หัวข้อ: ล่ารักหัวใจมาเฟีย | 011114 | ตอนพิเศษ : Falling Slowly | Page 124 |

[question09]

 

[blur]

อัพแต่ละครั้ง ยาวววววววววววววววได้ใจเลยครับ ^人^

[shironeko]

รออ่านนะคะ คิดถึงหนูมิ :-)

[•♀NoM!_KunG♀•]

รอรอรอรอ

[helloploy]

สู้ๆๆ นะค่า 

[คีย์]

 

[♫~Eristneth~♪]

อยากอ่านนนนนน 

[omyim_jjj]

รอรอรอรอรอ จร้าาาาาาาา

 

[LoveMagic]

สนุกมากกกครับเรื่องนี้ คนแต่งเก่งจุงงงง รักเลยยย บรรยายเนื้อหาได้ดี เห็นภาพ กระชับ อ่านเข้าใจง่ายมากครับ เข้าถึงตัวละครได้ตลอดเนื้อเรื่องเลย โอยยยยย สุดยอดดด!! มารออ่าน ขอติดตามด้วยคนนะคร้าบบบบ 

[FanGieTsFc]

รอ ฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด
เธอจะมา เธอจะมาเมื่อไหร่ นัดกันไว้ทำไมไม่มา

ฮืออออออออออออออออออออออออออออ ยังรออ่านอยู่นะคะ 

[saruttaya]

ยังไม่มาเหรอ

[koonpalmzaa]

ชอบนิยายเรื่องนี้มากค่ะ

คนแต่งเก่งมากเลยค่ะ


เนื้อเรื่องน่าติดตามมากๆเลยค่ะ
 

 

[kyliewonderland]

ตอนที่ 14 : เดินหน้า (100%)








จอมทัพตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่พร้อมกับมิถุนาที่ลืมตาตื่นในอ้อมกอดเขา ไม่มีคำทักทายตลอดจนคำว่าอรุณสวัสดิ์ แต่พวกเขาก็จูบกันเบาๆ พอให้ใบหน้าหวานของนายแบบคนเก่งขึ้นสีเรื่อๆ มิถุนาลุกขึ้น อาบน้ำ แต่งตัว และออกไปช่วยงานในครัว ส่วนมาเฟียหนุ่มคิดว่าหลังตักบาตรเสร็จ จะไปออกกำลังกายเป็นเพื่อนคุณตาในเมือง เมื่อวานพวกเขาไม่ได้ไปไหน นอกจากออกไปซื้อเสื้อผ้าสำหรับขึ้นเขา นอกจากนั้นก็คือการนอนพักผ่อนอยู่บ้านเต็มวัน ช่วงบ่ายคล้อย คุณน้ำทิพย์ลงต้นไม้ชุดใหม่ จอมทัพจึงเป็นลูกมือให้กับหญิงสาวตลอดบ่ายทั้งที่ไหล่ยังไม่หายดีนัก

มิถุนาตากผ้าอยู่หน้าบ้าน พร้อมกับจอมทัพที่ขับรถกลับเข้ามาพร้อมคุณตา เขาจอดรถเรียบร้อยพร้อมกับเดินมาหามิถุนา นายแบบหนุ่มไม่พูดอะไร ไล่เขาไปอาบน้ำทันที เพื่อเตรียมตัวออกเดินทางอีกครั้ง

เมื่อมาเฟียหนุ่มเดินออกมา ก็พบว่ามิถุนาแพ็คข้าวของเรียบร้อยแล้ว เขาช่วยลูกชายเจ้าของบ้านหิ้วกระเป๋าใบเล็ก ก่อนเดินตามกันออกไป ระหว่างที่จอมทัพกำลังแพ็คสัมภาระลงในรถสปอร์ตคันหรู มิถุนาก็ร่ำลาครอบครัวด้วยแววตาหงอยเหงา เขามองคนตัวบาง ก่อนเดินไปสวัสดีผู้ใหญ่ทุกคนที่ยืนส่งพวกเขาอยู่

จอมทัพรับปากว่าจะพาคนงานยุ่งกลับมาเยี่ยมบ้านให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ มาเฟียหนุ่มไม่เข้าใจสายตากังขาของมิถุนามากนักแต่ก็ไม่ได้ปริปากอะไรออกไป คุณน้ำทิพย์คอนเฟิร์มเรื่องการเช่าเต้นท์อีกครั้ง จอมทัพพยักหน้ารับเบาๆ พวกเขาตั้งใจจะไปจองเต้นท์ของอุทยาน นี่ไม่ใช่หน้าท่องเที่ยว คนไม่เยอะมากอยู่แล้ว ไม่ต้องไปแย่งกันกิน แย่งกันเที่ยวกับใคร

คุณตา คุณยาย อวยพรให้พวกเขาอีกครั้ง ก่อนที่จอมทัพจะพามิถุนาไปขึ้นรถ พวกเขาขับรถออกมาในตอนเช้าตรู่ มิถุนานั่งนิ่งเงียบอยู่ที่เบาะด้านข้างคนขับ จอมทัพลดกระจกลงเพื่อจุดบุหรี่สูบ เขาต่อสายคุยกับมือขวาสองสามคำ ก่อนที่จะวางสายเมื่อเสร็จธุระ มิถุนาได้ยินเรื่องการเลื่อนการประชุม แม้ว่าจะทำทีเป็นไม่สนใจ แต่ก็อดเอ่ยปากถามออกไปไม่ได้


“ถ้าติดงาน จะกลับเลยก็ได้นะ"

จอมทัพมองคนขี้น้อยใจข้างตัว เขาเงียบไปสักพัก

“ผมไม่ได้อยากไปขนาดนั้น"

มาเฟียหนุ่มมองเสี้ยวหน้าคนปากไม่ตรงกับใจเล็กน้อยก่อนกดยิ้มบางๆ เขาเลื่อนกระจกปิด

“เจย์เปิดประชุมได้ ไม่ต้องมีฉันหรอก"
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้อยากไปขนาดนั้น"
“คนที่ไม่ได้อยากไป เขาคงไม่ถ่อจากเหนือสุดของภาคเหนือไปเหนือสุดของภาคอีสานหรอก" มิถุนาทำท่าจะอ้าปากเถียง
“หรือว่าจะแวะน่านดี ถ้าแค่อยากพักผ่อน" จอมทัพดักคอคนปากแข็งไว้เสียอยู่หมัด
“ทำอย่างกะเป็นคนไทย รู้แผนที่ดีไปหมด" มิถุนาเบ้หน้า จอมทัพไม่พูดอะไรต่อ
“ฉันให้นายเลือก ตัดสินใจทุกอย่างแล้ว...” มาเฟียหนุ่มเอ่ยออกมาในที่สุด

มิถุนาเบือนหน้าออกไปด้านนอกหน้าต่างเมื่อในสมองเริ่มตีรวนกันอย่างกับจะทรยศ เขาเม้มปากแน่น กระจกสะท้อนใบหน้าตัวเองเป็นพักๆเมื่อรถเริ่มแล่นผ่านไปตามแนวต้นสนใหญ่


“ผมมีสิทธิ์งั้นหรือ?”
“ทุกอย่าง" จอมทัพเอ่ยอย่างหนักแน่น
“ถ้างั้น...” เขาเงียบไปพักหนึ่ง "ถ้าผมจะขอกลับไปมีชีวิตเป็นของตัวเอง กลับไปอยู่ที่คอนโดของผมเอง คุณจะยอมไหม?”

เงียบ...จริงๆแล้วมิถุนาก็ไม่ได้เตรียมใจฟังคำตอบนัก แต่ที่ถามไปก็ราวกับประชดประชัน

มาเฟียหนุ่มเหลือบมองเสี้ยวหน้าสวย เขาถอนหายใจเบาๆ ก่อนให้คำตอบที่มิถุนาไม่คาดคิด


“ยอม...”

มิถุนาชะงัก

“ก็บอกไปแล้วว่ายอมทุกอย่างแล้ว ที่กำลังทำอยู่คือขอให้มาอยู่ด้วยกัน"

จอมทัพเอ่ยนิ่งๆ แต่นั่นทำเอาหัวใจของคนปากเก่งแกว่งไม่เป็นท่า มิถุนาไม่ยอมเบือนหน้ากลับมา เขารู้สึกได้ถึงความอ่อนแอในหัวใจดวงเล็กๆ รวมถึงหลายๆเรื่องราวที่เกิดขึ้นในระยะหลังๆนี้อีกด้วย


“ผมให้คำตอบคุณไม่ได้หรอก"
“......”
“ผมอยากไปภูกระดึง...ตอนเด็กๆพ่อเคยพาผมกับแม่ไปที่นั่น ค่อยๆปีนกันขึ้นไป มันสนุกและมีความสุขมากๆ ตอนนั้นผมคงเด็ก เพราะผมไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิด" มิถุนาพึมพำเบาๆ "แต่ตอนนี้ผมแค่อยากได้เวลา ไม่ได้อยากกลับไปเป็นเด็กอะไรหรอก"
“อืม...” จอมทัพครางในลำคอเบาๆ "บอกแล้วไง...นายจะคิดทั้งชีวิตก็ไม่เป็นไร ฉันรอได้...”
“......”
“จะรอ"


ในบางครั้งเมื่อคนปากร้ายมาพูดจาหวานใส่ มิถุนาก็ไม่สามารถตั้งตัวได้เหมือนกัน มันเหมือนเป็นการตบหัวและลูบหลัง แต่เขาก็ไม่อยากจะกลับไปอยู่ในช่วงเวลาบ้าบอนั่นอีกแล้ว การเริ่มต้นของพวกเขาไม่สวยหรู จอมทัพเคยแค่อยากได้ร่างกายของเขา แต่วันนี้กลับต้องการสิ่งที่มากกว่านั้น...หัวใจหรือไง...มิถุนาก็ไม่รู้จริงๆ

แต่ถึงจะต้องการ มิถุนาก็ไม่รู้ว่ามันจริงหรือแค่หลอกกันเล่น จอมทัพไม่ใช่คนล้อเล่นก็จริง แต่จะเชื่อได้แค่ไหน วันนั้นยังรังแกกันแทบตาย แต่มาวันนี้กลับยอมลงให้ ไร้ตรรกะชัดๆ มิถุนาไม่เข้าใจเลย จอมทัพต้องการอะไรกันแน่ ทั้งๆที่รู้ว่าเรื่องบางเรื่องมันอาจจะเป็นไปไม่ได้ จะดันทุรังไปทำไม ทั้งๆที่รอบกายก็มีคนตั้งมากมายรอเดินเข้ามาในชีวิตอยู่แล้ว เพียงกระดิกนิ้วครั้งเดียว


“นอนไปก่อนเถอะ เดี๋ยวถ้าจะแวะที่ไหนจะปลุก"


มิถุนาไม่ได้ง่วงนอน แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีทางออกอื่นใดที่เหมาะสมกับสถานการณ์ในตอนนี้ เขาค่อยๆปิดเปลือกตาลง รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นของเสื้อกันหนาวตัวใหญ่ที่มาเฟียหนุ่มทาบคลุมลงมา



เป็นเพราะมิถุนาเผลอหลับยาว จอมทัพจึงตรงดิ่งมาตลอดทางไม่ได้หยุดพักที่ไหน พวกเขาแวะเติมน้ำมันแค่ครั้งเดียวก่อนทางขึ้นเขา จากนั้นจึงค่อยๆไต่ขึ้นไปที่อุทยานแห่งชาติภูกระดึง อันเป็นเป้าหมายของวันนี้

เพิ่งจะบ่ายโมง จอมทัพปลุกมิถุนาตื่นเมื่อเขาได้ที่จอดรถทำเลเหมาะ เขาส่งน้ำเปล่าในขวดให้นายแบบหนุ่มล่างหน้าและดื่มแก้กระหาย ก่อนหิ้วเป้ใบใหญ่ลงจากด้านหลังรถ มิถุนาหยิบกระเป๋าสะพายเดินตามมา เขาถูกจูงไปตามทางเดินเพื่อแวะหาอะไรเป็นมื้อกลางวัน ก่อนที่จะเดินเท้าเกือบหกกิโลขึ้นไปบนหลังแป จากนั้นเดินต่ออีกสามถึงสี่กิโลเพื่อไปถึงจุดกางเต้นท์

อุทยานแห่งชาติภูกระดึงเปิดให้คนเดินขึ้นตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าถึงบ่ายสอง ที่ปิดประตูเร็วเป็นเพราะเกรงว่าจะมืดเสียก่อนที่นักท่องเที่ยวจะเดินขึ้นไปถึงด้านบน ภูกระดึงเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่ได้รับความนิยมมาก เหตุผลคือ หนึ่ง เป็นเพราะเป็นป่าปิดที่สมบูรณ์ อากาศเย็นสบาย เป็นต้นกำเนิดลำน้ำพอง อุดมด้วยพรรณไม้นานาชนิด และ สอง ภูกระดึงคือที่ๆสามารถพิสูจน์ใจใครต่อใครหลายคนได้ ว่าเขาจะร่วมทางกับเราไปจนสุดทางได้หรือไม่

มิถุนาเลือกร้านอาหารตามสั่งที่เป็นเพิงเล็กๆติดทางเข้าอุทยาน เขาสั่งข้าวผัดให้จอมทัพ และคะน้าหมูกรอบสำหรับตนเอง และต้มจืดหนึ่งชาม ไม่รู้ว่าเผลอยิ้มไปบ้างหรือเปล่า แต่มิถุนาชอบที่มาเฟียหนุ่มอยู่ในชุดสบายๆแบบนี้ ไม่มีสีหน้าเคร่งเครียดจากการทำงาน ไม่ต้องเซ็ทผมให้ดูหน้าเกรงขาม แต่เป็นจอมทัพที่ตามใจเขาไม่ว่าเขาอยากได้อะไร อยากทำอะไร หรืออยากไปที่ไหนก็ตามที


“ทานได้ไหม?” มิถุนาเอ่ยปากถามเบาๆ มาเฟียหนุ่มพยักหน้ารับ ใครว่าเขาไม่เคยลำบาก ตอนอยู่อเมริกา เขาต้องดูแลตัวเอง แถมยังแอบไปทำงานพิเศษอีกต่างหาก
“ได้สิ" จอมทัพว่า "แต่ไม่ค่อยอร่อย"
“หืม?” มิถุนาเลิกคิ้ว เขาคิดว่าอาหารอร่อยดีออก "ผมว่าใช้ได้นะ"
“ก็อร่อย...แต่นายทำอร่อยกว่า"
“เห?” มิถุนาขมวดคิ้วมุ่น
“ไว้ขึ้นไปด้านบน ทำให้กินหน่อยนะ"
“ทำให้กินทุกวัน จำไม่ได้หรือไง" มิถุนาบ่นอุบ ก่อนทานข้าวต่อด้วยสีหน้าติดจะเรื่อแดง


มิถุนารู้สึกได้ว่าตัวเองเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน




พวกเขาได้ขึ้นไปบนอุทยานก่อนประตูจะปิดไม่ถึงสิบนาที จอมทัพสะพายเป้ไว้บนบ่า มันไม่หนักมาก มีเพียงเสื้อผ้า อุปกรณ์อาบน้ำ และไฟฉาย ส่วนสิ่งอื่นๆค่อยไปหาเช่าด้านบนเอา มาเฟียหนุ่มบอกว่าแผลไม่เจ็บมากแล้ว มิถุนาจึงวางใจ นายแบบหนุ่มสะพายกระเป๋าของตัวเองไว้ เขาก้มลงผูกเชือกรองเท้า และเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เจอฝ่ามืออุ่นๆของจอมทัพที่ยื่นส่งมาให้ ไม่ได้ขัดขืนอะไรเลยสักนิด เพราะมิถุนายื่นมือให้อีกฝ่ายสอดนิ้วเข้ามาอย่างว่าง่าย

ทางลาดชันขึ้นไปดูหนักหนา แต่มิถุนากลับไม่รู้สึกเหนื่อยนัก เหมือนกับครั้งแรกที่ได้มาสัมผัสที่นี่ เขาไม่ได้ยิ้มหรือเอ่ยปากอะไรมากมาย แต่เดินไปเงียบๆตามประสา พวกเขาจองเต้นท์ขนาดเล็กสุดไว้กับเจ้าหน้าที่ เจ้าหน้าที่บอกว่า หากไม่ได้แวะพักหรือแวะถ่ายรูปอะไร ก็จะใช้เวลาเดินเพียงสามชั่วโมงกว่าๆเท่านั้น มิถุนาเองก็หวังไว้เช่นนั้น เพราะเขากลัวว่าจอมทัพจะเจ็บแผลหากอากาศเย็นมากๆ ทั้งๆที่แสร้งทำใจร้ายไม่สนใจอีกฝ่ายมากนัก แต่สุดท้ายก็เป็นเขาทุกทีที่คอยห่วงตลอด

แต่จอมทัพไม่เคยปริปากบ่นเรื่องแผลสักครั้ง แน่นอนว่าเขาไม่เคยปริปากเรื่องอะไรทั้งนั้นแหละ ครั้งนี้ก็เช่นกัน เขาเดินขึ้นไปเรื่อยๆ ไม่เร็วมากเพราะกลัวว่ามิถุนาจะก้าวตามไม่ทัน ไม่ถามไถ่อะไรแต่มองด้วยสายตาเป็นห่วงเสมอ พวกเขาแวะพักแค่สักพักสำหรับดื่มน้ำ ก่อนเดินขึ้นไปต่อ มิถุนาเองก็ไม่บ่นว่าเหนื่อยหรือเมื่อยอะไรทั้งนั้น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะใครอีกคนที่กุมมือเขาไว้หรือเปล่า

พวกเขาใช้เวลาสามชั่วโมงกว่าๆตามที่คาดไว้ อาทิตย์เริ่มอัสดง ฉายแสงสีส้มจัดอาบไล้ตัวพวกเขาระหว่างปีนแง่งหินสุดท้ายขึ้นไปแตะบนหลังแป จอมทัพก้าวขึ้นไปก่อน และอุ้มมิถุนาขึ้นมาข้างๆกัน ยอมรับว่าเหนื่อย แต่อากาศบริสุทธิ์ทำให้รู้สึกหายใจทั่วท้องและลืมเหนื่อยไปเลย พวกเขาใข้เวลาอีกเกือบชั่วโมงกับการเดินเท้าเข้าไปยังบริเวณที่พักอุทยาน ป่ายังคงอุดมสมบูรณ์ แม้กระทั่งบริเวณที่พักก็ยังเป็นบริเวณที่สวยงาม เต้นท์มีไม่กี่หลังนัก เพราะเป็นช่วงเริ่มเข้าปลายร้อนต้นฝนแล้ว มีร้านอาหารเป็นเพิงเล็กๆรอบบริเวณ ห้องอาบน้ำสาธารณะ รวมถึงร้านขายของใช้และของที่ระลึก จอมทัพเดินไปติดต่อเต้นท์ที่พัก พวกเขาได้ทำเลดี คืออยู่ริมๆของเต้นท์เกือบทั้งหมด เป็นเต้นท์สีเขียวขี้ม้าแบบยกพื้น ด้านในมีฟูกและผ้านวมพร้อมสรรพ มิถุนาบีบคอเอาเต้นท์แบบนี้มาเพราะเขากลัวว่าอากาศตอนกลางคืนจะหนาวและแผลจะปวดขึ้นมาอีก ด้านหน้าเต้นท์แบบยกพื้นมีแผ่นไม้ต่อออกมาราวสองศอก สำหรับนั่งห้อยขาหรือทำอาหาร

มิถุนาถอดรองเท้าก่อนมุดเข้าไปในเต้นท์ ยังไม่มืดมาก เขาเรียกมาเฟียหนุ่มมาดูแผล และโล่งใจเมื่อมันไม่เป็นอะไร มือเล็กค่อยๆรื้อกระเป๋าออกมาเพื่อหาของใช้จำเป็น อากาศเริ่มโรยตัว ไม่มีน้ำอุ่นบริการด้วยซ้ำ


“ทานข้าวก่อนไหม?” จอมทัพชะโงกหน้าเข้ามาในเต้นท์ เขาเอ่ยถาม
“คุณหิวเหรอ?”
“เปล่า แต่ดึกๆค่อยไปอาบน้ำก็ได้" เสียงทุ้มว่า "ไม่ต้องอาบก็ได้ ไม่สกปรกหรอก" เขาต้องล้อเล่นแน่ๆ
“ซกมกจริง ไม่เอาหรอก" มิถุนาบ่นอุบ "ทานข้าวก่อนก็ได้ จะหนึ่งทุ่มแล้ว" มือบางดึงเสื้อกันหนาวออกมาจากกระเป๋า และหันกลับมาเผื่อจะยื่นมันให้กับจอมทัพ แต่ไม่ทันตั้งตัว ก็ถูกคนเจ้าเล่ห์ชะโงกมาขโมยจูบไปเสียแล้ว

“คุณ!”

มิถุนาตวาดเสียงแหว นั่งหน้าดำหน้าแดง แต่จอมทัพกลับยิ้มกริ่ม

“ไปหาอะไรกินกัน"

สุดท้ายก็วางมือ แล้วก็โดนจูงมือไปร้านค้าแถวๆนั้นจนได้...







มิถุนาเดินลากเท้าไปมาสามสี่ร้าน ก่อนหยุดที่ร้านอาหารตามสั่งที่มีสุกี้หม้อเล็กขาย เขาเลือกชุดเล็กสุดสำหรับคนสองคน ตัวร้านเป็นบ้านอิฐ มีโต๊ะสำหรับทานอาหารวางเรียงกันอยู่ด้านหน้า มิถุนากระชับเสื้อหนาว ก่อนที่จอมทัพจะลากเก้าอี้มานั่งข้างๆกัน ตอนแรกก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่ว่าอีกคนต้องการอะไร แต่พออยู่ใกล้ๆกันและมันอุ่นกว่า ก็เป็นเรื่องที่น่าดีใจ

พวกเขาไม่พูดอะไรกัน ปกติทั้งคู่ก็ไม่ใช่คนที่จะพูดอะไรมากมายอยู่แล้ว มิถุนาค่อยๆหย่อนผักลงในหม้อต้ม อากาศเย็นๆกับไอควันอุ่นๆช่างเข้ากันได้ดีสำหรับคืนนี้ ราวกับจะขับกล่อมและกระซิบบอกเบาๆว่าให้ปลดเปลื้องทุกภาระอันแสนหนักหน่วงไปเสีย

“อร่อยดี" จอมทัพเอ่ยชมอาหารเย็นมื้อนี้ขึ้นมา ฟ้าเริ่มโรยตัว และความมืดเริ่มคลืบคลานเข้าปกคลุม
“อุ่น" ว่าพลางเอามืออังกับหม้อสุกี้
“หนาวหรือไง?”
“ไม่" มิถุนาส่ายหัว เขาค่อยๆเอื้อมมือลดไฟเมื่อหม้อสุกี้เดือดปุดๆ ตักของในหม้อให้กับมาเฟียหนุ่ม ไม่ค่อยมีคน คุณยายเจ้าของร้านแวะเวียนมาถามไถ่บ่อยๆ ฟ้าเริ่มมืด ใต้แสงไฟเขาเห็นคู่รักหลายคู่เดินจับจูงมือกันใต้แสงไฟสลัว

มื้ออาหารจบลงพร้อมกับมิถุนาที่เอื้อมมือปิดเตาแก้ส จอมทัพเอื้อมมือหยิบกระเป๋าเงินแต่มิถุนากลับขัดไว้ก่อน เขาจะเลี้ยงอาหารมื้อนี้ด้วยตัวเอง แม้ว่ามันจะไม่แพงอะไรมากมายนัก แต่ก็คงเป็นสิ่งเล็กๆที่เขานึกอย่างจะทำโดยไม่มีเหตุผลรองรับอะไรทั้งนั้น

“จะจ่ายเหรอ?”
“อืม" มิถุนาพยักหน้ารับเบาๆ "กระเป๋าคุณมีเงินสดหรือไง?”
จอมทัพบิดรอยยิ้ม เขาเคาะๆเงินออกมา มีแบงค์พันหลุดอกมาปึกเล็ก "มี"
“เก็บไว้เถอะ เงินคุณอีกปึกก็อยู่กับผม" มิถุนาพึมพำ
“อ่าฮะ...” จอมทัพแตะปลายนิ้วที่คาง "จากนี้ไปก็เก็บทุกบาททุกสตางค์เลยนะ" เขาเอ่ยหยอก มิถุนารู้ แต่แสร้งทำเฉไฉ
“ผมทำงาน เก็บเงินเองได้"

เขาว่า ไม่ทันให้มาเฟียหนุ่มโอ้โลมอะไรอีกต่อไป นายแบบหนุ่มลุกพรวดขึ้นแล้วเดินนำออกไปจากร้าน ทิ้งให้มาเฟียหนุ่มต้องรีบสาวเท้าตามคนขี้อายออกไปไวๆ

ฝ่ามือค่อยๆสอดประสาน มิถุนาไม่พูดอะไร พวกเขาเดินกุมมือกันไปเงียบๆ กลับไปที่เต้นท์ มิถุนามุดเข้าไปรื้อข้าวของออกมาจากด้านใน เขาส่งผ้าขนหนูกับชุดให้กับจอมทัพที่ยืนรออยู่ด้านนอก พร้อมกับของตนเองด้วย ลำแสงจากไฟฉายสาดไปตรงหน้า นำทางสู่ห้องอาบน้ำที่อยู่ห่างออกไปราวร้อยเมตร มิถุนาส่งสบู่ แชมพู ยาสีฟันให้มาเฟียหนุ่มก่อน พร้อมทำท่าจะยืนรออยู่ด้านนอก

แต่แน่นอนว่าจอมทัพไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น เขาลากมิถุนาเข้าไปในห้องน้ำด้วยกันพร้อมปิดประตูดังปัง เล่นเอาห้องข้างๆตกใจกันไปใหญ่ ร่างเล็กร้องออกมาอย่างตกใจแต่ก็ถูกปิดปากเอาไว้ด้วยฝ่ามือหนา พร้อมคำขู่ว่าถ้าไม่เงียบเดี๋ยวคนอื่นได้ยินหมดหรอก มิถุนาเลยได้แต่จำใจ


“แคบจะตาย คุณอาบก่อนเถอะ" มิถุนาใช้ไม้อ่อนบ้าง เมื่อไม่แข็งไม่เคยได้ผล
“อาบให้หน่อยสิ" เขาไม่ชินที่มาเฟียหนุ่มมาออดอ้อนอะไรแบบนี้ แต่พักหลังๆมันเกิดขึ้นบ่อย ก็เลย...ไม่รู้สิ มันไม่ได้ชิน มันก็ยังเขินอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็...
“สมองกลับหรือไง"
“จะว่างั้นก็ได้" จอมทัพว่า พลางยกแขนขึ้นเหมือนเด็กๆ "เร็วสิ"
“อยากให้เจย์กับวิคเตอร์มาเห็นจริงๆ" เขาบ่นอุบ แต่จอมทัพกลับอมยิ้ม
“ไม่มีทางได้เห็นหรอก ไม่มีใครเคยได้เห็น" เสียงทุ้มบอก มิถุนาถอนหายใจเบาๆ เอื้อมมือแกะกระดุมให้ในที่สุด ตามด้วยกระดุมยีนส์ จอมทัพเป็นคนถอดชั้นในปราการสุดท้ายด้วยตนเองเมื่อเห็นว่ามิถุนาไม่ยอมทำไปมากกว่านี้ ร่างกายเปลือยเปล่าใต้แสงจันทร์ทำเอานายแบบหนุ่มหน้าแดง ยืนนิ่งได้ไม่นานก็ต้องดิ้นหนีเมื่อมาเฟียหนุ่มทำท่าจะลอกคราบเขา
“คุณ...จะทำอะไร?”
“อาบน้ำพร้อมกันนี่ไง"
“มะ...ไม่เอา"
“เร็วน่า"


สุดท้ายด้วยชั่วโมงบินที่เหนือกว่า จอมทัพก็ทำให้มิถุนาเปลือยเปล่าอยู่ข้างๆกันจนได้ ใบหน้าหวานแดงก่ำ ทั้งๆที่เห็นมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่ชิน ใบหน้าหวานแนบกับอกกว้างเพราะไม่รู้จะมองไปทางไหน เขาหยิบขันตักน้ำเย็นเฉียบราดลงบนปลายเท้า หนาวสั่นถึงชั่วหัวใจ มิถุนาซี้ดปาก ย่ำเท้าถี่ๆไล่ความเย็น แต่ดูเหมือนไม่ช่วยอะไร เมื่อมาเฟียหนุ่มตักน้ำราดใส่โครมใหญ่ เปียกม่อล่อกม่อแล่กไปทั้งตัว

“คุณ!!!”
“อะไร อาบน้ำไงเล่า ถูสบู่สิ" จอมทัพเอ่ยด้วยแววตาหยอกเย้า
“คุณนี่มัน" มิถุนาเอื้อมมือหยิบสบู่เทใส่มือก่อนลูบไปตามแขนของตนเอง สักพักก็เอื้อมมือแตะแผงอกกว้างแล้วค่อยๆไล้มือจนฟองฟอด

กลิ่นหอมจากน้ำหอมของสบู่ลอยแตะจมูก มิถุนาถอนหายใจเบาๆ ลากมือไปตามแผ่นหลังกว้าง จอมทัพก้มลงแตะปลายจมูกที่เรือนผมสีดำสนิท สูดกลิ่นหอมเข้าไปในปอด มิถุนาพึมพำเบาๆ

“ในนี้ไม่เอานะ" เสียงหวานห้าม
“ถ้าข้างนอกจะได้ใช่ไหม?”
“ไม่ได้ ไม่เอา" มาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้ม เขาอยากแกล้งมิถุนาต่อ แต่ว่ามันหนาวเกินไป เลยเกรงว่าคนตรงหน้าจะป่วยไปเสียก่อน
“รีบอาบเถอะ"

ทั้งๆที่เป็นหน้าฝนแท้ๆ แต่อากาศก็ยังเย็นเข้ากระดูกเวลาอาบน้ำ พวกเขาอาบน้ำทำเวลาจนเสร็จ จอมทัพคว้าผ้าขนหนูผืนใหญ่ห่อกายเล็กไว้ก่อนซับน้ำจนเกือบแห้ง จากนั้นจึงไล่ให้ไปแต่งตัว เขาซับน้ำจากร่างกายตนเองจนหมาด แล้วจึงสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

มิถุนารวบของใส่ถุงเหมือนเดิม พวกเขาเปียกตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่ก็ไม่ได้สระผมเพราะเกรงว่าจะไม่สบายกันไปหมด มิถุนาถูกกุมมือเอาไว้ก่อนจะพากันเดินกลับไปที่เต้นท์ ฟ้าค่อนข้างเปิด เห็นดาวชัดจนกระจ่างตา คนตัวเล็กแหงนหน้ามองฟ้าจนไม่ทันสังเกตว่าใครอีกคนก็จ้องมองเขาไว้วางตา


มิถุนาเบือนสายตากลับมาอีกที ก็พบว่าจอมทัพยืนอยู่ตรงหน้าเขา ชายหนุ่มค่อยๆโน้มใบหน้าเข้ามา ก่อนแนบริมฝีปากลงไปช้าๆ...

มิถุนาไม่ได้ขัดขืน เขายอมทำตามใจตัวเอง เป็นหนึ่งชั่วโมงในชีวิตที่เขายอมวิ่งตามอารมณ์มากกว่าเหตุผล จริงๆแล้ววันนี้เขาก็ปล่อยให้ความรู้สึกวิ่งนำหน้ามาตลอด บางทีก็ไม่รู้จะขัดขืนไปทำไม เช่นเดียวกับที่ว่าเขาไม่รู้...ว่าจริงๆแล้วความรู้สึกตนเองคืออะไร

พวกเขาจ้องตากัน จูบกันอีกครั้ง และอีกครั้ง จนกระทั่งหัวใจเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน จอมทัพจึงยอมผละออก เขาจูงมิถุนากลับไปที่เต้นท์เงียบๆโดยไม่พูดอะไรอีก

พวกเขามุดกลับเข้าไปในเต้นท์ มิถุนาเก็บข้าวของไว้ที่มุมหนึ่งของที่พัก จอมทัพผละออกไปสูบบุหรี่ด้านนอก คนตัวเล็กไม่ได้ว่าอะไร มือบางจัดการตากผ้าเช็ดตัวไว้บนเป้ ผึ่งให้แห้งสำหรับใช้วันพรุ่งนี้ เขาควานหามือถือในกระเป๋า ปัจจุบันสัญญาณโทรศัพท์บนภูกระดึงมีครบทุกค่าย แรงไม่แพ้บนพื้นดิน มิถุนาโทรบอกมารดาว่าเขาถึงภูกระดึงแล้ว สบายดี คุณน้ำทิพย์อวยพรให้กับการเดินทางมาตามสาย

เขาจัดการปิดโทรศัพท์ ขณะที่เปิดกระเป๋าอีกครั้ง สายตาก็สะดุดกับมือถืออีกเครื่องของจอมทัพ ข้อความบางอย่างบนนั้นทำเอาลมหายใจสะดุด ปกติมิถุนาไม่เคยยุ่งกับของของมาเฟียหนุ่ม แต่คราวนี้เขากลับหยิบมือถือของจอมทัพขึ้นมา มือบางชั่งใจว่าจะปลดล็อคดีหรือไม่ แต่สุดท้ายก็ล้มเลิกความคิดและเก็บมันลงไปที่เดิม

สักพักจอมทัพก็กลับเข้ามา เขามองคนตัวเล็กสวดมนต์เงียบๆ จนกระทั่งอีกฝ่ายลืมตาขึ้นมา

“ทำแผลไหม?” เสียงหวานเอ่ยถามตามปกติ จอมทัพส่ายหน้า
“มันแห้งแล้วล่ะ"
“งั้นเช็ดผม"
“มานั่งตัก" จอมทัพว่า มิถุนาส่ายหน้าหวือ
“ไม่"
“นี่เป็นคำสั่ง" มาเฟียหนุ่มยื่นคำขาด มิถุนาเบ้ปากทันที
“ไหนบอกจะไม่ออกคำสั่งแล้วไง บ้าจริง" แม้จะบ่น แต่ก็ขัดขืนอะไรไม่ได้ เขาถูกตวัดกายขึ้นไปนั่งบนตักกว้าง จอมทัพเอื้อมมือปิดซิปเต้นท์ ก่อนซบหน้าลงกับอกบางนิ่ง

มือบางค่อยๆเช็ดไปตามผมเปียกหมาด จอมทัพหลับตา กอดเอวอีกฝ่ายนิ่ง ท่าทางเหมือนเด็กตัวเล็กๆ สบู่กลิ่นเดียวกันทำเอาใจเต้นแบบไร้สาเหตุ มิถุนานั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งจอมทัพเอื้อมมือแตะมือเขาเอาไว้...

“หืม?”
“พอแล้วมั้ง...”
“อืม"

พวกเขาจ้องตากัน จอมทัพเลื่อนใบหน้าเข้ามาอีกครั้ง แต่มิถุนาไม่หลับตาอีกแล้ว เขาจ้องตอบด้วยความรู้สึกบางอย่างในใจ...

[kyliewonderland]

“อะไร?” มาเฟียหนุ่มเอ่ยถาม
“คุณมีข้อความเข้าน่ะ...” มิถุนาเอ่ยปากบอกในที่สุด จอมทัพเลิกคิ้ว
“ช่างมันเถอะ"


ใต้แสงจันทร์อันน้อยนิดที่สาดเข้ามา พวกเขาเห็นตนเองสะท้อนในแววตากันและกันอย่างชัดเจน


“เหมือนเขาอยากจะส่งคนมาบริการคุณน่ะนะ ผมไม่ได้เปิดอ่านหรอก" มิถุนาเบือนหน้าหนี เขาไม่ได้พูดอะไรอีก
จอมทัพถอนหายใจเบาๆ ยอมแพ้ และเอื้อมหยิบมือถือมาจนได้ "ปกติฉันไม่ได้จัดการเรื่องพวกนี้หรอกนะ มือถือแทบไม่ได้พก เจย์จัดการให้ตลอด"
“จะโบ้ยให้ลูกน้องว่างั้น"
“เปล่า" จอมทัพปฏิเสธ "ตอนนี้ก็ไม่มีแล้ว"
“อะไร?”
“เจย์ก็รู้ ไม่เคยรับใครมาอีกเลย"


นิ้วยาวเลื่อนไล่ดูข้อความที่ถูกส่งเข้ามา เป็นรูปนางแบบสาวลูกครึ่งหุ่นดี พร้อมกับรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ เรียกได้ว่าเสนอกันถึงที่ถึงใจ


“ไปเปลี่ยนเบอร์ท่าจะดี" จอมทัพพึมพำ
“เพื่ออะไร?”
“จริงๆแทบไม่มีใครคิดจะส่งผู้หญิงมาให้แล้ว ตั้งแต่สังคมรับรู้ว่าเราเป็นแฟนกัน" จอมทัพว่า นั่นทำให้ปรางแก้มใสแดงเรื่อ บางครั้งจอมทัพก็พูดจาตรงเกินไปจนตั้งรับไม่ทัน
“แต่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน"
“ก็เป็นเสียสิ"


มิถุนาเห็นตนเองสะท้อนในดวงตาของเขา บางครั้งคิดว่าการหยุดเวลาไว้เช่นนี้อาจจะเป็นเรื่องที่ดี...


“ผมมีเรื่องจะถาม...”
“ว่ามาเลย" จอมทัพพยักหน้าเบาๆ เขากดหัวลงกับแผ่นอกราบ สูดกลิ่นหอมประจำตัวของอีกคนอย่างที่ทำเป็นประจำ
“วันนั้นคุณไปญี่ปุ่นทำไม?”
“หืม?”
“ผมเจอรูป...”
“?”
“รูปใบที่สองในกรอบรูปบนหัวเตียง...ไม่ได้ตั้งใจ...จริงๆไม่ได้อยากจะถามหรืออยากจะรู้อะไรด้วย แต่...”
“แต่อะไร"
“ตอนนี้อยากรู้แล้ว เพราะคิดว่ามันคงเกี่ยวกับที่จู่ๆคุณก็ไปญี่ปุ่น"
“อืม"
“ไม่อยากเล่าก็ได้นะ"
“เล่าสิ ถ้าอยากรู้ก็จะเล่าให้หมด" จอมทัพว่า ไม่มีอะไรต้องปิดบัง เพราะเขาให้มิถุนารู้ทุกๆอย่างทั้งที่อีกฝ่ายไม่เคยเรียกร้องอะไรอยู่แล้ว

มิถุนาซบใบหน้าลงที่ซอกคอของเขา

“ทาเคยามะ จุน...เป็นคนรักของฉัน"

“เราเจอกันที่นิวยอร์คเมื่อสิบสองปีที่แล้ว สมัยที่ฉันไปเรียน เขาเป็นลูกชายพรรคยากูซ่าของเกียวโต เป็นคนที่...เห็นแล้วต้องหยุดมอง ไม่รู้เพราะอะไร"
“...ก็คงเหมือนกับตอนที่เจอนายครั้งแรก"
“มันก็แปลกนะ ปกติแล้วฉันไม่เคยสนใจผู้ชายเลย นอนด้วยกันน่ะได้ แต่ฉันไม่เคยมีแฟนเป็นผู้ชาย จนกระทั่งเจอจุน"
“แล้ว?” มิถุนาพึมพำ
“เราเจอกันวันที่ฝนตกหนักมาก ที่บาร์ เจอพร้อมกับวิคเตอร์นั่นแหละ เขามาชวนฉันคุยเรื่องเพลง จากนั้นเราก็ออกไปด้วยกัน...มีเซ็กส์กัน นึกว่าจะจบแล้วนะ...เพราะหลังจากนั้นฉันก็บินกลับฮ่องกงมาสานงานต่อ"
“แต่จุนก็เข้ามาในชีวิตอีกครั้ง สองปีถัดมาเราเจอกันตอนที่ฉันไปเจรจาธุรกิจ จุนเป็นตัวแทนของพ่อของเขา ไม่รู้สิ...ตอนนั้นคิดว่าเป็นเรื่องแล้วแหละ ไม่รู้เพราะอะไรถึงถูกใจมากขนาดนั้น ฉันชวนเขาไปดินเนอร์ จากนั้นก็ลองคบกัน ไม่เคยคิดว่าจะต้องคบกับผู้ชายเลยด้วยซ้ำ"
“เป็นสองปีที่มีความสุขมาก ตลกชะมัดเพราะเวลามันเดินผ่านไปเร็วมาก"
"แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหน?” มิถุนาพึมพำเบาๆ
"เขา...ไม่อยู่แล้ว" จอมทัพตอบด้วยน้ำเสียงคล้ายจะเจ็บปวด เหมือนกับอะไรต่อมิอะไรจะดึงความทรงจำในคืนนั้นกลับมา "เป็นวันสิ้นปี 31 ธันวา...วันเกิดของฉัน เราสัญญากันว่าจะไปไหว้พระปีใหม่ที่วัดในเกียวโตด้วยกันในวันที่1 ฉันฉลองกับที่บ้านเสร็จ เตรียมตัวบินไปญี่ปุ่น และตั้งใจว่าจะชวนจุนมาอยู่ด้วยกัน...อยู่ด้วยกันตลอดไป"
ตลอดไป...อีกแล้วงั้นหรือ

“แต่จุนโทรมาหาฉันเสียก่อน บอกว่าไม่ต้องไปหาแล้ว ฉันจำได้ว่าเขาอวยพรวันเกิดให้กับฉัน ขอบคุณที่เราได้เจอกัน และลาก่อน"





“ฮัลโหล กำลังจะไปสนามบิน...”
(ไม่ต้องมาแล้วนะ)
“ว่าไงนะ"
(ไม่ต้องมาแล้วนะ แจ็คกี้...ได้ยินไหม?)
“หืม?” จอมทัพขมวดคิ้ว "ทำไมล่ะ?"
(ฉันไม่พูด นายก็น่ารู้ว่าฉันรู้สึกยังไง)
“อะไรของนายน่ะ?”
(ฉันรักนาย เคยบอกไปแล้วบนเตียง แต่ตอนนั้นคงไม่มีกะใจจะฟังสินะ) ปลายสายหัวเราะคิกคัก
“ไม่ต้องมาเล่นลิ้น ที่ไม่ให้ไปคืออะไร" จอมทัพว่า เขาคิดว่าจุนล้อเล่น จุนก็ล้อเล่นแบบนี้เป็นประจำ ไม่เหมือนมิถุนาเลยสักนิด จุนซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเอง สดใส ร่าเริงเหมือนดวงตะวัน
(ไม่ต้องมาหาแล้ว...ถึงมา ก็คงไม่อยู่แล้ว)
“นี่พูดอะไร?”
(เอาเป็นว่าถ้ามีโอกาสจะไปหานายนะ วันนี้ฉันมีหน้าที่ที่ต้องทำ นายไม่ต้องมาแล้ว ถ้าทำได้ ฉันจะเอาเค้กไปให้นายถึงฮ่องกงเลย)
“เฮ้! เฮ้!!!”
(แจ็คกี้...แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะ ขอบคุณพระเจ้าที่ให้เราได้รักกัน ถึงนายจะไม่เชื่อในพระเจ้า แต่ฉันเชื่อนะ)
“เดี๋ยว จุน!”
(ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง รักนายมาก มากจริงๆ)
“จุน เฮ้! จุน!!”
(ลาก่อนนะ)



จุนพูดอยู่ฝ่ายเดียวไม่ปล่อยให้เขาได้แย้งอะไร แต่จอมทัพรู้ดีว่าไม่ปกติแล้ว เขากับวิคเตอร์และลูกน้องจำนวนหนึ่งรีบบินไปญี่ปุ่นอย่างรวดเร็ว แต่มันไม่ทัน...ไม่เคยทันอีกต่อไป จุนไม่อยู่แล้ว เขาไปถึงบ้านจุน พร้อมกับร่างไร้วิญญาณของจุนถูกคลุมผ้าอยู่กลางบ้าน

ทาเคยามะ ริวโตะ...พี่ชายจุนบอกกับเขาว่า เป็นเพราะพรรคยากูซ่าของพวกเขาไปขโมยข้อมูลผิดกฏหมายของพรรคคู่อริมาหวังจะโค่นฐานอำนาจของอีกฝ่าย แต่อีกฝ่ายดันไหวตัวทัน เลยบุกมาเอาคืนถึงบ้าน เขาและจุนเตรียมใจไว้อยู่แล้ว รวมถึงพ่อของพวกเขาด้วย แต่คนที่จากไปมีเพียงคนเดียวคือจุน จอมทัพแทบไม่เชื่อความจริงตรงหน้า เขาแทบจะบ้าให้ได้...จุนคือคนที่สอนให้เขารู้จักคำว่ารัก สอนให้รู้จักลมหายใจที่มีคุณค่า

เขาร้องไห้ เป็นครั้งแรกในรอบสิบๆปีที่จอมทัพหลั่งน้ำตา โทษตัวเองที่ไปช้า ไปช่วยจุนไม่ทัน มันทรมานจนแทบไม่อยากหายใจ เขาอยู่ร่วมงานศพจุนเพียงแค่วันแรก แค่วันแรกก็แทบทนไม่ไหว เขาร้องไห้ทุกครั้งเวลาอยู่คนเดียว ไม่มีจุนอีกแล้ว...ในใจนึกอยากจะตายตามจุนไปซะ แต่เพราะเขาคือจอมทัพ คือความหวัง ถึงจะไร้เรี่ยวแรงแค่ไหนก็ต้องลุกขึ้นยืน จอมทัพทำใจไม่ได้...ไม่เคยได้สักนิด สุดท้ายทำได้เพียงสร้างเกาะป้องกันที่แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ นั่นคือปิดตายหัวใจตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา...

หลังจากวันนั้น เขาก็ไม่เคยร้องไห้อีกเลย...










มิถุนานิ่งเงียบ ฟังเสียงลมหายใจของเขา ลูบผมเขาเบาๆ รู้ว่าเขาเจ็บปวด แต่ถึงกระนั้นก็รู้สึกอิจฉาและอึดอัดไม่ได้ ไม่ควรเป็นเช่นนี้เลย...ไม่ควรเลยสักนิด...

“คุณถูกใจผมตั้งแต่เจอกันครั้งแรกเหมือนกับที่เจอเขา...ขอให้ผมไปอยู่กับคุณตลอดไป...”
มิถุนาพึมพำราวกับละเมอ
“คุณทำใจได้แล้วหรือไง คุณยังไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำ"
“ทำใจไม่ได้หรอก" จอมทัพบอก นั่นทำให้มิถุนาหัวใจแกว่ง ราวกับคลื่นลมแรงสะท้านปะทะอยู่ในอก
“แล้วคุณบอกผมแบบนั้นทำไม"
“อยากรู้จริงๆเหรอ?”
“ถ้าอยากได้ใครสักคน...” มิถุนากรีดเสียงออกมาอย่างยากลำบาก "ใครสักคนก็ได้...คุณจะหาใครก็ได้"
“แต่ไม่ใช่นาย" จอมทัพว่า เชยคางมนขึ้นมา ดวงตากลมโตคลอด้วยน้ำตา "ถ้านายอยากฟังอะไร ฉันจะพูด...”
“......”
“นายคงเกลียดฉัน ที่ฉันร้ายกับนายขนาดนั้น แต่วันนี้...นายจะร้ายใส่ฉันให้ตาย ฉันก็ยอม...”
“ผมเชื่ออะไรได้บ้าง?” มิถุนาถามเสียงเครือ ในหัวมีแต่เรื่องที่ไม่อยากคิดเต็มไปหมด
“ถ้าฉันพูด นายจะเชื่อไหม?”
“คุณจะพูดอะไร...”
“ฉันรั...”
“อย่าพูดนะ!!!!!!!”




 

มิถุนาหวีดเสียงลั่นจนตกใจตัวเอง หัวใจเต้นรัวจนแทบคลั่ง เขาไม่อยากได้ยิน ไม่ใช่...จริงๆก็อยากได้ยิน แต่มันคือความจริงที่เจ็บปวดมากเกินไป เขาคงทนไม่ได้ ทนไม่ได้ที่ตัวเองจะต้องอ่อนแอกับคำๆนั้น ทั้งๆที่ตั้งใจแล้วว่าจะเข้มแข็ง จะจบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง แต่สุดท้ายในใจก็มีแต่ความสับสน...เขาไม่อยากเชื่ออะไรแล้ว ถ้าเชื่อแล้วมันจะย้อนกลับมาทำร้ายเขา ก็ไม่อยากฟัง ไม่อยากฝันลมๆแล้งๆคนเดียวอีกต่อไปแล้ว



“มิถุนา...”
“คุณจะให้ผมทำยังไง หลับตาผมก็ฝันเห็นคืนนั้น คืนที่คุณทำร้ายผม แต่พอลืมตา ผมก็เห็นคุณอยู่ตรงหน้า ทำดี...เอาอกเอาใจ"
“......”
“ผมจะเชื่ออะไรได้บ้าง...”

ดวงตากลมโตคลอด้วยน้ำตา จอมทัพมองใบหน้าสวยตรงหน้า มิถุนาเปราะบางเหมือนแก้ว แตะแรงๆ อาจจะแตกสลายได้ทันที

“......นายเลือกเชื่อ ในสิ่งที่อยากเชื่อ" จอมทัพเงียบไปสักพัก ก่อนที่จะเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก เขาบังคับมิถุนามาตลอด มาวันนี้ เป็นเขาเองที่ต้องยอม ยอมรับ และได้รับบทเรียนที่สาหัสเช่นนี้อีกครั้ง

เขากอดมิถุนาไว้แนบอก ร่างเล็กยอมโอนอ่อน ให้เขาโอบกอดไว้แน่น...


“ผมอยากอยู่กับคุณ อยากให้เรามีช่วงเวลาแบบนี้ แต่มันคือภาพฝัน...ผมมองไม่เห็นความจริงเลย" มิถุนาสะอื้นเบาๆ "คุณมีใครตั้งเยอะแยะ มีจุนในใจ แล้วผมมีอะไรบ้าง...”
“......”
“ผมเคยขอเวลาคุณ"
“นายมีอยู่แล้วทั้งชีวิต" จอมทัพตอบเรียบๆ ทั้งที่ในใจร้อนรุ่มเหลือเกิน
“......ผม...ขอกลับไปอยู่คอนโดของผม ผมขอเวลา ผมจะให้คำตอบ...ได้โปรด"


มิถุนาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด ระคนอ้อนวอน

จอมทัพนิ่ง...ไม่ใช่ว่าเขาไม่พอใจ แต่คิดอยู่แล้วว่าสักวันมันจะต้องมาถึง ในเมื่อเขายอมลงให้แล้ว ก็คง...ต้องยอมให้ถึงที่สุด เพราะมิถุนาคือคนที่สำคัญที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้


“ไม่ต้องขอร้อง...ฉันให้นายกลับไปอยู่ที่นั่น แต่...”
“......”
“ถ้าฉันจะแวะไปหาบ้างบางที...ได้ใช่ไหม"
มิถุนามองแววตาลุ่มลึกตรงหน้าอย่างลังเลใจ เขาแพ้จอมทัพอยู่แล้ว เพียงแต่ตอนนี้ใจมันสั่นไปหมด ดวงตาของจอมทัพไม่มีแววของพยัคฆ์หลงเหลืออยู่ มีเพียงแต่การออดอ้อนและอ้อนวอนเท่านั้น
“...ได้สิ...ทำไมจะไม่ได้ล่ะ" มิถุนาตอบด้วยเสียงที่สั่นเครือ "โอเคใช่ไหม?”
“โอเคสิ ก็แค่ไปเริ่มต้นใหม่ให้เหมือนคนอื่นเขา...”



มิถุนาพยักหน้ารับเบาๆ รับจูบของอีกฝ่ายด้วยความสับสน แต่ริมฝีปากที่ทาบทับลงมาก็ยังคงเหมือนเดิม ร้อนแรงเหมือนเพลิงตะวัน และอบอุ่นเหมือนแสงพระจันทร์


บางครั้งหากไม่ได้เจอหน้ากันตลอดเวลา อาจจะทำให้เขาได้หยุดพัก และคิดถึงความสัมพันธ์ของพวกเขาได้ง่ายขึ้น ลองพิสูจน์ ว่าหากไม่มีจอมทัพ เขาจะอยู่ได้หรือไม่...ถ้าไม่มีคนใจร้ายคนนั้นในชีวิตเขาอีกแล้ว

เขาต้องการแค่คำว่าตลอดไป แต่คำว่าตลอดไปมักจะแลกมาด้วยความสูญเสียของอะไรหลายๆอย่าง มิถุนาจะลองเสี่ยงดูสักตั้ง...เหมือนที่จุนเคยเสี่ยงมาแล้ว...









tbc.





มาแล้วๆ มาไม่ทันเที่ยงคืนอ่า ฮือๆ
ขอโทษนะคะ มันใช้เวลานิดหน่อยกับตอนนี้5555

มาประกาศรางวัลกันค่ะ จากกิจกรรมตอนก่อน ก็คัดเลือกมา3คนนะคะ ไม่มีเกณฑ์อะไรทั้งนั้น เราตัดสินจากความพอใจเองล้วนๆนะคะ
ไม่ใช่ของคนอื่นๆไม่ดีนะคะ แต่รอบนี้คงต้องขอเลือก3คนก่อนจ้า แต่จะมีกิจกรรมเรื่อยๆนะจ๊ะ เพราะงั้นคนที่ไม่ได้อย่าเสียใจไปค่ะ

สามคนดังต่อไปนี้ ส่งที่อยู่ให้ทางข้อความด้วยค่ะ

 


Ooopimmyooo

NooTuNE

question09



ต่อไปเนื้อเรื่องก็จะเข้มข้นขึ้นไปอีกนะคะ จริงๆแล้วตอนนี้เราชอบมากเลยอ่ะ ไม่รู้สิ เรารู้สึกว่า ถ้าเราเป็นมิถุนา เราก็จะตอบจอมทัพไปแบบนั้น อย่างที่บอกไปแล้ว มิถุนาไม่ใช่คนใจอ่อนนะคะ แค่เป็นคนใจดีเท่านั้นเอง5555

เจอกันเร็วๆนี้จ้า

ขอบคุณที่ห่วงกัน ไม่ได้มีปัญหาเรื่องการแต่งนิยายเลย แต่มีปัญหาเรื่องงาน มันเหนื่อย มันท้อ มันมีผิดพลาดบ้าง แต่บางครั้งด้วยเวลา ด้วยเหตุการณ์ มันทำให้เฟลขึ้นมาแบบงงๆเลยอ่ะ แต่ขอบคุณนะคะ ตอนนี้ปกติแล้ว สู้ๆต่อไป

อาจจะลงอีกทีวันจันทร์นะคะ ไม่รับปากนะคะ แต่จะพยายาม

[Yuki_Moji]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด มิกับพ่อมาเฟียมาแว้ววววววววววววววววววววว
เม้นก่อนอ่าน อิอิ

[Jthida]

ให้หนูมิของเราได้ตัดสินใจ ตอนนี้นางสับสนอยู่ เดี๋ยวก้ดีขึ้นเนอะ อิอิ สงสารจุน สงสารมิ สงสารจอมทัพ ใครๆก้มีเรื่องใหหนักใจทั้งนั้น รอตอนต่อไปจ้า

[❁INDY_FAMILY❁]

ตอนแรกหว๊านหวาน
กลางเรื่องเริ่มหน่วง
ตอนจบเหมือนจะหวานแบบหน่วงๆ

[IIIA]

หนูมิมาแล้วววววววววววววววววววว

เราอ่านตอนนี้แล้วเราอึดอัด ไม่รู้สิ คือมันอึดอัดอ่ะ ไม่ใช่มันไม่ดีนะ แต่ แบบ.... 


เหมือนเรากำลังกลัวใจหนูมิมั้ง 5555555555555555 อะไรไม่รู้ 

[Poes]

ตอนนี้ก็มาเป็นกำลังใจให้จอมทัพ 

[Linyu_ta]

งื้ออออออออออ น้ำตาคลอเลยค่ะ เค้าสงสารจอมทัพ    รักครั้งแรกก็จบไม่สวย รักครั้งนี้ก็ไม่รู้จะเป็นแบบไหน รักไปแล้วด้วย คงทำได้แค่รอ  จริงๆก็สงสารหนูมิด้วยนะ ก็พอเข้าใจเพราะความประทับใจครั้งแรกกับจอมทัพมันติดลบเกือบร้อย แล้วอยู่ๆก็มาทำดี ไหนจะเรื่องคนรักในใจ ก็ย่อมหวั่นไหวกับสถานะตัวเองอยู่แล้ว เฮ้อออออ  อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกหน่วงตั้งแต่บรรทัดแรกยันบรรทัดสุดท้ายเลยค่ะ  คือความรู้สึกมันแบบหวานกันไม่สุด ไม่ใช่อารมณ์ที่จะแฮปปี้ อ่านแล้วอึดอัดมากกกกก (แต่ชอบนะคะ มันอินดี 555555555) แต่เค้าชอบตอนจูบกันก่อนเข้าเต้นท์นอนมากค่ะ รู้สึกมันใช่อะมันใช่ มันแบบ โอ๊ยยยยย อบอุ่นค่ะ 

ต่อไปก็รอลุ้นว่าหนูมิจะใจอ่อนเมื่อไหร่ล่ะเนอะ อย่านานเลยนะ สงสารจอมทัพกับคนอ่านเถอะ ลุ้นจนปัสสาวะไม่ออกแล้วค่ะ >< หวังว่าต่อไปคงไม่มีมือที่สามเข้ามาก่อกวนให้ความสัมพันธ์สั่นคลอนนะคะ คือกลัวมากกก กลัวหนูมิจะหวั่นไหว ไม่ค่อยห่วงจอมทัพเรื่องนอกใจหนูมิ เพราะตอนนี้ก็หมดท่ามาเฟียหนุ่มจนไม่เหลืออะไรแล้ว 5555555555

เป็นกำลังใจทั้งจอมทัพหนูมิ กับคนแต่งนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ ^^

[HappyMelon]

หนูมิยังต้องการเวลาเพื่อตัดสินใจอีกสักหน่อยสินะ
เอาเหอะจอมทัพ ได้แค่นี้ก้ดีแล้ว เผื่อนางจะรู้ใจตัวเองมากขึ้น
มาลุ้นดีกว่า ว่าห่างกันแล้ว จะคิดถึงกันมากมั้ย
จอมทัพต้องไปหาน้องมิทุกวันแน่ๆเลยอ่า ฮ่าๆๆ

[พลอยสวย]

  เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่นะคะ

[HISY]

จอมทัพเหมือนแมวเชื่องๆเลยแหะ
หนูมิได้เวลาทบทวนใจตัวเองแล้วลูก

[pannixz]

ลงตัวแล้วๆ
หวังว่ามันจะไม่มีเรื่องอะไรอีกนะ

แต่คงต้องมีอีกสินะ
เหมือนเงาดำกำลังใกล้มิเข้ามาๆ
มันเป็นลางสังหรของคนอ่าน
 

มาต่อไวๆนะ 

[wargroup]

พึ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ เห็นเรื่องนี้จากที่มีคนเสนอชื่อเข้าชิงเต็มเลย
อ่านแล้วชอบมากๆๆๆ อินสุดๆ ดึงดูดกันตั้งแต่บทนำ เข้าบทแรกรู้สึกมีจังหวะสะดุดนิดๆ แต่หลังจากนั้น...
โอ้ววว อ่านมันส์มาก ลื่นไหลปรู๊ดปร๊าด เก๋ๆตรงที่มิถุนาเป็นนายแบบ Androgynous ว้าว!
ประทับใจที่สุดคือ...การทำให้คนอ่านรู้สึกตามไปด้วย โดยเฉพาะความขวยเขิน ดึงอารมณ์เก่งมาก เค้าเขิน เราเขิน เอาซี่
การสื่อสารอารมณ์ตัวละครโดนเต็มๆค่ะ รู้ใจคนอ่านไปหมด ว่าอยากให้แซะตรงไหน มันอั้นๆดีด้วย แน่นอกตามเลย
หลายซีนถึงกับกรีดร้องหน้าคอม ถูกใจจัด ทุกช็อทที่จอมทัพแสดงการปกป้องหรือลงใ้ห้มิ คือมีกรี๊ดตามตลอดๆ
รออ่านการปะทะเดือดในทุกกรณีที่สามารถเกิดขึ้น หึงหวง ยิงสนั่น หรือพลัดพราก อะไรก็ได้ค่ะ ถึงดี ชอบมาก
จะติดตามอ่านเรื่องต่อๆไปของคุณ kylie นะคะ ...ความยาวของแต่ละตอน สนองผู้อ่านมากค่ะ ขอบคุณอีกครั้ง
ปล. อายุสมาิชิกน้อยวันไปนิดเดียว ไม่งั้นจะขอเสนอชื่อคุณด้วยคน อิอิ

[route rover]

ให้เวลากับตัวเองทั้งคู่ก็ดีนะ

[♠DekDoy♠]

กลัวว่าอยู่ห่างกันแล้วหนูมิจะเป็นอันตรายอ่ะสิ

[Queen1001]

เราเชื่อว่าทั้งสองคนทำถูกแล้วนะ
ยอมลงให้กัน ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ความสัมพันธ์
แอบเศร้าเล็กๆ

[Zelsy]

คุณจอมทัพสู้ๆนะ

[liza sarin]

ชอบตอนนี้อย่างบอกไม่ถูก รอตอนต่อไปค่ะ