หัวข้อ: ล่ารักหัวใจมาเฟีย | 011114 | ตอนพิเศษ : Falling Slowly | Page 124 |

[loveaaa_somsak]

ใครในห้องต้องเป็นศัตรูกับจอมทัพหรือเปล่า

[krappom]

 

[becrazie]

  ปลื้มคุณจอมทัพมากมาย

[Pam_ban]

คุณจอมทัพเปิดตัวกับสื่อแรงส์ได้ใจมาก    แนะนำตัวกันสุดฤทธิ์   เหมือนต้องการประกาศว่าได้อยู่กินกันโดยสมบูรณ์แบบ     ขอยกให้เป็นคู่รักร้อนแรงแห่งปี 
 

ความจริงใกล้ปรากฏแล้วสินะ  ผู้ชายในมุมมืด กำลังจะเปิดเผยตัว  จะได้รู้กันไปเลยว่าน้องเมษาเป็นใครมาจากไหนเข้ามาหาเพื่ออะไร     เสียดายน้องอ่ะเริ่มจะรู้สึกว่าน่ารัก  แม้จะทำตัวน่าสงสัยก็เถอะ พอมาตอนนี้ชักรู้สึกว่าน้องน่าสงสารขึ้นมาเลย



  ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ  อยากให้มีหลาย ๆ ตอน      ได้โปรดพิจารณาด้วย 


รอตอนต่อไปนะคะ 


 

[paladin.kn]

ใครหนอใครบงการเมษาอยู่

หลังจากที่นักเขียนหายไปนาน

กลับมาทำเราค้างซะนี่

รอตอนต่อไปนะค่ะ สู้ๆ

[omyim_jjj]

ค้างอ่ะ

มาต่อเร็วๆนะ

[appattap]

มายาวววว ให้หายคิดถึง
 เมษามาทีไร เป็นอันต้องลุ้นทุกที
 
รอตอนต่อไปนะคะ

[Apple_matinie]

ค้างงงงงงงงงง งอนแล้ว

[sukaz]

สวัสดีปีใหม่ ขอให้ได้ ขอให้โดนจร้า
 

น้องมิจร้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!~
คิดถุงจุงเบยยยยยยย

[pulovely]

เหมือนเมษาโดนบังคับอยู่เลยนะ แอบสงสารเบาๆ
ชอบเวลาคุณจอมทัพกับน้องมิคุยกัน หยอกล้อกัน
ให้บรรยากาศสีชมพูอมม่วงจางๆ แบบหวานน่ารัก พอกรุบกริบ
น่ารักดีอ่ะ ชอบจัง~

[minenat]

ใครคือเขา?เขาคือใครร

[m_pop91]

นึกชื่อไม่ออก แต่น่าจะใช่คนที่มีเรื่องกับจอมทัพจนตัองไปอยู่บ้านแม่มิถุนา

[Maxshu]

คำถามที่ทุกคนถามคือ ใครอยู่ในห้องและรอเมษาอยู่
ต๊าย ชอบที่ปรางแซวคุณจอมทัพจัง 555555
คุณจอมทัพเค้าเลือกแล้วค่ะ 5555 ใครอย่าคิดมาแย่งมิถุนา 5555

[dorazombie]

จอมทัพหลงเมีย!!!....หวานกันสุด ๆ อ่ะ อิจฉาหนูมิจังค๊า เค้าจะพาลูกสะใภ้ไปให้ป๋าดูด้วยอ่ะ 

ประโยคตอนท้ายที่พูดกับเมษา ทำไมมันคุ้น ๆ เหมือนที่จอมทัพเคยพูดกับมิเลยอ่ะคะ พูดเหมือนกัน แต่คงไม่ใช่คนเดียวใช่มั้ยคะ???.. ตัวร้ายออกสักทีเถอะคะ เริ่มเลี่ยนคู่เอกล่ะ ...ล้อเล่นค่ะ จริง ๆ อิจฉา กัดหมอนรอดีกว่า 

สวัสดีปีใหม่ค่ะ ขอให้ทุกคนมีความสุข สุขภาพแข็งแรงค่ะ   

[maykiz]

 :heavenWHO?? อิตาคนที่เคยมีเรื่องกะจอมทัพ? ค้างนะจ๊ะ T-T

[LadySaiKim]

ใครล่ะ ?????

[GETIIZ]

โดยเนื้อแท้เราว่าเมษาไม่ใช่เด็กเลวร้าย
ถ้าจะพูดในประเด็นความอิจฉา มันก็ธรรมดาของมนุษย์   แต่ประเด็นที่น่าสนใจคือใครเป็นคนส่งเมษามา คาดว่าต้องเป็นศัตรตรูของจอมทัพ
ถ้าเมษาไม้ได้เลวร้ายโดยเนื้อแท้ ก็อยากให้มีทางออกที่ดีให้น้องนะ ไม่รู้ดิเราว่าน้องแกแอบน่าสงสาร

[white feather]

เค้าคือใคร???
จิงๆเมษาอาจจะไม่ได้อยากร้าย
แต่โดนบังคับให้ทำหรือป่าว ดูน้องกลัวๆใครคนนั้นนะ
ขออย่าให้น้องร้ายด้วยความเต็มใจเลย
ไม่อยากจะเกียดน้อง

แอบชอบที่จองพัทพูดออกสื่อจัง มันหวานอ่ะ
เราอ่านแล้วเขินแทนมิ คิดถึงตอนยืนให้สัมภาษณ์
มิไม่อายหน้าแดง เขินตัวม้วนไปแล้วหรอค่ะ >\\\<

[JustWait]

กรี๊ดใครรรร

[Whatever it is]

ใครล่ะนั่น

[palm-metto]

ใคร ?

อะไร ?

ยังไง ?

ขอร้องงงง อย่าเศร้าเลยนัะะะ

[SoulFighter]

มาลุ้นด้วยคนว่าเขาคือใคร 

[ormn]

  :katai1:อยากรู้เกิดอะรัยขึ้นกับเมษา

[bank_book]

รอ รอ รอ
มาต่อเร็วววว นะครับบบบ

[pulovely]

มารอน้องมิค่ะ

คิดถึงน้องมิ

รักน้องมิ

(จอมทัพ: แล้วฉันล่ะ?)

[bennnyyy]

มารอค่ะ

[punchnaja]

อ๊ายยยยยยยยย มันค้างงงงงงงงง

[kyliewonderland]

ิ




ตอนที่ 20 : วันเกิด






“หอบอะไรกลับมาเยอะแยะล่ะนั่น?”

เสียงทุ้มเอ่ยถามระหว่างละสายตาออกจากหน้าจอไอแพดตรงหน้า เขาเหลือบมองมิถุนาในชุดลำลองเสื้อยืดแขนยาวกับกางเกงขายาวที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับวิคเตอร์ที่ทำหน้ายียวนเดินตามเข้ามาด้วย ในสองมือของมือซ้ายเต็มไปด้วยข้าวของมากมาย มิถุนาไม่ได้ตอบคำถามอะไรนั่น เพียงแต่ปรายตามองจอมทัพเท่านั้น นายแบบหนุ่มเดินไปยังกระจกบานเล็ก และเริ่มต้นจัดการเช็ดเครื่องสำอางบนใบหน้าออกอย่างเบามือ

“ของขวัญของมิน่ะครับ" วิคเตอร์ว่า หลังๆเขาเรียกมิถุนาว่า "มิ" เฉยๆ ตามที่มิถุนาบังคับให้เรียก
“ของขวัญ? ไปทำงานที่ไหนมาเนี่ย" วิคเตอร์กับเจย์สบตากันแล้วลอบถอนหายใจเบาๆ
“ก็...”
“ไม่ต้องหรอกครับเจย์ คนเขาจำไม่ได้ก็ไม่ต้องบอกเขาหรอก" คนตัวเล็กว่า ปรายตามองอย่างสุดแสนจะเย็นชา พร้อมกันเดินหายลับเข้าห้องน้ำไป
“ผมกำลังจะถามนายท่านอยู่พอดีว่าพรุ่งนี้จะนัดพบมิสเตอร์แอนเดอสันไหม หรือจะเลื่อนไปก่อน?” เจย์ว่าเรียบๆ พลางเหลือบมองหยั่งเชิง
“......”
“พรุ่งนี้วันที่หนึ่งมิถุนาครับ" เจย์สำทับ เผื่อจะทำให้เจ้านายสุดที่รักนึกอะไรขึ้นมาได้
“หนึ่งมิถุนา" จอมทัพพึมพำ "บ้าเอ๊ย แล้วทำไมไม่เตือนกันล่ะ" เขาสบถ เจย์ถอนหายใจ วิคเตอร์ไหวไหล่
“ที่ผมไม่เตือนน่ะ ก็เพราะถ้านายท่านไม่ได้จำได้ด้วยตัวเอง มันก็ไม่มีความหมายสิน่ะสิครับ" เจย์ว่าอย่างสบายๆ "ถ้าเป็นคนที่แล้วๆมา ผมก็จะใส่ลงไปในนัดหมายแต่ละวันตามหน้าที่ แต่ผมจำวันเกิดมิได้โดยไม่ต้องจดด้วยซ้ำ และผมก็ไม่อยากให้มิอยู่ในลิสท์ตารางงานของนายท่านอย่างแน่นอน"
“ไม่อยากจะซ้ำเติมนะครับ แต่ผมก็จำได้" วิคเตอร์ยิ้มกวนตีน
“......” จอมทัพอ้าปากทำท่าจะพูดอะไรออกมา แต่สุดท้ายก็เงียบ... “พรุ่งนี้เคลียร์ตารางงานให้ทั้งวันด้วย"
“ครับผม"
“วิคเตอร์ ไปด้วยกันหน่อย"


มาเฟียหนุ่มเหลือบมองไปยังห้องน้ำ ยังไม่มีทีท่าว่ามิถุนาจะออกมา เขาลุกจากโต๊ะ หยิบซองบุหรี่กับไลท์เตอร์ขึ้นมา วิคเตอร์พยักหน้ารับก่อนเดินตามคุณมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ แต่ช่างอ่อนหัดเรื่องความรัก ออกไปด้านนอกห้อง

จอมทัพกดลิฟท์ขึ้นไปยังชั้นบนสุด ก่อนเปิดประตูเชื่อมดาดฟ้า เขาก้าวเข้าไป วิคเตอร์ก้าวตามเข้ามาพร้อมปิดประตูเหล็กลง จอมทัพมาสูบบุหรี่ที่นี่เป็นประจำ เพราะดาดฟ้าอยู่เหนือเซฟเฮ้าส์ ดังนั้นนอกจากคนที่อาศัยอยู่ในเซฟเฮ้าส์จึงไม่มีสิทธิ์ขึ้นมาบนดาดฟ้าได้ มาเฟียหนุ่มใช้ที่ตรงนี้เป็นสถานที่สำหรับอัดนิโคตินเข้าปอดพร้อมนั่งครุ่นคิดเรื่องต่างๆเสมอ

เขาจุดบุหรี่ และส่งให้วิคเตอร์หนึ่งมวน ควันบุหรี่ลอยอ้อยอิ่งขึ้นไปบนฟ้า เวลาห้าโมงกว่าๆทำให้ฟ้าเริ่มอมแสงสีส้มอ่อนๆ เสียงรถราจากด้านล่างดังสะท้อนขึ้นมา


“มิว่าไงบ้าง?” มาเฟียหนุ่มเปิดปากเอ่ยถามเป็นภาษาจีนกวางตุ้งแบบที่ใช้เป็นประจำเมื่ออยู่กันแค่คนที่สนิทกันแบบนี้ เป็นเรื่องยากและนานๆครั้งที่เขาจะยอมเอ่ยถามถึงเรื่องที่นอกเหนือจากงาน และแน่นอน...เรื่องราวทั้งหมดคือเรื่องของมิถุนา
“เรื่องอะไรครับ"
“อย่ามากวนประสาทน่าวิคเตอร์" จอมทัพจ้องตาดุ "ก็ไอ้นายแบบนั่นไง วันนี้ก็มีงานด้วยกัน"
“อ้ออออ" วิคเตอร์หัวเราะอย่างอารมณ์ดี จอมทัพเป็นเหมือนพี่ชาย เขาจึงไม่เคยหวาดกลัวที่จะหยอกล้อเกินฐานะเลยสักครั้ง เพราะถ้าจอมทัพเอาจริงขึ้นมา เขาคงโดนเป่าหัวกระจุยไปตั้งแต่สิบปีก่อน "ก็ดีครับ วันนี้เขาก็หอบของขวัญมาให้มิ มิยังไม่ได้เปิดเลย แต่ผมในฐานะมือซ้ายของนายท่าน ได้แอบเปิดแล้ว"
จอมทัพมองหน้าวิคเตอร์อย่างไม่รู้จะชื่นชมหรือออกปากด่าดี เลยได้แต่ถอนหายใจและปล่อยไป
“อะไร?”
“นาฬิกาข้อมือครับ ท่าทางจะสนิทกันจริง รู้สึกไซส์จะพอดีข้อมือมิเลย"
“เอาไปทิ้ง" มาเฟียหนุ่มขยี้มวนบุหรี่ด้วยปลายเท้าแทบจะทันที
“อะไรนะครับ?” วิคเตอร์ถามอย่างไม่เชื่อหู
“บอกให้เอาไปทิ้ง" เขาว่าซ้ำ "เดี๋ยวฉันซื้อให้ใหม่เอง"

วิคเตอร์อัดบุหรี่เข้าปอด มองดูผู้ชายที่เขาเคารพทั้งในฐานะเจ้านายและพี่ชายแล้ว ก็ได้แต่ถอนหายใจ จอมทัพเปลี่ยนไปมาก มากจนบางครั้งเขายังตกใจ ตัวแปรเดียวก็คือมิถุนา จอมทัพไม่มีเหตุผล ทำทุกอย่างด้วยอารมณ์ก็เพราะคนๆเดียว แต่วิคเตอร์ไม่ได้หมดศรัทธาในตัวจอมทัพเลยสักนิด เขากลับรู้สึกดีใจที่เห็นพี่ชายของเขาเป็นแบบนี้ เป็นคนมากขึ้น มีความรู้สึก และเปิดใจที่จะรับฟังรวมถึงรับความช่วยเหลือจากคนอื่น เช่นเดียวกับตอนนี้

“ไม่ดีมั้งครับ" วิคเตอร์ตัดใจเอ่ยไปในที่สุด "ถ้าเฮียทำแบบนั้น นอกจากมิจะเสียใจมากแล้ว คงผิดหวังและเสียความรู้สึกในตัวเฮียมากกว่า"
“ฉันไม่อยากให้มิไปยุ่งกับไอ้หมอนั่นอีก"
“แต่เฮียครับ"
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว"
“ผมคงจะต้องขอขัดขืนคำสั่งนะครับ ในถ้ามือซ้ายคงพูดไม่ได้ แต่เฮียเป็นพี่ชายของผม สิ่งที่ผมอยากจะพูดก็คือ เฮียกำลังไม่เชื่อใจมิถุนาอยู่นะครับ" วิคเตอร์ว่าเรียบๆ พลางจุดบุหรี่มวนที่สอง
“ฉันนี่นะไม่เชื่อใจ มิถุนาต่างหาก"
“ถ้าเฮียเชื่อใจมิ เฮียคงไม่คิดว่ามิจะกลับไปหาใครก็แล้วแต่อีก"
“ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น"
“แล้วกลัวอะไรล่ะครับ?”
“......”
“มิจะไม่ไปไหน ผมเชื่ออย่างนั้น มิรักเฮีย ใครมองใครก็รู้"
“นายจะไปรู้ได้ยังไง?”
วิคเตอร์ถอนหายใจออกมาอีกครั้งอย่างหน่ายใจ "งั้นมิอยู่กับเฮียด้วยอะไรหรือครับ? มิวิ่งหนีจากเฮียได้ตลอดเวลา แต่มิเลือกที่จะอยู่และดูแลเฮียใกล้ๆแบบนี้"
“......”
“ผมว่ามิตอบเฮียไปหมดด้วยการกระทำแล้วนะครับ" วิคเตอร์จ้องหน้าเจ้านายตนเองเงียบๆ "เฮียเคยบอกมิบ้างหรือยัง?”
“บอกอะไร?”
“บอกว่ารู้สึกยังไงกับมิ"
“ฉันจะไม่บอก"
“เพื่ออะไรครับ?”
“ฉันว่าฉันก็ชัดเจนทุกอย่างแล้วนะ"
“ก็ยืนยันด้วยคำพูดอีกสักครั้งสิครับ มันจะยากอะไรครับ กับแค่สัญญากับมิอีกสักครั้ง"
“......”
“เคยคิดไหมครับ ตอนที่เฮียทำมิเจ็บปวดมากๆ มิควรที่จะหนีไปได้แล้ว แต่ทำไมมิถึงไม่ไป ทำไมมิยอมละทิ้งอดีตเลวร้ายทั้งหมดเพื่ออยู่กับเฮียแบบนี้...”


“ลองทำอะไรเพื่อมิดูอีกสักอย่างไม่ได้หรือครับ?”


“พามิกลับบ้านเราเถอะครับ ผมเบื่อคอนโดเต็มทีแล้ว"




ควันบุหรี่ลอยอ้อยอิ่งขึ้นฟ้า วิคเตอร์ขยี้มวนบุหรี่ทิ้่ง เขายกนาฬิกาขึ้นดู


“ผมต้องลงไปแล้ว เจย์มีงานให้ผมช่วย"
“อืม...” จอมทัพพยักหน้ารับ "ยังไงก็ขอบใจนะ"
“ด้วยความยินดีเสมอครับ"









จอมทัพเดินตามมิถุนากลับขึ้นห้องหลังจากเลือกซื้ออาหารสำเร็จรูปง่ายๆสองสามอย่างจากตลาดแถวๆคอนโดเป็นมื้อเย็น มิถุนาบอกปฏิเสธดินเนอร์ หรือแม้กระทั่งการทำอาหารในเย็นวันนี้ เขาอ้างว่าเหนื่อยเกินกว่าจะทำอะไร และอยากกลับคอนโด พอถึงคอนโด มิถุนาจึงต้องจัดแจงหามื้อเย็น ส่วนเจย์กับวิคเตอร์เองก็หายตัวไปแล้วทันทีที่กลับมาถึงคอนโด มิถุนาชวนให้กินข้าวด้วยกันพวกนั้นก็บอกว่าติดธุระอะไรก็ไม่รู้

ไฟในห้องเปิดสว่าง มิถุนาเดินไปที่เคาน์เตอร์ครัว ส่วนจอมทัพหอบข้าวของที่ซื้อมาตามเอาไปให้ถึงที่ เขาเหลือบมองใบหน้าอีกฝ่ายที่นิ่งสนิทก่อนเอ่ยปากถาม


“เป็นอะไรไป?”
ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมองก่อนจะส่ายศีรษะปฏิเสธ "เปล่าครับ เซ็งเฉยๆ"
“หึ เซ็งอะไร" มาเฟียหนุ่มเอ่ยปากถาม เขาเลื่อนกายซ้อนทับมิถุนา เกยคางที่ไหล่ลาดเบาๆ
“......” มิถุนาไม่ตอบ มือบางหยิบถุงกับข้าวมาแกะ แต่จอมทัพกลับหยุดมือเล็กๆนั่นไว้ก่อน
“เดี๋ยวสิ คุยกันก่อน"
“คุยอะไรครับ"
“ไปเที่ยวกันไหม?” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นมา ทำเอามิถุนาเลิกคิ้วอย่างฉงน
“เที่ยว?”
“อืม...ไปภูเก็ตกัน"
“คืนนี้?” มิถุนาถาม
“ใช่ คืนนี้ ถ้าไม่อยากให้เอิกเริกมาก เราจองตั๋วไปก็ได้ ไม่ต้องเอาเครื่องบินไปเอง" จอมทัพกระซิบบอกเบาๆ
“ไปทำไมครับ...”
“พรุ่งนี้วันเกิดนายไม่ใช่หรือไง?”

จอมทัพว่า และมิถุนาก็หยุดการกระทำทุกอย่าง นายแบบคนเก่งหมุนตัวกลับมาประจันหน้ากับมาเฟียหนุ่ม เขาเงยหน้ามองใบหน้าคมคร้ามที่จ้องลงมาก่อนเม้มปากแน่น

“ผมนึกว่า...คุณจะลืมไปแล้วเสียอีก"
“ไม่ลืมหรอก" จอมทัพว่า ก่อนย่นหัวคิ้วนิดหน่อย "จริงๆก็ลืมไปเหมือนกัน แต่ก็จำได้แล้วเห็นไหม?”
มิถุนาย่นจมูกอย่างหมั่นไส้ พลางเหลือบมอง
“แต่ปีหน้าจะไม่ลืม ไม่มีทางลืม ปีต่อๆไปด้วย แต่นายต้องอยู่กับฉันสักร้อยปีนะ"
“นานไปครับ"
“เราจะได้อยู่ด้วยกันไปนานๆไง ตลอดไปไม่มีจริงหรอก ใช่ไหม?”
“ใช่ ไม่มี" มิถุนาตอบ
“เพราะงั้น ชาติหน้า เราต้องกลับมาเจอกันนะ เข้าใจไหม?”

มิถุนาเผยรอยยิ้มในที่สุด เขาส่ายหัวไปมาเบาๆ แก้มก็แดงจัด

“ให้ตายเถอะ...” มิถุนาพึมพำ "คุณจะทำให้ผมเป็นบ้าใช่ไหมเนี่ย"
“ตกลงจะไปไหม? เก็บกระเป๋าได้แล้ว"
“กินข้าวก่อนได้ไหมครับ ผมหิวจะแย่"
“เอาสิ เราไปกัน คืนนี้เลย เจย์กับวิคเตอร์ไปเตรียมการไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ป่านนี้คงกลิ้งรออยู่บนห้องแล้วล่ะ"

[kyliewonderland]

มันเป็นเรื่องยากเสมอกับการเริ่มต้น แต่มิถุนาก็คิดว่า ตอนนี้ก็ไม่เลวเท่าไหร่นัก โดยเฉพาะการที่เขาไม่สะดุ้งตื่นขึ้นมาในตอนกลางดึกแล้ว...และสามารถอยู่ในอ้อมกอดของจอมทัพได้อย่างสบายใจที่สุด

เขาได้ยินเสียงคลื่น หรือแม้กระทั่งกลิ่นไอทะเล บังกะโลหรูที่ตั้งเรียงรายไล่ระดับตามเชิงผาริมทะเลของรีสอร์ตระดับหกดาวที่ริมชายหาดป่าตองคือสถานที่ๆมิถุนาลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันเกิดของตัวเอง เมื่อคืนพวกเขามาถึงภูเก็ตเกือบห้าทุ่มโดนเครื่องบินเจ็ตส่วนตัว ใช้เวลานั่งรถอีกชั่วโมงเพื่อมายังป่าตอง มิถุนางัวเงียไม่ได้ใส่ใจวันเกิดปีที่ยี่สิบสามของตัวเอง พอหัวถึงหมอนก็หลับสนิท

จอมทัพไม่สามารถวางใจออกเรือไปยังเกาะที่มีทิวทัศน์สวยกว่านั้นในตอนกลางคืนได้ แน่นอน...แม้กระทั่งชาวประมงมืออาชีพยังไม่กล้าวิ่งเรือในคืนที่ฝนตกหนัก มาเฟียหนุ่มจึงตัดใจเข้าพักในรีสอร์ตที่ดีที่สุดของแถวนั้น พรั่งพร้อมด้วยการอารักขาของบอร์ดี้การ์ดโดยรอบสถานที่ ส่วนเจย์และวิคเตอร์ก็วนเวียนอยู่แถวๆเจ้านายไม่ไปไหน

มิถุนาตั้งใจจะตักบาตรวันเกิด แต่ก็รู้ว่าคงลำบาก เขาจึงตัดใจและไม่คิดสร้างความเดือดร้อนให้กับพวกเจย์หรือวิคเตอร์ ทั้งๆที่แค่เอ่ยปาก คนพวกนั้นคงตระเตรียมทุกอย่างไว้ให้ แต่มันก็อาจจะดีก็ได้ หากเช้าวันนี้เขาลองทำตัวขี้เกียจๆดูเสียบ้าง แล้วก็หลับต่อไปอีกสักพัก

แต่มิถุนาก็ไม่ใช่คนประเภทที่สามารถหลับต่อได้แม้กระทั่งวันนั้นจะเป็นวันหยุดก็ตาม พลิกตัวอีกสองสามครั้งจอมทัพก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น เขาเหลือบเห็นแสงรำไรจากขอบหน้าต่างกระจกบานใหญ่ กายโปร่งยันตัวลุกจากเตียงนอนอย่างแผ่วเบา ก่อนก้าวเดินไปที่กระจก และค่อยๆเลื่อนผ้าม่านออก

ท้องทะเลตรงหน้าอาบไล้ด้วยแสงสีทอง ดวงตากลมโตฉายแววตื่นเต้นกับทิวทัศน์ตรงหน้าที่สวยราวกับจับต้องได้ พระอาทิตย์กำลังขึ้นจากขอบฟ้า ชายหาดทอดตัวยาวไล่ลงจากแนวเชิงผา สวยจนแทบหยุดหายใจ

มิถุนาสวมใส่เสื้อผ้าเมื่อวาน เขาเหนื่อยเกินกว่าจะเปลี่ยนชุดนอนด้วยซ้ำ พักหลังๆมานี้จอมทัพชอบนอนกอดกันเฉยๆ เพราะงานหนัก ภาระมากมายที่ถาโถมเข้ามา ทำให้ช่วงนี้พวกเขาร้างลาจากเรื่องบนเตียงไปบ้าง ซึ่งส่วนตัวมิถุนาแล้ว เขาคิดว่ามันค่อนข้างดี เขายอมรับว่าสัมผัสของจอมทัพทำเอาหัวใจกระเจิดกระเจิงเหมือนผีเสื้อบิน แต่บางทีมันก็ทำเอาเขาเหมือนตายแล้วเกิดใหม่ ซึ่งมันไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่...

มิถุนาตัดสินใจอาบน้ำระหว่างที่จอมทัพกำลังหลับอยู่ เขามองนาฬิกา...เพิ่งหกโมงกว่าๆ มือบางหยิบเสื้อผ้าลำลอง เป็นเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นเข้าไปในห้องน้ำ ห้องน้ำกรุกระจกบานใหญ่ มองเห็นวิวด้านนอกเต็มตา คงสุนทรีย์น่าดูหากได้นั่งแช่น้ำอุ่นๆไป ดูพระอาทิตย์ขึ้นไปด้วย

เขาค่อยๆปลดกระดุมเสื้อ ตามด้วยสกินนี่ขายาวออก ระบบฉีดน้ำรอบทิศทางทำให้น้ำเต็มอ่างเร็วจนแทบไม่ต้องรอ มือบางกดเลือกสบู่ลงไปตีในอ่าง ครู่เดียวน้ำก็พร้อมอาบ เขาค่อยๆหย่อนตัวลงไปพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ น้ำอุ่นทำให้รู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด เขาหลับตาลงช้าๆ ราวกับตกอยู่ในภวังค์ที่ไร้เสียง...

มิถุนาไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงประตูที่เปิดออก เขาสะดุ้งอีกทีตอนที่ริมฝีปากอุ่นๆแตะลงที่ซอกคอของเขา มิถุนาสะดุ้งลืมตาขึ้น และพบว่าจอมทัพกำลังหย่อนตัวลงมาในอ่างเดียวกัน


“ค...คุณจะอาบน้ำเลยเหรอ?” เสียงหวานถามละลักละล่ำ แม้ว่าจะเคยอาบน้ำด้วยกันหลายๆครั้งก็ไม่ชินสักทีหรอก
“อืม"
“นึกว่าคุณยังไม่ตื่น" เสียงหวานพึมพำเบาๆ จอมทัพรั้งกายบางมาพิงที่อกกว้าง
“ตื่นแล้ว แต่เพลียชะมัด"
“แล้วทำไมคุณไม่นอนต่อล่ะ...ไม่เห็นต้องรีบตื่นเลย"
“ก็ไม่อยากให้อยู่คนเดียว......วันนี้วันเกิดนาย"
มิถุนาระบายยิ้มออกมาบางๆ ไม่อยากให้อีกคนรู้ว่ารู้สึกดีแค่ไหน

“พระอาทิตย์สวยจัง" ดวงตากลมโตเหม่อมองออกไปยังด้านนอก กระจกแบบที่ด้านนอกมองไม่เห็นด้านในทำให้เขาไม่กลัวที่จะเปลือยเปล่าอิงแอบกันแบบนี้
“จับได้ไหม?” จอมทัพเอ่ยถามยิ้มๆ มิถุนาเลิกคิ้ว ก่อนค่อยๆเอื้อมมือออกไปด้านหน้า
“ไม่ได้หรอกครับ ให้ทำอะไรเนี่ย?” มิถุนาบ่นพึมพำ แต่แล้วจอมทัพก็ยื่นมือมาซ้อนทับมือมิถุนาเอาไว้ เขารวบปลายนิ้วเรียวเอาไว้ พลางก้มลงกระซิบที่ริมใบหูขาว
“จับได้แล้ว...” เขาว่า และนั่นทำให้มิถุนาหัวใจเหมือนจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ

“นี่...” ไม่รู้ว่าเขาตระเตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ไฮเดรนเยียช่อเล็กๆนั้นก็ปรากฏอยู่ตรงหน้ามิถุนาแล้ว ก้านดอกเปรอะฟองสบู่ แต่นั่นก็ยังทำให้มันดูน่าทะนุถนอมมากๆอยู่ดี


“แฮปปี้เบิร์ดเดย์"


เขากระซิบบอก ราวกับว่าจะให้มันเป็นความลับระหว่างพวกเขาสองคนเท่านั้น


“ขอบคุณครับ...” มิถุนาแอบน้ำตาซึมกับความโรแมนติกที่ถูกหยิบยื่นให้ เขาแตะก้านดอกไม้อย่างเบามือ



“ขอโทษนะ...” ฝ่ามือหนากุมฝ่ามือของมิถุนาเอาไว้ มิถุนาก้มมองมัน จอมทัพจับเขาได้ตั้งนานแล้ว... “สำหรับทุกๆอย่าง"
“ไม่เป็นไร...” มิถุนาพึมพำเบาๆ เป็นครั้งแรกที่เขาสามารถพูดคำๆนี้ได้จากใจ "ไม่เป็นไรแล้วครับ"


“รัก"




คำสั้นๆก็ทำให้โลกราวกับหยุดหมุนได้ มิถุนานิ่งค้างในอ้อมกอดของมาเฟียหนุ่มทันทีที่คำๆนั้นหลุดออกมา ไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่าลึกๆในใจก็ยังคงรอ หูอื้อ สมองเหมือนจะหยุดทำงาน เขาเม้มปากแน่น และน้ำตาที่ซึมอยู่ก็ค่อยๆไหลออกมาช้าๆ...

เขาไม่ได้คาดหวังอะไรไปมากกว่านี้ เขาไม่คิดด้วยซ้ำว่าคนอย่างจอมทัพจะพูด และแน่นอน...การที่จอมทัพพูดเพียงเท่านี้ก็ดูเหมาะสมกับการเป็นจอมทัพมากที่สุดแล้ว



“พูดจริงเหรอครับ?” มิถุนาถามย้ำ จอมทัพไม่ตอบ เขาก้มลงจุมพิตเบาๆที่ไหล่ขาวเนียน
“กลับมาอยู่ด้วยกันนะ ที่บ้านของเรา"
“คุณนี่ตลกจัง" มิถุนายิ้มทั้งน้ำตา
“แต่ถ้านายไม่อยากกลับ ก็ไม่เป็นไร...นายคือบ้านของฉัน ฉันอยู่ที่ไหนก็ได้"
“ตลกอีกแล้ว...” มิถุนาว่าเช่นนั้น แต่ก็ไม่หัวเราะออกมาเลยสักนิด
“อยู่ด้วยกันนะ ถ้าไม่มีคำว่าตลอดไป ก็อยู่ด้วยกันในชาตินี้ ชาติหน้า แล้วก็ถัดๆไปด้วย"
“ถ้าคุณ...พูดแบบนี้แล้ว คุณจะหนีผมไปไหนไม่ได้อีกเลยตลอดชีวิตนะครับ" มิถุนาพึมพำทั้งน้ำตา
“นายได้ฉันไปตั้งนานแล้ว ให้ตายเถอะ"
“......”
“ต่อให้เป็นชาติหน้า นายก็จะเป็นของฉัน เพราะฉะนั้น นายห้ามเกิดก่อนฉัน เพราะฉันจะคอยปกป้องนายไม่ได้ ห้ามรวยกว่าฉัน เพราะฉันจะต้องเป็นคนดูแลนาย แล้วก็...ห้ามพูดว่าจำกันไม่ได้รู้ไหม เพราะฉันไม่อนุญาต...”
“......”
“ไม่เข้าใจใช่ไหมเนี่ย?”
“......”
“กลับเซฟเฮ้าส์ด้วยกันนะ"


มิถุนาไม่ตอบคำถามอะไรทั้งนั้น แต่เป็นครั้งแรกที่เขาเลื่อนริมฝีปากจุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากของจอมทัพ จูบอย่างแผ่วเบาและค่อยๆไล่ไปตามแนวสันกราม ร่างเล็กเลื่อนขึ้นนั่งบนตักกว้าง ก่อนที่สองมือจะประคองใบหน้าคมคร้ามตรงหน้าเอาไว้...


“ครับ...”


มิถุนายิ้ม รอยยิ้มอยู่ได้ไม่นานเลย เพราะจอมทัพไม่ยอมให้ริมฝีปากว่างเว้นจากจูบแสนหวาน เขาไล่ต้อนจนแผ่นหลังบางแนบชิดกับขอบอ่าง ซึ่งมิถุนาก็เต็มใจให้เป็นแบบนั้น ทุกพื้นที่ที่ริมฝีปากร้อนสัมผัสลงมา เติมเต็มสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจทั้งหมด มิถุนาแหงนใบหน้าขึ้นเมื่อปลายลิ้นร้อนแตะลงเบาๆที่ยอดอก จอมทัพทั้งดูดดึง ขบเม้มจนเอวบางบิดเร้า ซ้ำเนื้อเนียนยังถูกบีบเค้นจนแทบหลอมละลายไปทั้งกาย ริมฝีปากอิ่มค่อยเผยเสียงครางหวานออกมาอย่างแผ่วเบา...


“อื้อ...”


ตรงกลางหว่างขาร้อนรุ่ม และมิถุนาก็สะดุ้งอีกครั้งเมื่อฝ่ามือร้อนเลื่อนปรนเปรอเขาอย่างเชื่องช้าแผ่วเบา เขาค่อยๆนวดเฟ้นมัน แกล้งสีตรงปลายจนมิถุนาดิ้นเร่า ปากก็ยังไม่หยุดป้อนจูบ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เซ็กส์ทำให้มิถุนาเต็มตื้นได้มากขนาดนี้ เอาโอนอ่อน ศิโรราบ และหมดแรงพยศ ด้วยเพราะคำๆเดียวเท่านั้น


“อ๊ะ...อ๊าส์...ไม่...อื้ออ"


กายโปร่งถูกดันให้ขึ้นไปบนขอบอ่าง สะโพกอิ่มถูกบังคับให้หันหลัง จอมทัพดันสะโพกขึ้น ก่อนที่จะบีบคลึงไปจนทุกสัดส่วน เขาชอบเหลือเกินที่มิถุนาตอบสนองราวกับมันเป็นครั้งแรกเสมอๆ ไม่ว่าจะแตะตรงไหนหรือทำอะไร ร่างกายนี้ก็ตอบสนองเขาได้อย่างถึงใจ และนั่นยืนยันว่า ร่างกายนี้เป็นของเขาคนเดียว


ดวงอาทิตย์ตรงหน้าทำให้มิถุนาตาพร่ามัว เขาหูอื้อตาลาย ได้แต่กัดท่อนแขนแน่นเมื่อนิ้วยาวกรีดลงเบาๆที่ช่องทางแคบ จอมทัพแยกขาเรียวยาวทั้งสองข้างออกจากกัน เขากัดเบาๆที่ก้อนเนื้อนุ่มก่อนไล่มายังกลีบพับสีชมพู ยิ่งเวลามิถุนาสะท้านไปทั้งกายก็ยิ่งได้ใจ ท่าทางตรงหน้าก็ยั่วเขาเหลือเกิน ร่างกายมิถุนาเร้าใจเสมอ

ลิ้นร้อนค่อยๆแตะลงที่ปากทางเข้า สะโพกบางกระตุกเสียววาบ จอมทัพมองอย่างพออกพอใจก่อนค่อยๆไล้เลียมันอย่างเชื่องช้า เขากัดเบาๆ มิถุนาก็ตอบสนองจนแทบคลั่ง เสียงหวานครางระงมดังก้องไปทั่วห้องน้ำ กลีบสีสดหดรัดเข้าหากันเมื่อถูกกระตุ้น นิ้วยาวค่อยๆสอดเข้าไปข้างในอย่างคุ้นเคย สะโพกเล็กทำท่าจะดึงหนี แต่ไม่เคยทัน...


“อื้อ...พอแล้ว...อึก...”
“พอแค่นี้เหรอ?” จอมทัพกระซิบยั่ว
“ฮื้อ...”


นิ้วยาวถูกดึงออกพร้อมๆกับกายใหญ่โตที่ลุกขึ้นยืน มิถุนาสะดุ้งอีกครั้งเมื่อแก่นกายใหญ่ทาบลงที่ช่องทางคับ จอมทัพแกล้งขยับตัวขึ้นลงให้สะโพกเล็กสั่นสะท้านเล่น มิถุนาเกร็งจิกขอบอ่างแน่น พร้อมๆกับหลุดกรีดร้องออกมาเมื่อนิ้วยาวถูกแทรกกลับเข้ามาอีกครั้ง จากหนึ่ง เป็นสอง และสาม...ความลื่นของสบู่ทำให้อะไรๆคล่องไปหมด แต่มิถุนารู้ว่าแค่นี้ไม่พอ ของของจอมทัพยังใหญ่กว่านี้นัก เสียงหวานครางหวิวเมื่อถูกเสียดสีที่จุดกระสันจนส่ายโพกบางบิดไปมาอย่างไม่อายใคร มิถุนาแทบขาดใจตาย จอมทัพทั้งชอบแกล้ง เอาแต่ใจ และขี้เล่นเสมอๆกับเรื่องเช่นนี้


“อึ่ก...พอ...พอแล้ว...อ๊าาาาาา"
“อยากได้อะไรก็พูดมา...ถ้าไม่พูด จะเอาให้ขาดใจตายไปเลยดีไหม" ไม่พูดเปล่า แต่นิ้วทั้งสามก็ยังคงทำงานเป็นอย่างดี จอมทัพไล่จูบที่ใบหน้าขาวเนียน ซุกไซ้ที่ซอกคอขาวก่อนดูดเบาๆที่หัวไหล่จนเป็นรอย ฝ่ามือที่ว่างอีกข้างก็ค่อยๆนวดเฟ้นแก้มก้นอีกข้างจนเนื้อเนียนเบียดเสียดสีกัน มิถุนาสะกดกลั้นอารมณ์ที่แทบล้นทะลัก เขาต้องการอะไร อะไร มาเติมเต็มภายในร่างกายของเขา ความรู้สึกที่พุ่งขึ้นสูงทำให้ช่องทางคับบีบรัดข้อนิ้วจนจอมทัพสัมผัสได้ถึงเส้นเลือดที่เต้นตุบๆอยู่ด้านใน มาเฟียหนุ่มยกยิ้มอย่างพึงพอใจ เขาทำให้มิถุนาเป็นได้ถึงขนาดนี้เชียว...

มิถุนาครางกระเส่าเมื่อนิ้วถูกถอนออก จอมทัพดึงฝ่ามือเล็กแตะที่แก่นกายของตนเองเบาๆ เขายิ้มเจ้าเล่ห์ โน้มตัวฟัดซอกคอขาวอย่างเอาแต่ใจ ไม่ยอมให้มิถุนาดึงมือออก เสียงทุ้มกระซิบอย่างยั่วเย้า


“เอาของฉันใส่เข้าไปสิ"
“อึ่ก...ม...ไม่...” มิถุนาส่ายหัวพั่บ ทั้งๆที่แทบทรงตัวไม่ไหวแล้วด้วยซ้ำ


แสงอาทิตย์อาบไล้เข้ามา เป็นเซ็กส์ที่อีโรติกเหลือเกิน มิถุนาแทบมองอะไรไม่เห็น รู้สึกดีจนแทบขาดใจ...ส่วนปลายถูกจ่อติดกับร่องก้นแล้วด้วยซ้ำ แต่จอมทัพยังประวิงเวลาและพยายามใจเย็นเพื่อให้มิถุนาเรียนรู้ที่จะเรียกร้องด้วยตนเอง เขาแสยะยิ้มเมื่อเห็นร่างขาวตรงหน้าสั่น ก่อนที่สะโพกบางจะพยายามเบียดเข้ามาหา จอมทัพกระตุ้นโดยการค่อยๆเบียดส่วนปลายเข้าไปช้าๆ และก็สำเร็จ...เมื่อมิถุนาพยายามประคองแก่นกายร้อนเข้ามาเติมเต็มภายในร่างกาย

เพียงแค่ส่วนหัวก็ทำให้จอมทัพแทบคลั่ง เช่นเดียวกับมิถุนาที่ไม่สามารถสะกดกลั้นเสียงครางเอาไว้ได้ จอมทัพค่อยๆแทรกกายเข้าไปจนสุด ก่อนที่ความอดทนทั้งมวลจะพังทลายลง เขากระแทกร่างเข้าไปเร็วขึ้นและเร็วขึ้น ฝ่ามือหน้ารั้งสะโพกยกขึ้นสูงเพื่อให้สอดลึกได้มากขึ้น แรงถาโถมไม่ผ่อนลงเลย มิถุนายึดขอบอ่างไว้แน่น คู้ตัวยกสะโพกขึ้นสูง ท่าทางแสนน่าอายแต่ไม่มีอะไรฉุดรั้งเขาเอาไว้ได้อีกแล้ว


“อ๊ะ...อ๊า...ผม...ฮึก...ไม่ไหวแล้ว...ผมไม่ไหวแล้ว"


เขาครางร้องอย่างน่าสงสาร จอมทัพประวิงเวลายืดช่วงสุดท้ายในช้าลง เขาพยายามแทรกกายเข้าไปอย่างช้าๆและลึกที่สุด สะโพกหน้าขยับเข้าออกอย่างเอาอกเอาใจ บิดควงช้าๆจนมิถุนาครางแทบไร้เสียง ก่อนที่ร่างเบาหวิวจะถูกอุ้มขึ้นซ้อนตักทั้งๆที่ยังไม่ถอนกายออกไป มิถุนาแทบกรีดร้องเมื่อท่อนเนื้อร้อนคว้้านอยู่ภายใน

ใบหน้าหวานซบลงที่ซอกคอแกร่งอย่างอ่อนแรง ขาทั้งสองข้างสั่น จอมทัพประคองบั้นท้ายกลมขยับไปมาอย่างแรงและเร็ว มิถุนาที่แทบไม่มีแรงยกตัวขึ้น ใบหน้าหวานแดงก่ำ ซอกคอมีแต่รอย จอมทัพโน้มตัวแล้วจูบริมฝีปากอิ่ม ลิ้นร้อนเลาะให้อีกฝ่ายเปิดปากออก รสจูบทำให้จังหวะกายร้อนแรงมากขึ้น มาเฟียหนุ่มสวนสะโพกขึ้นไปอย่างรวดเร็วและถี่จนมิถุนาแทบหมดลมหายใจอยู่บนตักกว้าง ริมฝีปากขยับร้องครางสลับกับโกยอากาศหายใจเข้าปอด ช่องทางที่คุ้นเคยรัดเขาแน่นขึ้นเรื่อยๆ และจอมทัพก็แทบทนไม่ไหว...

เขาดันตัวมิถุนาขึ้นในจังหวะสุดท้าย และดันกลับลงมาในจังหวะที่ตนเองกระแทกสะโพกเข้าไปอย่างสุดแรงจนร่างบนตักสะท้านเฮือก เขาปลดปล่อยในร่างของมิถุนาทุกหยาดหยด เช่นเดียวกับที่มิถุนาบีบรัดราวกับจะรีดทั้งหมดเข้าไปในตัว เสียงครางดังระงมไปทั่วห้องอาบน้ำ เช่นเดียวกับจังหวะหัวใจและความรู้สึกที่สะท้อนก้องไปทั่วอก

เสียงลมหายใจดังสะท้อนขึ้นเมื่อทุกอย่างสงบลง เขายังรู้สึกได้ถึงชีพจรที่เต้นตุบๆภายในตัวของคนบนตัก มิถุนาแทบขยับไปไหนไม่ได้ ลมหายใจอุ่นๆรินที่ซอกคอมาเฟียหนุ่ม เนื้อตัวร้อนผ่าว ขาแข้งอ่อน ตั่วสั่นไม่หยุด แน่นอนว่าเขาแทบขาดใจ มิถุนายินยอมที่จะแน่นิ่งและกอดจอมทัพไว้เช่นนั้น...


จอมทัพมองลูกแก้มที่แดงเรื่อราวกับมะเขือเทศและอดใจไม่ไหวที่จะฟัด เขาหอมแก้มนุ่มแรงๆอีกครั้งและอีกครั้ง ซึ่งมิถุนาก็ยินยอมที่จะให้จอมทัพทำเช่นนั้น...สองแขนยกขึ้นโอบรัดกายหนาไว้แน่นขึ้นและแน่นขึ้น



“รัก"


ดวงตากลมจ้องมองเสี้ยวหน้าคนที่ตนเองกอดไว้แน่นทั้งน้ำตา จอมทัพไล่จูบไปทั่วร่างเขา


“รัก"


“รัก"


“รัก"


“รัก"


“รัก"



มิถุนาประคองใบหน้าของอีกคนขึ้น พวกเขาจ้องตากัน ก่อนที่มิถุนาจะโน้มตัวจุมพิตเบาๆที่แก้มกร้าน ดวงตากลมโตสุกสกาวไม่ต่างจากพระอาทิตย์ในเช้าวันนี้



“ผมก็รักคุณ คุณก็รู้...”






tbc.



ไม่ได้เขียนNCนาน โอ้ย ลากเลือดดดดดดดด
มาต่อแล้วจ้า มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนนี้ก็ยังไม่ได้เฉลยปม แต่ขอบอกว่ากำลังบรรเลงสู่บทโหมโลงกันล่ะ ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนนี้ร้อนแล้วเนอะ เศร้าอ่ะ ไหนใครบอกเย็นถึงกุมภา คุณหลอกดาว! ฮือๆๆๆๆ

ใกล้จะจบกันแล้วนะคะ อีกไม่นานแล้ว
เดี๋ยวอาจจะมีโพลมาทำให้จิ้มว่าอยากได้หนังสือไหม ใครมีข้อเสนอแนะอะไรก็บอกกันได้นะคะ
(แต่ไม่ชัวร์นะคะว่าจะทำหนังสือไหม ขอดูfeed backประกอบด้วย)

เจอกันตอนหน้าค่ะ จะพยายามมาให้ไววววว

ตอนนี้ยังไม่ได้เช็คคำผิดนะคะ ถ้าเจออะไรสะดุดบอกกันได้จ้า

[l2ealDay]

จิ้มก่อนอ่าน