ตอนที่ 28
“เหี้ยเท็น ส่งๆๆๆ ไอ้เต้ว่างอยู่ แฮ่กๆๆๆ ไอ้คิม วิ่งขึ้นหน้าไปเลย”
เสียงไอ้เต๋อดังโหวกเหวกมาทางด้านหลัง ผมจัดไปตามคำขอของมัน ก่อนจะนึกสมเพชมันในใจ ที่เหนื่อยไม่ใช่เพราะแม่งวิ่งหรอกครับ เพราะมันเอาแต่ตะโกนสั่งคนอื่นนี่แหละ แม่งงงงง ไม่ผันตัวเองไปเป็นโค้ชซะเลยวะ
“เก๋าไงมึง เก๋าไง” ผมถามพลางยักคิ้วส่งไปให้กองหน้าของฝ่ายตรงข้าม ก่อนจะโดนอีกฝ่ายยักคิ้วตอบกลับมาอย่างกวนตีน
“ก็พอตัว หึหึ”
“ไปสกัดคนอื่นบ้างสิวะ แม่งงงง พุ่งมาที่กูคนเดียวอยู่ได้ คิดจะขวางกูไปถึงไหนไอ้สัด”
“ก็กัปตันทีมกูบอกว่ามีแต่กูที่เอามึงอยู่”
“กัปตันมึงไม่มีสมองเหอะ”
“ก็ไม่รู้สินะ”
มึงจะไม่รู้ได้ไงไอ้ควาย ก็มึงนั่นแหละที่เป็นกัปตัน กูล่ะเพลียจริงๆ -_-
“เหี้ยเท็นนนนนน!! จีบกันอยู่นั่นแหละพวกมึง วิ่งหน่อยโว้ยยย วิ่งหน่อยยยยยยยยยยย”
ผมอยากจะหันไปว๊ากใส่ไอ้เต๋ออยู่เหมือนกัน ถ้าไม่ติดว่าโดนกัปตันทีมฝ่ายตรงข้ามล็อคคอไว้นะ ไอ้เต๋อมึงได้เจอกู!
“เย็นนี้กินไร”
“ไอ้พวกนั้นชวนไปกิน hotpot อ่ะ เห็นว่ามีบัตรส่วนลด”
“อือ”
“พวกมึงสองคนจะเล่นมั้ยห้ะะะะะะะะะะะะ!!”
คราวนี้ทั้งไอ้ลินกับไอ้เต๋อตะโกนขึ้นพร้อมกัน เมลเลยปล่อยผมแล้วหันไปชูนิ้วกลางให้ไอ้บ้าสองตัวนั่น ก่อนจะหันมาผลักหัวผมหนึ่งที ไม่พอยังขยี้ซ้ำอีก
โมเม้นนี่น่ารักไปป่ะมึง -*-
“พอๆ พักก่อนเว้ย” ไอ้แต้มที่หอบหน้าดำหน้าแดงตะโกนบอกทุกคน แล้วมันก็วิ่งไปข้างสนามเป็นคนแรก
วันนี้พวกผมยกโขยงกันมาเตะบอลกันที่สนามกีฬาแห่งชาติ เหตุผลพิเศษสำหรับผมน่ะไม่มีหรอกครับ แต่สำหรับไอ้เต๋อน่ะสิมี ไอ้เฒ่าหัวงูนี่มันมาเฝ้าว่าที่สะใภ้ของเตี่ยมันซ้อมลีด เลยหาเรื่องชวนพวกผมมาเตะบอลอุ่นเครื่องก่อนกีฬาภายในที่จะจัดขึ้นตอนต้นเทอมสองจะมาถึง
ความจริงก็ต้องซ้อมแหละครับเพราะเชอร์รี่มันบอกว่าอุตส่าห์เอาเรื่องเข้าที่ประชุมให้แล้วก็อยากให้พวกผมตั้งใจเล่นกันหน่อย เพื่อเป็นหน้าเป็นตาแก่ภาควิชา พวกภาคไฟมันบอกว่าจะมาขอแจมด้วย ไอ้เต๋อเลยได้ทีโทรหาลูกทีมคนนั้นคนนี้ให้มารวมตัวกัน โชคดีที่ปิดเทอมสัปดาห์แรกยังไม่มีใครกลับบ้าน ไม่งั้นล่ะก็แป้กแน่ล่ะงานนี้ ไอ้เต๋อก็จะอดโชว์พาวต่อหน้าน้องโสนของมันด้วย
“เหี้ยเมลแอบไปเล่นหนังเล่นละครหรือถ่ายแบบมาป่ะวะ ทำไมเด็กแม่งกรี๊ดมึงกันจังเลย” ไอ้คิมส่งสายตาขี้อิจฉามาให้ไอ้หล่อที่นั่งดื่มน้ำข้างๆ ผม
“กูหล่อ” ครับ เป็นคำตอบสั้นๆ ที่ได้ใจความมาก และมันก็ได้ขวดเปล่าอีกสามสี่ขวดโยนมาใส่หัวจากเพื่อนๆ ของมันเหมือนกัน
สมควรว่ะมึง -*-
“ดูแฟนกู ทำหน้าสะใจซะจริงจังเลยนะมึง” มันคงอยากได้ขวดเปล่าจากผมอีกขวด
“มึงมันน่าหมั่นไส้”
“ไม่ชอบให้ใครมองกูล่ะสิ”
“กวนตีนว่ะเมล เดี๋ยวกูทิ่มตาบอด”
“อยากมีผัวพิการไง”
“ก็ดีนะ กูจะได้มีชู้โดยที่มึงไม่รู้ได้”
“เดี๋ยวมีเฮนะครับคุณ”
“โอ้ยยยย เจ็บนะ”
เดี๋ยวนี้เมลมันชอบดึงแก้ม บางทีก็ดึงจนยืด แล้วมันไม่ดึงเบาๆ แบบหยอกเล่นด้วยนะครับ ไอ้บ้านี่ดึงจริงเจ็บจริงอ่ะ -*-
“เอ่อ...พี่คะ” เสียงเล็กๆ ใสๆ ดังขึ้น ผมหันไปมองก็เห็นเด็กผู้หญิงถักเปียสองข้างยืนอยู่ใกล้ๆ ไอ้เต๋อที่นั่งอยู่ห่างจากผมไม่มากนัก
อาจจะเพราะพวกผมเงียบเพื่อรอให้น้องพูด น้องเลยเหมือนยิ่งกดดันแถมยังหน้าแดงก่ำราวกับเลือดไปกองกันอยู่ที่หน้า น้ำแร่ขวดใหญ่ในมือก็ถูกบีบจนแน่น
“เอ่อ...ขิงเอาน้ำมาให้พี่เมลค่ะ”
“โว้วววววววววววววววววว หวยออก!”
เสียงตะโกนของไอ้แต้มทำให้น้องขิงสะดุ้งกับความเถื่อนของมัน น้องขยับถอยหลังเล็กน้อย แต่ก็ยังมองตรงมาที่ไอ้หล่อที่ทำหน้างงๆ อยู่ข้างๆ ผม
“ให้พี่ ทำไมครับ” เมลชี้เข้าหาตัวเองก่อนจะถามด้วยสีหน้าแปลกใจ
คุณว่ามั้ยว่าแฟนผมแม่งตั้งคำถามได้ควายมาก -*-
“ขิง...เอ่อ...ขิง”
“ครับ?”
พี่ยอมรับนะว่าน้องใจกล้ามากที่เดินบุกมายืนอยู่กลางฝูงชายฉกรรจ์แบบนี้ แต่น้องต้องมีความกล้ามากกว่านี้นะครับถ้าจะคุยกับไอ้หล่อมึนของพี่ -_-
“เอ่อ....”
“พี่รับไว้ให้แทนนะครับ ได้ใช่มั้ย” ไอ้ฟิวทำหน้าประหนึ่งเทวดา น้องขิงเลยพยักหน้ารัวยื่นขวดน้ำแร่ให้ไอ้ฟิวแล้วก็รีบวิ่งกลับไปในกลุ่มเพื่อนทันที ได้ยินเสียงกรี๊ดดังลอยลมมาอีกต่างหาก
ผีเข้าเหรอ -O-;
“ดีนะที่ท่านเท็นองค์ไม่ลง อิอิ” ไอ้เต๋อทำหน้าโล่งใจ นำให้คนอื่นๆ ต้องถอนหายใจตาม
ผมไม่สนใจอากัปกิริยาของพวกบ้านั้นหรอก ไม่เกี่ยวสักหน่อยว่าจะมีใครมาชอบเมลบ้าง แค่ไม่ล้ำเส้นที่ผมขีดไว้ ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมจะไปวีนไปเหวี่ยงใส่เขานี่
ไม่มีเลย! แต่กูแค่หมั่นไส้แฟนกู มึงจะฮอตไปถึงไหนไอ้สัด -*-
“ไปไหนเท็น”
“ซื้อน้ำ”
“ไปด้วยดิ”
“ลุกสิ”
“ดึงหน่อย”
ผมจับมือเมลแล้วดึงให้มันลุกขึ้น หน้าหล่อๆ ของมันยิ้มกริ่ม ก่อนแขนขาวๆ ของมันจะเหวี่ยงมาคล้องคอผมไว้
“เดินห่างๆ ไม่ได้ไง”
“โกรธอะไรอยู่”
“ไม่ได้โกรธ กูร้อน”
“ให้จริง”
“เออ”
“ดูทำเสียง เดี๋ยวคืนนี้โดน”
ทำไม่ทำยังไงกูก็โดน จะขู่ทำเพื่ออะไรวะ -_-
เดินผ่านกลุ่มไหนก็มีแต่คนส่งสายตาเมียงมองมา อีกอย่างผมเคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าแฟนเก่าเมลมีเยอะ แถมความบังเอิญบนโลกใบนี้ก็เกิดขึ้นบ่อยจนน่ากลัว
“อ้าว เมล ไม่เจอกันเลย เป็นไงบ้าง สบายดีมั้ยคะ” สาวสวยคณะสหเวชต่างมหาลัยเดินตรงรี่เข้ามาขวางทางพวกผมไว้
“สบายดีนะ แป้งล่ะเป็นไง”
ดูหน้านางสิ ไม่สบายดีคงไม่หน้าตาอิ่มเอิบอย่างนี้หรอก แม่งถามอะไรโง่ๆ -*-
“แป้งก็สบายดี แต่ช่วงนี้เรียนหนัก”
“ยังไม่ปิดเทอมเหรอ”
“ยังเลย เพิ่งเริ่มสอบ แป้งจะบ้าแล้วเมล
”
ผู้หญิงตรงหน้าทำหน้าบึ้งได้อย่างน่ารัก เธอหันมายิ้มให้ผมเล็กน้อยแต่ผมไม่ได้ยิ้มตอบกลับไป ไม่จำเป็นนี่ใช่ไหม? ไม่อยากรู้จักสักหน่อย
ผมแยกตัวออกมาโดยสะบัดมือของเมลที่จับแขนผมไว้ ไม่รู้จะอยู่ฟังเขาคุยกันทำไม ไม่เกิดประโยชน์อะไรกับชีวิตกูเลย
ผมซื้อน้ำเปล่ามาสองขวด เผื่อไอ้หน้าหล่อที่กำลังเดินตรงมาหาด้วย ไม่รู้มันใช้วิธีไหนสลัดสาวสวยนั่นไปได้ ปกติถ้าเจอแฟนเก่าจะต้องคุยกันนานสองนานคล้ายกำลังรำลึกความหลังกันน่ะครับ
ทำไมผมรู้น่ะเหรอ? ไม่เห็นยากนี่ แค่เอ่ยปากถามไอ้เขตว่าแฟนเก่าเมลมีใครบ้าง ทั้งรูปทั้งโปรไฟล์ของผู้หญิงพวกนั้นก็พร้อมส่งตรงถึงมือผมแล้ว
ส่วนตัวนะไม่อยากดราม่ากับเมลเพราะแฟนเก่าหรอกว่ะ แม่งเป็นปัญหาเบสิคมาก แต่เหี้ยนี่มันมีเยอะเกินไปไง แถมไอ้พวกที่กลายเป็นอดีตไปแล้วยังกระเสือกกระสนอยากกลับมาเป็นปัจจุบันอีก นี่แหละที่ทำให้น่าปวดหัว -_-
“ไปคุยกันหน่อย” เมลทำหน้าอ้อนๆ แต่ผมส่งขวดน้ำให้มันแล้วเบือนหน้ามองไปอีกทาง
รู้ไงว่าแพ้ทาง ถึงต้องมองไปทางอื่น -*-
“เฮ้ย จะไปไหน”
เมลไม่ตอบ มันตั้งหน้าตั้งตาลากผมให้เดินตามอย่างเดียว จนมาหยุดอยู่ที่รถ มันเปิดประตูหลังแล้วดันผมเข้าไปก่อนตัวมันจะตามเข้ามา
“ทำไมต้องมาคุยในนี้ ร้อนจะตายห่า”
“คุยที่อื่นเดี๋ยวมึงหนี”
“กูจะหนีไปไหนได้ล่ะ มึงมันบ้า”
“กูบ้าก็เพราะมึง”
“โทษกู ไอ้ห่าเมล”
“เท็นเท็น”
ทำเสียงดุใส่ตลอด -*-
พอเห็นผมเงียบเมลก็เลยส่งยิ้มมาให้ ก่อนหน้าหล่อๆ ของมันจะขยับใกล้เข้ามา ผมหลับตารับสัมผัสนุ่มๆ จากคนตรงหน้า ความอ่อนโยนที่ได้รับทำให้ความหงุดหงิดเล็กๆ ในใจหายไปอย่างฉับพลัน
“กูรักใคร มึงก็รู้ อย่าโกรธเลยนะเท็น เวลามึงโกรธ กูทำอะไรไม่ถูกทุกที” เมลกระซิบใกล้ๆ ริมฝีปากผม หน้าตามันดูเป็นกังวลจริงๆ นั่นเพราะมันแคร์ผมมากใช่ไหม?
“ไม่ได้โกรธ”
“ไม่ได้โกรธแต่เหวี่ยงกูตลอดเลย”
“ก็มึงน่าหมั่นไส้ หล่อตรงไหนวะ ทำไมมีแต่คนอยากได้”
เมลยิ้มกริ่ม แถมมือมันก็ลูบไล้ไปทั่วจนผมต้องจับไว้
ไอ้นี่ล่ะเผลอไม่ได้ ตลอดเลยนะมึง
“ก็เห็นทุกซอกทุกมุมแล้ว ไม่รู้เหรอว่าหล่อตรงไหน”
“ไม่รู้ไงถึงได้ถาม”
“แบบนี้ต้องให้ดูบ่อยๆ หึหึ”
ครืดดดดดดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดด
“ไอ้เขตโทรมา” ผมชูไอโฟนในมือให้เมลดู มันขมวดคิ้วใส่แล้วก็มองผมด้วยสายตาแปลกๆ
“ทำไมต้องโทรหามึง จะสนิทกันเกินไปป่ะวะ”
“อย่าคิดอะไรทุเรศๆ เมล กูไม่เหมือนแฟนเก่ามึงบางคนที่พอได้มึงแล้วจะไปออนทัวร์กับเพื่อนมึงด้วย”
“มึงนี่ได้ทีล่ะจิกใหญ่เลย คนที่กูจริงจังด้วยก็มีแต่มึงนะเท็น มึงจะเอาคู่นอนกูมาดราม่ากันทำไมวะ”
“เหี้ยเมลใช้ร่างกายเปลือง ไม่ต้องมากอดกูเลยไอ้บ้า”
“ทำงอนๆ เดี๋ยวกูจัดให้ในรถเลยดีมั้ยเนี่ย”
“เอะอะอะไรก็จะเอากู กูเป็นแฟนนะ ไม่ใช่คู่นอน”
“นั่นไง พาลไปคนละเรื่อง คิดฟุ้งซ่านใหญ่แล้ว”
“เรื่องของกู
”
ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดดดดดดด
ไอ้เขตนี่ยังไม่เลิกความพยายามจะติดต่อผมซะที อะไรของมันคนกำลังดราม่ากันอยู่ -*-
“เอามานี่ กูรับเอง”
เมลแย่งไอโฟนไปจากมือผม แขนยาวๆ ของมันก็ล็อคคอผมไว้ ก่อนจะกดรับสายไอ้เขต
“โทรหาเมียกูทำไม เออ อยู่ด้วยกัน จะกลับแล้ว ไม่ตลกไอ้เขต เออๆ ทุ่มครึ่งเกตเวย์เอกมัยใช่ไหม ไปๆ เออไอ้เหี้ย พูดมาก แค่นี้เว้ย”
เมลโยนไอโฟนของผมไว้ข้างๆ ตัว แล้วกดริมฝีปากกับหน้าผากผม ตามด้วยแก้มและปลายคาง มันกัดให้เจ็บเล็กน้อยก่อนจะผละออกไป
“อื้อ กัดกู”
“หมั่นไส้”
“กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย”
“มึงทำ ทำตลอดแต่มึงไม่รู้ตัว”
“ใส่ร้าย”
“หายโกรธยัง จะได้ไปทำมาหาแดกอย่างอื่นต่อ”
“ก็บอกแล้วไงไม่ได้โกรธ”
“โอเค มึงไม่ได้โกรธ แค่หงุดหงิด เข้าใจละ ห้ามเถียง หุบปาก”
ผมอึ้งไปเลยกับนิ้วที่กำลังชี้หน้าและถ้อยคำสุดท้ายของมัน ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครกล้าใช้กิริยาวาจาอย่างนี้กับผมเลยนะ!!!
มึงเป็นใครเนี่ย กล้ามาก!
ก๊อกๆๆๆๆๆๆ
ผมกำลังจะยื่นมือไปทึ้งหัวเมลก็ต้องชะงักเพราะมีไอ้บ้าหน้าไหนไม่รู้มาเคาะกระจกรถรัวอย่างไร้มารยาท หันไปดูก็เป็นไอ้แม็คยืนทำหน้าซีดเหงื่อตกอยู่
“มะ...มึงยังไม่กลับเหรอ นึกว่ากลับไปแล้ว กูกลับด้วยดิ” ลดกระจกลงได้ยังไม่ถึงครึ่ง ไอ้แม็คก็พูดรัวเร็วอย่างกะท่องบท
“แล้วมึงมาไง ไอ้เต้ล่ะ?”
“กูมา bts อ่ะ”
ไม่ต้องแปลกใจหรอกครับว่าทำไมไอ้แม็คมันถึงชอบใช้บริการรถไฟฟ้า ความจริงแม่งเพิ่งมาใช้พักหลังๆ ก็ตอนที่ไอ้ห่าเต้เสือกทำตัวเป็นพระเอกไม่รู้ใจตัวเองนั่นแหละ ปกติมันกับไอ้เต้ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ด้วยเหตุที่ว่าไอ้แม็คขับรถไม่แข็ง พ่อกับแม่มันเลยฝากฝังไว้กับไอ้เต้ บ้านเสือกอยู่ใกล้กันด้วยเลยไม่เป็นปัญหา
แต่มันมาเป็นปัญหาก็ตอนที่เกิดซัมติงรองขึ้นนี่แหละครับ
“ขึ้นมาสิ”
ผมกับเมลเลยพร้อมใจกันลงจากรถ ยกที่นั่งเบาะหลังให้ไอ้แม็คครอบครอง แล้วเนรเทศตัวเองมานั่งเบาะหน้าคู่กับคนขับ แต่ยังไม่ทันออกรถ คู่กรณีไอ้แม็คก็มายืนท้าความแข็งแรงของรถอยู่ตรงหน้า
ถ้ากูเป็นคนขับก็อยากลองเหมือนกันว่ากันชนหน้าที่เพิ่งไปแต่งมาใหม่กับสังขารของไอ้เต้ อันไหนแม่งจะทนกว่ากัน
“กูไปด้วย!” ไม่ค่อยได้เห็นเท่าไหร่หรอกครับเวลาที่ไอ้เต้ทำหน้านิ่งๆ แบบนี้น่ะ
“อะไรของพวกมึงวะ” เมลถามพร้อมกับปลดล็อคประตูหลังให้ไอ้เต้ โดยไอ้แม็คขยับตัวไปชิดกับประตูอีกฝั่งอย่างแสดงชัดว่ารังเกียจ
นี่กูพลาดอะไร? ทำไมไอ้แม็คที่คอยตามตูดไอ้เต้ถึงได้แสดงกิริยาเยี่ยงนี้? หือ?
“ไปอาบน้ำก่อนมั้ย แล้วค่อยไป Hotpot กัน” เมลถามขึ้นขณะที่กำลังติดไฟแดงกันอยู่
“กูไม่ไปนะ เดี๋ยวมึงส่งกูที่ป้ายรถเมล์ก็ได้” ไอ้แม็คบอกเสียงเรียบ
“ทำไมไม่ไป เพราะกูไปด้วยรึไง” ไอ้เต้ถามเสียงเข้ม
“กูไม่อยากไปให้มึงแดกอะไรไม่ลง”
“มึงมากกว่าที่เป็นอย่างนั้น”
“อย่ามาพูดหมาๆ นะไอ้เหี้ยเต้”
“เดี๋ยวนี้กูพูดอะไรก็ไม่เข้าหูมึงหรอก ไม่เหมือนพี่มาโปรดของมึงนี่”
“ไอ้เต้!”
ผมทำหูทวนลมกับบทสนทนาปะทะคารมของเพื่อนทั้งสอง เห็นเมลแอบถอนหายใจอยู่เหมือนกัน
“เมล พรุ่งนี้กูพาไอ้เจมไปบ่อนนะ”
เมลหันมาพยักหน้าให้ ก่อนจะกลับไปมองทางข้างหน้าต่อ
“มันป่วยหายแล้วเหรอ”
“อือ ก็ดีขึ้นแล้ว เห็นลุงชิดบอกว่ากินข้าวเยอะขึ้น”
“ก็ดีแล้ว”
“ไปด้วยกันมั้ย”
“พรุ่งนี้นัดไอ้เขตกับไอ้แต้มไว้แล้ว”
“อือ”
“บอกไอ้เจมด้วยว่าพ่อคิดถึง”
“ลูกกูคนเดียวเหอะ”
“มึงอยากเป็นซิงเกิลมัมหรือไง”
“ไอ้บ้า กูเป็นพ่อมันเว้ย”
“เดี๋ยวลูกสับสนนะเท็น มึงเป็นแม่ต่างหาก ส่วนกูน่ะเป็นพ่อ”
“มึงเอาอะไรมาตัดสินเนี่ย”
“อ้าว ก็มึงเป็นเมียกูไม่ใช่ไง”
ทำไมเมลมันเป็นคนแบบนี้วะ -*-
“ไอ้เมล! คืนนี้นอนโซฟาเลยมึง
”
เมลหัวเราะอย่างอารมณ์ดีก่อนจะยื่นมือมาผลักหัวผม ได้ยินเสียงไอ้เต้กระแอมไอมาจากทางด้านหลังแต่ผมก็ไม่สนใจ ทะเลาะกับไอ้แม็คต่อไปสิวะ มายุ่งอะไรกับโลกส่วนตัวของพวกกูเนี่ย
“ช่วยสนใจพวกกูบ้างก็ได้นะ เหี้ยเท็น” ไอ้เต้กับไอ้แม็คบ่นขึ้นมาพร้อมกันเบาๆ
ผมเห็นผ่านกระจกมองหลังว่าพวกมันจ้องหน้ากันอยู่เพียงครู่ก็ต่างฝ่ายต่างเบือนหน้าหนีกันไปคนละทาง
....................................................To be continue...........................................
คงต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ ได้อาทิตย์ละตอนเอง จะพยายามให้มากกว่านี้ค่ะ
ไม่คิดว่าชีวิตวัยทำงานจะเหนื่อยและน่าเบื่อขนาดนี้
คิดถึงทุกคนเลยนะคะ คิดถึงจริงๆๆๆ 
อยากทำให้ดีกว่านี้ค่ะ อยากให้ทุกคนสนุกกว่านี้ 
แล้วพบกันตอนหน้านะคะ ขอบคุณที่ยังติดตามค่ะ 
หัวข้อ: So what : ตกลงเอาไง :: ตอนที่พิเศษ 1 : 20-11-2015 (Page.47) (อ่าน 767975 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก