือบไปเห็นเจ้าสุนัขตัวโตนอนหลบแดดอยู่ใต้ต้นมะม่วง เสียงหวานเรียกมันทันที


“ขิง!!”


เจ้าหมายักษ์สะดุ้งก่อนลืมตาขึ้น และเมื่อเห็นเจ้านายคนสวยปรากฏอยู่ตรงหน้า มันก็รีบวิ่งกระโจนเข้าหาแทบจะทันที กายขาวแทบเซล้มเมื่อเจ้าหมาตัวโตโถมเข้าใส่เต็มแรง มิถุนายิ้มกว้างเมื่อเจ้าขิงคลอเคลียด้วยความคิดถึง


“โอ้ย ขิง...พอแล้ว ฮ่าๆๆๆ แกนี่ตัวใหญ่ขึ้นเยอะเลยนะ"
“โฮ่ง...โฮ่งงงง"


จอมทัพมองรอยยิ้มสดใสของมิถุนาด้วยรอยยิ้ม เขานึกหมั่นไส้เจ้าหมายักษ์ที่บังอาจได้รอยยิ้มของคนน่ารักไป แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เจ้าขิงดูเหมือนจะรับรู้ถึงสายตาอาฆาตของมาเฟียหนุ่ม มันละจากตัวมิถุนาก่อนเดินมาดมฟุดฟิดๆที่ชายกางเกงด้วยท่าทางไม่วางใจ

“ขิง นี่คุณจอมทัพ ทักทายเร็ว" มิถุนาย่อตัวลงนั่งข้างๆเจ้าขิง ก่อนกดปลายจมูกลงบนขนนุ่ม
“โฮ่ง!”

สักพักคุณน้ำทิพย์ก็เดินลงมาจากบ้านพร้อมกับกุญแจรถในมือ เธอยิ้มให้จอมทัพและลูกชายของเธอก่อนจะส่งกุญแจรถให้มาเฟียหนุ่ม พร้อมรายการของใช้ในบ้านบนกระดาษแผ่นเล็กให้มิถุนา นายแบบหนุ่มรับมาดูพร้อมกับอ่านคร่าวๆ

“ก่อนกลับแวะเติมน้ำมันให้แม่หน่อยนะจ๊ะ" เธอบอก "ส่วนนี่เงินจ้ะ"
“ไม่ต้องหรอกครับ" จอมทัพรีบปฏิเสธ คุณน้ำทิพย์ทีแรกจะดึงดันไม่ยอม แต่มิถุนาก็รีบบอกแม่ว่าให้ตนได้เป็นคนจัดการแบ่งเบาภาระให้แม่บ้าง คุณน้ำทิพย์จึงยอมในที่สุด


มิถุนาละจากตัวเจ้าขิงก่อนลากจอมทัพไปยังโรงเก็บรถข้างๆบ้าน รถจี๊ปสีดำคันใหญ่จอดทิ้งไว้อยู่ในนั้น มันเป็นรถของพ่อ เมื่อพ่อจากไป แม่ก็ไม่ค่อยได้เอาออกไปใช้สักเท่าไหร่ คุณตาก็มีรถส่วนตัวของคุณตาเองเอาไว้ไปไหนมาไหนในละแวกนั้นกับคุณยาย เมื่อมิถุนากลับมาที แม่ก็จะคะยั้นคะยอให้เขาเอารถไปใช้เผื่อแบตเตอรี่ดับ ทั้งๆที่มิถุนาไม่ชอบขับรถและขับรถไม่คล่องเลยสักนิด

สภาพรถคันเก่ายังดีมากและสะอาดมากเพราะคุณน้ำทิพย์ทำความสะอาดบ่อยครั้งทั้งๆที่ไม่ได้เอามันออกไปใช้งาน มิถุนาขึ้นนั่งประจำที่ข้างคนขับ ก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะขึ้นนั่งที่คนขับแล้วสตาร์ทรถ รถเป็นเกียร์กระปุกเขาไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ แต่ก็ไม่มีปัญหา ตอนหัดขับใหม่ๆเขาก็ใช้เกียร์กระปุกตลอด เพียงแต่ปัจจุบันแทบไม่มีรถประเภทเกียร์ธรรมดานี้ผลิตออกมาเท่าไหร่แล้ว ชีวิตที่สะดวกสบายขึ้น ก็เหมือนต้องและอะไรต่อมิอะไรไปมากเหมือนกัน

คุณน้ำทิพย์รอเปิดประตูบ้านไว้ให้แล้ว จอมทัพพยักหน้าทักทายหญิงสาวก่อนเคลื่อนรถผ่านประตูบ้านออกไป มิถุนาบอกทางจอมทัพเป็นพักๆ บนเขาไม่มีห้างสรรพสินค้าใหญ่ๆอยู่แล้ว จึงต้องเข้าเมืองไปราวๆยี่สิบนาที ซึ่งไม่นานนัก ห้างสรรพสินค้าที่ขึ้นชื่อเรื่องการขายส่งขนาดใหญ่ก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า รถค่อนข้างเยอะเพราะเป็นวันเสาร์ แต่ก็ยังพอมีที่จอดดีๆเหลืออยู่

จอมทัพถอยรถเข้าจอดก่อนลงจากรถมายืนรอนายแบบคนเก่งที่ค่อยๆไต่ลงมาจากรถคันสูง เขามองห้างสรรพสินค้าพื้นๆตรงหน้าด้วยรู้สึกแปลกๆ จอมทัพไม่เคยมาที่แบบนี้ จริงๆแล้วเขาไม่เคยซื้อของเข้าบ้านเองเลยด้วยซ้ำ อยากได้อะไรก็บอกอาเจียง ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงปฏิเสธที่จะมาที่แบบนี้เพราะยุ่งยาก แต่สำหรับตอนนี้ มิถุนาอยู่ไหน เขาคงจะตามติดไปทุกที่แบบไม่มีวันให้คลาดสายตาอีก

“ไปกันครับ" มิถุนาว่าก่อนเดินนำออกไป คิ้วบางเลิกขึ้นนิดหน่อยเมื่อฝ่ามือหนาสอดเข้ากระชับแน่น อดคิดไม่ได้ว่านี่มันไม่ต่างกับคู่รักเลยสักนิด แต่...มันก็บอกไม่ถูกอยู่ดี มิถุนาเลิกคิดจะหาคำตอบไปสักพักแล้ว วันนี้เขามีความสุขก็น่าจะเป็นเรื่องยินดี หากต้องกลับไปสู่โลกแห่งความเป็นจริงเมื่อไหร่ ถึงเวลานั้นเขาคงตัดสินใจทุกๆเรื่องให้กับตนเองได้ง่ายกว่านี้