ตอนที่ 18 : ความไม่แน่นอน (50%)มิถุนาตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่พร้อมกับห้องที่มืดสนิท เขาเห็นว่านาฬิกาปลุกถูกปิดไปแล้ว อดค่อนขอดในใจไม่ได้ ว่าทำไมมาเฟียหนุ่มถึงชอบบังคับให้เขานอนเลยเวลาตื่นประจำทุกที แล้วตอนกลางคืนก็แกล้งเขาจนหมดแรงทุกที
ผ้าม่านถูกปิดไว้หมด มิถุนาสวมเสื้อยืดกับกางเกงขายาวลวกๆพร้อมกับเดินไปเปิดม่านออก ฝนตกปรอยๆแต่เช้า เขายิ้มบางๆให้กับไอเย็นของฝนที่เกาะผิวสัมผัสของกระจก ร่างโปร่งหมุนตัวเดินออกไปที่ครัว ก็พบว่ามีอาหารเช้าร้อนๆวางทิ้งไว้บนโต๊ะกินข้าวแล้ว พร้อมลายมือของเจย์ ว่าเป็นซุปเห็ดฝีมืออาเจียง เสิร์ฟพร้อมกับขนมปังอบร้อนๆ
เขานั่งทานข้าวเช้าไปเงียบๆ จอมทัพไปทำงานแล้ว ส่วนวันนี้เขาไม่มีงานทำ จึงได้เก็บกวาดคอนโดเสียที จอมทัพไม่ยอมกลับไปอยู่เซฟเฮ้าส์ เพราะงั้นเขาจึงไม่สามารถหาทางออกและคำตอบให้กับชีวิตได้ว่า เขาจะสามารถใช้ชีวิตโดยไม่มีจอมทัพได้หรือไม่ กลับกัน...จอมทัพทำให้เขารู้ว่า คนๆนั้นอยู่ไม่ได้ หากไม่มีเขา...
เสียงเมสเสจดังขึ้น มิถุนาลุกไปหยิบโทรศัพท์มาดู เป็นข้อความจากจอมทัพ บอกว่าวันนี้เลิกเร็ว จะมารับไปทานข้าวเย็นตามที่สัญญาไว้เมื่อหลายวันก่อน มิถุนาถอนหายใจเบาๆ เฌอปรางแวะมาที่ห้องเมื่อวานนี้ และบอกกับมิถุนาว่า...เขา...และจอมทัพ ทำตัวเหมือนจะเป็นคู่รักกันจริงๆมากเข้าไปทุกทีๆ
ซึ่งมันก็จริง...กระมัง มิถุนาหาคำตอบให้ชีวิตไม่ได้ และแน่นอน สิ่งที่เขามั่นใจก็คือ เขาไม่ได้ทำตัวว่าเป็นคนเข้มแข็งอีกแล้ว ถ้าอะไรจะเกิด มันก็คงจะต้องเกิด เขาเรียนรู้...และปรับตัวไปกับมัน จอมทัพเคยเป็นคนที่เขาหลีกหนี แต่มาวันนี้...จอมทัพกลับกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต มิถุนาไม่ได้ใจอ่อน เขารู้ตัวดี แต่บางสิ่งบางอย่างมันเกิดขึ้นอย่างไร้คำตอบ เขาพยายามค้นหาจนเลิกพยายาม มันไม่เคยมีคำตอบ...
เสียงออดหน้าห้องดังขึ้น มิถุนาเดินไปเปิดประตูพร้อมกับพบว่าเพื่อนรักของเขาโผล่หน้ามาเยี่ยม เฌอปรางมาในชุดนอนเต็มยศ นางแบบสาวฉีกยิ้มให้พร้อมกับร้องหาข้าวเช้าแทบจะทันที
“เข้ามาสิปราง อาเจียงทำซุปมาให้ ทานไหม?”
“เอาสิ" หล่อนพยักหน้ารับทันที "จะพลาดได้ยังไง เมื่อเช้าฉันลงไปว่ายน้ำ เจอเจย์หอบหม้อขึ้นมาก็รู้แล้วว่าต้องมีของดี"
“ขนาดนั้นเชียว" มิถุนาหัวเราะเบาๆขณะตัปซุปให้เพื่อนรัก อาเจียงรู้ขนาดกระเพาะของบรรดานายแบบนางแบบดี เขาไม่เคยทำมาจนเหลือเต็มหม้อสักครั้ง
เฌอปรางไม่มีงาน เธออาสาอยู่เป็นเพื่อนมิถุนาตลอดทั้งวัน ก่อนย่นคิ้วเมื่อพูดถึงมาเฟียหนุ่ม เธอว่าหมอนั่นมันบ้า แผ่รังสีฆ่าฟันทุกครั้งที่เธอมาหามิถุนาราวกับเธอกำลังกระทำอะไรบางอย่างที่ฉกาจฉกรรจ์ ทั้งๆที่เธอแค่มาขัดขวางเวลาคู่รักเท่านั้นเอง
“เออ ว่าแต่...” เฌอปรางพูดขึ้นระหว่างที่มิถุนายกจานไปล้างในอ่างล้างจาน นายแบบหนุ่มหันมามองก่อนเลิกคิ้ว
“ว่า?”
“เด็กใหม่พี่เคดี้อ่ะ เมษาป่ะ?” เฌอปรางถามถึงรุ่นน้องในโมเดลลิ่ง "พี่นัชชาบอกว่าเหมือนมิอย่างกะแกะ จริงป่ะ?”
“ไม่รู้สิ" มิถุนาขมวดคิ้ว เขายังคิดว่าเหมือน แต่ไม่รู้ว่าจะฟันธงไปได้เลยหรือเปล่า "อาจจะเหมือนนิดหน่อย"
“ไว้จะถามไอ้คุณจอมทัพ" เฌอปรางเบะปาก
“ถามทำไม?” มิถุนาย่นหัวคิ้ว
“ก็สายตาแฟนมองกัน ถ้าบอกว่าเหมือนนะ ฉันจะถีบหมอนั่นกระเด็นตกคอนโดเลยคอยดู"
“ไม่ใช่แฟน!” มิถุนาเถียงหน้าแดงเถือก แต่เฌอปรางกลับมองว่ามันช่างน่ารักเสียงั้น
“ปากแข็งทั้งคู่ น่าเบื่อ"
มิถุนาได้แต่ส่ายหัวเบาๆให้กับท่าทีของเพื่อนสาว เขาล้างแก้วน้ำไปเรื่อยเปื่อย ในระหว่างนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง มิถุนาเลิกคิ้ว พยักเพยิดให้เฌอปรางที่อยู่ใกล้กว่ารับให้ที นางแบบสาวพยักหน้ารับก่อนหยิบโทรศัพท์ของเจ้าของห้องขึ้นมาดู
“พี่นัชชาอ่ะมิ"
“รับเลย"
“เค...ฮัลโหลค่า พี่นัชชา...” เฌอปรางกรอกเสียงลงไปในกระบอกโทรศัพท์
“คะ? อ๋อ ปรางอยู่ห้องมิ ช่าย...ว่างงานทั้งคู่เลยนี่"
“เห ไม่รู้สิคะ เรื่องนี้...ต้องคุยกะมิอ่ะพี่นัชชา"
มิถุนาเช็ดมือที่เปียก ก่อนหันกลับมาหาเพื่อนรักที่ยื่นโทรศัพท์ให้จากอีกฝั่งของโต๊ะทานอาหาร
“อะไรเหรอ?”
“พี่นัชชาจะคุยด้วย"
มิถุนารับโทรศัพท์มาถือไว้เอง ก่อนกรอกเสียงไปยังปลายสาย เขาเลิกคิ้วเล็กน้อย
“สวัสดีครับพี่นัชชา"
(ฮัลโหล มิเหรอจ๊ะ...มีเรื่องรบกวนหน่อยน่ะจ้ะ...) พี่นัชชาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจ
“อะไรหรือครับ?”
(พอดียัยแพรวาน่ะสิ...) ผู้จัดการร่างเล็กถอนหายใจ เมื่อเอ่ยถึงนางแบบในสังกัดอีกคน (พี่ต้องไปเคลียร์อะไรนิดหน่อยน่ะสิ แพรวาไปวีนกองถ่ายอีกแล้ว ยัยแอมก็เคลียร์ไม่ไหว พี่เพลงเลยบอกให้พี่รีบไป)
“อ่า...ครับ"
(ตอนนี้เมษาอยู่กับพี่ น้องมีงานตอนบ่าย พี่ไม่รู้ว่าจะกลับมาทันหรือเปล่า พี่จะขอฝากเมษาไว้กับมิ...แล้วถ้าพี่กลับมารับน้องเขาไม่ทัน จะให้น้องเขาขึ้นรถไฟฟ้าไปเองเลย...) พี่นัชชาเอ่ยถึงสิ่งที่ต้องการด้วยน้ำเสียงน่าหนักใจ มิถุนาฟังแล้วก็ไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่อะไรนัก...อีกอย่าง เขาพยายามที่จะไม่อคติกับรุ่นน้องอย่างเมษาเท่าไหร่นัก เพราะเท่าที่ได้คุยกัน เมษาก็เป็นเด็กน่ารักคนหนึ่ง
“ได้สิครับ นี่ปรางก็อยู่...มาเลย ยังไงผมไปส่งขึ้นรถไฟฟ้าให้ได้"
(งั้นพี่ต้องรบกวนมิกับปรางด้วยนะจ๊ะ ยังไงจะรีบกลับมา พี่กำลังขับรถอยู่ อีกสิบห้านาทีน่าจะถึง)
“ครับ ถึงแล้วโทรมานะครับ"
มิถุนากดตัดสาย เฌอปรางเหลือบมองหน้าเพื่อนรักเหมือนต้องการความกระจ่าง มิถุนาจึงอธิบายเรื่องราวทั้งหมด นางแบบสาวไม่ว่าอะไร เฌอปรางยังไม่เคยเจอเมษาคนที่ว่าสักครั้ง จึงไม่มีปัญหาในการมาเยือนกะทันหันของอีกฝ่ายนัก
“เออมิ...งานของบาร์ซาร์ที่ฮ่องกงอ่ะ มิได้ใช่ไหม?” นางแบบสาวเอ่ยถามขึ้น
“อือ...ได้ ปรางก็ได้เหมือนกันนี่"
“ใช่ แต่ฉันอาจจะไม่ได้ไปแล้วอ่ะ มันชนกับที่ไปแคสที่มิลาน...มิก็รู้...มันเป็นโอกาส...”
“รู้สิ ทำไมจะไม่รู้ล่ะ ปรางไปมิลานเถอะ ซีซันหน้ายังไงบาร์ซาร์ก็ต้องการตัวปรางอยู่แล้วแหละ" มิถุนายิ้มให้เพื่อน
“ว่าแต่มิไปฮ่องกงแบบนี้ เสี่ยแจ็คกี้จะตามไปด้วยไหมน้า...” เฌอปรางเอ่ยหยอกเพื่อนทันที
“จะบ้าเหรอ...ฉันไปทำงาน"
“เอ้า! ทำงานเสร็จก็ฮันนีมูนไง เอาให้คุ้มค่าตั๋ว" นางแบบสาวหรี่ตา "นี่ เขาอาจจะพาไปเปิดตัวก็ได้นะ"
“ปราง!” มิถุนาเอ็ดหน้าแดง "เลิกเพ้อเจ้อแล้วกินเร็วๆ ฉันจะล้างจานแล้ว!”
“แหม...ขนาดเหวี่ยงยังน่ารัก"
“ปราง พอแล้ว!”
“ฮ่าๆๆๆ"
เสียงหัวเราะของเพื่อนสาวดังขึ้นพร้อมกับเสียงโทรศัพท์พอดี มิถุนาเอี้ยวตัวไปหยิบมือถือบนเคาน์เตอร์ก่อนกดรับ ได้ความว่าพี่นัชชาถึงหน้าคอนโดแล้ว วานให้มิถุนาลงมารับรุ่นน้องขึ้นไปหน่อย เพราะผู้จัดการสาวมีเรื่องด่วนต่อจึงไม่สามารถขึ้นมาส่งด้วยตนเองได้ มิถุนาไม่อิดออดอะไร เขาฝากห้องไว้กับเฌอปรางแล้วคว้าคีย์การ์ดเดินออกไป
รถของพี่นัชชาจอดอยู่หน้าอาคาร เมื่อผู้จัดการสาวเห็นมิถุนาเดินลงมา เธอจึงลงจากรถพร้อมกับรุ่นน้องที่ติดสอยห้อยตามมาด้วย เมษายกมือไหว้รุ่นพี่คนดังแทบจะทันที พี่นัชชาฝากฝังอะไรที่ไม่สลักสำคัญมากนักอีกสองสามประโยคก่อนรีบขึ้นรถและขับออกไป เหลือเพียงมิถุนาที่ยืนอยู่กับเมษา เจ้าของห้องหันมายิ้มให้รุ่นน้องที่ดูเกร็งๆอย่างใจดี เขาพาเมษาเข้าไปในตัวคอนโด อาคารพักอาศัยมีระดับราคาแพงนั้นมีระบบซีเคียวริตี้ที่ดี...มิถุนาไม่ได้ได้มันมาฟรีๆ แต่แลกกับการทำงานอย่างมานะบากบั่น แม้จะโชคดีที่เม็ดเงินสำหรับเขาจะหามาได้ง่ายๆกับการขึ้นปกนิตยสารถี่ๆ หรือเดินแบบแทบจะทุกรันเวย์ แต่มิถุนาก็รู้เสมอว่ามันคือสิ่งที่เขาแลกมาด้วยพลังกายและพลังใจทั้งหมด
ก่อนหน้านี้ตะวันก็อยู่ที่นี่เช่นกัน แต่เพราะการงานที่รุดหน้าไปกว่ามาก ทำให้ตะวันได้ย้ายไปอยู่ในคอนโดที่หรูหรากว่านี้ และอยู่ติดกับค่ายละครที่ตะวันผูกสัญญาไว้อยู่ ณ ปัจจุบัน
“กินอะไรมาหรือยังน่ะเรา?” มิถุนาเอ่ยถามระหว่างกดลิฟท์ไปยังชั้นสิบเก้า เมษาที่มองไปรอบๆอย่างแปลกที่สะดุ้งเล็กน้อยก่อนพยักหน้า
“ครับ...ทานมาแล้ว...”
“แล้วนี่ตอนนี้เมพักอยู่ที่ไหนเหรอ?” มิถุนาเอ่ยถาม
“ก่อนหน้านี้ผมอยู่บ้านพี่เพลงครับ แต่ตอนนี้ย้ายมาที่คอนโดใกล้ๆบริษัท"
“อ๋อ...” มิถุนาพยักหน้ารับ ตอนเขาเข้าวงการใหม่ๆ เขาก็อยู่คอนโดชานเมืองมาก่อนที่จะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่เช่นกัน
“คอนโดสวยจังครับ"
“ไว้เราทำงานไปอีกสักพักเดี๋ยวก็มีเป็นของตัวเอง" มิถุนาว่า "งานหนักไหมช่วงนี้"
“ก็เริ่มมีบ้างแล้วครับ แต่ก็...ยังไม่เยอะ" เมษาตอบเสียงค่อย "เมื่อวานก็แคสไม่ผ่าน"
“เรื่องปกติ" มิถุนายิ้ม "ตอนแรกพี่ก็ชวดงานบ่อย สักพัก...ถ้าเราทำให้เขาไว้ใจที่จะจ้างเรา...เดี๋ยวงานก็มาเองแหละ"
“ช่วงนี้พี่งานเยอะไหมครับ"
“ก็...มีบ้างนะ...ไม่ค่อยเยอะหรอก" มิถุนาตอบเลี่ยงๆ เขาระบายยิ้ม ไม่อยากทำลายกำลังใจรุ่นน้อง ทั้งๆที่ความจริงแล้ว งานเขาเยอะมาก ขนาดเจย์กรองแล้วกรองอีก จอมทัพยังสั่งให้แคนเซิลไปอีกหลายงาน ซึ่งมิถุนาไม่ยอม ทำให้มีปากเสียงกันอีกหลายยก แต่สุดท้ายจอมทัพก็ยอม...
เขายอมมิถุนา...ยอมตามที่เขาเคยให้สัญญาเอาไว้...
มิถุนาเปิดประตูห้อง ก่อนให้เมษาเดินเข้าไปด้านในก่อน เด็กใหม่ยังคงดูตื่นๆสถานที่ มิถุนาจึงพาไปนั่งที่โซฟากลางห้องพร้อมเดินไปหาอะไรมาในทานเล่นเสร็จสรรพ เขามองหาเฌอปรางแต่ก็ไม่เจอ จึงคิดว่าเพื่อนสาวคงเดินกลับห้องไปแล้ว เพราะจานชามที่ถูกใช้เมื่อครู่ก็ล้างเรียบร้อยแล้ว
“ห้องตรงข้ามกันนี่ของปราง...เฌอปรางน่ะ รู้จักใช่ไหม?” มิถุนาเอ่ยถาม "เพื่อนสนิทพี่เอง"
“อ๋อ...พี่ปราง" เมษาร้อง "ครับ รู้สิ พี่ปรางดังจะตาย"
“นี่ไปไหนแล้วก็ไม่รู้...เมื่อกี้ยังมานั่งกินข้าวอยู่เล...”
“ไฮ!”
ไม่ทันขาดคำ นางแบบสาวในชุดลำลองอยู่บ้านสบายๆก็โผล่เข้ามาในห้องนั่งเล่น เธอยืนพิงวงกบประตูห้องนอนของมิถุนาพลางส่งยิ้มมาให้ด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์ สายตาคมกริบสำรวจเด็กใหม่ที่เพิ่งเข้ามาอย่างสนอกสนใจ เธอมองใบหน้าของมิถุนาสลับกับเมษา ก่อนเบะริมฝีปากออก
“อ้าว...ก็ไม่ได้เหมือนขนาดนั้นนี่น่า เสียดาย" เฌอปรางบ่น "นึกว่ามิจะถูกแย่งงานซะแล้ว"
“อะไรล่ะปราง น้องกลัวหมดแล้ว" มิถุนาหัวเราะเบาๆ
“เอ๊ะ...จริงๆมุมนี้แอบเหมือน"
“ปราง...”
“ก็แค่สวยเหมือนกันเท่านั้นเอง น้องเขาหน้าคมกว่ามิตั้งเยอะ ใช่ไหมสาวเหนือ?” ตอนท้ายหันมากระเซ้าเพื่อนรักเล่น
“เมษาก็คนเหนือนะ น้องเขามาจากเชียงใหม่...เม นี่เฌอปราง อาจจะจำไม่ได้เพราะวันนี้ปรางไม่ได้แต่งหน้าน่ะ"
“มิ พูดดีๆนะจ๊ะ"
“ฮ่าๆ สวัสดีครับ"
“สวัสดีจ้า...ตามสบายนะ เพราะพี่ก็ทำตัวตามสบายเหมือนกัน" เฌอปรางหัวเราะเบาๆ มิถุนาได้แต่ส่ายหน้าไปมา
“เป็นเจ้าของห้องเลยไหมล่ะเนี่ย...นี่ไปทำอะไรในห้องนอนมา"
“ไปเดินเล่น" เฌอปรางหัวเราะเบาๆ "นี่เจอของดีด้วย"
“อะไร?” มิถุนาถาม เขาขมวดคิ้ว รู้สึกไม่ชอบมาพากล
“แต๊นนนนนนน!!!” เฌอปรางดึงของในมือออกมา "คอนด้อม! นี่ไอ้คุณมาเฟียนั่นเซ็กส์จัดขนาดนี้เลยเหรอ เก็บไว้เป็นโหลขนาดนี้ พระเจ้า!” เฌอปรางปล่อยให้ซองถุงยางอนามัยที่พับทบกันเป็นชั้นๆคลายตัวออกมาแทบยาวแตะพื้น มิถุนาตกใจจนร้องไม่ออก เขากระโจนเข้าตะครุบของในมือเฌอปรางแทบจะทันที
“ปราง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“แหม...ไม่ธรรมดานะเนี่ย ไซส์ฝรั่งเชียว"
“ปราง พอแล้ว พอๆๆๆๆๆๆ พอเดี๋ยวนี้เลย" มิถุนาหน้าแดงจนไม่รู้จะแดงยังไง เขารีบเดินดุ่มๆกลับไปในห้องนอน ตามด้วยเสียงกระแทกตู้โครมคราม เฌอปรางที่ยืนอยู่ได้แต่หัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจ นางแบบสาวทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาเมื่อแกล้งเพื่อนได้สำเร็จ
“มินี่น่ารักจริงๆ" เฌอปรางว่าอย่างอารมณ์ดี "นี่ดีนะ เมไม่มาตอนที่อีตาจอมทัพอะไรนั่นอยู่ด้วย ประสาทจะกิน ถ้าไม่ทำตัวกดดันไล่แขกจนน่าขนลุก ก็อ้อนมิเสียจนน่ากลัวว่าจะสมองกลับ"
“เอ่อ...”
“ว่าแต่นี่เราเป็นไงบ้าง หมายถึงงานน่ะ"
“ผมก็...มีงานนิดหน่อยเองครับ แคสงานไม่ผ่านด้วย"
“โอ้ยปกติ พี่ก็ไม่ผ่านตอนปีแรก"
“ครับ...”
“อย่าไปคิดมาก เดี๋ยวโอกาสมันก็มาเองแหละ มันจะต้องมีคนเห็นแววเราเว้ย...” เฌอปรางว่ายิ้มๆ "ว่าแต่มินี่ทำอะไรอยู่เนี่ย มิ!”
ไม่ทันขาดคำ เจ้าของห้องก็ย่ำโครมๆออกมาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง แต่ยังไงเฌอปรางก็มองว่ามันน่ารักมากๆอยู่ดีนั่นแหละ
“ปรางอ่ะ! พอเลยนะ ไม่ต้องไปค้นห้องเราแล้ว"
“จ้าาาา แหม...จริงๆแล้วมีเจลอีกเป็นสิบๆซอ...”
“ปราง!”
“โอเคๆ ยอมแล้ว ว่าแต่นี่จะลงไปไหนอีก?” นางแบบสาวเอ่ยถามเมื่อเห็นกระเป๋าสตางค์ในมือเพื่อนรัก
“จะลงไปซื้อไข่...” มิถุนาสูดลมหายใจไล่อาการหน้าแดงออกไป "มันหมดน่ะ...”
“อู้ว...จอมทัพโด้ปไข่ขนาดนั้นเลยเหรอ"
“ปราง!!!” มิถุนาค้อนเพื่อนเมื่อนางแบบสาวหัวเราะอย่างอารมณ์ดี "จะทำอาหารกลางวันให้กิน ตอนแรกว่าจะไม่ทำหรอกแต่เมแวะมา"
“อ้อ...เอาด้วยดิ"
“นั่นแหละ อยู่เป็นเพื่อนน้องด้วย เดี๋ยวรีบขึ้นมา...”
มิถุนาไม่ยอมให้เฌอปรางพูดอะไรได้อีก เขารีบเดินออกจากห้องไปแทบจะทันที ทิ้งให้เฌอปรางอยู่กับเมษาสองคนในห้อง เฌอปรางบิดขี้เกียจเบาๆก่อนลุกขึ้นยืน แล้วทำท่านึกขึ้นได้
“เออ เม เดี๋ยวพี่ไปตากผ้าแปปนึงสิ เมื่อเช้าซักทิ้งไว้เห็นวันนี้มีเวลา" เฌอปรางว่า หลังๆเธอแทบไม่ได้จัดการเสื้อผ้าด้วยตนเองเลย ใช้บริการซักรีดตลอดเพราะเวลาเริ่มไม่ค่อยจะมี แต่ปกติแล้ว เธอค่อนข้างเจ้าระเบียบ ดังนั้นอะไรที่ทำเองได้ก็จะทำ เพราะไม่ค่อยอยากให้ใครมายุ่มย่ามกับของตัวเองเท่าไหร่นัก รวมถึงพื้นที่ส่วนตัวอย่างห้องพักด้วย
“ครับ"
“แปปเดียว เดี๋ยวมานะจ๊ะ" เฌอปรางว่า ก่อนคว้าคีย์การ์ดแล้วผลุบหายไปอีกคน ทิ้งไว้เพียงแค่เมษาคนเดียวในห้องกว้าง...
เสียงเงียบลงเมื่อเหลือเพียงคนเดียวในห้องพักอาศัย นายแบบหน้าใหม่รอให้รุ่นพี่สาวเดินออกไปจึงค่อยๆลุกขึ้นยืนช้าๆ ก่อนเดินไปหยุดอยู่ที่ชั้นวางของเหนือทีวี...มีรูปของเจ้าของห้อง รูปของครอบครัวมิถุนา รูปมิถุนากับตะวันและเฌอปราง...เช่นเดียวกับบนผนังอีกฝั่งที่มีแฟชั่นโฟโต้ของมิถุนาแขวนอยู่...
มิถุนาคือคนที่สมบูรณ์แบบในตัวเองจนเมษานึกอิจฉา...
ในห้องของมิถุนามีของหลายอย่างที่ระบุได้ว่าเป็นของๆมาเฟียจอมทัพ เมษาสังเกตเห็นที่เขี่ยบุหรี่ตรงระเบียง ซองบุหรี่บนชั้นวางเหนือโทรทัศน์ เสื้อคาร์ดิแกนไซส์ใหญ่วางพาดไว้บนโซฟา ปากกา แฟ้มงาน และเอกสารสองสามแผ่นบนโต๊ะกระจกกลางห้อง
เมษานึกทึ่งที่มาเฟียผู้ยิ่งใหญ่แทบจะยอมสละทุกอย่าง ทั้งศักดิ์ศรี ทิฐิ งาน เวลา และ ที่พักอาศัยสุดหรู มาอยู่ในคอนโดเล็กๆ ที่แม้จะสะดวกและครบครัน แต่มันก็ช่างไม่เหมาะกับคนอย่างจอมทัพเลยสักนิด ทั้งในแง่ของขนาดและความเหมาะสม
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นเสียงสั้นๆบอกว่ามีข้อความส่งมา เมษาเหลือบเห็นโทรศัพท์เครื่องหนึ่งวางอยู่บนเคาน์เตอร์ที่กั้นโต๊ะทานอาหารกับส่วนครัว เขาเดินไปยังที่มาของเสียง น่าจะเป็นโทรศัพท์ของมิถุนา...
ดวงตากลมโตกวาดอ่านข้อความที่ปรากฏบนหน้าจอสี่เหลี่ยม...
JOMTUB
'ลูกค้าเลื่อนนัดตอนบ่าย กำลังจะถึงคอนโด ทานข้าวกลางวันด้วยกันนะ'
tbc.
หายไปนานมากกกกกกกกกก
ขอโทษจริงๆค่ะ ยุ่งจริงจัง แถมไม่สบายด้วย อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ทุกคนดูแลตัวเองด้วยนะคะ แถมสถานการณ์บ้านเมืองก็ไม่ค่อยดี ระวังตัวกันด้วยนะจ๊ะ
ตอนต่อไปจะมาเร็วๆนี้ แต่ไม่บอกว่าตอนไหน สัญญาว่าเร็วที่สุด5555 ต่อจากนี้จะลงแบบไม่บอกล่วงหน้า ทุกคนจะได้ไม่ต้องคาดหวังและตื่นเต้นไปด้วยกัน อิอิ
ตอนนี้นุ้งเมษาจะโดนเฉาะกบาลจากท่านผู้อ่านไปอีกกี่แผล มาดูกันนะจ๊ะ
คิดถึงทุกคนเลย รู้ว่าทุกคนก็คงคิดถึงน้องมิเหมือนกัน เราก็คิดถึงน้องมิม๊ากมากกกก อิอิ
โพลล์
หัวข้อ: ล่ารักหัวใจมาเฟีย | 011114 | ตอนพิเศษ : Falling Slowly | Page 124 | (อ่าน 2273489 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก