คือว่า พรุ่งนี้ผมมีงานเลิกดึกครับ แล้ววันนี้ก็ตรวจไปได้หลายตอนด้วย ก็เลยลงเยอะหน่อย เพราะเหมือนจะมีผู้อ่านกำลังสับสนว่า ตกลงตัวละครบางตัว เป็นอย่างไรกันแน่ เดี๋ยวจะค่อยๆเข้าใจเองครับ เพราะอย่างที่ผมบอกไว้ในบทนำ
...เรื่องราวบางอย่างอาจจะเข้าใจอย่างหนึ่ง แต่ในความเป็นจริงมันเป็นอีกอย่างหนึ่ง
พรุ่งนี้คงจะหายไป ๑ วันนะครับ 
...................................................................๓๐ เปิดเทอมเปิดเทอมวันแรก ผมมาถึงโรงเรียนตั้งแต่ยังไม่ ๗ โมงเช้า ในห้องยังไม่มีใครมาเลย เพราะยังเช้าอยู่
...นั่งตรงไหนดี... ผมคิด แล้วก็ลองนั่งดูหลายๆมุม ในที่สุดก็ได้มุมที่คิดว่าเหมาะกับสายตาผมที่สุด ตรงกลางห้องค่อนมาทางซ้าย แถวที่ ๓ ต้องเลือกดีๆหน่อยแหละครับ เพราะต้องนั่งไปทั้งปีนี่นา กำลังวางเป้ลงบนเก้าอี้ ก็มีเสียงเรียกมาจากประตูด้านหน้าห้อง
“โห มาแต่เช้าเลย ตั้ม เราว่าเราน่าจะมาถึงเป็นคนแรกของห้องแล้วนะเนี่ย” นึก นั่นเอง พูดจบก็พุ่งตรงไปที่โต๊ะแถวหน้าสุด แถวเดียวกับผมแต่เยื้องไปทางขวา
“นั่งหน้าสุดเลยเหรอ” ผมถามไป พลางคิดว่า ตัวก็สูงยังนั่งซะหน้าสุดอีก
“อือ เราชอบ มองกระดานชัดดี มานั่งด้วยกันสิ”
“ม่ายอะ เราว่าเรานั่งตรงนี้มุมดีแล้ว เราไม่ชอบนั่งแถวหน้าๆ”
ก่อนที่จะคุยอะไรกันต่อ ก็มีเพื่อนๆทยอยเข้าห้องมากันทีละคนสองคน ต่างก็เลือกที่นั่งของตัวเอง แล้วก็จับกลุ่มคุยกันเป็นกลุ่มๆ
“ไง จองที่ไว้ให้เราด้วยเหรอ ดีจัง” เสียงดังขึ้นมาข้างๆผม ปอ นั่นเอง พูดจบ ปอ ก็เอาเป้วางลงบนเก้าอี้ของโต๊ะตัวข้างๆผม แล้วก็นั่งลง
“........................” ผม งง เพราะคิดว่า ปอ คงจะไปนั่งกับเพื่อนคนอื่น ที่น่าจะสนิทกันมากกว่าผม
“จ้องหน้าพี่ทำไม ไอ้ลูกหมาน้อย วันนี้พี่หล่อมากเหรอ” ปอ พูดพลางยักคิ้วทำหน้าทะเล้นใส่ผม
“เปล่าอะ เรากำลังนึกว่านายอาบน้ำมารึเปล่า หัวเป็นกระเซิงมาเชียว เอิ๊กๆๆ” ผมแหย่ ปอ เล่น
“อ้าว อาบดิวะ แต่ไม่ได้เอาน้ำราดหัวเว๊ย ไม่เชื่อลองดมกลิ่นดิ “ ปอ พูดจบก็กางแขนออก เหมือนท้าให้ผมเข้าไปดมพิสูจน์กลิ่น
“แหวะ ม่ายอะ กลัวเป็นลม เอิ๊กๆๆ” ผม เลยยิ่งขำเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นท่าทางของ ปอ
“งั้น มาให้พี่พิสูจน์กลิ่นแทนแล้วกันว่าอาบน้ำมารึเปล่า” พูดจบ ปอ ก็เอาแขนมากอดผมไว้ด้วยความรวดเร็ว แล้วหอมแก้มผมไปทีนึง
“ชื่นใจหว่ะ” ปอ พูดยิ้มๆหลังจากที่ปล่อยแขนที่กอดผมไว้ออก
“...................” ผมเหว๋อเลยครับ ตกใจที่จู่ๆ ปอ มาทำแบบนี้ สายตาผมเหลือบไปเห็น นึก มองมาพอดี ยิ่งรู้สึกอายมากขึ้นกว่าเดิม รู้สึกว่าไม่อยากให้ นึก เห็นเลยที่ ปอ ทำกับผมแบบนี้.......ผมเป็นอะไรไปนี่ -*-
“ปอ เอ็งทำอะไรประเจิดประเจ้อไปรึเปล่าวะ” เชียร ตะโกนถามมา ......เชียร มาจากห้อง ๓/๒ จึงสนิทกับผมและ ปอ พอสมควร
“ประเจิดประเจ้ออะไรวะ กูก็ทำของกูแบบนี้มาตั้งนานแล้ว จริงป่ะ ไอ้ลูกหมา” ปอ หันไปตอบ ประโยคสุดท้าย ปอ หันมาพูดกับผม
“อ้าว แล้วนี่จะไปไหน” ปอ คว้ามือผมไว้ เมื่อผมลุกขึ้นทำท่าจะวิ่งออกไป
“ไปกินข้าว หิวแล้ว” ผมตอบไป ทั้งที่หน้ายังแดง
“เออ แล้วรีบมานะ” ปอ ปล่อยมือจากผมแล้วก็หันไปคุยกับ เชียร ต่อ
ตอนนั้นผมก็รีบออกจากห้อง มีเพื่อนๆตามมาด้วย ๓-๔ คน ตรงไปยังโรงอาหารที่อยู่ใกล้ๆเพื่อทานอาหารเช้ากัน
..........................................................
..............................................
...หนอย ไอ้พวกเด็กใหม่ ล้อมหน้าล้อมหลัง ไอ้ตั้ม กันใหญ่เลยนะ มึงก็อีกคนยิ้มให้พวกมันทำไมวะ คุยกันหน้าระรื่นเชียวนะ ไม่สนใจกูเลย... ปอยิ่งคิดยิ่งรู้สึกโมโห
“ตั้ม เอาหนังสือวิชาร้อยกรองที่เรียนก่อนพักเที่ยงมาลอกหน่อยดิ๊ เราจดไม่ทัน” ปอ พูดพลางสะกิดไหล่ ตั้ม
“อื้อ แป๊บนะ” ตั้ม หันมาหยิบหนังสือส่งให้ปอ ทำท่าจะหันกลับไปคุยกับเพื่อนๆต่อ
“มาอ่านให้ฟังด้วย ลายมือเอ็งอ่านยากฉิบ” ปอ พูดดังๆ
“อื้อ ได้สิ ตรงไหนมั่งอะ” ตั้ม ยื่นหน้ามาที่หนังสือที่ ปอ กางไว้ให้ แล้วก็เริ่มอ่านให้ฟังตรงที่ ปอ ชี้ให้บอก
...ฮ่าๆๆ สำเร็จเว๊ย ดูดิ มันตั้งใจอ่านใหญ่เลย มันไม่เกลียดกูชัวร์ๆ... ปอ คิดแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ปอ เป็นอะไรรึเปล่า เราพูดเร็วไปจนจดไม่ทันเหรอ” ตั้ม ทักขึ้นเพราะเห็น ปอ เอาแต่ยิ้มไม่ยอมจดตามที่ตนบอก
“ไหนๆ กูฟังไม่ทันหว่ะ มึงพูดช้าๆ” ปอ รู้สึกตัวพลอยผสมโรงไปด้วย
“ทำไร ตั้ม” นึกเดินเข้ามากอดคอ ตั้ม ไว้ แล้วถามออกไป พลางเอาหน้าเข้ามาชิด จนแก้มเกือบชนกับแก้มของ ตั้ม
“ปอ จดไม่ทันน่ะ เราเลยอ่านให้ ปอ จดตาม” ตั้ม บอกไปเบาๆ พลางหน้าเริ่มแดงขึ้น
“ก็ให้ ปอ ลอกไปดิ แล้ว ตั้ม ไปคุยกับพวกเราทางโน้นดีกว่า” นึก พูดเบาๆข้างๆหู ตั้ม ....หน้าแดงใหญ่เลย น่ารักจังหว่ะ... นึกคิด
“เอ็งยุ่งอะไรวะ ให้ ตั้ม มันบอกกูจดแบบนี้ดีแล้ว” ปอ ฉุน
“เราบอกจดแบบนี้เร็วกว่ามังอะ นึก เมื่อก่อนเราจดงานไม่ทัน เพื่อนก็มาบอกเราจดแบบนี้แหละ เร็วกว่าลอกเองเยอะนะ แบบนี้จะได้เสร็จเร็วๆ เดี๋ยวเสร็จแล้วเราไปคุยด้วยนะ” ตั้ม ตอบไปเสียงเบาๆ ไม่กล้าหันหน้าไปหา นึก เพราะแค่นี้หน้าก็เกือบจะชิดกันอยู่แล้ว
“งั้นตามใจแล้วกัน เร็วๆนะ เราไปหาพวกนั้นก่อน”
นึก พูดจบก็ปล่อยมือที่โอบคอ ตั้ม อยู่ แล้วเดินไปยังกลุ่มเพื่อน ๔-๕ คนทางหน้าห้อง ส่วนพวก ๓ คนที่คุยกับ ตั้ม อยู่ก่อนหน้านั้น ก็ไปคุยกับเพื่อนอีกกลุ่มทางหลังห้อง
... เออ ต้องแบบนี้ซิวะ ตั้ม มันต้องอยู่กับกูซิ ถึงจะถูก พวกเอ็งอย่าหวังเลย แต่ไหง ตั้ม มันหน้าแดงแบบนั้นวะ ท่าทางก็แปลกๆไป มันเป็นอะไรของมันวะ.. ปอ สงสัยในท่าทางของ ตั้ม ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน กับเพื่อนๆ ตั้ม ไม่เคยหน้าแดงและมีท่าทางเขินอายขนาดนี้...เฮ้ย ไม่จริงน่ะ หรือว่า .... ปอ คิดถึงเรื่องบางอย่างที่เขาไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นมาได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้
...ไม่นะเว๊ย กูไม่ยอม มึงต้องชอบกูสิวะ มึงจะไปชอบคนที่มึงเพิ่งจะรู้จักไม่กี่วันได้ยังไง กูไม่ยอมเว๊ยยยยยยย.........
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
