เป็นคืนแรกในรอบหลายเดือนที่มิถุนาได้กลับมานอนในห้องเดิม ในตอนแรกน่ะนอนคนเดียว...วูบแรกมันก็โหวงๆ ใช้เวลานานกว่าที่จะข่มตาหลับลงได้ ยิ่งเพราะหนังสยองขวัญที่ยังคงติดตา สุดท้ายก็ต้องเดินไปเคาะห้องเฌอปรางเพื่อให้อีกฝ่ายมานอนเป็นเพื่อนคนได้ เพื่อนสาวที่กำลังมาร์คส์หน้าเตรียมนอนก็รับปากพร้อมหอบผ้าหอบผ่อนมาที่ห้องทันที
เฌอปรางยังไม่ได้ถามอะไรมิถุนาออกไป เพราะคิดว่าเพื่อนตัวเล็กคงต้องการเวลา เธอจึงนอนข้างๆเพื่อนรักนิ่งๆและบอกว่าดีใจที่มิถุนากลับมาอยู่ที่นี่ ทั้งๆที่ไม่รู้ว่ามิถุนาดีใจไปกับเธอด้วยหรือไม่...ว่าพลางหัวเราะ มิถุนาเห็นรอยยิ้มเพื่อนในความมืด เฌอปรางเป็นผู้หญิงแบบที่ผู้ชายชอบ รอยยิ้มของเธอคือสิ่งที่ทำให้ใครต่อใครตกหลุมรัก แต่เธอมักจะพลาดเสมอในทุกๆความสัมพันธ์ ด้วยความที่เป็นผู้หญิงที่ยิ่งกว่าดูแลตัวเองได้ ผู้ชายมักจะถูกใจเธอตั้งแต่แรกพบ แต่หลังจากนั้นก็รู้ว่าเพียงแค่นี้มันไม่พอ พวกเขา...ในฐานะผู้ชาย พวกเขายังคงต้องการปกป้องและเป็นที่พึ่งพิงสำหรับคนพิเศษของตน...ซึ่งเฌอปรางไม่ต้องการสิ่งที่มากมายขนาดนั้น เธอเพียงต้องการคนที่สามารถร่วมแชร์ทุกๆเรื่องกับเธอได้ ซึ่งนั่นก็เพียงพอ...
พูดตรงๆเลยว่าบางครั้งเฌอปรางก็นึกอิจฉามิถุนา รู้ทั้งรู้ว่าเริ่มต้นไม่สวยนัก แต่...ก็อย่างว่านั่นแหละ ปัจจุบันสำคัญกว่าอนาคต รวมถึงอดีต ไม่รู้จะว่าอย่างไรดี แต่มันคือสิ่งที่ดี ที่ใครสักคนจะยอมลง ยอมรับ และยอมรับรัก...
“ปราง...”
“หืม?”
“ไม่ถามอะไรหน่อยเหรอ?” แต่สุดท้ายก็น่าตลกที่มิถุนาจะเป็นผ่านเปิดปากก่อน นางแบบสาวหัวเราะคิก
“ถามอะไรจ๊ะคนสวย"
“...ก็"
“จริงๆมีเรื่องอยากถามมิเยอะเลยล่ะจ้ะ...” เธอว่า "แต่มิอาจจะมีเรื่องที่อยากเล่ามากกว่า ก็เลยคิดว่า ถ้ามิไม่พูดวันนี้ พรุ่งนี้คงถามแหละ" เธอหัวเราะเบาๆ
“ปรางก็...”
“ทำไมถึงกลับมาล่ะ หมายถึง...เขายอมให้นายกลับมาด้วยหรือ?” คำถามดูเหมือนหาเรื่องนิดๆ แต่มิถุนาก็รู้ว่าเพื่อนสาวไม่ได้คิดอะไร เป็นเพียงการเรียบเรียงคำพูดเฉยๆ
“ยอมสิ" มิถุนาหัวเราะ "นี่ใครกัน"
“จ้า...ได้ทีเอาใหญ่"
“เขายอม เพราะเขาบอกว่าจะยอมฉัน...แล้วเขาก็จะให้เวลาฉันทบทวนเรื่องของเรา"
“แล้วมิว่ายังไงบ้าง" เฌอปรางถาม แต่กลับได้ยินเสียงทอดถอนหายใจ
“ไม่รู้สิ...เราตื้อไปหมด" มิถุนาพูดจริงๆ
“ไม่ชอบเขาบ้างหรือ?”
“ไม่รู้...” มิถุนานอนตะแคง สบตากับเพื่อนสาวในความมืด "ไม่รู้จริงๆนะ ที่พูดไป มันสับสนไปหมด ฉันกลัวที่จะวางใจไว้กับใครแล้ว เราเริ่มต้นไม่ดีด้วย"
“ถ้าเอาแค่ตอนนี้...แค่ตอนนี้น่ะมิ"
“ก็...”
“ชอบ...หรือไม่ชอบ"
“...” ใบหน้าหวานเรื่อสีนิดหน่อย เท่านั้นคงเป็นคำตอบได้ "ถึงไม่บอก ปรางก็น่าจะรู้ใจเรา"
“รู้สิ" เธอยิ้ม
“แต่เรื่องของเราไม่ได้มีแค่ตอนนี้นี่น่า...มันมีก่อนหน้า มีอนาคต มีเรื่องมากมายที่ต้องใช้เวลา"
“แล้วใจคิดจะกลับไปหาเขาหรือเปล่า?” เฌอปรางเอ่ยถาม และคิดว่านี่จะเป็นคำถามสุดท้ายของคืนนี้ และถ้ามิถุนาจะไม่ตอบ เขาก็จะไม่ว่ากันเลย
แต่การที่เพื่อนรักพยักหน้าเบาๆ และท่ามกลางความมืดมิด เขายังเห็นใบหน้าหวานติดจะเขินอายได้นั้น ก็ทำให้เฌอปรางต้องรั้งตัวมิถุนาเข้าไปกอดแน่นๆไม่ได้
“ก็ให้เวลากับมัน เท่าไหร่ก็ได้เท่าที่อยากให้ ส่วนตอนนี้ก็......นอนเถอะ...เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็วันใหม่แล้ว"
และมันก็เป็นเช้าวันใหม่จริงๆอย่างที่เฌอปรางบอกไว้...หกโมงเช้า...อีกครึ่งชั่วโมงถึงจะได้เวลาตื่นของมิถุนา แต่โทรศัพท์กลับดังลั่นขึ้นมาเสียก่อน เขารีบยกหัวจากหมอน กระวีกระวาดหามือถือเพราะเกรงว่าเฌอปรางจะตื่นขึ้นมาด้วยอีกคน เมื่อได้แล้วนายแบบคนเก่งก็ขยี้ตาเบาๆพร้อมจ้องมองเบอร์ที่หน้าจอ...จอมทัพนั่นเอง
“สวัสดีครับ" เขากดรับ ถอนหายใจเบาๆ แต่ก็ติดจะอมยิ้มไม่ได้
(หิวข้าวชะมัด)
มิถุนาขมวดคิ้ว แน่ใจหรือว่านี่คือคำทักทายสำหรับเช้าวันใหม่น่ะ...
“ก็ไปกินสิครับ ถ้าโทรมาไม่มีอะไร ผมวางนะ"
(อยู่ข้างล่าง)
“เห?”
(อยู่หน้าคอนโด มารับหน่อย)
มิถุนาอ้าปากค้าง เขาบอกว่าจะมาเจอวันนี้ก็จริง แต่ไม่คิดว่าจะมาแต่เช้า มิถุนารับปาก กดตัดสาย นึกฉุนเล็กๆกับนิสัยเอาแต่ใจของอีกคน เขาคว้าเอาคีย์การ์ดกับโทรศัพท์และออกไปอย่างเงียบเชียบเพราะกลัวเฌอปรางตื่น กดลิฟท์ลงไปชั้นล่าง ไม่ทันได้สำรวจตัวเองด้วยซ้ำ เขาต้องทักเพื่อนบ้านด้วยชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้น ก่อนลงไปด้านล่างแล้วพบว่า พ่อมาเฟียยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าคอนโด ข้างๆกันมีวิคเตอร์ที่กำลังจุดมวนใหม่ ส่วนเจย์ยืนคุยโทรศัพท์อยู่แถวๆนั้น
มิถุนากดปุ่มและเปิดประตูคอนโด เขาถอนหายใจเบาๆให้กับคนตรงหน้า
“มาทำอะไรแต่เช้า"
“วันนี้ไม่เข้างาน" จอมทัพว่า เมื่อมิถุนาอยู่ตรงหน้า บุหรี่ในมือก็ไม่สำคัญอีกออกไป เขาขยี้ทิ้ง ก่อนสาวเท้าตามเข้าไปด้านใน
“สมองกลับเหรอครับ?” มิถุนาประชด
“คงงั้น"
มิถุนาถอนหายใจอีกครั้ง เขาทักทายวิคเตอร์และเจยย์ ก่อนเดินนำเข้าไปในคอนโด มาเฟียหนุ่มพร้อมคนสนิทรีบสาวเท้าเดินตามเข้าไปติดๆ มิถุนากดชั้นสิบเก้า ส่วนเจย์รีบยื่นมามากดชั้นห้าสิบสามทันที นั่นทำให้มิถุนาเลิกคิ้ว
“ทำธุระน่ะครับ" เจย์ตอบ และวิคเตอร์ก็ยิ้มเสียจนน่าเตะ
มิถุนาเลือกที่จะเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ เขาเอ่ยปาก "เดี๋ยวมาทานอาหารเช้าด้วยกันนะครับ"
วิคเตอร์ตั้งท่าจะรับคำ แต่เพราะมาเฟียหนุ่มปรายตามอง ทำให้มือซ้ายต้องหยุดความคิดจะทำตัวเป็นก้างเอาไว้ตรงนี้
จอมทัพจูงมือมิถุนาออกจากลิฟท์ เขาเดินไปที่ห้องของนายแบบหนุ่มอย่างคุ้นเคยทั้งๆที่เคยมาอย่างมากก็แค่สองครั้ง (เท่าที่มิถุนารู้) รอจนมิถุนาสอดบัตรและผลักประตูออก เมื่อประตูเปิดออก เขาก็ก้าวตามแผ่นหลังบ้างเข้าไปด้านใน พร้อมเลื่อนใบหน้าเข้าซุกซอกคอขาวทันทีโดยไม่ให้อีกฝ่ายปริปากพูดอะไร มิถุนาเบิกตากว้าง เพราะยังไม่ลืมว่าเฌอปรางยังอยู่ในห้องนอน
“เดี๋ยว! คุณ! เดี๋.........อื้อ"
มิถุนาไม่ทันได้ดิ้น เขาก็ถูกทาบทับลงกับโซฟา นี่น่ะนะ คนเพิ่งกลับมาจากทำงาน ให้ตายเถอะ! มิถุนาพยายามเอ่ยปากบอก แต่กลับถูกป้อนจูบอยู่ตลอดเวลา จอมทัพไม่ยอมให้มิถุนาหายใจด้วยตนเอง หากจะหายใจ ต้องใช้อากาศร่วมกันเท่านั้น...
“คุณ...จอมทัพ อื้ออออ ปล่อย...ปล่อย..ก่อ...น"
“ไฮ"
แทบจะกัดลิ้นตาย มิถุนาพลิกตัวหลบหลังแผ่นหลังกว้างทันทีเมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวยืนกอดอกพิงวงกบประตูพร้อมกับแสยะยิ้มส่งมาให้ สายตาล้อเลียนนั่นทำให้มิถุนาแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี
“สวัสดี" จอมทัพเลือกที่จะแสยะยิ้มกลับ ในขณะที่มิถุนาก็พยายามที่จะปีนขึ้นมานั่งอย่างยากลำบาก
“ความคิดถึงนี่มันรุนแรงจังเลยนะคะ" เธอประชด ซึ่งจอมทัพล่ะ เกลียดไอ้ท่าทีเหล่านี่ของเฌอปรางชะมัด...
“พูดอีกก็ถูกอีก"
เฌอปรางกรอกตา เหลือบมองนาฬิกา "ฉันต้องไปทำงานแล้ว"
“นี่หกโมงเองนะปราง" มิถุนาแย้ง
“ใช่แล้วคนสวย นัดที่สนามบินเจ็ดโมงครึ่งจ้ะ เดี๋ยวพี่นัชชามารับ"
“แล้วอาหารเช้า...”
“อืม...ไม่ทันแล้วล่ะ เดี๋ยวฉันไปหากินที่สนามบินก็ได้ อย่าห่วงเลย" นางแบบสาวว่าอย่างอารมณ์ดี "คืนนี้ไม่กลับนะจ๊ะ ใช้ห้องได้ตามสบาย ไม่ต้องเกรงใจเพื่อนบ้านอย่างฉัน" มิวายขยิบตาให้เพื่อนรักอีกที จนมิถุนาเขินแทบแยกเขี้ยว "แล้วก็ขอบคุณที่นอนเป็นเพื่อนกันเมื่อคืนนะคนสวย" แหย่เสือจนอารมณ์ดี เฌอปรางก็คว้าคีย์การ์ดเดินกลับห้องไป มิถุนาเสใบหน้าหนี ก่อนเดินเข้าครัวไปเงียบๆ
“จะทานอะไร?” เขาเอ่ยถาม อดมองมาเฟียหนุ่มที่เอนกายนอนอยู่ที่โซฟาไม่ได้
“อะไรก็ได้"
“งั้นข้าวผัดต้มยำนะ คุณจะอาบน้ำก่อนไหม?” เสียงหวานถาม พลางเปิดตู้เย็นออกแล้วถอนหายใจ "ไม่มีของ ผมต้องลงไปซื้อ" แน่ล่ะ เพิ่งกลับเข้ามาเมื่อวานนี่เอง
“ไปด้วย" เขาว่า ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แต่เพราะมิถุนาเห็นใบหน้าติดจะอิดโรยของเขาแล้วก็ต้องรีบห้าม
“คุณอาบน้ำเถอะ ผมลงไปแค่ซุปเปอร์ด้านล่างนี่เอง อยู่ในตัวคอนโด คุณไม่ต้องห่วงหรอก" มิถุนาบอก แต่เขาทำท่าจะไม่ปฏิบัติตาม "ไปอาบน้ำเร็ว"
จอมทัพไหวไหล่ยอมแพ้ เขาถูกพาไปในห้องนอนพร้อมยื่นผ้าเช็ดตัวให้ หยิบเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงเลตามออกมา แต่จอมทัพปฏิเสธ เขาอ้างว่าเขามี แต่ความจริงที่เขายังไม่ได้บอกนายแบบคนเก่งก็คือ เพ้นท์เฮ้าส์ด้านบนสุดของคอนโดถูกเขาซื้อเอาไว้แล้ว ดังนั้นข้าวของเครื่องใช้บางส่วนก็ถูกย้ายตามมาด้วย เขาไม่ได้คิดจะนอนที่นั่นหรอก แต่วิคเตอร์กับเจย์ต่างหาก ที่จะต้องคอยดูแลมิถุนาแทนเขา
นายแบบคนเก่งคว้าเอาคีย์การ์ดพร้อมกับกระเป๋าสตางค์เดินออกไป มาเฟียหนุ่มมองจนแผ่นหลังบางลับสายตา เขาเริ่มเดินสำรวจไปรอบๆห้องหรู โอเค...กล้องวงจรปิดต่อสัญญาณตรงถึงเซฟเฮ้าส์ของเขา ทุกซอก ทุกมุม มิถุนาไม่รู้หรอก และถ้ารู้ คงวีนเขากระจายแน่นอน...
นับได้ว่าเจย์ทำงานได้อย่างไม่ผิดหวัง สมองคำนวณถึงโบนัสกลางปีของคนสนิททั้งสอง มือก็ปลดกระดุมออก ห้องนอนของมิถุนาไม่มีอะไรมาก เป็นเพราะคนๆนั้นเป็นคนเจ้าระเบียบอยู่แล้ว จึงไม่มีอะไรเกะกะเลยสักนิด เขาเดินเข้าไปในห้องน้ำ เปิดน้ำอุ่นเพื่อขจัดความเมื่อยล้าจากการเดินทางติดต่อกันในช่วงนี้ ระหว่างที่กำลังแช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นจากด้านนอก...
เขาไม่ได้สนใจนักเพราะมันคงเป็นของมิถุนา จนกระทั่งอาบน้ำเรียบร้อยและห่อตัวออกมาจากห้องน้ำ เขาเปิดประตูห้องน้ำออก ใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กซับหยาดน้ำที่หยดมาตามร่างกาย ดวงตาคมกริบมองแผ่นหลังบางที่ยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์ติดประตูห้องนอน มิถุนาไล่ดูอะไรบางอย่างในมือถือ เขาสาวเท้าเข้าไปหา แล้วซ้อนตัวไปทางด้านหลัง มิถุนาสูงเลยไหล่เขามาหนึ่งคืบ
“มีงานหรือ?”
“เปล่าครับ...” มิถุนาปฏิเสธ "มีคนโทรเข้ามา...”
“ใคร?”
“ไม่รู้สิครับ เบอร์ไม่รู้จัก สองรอบแล้ว"
“จะโทรกลับเหรอ?” มาเฟียหนุ่มเอ่ยถาม เขากดโทรหาเจย์เพื่อบอกให้อีกฝ่ายเอาชุดลำลองมาให้เขา
“ก็...”
“ไม่ต้องโทรหรอก" จอมทัพตัดสินใจให้ เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย พอดีกับที่เจย์รับสายพอดี เขาสั่งไวๆก่อนกดตัดสายแล้วหันมาสนใจมิถุนาต่อ
"อาจจะเป็นสายจากแฟนคลับ เมื่อก่อนตอนใช้เบอร์เก่าผมก็เจอบ่อย นึกว่าจะหมดแล้วนะ"
"เปลี่ยนเบอร์ท่าจะดี" จอมทัพพึมพำ
“อืม" นายแบบหนุ่มถอนหายใจเบาๆ "งั้นผมไปทำอาหารก่อน"
“อืม"
จอมทัพพยักหน้ารับ เขาหยิบมือถือที่มิถุนาวางทิ้งไว้ขึ้นมาเปิดดู มันเป็นเบอร์จากต่างประเทศ มาเฟียหนุ่มชั่งใจอยู่สักพักแต่สุดท้ายก็ตัดสินใจที่จะละความสนใจกับมันไปก่อน
tbc.
ขอโทษที่มาช้านะจ๊ะ งานยุ่งจริงๆเลย ได้แต่เข้ามาเช็คคอมเม้นท์ วันนี้มาต่อแล้วเนอะ
สั้นหน่อยนะ ยังไม่ได้เช็คคำผิดด้วย ไม่มีเวลาจริงๆ555
ตอนก่อนหน้าคอมเม้นท์ตกลงไปเยอะ 555 มีอะไรอยากให้แก้ไข ปรับปรุง จะติอะไรเต็มที่เลยนะคะ
อยากปรับปรุงงานให้ดี บางทีแอบใจเสียเวลาคนอ่านน้อยลง555
เจอกันตอนหน้านะคะ
ฝนตกหนักมากเลย รักษาสุขภาพกันด้วย
โพลล์
หัวข้อ: ล่ารักหัวใจมาเฟีย | 011114 | ตอนพิเศษ : Falling Slowly | Page 124 | (อ่าน 2353183 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก