เชื่อในรักและขอให้เชื่อในเรา นะคะ 
ตอนที่ 23ผมรู้ว่าถ้าเมลพาแพรไปพัทยาจริง คืนนี้ก็คงไม่กลับคอนโดแน่นอน แต่ผมก็ยังมาที่นี่ ไม่มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษ ผมแค่ทนให้ไอ้ฟิวมองมาด้วยความเป็นห่วงไม่ไหว มันคงไม่เคยเห็นผมร้องไห้ เพราะนั่นเป็นครั้งแรกจริงๆ ที่ผมบังเอิญร้องไห้ต่อหน้าคนอื่น
แน่ล่ะ...ผมค่อนข้างไม่ยอมรับกับเรื่องนี้ มันเป็นปรากฎการณ์ที่นานๆ ครั้งจะเกิดขึ้นกับชีวิตผม
ห้องของเมลก็เหมือนเช่นทุกวันที่ผมมา ข้าวของทุกอย่างยังอยู่ที่เดิมของมันรวมไปถึงเสื้อผ้าผมที่มีอยู่ในตู้เสื้อผ้าของเมลเกือบครึ่งตู้ แชมพูที่ผมใช้ ครีมอาบน้ำที่ผมชอบ และสารพัดอาหารเสริมกับยาบำรุงที่เมลเอามาบังคับให้ผมกิน ทุกอย่างยังอยู่ในที่ของมัน
ผมมายืนรับลมที่ระเบียง อาการปวดศีรษะทุเลาลงหลังจากได้ยาสองเม็ดที่ไอ้ฟิวยืนยันว่าถ้าไม่กินมันจะไม่ให้ผมออกจากบ้าน แถมยังขู่ว่าจะโทรไปรายงานแม่ผมอีกต่างหาก ก็ยอมๆ มันไปล่ะครับ เพื่อสุขภาพของผมและเพื่อลดความวุ่นวายในชีวิตด้วย เพราะถ้าแม่รู้ว่าผมป่วย แน่นอนว่าทีมแพทย์ที่ดีที่สุดในประเทศจะต้องแห่กันมารุมล้อมผมแน่นอน -_-
แกร๊ก!
เสียงเปิดประตูที่ดังมาจากข้างหลังสร้างความแปลกใจให้ผมเล็กน้อย ไม่น่าจะมีใครมาในเวลานี้นี่หว่า...
ร่างสูงในชุดเชิ้ตดำกับกางเกงยีนยืนอยู่ที่ประตูห้องนอน ถึงไม่เห็นหน้าด้วยความมืดจากการที่ผมไม่ได้เปิดไฟในห้อง แต่ผมก็จำรูปร่างของคนๆ นั้นได้ดี
“อ้าว... ทำไม...” ผมพูดได้แค่นั้น เมลก็เดินเข้าห้องน้ำไปซะก่อน
ตกลงมันไปพัทยามาแล้ว หรือเปลี่ยนใจไม่ไป?
ผมยืนพิงผนังข้างประตูห้องน้ำ รอเมลที่คงกำลังอาบน้ำอยู่ ได้ยินเสียงมันฮัมเพลงเบาๆ คงอารมณ์ดีด้วยเรื่องอะไรสักอย่าง ซึ่งผมแน่ใจว่าไม่ใช่เรื่องผมหรอก เพราะเดี๋ยวนี้มันอารมณ์เสียบ่อยๆ ที่เห็นหน้าผม
รออยู่เกือบสิบนาที ร่างสูงสมส่วนก็ออกมาพร้อมกับกลิ่นหอมของครีมอาบน้ำ ผมคว้าแขนเมลไว้ก่อนที่มันจะเดินผ่านไป
“ไหนบอกไม่กลับ”
“ต้องตอบไหม”
“ตามมารยาทก็ต้องตอบ”
“ขี้เกียจขับรถ เลยไม่ไป จะถามอะไรอีกมั้ย”
“ไปใส่เสื้อผ้าเถอะ”
จะบอกว่าผมดีใจก็ไม่เชิงหรอก มันโล่งใจมากกว่า...
“กินยารึยัง”
ผมไม่ได้ตอบในทันทีเพราะกำลังเดินหารีโมททีวีอยู่ ไม่รู้เอาไปวางไว้ตรงไหน เวลาเมลดูแล้วมันชอบเอาวางไว้ไปเรื่อย บางทีมาอยู่ใต้หมอนผมก็มี
“ถามน่ะ ไม่ได้ยินหรือไง”
“กินแล้ว เอารีโมทไว้ไหน”
“ใต้หมอนมั้ง หาๆ ดู”
ผมใช้เวลาอีกสามนาทีกว่าจะเจอสิ่งที่ต้องการ ส่วนเมลก็สำรวจหน้าตาตัวเองอยู่หน้ากระจก แต่หน้าใสๆ อย่างมันหายังไงก็ไม่เจอแม้แต่สิวหรือรอยด่างดำ ไม่รู้จะส่องหาอะไร
“ชอบเขาหรือยัง แพรน่ะ”
เมลไม่ตอบคำถาม มันทำเหมือนไม่ได้ยินแต่ผมเห็นคิ้วเข้มๆ ของมันขมวดเข้าหากันผ่านทางกระจก
ผมคบกับเมลมา อาจจะไม่นานเป็นปีแต่ผมก็รู้ว่าที่มันทำทุกวันนี้ไม่ได้ทำเพื่อประชดผม เมลไม่ใช่คนที่จะทำอะไรแบบนั้น มันทำทุกอย่างตามความต้องการของมันจริงๆ ผมรู้ว่ามันอยากตัดใจจากผม ความเข้ากันไม่ได้ของเรามันเด่นชัดขึ้นทุกวัน มันเหมือนกับที่ผมคิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าสักวันเมลต้องทนไม่ไหว และเพราะรู้อย่างนั้นผมถึงทั้งดีใจและโล่งใจที่มันกลับมา
“มึงยังจำได้มั้ย ที่บอกกับกูว่า ถ้าวันหนึ่งเราต้องเลิกกันจริงๆ อยากให้เลิกเพราะเราไม่รักกัน ไม่ใช่เพราะเราโกรธหรือทะเลาะกันเรื่องคนอื่น”
“จำได้”
“แล้วทำไม...” ผมก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะถามอะไรเลยหยุดพูดไปซะอย่างนั้น
ปล่อยให้เสียงจากในทีวีเป็นเสียงเดียวที่ดังอยู่ตอนนี้ ผมอยากคุยกับเมลให้เข้าใจแต่ก็ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี มันสับสน วกวนและเต็มไปด้วยคำถาม ไม่เคยเลยที่ชีวิตผมจะเจอกับเรื่องที่จัดระเบียบไม่ได้แบบนี้
“เพราะมึง...ไม่รักกูแล้วไม่ใช่เหรอเท็น มึงเบื่อกูแล้ว ถึงได้หนีไปแบบนั้น เหมือนที่มึงเคยทำ ครั้งนั้นกูทำทุกอย่างเพื่อจะหาตัวมึง เพื่ออยากรู้ข่าวมึง และครั้งนี้ก็ไม่ต่างกันเลยเท็น กูไม่ได้สำคัญไปมากกว่าเมื่อสองเดือนก่อนเลย มันแย่พออยู่แล้วกับเรื่องนี้ แต่ที่แย่ยิ่งกว่านั้น มึงกลับกำลังหัวเราะอยู่กับคนอื่นทั้งๆ ที่กูทุรนทุรายอยู่ที่นี่”
ผมเห็นความเสียใจที่ต่อให้คำขอโทษเป็นร้อยเป็นพันจากผมก็คงไม่ทำให้มันหายไปจากแววตาของเมลได้ มันยังเด่นชัดเหมือนเพิ่งเมื่อวานนี้เองที่ผมได้ทำร้ายจิตใจมันไป
“เขาเป็นเพื่อนเก่า กูขายงานวิจัยเก่าของกูให้เขา เลยมีเรื่องต้องพูดคุยกันและเขาไม่สะดวกจะลงมาที่กรุงเทพ กูเลยต้องขึ้นเชียงใหม่เพื่อไปคุยกับเขา ไม่มีอะไรอย่างที่คิดเลย แล้วถ้ากูบอกมึง แน่ใจมากแค่ไหนว่าเราจะไม่ทะเลาะกัน”
“มึงเห็นกูเป็นคนยังไง ถ้ามึงบอกว่ามึงไปเรื่องงานกูจะขัดขวางมึงใช่ไหม เพราะมึงฉลาดเกินไปถึงได้คิดว่าคนอื่นเขาคิดไม่เป็นอย่างมึงสินะ กูนี่โคตรไม่มีเหตุผลเลยใช่ไหม”
สิ่งที่คิดว่ารู้ ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าอาจไม่ใช่ทุกครั้งที่ผมจะคิดถูก อารมณ์และความคิดของมนุษย์ไม่คงที่และไม่แน่นอน ตอนนั้นผมคิดได้อย่างเดียวว่าเมลคงไม่ยอมแน่ คงโวยวายและเราต้องทะเลาะกัน ทั้งๆ ที่คนรักของผมเขาก็เป็นผู้ใหญ่และมีเหตุผลพอที่จะรับฟัง
ผมต่างหากที่ไม่ยอมพูดอะไรและคิดแทนเขา...
หลังจากเสียงตะโกนของเมล เราทั้งคู่ต่างก็ปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยไร้บทสนทนา เรายืนห่างกันไม่มากแต่ก็ไม่ให้ความรู้สึกว่าใกล้กันเลย ความเข้าใจที่ปรับเข้าหากันไม่ได้นี้...ทำให้ผมเหมือนเดินชนกำแพงที่มองไม่เห็นเข้าเต็มๆ แล้วก็เหมือนโดนต่อยหนักๆ เข้าที่ขมับเมื่อได้ฟังการตัดสินใจของคนตรงหน้า
“ความรักของกูมันยังไม่พอที่จะทำให้มึงมีความสุขหรอกเท็น และเพราะเป็นอย่างนั้นกูถึงได้แน่ใจว่าสิ่งที่มึงต้องการในตอนนี้ก็คืออิสระ” เสียงของเมลแผ่วเบา
ผมมองรูปหน้าหล่อๆ นั่นอย่างเลื่อนลอย ต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าจะเข้าใจว่าเมลหมายความว่าอย่างไร
อิสระ...ที่คืนมาช้าไป ผมคงเต็มใจรับไว้ไม่ได้...
“ที่กูต้องการ ก็คือมึง แค่มึง...เมล”
เมลเงียบไปหลายอึดใจ ก่อนจะเหยียดยิ้มอย่างไม่น่ามอง
“มึงก็แค่พูดเพราะรู้ว่ากำลังจะเสียกูไป มึงเป็นอย่างนี้ทุกครั้งแหละเท็น ทุกครั้งที่ของเล่นพังก่อนที่มึงจะโยนทิ้ง”
ผมจ้องหน้าเมลโดยไม่ละสายตา เพราะผมไม่ชอบเวลาที่ใครสักคนเอาคุณค่าของตัวเองไปเปรียบกับสิ่งอื่นแล้วทำให้ตัวเองดูไร้ค่า งี่เง่าสิ้นดี
“มึงเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับของเล่น” ผมเลิกคิ้วให้เมลที่ยังคงนิ่งเงียบ
“กูขอโทษที่ความรักของกูทำให้มึงหมดความภูมิใจในตัวเองไปอย่างนี้ แต่ให้เหตุผลดีๆ กับกูสักล้านข้อได้มั้ยถ้าอยากจะเลิกกันจริงๆ ไอ้กัสเคยบอกกูว่าเวลาคนมันอยากเลิก เหตุผลเป็นร้อยข้อก็หามาพูดได้ แต่คนอย่างกู ร้อยข้อไม่พอหรอกว่ะเมล”
“มึงหมายความว่ายังไง”
ผมไหวไหล่เล็กน้อยก่อนจะเหยียดยิ้มแล้วบอกกับมันว่า
“กูไม่เลิกจนกว่ามึงจะบอกกูได้ครบล้านข้อ จะใช้เวลากี่ปีก็ตามใจมึง แต่อย่ามาคิดว่าคบกับกูแล้วจะเลิกกับกูได้ง่ายๆ ไม่เกี่ยวหรอกว่ามึงจะอยากมีใคร อยากจะตัดใจจากกูมากแค่ไหน แต่รู้ไว้เลยว่ากูไม่เลิก!”
เมลอ้าปากค้าง มองผมอย่างไม่เชื่อสายตา มันคงคิดอะไรง่ายๆ คิดตื้นๆ ว่าผมจะยอม ผมไม่ใช่นางเอกนิยายโง่ๆ ที่พอโดนบอกเลิกแล้วจะยอมจากไปง่ายๆ ยอมรับความจริงเหรอ ยอมรับอะไรล่ะ เห็นชัดๆ ว่ามันก็ยังรักผมอยู่
ผมเข้าใจว่าเมลเสียความรู้สึกมาก ความรู้สึกของมันในตอนนั้นผมเรียกกลับคืนมาไม่ได้ แต่ผมก็อยากจะทำอะไรอีกสักหน่อย ไม่ใช่ไถ่โทษหรืออยากให้เมลยกโทษให้
ผมก็แค่รัก...และไม่อยากเสียมันไปก็เท่านั้นเอง
“บอกไว้ก่อนเลยนะว่ากูไม่รับเหตุผลซ้ำ อยากเลิกเพราะอะไรก็เขียนใส่โพสอิทแปะหน้าตู้เย็นไว้ละกัน ข้อเสียอะไรของกูจะเอามาใช้เป็นเหตุผลก็ได้นะ แต่เตือนไว้ก่อนว่าจากนี้ไปมันจะมีไม่ถึงห้าข้อหรอก แล้วมึงจะลำบากมากถ้าต้องหาให้ครบล้าน มึงอาจต้องติดแหง็กอยู่กับกูไปจนแก่”
“ไม่ตลก” เมลกัดฟันพูด หน้าหล่อๆ ของมันดูหงุดหงิดงุ่นง่าน คงอยู่ในอารมณ์พร้อมจะระเบิดใส่ผมเต็มที่
“ไม่ได้ให้ตลก กูพูดจริง หน้าอย่างกูเคยเล่นตลกหรือไง -_-”
แน่นอนว่าผมเปลี่ยนตัวเองไปมากกว่านี้ไม่ได้ แต่ผมก็แน่ใจว่าสักวันความเข้าใจของผมกับเมลจะตรงกัน เพราะตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่ามันไม่เกี่ยวกับเบื่อหรือไม่เบื่อ ใช่หรือไม่ใช่ ทำได้หรือทำไม่ได้ แต่มันอยู่แค่...รักหรือไม่รัก เท่านั้นเอง
และในเมื่อผมยังรัก และมันก็ยังรัก แล้วทำไมเราถึงจะไปต่อด้วยกันไม่ได้ล่ะ...
“มานอนได้แล้ว”
เมลทำหน้าขัดใจกับคำสั่งของผม ซึ่งตอนแรกผมคิดว่ามันจะไม่ยอมทำตาม แต่ก็เกินคาดที่มันเดินเข้ามาผลักหัวพร้อมกับบอกว่า
“กินยาก่อนนอนด้วยก็แล้วกัน จะได้ไม่ไข้ขึ้นกลางดึกให้กูลำบาก”
มันเดินออกจากห้องไป หายไปได้สักสี่ห้านาทีก็กลับมาพร้อมยากับน้ำหนึ่งแก้ว ผมกินยาเสร็จก็เอนตัวลงนอนโดยที่เมลกระชากผ้าห่มมาคลุมให้ อ๋อ...ต้องเรียกว่ากระชากแหละครับ เพราะมันทำเหมือนไม่เต็มใจ ใส่อารมณ์เข้าไปเต็มที่...แต่ประเด็นอยู่ตรงไหน หึหึ ก็อยู่ตรงที่อย่างน้อยมันก็ห่มผ้าให้ผมยังไงล่ะ ^^
“เมล”
“อะไร”
เดี๋ยวนี้ถนัดทำหน้ารำคาญใส่กูจริงๆ เลย -_-
“ขออะไรอย่างได้มั้ย”
“แน่นอนว่าไม่”
“ช่วยนึกให้ออกที...ความรู้สึกแรกที่เราเป็นแฟนกัน” ผมยังคงพูดต่ออย่างไม่สนใจคำปฏิเสธของมัน
“....”
“กูดีใจนะ...ที่มึงไม่ไปกับแพร”
“....”
“แล้วก็ดีใจที่มึงรู้ว่ากูรออยู่ที่นี่ก็ยังกลับมาหา”
“....”
“กูขอโทษที่ทำให้เสียใจ....ฝันดีนะเมล”
ผมยกหัวขึ้นเล็กน้อยเพื่อจะได้หอมแก้มเมลให้ถนัด ก่อนจะขยับตัวเข้าไปซุกกับอกของมัน เมลไม่ได้ว่าอะไร แถมยังไม่ผลักหนี แค่ได้ยินมันตอบกลับมาว่า
“อืม...ฝันดี”
ผมก็ดีใจแล้ว ^_^
Special Inside: เมล ฐาปกรณ์ เท็นแม่งบ้า บ้ามากแบบที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน เหตุผลล้านข้อของมันทำเอาผมปวดหัวจนนอนไม่หลับ แต่ไอ้คนที่ตั้งเงื่อนไขกลับหลับลงได้อย่างไม่รู้สึกรู้สา
ตอนมันหลับก็ดูไม่มีพิษไม่มีภัยอะไร แต่ยามตื่น แค่สบตาผมก็รู้แล้วว่าผมไปไหนไม่รอด...
หลายวันที่พยายามตัดใจจากมัน แต่ละครั้งที่พยายามเปิดโอกาสให้ตัวเองได้รู้จักคนอื่นบ้าง ผมไม่เคยทำสำเร็จ ผมยังคงคิดถึงแต่เท็น ไม่ว่าใครจะพยายามเหนี่ยวรั้งผมไว้แค่ไหน พอรู้ว่าเท็นอยู่ไม่ไกล ใจผมก็คิดแต่จะไปหา แล้วความพยายามตลอดหลายวันที่ผ่านมาของผมก็พังครืนลงแค่เพราะได้ยินคำว่า ‘ขอโทษ’ จากมัน
และไม่เคยเลยที่เท็นจะพูดแล้วทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้อย่างนั้น...
ผมควรจะทำยังไงดี...
ผมไม่ได้อยากเห็นเท็นเสียใจ แต่ผมก็ไม่อยากให้เรื่องราวมันวนกลับไปแล้วผมต้องเสียใจเหมือนเดิมอีกเช่นกัน
ทว่า...ผมก็ไม่ปฏิเสธหรอกว่าตลอดหลายวันที่ผ่านมาผมมีความสุข ผมหลอกตัวเองไม่ได้ว่าการไม่มีเท็นจะทำให้ความเสียใจของผมลดน้อยลง มันกลับมากขึ้นและมากขึ้นทุกที จนผมสงสัยว่าตัวเองทำแบบนี้ไปทำไม ในเมื่อไม่ว่าจะอยู่กับใครผมก็คิดถึงแต่เท็น
เหมือนวันนี้ที่ผมต้องเปลี่ยนใจกะทันหัน...ผมจะไปเที่ยวกับคนอื่นให้สนุกได้ยังไง ถ้าใจคอยแต่จะห่วงเท็นอยู่อย่างนี้ ผมรู้ว่ามันต้องไม่สบายแน่เพราะน้ำเสียงแปลกไป สาเหตุคงไม่ใช่อะไรนอกจากเวลาที่ฝนตกทีไรชอบไปนั่งบ้าตากฝนมองท้องฟ้าทุกที
ผมนอนมองเท็นจนเกือบตีห้า แค่มองจริงๆ เพราะมองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ เหตุผลมองแล้วทำให้เกิดความรู้สึกเบื่อคงไม่มีวันได้ใช้เป็นเหตุผลขอเลิกแน่
“เมล” เรียกชื่อผมทั้งๆ ที่ยังหลับตา แถมเสียงก็แหบมากกว่าเดิมเสียอีก
เท็นขยับเข้ามากอดผม ไอร้อนจากตัวมันทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อย ตัวร้อนขนาดนี้ผมควรจะทำยังไงดีล่ะ
คิดอะไรไม่ออกก็คว้ามือถือขึ้นมากดโทรหาไอ้เขตเป็นรายแรก
(เหี้ยเมล นี่มึงจะรบกวนการใช้ชีวิตกูไปถึงไหนหือออออ โทรหากูเวลานี้กูชักจะคิดอย่างที่ไอ้แต้มมันว่าแล้วนะว่ามึงแอบชอบกู ตั้งแต่ทะเลาะกับเมียก็เช้าถึงเย็นถึงกับกูตลอด) ไอ้เขตสาปแช่งมาตามสายแต่ผมรีบเบรกมันก่อนที่บทสนทนาจะเลยเถิดไปกว่านี้
“เท็นไม่สบาย ทำไงวะ”
ไอ้เขตหยุดพูดไปทันที ก่อนเสียงหัวเราะเหมือนฟ้าร้องจะดังมาตามสาย ไอ้นี่หน้าตาก็ดีอยู่หล่อ แต่พอแม่งหัวเราะแม้แต่สาวเทียมยังไม่กล้าเข้าใกล้ -_-
(โฮ่ๆ ถึงว่าทริปพัทยาล่ม คืนดีกันแล้วเหรอจ้ะหนุ่มน้อยยยยย แหมๆๆๆๆ เมื่อวานยังหอบข้าวมากินกับกูอยู่เลย วันนี้คืนดีกันซะละ อดแดกข้าวฟรีเลยกู)
กับข้าวที่เท็นทำไว้ให้ผมเอาใส่กล่องไปกินกับไอ้เขตที่คอนโดมัน เห็นตอนมันตั้งใจทำให้แล้วใครจะเททิ้งลงวะ ผมก็แค่บอกเท็นไปงั้นแหละว่าเอาทิ้ง แต่จะทิ้งทำไมให้เสียของ ของโปรดของผมทั้งนั้นเลยนี่นา แถมไอ้เขตกับไอ้แต้มยังบอกอีกว่าอร่อยมาก วันหลังจะแสล๋นหน้ามาขอให้เท็นทำให้กิน -O-;
“ก็ไปบอกน้องดิ้งทำให้สิวะ แล้วนี่มึงจะบอกมาได้รึยัง แม่งลีลา เปลืองค่าโทรกูอีกต่างหาก”
(นี่คือคำพูดของคนที่โทรมาปลุกกูตั้งแต่ไก่โห่แถมยังขอความช่วยเหลือจากกูงั้นเหรอวะ หึหึ เออๆ ไม่ต้องแช่งกูในใจ อันดับแรก เช็ดตัวก่อนเลยมึง)
“แล้วจากนั้นล่ะวะ”
(หาข้าวหายาให้กิน เรื่องข้าวนี่ต้องเป็นอะไรที่ย่อยง่ายนะ เอาพวกโจ๊ก ข้าวต้มอะไรพวกนั้นก็ได้ ให้นอนเยอะๆ ดื่มน้ำมากๆ แล้วถ้าไข้ไม่ลดมึงพาไปโรงบาลได้เลย โอเคมั้ยหนุ่มน้อย)
“เสียงมึงดีดดิ้นมากเหี้ยเขต เออๆ งั้นกูวางละ”
(หึหึ ดูแลเมียดีๆ ละกันมึง คืนดีกันก็ดีละ พวกกูขี้เกียจนั่งแดกเหล้าเป็นเพื่อนมึง)
“พูดมากไอ้ห่า”
วางสายจากไอ้เขตแล้วผมก็มาเริ่มดำเนินการตามที่มันบอก เท็นปรือตามองแถมยังอมยิ้มในขณะที่ผมกำลังเช็ดตัวให้ อยากจะเอานิ้วจิ้มหน้าผากมันแรงๆ อยู่หรอก
แต่แก้มแดงๆ ตาปรือๆ เหมือนกำลังอ้อนนั้นน่ารักเกิน ทำไม่ลง -_-;
“เหตุผลข้อแรกของกูเลย ตากฝนจนไข้ขึ้นนี่ แย่มาก!”
“แค่ไม่เป็นไข้ก็พอใช่ป่าว”
ผมเหลือบตามองเท็นเล็กน้อย
“เป็นหรือไม่เป็นก็ไม่ควรทำ ฝนตกหนักขนาดนั้นมึงไม่กลัวฟ้าผ่าตายบ้างหรือไง”
เท็นชูสองนิ้วกลับมาให้เหมือนกับบอกว่ามันไม่เป็นไร ผมเลยยกนิ้วกลางกลับไปให้มัน
“จะกินไร”
“ไม่หิว”
“ต้องกิน จะได้กินยา”
“ไม่กิน ไม่หิว จะนอน”
“เท็น”
“ไม่”
“ไม่กินจะไม่สนใจแล้วนะ”
เท็นทำหน้าบึ้ง ตีนมันถีบหน้าขาผมสองที แถมยังฟาดหมอนของผมใส่หัวผมอีกต่างหาก -_-
“เมลนิสัยไม่ดี”
“มึงก็นิสัยไม่ดี”
“เอาโจ๊ก หมูเด้งด้วยนะ ใส่ไข่ด้วย ไม่ต้องสุก ไม่เอาขิงนะเมล”
ผมพยักหน้ารับ เก็บกะละมังกับผ้าขนหนูเรียบร้อยก็ออกมาซื้อโจ๊กให้คนป่วย
เช้านี้ก็ไม่ได้แตกต่างไปจากทุกวัน ต่อให้ท้องฟ้าจะปกคลุมไปด้วยเมฆฝน แต่ชีวิตของแต่ละคนก็ยังคงก้าวเดินไปตามปกติ เพราะทุกคนรู้ว่าถ้าหยุดอยู่กับที่ก็จะไม่ได้มาซึ่งสิ่งที่ต้องการ หลายชีวิตต้องดิ้นรน และผมก็เป็นหนึ่งในนั้น
ความต้องการของผมอาจจะต่างไปจากอาแปะขายโจ๊กข้างคอนโด แต่การดิ้นรนเพื่อให้ได้มาก็คงจะไม่ต่างกัน แปะต้องเหนื่อยทุกวันเพื่อหาเงินมาส่งเจ้าตัวเล็กของแปะเรียนหนังสือ ส่วนผม...เหมือนจะไร้สาระไปสักหน่อย แต่ก็เป็นความจริงที่ว่า ผมดิ้นรนเพราะความรัก
ซื้อโจ๊กเสร็จผมก็กลับขึ้นห้อง เท็นยังนอนอยู่ตอนที่ผมถือถ้วยโจ๊กกับยาเข้าไปให้
“ไปนาน”
“ไม่นาน ลุกขึ้นมากินโจ๊ก จะได้กินยา”
“อือ”
ระหว่างรอเท็นกินโจ๊ก ผมก็เปิดทีวีดูข่าวรอบเช้า บางทีก็แอบมองคนข้างๆ บ้าง มันคงไม่รู้ตัวว่าผมกำลังมองอยู่ เพราะกำลังตั้งหน้าตั้งตากิน
ความรู้สึกแรกที่เป็นแฟนกันเหรอ...
ผมจำได้ว่ามันเป็นยังไง ดีใจจนแทบบ้า...นึกไม่ออกว่าในชีวิตนี้เคยดีใจอะไรอย่างนั้นมาก่อนรึเปล่า แต่ตอนนี้...ได้มองเท็นอยู่เงียบๆ ผมก็เข้าใจ
คำว่ารักของเราสองคนตั้งอยู่บนความไม่พอดี ไม่ใช่ว่าไปด้วยกันไม่ได้ แต่ทุกอย่างมันมากเกินไป... ตั้งแต่เริ่มคบกัน ผมก็รักเท็นมากขึ้นทุกวัน รักจนเพดานความต้องการของตัวเองสูงขึ้นไปเรื่อยๆ
ผมห่วง อยากให้อยู่ในสายตาตลอดเพราะเท็นไม่เหมือนใคร ยิ่งรู้จักผมก็ยิ่งคิดว่าถ้ามันอยู่คนเดียวแล้วเกิดทำอะไรไม่ยั้งคิดเหมือนตอนที่อยากลองลอยตัวในอากาศทั้งๆ ที่เราอยู่กันบนชั้นห้าสิบห้าจะเป็นยังไง
ผมหวงเพราะผมรู้ว่าไม่ว่าใครที่อยู่ใกล้เท็นต้องชอบมันแน่ๆ และผมก็ไม่มั่นใจว่าตัวผมเองจะดีพอให้เท็นไม่สนใจคนพวกนั้นหรือเปล่า ยิ่งเท็นทำตัวน่ารักกับผมมากเท่าไหร่ มันกลับยิ่งทำให้ผมกลัวจะเสียมันไปมากเท่านั้น...
“ไปเรียนรึเปล่า...” เสียงของเท็นทำให้ผมหลุดจากห้วงคิดของตัวเอง ผมไม่เคยนั่งมองมันนานๆ อย่างนี้มาก่อนเลย
“อืม”
“ไปด้วยนะ”
“ไม่สบาย ก็นอนพักที่ห้อง”
“อยากอยู่ด้วย”
ผมผลักหัวเท็นเบาๆ เพราะมันเป็นอย่างนี้ผมถึงใจอ่อนกับมันทุกที และนี่แหละที่ทำให้มันเคยตัว แต่ผมไม่เคยคิดจะดัดนิสัยมัน ผมแค่อยากให้มันรู้ว่าไม่ใช่ทุกครั้งที่ผมจะให้อภัยมันง่ายๆ ได้ ไม่ได้อยากให้มันต้องมาเจ็บเหมือนกับผม การกระทำของผมไม่ใช่การแก้แค้น แค่อารมณ์นั้นผมรู้สึกว่าผมทำแบบไหนจะดีที่สุด
“คิดอะไร หืม” เท็นขึ้นมานั่งบนตักผม หันหน้าเข้ามาหาและสองมือก็โอบรอบคอผมไว้ น้ำเสียงอ้อนๆ กับริมฝีปากนุ่มๆ ที่คอยจูบลงบนซอกคอทำให้ผมต้องรีบหยุดมันไว้ก่อนที่อะไรจะตื่น
ไม่อยากรังแกคนป่วย -_-
“ลงไปนอนดีๆ”
“ไม่เอา”
“ดื้อ”
“อยากอยู่ใกล้ๆ ทำไมต้องทำเหมือนรำคาญด้วย”
“คิดไปเอง”
“ไม่ได้คิดไปเอง มึงอ่ะใจร้าย จะโกรธนานๆ ก็ได้ ไม่ได้ว่า แต่ทำไมต้องขอเลิกด้วย”
เอ้า วกเข้าเรื่องนี้ได้ยังไง -*-
“งอแงอะไรของมึงเนี่ย”
“ก็มันจริง แล้วคนชื่อแพรนั่นมึงก็ห้ามไปหาอีก เข้าใจมั้ย”
ผมอยากจะกัดแก้มป่องๆ ของมัน แต่ก็ยั้งใจไว้ได้ทัน เพราะขืนทำลงไปตัวผมหยุดไม่ได้แน่ -_-
“กูหวงนะ ไม่ใช่ไม่หวง ถ้ามึงไม่อยากให้ใครเจ็บตัวก็อย่าทำอีก เห็นว่าโกรธอยู่หรอก กูเลยไม่อยากเอาเรื่องนี้มาทะเลาะให้เรื่องมันไปกันใหญ่ แต่ถ้ามึงยังไม่หยุดนะเมล กูกับมึงได้ตายกันไปข้าง”
ผมรู้ว่าเท็นทำจริงๆ แน่ มันเป็นคนคิดเหนือความเข้าใจของผมอยู่แล้ว เอาเถอะ ถึงมันไม่บอกผมก็ไม่มีหน้ากลับไปหาแพรหรอก เพราะพอฟิวโทรมาบอกว่าเท็นเหมือนจะป่วยแต่กลับไปอยู่คอนโดผมคนเดียว ผมก็ใจไม่ดีแล้ว เลยขอให้แพรขึ้นแท็กซี่กลับบ้านไปเอง แพรก็เข้าใจในเรื่องนี้
ผมไม่ได้ปิดเรื่องที่ผมมีแฟน และแพรคงจะรู้จากไอ้แต้มว่าผมอยู่ในช่วงระหองระแหงกับแฟนในระยะสุดท้ายอยู่เลยเข้ามาทำความรู้จัก (ไอ้แต้มตอนนี้ควงกับเพื่อนของแพรอยู่ มันเลยขายผมเต็มที่ -_-) ผมไม่ได้คิดจะปฏิเสธหรือตอบรับ ไปพัทยาก็ไม่ได้จะมีแค่ผมไป พวกไอ้เขตก็จะไปด้วย คิดเหรอครับว่ามันจะปล่อยให้ผมไปกับแพรสองคน ไอ้เขตมันเป็นแฟนคลับของเท็นนะ รักษาผลประโยชน์ให้เท็นมากกว่าผมที่เป็นเพื่อนมันซะอีก -_-
“ปิดเทอมไปเชียงใหม่ด้วยกันนะ กูเจอที่เที่ยวเยอะเลย รับรองว่ามึงต้องชอบ”
ผมเอนหลังพิงกับหัวเตียงโดยมีเท็นนั่งอยู่บนตัก มันเอียงหัวซบกับอกผม ส่วนมือก็ลูบแก้มผมเล่น
“อืม ตามใจมึงเถอะ”
เท็นเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผม มันจูบริมฝีปากผมเบาๆ แล้วผละออกไป
“แบ่งกัน มึงจะได้ป่วยด้วย ^^”
“หึหึ นอนได้แล้วไป”
“จะไปเรียนด้วยไง”
“วันนี้กูไม่ไป โอเคมั้ย”
“ถ้าอย่างนั้นก็โอเค รักเมลจังเลย”
“ตอนนี้ล่ะทำมาพูดดี”
“ผิดไปแล้วไง ขอโทษ”
“เหรอ”
“ขอโทษทุกเรื่องเลย”
การสบตากันครั้งนี้มีความหมายมากสำหรับผม มันไม่ใช่ว่าเราเข้าใจกันมากขึ้น แต่มันทำให้ผมรู้ว่าเท็นก็เจ็บปวดมากไม่ต่างจากผมเลย
“เมล...กูคงเปลี่ยนไปมากกว่านี้ไม่ได้ แต่กูแน่ใจว่าจะทำให้ดีขึ้น เราจะได้ไม่ต้องเสียใจกันอีก”
เพราะน้ำตาหยดหนึ่งที่ไหลลงมากระทบกับหลังมือ ทำให้ผมต้องรวบตัวมันมากอดไว้ ช่องว่างระหว่างเราดูเหมือนจะลดน้อยลงเมื่อผมเข้าใจแล้วว่า เท็นก็แค่คนธรรมดาที่เจ็บปวดได้และร้องไห้เป็น
“กูก็ขอโทษที่ทำให้มึงเป็นอย่างนี้ ...ขอโทษนะเท็น”
..................................To be continue.......................................
อ่านแต่ละความคิดเห็นแล้วถึงกับ 
จะกลับมาอีกทีวันเสาร์นะคะ มีธุระต้องไปทำที่เชียงใหม่แล้ววนไปกรุงเทพอีก 
รอกันได้มั้ย ไม่ค้างนะคะ
ดูแลตัวเองด้วยนะทุกคน
รักเมลกับเท็นให้มากๆ นะคะ
บอกไว้ก่อนเลยว่า....ต่อไปขอให้เชื่อใจท่านเท็นเถอะ 
55555
ไม่มีอะไรต้องกังวลหรอกค่ะ เพราะเท็นเอาอยู่!! จริงๆๆๆๆๆ
สุดท้ายนี้ขอบอกว่า เมลเป็นของคนเขียนน้าาาาา ไม่ใช่ของเท็นหรอก หึหึ
หัวข้อ: So what : ตกลงเอาไง :: ตอนที่พิเศษ 1 : 20-11-2015 (Page.47) (อ่าน 768363 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก