ตอนที่ 25“ป๊าดดดดดดดด ไอ้เท็น มาให้กูกราบสักทีเถอะไอ้น้องรัก” พี่กันต์ลุงรหัสผมแทบจะถลาเข้ามากราบจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าเจ้พิมพ์แกยื่นตีนไปขวางไว้
“กว่าจะนัดพวกพี่มาได้ ไอ้ตะนอยก็เกือบจบเทอมหนึ่ง ดีใจนะที่มึงยังไม่ลืมว่ามีสายรหัส” เจ้พิมพ์ พี่รหัสผมบ่นอีกพอเป็นพิธี ก่อนจะเดินเข้าไปลูบหัวลูบหางไอ้ตะนอยแล้วพากันเดินเข้าร้านไป ไม่สนใจชายไทยวัยกำลังมันส์อย่างผมกับพี่กันต์เลยแม้แต่น้อย
อ้อ ผมบอกหรือยังว่าวันนี้มาเลี้ยงสายรหัส ที่จริงผมเห็นว่าถึงกาลอันสมควรแล้วที่จะได้พาไอ้ตะนอยไปกราบปู่กราบป้ามันสักที ถึงมันจะรู้จักแล้วก็เถอะ
“ทำไมเป็นร้านหมูกระทะ ผมรีเควสไปว่าขอเป็นร้าน R&D ที่หน้ามอไม่ใช่ไง” ไม่อยากเสื้อเหม็นควันเลยครับ ตัวนี้เมลซื้อให้ด้วย อยากจะใส่ให้นานๆ หน่อย (ความจริงขี้เกียจอาบน้ำ)
“สิ้นเดือนแบบนี้กูก็เหมือนสิ้นใจนั่นแหละ งบหมด” พี่กันต์บอกพร้อมกับทำหน้าละเหี่ยใจ แต่เจ้พิมพ์แกกระซิบบอกผมว่าเฮียแกเอาตังค์ไปซื้ออะไหล่แต่งรถหมดแล้วต่างหากล่ะ
“พี่เท็นๆ หนูได้ยินเพื่อนๆ เขาลือกันอ่ะ พี่เท็นเป็นแฟนกับพี่เมลภาคไฟที่เป็นเดือนมหาลัยปีก่อนใช่ป้ะ”
คำถามของไอ้ตะนอยเรียกความอึ้งมาอยู่บนใบหน้าของผู้อาวุโสทั้งสอง
“จริงเหรอวะ นี่ไม่เจอหน้ามึงแค่สองสามเดือน มึงมีแฟนไปแล้ว แถมยังเป็น...” พี่กันต์หยุดคำถามไปโดยพลันเหมือนโดนใครเหยียบหัวแม่ตีน ซึ่งผมเดาว่าเจ้พิมพ์นั่นแหละที่เป็นคนเหยียบ
“ทำไมไม่พามาด้วย จะได้แนะนำให้พวกพี่รู้จัก”
“มันไม่ว่าง อ่านหนังสือเตรียมสอบ แล้วนี่เพื่อนมึงอ่ะใคร ที่ลือกันน่ะ”
“ก็เพื่อนกลุ่มเดียวกันแหละพี่ พอดีมันไปเที่ยวร้านพี่เจ๋งเมื่อสามวันก่อนแล้วบังเอิญไปเห็นพี่จูบอยู่กับพี่เมลพอดี”
“เออนะ ตามนั้น”
ผมยักไหล่อย่างไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ เรื่องที่ว่าใครจะรู้หรือไม่รู้ผมไม่กังวลนะ เพราะผมก็ไม่ได้ปิดบังว่าคบกับใคร ดีซะอีก พวกที่จ้องจะงาบเมลมันจะได้ถอยไปห่างๆ
จากนั้นก็นั่งกินนั่งคุยกันไป ส่วนมากก็เรื่องเรียนนั่นแหละครับ เหมือนจะตามธรรมเนียมมารยาทที่ต้องถามน้องว่า ไหวมั้ย ดร็อปอะไรบ้าง แนะนำแนวการเรียน บลาๆๆ ผมก็ได้แค่ฟังกับคีบหมูขึ้นย่าง พี่กันต์ก็พยักหน้าหงึกหงักตามช้างเท้าหน้าอย่างพี่พิมพ์อย่างเดียว อ้อ ผมบอกรึยังว่าลุงรหัสกับพี่รหัสผมเป็นแฟนกัน ^_^
“แล้วนี่พี่ได้ข่าวว่าไอ้กัสมันไปแย่งแฟนไอ้เมฆามา เรื่องจริงรึเปล่า พี่รหัสไอ้เมฆาเป็นเพื่อนกับพี่กันต์ เห็นมันเอามาคุยให้ฟัง” เจ้พิมพ์หันมาถามผมพร้อมกับรินเบียร์ใส่แก้วให้
“ไม่รู้ว่ะพี่ ไม่ได้สนใจ” ผมตอบกลับไปแบบขี้เกียจขยายความ พี่กันต์เลยเป็นคนสาธยายแทน
“พี่เจอไอ้เมตอนไปฟิตเนส ได้คุยกับมันอยู่เหมือนกัน แต่คงไม่ถึงขนาดว่าแย่งหรอกเพราะไอ้เมก็ไม่เห็นจะเดือดร้อนอะไร เหมือนมันโล่งใจซะมากกว่าที่เลิกได้”
จากที่ไอ้กัสเจอผมก็คิดว่าอย่างนั้นนั่นแหละ ตอนนี้น้องแฟร์ก็หายหน้าหายตาไปเลยนะ หลังจากที่ถูกผมพูดอะไรด้วยเล็กน้อยแล้วเสือกเดินถอยหลังไปสะดุดก้อนหินตกจากส้นสูงห้านิ้วเอง อันตรายนะรองเท้าผู้หญิงนี่ น้องหัวฟาดพื้นแตกเลยนะครับ พูดจริงๆ ว่าตอนนั้นผมก็ตกใจเล็กน้อยเหมือนกัน แต่นางก็สมควรโดนอ่ะ เสือกมาทำเมลก่อนทำไม -O-
“เดี๋ยวนี้เหมือนเป็นเทรนนะที่ภาคเราจะควงกับภาคไฟ” เจ้พิมพ์เหลือบตามองมาทางผมก่อนจะพูดต่อ “เห็นน้องมายด์ก็มานั่งเฝ้าน้องฟิวอยู่เหมือนกัน สงสัยผู้หญิงภาคเราจะขายไม่ออกกันแล้วล่ะ”
“ของดีๆ เขาก็อยากจะเอาเก็บไว้ในภาคให้นานๆ ล่ะนะเจ้ เดี๋ยวนี้ผู้ชายมันไว้ใจไม่ค่อยได้ ผู้หญิงตกเป็นเหยื่อให้โดนรังแกเยอะ ดูอย่างพี่กันต์ วันก่อนผมยังเห็นไปนั่งจีบสาวบาร์”
“เฮ้ยยยย! มึงจำผิดคนแล้วไอ้เท็น!”
ผมปล่อยให้เจ้พิมพ์ส่งสายตาจิกกัดไปให้พี่กันต์อยู่สักพัก ก่อนจะยอมบอกว่าผมจำผิด นั่นแหละพี่กันต์เลยแทบจะเอาขวดเบียร์ฟาดหัวผม
“พี่เท็นๆ ว่างๆ พี่ถ่ายรูปพี่เมลมาให้หนูหน่อยสิ หนูปลื้มพี่เมลมานานแล้วอ่ะ”
“ไม่ได้ เป็นเด็กเป็นเล็กมาขอรูปผู้ชายได้ยังไง”
“หนูโตแล้วนะ!!! จริงๆ”
ผมก็ไม่อยากเถียงหรอกว่ามันไม่โต คือ...อยากถามเหมือนกันว่าตอนนี้มึงน้ำหนักเท่าไหร่ แต่ก็เหมือนจะเสียมารยาทไป แต่จากการวัดทางสายตาผมว่าน่าจะขึ้นมาอีกสี่ห้าโลเลยมั้ง -_-
“ไม่ได้ๆ แล้วห้ามไปแอบถ่ายรูปมันด้วย ถ้ากูรู้มึงโดนตัดสาย”
“พี่เท็นขี้หวงอ่ะ!!!”
“ก็แฟนกูอ่ะ -O-“
“พี่เท็นนนนนนนนนน”
“ไอ้ตะนอยยยยยยยยยย”
“พวกมึงนี่ปัญญาอ่อนกันป่ะเนี่ย เลิกเล่นๆ หมูสุกละ แดกๆ ไปไอ้เท็น” เจ้พิมพ์ห้ามทัพไว้หรอก ไม่งั้นผมไม่ยอมมันแน่ หึหึ แกล้งไอ้ตะนอยสนุกจะตายไป
ครืดดดดดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“รับโทรศัพท์แป๊บนะพี่” ผมบอกก่อนจะลุกเดินออกมาหน้าร้าน
“จ๋า ว่าไงจ้ะ”
(ไปห้องไอ้เขตนะ ห้าทุ่มกลับ)
“อือ แล้วกินข้าวหรือยัง”
(เรียบร้อย)
“อร่อยมั้ย”
(เท็นทำให้ต้องอร่อยอยู่แล้ว)
“หึหึ ขับรถดีๆ นะ ขับกลับไม่ไหวก็โทรมา จะไปรับ”
(ครับ ดูแลตัวเองนะ ไปละๆ)
“อือ”
วางสายจากเมลแล้วผมก็เข้ามานั่งในร้านต่อ ฟังเจ้พิมพ์กับพี่กันต์บ่นเรื่องเรียนอีกเล็กน้อย ไอ้ตะนอยถามเรื่องไอ้เมลอีกหน่อย ก็ได้เวลาแยกย้ายกันกลับ ผมรับอาสาไปส่งไอ้ตะนอยเพราะมันมากับผม ส่วนเจ้พิมพ์กับพี่กันต์ก็กลับหอใครหอมัน ถึงจะเป็นแฟนกันแต่เจ้แกไม่มีนโยบายอยู่กินกันก่อนแต่งหรอกครับ
ผมแวะไปส่งไอ้ตะนอยที่ร้านสบายตังค์เพราะเพื่อนมันโทรมาบอกให้ไปหาที่นั่น ไปถึงมันก็จัดการลากผมเข้าไปด้วย แนะนำกับเพื่อนมันเสร็จสรรพว่าผมเป็นใคร อยู่ในฐานะไหนกับมัน เห็นเพื่อนมันบางคนกรี๊ดออกมาเลยก็มี
เออนะ...นี่ผมเป็นดาราเหรอ -_-
“อิจฉาแก อิจฉาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!! มาแลกพี่รหัสกัน!!!!” น้องผู้หญิงตาโตคนหนึ่งพูดขึ้นมาเสียงดังพร้อมกับทำหน้าเพ้อๆ ใส่ผม
“ได้ไง!!! ไม่ให้ย่ะ! พี่เท็นคะ ขอบคุณมากๆ ที่มาส่ง พี่กลับไปได้แล้วล่ะ เพื่อนหนูจะคลั่งตายอยู่แล้ว ฝากบอกฝันดีพี่เมลด้วยนะคะ อิอิ”
“ตัดสาย!”
“โอ้ย พี่เท็นอ่ะ”
“ฮ่าๆๆ ไปละๆ พี่ไปนะครับน้องๆ”
“ค่าาาาา ขับรถดีๆ นะคะพี่เท็นนนนน”
“ครับ ^_^”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จะเอาคนนี้!!!!”
ฮ่าๆๆๆ เพื่อนๆ ของไอ้ตะนอยตลกดีนะ ดูจะไม่ค่อยเต็มเหมือนมันนั่นแหละ เมื่อก่อนเห็นกลุ่มมันใหญ่กว่านี้ แต่เดี๋ยวนี้คงคัดสรรมาแล้วถึงได้เหลือกันอยู่สี่ห้าคน
ผมกลับบ้านไปเอาเสื้อผ้าก่อนจะไปคอนโด เข้าบ้านไปก็เห็นไอ้กัสนั่งดูทีวีอยู่คนเดียว โดยไม่ต้องถามถึงไอ้ฟิวมันก็ชี้มือขึ้นข้างบน
“กับไอ้มายด์”
เป็นอันว่าเข้าใจ ไอ้มายด์มันตัวติดไอ้ฟิวตลอดเวลาอย่างนี้ คงไม่นานหรอกที่พวกมันจะออกมาประกาศว่าคบกัน แต่ก็ขึ้นอยู่กับว่าไอ้ฟิวจะทำใจลืมเมลได้เมื่อไหร่ก็เท่านั้น
ผมกลับถึงคอนโดตอนห้าทุ่มครึ่ง เจอเมลนอนเอาหนังสือปิดหน้าอยู่ที่โซฟาแล้ว
“ง่วงก็ขึ้นไปนอน” ผมยกหนังสือออก เมลขยับเปลือกตาเล็กน้อย ก่อนจะลืมตาขึ้นมองผม
“ก็รอ”
“แวะไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านมา แล้วนี่กลับมาเมื่อไหร่”
“เกือบห้าทุ่มแล้ว ไอ้เขตไล่กลับ”
“มันไม่อยากให้มึงขับรถดึกๆ น่ะสิ”
“เปล่า มันจะสไก๊คุยกับแฟนมัน -*-“
เมลตอบหน้าบึ้งๆ ทำตัวเหมือนเด็กโดนแย่งของเล่นไปได้
“มาๆ กอดปลอบ”
“กูไม่ใช่เด็กนะเท็น”
“ไม่เด็กหรอกน่า กูหาข้ออ้างกอดมึงไง”
“รักเท็นจังเลย”
แล้วเราก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน บางทีความสุขก็เกิดขึ้นได้เพียงเพราะเราพูดอะไรดีๆ ให้กัน
“ไปอาบน้ำเร็ว เดี๋ยวสระผมให้”
“ขี้เกียจเดิน”
ผมกอดเมลไว้พร้อมกับคลอเคลียอยู่ตรงซอกคอหอมๆ ของมัน แต่กลิ่นควันหมูกระทะนี่ติดตามเนื้อตัวผมไปหมด ผมคงไม่หอมสำหรับมันเท่าไหร่หรอก
“อ้อนตลอด งั้นเกาะดีๆ นะ ระวังตก”
“กล้าทำตกเหรอ”
“ทำไมจะไม่กล้า”
“งั้นจะทำเหรอ”
เมลอมยิ้มนิดๆ ก่อนจมูกโด่งๆ ของมันจะกดลงบนแก้มผม
“ไม่ทำหรอก เดี๋ยวเท็นเจ็บ”
“น่ารักเกิน แฟนใครเนี่ย”
“แฟนของคนนี้ไง”
เมลก้มลงมาจูบผมก่อนจะอุ้มผมเดินขึ้นบันไดไปชั้นบน...
.
.
.
(อยู่กับใครน่ะเรา)
“แฟนสิครับ ป๋าจะให้อยู่กับใคร”
(นี่ยังไม่เลิกกันอีกเหรอ)
ดูป๋าผมพูด -_- เฮียแกโทรทางไกลมาถามไถ่สารทุกข์สุขดิบตามธรรมเนียมของครอบครัวเราคือต้องโทรหากันอย่างน้อยหนึ่งครั้งต่อเดือน แต่ก็พูดไม่เข้าหูมาได้หลายนาทีละ
“อะไรของป๋า แปลกมากรึไงที่ยังไม่เลิก”
(ก็ปกติเห็นแกทำอะไรก็เบื่อ ไม่คิดว่าจะคบนาน)
“ทำไม ป๋าอยากให้เลิกหรือไง”
(ถ้าเลิกได้ก็ดี แกก็รู้ว่าป๋าอยากให้แต่งกับหนูกัส)
-_- ผมล่ะเอือมกับเรื่องนี้จริงๆ
“หนูกัสของป๋ามันเป็นผู้หญิงมีเมียนะ แล้วอีกอย่างแฟนผมไม่ดีตรงไหน ป๋าคิดว่าคนที่ผมเลือกเป็นแฟนนี่ธรรมดามากนักเหรอ”
เมลที่กำลังนอนอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ ชะงักไปเล็กน้อย หน้าหล่อๆ ของมันเริ่มปรากฎความกังวล จนผมต้องยื่นมือไปผลักหัวมัน
(จะบอกว่าธรรมดาก็คงไม่ได้ เพราะแฟนแกมันเป็นผู้ชาย ป๋าอยากให้แกคิดนะเท็น คนฉลาดๆ อย่างแกก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าธรรมชาติสร้างชายมาให้คู่กับหญิง)
“มันเป็นแค่ความคิดนะป๋า บางคนบอกพระเจ้าเป็นผู้สร้าง บางคนบอกธรรมชาติเป็นผู้สร้าง แต่ความจริงอาจจะมีใครสักคนที่เป็นโคตรของโคตรบรรพบุรุษระบุไว้ว่าชายต้องคู่กับหญิงก็ได้ ประชากรโลกทุกคนถึงได้รับความคิดนั้นสืบต่อกันมา ก็แค่มนุษย์จำเป็นที่ต้องสืบพันธุ์เพื่อขยายจำนวนประชากร เพื่อดำรงเผ่าพันธุ์ และเพศหญิงก็เป็นเพศที่ให้กำเนิดได้ แต่นั่นเป็นแค่เรื่องของการสืบพันธุ์นะป๋าไม่เกี่ยวกับความรัก ไม่มีใครบอกไว้ว่าเราจำเป็นต้องรักกับผู้หญิงเท่านั้น แค่เพราะมันมีมาอยู่แล้วคนถึงได้ปักใจเชื่อว่าเป็นสิ่งที่ถูก และมองพวกรักเพศเดียวกันว่า ‘ผิดปกติ’”
(พูดมาซะยาวขนาดนี้ สรุปคือ ยังไงแกก็จะไม่เลิก)
“ผมก็ยืนยันไปตั้งแต่แรกแล้ว ทุกอย่างมันอยู่แค่หนึ่งห้วงคิดเท่านั้น แทนที่ป๋าจะคิดว่าแฟนของผมเป็นผู้ชาย ทำไมป๋าไม่คิดว่าเขาเป็นคนที่ผมรักล่ะ มันจะง่ายกว่าไหม และมันก็จะดูธรรมดาไปเลยจริงๆ เพราะเวลารักใคร เราเป็นแฟนกับเขา อยู่กับเขาก็คงไม่แปลกใช่ไหมล่ะ”
(แต่...)
“ป๋าไม่รักแม่หรือไง”
(รักสิวะ)
“ถ้าป๋ารักแม่ ป๋าก็ไม่ควรจะหาเรื่องทะเลาะกับผม”
(นี่แกกำลังขู่พ่อบังเกิดเกล้าแกนะ)
“ผมไม่ได้ขู่ ผมแค่อยากเตือนความจำ สัญญาลูกผู้ชายเมื่อตอนผมอายุหกขวบจำได้ไหม”
(จำได้ ก่อนแกไปเรียน แต่สัญญานั่นมันจะมีประโยชน์อะไรถ้าตอนนี้แกไม่ใช่ลูกผู้ชาย แกมีแฟนเป็น...)
“ผมก็ยังเป็นผม ไม่ว่าผมจะรักใคร ผมก็ยังเป็นคนที่ให้สัญญากับป๋าไว้เมื่อสิบกว่าปีก่อน และจะบอกให้รู้ว่าทุกวันนี้ผมก็ยังมองผู้หญิง แค่เพราะแฟนผมเป็นผู้ชาย ไม่จำเป็นว่าทุกคนที่ผมชอบจะเป็นผู้ชายนี่ -*-”
(เออๆ ก็ได้ๆ คราวนี้จะยอมให้ก่อน แต่เดี๋ยวแกก็เบื่อ ความจริงป๋าก็ไม่ได้อยากก้าวก่ายเรื่องของแกนักหรอก แต่มันอดไม่ได้ไงเลยต้องพูดซะหน่อย แต่ยังไงป๋าก็อยากได้หนูกัสเป็นลูกสะใภ้)
“เชิญไปฝันเอาเองเถอะ”
(เฮอะ ดูแลตัวเองด้วยก็แล้วกัน โทรหาแม่บ้าง เขาเป็นห่วง)
“ครับ”
(ไว้เดือนหน้าค่อยคุยกันใหม่ หวังว่าตอนนั้นแกจะเลิกกับ...แฟนแกชื่ออะไร)
“เมล รู้ชื่อแล้วก็ไม่ต้องแช่งทุกวันนะป๋า เรื่องแบบนี้แช่งยังไงก็ไม่ได้ผล บอกเลยว่า ยากกกกก หึหึ”
(คุยกับแกแล้วความดันจะขึ้น)
แล้วป๋าก็วางไปแบบไม่ทันให้ตั้งตัว ผมยังไม่ทันได้ลาด้วยซ้ำ
“กูเคยบอกแล้วว่าป๋ามึงคงรับไม่ได้” เมลพูดขึ้นเมื่อเห็นผมวางไอโฟนไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียงแล้ว
“ไม่มีเรื่องอะไรที่มึงต้องกังวลหรอก อ่านหนังสือต่อเถอะ พรุ่งนี้จะสอบแล้ว”
“กูไม่กังวลไม่ได้หรอก ก็มึงเป็นลูกเขา กูรักลูกเขาก็ต้องทำให้เขายอมรับกูด้วย”
“งั้นไปเตรียมเงินไว้ห้าร้อยล้านนะ ไปขอกูกับป๋า ค่าตัวกูแพง”
เมลอ้าปากค้าง ก่อนจะผลักหัวผมหนึ่งทีเมื่อเห็นผมหัวเราะใส่มัน
“ตอนนี้กูมีเก็บแค่ไม่กี่ล้าน ขอผ่อนก่อนได้มั้ย”
“จ่ายสด งดเชื่อ เบื่อทวงจ่ะ ^_^”
“ใจร้ายตลอด”
“หึหึ อารมณ์ดีแล้วก็อ่านหนังสือไป เร็วๆ เลย เดี๋ยวเกรดไม่ดีก็มานั่งเครียดอีก”
“อือ”
เมลกลับไปอ่านหนังสือต่อ ส่วนผมก็มองมันอ่านหนังสือพร้อมกับจมไปกับความคิดของตัวเอง...
ป๋าคิดได้ยังไงว่าผมจะเลิกกับเมล ก็ดูสิ หล่อๆ ดีๆ แบบนี้จะหาได้ที่ไหนอีก ไม่ว่าจะมองมุมไหนผมก็ละสายตาจากมันไม่ได้ เวลาเมลตั้งใจอ่านหนังสือจะเป็นอะไรที่แบบ...น่าถ่ายรูปเก็บไว้มาก คือมันแผ่ออร่าออกมามากอ่ะ ณ จุดนี้ใครจะหาว่าผมหลงแฟนก็ว่ามาเถอะครับ ยอมรับและจะไม่เถียงอะไรด้วย ^_^
ส่วนเรื่องของป๋าก็ไม่มีอะไรต้องกังวล ตราบใดที่แม่ยังโอเคกับเรื่องของผมอยู่ ผมก็ยังคบกับเมลต่อไปได้
สัญญาลูกผู้ชายระหว่างผมกับป๋าก็ไม่มีอะไรมาก แค่เราสัญญากันว่าจะไม่ทำให้แม่ต้องเสียใจ ผู้หญิงคนเดียวที่เราทั้งคู่ต่างก็รักมากจะต้องไม่เสียน้ำตาเพราะพวกเรา ผมให้สัญญาก็ตอนที่นั่งอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยที่แม่นอนอยู่ที่โรงพยาบาล แม่เป็นโรคลิ้นหัวใจรั่วแต่กำเนิด การตั้งครรภ์ผมก็เสี่ยงมากอยู่แล้ว และหลังจากคลอดผมสุขภาพก็อ่อนแอมาตลอด ที่เข้าโรงพยาบาลครั้งนั้นก็เพราะผมทะเลาะกับป๋าเรื่องไม่ยอมไปเรียนต่างประเทศ แม่เป็นลมล้มพับไปเมื่อเห็นป๋าตะโกนใส่ผม...และตอนนั้นเองที่ผมได้ให้สัญญาไว้กับป๋า
“คิดอะไรอยู่ ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้” เสียงของเมลดึงผมออกจากความคิดของตัวเอง มันยื่นมือมาลูกหัวผมเบาๆ ผมเลยถือโอกาสจับมือมันมาแนบกับแก้ม
“อุ่นดีจัง”
“เป็นอะไร หืมมม”
“เปล่า อ่านเสร็จหรือยัง จะได้ออกไปกินข้าว”
“หิวแล้วเหรอ”
“ก็ไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่ดึกกว่านี้ก็ขี้เกียจออกไป”
“งั้นขออีกห้านาที ให้บทนี้จบก่อน”
“เหลืออีกเยอะมั้ยนั่น”
“หนึ่งบรรทัด”
“แล้วแม่งขอตั้งห้านาที”
“ก็...”
เมลโน้มหน้าเข้ามาใกล้ สบตากันก็พอรู้ว่ามันต้องการอะไร
“เผื่อเวลาจูบด้วยไง”
“ไอ้บ้า”
“หึหึ”
“ห้านาทีพอหรือไง”
“ให้มากกว่านั้นก็โอเค ^_^”
แล้วคิดว่าผมควรจะโอเคมั้ยล่ะนี่ ทำตัวน่ารักซะขนาดนี้... หึหึ
..............................................To be continue.....................................
ตอนนี้ไม่มีอะไรมาก เราไปกันแบบเบาๆ เรื่อยๆ เอื่อยๆ 
แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ 
ปล. อยากกินมาม่ากันไหมคะ 
หึหึ 
หัวข้อ: So what : ตกลงเอาไง :: ตอนที่พิเศษ 1 : 20-11-2015 (Page.47) (อ่าน 768660 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก